Morgunblaðið - 01.03.1995, Qupperneq 36

36 MIÐVIKUDAGUR 1. MARZ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
vera á heimili sínu þar til hann fór
á sjúkrahús sl. haust. Slík þjónusta
sem Ásdís lét í té á heimilinu að
Dyngjuvegi 4 er sjaldgæf og vand-
fundin. „Hún Ásdís sér um þetta,“
var viðkvæðið hjá honum Ola. -
Guð launi henni trygglyndið og alúð-
ina við gamla manninn.
Óli sagði mér að það væri _hægt
að stilla klukkuna eftir henni Ásdísi
því svo nákvæm var hún á kaffí og
matmálstíma. Ég gæti nú frekar
trúað því að slík stundvísi hafi verið
tilkomin til að þóknast húsbóndan-
um, fremur en annað. Þegar talað
var um ákveðinn tíma þýddi ekki
að koma á mínútunni eða tvær, þijár
yfir. Nei, minnst tíu mínútur fyrir
skyldi það vera sagði Gunnar Pet-
ersen, góðvinur Óla og velunnari til
^margra ára, og segist hann hafa
lært stundvísi af vini sínum. Já, það
er alveg áreiðanlegt, að það þurfti
enginn að bíða eftir Óla Magnúsi,
hvorki á vinnustað né á öðrum vett-
vangi.
Óli var orðinn saddur lífdaga.
Hann hafði nýlega hætt störfum hjá
Heklu h/f, þegar hann hætti að aka
bíl 93 ára gamall og gat þá ekki
sinnt hestamennskunni lengur. Þar
urðu stór þáttaskil í lífi hans. í einu
vetfangi missti hann hestana sína,
sem voru hans bestu vinir, vinnuna
og bílinn sem var honum mikils
virði. Hann æðraðist ekki, en honum
þótti dagamir oft langir og sérstak-
lega helgarnar, því þá hitti hann
fáa. Hann gekk þó lengi til messu
í Áskirkju á sunnudögum og þær
stundir vom honum kærkomnar
ekki síst vegna þess að hann fann
vinsemd og hlýhug starfsfólks kirkj-
unnar streyma til sín, og veit ég
að það saknaði hans þegar hann
hætti að koma.
Síðustu mánuði dvaldi Óli á
hjartadeild Landspítalans og naut
þar umönnunar sem er einstök.
Hann gat ekki dásamað nóg hve
hjúkrunarfólkið var gott við hann
og það var leikið við hann á alla
lund. Hann var satt að segja hálf
hissa á þessu dekri við sig og honum
leið sannarlega vel hjá þeim á
hjartadeildinni, þótt heilsan væri
bágborin. Starfsfólkið var orðið vin-
ir hans og það var greinilegt að
hlýtt viðmót, snerting og léttur tónn
verkuðu ekki síður bætandi á hann
en lyfín sem hann fékk.
Hann hélt upp á 97 ára afmælið
á sjúkrabeði 26. janúar sl. og þá
komu vinir hans og skáluðu við
hann eins og þeir vom vanir á þorr-
anum. Árleg þorrablótin vora hon-
um tilhlökkunarefni og voru þau oft
haldin nálægt afmælisdegi hans.
Nokkram dögum fyrir andlát sitt
fór Óli hlýjum orðum um þessa
þorrablóts vini sína og sagði að
þeir hefðu ekki dregið úr því að
heimsækja hann þótt hann væri
orðinn gamall spítalamatur. Honum
þótti afar vænt um þá og vinskapur
þeirra og trygglyndi vora honum
mikils virði sem og þessi síðasta
kveðjuskál.
Það er komið að leiðarlokum. Ég
kveð góða vininn minn, Óla Magnús
ísaksson, þakka honum vináttuna
og bið honum Guðs blessunar.
Elsa Petersen.
Þegar hérvist vinar þrýtur, kemur
að því að kveðja og þakka.
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta.
Upplýsingar
í síma 22322
FLUGLEIDIR
IIÓTEL LOFTLEIÐIR
Kveðja þig og þakka þá miklu
hamingju og ánægju, sem þú veittir
mér, með áralangri vináttu þinni.
Ég man það eins og það hefði
gerst í gær, eða var það ef til vill í
fyrradag, árin eru orðin svo mörg,
sem við höfum átt saman, en þó svo
fljót að líða.
Ég var leiddur fyrir þig til úttekt-
ar, er ég hóf störf hjá Heklu hf.,
en þá varst þú einn af styrku stólp-
um þess fyrirtækis.
Uttektin var mér til heilla á alla
vegu, en þó helst á þann veg, að
mér hlotnaðist sú auðna, að fá að
kynnast þér.
Kynnin fóru hægt af stað í fyrstu,
enda starfaði ég fjarri, en eftir að
ég kom síðan nærri, jukust kynni
okkar stöðugt, alit til óijúfanlegrar
vináttu.
Á vinnustað vorum við árrisulir
gamlingjar, áttum saman stutta
stund á hveijum morgni, áður en
amstur dagsins hófst, áttum stund,
sem gaf gull í mund, örfá orð, lítil
snerting, okkar morgunbæn.
