Morgunblaðið - 30.01.1994, Blaðsíða 32

32
Ævi manna er ekki endilega
mæld í árum, heldur hvemig menn
lifa og starfa. Með dugnaði sínum
og hörku afrekaði Jói margt, en
hann fékk líka margt út úr lífinu,
vegna þess að hann höndlaði óhikað
hamingjuna þegar hún birtist hon-
um og hlúði að henni. Hann vann
alltaf með skólanum og kom sér
upp stóru og fallegu heimili. Þrátt
fyrir annríkið, gekk honum vel í
viðskiptafræðinni í Háskólanum,
áður en veikindin fóru að segja til
sín.
Þá ber að nefna Guðbjörgu, eig-
inkonu hans. Hún hefur sannarlega
staðið undir nafni, bjargvættur frá
Guði. Jói hefði ekki getað átt neinn
betri að í sínum veikindum en Guð-
björgu. Hugrekki þeirra og barátta
var aðdáunarverð. Hvemig þau
tókust á við erfiðleikana er okkur
hinum til eftirbreytni. Hún ól hon-
um þijú yndisleg böm, Birgi Daða,
Agnesi Söm og Rebekku. Þau em
lifandi minning hans. Og nú lifir
Jói í þeim.
Héðan frá Bandaríkjunum sendi
ég Guðbjörgu og bömunum og
öðmm nánum aðstandendum og
vinum mínar inniiegustu samúðar-
kveðjur með bæn um blessun Guðs.
Magnús Þorkell
Bemharðsson.
Elsku Jói minn, þú ert farinn frá
okkur, við hittumst ekki né tölumst
við, en við vitum að þú ert með
okkur öllum og að við munum hitt-
ast aftur.
Þú varst svo hjartahlýr og góð-
ur. Ég mun alltaf muna stoltið í
augum þínum þegar þú talaðir um
Guðbjörgu og bömin ykkar. Og þó
að þú hafi verið orðinn þreyttur,
þegar við vomm í London, þá vild-
irðu ekki hætta búðarápinu fyrr en
þú varst búinn að kaupa eitthvað
fallegt handa Guðbjörgu og bömun-
um.
Það var sama hvar þú varst og
hvenær, þú varst alltaf hrókur alls
fagnaðar, alltaf stutt í hlátur og
gamansemi ogþitt fallega bros allt-
af til staðar. Eg gleymi því aldrei
hvað ég var stolt að kynna þennan
góða vin minn fyrir mömmu minni
og pabba.
Elsku Jói, við munum varðveita
allar þær stundir sem við áttum
saman. Guð geymi þig, elsku vinur.
Með fráfalli Jóa er stórt skarð
höggvið í Qölskyldu hans og vina-
hóp, en minningin um góðan dreng
mun alltaf lifa.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
Guðbjörgu, Birgi Daða, Agnesi,
Rebekku og alla aðra aðstandendur
í þessari miklu sorg.
Deyrfé,
deyja frændur,
deyrsjálfuriðsama;
enorðstir
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Ur Hávamáium)
Margrét og Halldór.
Enn og aftur sjáum við á bak
góðum vini. Þessi vinahópur, sem
haldið hefur saman frá unglingsár-
um, þarf nú að horfa á eftir öðrum
félaga, fyrst Stebba fyrir tveimur
og hálfu ári, og nú Jóa.
Fráfall Stebba er okkur í raun
ennþá óraunverulegt og óskiljan-
legt; nú er Jói líka dáinn. Þessir
tveir heiðursmenn voru kjölfesta
klíkunnar alla tíð, á tímabili sem
spannar meira en helming ævi okk-
ar.
Jói var óvenju glaðlyndur og
naut sín vel í hópi góðra vina, með
spaugsyrði og glens á vör. Hann
hafði þann eiginleika eða „sjarma“
að geta hreinlega haldið uppi heilu
veislunum með skopskyni sínu og
geislandi lífsgleði. Þessi eiginleiki
hans yljaði okkur vinunum á ótelj-
andi samverustundum okkar í
.gegnum árin.
Jói var drífandi og atorkusamur
á öllum sviðum, hvort heldur var í
vinnu, námi eða í þvi að rækta fjöl-
skyldu sína og vini. Hann var um
margt mörgum skrefum á undan
okkur, eignaðist og byggði t.d. fjór-
ar íbúðir á sinni skömmu ævi, ásamt
því að eignast þrjú yndisleg böm
með sinni heittelskuðu, Guðbjörgu,
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 30. JANÚAR 1994
Ragnhildur Oddný
Jónsdóttír — Minning
Fædd 6. ágúst 1917
Dáin 22. janúar 1994
Elsku amma - bréf til þín.
