Morgunblaðið - 03.02.1995, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 3. FEBRÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
+ Lórenz Ingolf
Halldórsson
fæddist á Eskifirði
23. febrúar 1904.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 25. jan-
úar 1995. Foreldr-
ar hans voru Guð-
rún Sigurðardóttir
og Halldór Sveins-
son. Alsystir Lór-
enz var Aðalheiður
(d. 1984). Halldór
lést frá börnunum
ungum. Guðrún
giftist aftur Guðna
Sveinssyni, bróður Halldórs, og
eignuðust þau tvö börn, Hall-
dóru sem er látin og Eirík.
Hinn 1. janúar 1928 kvæntist
Lórenz Aðalheiði Halldórsdótt-
ur, f. 2. janúar 1907, frá Urðum
í Svarfaðardal, d. 29. ágúst
1978. Þau eignuðust sjö börn.
GÓÐUR vinur er genginn til feðra
sinna, hann Lolli minn er allur.
Minningarbrot frá bernsku minni
láta ekki á sér standa. Ég vakna
á sunnudagsmorgni við að hressi-
legur hlátur berst úr eldhúsi ömmu
minnar, Stefaníu á Eyrarlandsveg-
inum, og síðan taka þeir tal saman
afi minn, Jón Austfjörð, og Lolli.
Báðir höfðu þeir verið í siglingum
á yngri árum, farmenn á norskum
Þau eru: Pálína,
gift Hauki Hall-
grímssyni, Gunnar,
ókvæntur, Magnús,
kvæntur Elínu Ey-
jólfsdóttur, Gísli
Kristinn, kvæntur
Rögnu Fransóttur,
Guðbjörg, gift Þor-
geiri Gíslasyni,
Ingibjörg, gift
Reyni Valtýssyni,
og Skúli, kvæntur
Guðrúnu Þorkels-
dóttur. Frá þeim er
kominn stór ætt-
bogi. Framan af
ævinni stundaði Lórenz sjó-
mennsku, síðan vann hann
ýmis störf. Síðustu árin vann
hann hjá Útgerðarfélagi Akur-
eyrar.
Útför Lórenz fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag.
skipum sem seldu físk til Spánar
og Ítalíu. Útivistir voru langar,
ævintýri mörg og því margt að rifja
upp er fornvinir tóku tal saman.
Því þótti við hæfi að rifja einnig
upp norskuna, og er ég kúrði í
rúminu mínu sem ég fékk að hafa
niðri í horni hjá afa og ömmu,
naut ég þessara stunda. Hlátur,
spjall á norsku sjómannamáli, dauf-
ur reykur pípunnar, kaffíilmur,
MINNINGAR
Lolli kominn, ekki fór á milli mála,
það hlaut að vera sunnudagur, og
þótti við hæfí að hafa meira við
og fara í sparifötin.
Minnisstæðustu og skemmtileg-
ustu berjaferð ævi minnar fór ég
með Lolla á trillubáti sem hann
hafði eignast. Þarna var skyldfólk
mitt allt, sem hafði flutt frá Eski-
firði til Akureyrar, systkini mín og
Lolli frændi sjálfur skipstjórinn.
Siglt var út að Víkurskörðum og
lagt þar inn í eina víkina, gengið
upp brattann og unað þar í bláum
berjalautum lengi dags í sól og yl
síðsumarsins. Svo var haldið heim
á leið til Akureyrar. „Seiddur um
sólarlag, sigli ég inn Eyjafjörð."
Áhyggjur á æskudögum voru
ekki þungar. Árstíðarskipti eins og
þau áttu að vera, nægur sjór til
að leika sér í á vetrum, vorleysing-
ar með lækjum skoppandi niður
allar brekkur, vorleikir og svo þetta
blíða sumar með eilífu sólskini að
okkur fannst, síðan haustið, skól-
inn.
En fullorðna fólkið hafði áhyggj-
ur. Það var kreppa og lítið um
vinnu. Ég man að Lolli fékk vinnu
í Tunnuverksmiðjunni og þóttist
hafa himin höndum tekið. En laun-
in voru lág fyrir barnafólk. Hjón
með sjö börn urðu að lifa spart því
marga munna var að metta og
marga flík að sauma, en það var
húsmóðurinni í Fróðasundi leikur
að gera mikið úr litlu.
