Morgunblaðið - 14.12.1993, Side 59

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. DESEMBER 1993
59
þessa góðu konu, alls sem hún var
mér, allar peysurnar og húfurnar
sem hún prjónaði og sendi mér vest-
ur á Patreksfjörð og eftir að við flutt-
umst suður þá var Dæja sem móðir
mín, slík var umhyggja hennar fyrir
mér og litla bróður mínum Óla Inga
sem nú er látinn. Dæja mín tók lát
hans ákaflega nærri sér eins og við
öll.
Já, ég minnist þess að þegar ég
fékk flensu sem barn og þurfti að
liggja í rúminu sagði ég: Mamma,
hringdu í Dæju og segði henni að
ég sé veik. Jú, óðar var Dæja komin
með pakka handa mér, eitthvað að
dunda við svo að mér leiddist ekki.
Eða á bolludaginn, þá þrömmuðum
við frændsystkinin á Grenimelnum
upp á Sólvallagötu með bolluvend-
ina. Þar biðu allir í rúmunum eftir
að við kæmum að fiengja og fengum
við bollur fyrir. Eða þegar Lárus
fæddist þá var ég 10 ára. Hann er
einkasonur Dæju og manns hennar,
Sigurðar Hólm Guðmundssonar, sem
nú er látinn. Og þegar ég fékk að
halda á þessu litla kríli fannst mér
ég hafa eignast annan bróður. En
nú er þessi bróðir orðinn fullorðinn,
giftur Valdísi Atladóttur sem reynd-
ist tengdamóður sinni sérstaklega
vel í veikindum hennar. Þau eiga
þijú börn, Karólínu, sem er alnafna
ömmu sinnar, Sigurð Hólm, sem
heitir eftir afa sínum og óskírðan,
sem fæddist aðeins fjórum dögum
fyrir lát ömmu sinnar svo að Dæju
auðnaðist aldrei að sjá hann. En
þannig er lífið, einn kemur þá annar
fer.
Dæja var mikil félagsvera. Hún
starfaði í Kvenfélagi Dómkirkjunnar
til fjölda ára og basararnir hjá þeim
voru hennar hjartans mál. Alltaf var
hún að vinna eitthvað í höndunum
sem hún gæti gefið á basara eða til
annarra líknarmála. Einnig starfaði
hún sem sjálfboðaliði að félagsmál-
um aldraðra hjá Reykjavíkurborg frá
upphafi. Þar veit ég að hún var vel
liðin af öllum sem kynntust henni,
því alltaf var hún og svo jákvæð.
Dæja hafði aldrei veikst íyrr en
á síðasta ári og fór að halla undan
fæti er hún veiktist og náði sér aldr-
ei eftir það. Það er ótrúlegt að lifa
í 83 ár án þess að þurfa á læ'knis-
hjálp að halda. En nú kveð ég þessa
elskulegu frænku mína. Hafi hún
þökk fyrir allt sem hún var mér og
minni fjölskyldu og fjölskyldu Óla
Inga. Guð blessi minningu hennar.
Elsku Lárus, Valdís, Karólína, Sig-
urður og litli frændi, ykkur vottum
við, ég og mín fjölskylda, okkar
dýpstu samúð. Guð styrki ykkur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Málfríður Helga.
ur. Vorum við miklir vinir og fórum
við alltaf saman á sunnudagsmorgn-
um í mjólkurbúðina fyrir ömmu og
eftir að hafa farið í nokkrar heim-
sóknir og borðað hádegisverð eydd-
um við deginum í að gera eitthvað
skemmtilegt og varð bíó ósjaldan
fyrir valinu. Héldum við áfram að
fara saman í bíó alveg fram á síð-
ustu stundu og naut ég hverrar ein-
ustu mínútu sem við áttum saman.
Afi var ofboðslega nægjusamur
og skorti hann alla eigingimi. Hann
var sífellt að gefa manni hluti og
ósjaldan laumaði hann að mér seðl-
um þegar enginn sá til. Einnig var
ég svo heppin að fá að ferðast er-
lendis með bæði afa og ömmu. Þess-
ar ferðir voru mér ógleymanlegar.
