Morgunblaðið - 04.02.1995, Blaðsíða 38

38 LAUGARDAGUR 4. FEBRÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
RAGNAR
AXEL HELGASON
+ Ragnar Axel
Helgason, lög-
reglufulltrúi, Vest-
mannaeyjum, fædd-
ist á Kálfatjörn á
V atnsley sustr önd,
20. febrúar 1918.
Hann lést á sjúkra-
húsi Vestmannaeyja
27. janúar síðastlið-
inn. Ragnar var tí-
unda barn hjónanna
Friðriku Þorláksínu
Pétursdóttur og
Helga Jónssonar frá
Tungu í Reykjavík.
Af þrettán systkin-
um hans eru eftirlif-
andi þijár systur, Elísabet, As-
laug og Sjöfn.
Ragnar kynntist eftirlifandi
eiginkonu sinni, Vilborgu Há-
konardóttur frá Siglufirði, árið
1939. Foreldrar Vilborgar eru
Guðrún Vilhelmina Guðmunds-
dóttir og Hákon Kristjánsson.
Ragnar og Vilborg byijuðu bú-
skap á heimaslóðum hennar í
RAGNAR A. Helgason starfaði í
lögregluliði Vestmannaeyja, fyrst
sem afleysingamaður, en síðan sem
fastur starfsmaður frá árinu 1951
til ársins 1988, eða samtals í 38 ár.
Árið 1968 var hann skipaður aðstoð-
arvarðstjóri og síðan varðstjóri 1970
og rannsóknarlögreglumaður og lög-
reglufulltrúi frá 1978 til starfsloka,
en hann var einnig einn af stofnend-
um Lögreglufélags Vestmannaeyja
og heiðursfélagi þess.
Hann reyndist alla tíð farsæll í
starfí sínu og ávallt var hann sjálfum
sér samkvæmur. Það fundum við
allir, að hann var góður félagi og
gott var að starfa með Ragnari, því
hann var ætíð traustur og ráðagóður
ef einhver vandkvæði komu upp í
starfínu.
Heimili þeirra hjóna Ragnars og
Borgu stóð ætíð opið fyrir okkur
lögreglumönnum og ósjaldan bauð
hann okkur heim til sín í kaffisopa
og meðlæti hjá Borgu, en hún taídi
ekki eftir sér að hlaða borð af kræs-
ingum fyrir okkur og skipti oftast
litlu hvað klukkunni leið í vaktavinn-
unni hjá okkur. Þar var ætíð gest-
risnin í fyrirrúmi.
í frístundum leitaði hugur hans
gjaman til hvers konar veiðiskapar
og má segja að hann hafi þar verið
Vestmannaeyjum
og giftu sig þar 1.
júní 1941. Börn
þeirra eru fjögur.
Þau eru: 1) Friðrik
Helgi, f. 12. febrúar
1941, maki Erla
Víglundsdóttir og
eiga þau tvö börn,
Sigurð Vigni og Vil-
borgu. 2) Anna
Birna, f. 18. septem-
ber 1948 og á hún
þijá syni, Ragnar
Vilberg, Hákon Vil-
helm og Grétar Mar.
3) Hafsteinn, f. 1.
desember 1952,
maki Steinun Hjálmarsdóttir og
eiga þau þijú börn, Guðrúnu
Vilhelminu, Hjálmar Rúnar og
Hafstein Elvar. 4) Ómar, f. 14.
júní 1958. Barnabarnabörn
Ragnars og Vilborgar eru tvö,
Friðrik Þór og Elvar Þór.
Útför Ragnars fer fram frá
Landakirkju í dag.
í essinu sínu, sama hvaða veiðiskap
hann lagði fyrir sig. Þar kom fram
dugnaður hans, þolinmæði og lagni.
Hann var einnig virkur félagi í
Bridsfélagi Vestmannaeyja um
margra ára skeið og svo stálminn-
ugur var hann að hann rakti oft
heilu spilin og umgangana fyrir okk-
ur, þegar farið var að ræða um
hvernig hefði gengið það og það
kvöld í spilamennskunni.
Hann stundaði sjómennsku á sín-
um yngri árum og eftir að hann kom
til Eyja eignaðist hann fljótlega trillu
sem hann hafði mikið yndi af að
nota í frístundum sínum. Hann var
einnig snjall með háfínn í lundaveið-
inni á sumrin í Stórhöfðanum og þá
helst á Lambhillunni, sem var hans
uppáhaldsveiðiskapur og það eru
ófáar þúsundirnar af fuglinum, sem
hann bar á bakinu upp brekkurnar
í gegnum árin, að loknum veiðidegi.
