Morgunblaðið - 19.06.1994, Blaðsíða 32

S A
32 SUNNUDAGUR 19. JÚNÍ 1994
MINNINGAR
RONALD MICHAEL
KRISTJÁNSSON
+ Ronald Michael
Krisljánsson
var fæddur á Norð-
firði 10. maí 1951
og lést á Borgar-
spítalanum 9. júní
síðastliðinn. Hann
var sonur Kristjáns
J. Siguijónssonar,
d. 1983, fyrrum
skipstjóra á R/S
Arna Friðrikssyni,
og Bellu McDonald
Siguijónsson frá
Aberdeen í Skot-
landi sem starfaði
lengst af í brezka
sendiráðinu. Hann átti einn
bróður, Öldung Siguijón Helga
Krisljánsson tölvufræðing, f.
24. desember 1959. Ronald var
kvæntur Auðbjörgu Stellu Eld-
ar fóstru, og eignuðust þau
saman tvær dætur, Jóhönnu
Bellu, f. 9. september 1988 og
Eddu Rós, f. 16 apríl 1991. Frá
fyrra hjónabandi átti hann El-
len Mjöll, f. 21. marz 1980.
Ronald var prentari að
mennt og ritaði fjölda greina í
blöð og tímarit, nú síðast í tíma-
ritið „Nýir tímar“. Kunnastur
var hann fyrir skrif sín um
dulspeki og andleg málefni,
ásamt barnaefni, sem birzt hef-
ur í Barna-DV. Auk þess var
hann með einkaflugmannspróf.
Ronald hefur starfað sem
afleysingamaður á R/S Árna
Friðrikssyni, unnið hjá SVR.,
verið leigubílsjtóri hjá Stein-
dóri, starfsmaður hjá Stein-
smiðju S. Helgasonar og Velti
hf. til skammst tíma, síðan
prentari hjá prentsmiðju Árna
Valdimarssonar (PÁV), og nú
síðast vagnstjóri og trúnaðar-
maður hjá Hagvögnum. Ronald
verður jarðsunginn frá Dóm-
kirkjunni á morgun mánudag.
ÞEIR sem guðirnir elska deyja ung-
ir.
Opið bréf til frumburðar míns.
Á austurströnd íslands, í litlu
sjávarþorpi er Neskaupstaður nefn-
ist, fyrir 43 árum og þá var það
mjög frumstætt, ól ég hinn 10. maí
1951 kl. 10.30 að kvöldi dags svein-
barn í stofunni (því þá var engan
1 spítala þar að finna). Mér innan
handar var ljósmóðir, og síðasta
klukkutímann staðgengill læknisins
sem hljóp í skarðið.
Þetta var óvenju fagurt kvöld,
Blömastofa
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík. Stmi 31099
Opið öil kvöld
tíi kl. 22,-einnig um helgar
Skreytingar við öil tilefni.
Qjafavörur.
sólin skein og nýfæddu
lömbin valhoppuðu úti
í túni. Sem nýbökuð
móðir og full fordóma
fannst mér ég aldrei
hafa augum litið nokk-
uð eins fallegt og full-
komið að lögun, þetta
var lítið kraftaverk.
Er ég fylgdist með
þér er árin liðu, minnist
ég fyrstu rauðu stíg-
vélanna þinna, sem þú
heimtaðir að sofa með
þar til það tæki að
rigna og þá óðstu í
gegnum pollana. Ég
minnist þess einnig, þegar ég fór
með þig að sjá myndir með Roy
Rogers í sunnudagseftirmiðdegi, og
hvernig þú lékst og lifðir þig inn í
sérhvert hlutverk. Og nokkrum
árum seinna, þegar ég þurfti reglu-
lega að veiða þig upp úr Tjörninni,
þegar þú fórst að veiða síli með
sigti. Þú varst líka eitt af blóma-
börnunum, og ég minnist þess er
þú fórst niður í bæ í eldgulum bux-
um um lendar þér, purpurablárri
skyrtu, með sítt hár og bindi sem
stakk mann í augun og í gömlum
pels sem ég hafði átt. Þú varst
konungur kastalans. í minningu
alls þessa höfum við ákveðið að
syngja eitt af lögum Johns Lenn-
ons, „Imagine".