„Um tilgang lífsins lífíð sér, jafn-
lengi og einskis spyijum vér.“
Mín fyrsta minning var í fangi
þínu sem lítill drengur í Heiðargerð-
inu. Hlýja þín, ástúð, gleði og birta
er það sem hefur átt stærstan þátt
í að móta von mína, og bjartsýni
og þrá. Þrautsegja þín, þolinmæði
og styrkur hafa mótað sjálfstæði
mitt og innri styrk og þú kenndir
mér ungum að trúa á sjálfan mig.
Er ég hugsa til baka, þá kemur
margt upp í hugann. Dagamir í
Heiðagerðinu í stóra húsinu ykkar
afa. Þegar afi sagði mér af því er
hann hjólaði með þig frá Skeijafirði
upp í Heiðagerði til að grafa gmnn
að heimili ykkar, þá skildi ég betur
þann munað og allsnægtir sem
núverandi kynslóð býr við í dag,
eitthvað sem er að gleymast og er
að steypa mannkyninu í glötun.
Dagamir í Heiðagerðinu, ærsla-
gangur í garðinum, sólbað þér við
hlið, hjólað eftir brauðum, og jólin
þegar allir vom saman komnir, allt
er ógleymanlegt. Fyrstu sporin í
vinnu í þvottahúsinu þar sem ég
var næstum dottinn ofan í þvotta-
vélarnar, þolinmæði þín að svara
endalausum spurningum mínum og
oft ekki svo einföldum.
Ferðalögin um landið, stundir í
sumarbústaðnum svo að fátt sé
upptalið. Þegar eitthvað bjátaði á,
styrktir þú mig og leyfðir mér ekki
að komast upp með grát heldur
bentir mér á að halda áfram.
Ferðin til London fyrir nokkmm
ámm var minnisstæð fyrir það eitt
að ég áttaði mig ekki á því fyrr en
löngu seinna að þú sagðir ekki orð
um þreytu þó allir væm uppgefnir
eftir göngu allan daginn.
Ungur átti ég draum um ævin-
týri og heimurinn heillaði mig. Allt-
af hlustaðir þú á mig. Undirbúning-
ur minn fyrir nám mitt í Bandaríkj-
unum var mikíll og átti hug minn
allan. Það var ekki fyrr en ég kvaddi
á flugveliinum að ég skynjaði að
án fjölskyldu væri ég ekki þar
staddur. Ég skynjaði kvíða þinn
fyrir brottför minni, en gladdist að
sjá þig stuttu síðar og fullvissa þig
að allt væri í lagi.
Að loknu námi kom ég heim þó
ég héldi áfram áformum mínum
erlendis um framtíðina, svolítið sem
ég sagði þér frá og þú reyndir að
skilja og styrkja trú mína í að tak-
ast á við. Þeir dagar sem ég hef
átt með þér undanfarin ár eru mér
ómetanlegir.
Ég átti þá ósk að festa mitt ráð
og stofna til fjölskyldu að þér við-
staddri, en þú minntir mig ávallt á
orð mín sem unglings um að ég
ætlaði að koma undir mig fótunum
fyrst og það væri nægur tími. Núna
var ég um það bil tilbúinn og það
gleður mig að þú hafðir kynnst
Heidi og að ég skyldi segja þér frá
nafni bams okkar í október fyrst.
Þú veist að ég er í góðum höndum.
Er við ræddum um tilgang lífs-
ins, allrar orkunnar í alheimi, þá
var samkomulag okkar um eilíft
líf. Það styrkir trúna og iéttir þá
hugsun að þú ert farinn í nýtt
umhverfi þar til við sameinumst öll
aftur að eilífu.
Þú mátt vera stolt af lífi þínu -
þú átt góða fjölskyldu og allir hugsa
til þín.
Síðustu stundir okkar saman um
jólin - lögin sem þér fannst svo
falleg.
Blundur þinn við hlið vöggu
ófædds bams okkar Heidi, samtal
okkar um hálfan hnöttinn í síma.
Svo langt í burtu, en samt svo stutt.
Þú varst svo falleg og hamingju-
söm.
Pála Margrét Sigurð-
ardóttir — Minning
jafnframt vinnu og viðskiptafræði-
námi. Geri aðrir betur á svo
skammri ævi. Hann var allt í senn,
hafði tíma fyrir alla, sannur vinur
vina sinna, ástríkur eiginmaður,
elskandi faðir, duglegur námsmað-
ur og lagði sig allan fram í hveiju
því sem hann tók sér fyrir hendur.