Varla leið það haust sem hann
sleppti í gæsaveiðinni og var feng-
urinn oft dijúgur, því hann var snill-
ingur með byssuna og þekkti vel inn
á atferli fuglanna og samspil náttúr-
unnar. Ragnar var hafsjór af fróð-
leik ef þessi mál bar á góma og það
var ekki ónýtt fyrir byijanda að fá
tilsögn frá honum í veiðimennsk-
unni, enda var hann óspar á að miðla
ELISA ELIASDOTTIR
+ Elísa Elíasdóttir
fæddist á Nesi í
Grunnavík 6. ágúst
1913 og andaðist á
dvalarheimilinu Hlíf
á ísafirði 23. janúar
síðastliðinn. Hún var
dóttir Elíasar Hall-
dórssonar og Engil-
ráðar K. Jónsdóttur.
Pálína er eina systk-
ini hennar sem er á
lífi en Sigurður,
Magnús, Jóhannes,
Guðrún og Jónína
eru dáin, sem og
Steindór Sæmunds-
son sem var fóstur-
bróðir þeirra. Elísa giftist Sím-
oni J. Helgasyni skipstjóra 2.6.
1940. Hann lést
16.2. 1988. Börn
þeirra eru; Kristín
Þuríður, fædd 1.9.
1944, Sigríður
Rósa, fædd 5.10.
1945, Elísa, fædd
16.6. 1947, og Stef-
án, fæddur 15.3.
1953.
Útför Elísu fer
fram frá ísafjarð-
arkapellu í dag.
Sérfiwðingar
i hlómuskrryliii^iim
>ió öll lækiljrri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrsetis,
sími 19090
í DAG kveðjum við
elskulega ömmu okkar.
Hún var einstaklega
ljúf og góð amma. Okkur fannst allt-
af gott að koma til hennar. Aldrei
. hraut styggðaryrði af vörum hennar
í garð okkar bamanna þrátt fyrir
ýmis uppátæki okkar. En við fundum
á okkur ef henni mislíkaði eitthvað
og vorum fijót að taka tillit til þess.
Amma og afí áttu heima á Túngöt-
unni á Isafírði. Við áttum heima í
Bolungarvík og fórum oft í sunnu-
dagsbíltúra til Isafjarðar. Var þá oft
komið við á Túngötunni og drukkið
kaffí. Það sem okkur fannst hvað
mest spennandi var danska sælgætið
sem amma bauð okkur svo oft upp
á eftir kaffið en hún fékk það frá
Pöllu systur sinni sem býr í Dan-
mörku.
Samband ömmu og afa var gott.
Hún stóð við hlið hans í gegnum líf-
ið og hélt þeim gott heimili. Eftir
MINNiNGAR
þekkingu sinni ef einhver leitaði eft-
ir.
Ég get varla látið hjá líða að minn-
ast. á atvik, sem henti okkur í einum
af gæsaveiðitúrum okkar, og lýsti
Ragnari vel og sýnir að hann var
hreystimenni og mikil kempa. Þetta
var eitt síðdegisflug, sem við vorum
í, neðst við Þverá í Rangárvalla-
sýslu. Þegar þetta gerðist var tals-
vert frost og kalsi í veðrinu. Við
hugðumst vaða yfir ána, til þess að
komast í veiðistað, en áin er þarna
nokkuð straumhörð og vatnsmikil. í
fyrstu tilraun tókst ekki betur til en
það, að Ragnar blotnaði uppfyrir
mitti í djúpum ál sem var í ánni.
Eftir þetta vildi ég hætta við, fara
til baka til þess að hann gæti skipt
um föt. Ragnari fannst það óþarfí
og hafði ég af þessu nokkrar áhyggj-
ur, en það var ekki við það komandi
og eftir að Ragnar kom upp úr ánni
snaraði hann sér úr fötunum og
vatt rækilega og fór síðan í þau
aftur. Síðan var sest niður og veiðin
gekk vel og heim í ból komum við
ekki fyrr en þremur til fjórum tímum
seinna. Ekki varð Ragnari meint af
volkinu og aldrei kvartaði hann um
kulda, þó blautur sæti hann og
hreyfingarlítill þtjá tíma í frostinu.
Með þessum fátæklegu orðum
viljum við, lögreglumenn í Vest-
mannaeyjum, fyrrum starfsfélagar
hans, kveðja Ragnar A. Helgason,
lögreglufulltrúa, og minnast góðs
félaga, um leið og við vottum konu
hans Vilborgu Hákonardóttur, böm-
um þeirra hjóna og barnabömum
innilegar samúðarkveðjur við fráfall
hans.
Fyrir hönd lögreglunnar í Vest-
mannaeyjum,
Agnar Angantýsson,
yfirlögregluþjónn.