Húsmóðirin var Aðalheiður Ant-
onsdóttir, fædd 2. janúar 1907 að
Urðum í Svarfaðardal. í Reykjavík
var hún öll sín uppvaxtarár, en til
Akureyrar fór hún tvítug að aldri
og þar réðust framtíðarörlög henn-
ar er hún kynntist Lórenz Halldórs-
syni frá Eskifírði. Foreldrar hans
voru Guðrún Sigurðardóttir og
Halldór Sveinsson er dó frá ungum
börnum þeirra hjóna.
Ég heyrði þá sögu frá þeim tíma
er Lolli gerði hosur sínar grænar
fyrir Öllu, að hún hefði látið það
berast að sinn maður yrði að vera
bindindismaður og ekki bragða
áfengi. Ekki hélt gamli sjóarinn og
ævintýramaðurinn að það myndi
standa í vegi fyrir því að hann fengi
hennar. Eftir það dró hann aldrei
tappa úr flösku og á nýársdag árið
1928 voru þau gefín saman í hjóna-
band, degi fyrir 21 árs afmæli brúð-
arinnar.
Á þessum árum var lífsbaráttan
ávallt hörð hjá verkafólki, barátta
við fátækt og atvinnuleysi og fóru
þau Aðalheiður og Lórenz sannar-
lega ekki varhluta þar af. Það fór
ekki hjá því að Lolli yrði mikill
verkalýðssinni og hann lét í ljós
skoðanir sínar tæpitungulaust.
Hann var systursonur ömmu
minnar og fannst gömlu konunni
sem hún yrði stundum að segja
honum til syndanna. Það var ein-
staklega ljúft á milli þeirra og hefði
ekki betra verið þó að þarna hefðu
farið móðir og sonur.
Það var mikið lán er Lórenz tókst
að festa kaup á litlu húsi niðri á
eyri, Fróðasundi 3, því fyrr en varði
hafði barnaskarinn fyllt allar stof-
ur. Árin liðu hratt og fyrr en varði
var allur bamahópurinn á bak og
burt nema einn sonurinn.
Máltækið segir að betra sé yndi
en auður og vissulega átti það við
líf þeirra Öllu og Lolla. Auður var
þar aldrei í ranni, en yndi innan
veggja. Ást og samheldni hélst
millum þeirra meðan bæði lifðu.
Gleðin og kætin höfðu þar völd og
aldrei meir en þegar börn og barna-
börn komu. Áldrei leið sá dagur
að ekki kæmi eitthvert þeirra í
heimsókn. Ekki af skyldurækni,
heldur vegna þess að bæjarferð var
ekki lokið nema litið væri inn í
gamla húsinu, þar sem öllum var
veitt af rausn og húsbóndinn átti
kannski eina smellna veiðisögu
ósagða. Þá tók undir af margradda
hlátri. Yndisstundir átti hann
margar með stöngina sína í Fljótinu
og veiðisögur verða alltaf skemmti-
legastar þegar heim er komið.
Það er barnalán að geta fært
þjóð sinni stóran hóp af mannvæn-
legu fólki sem hefur brotist fram
og haft reglusemi og dugnað úr
föðurhúsum að veganesti. Þá
dvaldist Aðalheiður, dóttir Pálínu
og Hauks, hjá afa og ömmu til 16
ára aldurs.
Á Akureyri voru þau alltaf Alla
og Lolli. Hún andaðist 29. ágúst
1978. Hann andaðist níræður að
aldri, kvaddi, sem hann hafði óskað
sér, lét ekki hug sinn eldast eða
hjartað.
Ég þakka kærum frænda tryggð
og vináttu liðinna ára. Stórum
frændgarði Lórenz Halldórssonar
sendi ég innilegar samúðarkveðjur.
Helga S. Einarsdóttir.
Lorenz stórvinur minn er látinn,
tæplega 91 árs. Vinátta okkar
hófst, er hann kvæntist Aðalheiði
Antonsdóttur, en hún var stjúpdótt-
ir fóstra míns Magnúsar Þórarins-
sonar formanns á Bakkastíg 1 í
Reykjavík. Móðir hennar Guðlaug
Jóna Sigurðardóttir frá Upsum í
Svarfaðardal og Magnús giftust
1908. Þau nutu hamingju sinnar
aðeins í rúma 10 mánuði, en þá
lést Guðlaug eftir stutt veikindi.
Magnús bjó með móður sinni eftir
lát konu sinnar, en hann treysti sér
ekki til að hafa litlu stúlkuna til
lengdar, þar sem móðir hans var
sjóndöpur og farin að heilsu. Aðal-
heiður fór því til föðurforeldra
sinna á Akureyri og ólst þar upp.
Aðalheiður og Lórenz bjuggu alla
tíð á Akureyri, lengst af í Fróða-
sundi 3. Þau eignuðust sjö börn,
sem öll eru á lífí.