Er árin liðu, fórum við í gegnum
góðæri sem og erfiða tíma, og var
stærsti löstur minn að elska þig
heitt og ofvernda.
Við fæðingu færðu álfarnir þér
margar gjafir í vöggugjöf, gjöf
mannúðar, hláturs og gleði, næm-
leika, tónlistarhæfileika, þú söngst
og samdir og spilaðir á hljóðfæri.
Önnur gjöf var gjöf tungutaks og
þú talaðir nokkur tungumál og gast
gagtekið hlustendur með samtölum
þínum. Gjöfm að teikna og mála
myndir. Ást þín á námi og skrifum
hafa getið af sér tvær bækur og
ijölda greina. Sem skemmtikraftur
lékstu oft jólasvein og færðir hundr-
uðum bama gleði í hjarta.
Ein af þínum heitustu óskum
rættist er þú varst samþykktur og
vígður í frímúrararegluna. Þessa
naustu og reyndir að lifa samkvæmt
hugsjónum þeirra. Mig langar að
þakka frímúrarabræðrum þínum og
samstarfsmönnum fyrir hlýhug
þeirra, stuðning og aðstoð. Sérstak-
ar þakkir til þeirra er standa heið-
ursvörð.
Ef unnt væri, er ég nú geng á
eftir kistu þinni, minn ástkæri
frumburður, á þinni hinztu för, að
hafa vistaskipti við þig, myndi ég
gera svo með glöðu geði.
Haltu áfram að pússa stjömumar
og taktu frá fyrir mig sæti þér við
hlið þar til ég kem, svo að við get-
um sameinast á ný. Hjarta mitt er
fyllt sálarkvöl, en ég hafði þig um
stundarsakir og Guð ákvað að hann
þarfnaðist þín meir en ég.
Ég elska þig heitt og fel þig í
hans vörslu.
Mamtna.
Nú er elsku pabbi minn dáinn
og sakna ég hans sárt. Ég mun
minnast allra skemmtilegu sam-
Krossar
á leiði
ttt
I viparlit og máloöir
Mismunandi mynstur, -/önduo vinna.
Simi 91-35929 og 35735
LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 — sími 681960
m
vemstundanna með honum. Það var
enginn eins og pabbi, alltaf jafn-
hress og kátur.
Elsku pabbi, ég mun sakna þín
sárt.
Þín dóttir.
Ellen Mjöll.
Elsku pabbi okkar er dáinn. Hann
er hjá Guði og englunum hans.
Hann pabbi kemur ekki aftur, því
hann er að hjálpa Guði að pússa
stjörnurnar með englunum sínum
og passa litlu englabörnin.
Áf hveiju er pabbi dáinn? Hve-
nær kemur hann aftur? Við viljum
ekki hafa hann hjá Guði, við viljum
hafa hann hjá okkur, en mamma
segir að einhvern tímann kalli Guð
á okkur og þá munum við hittast
á ný.
O, elsku pabbi, við munum sakna
þín og skemmtilegu stundanna sem
við áttum með þér.
Kristur minn, ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gjðrðu svo vel og geymdu mig,
Guð, í skjóli þínu.
(Ók. höf.)
Við söknum þín voða mikið. Guð
blessi þig, pabbi. Bless pabbi.
Jóhanna Bella og Edda Rós.
Nú er Ronni bróðir minn horfinn
yfir á æðra tilverustig andaheims-
ins, þar sem hann hefur tekið upp
þjónustumerki sitt.
Við bræðurnir voru mjög sam-
rýndir og störfuðum saman í mörg-
um félögum, s.s. Knattspyrnufé-
lagsinu Val, Hinu íslenzka Biblíufé-
lagi og nú síðast í MUFON, þar sem
hann var í embætti.
