Morgunblaðið - 20.06.1993, Qupperneq 26

26
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 20. JÚNÍ 1993
Þórir Sigurður Odds
son — Minning
‘ „Skjótt hefur sól brugðið sumri“,
er upphafsstef listaskáldsins um
skáldbróður sinn látinn.
Vinur minn í freka þijá áratugi
Þórir Sigurður Oddsson, lést svip-
lega á hjartadeild Landspítalans að
morgni 9. júní sl. Þegar tíðindi ber-
ast um ótímabæran dauða á besta
aldri verður manni hverft við og
tregt um tungu.
Þórir Sigurður Oddsson fæddist
í Reykjavík 1. september 1934 og
var þriðji í röð fjögurra bræðra.
Foreldrar hans voru Oddur Einar
-Kristinsson skipstjóri og kona hans
Stefanía Ósk Jósafatsdóttir. Þau
eru bæði látin. Eldri bræður hans
eru: Gunnar rafvirki, kvæntur Guð-
rúnu Ólafsdóttur; Kristinn lager-
maður, kvæntur Hansínu Bjarna-
dóttur og yngstur er Hafsteinn raf-
vélavirki, kvæntur Önnu Reinhards-
dóttur.
Þórir nam húsgagnasmíði hjá
Emil Hjartarsyni og lauk sveins-
prófi frá Iðnskólanum í Reykjavík.
Hann starfaði við þá iðn fyrri hluta
ævinnar, en næstliðna tvo áratugi
vann hann við húsasmíði, nú síðast
hjá verktökunum Gunnari og Ólafi.
Þórir kvæntist 6. júlí 1963, Guð-
rúnu Ósk Sigurðardóttur, hinni
mætustu konu. Foreldrar hennar
eru Sigurður V. Sigjónsson frá Bæ
í Lóni, A-Skaft. og kona hans Guð-
björg Einarsdóttir, Eiríkssonar
bónda og athafnamanns á Hvalnesi
í sömu sveit. Sigurður lést árið
1980.
Guðrún Ósk og Þórir eiga þijú
böm og þau eru: Sigurður, f. 28.
mars_ 1963, stundar nám í arkitekt-
úr í Árósum í Danmörku. Sambýlis-
kona hans er Hólmfríður S. Jóns-
^óttir, tölvunarfræðingur. Þau eiga
eina dóttur. Stefanía Ósk, f.17.
nóvember 1966, stundar nám í aug-
lýsingateiknun í bænum Boone í
Norður-Karólínu í Bandaríkjunum.
Sambýlismaður hennar er Friðleifur
Kristjánsson, sem er í námi í iðn-
hönnun við sama skóla. Vilhjálmur
Þór, f. 20. júní 1971, stúdent og
starfar hjá bókaútgáfunni Fróða.
Fyrir hjónaband átti Þórir dótturina
Lilju Ósk, f. 3. júní 1954, gift Jóna-
tan Ásgeirssyni skipstjóra, búsett í
Súðavík. Þau eiga þijú börn.
Þórir Odsson var hagur í höndum
og listfengur. Ellefu ára naut hann
tilsagnar í myndlistarskóla og allar
götur síðan málaði hann og teikn-
^aði í frístundum sínum og börnin
hafa erft þessa hæfileika. Hann
náði allgóðum tökum á málverkinu
og þroskaðist sem slíkur. Um tíma
snéri hann sér að málun manna-
mynda og þá einkum af sínum nán-
ustu. Hann hreifst af hinni stór-
brotnu og tignarlegu náttúru Aust-
fjarða og málaði meðal annars
myndir úr Lóninu. Þórir hugðist
afla sér frekari tilsagnar í þessum
efnum, en ár líða hratt eins og seg-
ir í þessu erindi úr kvæði Guðmund-
ar Böðvarssonar.
Ár líða hratt yfir himin
og heim, með blæléttum þyt,
það slær á þau gullinni slikju,
það slær á þau silfurlit
Þórir var hæglátur maður í fram-
göngu og fremur dulur, þó var hann
opinskár á sinn hátt. Það má segja
að hann hafí haft hárfínan húmor
og þegar hann brosti, ljómaði and-
litið einstaklega.
Nokkru eftir að þau Guðrún Ósk
stofnuðu heimili, þá keypti hann sér
sambyggða trésmíðavél og ýmis
handverkfæri og hóf að smíða eld-
húsinnréttingar í bílskúr sem fylgdi
með íbúðarhúsi sem þau leigðu.