Kveðja frá barnabömum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvaem stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekká þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Við biðjum góðan Guð að styrkja
elsku ömmu okkar og okkur öll.
Kveðja,
Vilborg og Sigurður Vignir.
að afi féll frá flutti amma fljótlega
í þjónustuíbúðir aldraðra á Hlíf.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tið.
Margs er að minnast,
maigs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
. friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Við viljum biðja Guð að blessa og
varðveita ömmu og þökkum fyrir þær
stundir sem við áttum með henni.
Blessuð sé minning hennar.
Jónína Salóme, Guðbjartur
og Símon Þór.
Elsku amma mín. Nú ert þú horf-
in á braut.
Það var erfitt að trúa því fyrst er
ég frétti að amma væri farin frá
okkur. En nú er hún komin til afa.
Þegar ég kvaddi þig á laugardeg-
inum datt mér ekki i hug að þú
myndir kveðja þennan heim tveim
dögum seinna. Ég held bara fast í
minningar um þig og afa nú þegar
þið eruð saman á ný, minningar um
allar þær góðu stundir sem ég átti
með ykkur á Túngötu 12.
Margt kemur í hugann þegar ég
kveð þig í hinsta sinn í dag.
Megi góður Guð geyma þig að
eilífu.
Elísa Stefánsdóttir.
SJÖFN
MAGNÚSDÓTTIR
+ Sjöfn Magnús-
dóttir fæddist í
Reykjavík 10. sept-
ember 1948. Hún
lést á Landakots-
spítala 26. janúar
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Neskirkju 3.
febrúar.
MEÐ örfáum orðum
vil ég kveðja kæra vin-
konu mína, Sjöfn
Magnúsdóttur. —
Þótt liðin séu rúm
tuttugu ár síðan ég fyrst hitti Sjöfn
og Sigga Viggó í sendiráði íslands
í Washington, DC, virðist það hafa
verið í gær. Margt var þar um
manninn, enda verið að haldá upp
á 17. júní. Þau hjónin stóðu þó upp
úr mannhafínu, glæsileg og tignar-
leg; Siggi, myndarlegur, ljóshærður
víkingur, og Sjöfn, yndisfögur með
sitt fallega dökka hár og ómót-
stæðilega, fagra bros. Þessi kynni,
sem enn eru svo tær í minning-
unni, voru upphaf djúprar og
traustrar vináttu. Vináttu sem ég
þakka þér nú, kæra vinkona.
í dag komu öll blóm
æskunnar til mín og brostu
í dag
(Nína Björk Ámadóttir)
til að gera allt fyrir
mig og sjálfsagt var
að taka á móti mínum
gestum að heiman,
hvort sem var fjöl-
skyldu minni eða vin-
um. Svandís og Hildur,
systir mín, urðu mjög
góðar vinkonur og síð-
ustu þrjú sumur hafa
þær farið saman í
sumarbúðir og haft
gagn og gaman af.
Við höfum alltaf hald-
ið sambandi síðan, hist
hér heima eða talast
við í síma og yfirleitt hringdi ég til
þeirra ef ég var stödd í Bandaríkj-
unum.
Ég hitti Sjöfn síðastliðið sumar
þegar hún var í fríi hér heima á
yndislega fallegum júnídegi, það
var sól og hiti og við sátum úti í
garð á Markarflötinni. Hún leit svo
vel út, geislaði, og það var svo auð-
velt að hrífast með henni og smit-
ast af hlátrinum og gleðinni. Þann-
ig verður minningin um hana í huga
mér.
Elsku Siggi, Svandís, Lilja, Unn-
ur, systkini og fjölskyldur, ég sendi
ykkur mínar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi Guð styrkja ykkur á
þessari erfíðu stund.
Kristín Guðjónsdóttir.
Minninguna um birtuna sem
fylgdi þér og brosið sem varð enn
fallegra eftir að þú eignaðist bamið
þitt, Svandísi Unni, brosið sem þú
að lokum sofnaðir með, þakka ég
guði.
Eitt bros getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
(Einar Benediktsson)
Elsku Siggi og Svandís, Krissi,
Níní og aðrir ástvinir, ég votta ykk-
ur mína dýpstu samúð. Megi minn-
ingin um yndislega konu styrkja
ykkur í sorg ykkar og söknuði.
Toby S. Herman.
Lýsir af morgni, ljós af skari dvín.
Hljóð úti í homi, harpan bíður mín.
Mýkri skildu mundir, mínum strengi bæra
elfur taka undir, álftakvakið skæra.
Græt ég og greiði, gjaldið eina er má
læt ég á leiði, laufín bleik og fá.