Ronni hafði mikinn áhuga á neyt-
endavemd og málefnum er lutu að
óréttlæti í garð þeirra sem minna
mega sín. Þess vegna starfaði hann
af ákafa fyrir Neytendasamtökin
og skrifaði ótal greinar gegn barna-
ofbeldi o.fl. í Morgunblaðið og DV.
Hann var alltaf reiðubúinn að leggja
sitt af mörkum og svara kalli og
var kjörinn trúnaðarmaður vinnufé-
laga sinna í Bifreiðastjórafélaginu
Sleipni. Reiðarslagið kom síðan 9.
júní' sl. er hann af sinni alkunnu
skyldurækni var mættur til vinnu
á tilsettum tíma.
Þeir sem þekktu Ronald á annað
borð, þekktu hann sem áhugamann
um vísindi og andleg málefni, og
sem prakkara af Guðs náð. Þess
vegna stofnaði hann stúkuna Topaz
í alþjóðareglu kabbalista (þar sem
hann var meistari) og Mömmu-
hrekkjarafélagið, sem hann veitti
formennsku til æviloka. Mesta
ánægju hafði hann þó af frímúra-
reglunni á íslandi og vil ég þakka
bræðrum hans sem hafa sýnt okkur
mikinn hlýhug við þennan bróður-
missi, og heiðra minningu hans með
því að standa heiðursvörð. Einnig
vil ég þakka líknarfélagi kirkju Jesú
Krists, hinna síðari daga heilögu,
fyrir þeirra störf.
Ronald sagði alltaf: „Maðurinn
er bara skopstæling og vansköpuð
eftirmynd fortíðarinnar, einskonar
paródía Kalíbans. Þar sem ekkert
er nýtt undir sólinni." Hann vildi
að sín yrði minnst eins .og hann
hafði lifað, sem er bezt lýst með
orðum úr Mormónsbók:
Maðurinn lifir, svo að hann megi
gleði njóta. (2. Nefí 2:25.)
Far í friði, elsku Ronni minn, þú
hefur svo sannarlega markað vel.
Þinn bróðir,
Sigurjón Helgi.
Hinn 10. júní bárust mér þær
sorglegu fréttir að einn allrabesti
vinur minn, Ronald, hefði látist
skyndilega kvöldinu áður á Borgar-
spítalanum.
Ronni, eins og hann var alltaf
kallaður, var lífsglaður maður og
traustur vinur þeirra sem áttu hann
að. Honum gekk einstaklega vel að
samlagast fólki. Sérstaklega voru
böm hænd að honum, að minnsta
kosti mín. Okkar vinskapur spannar
um 25 ár og gæti ég skrifað heila
bók um þennan tíma. Um allt brall-
MORGUNBLAÐIÐ
ið á unglingsárunum hjá okkur fé-
lögunum. Þar var Ronni oftast aðal-
stjarnan. Hvað hann var góður vin-
ur í gleði og sorg. Hann var aldrei
langt undan ef á þurfti að halda.
Árið 1980 eignaðist Ronni sína
fyrstu dóttur, en hann eignaðist
þijár stelpur. Árinu áður hafði syst-
ir mín látist, sem Ronna hafði þótt
ákaflega vænt um. Hann vildi fá
að skíra dóttur sína nafninu hennar
og var hún skírð Ellen Mjöll. Þetta
sýndi trygglyndið sem við nutum
sem þekktum hann og áttum hann
að vini.
í nokkur ár eyddum við gamlárs-
kvöldi alltaf saman. Þetta var orðin
venja og börnunum mínum eru þessi
áramót ógleymanlegur tími. Ronni
kom alltaf færandi hendi þessi
kvöld. Hann sprengdi upp flugeld-
ana, hann sagði brandarana og
hann tók þátt í prakkarastrikunum
með ungviðinu, eins og að setja upp
hurðarsprengjur. Svo kom ég inn,
opnaði hurðina og fölnaði upp þeg-
ar sprengjan sprakk. Hann virtist
aldrei þreytast á að hafa ofan af
fyrir þeim þessi kvöld. Enda var
hann mjög hjátt skrifaður hjá ung-
viðinu. Þeim fannst alltaf gaman
ef hann var einhvers staðar nálægt.