Sem dæmi um nærgætni hans við
samferðamennina, þá var það eitt
sinn þegar hann heimsótti mig á
þessum tíma, að við leystum heims-
málin á okkar vísu. Smám saman
sveigði hann tali sínu að erindinu
eins og skipstjóri sem leggur fleyi
sínu að bryggju, en vill að kinnung-
urinn stijúkist nett og mjúklega
við. Loks spurði hann mig hvort ég
gæti ekki léð sér rafmagnsborvél,
sem hann vissi að ég átti. Auðvitað
var ekkert sjálfsagðara og gat ég
þess, að hann skyldi hafa apparatið
eins lengi og hann þyrfi og kom
svo með bestu skilum á sínum tíma.
Ég hygg, að á þeim tíma hafi
ég ekki gert mér í hugarlund þær
fjárhagsbyrðar sem á honum hvíldu
vegna efnis- og verkfærakaupa auk
óvissunnar um verkefni og það, að
standa nú einn í stykkinu, að vera
hvort tveggja í senn húsbóndi og
þjónn. En á það minntist hann aldr-
ei og hefði sem best getað tekið sér
orð Einars á Hvalnesi í munn þegar
Stefán Jónsson fréttamaður heim-
sótti hann í verslunina á Höfn og
Stefán spurði: „Þú kvartar ekki að
fyrra bragði?" Og höfðinginn svar-
aði: „Ég skal segja þér, sem þú
ættir að vita, að hér fyrir austan
er það kallaður dónaskapur, ef karl-
menn hrína mjög mikið eftir ferm-
ingu.“
Þegar tengdaforeldrar Þóris
brugðu búi í Bæ og fluttust til
Reykjavíkur 1966, bjuggu þau á
þeirra heimili, en auk Guðrúnar og
Þóris voru þar einnig um tíma Rak-
el yngri systir hennar og eiginmað-
urinn Ástvaldur Guðmundsson og
ung dóttir þeirra. Þau hafa verið
búsett í Þýskalandi um langt ára-
bil. En það voru vel nýttir fermetr-
ar á Langholtsvegi 39 í þann tíma
og sambýli þriggja fjölskyldna eins
og best gerist og í reynd ein stór-
familía.
Sigurður tengdafaðir Þóris starf-
aði sem verkstjóri í fískvinnslu á
Kirkjusandi hér í borg til dauða-
dags. Guðbjörg kona hans hefur
átt heimili hjá dóttur sinni og syrg-
ir nú elskulegan tengdason, ástrík-
an og mikinn fjölskylduföður, hlut-
verk sem hann lifði fyrir.
Þórir var röskur til verka, vand-
virkur og samviskusamur. Nægir
að nefna það, að ef óveður var í
aðsigi þá fór hann gjarnan óbeðinn
að kvöld- eða næturlagi til þess að
styrkja og stýfa af mótauppslátt
þeirrar byggingar er hann vann við
hveiju sinni. Enda biluðu aldrei
mót, sem hann hafði unnið við, en
allt um kring mátti sjá þau fallin
og uppslátt sem hafði splundraast
í hvassviðri.
Þórir Sigurður Oddsson, var fé-
lagi í frímúrarareglunni i Reykjavík
um áratuga skeið og veit ég að þar
hefur hann reynst góður liðsmaður
eins og alls staðar þar sem hann
lagði hönd að.
Við óvænt dauðsfall horfum vér
spumar- og saknaðaraugum í óviss-
una, líkt og skáldið í þessu erindi,
þótt af öðru tilefni sé.
Það var eitt kvöld, að mér heyrðist hálfveg-
i_s barið.
Ég hlustaði um stund og tók af kertinu
skarið.
Ég kallaði fram, og kvöldgolan veitti mér
svarið:
„Hér kvaddi Lífíð sér dyra, og nú er það
farið."
(Jón Helgason)
Við Þórdís og Jóhann kveðjum
kæran vin og góðan mann með virð-
ingu og þökk. Fjölskyldu hans og
öðrum vandamönnum biðjum við
alirar blessunar.
Hjalti Jóhannsson.
108 Reykjavík. Sími 31099
Minning'
Brynhildur Jónsdóttir
Fædd 1. september 1970
Dáin 7. júní 1993
Vornóttin er björt, enn eitt vorið
gengið í garð og sumarið virðist
blasa við okkur öllum. En bjartar
vomætur eru oft ekki lengi að
breytast í dimmu þegar fréttir af
vinkonu, sem ég kynntist fyrir
flmm árum, em þær að hún finnst
látin í á einni á okkar fallega landi.