Sígræn blöð þér breiði, björk í fegri heimi
mildur blær á meiði, minning þína geymi.
(Sigurður Sigurðsson frá Amarholti)
1. apríl 1990 flaug ég til Amer-
íku. Ég var nýbúin að ráða mig í
vinnu sem barnfóstra hjá Sigga og
Sjöfn. Sjöfn tók á móti mér í New
York og þaðan flugum við til Pitts-
burg. Þar bjó ég hjá þeim og pass-
aði Svandísi. Ég var úti í tíu mán-
uði og á þeim tíma fluttu þau til
Flórída. Þetta var yndislegur og
erfiður tími. Það er erfítt að fara
frá fjölskyldu og vinum í svona
langan tíma, en Sjöfn og Siggi
gerðu allt sem þau gátu til að mér
liði vel.
í dag sé ég að þetta voru tíu
yndislegustu mánuðir sem ég hef
Iifað. Það má segja að á hveijum
degi vitni ég í þennan tíma sem var
mér svo lærdómsríkur.
Manni fínnst óréttlátt þegar fólk
eins og Sjöfn er tekið burt frá okk-
ur, en ég trúi því að það sé þörf
fyrir það annars staðar. Og að við
hittumst öll aftur.
Siggi og Svandís, megi algóður
guð vera með ykkur og hjálpa ykk-
Uý í þessari miklu sorg.
\ Bryndís Hrund.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast góðrar konu sem ég var
svo heppin að fá að kynnast og búa
hjá í tæpt ár þegar hún bjó í Flórída.
Eg hugsaði um Svandísi og keyrði
hana til og frá skóla. Þetta var frá-
bær og ógleymanlegur tími. Sjöfn
og Siggi voru alltaf boðin og búin
Kveðja til elskulegrar
mágkonu.
Þegar ég kom til San Francisco
fyrir tæpum tuttugu árum ásamt
þáverandi eiginmanni, var stefnan
tekin heim til Sjafnar. Og jafnvel
þó að við hefðum heimilisfangið
niðurskrifað tók það okkur nokkurn
tíma að finna staðinn. Ég gleymi
ekki hve gott það var þegar við
loksins komum á leiðarenda eftir
allt brekkuklifrið. Þá hitti ég Sjöfn
mágkonu mína í fyrsta sinn. Ég
man að hún var í síðu pilsi og fal-
legri mussu, dökka hárið glansandi
og augun gáskafull og var að vökva
blómin. Mér fannst hún falleg og
spennandi. Hún og Siggi höfðu
búið sér einstaklega fallegt heimili
þar sem blómin skipuðu sérstakan
sess en Sjöfn hafði ótrúlega græna
fingur og þetta fallega heimili stóð
okkur bróður hennar opið eins lengi
og við þurftum. Sjöfn var yndisleg
og skemmtileg mágkona, gat alltaf
séð broslegu hliðarnar ef vandamál
komu upp og hjálpað við að leysa
þau. Eftir að við fluttum .öll burt
frá San Francisco varð sambandið
stijálla en við vissum þó alltaf hvor
af annarri. Við gátum glaðst hvor
með annarri, þegar við uppgötvuð-
um á 35 ára afmælinu hennar, sem
hún hélt upp á héma heima, að við
áttum báðar von á fyrsta barninu
okkar. Stelpurnar okkar fæddust
svo með tæplega mánaðar millibili.
Næstu ár liðu hratt og við hitt-
umst ekki oft, en þó bæði þegar
elskulegur fyrrverandi tengdafaðir
minn Magnús Björnsson og þegar
Magnús Brynjólfur, bróðir Sjafnar,
voru jarðsungnir. Ef máltækið
„hláturinn lengir lífið“ ætti við ein-
hver rök að styðjast væri þessi
minningargrein óþörf. Mín elsku-
lega mágkona hefði lifað í að
minnsta kosti þrjú hundruð ár. En
þrátt fyrir öll vísindi þarf mann-
skepnan enn að lúta í lægra haldi
fyrir sjúkdómum og öðrum hörm-
ungum. Fólk á besta aldri er burt-
kallað úr þessum heimi og eftir
stöndum við hin og verðum að læra
að lifa með missinum. Við fráfall
vinkonu minnar og mágkonu hugga
ég mig við að hún verður ekki ein
hinum megin, ég efast ekki um að
Maggamir taka á móti henni.
Elsku Siggi, Svandís, systkini
Sjafnar og fjölskyldur. Ég votta
ykkur mína innilegustu samúð í
missi ykkar, en veit jafnframt, að
Sjöfn mun lifa í minningum okkar
allra um ókomna tíð.
Júlía Hannam.