Ronni giftist Auðbjörgu Stellu
Eldar fyrir sex árum. Þau eignuð-
ust tvær dætur, Jóhönnu Bellu og
Eddu Rós. Stella er sú kona sem
ég hefði valið handa Ronna. Eins
og hann, trygglynd. Þau bjuggu sér
heimili á Reynimelnum og þar fann
ég hjá þeim báðum að ég var alltaf
velkomin. Sama hvort leið langur
eða stuttur tími á milli þess sem
við sáumst eða töluðumst við, ekk-
ert breyttist. Þetta voru vinir mínir.
Eins á árum áður var mér alltaf
vel tekið í foreldrahúsi Ronna og
man ég eftir matarboði á jóladags-
kvöld sem mér var boðið til á Fram-
nesveginum.
Elsku Ronni, mikið gaf hann af
sér, og mikill er missir ykkar, elsku
Babs, Stella, Helgi og dætur hans.
Ég samhryggist ykkur af öllu
hjarta. Ég bið algóðan guð að
styrkja ykkur og eins að blessa
minningu hans. Ég vil að lokum
þakka Ronna mínum öll árin og
vinskapinn í minn garð. Farðu vel,
kæri vinur minn.
Þín vinkona,
Drífa og fjölskylda.
Okkur langar að minnast góðs
vinar, Ronalds M. Kristjánssonar,
sem lést langt um aldur fram, að-
eins 43 ára. Það kom sem reiðar-
slag og mikill sársauki er fréttist
um lát hans og erfítt er að átta sig
á því að eiga ekki eftir að fá að
sjá hann oftar eða geta ekki rætt
við hann um daginn og veginn. Við
ræddum oft um lífið og tilveruna
og hann var sannfærður um að það
væri eitthvað fyrir handan. Hann
sagði okkur að hann hræddist ekki
dauðann þegar að honum kæmi.
Hann lagði alla ævi mikla rækt
við að auka anda sinn að þekkingu
og fróðleik. Ronald leiftraði alltaf
af lífsgleði og hafði þá útgeislun
sem engan lét ósnortinn sem honum
kynntust.
Hann var haihingjusamur fjöl-
skyldufaðir, hann elskaði konu sína
og börn og þau elskuðu hann og
virtu. Við hjónin höfum kynnst
mörgum og viljum ekki gera upp á
milli, en mikið lifandis ósköp þótti
okkur vænt um að hafa þekkt Ron-
ald og hafa átt hann að vini. Það
var heiður og upphefð og fyrir það
erum við þakklát.
Elsku Ronald, guð vildi að þú
kæmir til sín og við verðum að trúa
á hann og treysta, að hann hafí
leitt þig inn í ríki sitt og dýrð sína,
en huggi okkur hin sem núna erum
hrygg.
Hafðu þökk fyrir allt sem þú
gafst okkur.
Þó ég sé látinn
þá harmið mig ekki með tárum.
Hugsið ekki um dauðann með harmi og ótta.
Eg er svo nærri að hvert ykkar tár
snertir mig og kvelur.
En þegar þig hlæið og syngið
með glöðum hug
lyftist sál mín upp í mót
til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt
sem lífíð gefur,
og ég, þó látinn sé, tek þátt
í gleði ykkar yfir lífínu.
(Höf. ók.)
Guðjón og Margrét.
Ég kynntist Ronald M. Kristjáns-
syni fyrir nokkrum árum er hann
gekk í Frímúrararegluna á íslandi.
