Morgunblaðið - 03.02.1995, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 3. FEBRÚAR 1995 37
nefið. Og mér þótti vænt um að hún
skyldi muna.
Áfram rifjuðum við upp, við höfð-
um bara verið sjö ára, en systur
okkar höfðu sagt okkur að við vær-
um kærustupar og samviskulega
játuðum við því þegar spurt var.
Við mundum eftir bekkjarbróð-
urnum sem var svo heppinn að eiga
sömu upphafsstafi og hún og teikn-
aði hjarta, gegnumstungið af ör og
sömu stafína við báða enda.
Við vorum allir skotnir í henni,
hún var svo ómótstæðilega sæt.
Og svo var nafnið hennar skrifað
á dulmáli, 7fn.
Alla skólagönguna fylgdumst við
að, sami gamli hópurinn, og alltaf
vissum við síðan hvert af öðru.
Við höfum fylgst með veikindum
bekkjarsystur okkar og orrustunum
sem unnust.
En nú er stríðið tapað og við sitj-
um hnuggin eftir.
Við söknum, en eigum minning-
arnar.
Upprifjun minninganna verður
snauðari án hennar, en i hljóðum
huga munu þær þó ylja, bara ekki
jafn sársaukalausar og fyrr.
Af heilum huga votta ég fjöl-
skyldu minnar kæru bekkjarsystur
einlæga hluttekningu.
Leó E. Löve.
Laus við krankleik og kvöl,
en svo köld og svo fól
þú sefur nú róleg í rúminu hvíta.
Engin æðaslög tíð,
engin andvarpan strið
þig ónáða lengur né svefninum slíta.
(H. Hafstein)
Elsku vinkona.
Þetta er eiginlega allt sem ég
ætla að skrifa, nokkur fátækleg orð.
Mig langar að segja svo miklu
meira en get það ekki. Ég hugsa
bara til þín með sorg og trega í
huga. Hugsa um samverustundir
okkar í gegnum árin, vináttuböndin
sem styrktust eftir því sem árin liðu.
Forlögin eru stundum svo undar-
leg. Þú varst sú af gömlu félögunum
á Hagamelnum, sem fórst lengst í
burtu, og þú varðst sú sem ég hef
haft mesta sambandið við.
Ég hugsa með söknuði til allra
símtalanna okkar, hvað það var
gott að heyra í þér hláturinn, þegar
eitthvað bjátaði á, þá var viðkvæðið
ætíð, komdu bara strax til okkar,
og hef ég notið gestrisni ykkar
Sigga, víðs vegar um Bandaríkin.
Það hefur líka verið sárt að heyra
hláturinn dofna smátt og smátt,
eftir að þessi hræðilegu veikindi
fóru að ágerast, þó þú ætlaðir svo
sannarlega að sigrast á þeim, hvílík-
an dugnað þú sýndir.
Jón segir að þú munir einhvers
staðar, einhvem tíma, taka hlæjandi
á móti okkur. Hann segir þig hafa
heillað sig svo mikið frá ykkar fyrstu
kynnum, það er einmitt allt sem
þarf að segja, heillandi persóna, sem
var dásamlegt að eiga fyrir vinkonu.
Megi guðs kraftur og blessun,
vernda og fylgja Svandísi, auga-
steininum þínum, um alla framtíð.
Við Jón sendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur til allra ættingja
og aðstandenda Sjafnar.
Ég veit, þú hefði sagt mér að
herða huga minn.
Ég hugga mig sem best, til að
gera vilja þinn.
Eg geymi hvert þitt bros í minning
minni.
Ég man og skal ei gleyma sam-
vist þinni.
(H. Hafstein)
Rakel.
Þó þú langförull legðir
sérhvert land undir fót,
bera hugur og hjarta
samt þíns heimalands mót,
frænka eldfjalls og ísa!
siQi árfoss og hvers!
dóttir langholts og lyngmós!
sonur landvers og skers!
Þessar ljóðlínur Stephans G.
Stephanssonar komu upp í hugann-
við andlát vinkonu minnar, Sjafnar
Magnúsdóttur. Meiri hluta ævinnar
eyddi hún á erlendri grund en hvorki
var það á henni að sjá né heyra.
Samferð okkar hófst í Melaskóla
fyrir tæpum fjórum áratugum og í
dag kveðjumst við handan við göt-
una í Neskirkju.