Það gefur augaleið, að mikið
þurfti til að sjá farborða svo stórri
fjölskyldu, enda voru þau bæði
mjög vinnusöm. Aðalheiður saum-
aði allt á bömin, og gaf sér einnig
tíma til hannyrða, en hún var fjöl-
hæf hannyrðakona. Þegar hún var
ung stúlka lærði hún hér í Reykja-
vík sauma og var þá með annan
fótinn á Bakkastíg 1, Magnúsi til
mikillar gleði. Þá var Magnús
kvæntur Guðrúnu föðursystur
minni.
Ég held að Aðalheiður hafí litið
á mig sem litlu systur, og var hún
mér ákaflega góð alla tíð. Hún lést
29. ágúst 1978.
Þau Aðalheiður og Lórenz voru
einstakar manneskjur. Góðvild og
gleði streymdi frá þeim hvar sem
þau fóru. Magnús fóstri, Skúli
maðurinn minn og bömin okkar
nutu kærleika þeirra og þeirra góðu
barna, sem hafa erft kosti foreidra
sinna.
Ég geymi í huga mér svo lengi
sem ég lifi, þegar ég kvaddi Lórenz
með faðmlögum á sólbjörtum
sunnudegi í ágúst í sumar.
Blessuð sé minning hans.
Steinunn Magnúsdóttir.
Hún er einkennileg þessi lífsins
ganga. Hvað er það sem ræður
för? Er þetta allt ákveðið fyrirfram,
er lífíð og sá farvegur sem það fer
í háð tilviljunum eða stýrir maður
sjálfur för? Þessar hugsanir sækja
á mig þegar ég kveð nú aldinn vin
minn Lórenz Halldórsson. Fyrir
mörgum er drifkraftur lífsins að
safna peningum. Ávaxta pundið og
viðmiðunin er fyrst og fremst pró-
sentur og krónur. Það má hins
vegar ávaxta ýmislegt annað en
krónur. Lórenz hefur lagt mikið til
hliðar á lífsins göngu. Hann hefur
ávaxtað sitt pund vel og sú ávöxtun
hefur nýst honum á löngu ævi-
kvöldi. Innlögn hans var ekki í
formi peninga, heldur manngildis.
Ávöxtun hans var ekki í formi pró-
senta heldur vináttu allra þeirra
er urðu þeirrar ánægju aðnjótandi
að kynnast honum. Löng kynni
mín af Lórenz segja mér að mikill
sannleikur er í orðtakinu „hver er
sinnar gæfu smiður“. Þau segja
mér líka að afstaða hvers og eins
til lífsins og því sem hann mætir
í lífínu, hvort heldur það er gleði
eða sorg, getur haft mikil áhrif á
það hvemig viðkomandi líður hérna
megin grafar og einnig hvernig
öðrum líður.
Vinátta okkar Lórenz nær til
t
Elsku faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
HÉÐINN VILHJÁLMSSON
loftskeytamaður,
verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni í
Hafnarfirðl í dag, föstudaginn 3. febrúar,
kl. 15.00.
Birna Héðinsdóttir Carvalho, Alfred Carvalho,
Rósa Héðinsdóttir, Gils Stefánsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Útför ástkœrs eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
RAGNARS AXELS HELGASONAR
lögreglufulltrúa,
Brimhólabraut 11,
Vestmannaeyjum,
fer fram frá Landakirkju í Vestmanna-
eyjum laugardaginn 4. febrúar kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkað-
ir, en þeim, sem vilja minnast hins látna,
er bent á Sjúkrahús Vestmannaeyja.
Vilborg Hákonardóttir,
Friðrik Helgi Ragnarsson, Erla Viglundsdóttir,
Anna Birna Ragnarsdóttir,
Hafsteinn Ragnarsson, Steinunn Hjálmarsdóttir,
Ómar Ragnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Þökkum innilega auösýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför móður okk-
ar, tengdamóður, ömmu, langömmu og
langalangömmu,
ÖNNU ÞÓRARINSDÓTTUR.
Ágústa Valdimarsdóttir,
Jóna Valdimarsdóttir, Gunnar Snorrason,
Valgerður Valdimarsdóttir,
Ásgeir Valdimarsson, Sigríður Páls,
Gisli Valdimarsson, Elísabet Þórólfsdóttir,
Valdimar Vaidimarsson, Hrefna Pribish,
Kristin Valdimarsdóttir, Þórarinn Guðmundsson,
Aðalsteinn Valdimarsson,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabarn.