Þar sem við vorum þá nábúar var
ég fijótlega orðinn heimagangur hjá
honum og Stellu á Reynimelnum
þar sem alltaf var svo mikil gleði
ríkjandi. Enn óx gleðin þegar tveir
sólargeislar komu í heiminn, Jó-
hanna Bella og Edda Rós, auk þess
sem Ellen Mjöll sem fermdist í vor
var þama oft.
En fljótt skipast veður í lofti: Það
er napurlegt til þess að hugsa að á
meðan ég ásamt fjölmörgum öðmm
var að hlusta á níundu hljómkviðu
Beethovens þar sem í lokakaflanum
er sunginn óðurinn til gleðinnar var
Ronald að heyja sitt stutta og
snarpa dauðastríð.
Ég hafði af tilviljun verið í heim-
sókn hjá þeim Stellu kvöldið áður
og þegar hann kvaddi mig við úti-
dyrnar eins og venjulega kemur
fram minning sem ætti að vera vin-
um hans kunnugleg; gleðistund með
hlátri og léttu tali og svo því að
við myndum hittast um helgina eins
og venjulega, en þar er nú orðin
breyting á.
Ég bið hinn hæsta höfuðsmið að
styðja Stellu og dætur Ronalds,
móður hans og önnur skyldmenni.
Minning um góðan og glaðan dreng
lifír.
Halldór Halldórsson.
Það dimmdi svo skjótt og hljótt - við heljardyr.
Hví var hinn góði drengur kvaddur braut
í blóma lífs? Svo margur maður spyr
og megnar ei að skilja dauðans þraut.
(Margrét Jónsdóttir)
Elsku Ronni, það var sem vondur
draumur, þegar Stella, mín kæra
vinkona, hringdi og sagði þig dáinn.
Gat það verið? Þú fórst í vinnu
að morgni en komst ekki aftur
heim. Þessi stingur, sem þú fannst,
reyndist vera farseðill yfir móðuna
miklu.
Ferðin var engan veginn nægi-
lega undirbúin, en þú fékkst engu
um hana ráðið, hún hófst að morgni
9. júní og lauk fyrir miðnætti sama
dag. Þessa ferð eiga litlu stelpurnar
þínar erfitt með að skilja. Það er
þér huggun að þu veist þær umvafð-
ar hlýjum örmum góðrar móður.
Ég lofa þér því að gera allt sem í
mínu valdi stendur til að þeim líði
vel.
Ronni, þú varst lánsamur að
kynnast Stellu. Hún er perla. Sam-
an áttuð þið yndislegt heimili, þang-
að var ekki bara gott að koma,
heldur lífsnauðsynlegt. Alltaf gat
ég litið á heimili ykkar, sem mitt
annað. Til ykkar sótti ég ekki bara
gleði, heldur einnig styrk ef eitt-
hvað bjátaði á.
Ronni minn, það er stutt síðan
við sátum síðast yfír kaffibolla og
ræddum saman um lífsins gagn og
nauðsynjar. Það var bæði gott og
gaman að tala við þig. Þú varst
fróður um marga hluti. Margt hafð-
ir þú reynt sjálfur en um annað
lesið. Borgarstjórnarkosningar voru
í nánd, margt var skrafð. Eg veif-
aði pennanum mínum alsettum
kosningaáróðri og slegið var á létta
strengi. Þá óraði mig ekki fyrir því
að með þessum sama penna yrðu
þessi kveðjuorð rituð til þín, en veg-
ir Guðs eru órannsakanlegir.
Elsku Ronni, ég þakka þér fyrir
að vera mér svona góður vinur. Ég
þakka þér fyrir að koma ávallt til
dyranna eins og þú varst klæddur.
Ég þakka þér fyrir að þú gast hlust-
að og virt skoðanir mínar þó svo
að við værum ekki alltaf sammála.
Ég þakka þér fyrir hvað þú varst
gamansamur og hress.
Kæri vinur, ég trúi því að við
sjáumst á ný. Líði þér vel.
Ég bið algóðan Guð að gefa
Stellu og litlu pabbastelpunum, Ell-