Morgunblaðið - 11.05.1994, Side 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 11. MAÍ1994 37
hár aldur, er alltaf tregafullt að
missa góðan dreng.
Þórdís mín, það er erfitt að sjá á
eftir Gunnlaugi eftir 48 ára farsælt
hjónaband, en minningin um góðán
mann lifir. Við Margrét vottum þér,
bömunum og fjölskyldum þeirra
innilega samúð okkar.
Róbert og fjölskylda.
Með fáeinum orðum vil ég minn-
ast Gunnlaugs Guðmundssonar eig-
inmanns móðursystur minnar Þór-
dísar Steinsdóttur. Það hefur ætíð
verið náið samband á milli systranna
og mikill samgangur á milli heimil-
anna.
Á þessari stundu renna mörg
minningabrot í gegnum hugann.
Sem barn og unglingur minnist ég
tilhlökkunar að fara í heimsókn á
Álfaskeiðið til Dídíar og Gunnlaugs.
Þar var virðulegt og snyrtilegt en
einnig glettni og gleði. Eg man
óljóst eftir sendiferðum sem barn
og sælgæti sem ég fékk að launum.
Ég minnist jólaboðanna og þegar
ég dvaldi hjá þeim er foreldrar mín-
ir voru erlendis. Heimilisfaðirinn
Gunnlaugur sat fyrir enda borðsins
með þverslaufu og við hlið disksins
lá servíettan í servíettuhring. Allt
var svo fágað og stílhreint, en stutt
í hlýlegt brosið og hláturinn. í vetur
sl. sat ég og lítil dóttir mín einn
sunnudagseftirmiðdag hjá Dídí og
Gunnlaugi og drukkum við kaffi og
gos, horfðum á þátt um Hafnarfjörð
í sjónvarpinu og spjölluðum saman.
Ég hafði alltaf gaman af að heyra
skoðanir Gunnlaugs á þjóðmálum.
Það var skemmtileg stund. Núna
óska ég þess að samverustundirnar
hefðu verið fleiri og þá sérstaklega
síðari árin. Mér og fjölskyldu minni
þótti mjög vænt um að Gunnlaugur
treysti sér að koma í fermingu son-
ar míns nú í apríl.
Gunnlaugur var einstaklega hátt-
vís og mikið ljúfmenni. Hann var
hæglátur og yfirvegaður. 011 störf
hans hafa einkennst af farsæld og
velgengni. Hógværð, drengskapur
og staðfesta eru orð sem koma upp
í huga minn þegar ég hugsa um
hann.
Það kom vel fram síðustu vikurn-
ar hvern mann Gunnlaugur hafði
að geyma. Hann tók ákveðinn en
lítillátur ákvörðun um að gangast
undir erfiða hjartaaðgerð enda þótt
hann vissi að áhættan væri tölu-
verð. Ég talaði við hann kvöldið
áður en hann fór á spítalann í að-
gerð. „Þetta er eitthvað sem verður
að gerast. Annað er ekki skynsam-
legt,“ sagði hann.
Vissulega er söknuðurinn mikill
og kveðjustundin erfið. En þeir sem
notið hafa samfylgdar Gunnlaugs
geta einnig þakkað fyrir að hafa
fengið að kynnast jafn heilsteyptum
og góðum manni. Dídí mín, Gummi,
María og Geir, ég og fjölskylda mín
vottum ykkur innilega samúð á
þessari erfiðu stundu. Guð veri með
ykkur.
Gunnar Einarsson.
Gunnlaugur Guðmundsson var
einn af stofnfélögum Framsóknar-
félags Hafnarfjarðar 1948 og sat
lengi í stjórn félagsins og í fulltrúa-
ráði félaganna til dánardægurs og
öðrum trúnaðarstörfum gegndi
hann fyrir flokkinn, hvort heldur
var í kosningum til bæjarstjórnar
eða alþingis.
Það munaði mikið um starf Gunn-
laugs í þessari félagsmálabaráttu
er flokkurinn stóð fyrir. Hann var
glöggur, vinsæll og þekkti fjölda
fólks, vissi góð deili á mönnum,
kunni skil á málefnum er efst voru
á baugi og í umræðu á hveijum
tíma.
Hann flutti mál sitt af hógværð
og skynsemi og því varð honum vel
ágengt að styrkja og efla gengi
flokksins.
Fyrir þetta allt þökkum við af
heilum hug. Biðjum eftirlifandi konu
hans, frú Þórdísi Steinsdóttur, Guðs
blessunar og vottum henni, börnum
og fjölskyldu dýpstu samúð, þökk
og virðingu.
Framsóknarfélögin í Hafnarfirði.
