Morgunblaðið - 04.02.1995, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 4. FEBRÚAR 1995 37
allt fór sem fór held ég að þú haf-
ir verið heppinn að fá að kveðja
með önn í hönd og þurfa ekki að
lifa þá kvöl að sjá ævistarfið í rúst
Og búsmalann fallinn.
Það var aldrei taktur þinn að
fjasa um hlutina eða bera tilfinn-
ingar þína á torg. Þú laðaðir böm
að þér með hlýju og umhyggju, þau
treystu þér og leið vel í návist þinni.
Slíkt mun oft einkenni tilfínninga-
ríkra manna er hirða ekki um að
láta þær daglega í ljós. Ég veit líka
að þér hefði verið það ómetanleg
gleði að sonur þinn skyldi bjargast
á svo undursamlegan hátt.
Að lokum þakka ég þér áratuga
vináttu, greiðasemi og skemmtun.
Fjölskyldan hér á Hellisbraut 20
vottar konu þinni, sonum og öðrum
ættingjum og vinum innilegustu
samúð.
Jens Guðmundsson.
Góðvildin var greypt í hug og sál
og geislaði frá hveijum andlitsdrætti.
Glettni og kímni gæddi allt sitt mál,
græskulaust, en létti skap og bætti.
Sumum er slík hjálparhendi léð
að hika aldrei nætur jafnt sem daga.
Geta ekkert aumt né dapurt séð
án þess helst að bæta um og laga.
(Jakob Jónsson.)
Sumir samferðamenn okkar hafa
meiri áhrif á okkur en aðrir. Óli
frændi á Grund er einn þeirra sem
ég á alltaf eftir að minnast sem
helsta uppalanda míns enda gekk
hann mér næstum í föður stað.
Við Óli eyddum ófáum stundum
saman þau sumur sem ég var á
Grund. Kringum kýrnar og tuddana
skeggræddum við heil ósköp. Óli
var einstaklega mikill dýravinur,
enda skepnurnar á Grund gæfari
og hrekklausari en maður vandist.
Tuddarnir okkar Óla voru mitt stolt
enda komu kýr nálægra bæja árlega
í heimsókn og þá var handagangur
og læti. Óli gaf mér nafnbótina
kúarektor og lagði fyrir mér allar
reglur um fóðrun og hirðingu.
Fyrsta verk mitt á vorin á Grund,
eftir að heilsa fólkinu og hundinum
Móra, var að hlaupa uppí fjós og
fagna iðandi tuddunum. Eg var viss
um að þeir þekktu mig frá síðasta
sumri, þá bara kálfar, en Óli var
ekki í nokkrum vafa um að þeir
myndu eftir mér. Kvað tuddana
lengi óhressa eftir brottför mína
síðasta haust.
Það var mikið sem Óli gaf mér:
Tók af öll vafaatriði þegar þess
þurfti, hrósaði þegar vel var gert
og leiðbeindi í villu. Hvatning og
hrós Óla er veganesti sem ég bý
ennþá að.
Eldhúsið á Grund er mér eftir-
minnilegt. Það er örugglega gest-
setnasta eldhús sveitarinnar. Fólk
naut gestrisni Lilju og Óla í hví-
vetna. Hver man ekki eftir Óla,
kímnum í framan í horninu sínu við
eldhúsborðið, Lilju á þönum eftir
kaffi og kökum, skrafinu, hlátrinum
og læraskellunum? Oftast var Óli
sjpaugsamur og á stundum stríðinn.
Oli sá hlutina frá skemmtilegu sjón-
arhorni þroskaðs og umburðarlynds
manns. Undir glensinu leyndist
djúpgreindur heimsborgari sem átti
sín hugarefni. Um sín áhugamál
talaði Óli af staðfestu og þekkingu.
Ef svo bar við rak hann fagmenn
á gat á þeirra sérsviði. í gamni eða
alvöru er eitt þó alveg víst, að fólk
kvaddi alltaf létt í lund eftir kaffi-
sopa á Grund.
Óli var afskaplega varkár maður.
Sumarið sem ég var ellefu ára var
ég orðinn nokkuð stálpaður að mínu
mati, þá suðaði ég mikið um að fá
að keyra traktorinn. Því var aldrei
viðkomið og var þar borið við ung-
um aldri rnínum. Einhvern tímann
þetta sumar steig ég á nagla nokk-
uð frá bænum og þurfti ÓIi þá að
bera mig emjandi heim. Eitthvað
hefur hann vorkennt stráknum því
hann lofaði að ég mætti fá að prófa
að keyra traktorinn. Svo mikil var
gleðin yfir þessu að sársaukinn
gleymdist á stað og stund. Svo rann
stóra stundin upp og ég fékk að
keyra traktorinn (í fanginu á Óla)
frá haughúsinu og heim. Það er,
MINNINGAR
eins og þeir vita sem þekkja til á
Grund, mjög stutt en nægði mér
það sumarið.
Það var tárvotur drengur sem
yfírgaf sveitina sína á haustin.