Afi sparaði aldrei þegar það kom
að okkur barnabörnunum. Hann bar
mikla umhyggju fyrir fjölskyldu
sinni og spurði mann óspart um
hagi manns. Það skipti hann miklu
máli að manni liði vel og skorti
ekkert.
Ég vil þakka Guði fyrir að gefa
mér þessar stundir með afa, þær
eru mér það dýrmætasta sem ég á
og mun ég halda minningu hans á
lofti svo lengi sem ég lifi. Ég ætla
að segja börnum mínum hve lang-
afi þeirra hafi verið yndislega góður
maður og hve heppin ég var að fá
að njóta hans þótt stutt væri.
Með þessum orðum kveð ég minn
kærasta vin og dýpstu ást mína í
þessu lífi. Guð geymi þig, elsku afi.
Rúna íris.
Sigurður Jón Stef-
ánsson - Minning
Fæddur 20. ágúst 1927
Dáinn 6. desember 1993
Mánudagskvöldið 6. desember líð-
ur mér seint úr minni, þegar mágur
minn tilkynnti mér að tengdafaðir
minn hefði þá um kvöldið látist.
Ekki hafði mig grunað að hann hyrfi
á braut, en af hveiju ekki? Mig setti
hljóðan þar sem ég var að koma frá
því að spila og var að fara heim
þegar hann færði mér þessi tíðindi.
Ekki ætla ég að tíunda ævi hans
hér en það læt ég öðrum eftir sem
þekkir hana betur.
Þegar ég kynntist Sigga og
Möggu og börnum þeirra á Meistara-
völlunum þar sem við bjuggum í
sömu blokk í kringum 1964, grunaði
mig ekki að ég ætti eftir að reyna
að skrifa minningargrein um Sigga.
Ég kynntist náið dóttur þeirra og
fluttist inn á heimili þeirra um það
leyti sem við giftum okkur 1971.
Mér var strax tekið sem einum úr
fjölskyldunni því að þar stóð ávallt
opið heimili fyrir alla.
Siggi var mjög ræðinn maður og
hafði alltaf tíma til að spjalla. Það
voru ekki fá kvöldin sem við sátum
saman og spjölluðum um lífið og til-
veruna. Hann hafði ákveðna skoðun
á lífinu, en gaf sér samt tíma til að
hlusta á okkur hin sem höfðum aðra
skoðun en hann. Það var mjög gam-
an að þræta við hann um ýmsa hluti,
því að ef hann hafði rangt fyrir sér
viðurkenndi hann það þótt seint
væri.
Þegar við hjónin fluttumst í Breið-
holtið 1973 kom hann mjög oft í
heimsókn og virtist líka það vel að
vera hér því að þau hjónin fluttust
af Meistaravöllunum í kringum 1980
hingað í Gyðufellið. Ekki veit ég
hvað á að segja á svona stundum,
en er ekki best fyrir alla að fá að
hverfa yfir móðuna miklu þegar
sjúkdómur sem fyrr eða síðar leiðir
mann í dauðann herjar á?
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég votta Möggu tengdamóður minni
og aðstandendum samúð mína.
Alfreð Alfreðsson.
Hann afi okkar er dáinn. Einn af
þessu föstu punktum tilverunnar er
horfinn á braut. Hann var búinn að
vera mjög veikur undanfamar vikur
og bjóst maður alltaf við því að kall-
ið kæmi þá og þegar. Maður hélt
virkilega að maður væri tilbúinn að
takast á við það að hann félli frá.
En það var sko ekki. Maður gerir
sér ekki grein fyrir því fyrr en það
gerist. Sorgin heltók mann gersam-
lega á ólýsanlegan hátt.
Hann afi var öðlingsmaður og gat
maður alltaf leitað til hans. Hann
hafði oftast svar við öllu sem hann
var spurður um og studdi hann
mann í gegnum súrt og sætt.
Þó að hann sé horfinn yfir móð-
una miklu veit ég að hann fylgist
með okkur og styður við bakið á
okkur það sem við eigum eftir ólif-
að. Maður á eftir að sakna nærveru
hans en það er gott að vita að hann
er hættur að kveljast og fær að
hvíla í friði.
Blessuð sé minning hans.
Sigurður Örn, Óskar Már
og Hanna María.