GYÐA ANTONÍUSARDÓTTIR
OG GÍSLIJÓHANNSSON
+ Gyða Antoníus-
ardóttir var
fædd 11. maí 1924
og dáin 17. júni
1991. Eiginmaður
hennar, Gísli Jó-
hannsson, var fædd-
ur 29. ágúst 1923 og
lést 9. september
1989.
í DAG hefði hún
mamma orðið 70 ára
og örugglega haldið
upp á afmælið sitt með
miklum rausnarskap,
ásamt fjölda vina og ættingja.
Hún var að austan eins og sagt
er, dóttir Guðrúnar Einarsdóttur
frá Hafnarfírði og Antoníusar
Antoníussonar, Hvarfí á Djúpa-
vogi. Á Djúpavogi ólst hún upp
hjá föður sínum og stjúpu, Guð-
rúnu Stefánsdóttur, en hún dó
þegar mamma var innan við ferm-
ingu og bjó hún hjá föður sínum
þar til hún giftist Helga Helgasyni
frá Rannveigarstöðum í Alftar-
fírði. Þau Helgi bjuggu saman að
Starmýri í sömu sveit, en eftir
stutta sambúð lést Helgi og er
mamma þá aðeins 19 ára gömul.
Þau áttu saman tvö böm, Helgu
sem gift er Kjartani Pálssyni og
búa þau í Vaðnesi í Grímsnesi, og
Helga sem kvæntur er Auði Gú-
stafsdóttur og búa þau á Höfn.
Þegar mamma er orðin ekkja
er faðir hennar einnig dáinn. Flyst
hún þá til móður sinnar og fjöl-
skyldu hennar suður í Hafnarfjörð
og er þar um tíma. Síðan liggur
leiðin í Hveragerði að eldhússtörf-
um í Garðyrkjuskóla ríkisins, þar
sem hún hitti ungan mann frá
Bolungarvík, Gísla Jóhannsson,
son Línu Dalrósar Gísladóttur og
Jóhanns Sigurðssonar, sem var
þar við nám. Ungu hjúin giftu sig
16. apríl 1947, en þá höfðu þau
búið í Hveragerði frá 1945 og
pabbi unnið við garðyrkju, en í
Hveragerði voru þau til 1954 og
höfðu þá eignast fjögur börn sam-
an, en fyrir hjónaband átti pabbi
eina dóttur, Jóhönnu sem gift er
Garðari Hannessyni, þau eru bú-
sett í Hafnarfirði. Börnin sem
fæddust í Hveragerði eru Áslaug,
gift Matthíasi Þorbergssyni, bú-
sett á Akureyri; Sigurður, kvæntur
Guðnýju Ingimundardóttur, búsett
á Djúpavogi; Jónína, gift Hjalta
Ásmundssyni, búsett á Selfossi og
Hjörtur, kvæntur Emmu Erlings-
dóttur, búsett í Hrísey.
Frá Hveragerði fara þau í
Grafninginn, kaupa garðyrkjubýl-
ið Hraunprýði sem var nýbýli út
frá Nesjavöllum og þar búa þau í
níu ár, byggja upp gróðurhús og
rækta grænmeti, veiða silung í
Þingvallavatni, eiga örfáar kindur
og eina kú. í Hraunprýði fæðist
svo yngsta barnið þeirra, Elín,
gift Júlíusi Sveinssyni, búsett á
Flúðum. Árið 1962 flytja þau á
mölina, kaupa hús í Þorlákshöfn
og eru þar í sjö ár, vinna við fisk-
vinnslu ásamt fleiru, en alltaf kall-
aði garðyrkjan á þau og árið 1968
kaupa þau land úr Árbæ við Ölf-
usá og byggja þar garðyrkjustöð-
ina Ártún. Ártún var fallegt og
myndarlegt býli og voru þau þar
til ársins 1980, en þá seldu þau
garðyrkjustöðina og keyptu 80 ára
gamalt hús á Hjalteyri við Eyja-
fjörð, Friðrikshús, og gerðu það
upp frá grunni, svo að í dag er
það staðarprýði. Á Hjalteyri
keyptu þau sér bát, Gyðu EA 110,
og reru saman til fískjar. Þessi
fallegi bátur var þeim til mikillar
ánægju og yndisauka og ef ekki
gaf á sjó unnu þau við fiskverkun
á staðnum.
Þau hjón voru vinmörg og góð
heim að sækja alla tíð. Pabbi dó
rúmri viku eftir 66 ára afmælið
sitt, þá eftir langa baráttu við
krabbamein. Þegar hann var far-
inn tók að halla undan fæti hjá
mömmu og greindist hún með
tauga- og vöðvarýrnun sem tók
hana mjög hratt. Síðasta árið sem
hún lifði gat hún ekki séð um sig
ein, og var því í skjóli dóttur sinnar
og fjölskyldu þar til hún lést, rétt
orðin 67 ára.