Ekki svo að skilja að ég hlakkaði
ekki til að hitta fjölskyldu og vini
eftir þriggja mánaða fjarvera, en
að kveðja Óla, Lilju og strákana
var erfið stund á hveiju hausti.
Kristján Zophaníasson.
Það má segja að búskapartími
okkar Grandarhjóna sé svipað lang-
ur hér í sveit.
Þegar ég kom hingað þá fluttist
ég í allt öðruvísi samfélag en ég
hafði þekkt.
Við hjón voram afar heppin með
nágranna þá er bjuggu sitt hvoru
megin við Miðhús.
Ég hef fylgst með dugnaði og
þrautsegju þeirra.
Það er ekki ofsagt að þau Grand-
arhjónin hafi breytt kotbýli í stór-
býli á okkar mælikvarða. Þau hjón
breyttu ófijórri jörð í gjöful tún og
byggðu útihús og áhaldahús af
framtakssemi og hagleik. Einnig
endurbyggðu þau hjón íbúðarhúsið
og stækkuðu. Grund, sem eitt sinn
var hjáleiga, var komin í hóp betri
býla.
Þau hjón Lilja Þórarinsdóttir frá
Reykhólum og Ólafur Sveinsson frá
Gillastöðum vora samhent. Gest-
risni réði þar ríkjum. Alltaf kaffí á
könnunni eða matur á borðum og
mátti segja að þau hafi byggt hús
sitt yfír þjóðbraut þvera.
Auðvitað er margs að minnast
eftir svona langa kynningu.
ÓIi var þéttur á velli og þéttur í
lund. Honum féll sjaldan verk úr
hendi. Hann var laginn og vandvirk-
ur og gott að leita til hans þegar
eitthvað bjátaði á. Við sem kynnt-
ust honum fundum frekar til vel-
vildar hans en hann segði það með
orðum.
Þau Lilja eignuðust tvo drengi,
Guðmund framkvæmdastjóra og
Unnstein Hjálmar, sem vann með
foreldram sínum að framgangi bús-
ins.
Skilarétt okkar Reyknesinga var
á Grund og allir urðu að koma inn
og fá sér kaffi og tertur og annað
góðgæti. Oft komu þangað yfir 100
manns á réttardaginn og öllum var
Grundarheimilið opið.
Ef til vill er það forréttindi þess
er fæst við kennslu að kynnast bet-
ur foreldrum og nemendum en ann-
ars væri kostur. Guðmundur og
Unnsteinn vora eitt sinn nemendur
mínir og mér þykir vænt um alla
mína nemendur. Allir höfðu sín ein-
kenni.
Eins atviks vil ég minnast. Það
var vorið 1956 að það vantaði ýmis-
legt til heimilisins. Sauðburður rétt
ókominn. Þá var leitað til Óla á
Grund og hann átti góðan vörabíl
og var hann fenginn til þess að
fara inn í Króksfjarðarnes að sækja
þangað vörur og þar á meðal kjam-
fóður. Þá var síldarmjölið í 100 kg
pokum. Ferðin inneftir gekk allvel
þó að vegir væru blautir og þungir.
Svo þegar haldið var heimleiðis og
komið í hallann fyrir utan Hríshól
sökk bíllinn ofan í aurbleytu og
festist. Orðalaust var byijað að taka
af bílnum og þegar það var búið
var bíllinn tjakkaður upp og gijót
sótt og hlaðið undir hjólin. Svo var
bílnum ekið upp úr en nú þurfti að
bera allt dótið að bílnum og hlaða
á nýjan leik. Ekki hraut hnjóðsyrði
af vörum Óla.
Hjónaband þeirra Óla og Lilju
var farsælt. Það sem hægri höndin
gaf vissi ekki vinstri höndin. A stóru
svæði hér kom Lilja í hvert barna-
afmæli með einhveija gjöf. Á mínu
heimili var ekkert afmæli komið
fyrr en Lilja var komin og svo mun
hafa verið um mörg heimili hér um
slóðir.
Ég veit að það er ekki í anda
Óla að vera með óþarfa mælgi og
því skal hér stansa.
Við hér á Miðhúsum þökkum Óla
fyrir samfylgdina og sendum fjöl-
skyldu hans dýpstu samúðarkveðj-
ur.
Sveinn Guðmundsson.
SIGURÁST SÓL VEIG
SIG URÐARDÓTTIR
+ Sigurást Sól-
veig Sigurðar-
dóttir fæddist í
Reykjavík 25. októ-
ber 1913. Hún lést
á Sjúkrahúsi Suður-
lands 16. desember
1994. Foreldrar
hennar voru Sig-
urður Guðmunds-
son og Málfríður
Jónsdóttir. Sigurást
var elst 11 alsyst-
kyna. Hálfsystkini
hennar voru fimm.
Fjögur alsystkin-
anna eru látin, Ingi-
björg og Petrún létust ungar,
Sigurður og Haraldur létust
fyrir nokkrum árum. Þau sem
eru á lífi eru Lilja, Aðalheiður,
Jóna Málfríður, Petrún yngri,
Bjarkey og Guðni.