Líf Sjafnar einkenndist af ferða-
lögum og það var á þeim vettvangi
sem hún valdi sér ævistarf. Hinstu
ferð sína lagði hún upp í um miðjan
desember sl., er hún hélt frá heim-
ili sínu í Arizona í Bandaríkjunum
til íslands, sárþjáð af illvígri baráttu
við krabbamein.
Fljótlega eftir komuna hrakaði
heilsu hennar og auðsætt var að
ferðalögin hennar yrðu ekki fleiri.
Sjálf hafði hún orð á því að sér
hefði verið gefinn einhver óskiljan-
legur kraftur til að komast þessa
löngu leið heim. Síðustu vikurnar
lá hún á Landakotsspítala og naut
þar frábærrar umönnunar starfs-
fólks deildar 3B.
Sjöfn var yngst barna hjónanna
Magnúsar Bjömssonar og Lilju Sig-
hvatsdóttur. Magnús er látinn fyrir
nokkrum ámm, en Lilja lifir dóttur
sína í hárri elli. í foreldrahúsum
Sjafnar, á Hagamelnum hér í
Reykjavík, ólst hún upp ásamt ij'ór-
um eldri systkinum við mikið ástríki
og eftirlæti. Þetta var stórfjölskylda
í orðsins fyllstu merkingu og heimil-
ishaldið einkenndist af gestrisni og
lífsgleði. Vöndum við vinkonurnar
fljótt komur okkar þangað, gjaman
í stórum hópum, og nutum samver-
unnar við þetta lífsglaða fólk. Þar
vorum við ávallt velkomnar og fáum
tókst eins vel og foreldrum Sjafnar
að láta okkur líða sem heiðursgest-
um í hvert skipti sem við stigum
þar inn.
Lífsförunaut sinn, Sigurð Viggó
Kristjánsson, fann Sjöfn þarna á
Hagamelnum á menntaskólaárum
okkar. I ársbyijun 1969 fluttu þau
til Bandaríkjanna og hafa búið þar
síðan að undanskildum nokkmm
ámm í upphafi áttunda áratugarins
er þau bjuggu í Danmörku. Heimili
héldu þau víða í Bandaríkjunum,
eftir því sem störf þeirra kölluðu,
en síðustu árin í Scottsdale í Ariz-
ona. Árið 1984 fæddist einkadóttir
þeirra, Svandís Unnur, sólargeislinn
í lífi þeirra. Bæði hafa þau hjónin
starfað að flugmálum og því hafa
heimsóknirnar til íslands orðið tíð-
ari en ella.
Fjarlægðin milli okkar var því
aldrei mikil í reynd, því Sjöfn var
einstaklega vinarækin. Vináttu-
tengsl hennar við okkur hér heima
sýna það og sanna svo ekki verður
um villst.
Fyrir tveimur ámm bar fyrst á
veikindum Sjafnar. Strax frá upp-
hafi vom batahorfur litlar. Sjöfn tók
þessum örlögum sínum hins vegar
af þeim krafti og bjartsýni sem
ávallt einkenndi hana. Hún barðist
og virtist hafa betur um tíma. í
sumarbyijun 1993 kom hún hingað
heim til að fagna 25 ára stúdentsaf-
mæli okkar. Þetta voru dagar gleði
en einnig sorgar, því vinkona okkar
og skólasystir, Magdalena Schram,
lést þá af sama sjúkdómi. Ótrauð
fýlgdi Sjöfn henni síðasta spölinn,
vitandi að líklega biðu hennar sömu
örlög innan skamms.
Svo kom eitt gott ár og allt virt-
ist ganga að óskum. Sjöfn hresst-
ist, tók til við vinnu sína á ný og
kom hingað síðastliðið sumar -
hress og bjartsýn. Þetta reyndist
þó svikalogn og í haust sem leið
veiktist hún aftur og fljótlega varð
ljóst að hveiju stefndi. Þeirri bar-
áttu lauk 26. janúar á Landakots-
spítala. Baráttuviljinn entist henni
fram á síðustu dægur en lokaorrust-
an var hörð. Naut hún þá stuðnings
fjölmenns og sterks hóps ástvina
sem nú fylgir henni hnípinn til
hinstu hvílu.
Ég kveð nú mína ágætu vinkonu,
Sjöfn Magnúsdóttur, á sömu slóðum
og kynni okkar hófust. Ég þakka
henni samfylgdina og allar gleði-
stundirnar og flyt aðstandendum og
ástvinum hennar mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Sigþrúður Guðmundsdóttir.