Verslunarmannahelgin ’92
markaði upphaf þeirrar baráttu
Guðbjargar og Jóa, sem nú er lok-
ið. Sú helgi skildi Jóa eftir með
höfuðverk, sem við á næstu dögum
göntuðumst með sem „mestu timb-
urmenn sögunnar". Þremur vikum
seinna, degi eftir fæðingu Styrs,
sonar okkar, kom svo reiðarslagið:
Jói greindist með æxli við heilann.
í kjölfarið fylgdi hetjuleg barátta
Jóa og Guðbjargar, þar sem þau
sýndu ótrúlegt þrek og styrk. Þar
endurspeglaðist ást þeirra í óbilandi
bjartsýni og von. Samhugur þeirra
og kjarkur bægðu óttanum frá, sem
þau réðust í byggingu draumahúss-
ins, jafnframt því að eignast sitt
þriðja barn. Baráttuvilji þeirra
beggja var aðdáunarverður og óbil-
aður allt til enda.
Spumingin „af hveiju?" leitar
aftur og aftur á okkur en svarið
lætur standa á sér. Minningar um
yndislegan vin standa eftir, sem og
það hlutskipti að sætta sig við þá
staðreynd, að Jói er farinn. Örlítil
huggun harmi gegn er þó í þeirri
tilhugsun að Jói og Stebbi séu nú
saman á ný.
Elsku Guðbjörg, megi styrkur
þinn, minningar um ástkæran eigin-
mann, og sú gleði sem böm þín
veita þér, gefa þér kraft til að sigr-
ast á sorg þinni.
Aðstandendum vottum við
dýpstu samúð okkar.
Júlíus og Linda.
Elsku Jói.
Okkur langar að kveðja þig með
nokkmm línum. Orð eru bara svo
fátækleg á svona stundu.
Tregi og harmur fylla hjörtu okk-
ar, og það er skrýtið til þess að
hugsa að þú komir ekki í heimsókn
til okkar, brosandi og léttur í lund,
þrátt fyrir alla þína erfiðleika/
Alltaf var hægt að leita til þín
með verkefni, hvers eðlis 'sem þau
voru, þú varst útsjónarsamur í lausn
vandamála, og meira að segja þeg-
ar þú þurftir að vera heima vegna
veikinda, fékkstu þér bara tölvu til
að geta sinnt verkefnum heima.
Nærvera þín gaf okkur mikið og
fyrirtækið hefur misst duglegan og
hæfíleikamikinn starfskraft, sem
sinnti sínu starfí af natni og áhuga.
Baráttu er lokið í þessu lífi en
vissan um að þú hafir mikilvægu
starfi að gegna á vegi eilífðarinnar,
er okkur ljós í myrkrinu.
Við biðjum almættið um að
vemda og styrkja fjölskyldu þína
um alla framtíð.
Elsku Guðbjörg, Birgir Daði,
Agnes og Rebekka. Við sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Samstarfsfólk hjá Skandia.
Fregnin um lát Jóa var mikið
áfall fyrir okkur öll. Við vissum um
hin erfíðu veikindi hans en einhvem
veginn trúðum við aldrei að þetta
myndi gerast.
Jóa kynntumst við þegar hann
og Guðbjörg vinkona okkar fóm að
vera saman. Milli þeirra var mikil
ást frá upphafi og var það greini-
legt frá fyrstu kynnum að þau vom
sköpuð hvort fyrir annað. Þau
stofnuðu fljótt fjölskyldu og draum-
ur þeirra um að eiga stóra fjöl-
skyldu varð að vemleika. Mikil
hamingja ríkti á heimiii þeirra og
fundum við fyrir henni í hvert skipti
sem við komum til Jóa og Guðbjarg-
ar.
Það var ávallt létt yfir Jóa þegar
við hittumst, alltaf var hann hress
og kátur. Þegar við vinkonumar
komum í saumaklúbb tíl Guðbjargar
tók Jói alltaf þátt í samræðunum
og skemmti okkur _með sínum ein-
stöku bröndurum. í þau fáu skipti
sem við hittum Jóa eftir að hann
veiktist var hann hress að vanda.
Jói hafði lokið þremur ámm í
viðskiptafræði og gekk honum
námið mjög vel þegar hann varð
frá að hverfa vegna veikindanna.
Mikill styrkur Guðbjargar kom
greinilega í ljós þegar hún gekk í
gegnum veikindin við hlið Jóa. Miss-
ir hennar og bamanna er mikill,
meiri en maður gæti nokkra sinni
ímyndað sér.