Já, náttúran er hrífandi og vötnin
em ekki lengi að breytast og verða
LEGSTEIN AR
lAlMSTEÍMI
720 Borgarfiröi eystra,
sími 97-29977, fax 97-29877
kaldranalegar og óvinalegar þegar
þær hrífa með sér þá sem eiga sér
einskis ills von. Enginn veit af
hveiju iífið leikur suma grátt, en
aðra ekki og við stöndum eftir og
vitum ekki okkar tjúkandi ráð.
Ég kynntist Brynhildi í Hús-
stjórnarskólanum á Hallormsstað
árið 1988 en þar dvöldumst við frá
janúar til maí og áttum góðar
stundir, tuttugu og tvær stelpur
og mikið fjör og gaman, eins og
gefur að skilja. Tíminn er ekki lengi
að líða á svona stað og vorið ’88
kom og leiðir skildu.
Fimm ár em liðin síðan þá og í
byrjun júní kom hluti hópsins sam-
an í gamla „Húsó“, en þeirra sem
ekki komu var sárt saknað og
þeirra á meðal var Brynhildur. I
n P
A LEGSTEINAR I
MOSAIK H.F. I
M Hamarshöfða 4 — sími 681960
FLÍSAR
::í:
lis 4-
Stórhöfða 17, við Gullinbrú,
sfmi 67 48 44
Viktoría Þorleifs-
dóttir — Minning
Fædd 10. júlí 1910
Dáin 12. júní 1993
Kveðja frá systkinum
Elskuleg systir okkar, Viktoría
Þorleifsdóttir (sem af kunnugum
var kölluð „Dystá"), er nú látin
eftir stutta legu, en að því er virð-
ist áralanga baráttu við sjúkdóm,
sem enginn vissi að vann á henni
smátt og smátt, eins og úr laun-
sátri. Áður er dáinn kær bróðir
okkar, Guðmundur, sem varð bráð-
kvaddur 2. ágúst í fyrra.
Viktoría fæddist í Reykjavík 10.
júní 1910, og var hún annað barn
hjónanna Hannesínu Sigurðardótt-
ur og Þorleifs Guðmundssonar frá
Stóru-Háeyri á Eyrarbakka. Faðir
okkar, sem var kaupmaður í
Reykjavík, var á þeim ámm einn
helsti baráttumaður fyrir virkjun
fossa í Árnessýslu og hafnargerð í
Þorlákshöfn. Þessi hugðarefni hans
leiddu til þess, að hann flutti til
Þorlákshafnar 1914 sem fram-
kvæmdastjóri samnefnds hlutafé-
lags, og hann sat á þingi fyrir Ár-
nesinga í eitt kjörtímabil (1919-23).
Þess vegna ólust 5 elstu systkinin
upp í Höfninni fram til 1927. Ásamt
þeim fóstruðu þau hjón Harald
Eyvinds, frænda þeirra beggja. Það
var margt sem við bar á þeim áram,
því að þetta var mikil verstöð. Má
lesa um æfi föður míns í riti Skúla
Helgasonar um Þorlákshöfn og í
ritgerðum Sigurðar Ragnarssonar
skólameistara um fossamálin. Vikt-
oríu var í barnsminni, er hún sá
út um gluggann skip hendast upp
á nesið, vega þar salt og steypast
fram af. Þá eins og oftar bjargaði
faðir minn og menn hans skipveij-
um þeim sem af komust. Það var
í frásögur fært af Guðmundi Ein-
arssyni frá Miðdal, þegar faðir okk-
ar bjargaði í annað sinn ásamt
mönnum sínum skipveijum af tog-
aranum „Viscount Allenby". Fyrir
þá frækilegu björgun, þar sem fað-
ir okkar stóð í útsoginu og kastaði
mönnum til vinnumanna sinna (því
að hann var afrenndur að afli),
fengu þeir allir bresk heiðursmerki
ásamt áletruðum úrum. Faðir okkar
kenndi svefnleysi togarasjómanna
um þessi slys. Því varð hann einna
fyrstur til að styðja hin svokölluðu
„Vökulög", sem komu reglu á þá
hluti hér á landi.
Að lokinni búsetu í Þorlákshöfn
fluttu foreldrar okkar fyrst til Eyr-
arbakka, og síðan til Reykjavíkur
og varð Reykjavík síðan starfsvett-
vangur íjölskyldunnar; bræðurnir
fóm á sjóinn og sigldu með frænd-
um sínum, sem vom kunnir skip-
stjórar, en systurnar stunduðu ýmis
afgreiðslustörf. Flestir Reykvíking-
ar eiga að muna eftir Viktoríu í
sælgætissölu þriggja bíóhúsa, þ.e.