Margs er að minnast eins og
eðlilegt er. Hveragerðisárin eru í
minningunni hálf þokukennd, enda
vorum við ekki há í loftinu þá.
Stór lóð fylgdi húsinu okkar og
þar útbjó pabbi bú fyrir okkur úr
húsi af gömlum bát, en þar lékum
við okkur mikið og hermdum eftir
fullorðna fólkinu í bústörfunum.
JEftir að við fluttum svo í Hraun-
prýði var orðinn meiri tími fyrir
fjölskylduna og á 17. júní var allt-
af farið með okkur börnin til
Reykjavíkur. Þar var farið í tívolí,
keyptar pylsur og kók og dansað
á Lækjartorgi fram eftir nóttu. í
bílnum á leiðini heim vorum við
líka oft orðin svo þreytt eftir
skemmtilegan dag með fjölskyld-
unni að við hölluðum okkur hvert
upp að öðru og steinsofnuðum,
enda sjaldan sem þau yngstu
fengu að vaka svona lengi. Þing-
vallavatn var okkar paradís, eldri
+ Svavar Björns-
son vélstjóri
var fæddur 14. des-
ember 1910 á
Grenivík í Suður-
Þingeyjarsýslu.
Hann lést 4. maí
1994. Foreldrar
Svavars voru
Björn Jónas Ólafs-
son sjómaður og
verkamaður á
Grenivík og á Ak-
ureyri, d. 1937, og
Kristín Ingibjörg
Baldvinsdóttir hús-
móðir, d. 1958. Svavar átti
fjórar systur: Ingibjörgu, Hall-
fríði, Unni og Helgu Sigur-
laugu. Svavar kvæntist 1934
Emelíu Kristjánsdóttur, hún
lést 1974. Svavar og Emelía
eignuðust fjögur börn. Þau
eru Kristjana Ingibjörg skrif-
stofumaður á Akureyri, f.
1935, gift Jóni Viðari Guð-
laugssyni og eiga þau þijú
börn; Skúli kristniboði, f.
1939, kvæntur Kjellrúnu L.
Langdal og eiga þau fimm
börn; Gylfi Anton umsjónar-
maður í Noregi, f. 1942,
kvæntur Jóhönnu Sigríði Guð-
mundsdóttur og eiga þau sjö
börn; Birgir Björn banka-
starfsmaður á Akureyri, f.
1945, kvæntur Ölmu Kristínu
Möller og eiga þau þijú börn.
Útför Svavars var gerð frá
Akureyrarkirkju þriðjudaginn
10. maí.
SORGIN er tilefni
minningargreina. Þær
eru skrifaðar í skugga
dauðans og þar tjáir
fólk söknuð sinn og
trega. Minningar-
greinar eru líka ritað-
ar til þess að þakka.
Og við lestur þeirra
eflist maður oft í þeirri
trú að heiminum sé
viðbjargandi, fyrst
fólk á svona margt og
mikið að þakka. Mað-
ur sér að þrátt fyrir
allt er heilmikil ást,
hlýja og innileiki til í þessum heimi,
þótt eflaust mættum við öll vera
duglegri við að tjá hvert öðru
væntumþykju og þökk í þessu lífi.
Tilefni þessara skrifa er að afí
minn og nafni, Svavar Björnsson,
er látinn. Ég varð þeirrar gæfu
aðnjótandi að fá að vera honum
samferða um lífið. Fyrir það verð
ég Guði ævinlega þakklátur. Ég á
margar minningar um „afa á eyr-
inni“, eins og við systkinin nefnd-
um hann, því þau Svavar afi og
Emelía amma bjuggu niðri á eyri
á Akureyri, í Norðurgötu. Hún er
ábyggilega fegursta gatan í bæn-
um. Ein fyrsta minningin um afa
er sú, að ég sá hann koma gang-
andi suður Norðurgötuna á sól-
skinsdegi, holdvotan. Hann var að
koma utan úr slipp, þar sem hann
vann til íjölda ára, en hafði dottið
í höfnina. Afi klæddi sig úr blaut-
um fötunum niðri í þvottahúsi og
ég man hvað ég varð hissa á henni
ömmu, því hún varð svolítið sár
við afa. Nú veit ég að ömmumar
eiga að verða sárar við afana,
þegar þeir detta í sjóinn. Afarnir
eiga að passa sig, því þeir eru
mikilvægir.