Elsku Guðbjörg, Birgir Daði,
Agnes, Rebekka og aðrir aðstand-
endur, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð og megi Guð veita
ykkur styrk til að takast á við þenn-
an mikla missi.
Selma, Elín, Páll,
Hugrún og Ottó.
Til hvers er ætlast af okkur í líf-
inu? Hver er sannleikur lífsins? Er
hann jafn óljós og logi frá einmana
kerti sem langar að lýsa upp allan
heiminn? Færa öllum birtu og yl.
Hví er þraut sumra meiri en ann-
arra? Hvers vegna þjáumst við ekki
öll og deilum sorginni? Hví fáum
við ekki öll að halda í hendur bama
okkar og leiða þau í gegnum lífið?
Upplifa einlægnina í augum þeirra,
sakleysið, kátínuna, forvitnina í
fingurgómunum. Fyrsta brosið,
fyrstu skrefin. Hvert er réttlætið í
þessum heimi sem er jafn miskunn-
arlaus og hann er fagur? Hvers
vegna ná fótspor sumra aðeins upp
í fjallsrætur á meðan aðrir njóta
útsýnis, angans náttúmnnar og fá
að líta um öxl á tindinum?
Líf Jóa var umlukt ljósi og nú
tindrar það í smáum augum bams
hans. Sorgin er mikil og svörin fá
en Jói hvílir nú í örmum móður sinn-
ar og Stebba, vinar síns, og hlýðir
á sannleika lífsins. Þjáningunum er
lokið og söknuður hans er ekki síðri
en þeirra sem eftir lifa. Okkur lang-
ar að leggja við hlustir, skilja til-
gang lífsins en sálir okkar þarfnast
meiri þroska og skilnings. Lífið eft-
ir lífið er sumum lokuð bók en Jói
skilur.
Þótt ævi Jóa meðal okkar hafi
verið stutt var hamingjuljómi yfir
lífi hans. Hann upplifði fegurð ást-
arinnar með Guðbjörgu og ávextir
þess em sólargeislamir Birgir Daði,
Agnes og Rebekka. Þau skynja frá-
fall fóður á ólíkan hátt en þær til-
finningar sem hann kveikti í hjört-
um þeirra og sú ást sem hann veitti
þeim munu dafna og þroskast á lífs-
ins vegi. Jói var góður og eftir-
minnilegur drengur, nærgætinn og
áhugasamur um hagi annarra.
Þrátt fyrir erfiða baráttu hafði hann
jákvæðnina að leiðarljósi og var
annt um að öðmm vegnaði vel.
Þegar sorgin knýr dyra skiptir
lífið um lit. Það er ekkert sjálfsagt
í lífinu nema sólarapprás og sólset-
ur — og þó varla það. Allt hefur
tilgang og hvert skref er leið til
ákveðins þroska. Það em forréttindi
að vera heilbrigður og eiga þess
kost að ala upp böm. Hvert andar-
tak í lífinu er dýrmætara en marg-
ur heldur. Við sjálf ráðum mestu
um framtíð okkar og forlög en
Skaparinn ætlar okkur samt ákveð-
ið hlutverk.
Leitin að sannleikanum er löng
og ströng en hún hefst þegar mað-
ur lítur í eigin barm og skimar eft-
ir Ijósinu. Það býr í bijósti okkar
allra og þegar leitin hefst, meðvitað
eða ómeðvitað, nærist sálin. Þrosk-
inn felst í hveiju andartaki. Hveiju
skrefi. Hverri fallegri hugsun.
Elsku Guðbjörg, á þínar herðar
em lagðar byrðar sem myndu buga
marga. Söknuðurinn er mikill en í
lífi þínu era mörg ljós. Njóttu þess
sem Guð hefur gefið ykkur og minn-
ingin um yndislegan eiginmann
mun lýsa þér veginn. Fallegar hugs-
anir og bænir hefja Jóa nær Ljósinu
sanna en þar mun hann vaka yfir
augasteinunum ykkar, brosa með
ykkur og umvefja ykkur þeirri ást
sem honum var gefin. Þrátt fyrir
allt er lífíð fagurt og það skynjarðu
best þegar krílin ykkar þijú skríða
í kjöltu þína.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki með tárum.
Hugsið ekki um dauðann með harmi og ótta.
Ég er svo nærri að hvert eitt ykkar tár
snertir mig og kvelur.
En þegar þið hlæið og syngið með glöðum hug
lyftist sál mín upp í mót til Ijóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem lífið gefiir.
Og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði ykkar
yfir lífinu.
Þorgrímur og Ragnhildur.