Austurbæjarbíós frá stofnun þess,
síðan Háskólabíós, og loks Nýja
Bíós: Lágvaxinni konu og fríðri.
Hún var vinsæl meðal starfsfélaga
sinna og húsbænda.
Sá yngsti í okkar hópi, Kolbeinn,
hefur notið hvatningar hennar og
sálufélags við nám sitt og störf í
prestsskap og við fræðistörf. Alla
sína æfí var hún opin fyrir nýjum
fróðleik, og fylgdist á yngri ámm
vel með þeim tískustraumum sem
þá vom uppi í andlegum efnum í
bænum. En landafræðin virtist ætíð
heilla hana mest.
Systir okkar eignaðist dóttur,
Hönnu Signýju Georgsdóttur, sem
á böm og bamabörn. Öll hafa þau
verið systur okkar uppspretta gleði.
Við biðjum Guð að styrkja þau á
sorgarstundu. Systir okkar trúði á
Guð, og vissi, að hún var bam
Guðs. Hún átti því góða heimvon.
Nú hefur hún náð landi í heimahöfn
eilífðarinnar.
I 54 ár átti Viktoría heima á
Ljósvallagötu 16. Hún var ljós á
okkar vegi.
Fyrir okkar systkinanna,
Kolbeinn Þorleifsson.
Það fellur að og yfir fótspor greypt í sandi,
fuglar dott’ í rökkurhjúp.
Og söngvar hljóðna þegar nóttin leggst að
landi,
loftin glitra köld og djúp.
Við bakkann hníga bláir straumar
blika út við sjónhring - draumar, eins og þá.
Og meðan vindur voginn gárar,
verð ég einn að setja út árar, eins og þá.
(Jón Örn Marinósson)
Aðeins fáar vikur em síðan við
töluðum um það hvað amma á
Ljósó, eins og við kölluðum hana
alltaf, var hress þegar hún heim-
sótti mömmu. Kom í strætó og
gekk svo án þess að það virtist
vandamál. Síðan nokkmm dögum
seinna veiktist amma. Veikindin
smá versnuðu og loks var hún kom-
in inn á spítala. Viku seinna var
amma á Ljósó látin. Stór hluti æsku
okkar var allt í einu horfínn. Reynd-
ar efast ég um að við séum búin
að ná því fyllilega að amma á Ljósó
sé ekki lengur til staðar. Hún héfur
vetur hitti ég hana og rifjuðum við
þá upp gömlu, góðu dagana á Hall-
ormsstað og sá ég á henni að hún
hafði mikinn hug á að koma aust-
ur, en margt hafði breyst í lífi henn-
ar á þessum fimm árum og veik-
indi hennar svo sannarlega sett
sitt mark á líf hennar að óvíst var
um för hennar í skóginn.
Sumarið sem virtist blasa við
okkur öllum blasir ekki lengur við
okkur öllum. Hversu óréttlætið er
gífurlegt.
Ég bið Guð að vera með foreldr-
um Brynhildar og systkinum í sorg
þeirra og mig langar að minnast
orða Jesú Krists þegar hann segir:
„Og sjá, ég er með yður alla daga,
allt til heimsins enda.“
Hildur Margrét Einarsdóttir.
Ó, horfðu hærra, vinur!
Guðs hönd þig áfram ber.
Ef hjarta af harmi stynur,
guðs hjarta viðkvæmt er.
Ef ólán að þér dynur,
guðs auga til þin sér.
Ef jarðnesk höll þín hrynur,
guðs himnar opnast þér.
Ó, horfðu hærra um daga,
á helga drottins sól.
Og haltu þvi til haga,
sem hugur fegurst ól.
Og reyndu að rækta og laga
hvern rósavang, sem kól.
Þitt líf er sorgarsaga,
- en samt er guð þitt skjól.
Ó, horfðu hærra um nætur,
er hver ein stjama skín.
Þá hitnar hjartarætur,
og helgast bænin þín.
Þú upp til guðs þig grætur,
— hans gæska aldrei dvín.
Hann ljósið skína lætur
á litlu bömin sín.
(Jóhannes úr Kötlum)
Við sendum innilegar samúðar-
kveðjur til foreldra, systkina og
annarra vandamanna. Blessuð sé
minning Brynhildar.
Starfsfólk Ölduselsskóla.