Fleiri greinar um Sjöfn Mngnús-
dóttur bíða birtingnr eg verða
birtar næstu daga
OLOF
ÓLAFSDÓTTIR
+Ólöf Ólafsdóttir
var fædd í
Reykjavík 24. ágúst
1917. Hún lést á
Landakotsspitala
26. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Ólafur
Pétursson skip-
sijóri, f. 25. 11.
1889, d. 2. 11. 1938,
og Þórunn Sigurf-
innsdóttir, f. 22. 11.
1891, d. 17.12.1986.
Hinn 24._ 8. 1946
giftist Ólöf Jóni
Geirssyni lækni frá
Akureyri, f. 8. 12.
þær fram af mikilli hóg-
værð og kurteisi, brosti
í kampinn og hló við,
en virti alltaf skoðanir
annarra. Þannig er hún
í minningu minni.
Þær voru margar
skemmtilegar stundirn-
ar sem við áttum saman
nokkrar frænkur úr
föðurættinni og í fram-
haldi af þeim fundum
okkar var ákveðið að
halda ættarmót Skild-
inganesættar sem er úr
Skerjafirði. Ættarmót-
ið var haldið haustið
1988 og tók Ólöf virkan
1905, d. 4. 5. 1950. Foreldrar
hans voru Geir Sæmundsson
vígslubiskup og kona hans Sig-
ríður Jónsdóttir. Dóttir Ólafar
er Þórunn Ragnarsdóttir, f. 14.
2. 1956. Eiginmaður hennar er
Hrafn Sturluson og eiga þau tvö
börn: Sturlu Bjarka og Ólöfu
Kolbrúnu.
Útför Ólafar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag.
ÓLÖF frænka mín hafði átt við veik-
indi að stríða í nokkur ár. Við vorum
bræðradætur, faðir minn Einar var
yngstur af þremur bræðrum, en elst-
ur var Sigurpáll Pjetursson á Ála-
fossi.
Ólöf stundaði verslunarstörf alla
tíð, hún vann lengst af í verslunini
Eros í Reykjavík eða í rúm 30 ár.
Þaðan kannast margir Reykvíkingar
við hana. Hún var og virkur félagi
í Oddfellowreglunni.
Því miður veit ég lítið um uppvöxt
Ólafar, ég kynntist henni ekki fyrr
en árið 1955, ég var þá 12 ára göm-
ul. Ég var eitt sinn sem oftar á gangi
ásamt föður mínum eftir Hafnar-
stræti, þegar hann tók stefnuna beint
á verslunina Eros. Þar tók á móti
okkur há, grönn og dökkhærð kona,
skarpgreind með fallegt bros. Þetta
var Olöf frænka. í gegnum árin urðu
ferðir mínar margar í verslunina
Eros til að hitta þessa frænku mína,
og gerði ég mér upp allskonar erindi
til þess að fá tækifæri til þess að
spjalla við hana. Tók hún mér alltaf
jafn vel þrátt fyrir 26 ára aldurs-
mun. Þetta var nú upphafið að mik-
illi og góðri frændsemi og vinskap
sem aldrei hefur fallið skuggi á.
Ólöf var mjög umhugað um okkur
öll í fjölskyldunni og tók þátt í lífi
okkar, bæði í gleði og sorg. Hún
talaði aldrei mikið um sjálfa sig en
var alltaf að hugsa um aðra og leita
frétta af okkur skyldmennum sínum.
Hún hafði ákveðnar skoðanir, setti
þátt í undirbúningi þess og fyrir
hennar tilstilli hittust þeir ættingjar,
sem höfðu tök á, í gamla kirkjugarð-
inum við Suðurgötu, morguninn sem
ættarmótið var haldið. Við kveiktum
á kertum við leiði forfeðra okkar,
þ. á m. við leiði ömmu okkar og afa,
Vilborgar Jónsdóttur frá Skildinga-
nesi og Péturs Þórarins Hanssonar
sjómanns. Vilborg lést árið 1942, en
Pétur Þórarinn árið 1907.
í dag verður Ólöf lögð til hinstu
hvíldar í gamla kirkjugarðinum við
Suðurgötu
Með Ólöfu frænku minni er geng-
in merkileg kona. Hún hélt reisn sinni
fram á síðasta dag, hún vildi ekki
gefast upp.