LORENZ
HALLDÓRSSON
baka um ein 30 ár. Ég tel mig
reyndar hafa átt vináttu þeirra
beggja, Aðalheiðar og hans. Það
lýsir þeim hjónum vel hvernig þau
tóku mér þegar ég kom fyrst á
heimili þeirra í fylgd vinar míns
Gunnars, sonar þeirra. Ég fann að
hans vinur var þeirra vinur. Þá
hefur Lórenz verið um sextugt en
fyrir mér ekki árinu eldri en ég.
Þannig hefur það verið og ef eitt-
hvað er þá hefur mér fundist ég
vera sá gamli en hann hinn ungi.
Það hefur verið mér kappsmál að
koma aldrei til Akureyrar án þess
að líta við hjá Lórenz og Gunnari.
Og alltaf hefur verið skellt á lær,
gert grín, hlegið og sagðar sögur.
Ég fékk það oft óþvegið fyrir að
vera bæði KR-ingur og sjálfstæðis-
maður. Þá var eins gott að kunna
að spila vörnina. Hef ég það fyrir
satt að hann hafi nokkrum sinnum
haft það að orði að það væru ljótu
örlögin að einn af vinum hans
væri bæði KR-ingur og íhald. Hann
var sannur verkalýðssinni og gegn-
heill Þórsari.
Eins og fyrr kom fram lagði ég
alltaf á það áherslu að koma við
hjá þeim feðgum þegar ég átti leið
um Akureyri. Á tímabili átti ég oft
leið norður og alltaf var litið inn.
Það var ekki af skyldurækni, það
var ekki fyrir þá gert, það var fyr-
ir mig gert, það má segja að það
hafí verið af einskærri eigingirni.
Mér fannst nefnilega oft þegar ég
kvaddi þá að ég hefði verið að hlaða
lífsbatteríið. Það var þessi einlæga
gleði, þessi lífskraftur og þessi til-
fínning að maður væri svo hjartan-
lega velkominn. Að koma við hjá
þeim feðgum gat stundum verið
eins og maður væri á stoppistöð.
Alltaf var einhver að líta inn. Það
var reyndar oft það mikil traffík
að ég varð hálfruglaður og áttaði
mig ekki alltaf á því hver var hvað
eða hver var hvurs. Ef ekki var
komið við þá glumdi síminn. Erind-
ið var að fylgjast með gamla eins
og synir hans höfðu oft á orði.
Hvemig hann hefði það, væri eitt-
hvað hægt að gera fyrir hann.
Taka snerru um veiðisögur síðustu
ára, ræða af stolti um síðasta sigur-
leik Þórs og ekki þótti verra aðf
KA hefði tapað síðasta leik. Barna-
bömin komu, nudduðu lúna fætur
og struku yfír þynnt hárið. Snert-
ingin sjálfsögð og eðlileg._ Ekki
stoppað lengi, en komið oft. í þessu
fólst ávöxtun vinar míns hans Lór-
enz. Vináttu fær hvorki mölur né
ryð grandað.
Ég kveð þig, vinur, með þessum
fátæklegu orðum. Ég hef kosið að
skrifa þessa litlu kveðju í þeim stíl
sem ég held að þér hefði líkað.
Væmni var ekki til í þinni orðabók.
Finnist þér hins vegar að ég hafi
farið útaf línunni, þá er það vegna
þess að ég er að kveðja vin sem
ég mat svo mikils og ég veit að
tekur viljann fyrir verkið.
Þú lifðir glaður og ég er þess
fullviss að þú fórst glaður.
Sveinn H. Skúlason.
Elsku afi, nú er komið að kveðju-
stund. Þegar við hugusum til baka
og rifjum upp þá kemur svo margt
upp í hugann. Fjölmargar ánægju-
stundir hjá þér og ömmu í Fróða,
og síðar hjá þér og Gunnsa. Þú sem
alltaf varst svo kátur og hress og
sást alltaf skoplegu hliðarnar á til-
verunni. Þú sem alltaf vaktir yfír
velferð okkar og fylgdist með okk-
ur öllum vaxa úr grasi. Þú sem
alltaf var svo gott að leita til og
ræða málin við. En elsku afi, sjálf-
sagt ert þú ekkert hrifínn af því
að við séum að skjalla þig of mikið
á prenti. Við erum mörg og eigum
hvert okkar minningu um þig sem
við geymum innst í hjarta okkar.
í sorg okkar verður okkur hugsað
til orða spámannsins þar sem hann
segir.
„Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.“ (Kahlil Gi-
bran)