Svavar afí var merkilegur mað-
ur í barnsaugunum. Hann hafði
stóra lófa og þvoði þá með dular-
fullu dufti í eldhúsvaskinum þegar
hann kom heim úr slippnum. Hann
borðaði hræring og var eini mað-
urinn, sem ég vissi til að legði sér
slíkt til munns. Hann lagði sig á
dívaninn eftir hádegismatinn. Ég
dáðist að hrotunum í afa og ákvað
að hrjóta líka, þegar ég væri orð-
inn stór. Hann gat lamið miklu
fastar í borðið en ég. Svo gat
hann tekið úr sér tennurnar. Afi
og amma áttu rauðan fólksvagn
og þegar ég var orðinn stærri og
afí einn lánaði hann mér stundum
bílinn sinn. Einu sinni klessti ég
bílinuhans. Hann varð ekkert reið-
ur.
Raunar minnist ég þess ekki
að hann hafi nokkurn tíma orðið
mér reiður, þótt ég hafi sjálfsagt
oft átt það skilið. Hann varð
kannski ögn sérvitur með árunum,
en það gerði ekkert til því þannig
eiga allir, ærlegir öldungar að
vera. Ég ætla líka að vera sérvit-
ur, þegar ég verð gamall.
Afi var hægur maður og frekar
dulur. Amma Emelía lést árið
1974. Við töluðum ekki mikið sam-
an um þá reynslu, en vissum báð-
ir hvað við höfðum misst: Hann
hjartfólgna eiginkonu og ég ömmu
mína og minn besta vin. Við viss-
um líka báðir að góður Guð sæi
um sína.
Afi elskaði sjóinn enda stundaði
hann sjómennsku fyrri hluta ævi
sinnar. Hann kom stundum í heim-
SVAVAR
BJÖRNSSON
systkinin rifust um hver fengi að
fara með pabba að vitja um sil-
unganetin, en ef gott var veður
fengu þau yngri stundum að fara
með og sátu þá frammí stafni og
töldu fískana sem komu upp með
netunum. Stutt var að fara í beija-
ferðir, bara rétt hoppað yfír girð-
ingu og þá vorum við komin í
beijamó. Stundum fórum við með
nesti með okkur því það fannst
okkur svo flott, löbbuðum nokkur
spor upp í hvamm, drukku mjólk-
ina úr flöskunum og borðuðum
brauðið, síðan hlupum við heim
aftur og skiluðum af okkur tómu
flöskunum og þá gat tínslan hafist.
Pabbi var sérstakur húmoristi,
sagði sögur og stflfærði stundum
svo gróflega að fólk vissi ekki
hvort hann sagði satt eða ekki.
Mamma var jarðbundnari og þurfti
helst alltaf að vita hvað næsti
dagur bar í skauti sér. í Hraun-
prýði var stórt heimili, við börnin
orðin sex sem ólumst þar upp,
alltaf krakkar í sveit á sumrin og
gestagangur mjög mikill. En alltaf
var pjáss fyrir alla.
í Ártún var líka alltaf gott að
koma, pabbi og mamma mjög sæl
með sig, búin að koma börnunum
upp, og efnin orðin góð. Á þessum
tíma veiktist pabbi fyrst af
krabbameini og verður það til þess
að þau selja Ártún og flytja norð-
ur á Hjalteyri. Á Hjalteyri varð
þeirra síðasta og líklega besta
búseta. Þaðan eiga barnabörnin
sennilega sínar kærustu minning-
ar um ömmu og afa því þar var
alltaf tími fyrir alla og allt svo
afslappað og ljúft.
Það er margs að minnast eins
og eðlilegt er og aðeins smá minn-
ingarbrot sett á blað.
Þakkir skulu færðar Jóhannesi
Hermannssyni og hans fólki fyrir .
allt gott þeim til handa þessi ár
þeirra á Hjalteyri.
Bamabömin 26 að tölu áttu
góða ömmu og afa sem þau
gleyma ekki. Góðu foreldrar og
tengdaforeldrar hafið þökk fyrir
allt. Þið eru á Guðs vegum.
Bömin.
sókn til okkar til Ólafsfjarðar. Þá
fannst honum gott að sitja við eld-
húsgluggann, horfa út á sjó og
sötra molakaffí.
Svavar afí var trúaður. Hann
studdi starf Kristniboðssambands-
ins svo sem hann frekast gat og
tók þátt í starfi Gídeonfélagsins.
Ekki varð honum þó tíðrætt um
trúmál. Hann trúði á frelsarann á
sinn hægláta hátt.
Mikið er Guð góður að hafa leyft
manni að eiga slíkan afa. Ég syrgi,
sakna og minnist, en hjarta mitt
er fullt af þökk. Ég bið Drottin
að geyma gamla manninn. Blessuð
sé minningin um hann afa minn.
Svavar A. Jónsson,
Ólafsfirði.
1
ERFI
DRYKKJU R
Látið okkur annast
erfidrykkjuna.
Fyrstaflokks þjónusta
og veitingar.
Rúmgóð og þœgileg
salarkynni.
Upplýsingar í síma 29900
- kjarni málsins!