Ég þakka henni samfylgdina.
Unnur Einarsdóttir.
Eisku amma mín, takk fyrir sam-
verustundimar síðastliðin níu ár. Ég
vildi að þú værir ennþá á lífi, elsku
amma, og ég skil ekki af hveiju Guð
vildi fá þig til sín. Það var svo gott
að hafa þig heima þegar ég kom úr
skólanum og ég var svo ánægð yfir
þvi að þú vildir frekar vera heima
hjá mér en að fara á spítalann. Takk
elsku amma fyrir stundimar þegar
við vomm að spila, mér fannst það
svo gaman. Ég man svo vel þegar
ég spilaði á klarínettið, þú hlustaðir
og hundurinn okkar hann Prins söng
með. Þá skemmtum við okkur öll svo
vel. Amma, þú ert besta amma í
heim og ég sakna þín sárt og ætla
alltaf að geyma bænirnar í huganum
sem þú kerindir mér.
Ólöf K. Hrafnsdóttir.
Hetjulegri baráttu Ólafar Ólafs-
dóttur við illskæðan sjúkdóm er lokið.
Kynni okkar Ólafar hófust fyrir
rúmum 40 árum er ég var barn að
aldri og hún hóf störf við verslun
foreldra minna, Eros í Hafnarstræti.
Eins og búast má við, þar sem báðir
foreldrar okkar unnu við verslunina,
varð hún eins og annað heimili okkar
systkinanna og þær konur sem þar
störfuðu höfðu djúp áhrif á uppeldi
okkar og þroska. Vorum við að þessu
leyti lánsöm því til starfa völdust
margar greindar og víðlesnar konur
sem voru tilbúnar að miðla okkur
af reynslu sini og fróðleik. Sérstak-
lega eru þijár þeirra mér hugleikn-
ar; þær Ólöf, Brynhildur og Inga sem
ásamt móður minni unnu þar í u.þ.b.
30 ár og eru þær Ólöf og Brynhildur
nú báðar látnar.
Strax við fyrstu kynni tók Ólöf
mig undir sinn verndarvæng og var
það aðdáunarvert hversu mikla þol-
inmæði hún sýndi mér sem bami og
unglingi. Hún umgekkst mig sem
jafningja og jafnaldra þrátt fyrir 25
ára aidursmun.
I þá daga, þegar miðbær Reykja-
víkur var fullur af lífi, áttu margir
leið í Eros. Sumir komu til að versla
og þá afgreiddi Ólöf með ljúf-
mennsku, alkunnri smekkvísi og
kunnáttu, svo voru aðrir sem litu inn
til að fá sér kaffisopa og rabba sam-
an. Oft var þröngt setinn bekkurinn
í litlu kaffistofunni og glatt á hjalla.
Ýmis mál voru rædd og ekki voru
þá allir á einu máli. Þá lék Ólöf við
hvern sinn fingur því hún hafði
ákveðnar skoðanir sem hún hvikaði
ekki frá, en varði af mikilli rökvísi.
Ólöf var lagleg og tíguleg kona
sem eftir var tekið. Glæsileg var hún
á göngu sinni um miðbæinn á leið
til og frá vinnu. Hún var ein af þeim
persónum sem settu svip sinn á
bæinn.
Eftir að ég varð fullorðin var það
fyrir áhrif Ólafar að ég gekk í Odd-
fellowregluna en það tel ég eitt af
gæfusporunum í lífi mínu og fyrir
það er ég henni eilíflega þakklát.
Hún hafði sjálf verið einn stofn-
endum Rebekkustúkunnar nr. 2 Auð-
ar I.O.O.F. á Akureyri er hún bjó
þar, en þegar hún fluttist aftur til
Reykjavíkur færði hún sig í Rebekk-
ustúkuna nr. 1 Bergþóru I.O.O.F.
og áttum við þar saman margar
ógleymanlegar samverustundir.
Ólöf var góður Oddfellowfélagi og
tók virkan þátt í störfum Reglunnar
í mörg ár. Henni þótti vænt um stúk-
una sína og vildi veg hennar og vanda
sem mestan. Það gladdi okkur stúku-
systur hennar að síðastliðið vor gat
hún setið hátíðafundi í tilefni 65 ára
stofnafmælis stúkunnar þrátt fyrir
veikindin sem sífellt hijáðu hana.