Hinn 5. desember 1942 giftist
Sigurást Gunnari Jónssyni, f.
25. mars 1909, verkamanni í
Reykjavík, og eignuðust þau
eina dóttur, Gyðu, 26. janúar
1944. Gunnar lést 16. apríl 1976.
Seinni maður Sigurástar, Elías
Sigurðsson, var fæddur 30.
apríl 1908, vörubílsljóri í
Reykjavík og áttu þau engin
börn. Elías lést 2. mars 1979.
Sigurást var jarðsungin frá
Fossvogskirkju 29. desember
1994.
AMMA okkar og langamma er dáin.
Það er erfitt að hugsa til þess að
geta ekki heimsótt ömmu aftur og
langömmubarn hennar sem er
tveggja ára talar alltaf um að heim-
sækja langömmu ef maður keyrir í
þá átt sem hún átti heima. En svona
er þetta alltaf, það kemur að því
að þetta líf tekur enda og vonandi
er eitthvað annað betra
sem tekur við af því.
Það era margar
minningar sem
streyma um hugann
þegar maður hugsar
um gömlu góðu stund-
imar með ömmu. Ég
sem skrifa þessar línur
man fyrst eftir ömmu
þegar ég var fimm ára
því þá fór ég til Reykja-
víkur í pössun til ömmu
og afa í nokkrar vikur
því mamma og pabbi
þurftu að vinna. Þessar
vikur voru eins og einn
dagur að líða því allt var gert til
þess að hafa ofan af fyrir manni,
vegna þess hve maður var mikið
mömmubarn.
Það var alltaf gaman að fá ömmu
í heimsókn því hún kom alltaf með
eitthvað handa okkur systkinunum
og í staðinn fékk hún að sofa í her-
bergjum okkar. Amma var mjög
gjafmild og hafði einnig gaman af
því að fá gjafir frá okkur eða bara
teikningar sem við systkinin teikn-
uðum og gáfum henni. Amma var
alltaf hjá okkur á jólunum eftir að
afi dó fyrir nokkrum árum en nú
var hún ekki hjá okkur þó að við
höfum fundið fyrir henni í nálægð
okkar.
Amma okkar var félagslynd
manneskja og hafði gaman af því
að ferðast og segja frá því sem á
ævidaga hennar hafði drifið. Nú er
amma lögð af stað í langt ferðalag
þar sem hún vonandi mun eignast
marga vini.
Amma og langamma okkar mun
lifa með okkur í huga okkar.
Sólveig Arndís Hilmarsdóttir,
Ellas Hilmarsson,
Ásta María Guðmundsdóttir.
t
Ástkær móðir mín,
LISE GÍSLASON,
andaðist í Borgarspítalanum 2. febrúar.
Eva Ólafsdóttir.
Maðurinn minn + og faðir okkar,
ÓLAFUR S. SIGURGEIRSSON,
lést 2. febrúar.
Auður Tryggvadóttir og börn.
t
Mágkona mín og föðursystir okkar,
INGA RUNÓLFSDÓTTIR CHUDACOFF,
áðurtil heimilis
á Hraunteigi 19,
andaðist f Kaliforníu 21. janúar.
Ragnhildur Lárusdóttir,
Lilja Bragadóttir,
Lárus Bragason,
Særún Bragadóttir,
Bryndís Bragadóttir.
t
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir og amma,
INGIGERÐUR MARTEINSDÓTTIR
frá Hólum
í Norðfirði,
lést 21. janúar.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Geir Björgvinsson, Helga Ásmundsdóttir,
Katrín Inga, Björg Helga,
Sóley Ósk, Sonja Iðunn.
+
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur samúð og vinarhug við
andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður, afa
og langafa,
SNORRA PÉTURSSONAR,
Skipalóni.
Sigurbjörg Kristjánsdóttir,
Þórir Snorrason, Guðrún Ingimundardóttir,
Lovísa Snorradóttir, Hilmir Helgason,
Jónfna R. Snorradóttir, Ævar Ármannsson,
Unnur Björk Snorradóttir, Jónas Marinósson,
barnabörn og barnabarnabarn.
+
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð
og vinarhug við andlát og útför elsku-
legs sonar, dóttursonar og sonarsonar
okkar,
ÞORSTEINS HELGA ÁSGEIRSSONAR,
Viðarrima 42.
Sérstakar þakkir til alls starfsfólks
barnadeildar Landakotsspítala fyrir ein-
staka umönnun og vináttu.
Magnea Hansdóttir, Ásgeir Þorsteinsson,
Jónina Böðvarsdóttir, Hans Hilaríusson,
Vilhelmína Sveinsdóttir, Þorsteinn Ásgeirsson.
+
Hugheilar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og veitta aðstoð við útför móður okkar,
ÍSAFOLDU
JÓNATANSDÓTTUR,
Skarðshlið 22,
Akureyri.
Kveðja,
Valrós Kelly,
Þórður Pálmason.