Á morgun verður Pála Margrét
Sigurðardóttir kvödd hinstu kveðju.
Pála var Vopnfirðingur að ætt. Hún
fæddist 14. janúar árið 1921 og var
því rétt orðin sjötíu og þriggja ára
þegar hún lést. Hún var elsta bam
hjónanna Ingibjargar Pálsdóttur,
sem var ljósmóðir í Vopnafírði í
Ijömtíu ár, og Sigurðar Sveinssonar
símamanns. Seint á sama ári eign-
uðust þau aðra dóttur, Svövu. Kært
var með þeim systram og Svava
studdi systur sína eins og hún gat
í veikindum hennar síðustu árin
þótt þær byggju hvor í sínum lands-
hluta og hún var hjá Pálu þegar
hún lést á heimili sínu í Reykjavík
að kvöldi 21. þessa mánaðar. Ingi-
björg og Sigurður eignuðust líka
þijá syni, tvíburana Svein og Aðal-
stein, og Guðna Þórarin sem er
yngstur systkinanna. Bræðurnir
búa allir á Vopnafirði, en Svava er
búsett á Reyðarfirði.
Á þeim ámm sem Pála var að
alast upp var fátítt að ungar stúlk-
ur stunduðu langskólanám og
skólavist hennar var ekki löng eftir
að hún lauk við barnaskólann. Tvo
vetur var hún þó í héraðsskólanum
á Laugarvatni en fór síðan að vinna
við hvaða störf sem féllu til eins
og þá tíðkaðist. Árið 1940 kynntist
Pála ungum Norðfirðingi, Ásmundi
Jakobssyni. Faðir hans, Jakob Jak-
obsson, hafði þá ákveðið að gera
skip sitt, Auðbjörgu, út á sumar-
vertíð frá Vopnafirði á stríðsámn-
um þar sem fiskveiðar sunnar út
af Áustfjörðum þóttu honum of
hættulegar vegna tundurdufla. Pála
vann við beitingu hjá Jakobi og
kynntist ekki aðeins Ásmundi held-
ur allri fjölskyldunni. I fjölskyldu
Jakobs Jakobssonar og Sólveigar
Ásmundsdóttur konu hans ríkti ein-
stök samheldni og ástríki. Auðbjörg
var sannkallað fjölskylduskip, öll
Qölskyldan vann saman að útgerð-
inni og reyndar líka að búskapnum
heima á Strönd á Norðfírði.
í þessari fjölskyldu var Pálu tek-
ið opnum örmum. Þau Ásmundur
gengu í hjónaband árið 1942 en þá
hafði hann tekið við skipstjóm á
Auðbjörgu. Þau reistu sér hús á
Vopnafírði, Hátún, efst í túni for-
eldra Pálu, og þar fæddust böm
þeirra, Díana f. 10. ágúst 1942 og
Ingi Sigurður f. 5. jan. 1944. Ingi
lagði stund á tækninám og er
tæknifræðingur í Reykjavík. Díana
giftist Einari Sigurbrandssyni frá
Barðaströnd og gerðist þar bónda-
kona. Hún lést fyrir rúmum þremur
ámm. Böm Díönu og Einars urðu
fimm; Ása Gréta, búsett í Reykja-
vík, Olafía og Hjálmar Ingi, búsett
á Norðfirði og Jakob og Auðbjörg
Jóhanna sem enn em í föðurhúsum
á Ytri-Múla. Bamabamaböm Pálu
eru orðin fimm.
Pála og Ásmundur dvöldust ekki
lengi á Vopnafirði. Ásmundur var
skipgtjóri á Auðbjörgu í fimmtán
ár og stundaði þá vetrarvertíð frá
Homafirði en var mörg sumur við
síldarmerkingar og einnig var hann
skipstjóri á síldarskipum. Heimilis-
lífíð var ekki samfellt hjá þeim frek-
ar en hjá mörgurrujðram sjómanna-
fjölskyldum.
Um miðjan sjötta áratuginn flutt-
ust Ásmundur og Pála til Reykja-
víkur og næstu ár á eftir var Ás-
mundur skipstjóri á skipum sem
gerð vom út frá Keflavík á vetrar-
vertíð en á sumrin vann hann við
síldarmerkingar. Þá fór Pála oft á
sjóinn með honum og var kokkur
um borð. Síðustu fimm árin sem
hann lifði var hann skipstjóri á
Hafrannsóknaskipinu Árna Frið-
rikssyni. Ásmundur lést langt um
aldur fram í nóvember árið 1974.
Pála var því ekkja í næstum tuttugu