Nú þegar kveðjustundin er runnin
upp vil ég fyrir hönd móður minnar
og systkina þakka Ólöfu samfylgd-
ina, tryggð hennar og vináttu við
alla fjölskylduna um áratuga skeið
og bið algóðan guð að vemda hana.
Einkadóttur Ólafar, Þórunni, og fjöl-
skyldu hennar, sendi ég hugheilar
samúðarkveðjur. Blessuð sé minnig
Ólafar Ólafsdóttur.
Ásgerður Geirarðsdóttir.
HULDA
KRISTJÁNSDÓTTIR
+ Hulda Kristj-
ánsdóttir fædd-
ist í Skálavík í
Reykjarfjarðar-
hreppi 26. mars
1938. Hún lést í
sjúkrahúsi í Reykja-
vík 18. janúar síð-
astliðinn. Bálför
Huldu fór fram frá
Fossvogskirkju 26.
janúar, en jarðsett
verður frá Hnifsdal-
skapellu í dag.
VORIÐ 1946 flyst
Hulda með móður sinni,
Stefaníu Finnbogadótt-
ur, og stjúpföður, Hans Valdimars-
syni, að Miðhúsum í Reykjarfjarðar-
hreppi. Árið 1954 fer hún með unn-
usta sínum, Sigmundi Sigmundssyni,
að Látrum í Mjóafirði og þar hefja
þau búskap vorið 1955 og bjuggu
þar síðan, nú síðustu ár ásamt syni
og tengdadóttur.
Það er vonum seinna að ég sest
niður til að setja á blað kveðjuorð
til minnar kæru systur, sennilega
vegna þess að mér finnst kveðju-
stundin ótímabær.
Vegna aldursmunar
okkar kynntist ég
Huldu ekki fyrr en ég
var orðin fullorðin, þar
sem hún flyst að heini-
an þegar ég er enn bam
í reifum. Það er þó svo
að systkini sín þekkir
maður jafnvel þó maður
hitti þau ekki nema
fáum sinnum á ári í
æsku.
Ekki höfðu þau
Hulda og Sigmundur
úr miklu að moða fram-
an af sínum búskap,
hún hafði þó sérstakt
lag á að gera eftirminnilegar jóla-
gjafir til okkar systra sinna, ég held
að engin jólagjöf sé mér jafn minnis-
stæð og rauða flauelspilsið sem hún
saumaði og gaf mér, slíkan kosta-
grip hafði mig ekki einu sinni dreymt
um að eignast.
Eftir að ég var sjálf farin að halda
heimili treystust mjög systraböndin
og við sóttum hvor aðra heim. Við
náðum mjög vel saman, hugsuðum
líkt og höfðum svipáðar skoðanir.
Hulda var þó þannig að enginn komst
með tærnar þar sem hún hafði hæl-
ana. Ef litið er yfir hennar alltof
stuttu ævi, sést glöggt að ekki hefur
verið heiglum hent að standa í henn-
ar sporum, sautján ára eignast hún
sitt fyrsta bam og hin sex fylgja í
kjölfarið, jafnframt stendur hún fyrir
búi og vinnudagur hennar oft lang-
ur. Sjálf pijónaði hún og saumaði á
börnin og var það einstaklega lagið,
þó ekki væri notið tilsagnar í þeim
efnum. Það heyrðist oft sagt heima
í Miðhúsum þegar okkur systrum óx
eitthvað í augum: „Þetta gerði nú
hún Hulda systir ykkar og var þá
yngri en þið eruð núna.“ Dugnaður
hennar og kjarkur var rómaður og
ekki að ástæðulausu, það sá ég ekki
hvað síst þegar ég sat hjá henni síð-
ustu dagana hennar hér í heimi, allt-
af þetta æðruleysi og aldrei neinar
kröfur fyrir hana sjálfa. Þessi óhugn-
anlegi sjúkdómur sem hún varð loks
að beygja sig fyrir, eftir hetjulega
baráttu einstaks sjúklings, náði aldr-
ei að bijóta hana, jafnvel í dauðanum
fannst mér hún vera sigurvegarinn.
Við munum varðveita minningu
Huldu svo lengi sem við lifum og
tala um hana eins oft og við getum,
því þannig verður hún meðal okkar.
Ég þakka Guði fyrir að hún er laus
frá þjáningunum, en ég verð ekki svo
gömul að ég sakni hennar ekki.
Þóra.