Og svo kom að því að leiðir okkar
skildu hvað vinnustað snerti, og þá
reyndi á hvað vináttan risti djúpt.
Við héldum uppteknum hætti,
sáumst, hittumst og áttum góðar
stundir saman, og urðum félagar í
„rekstrarfélaginu“, sem hélt uppi
öflugri starfsemi undir þínu forsæti,
allt til þíns síðasta dags.
Gjafmildur varstu, en þó nískur,
gafst stórfé til féiaga og stofnana,
hélst okkur vinum þínar stórkostleg-
ar veislur, ógleymanleg þorrablót,
en nískur á sjálfan þig, gleymdir
nánast sjálfum þér, og segja má, að
eftirfarandi áður sögð orð, eigi vel
við þig.
„Máttugustu menn á jörð eru þeir,
sem gleyma sjálfum sér, og gjalda
allt með blessun sinni og góðum
verkum.“
Jafnvel þó átjn væra mörg á milli
okkar, fannst mér alltaf eins og ég
væri að fara að beimsækja jafn-
aldra, svo skemmtilégar og góðar
stundir áttum við saman, hlógum
og höfðum hátt, sögðum orð og sög-
ur, sem ekki eru höfð yfir í minning-
argreinum.
Ég óska þér velfamaðar á þeim
leiðum, sem þú hefur nú lagt út á,
og bið þess, að hinn hæsti megi leiða
þig til hins eilífa austurs.
Kæri vinur, ég lýk þessum fátæk-
legu orðum mínum með þínum orð-
um:
„Öllu er afmörkuð stund.“ Sú
stund er komin. Dóra mín biður að
heilsa eins og alltaf. Hafðu þakkir
mínar að eilífu.
Gunnar Petersen.
Vinur minnist vinar
Óli Magnús, þú mikli góði maður,
manna helst ég kysi þig úr hel.
En frá leiði þínu gengið get ég glaður,
því ég veit þér líður vel.
(höf.óþekktur)
Kynni okkar Óla Magnúsar ísaks-
sonar hófust þegar hann hafði ný-
hafið sitt nítugasta aldursár. Óli
Magnús starfaði þá hjá Heklu hf.
og örlögin höguðu því þannig til að
við deildum vinnuaðstöðu mestan
þann tíma sem við störfuðum saman.
Óli Magnús var þekktur fyrir
margt, en tangar mig sérstaklega
með þessum orðum að minnast per-
sónuleika hans.
Eyrarbakki, fæðingarstaður Óla,
var honum oft ofarlega í huga og
má ljóst vera að þar hefur hann átt
góða daga sem sinn þátt áttu í mót-
un Óla. Eg þekkti ekki hans bemsku
eða fyrsta upplag en naut hins veg-
ar ávaxta gæfuríkrar æsku sem
mótaði þann einstaka persónuleika
sem Óli var.
Eiginkona Óla, Unnur Ólafsdóttir,
sem lést 1981, var jörðuð_ í Graf-
arvogskirkjugarði og lagði Óli ávallt
mikla rækt við leiði hennar. Hann
hafði ánægju af því að koma þangað
og fínna fyrir nærveru Unnar og
kom þar glöggt í ljós sú tryggð sem
Óli hélt við sína og sú sterka Guðs-
trú sem hann bar.
Kvæða- og ljóðaáhugi Óla var
mikill og sérstakt dálæti hafði hann
á beinskeyttum og kímnifullum ljóð-
um og hafði ævinlega einhver á tak-
teinum við hvaða tækifæri sem var.
í þessum minningarorðum er að
finna nokkur af þeim ljóðum sem
MINNIINIGAR
Óli hafði gaman af.
Léttara er ljúfurinn
að látast en að vera.
Heimskaðu ekki huga þinn
hvað sem aðrir gera.
(Guðm. A. Finnbogason)
Óli Magnús gerði miklar kröfur
til sjálfs síns og annarra og lá aldr-
ei á liði sínu þegar gefa þurfti hrein-
skilin ráð eða leiða menn af, því sem
hann taldi, rangri leið. Oft gat þetta
verið óþægilegt en yfirleitt stóðu
menn eftir með réttari sýn á hlutina
en áður. Hann talaði umbúðalaust
og án orðaflaums og sótti sér oft á
tíðum tilvitnanir í sannleik ljóðanna
sem stundum er beinskeyttur. Fleira
fólk með þannig eiginleika myndi
án efa styrkja hvaða samfélag sem
væri.
Þessi eiginleiki Óla gerði það ekki
síst að verkum að hann var vina-
margur og voru vinirnir á öllum
aldri.
Kennsla þín í riti og ræðum
rann til hjartans, skýr og ljós.
Enn er bjarminn af þeim fræðum
eldur minn og vegaljós.
(Guðm. Ingi Kristjánsson)
í kjallaranum á Dyngjuvegi 4, í
húsinu sem Óli byggði sjálfur, hafði
hann útbúið hesthús og hafði þar
hesta til margra ára. Hann um-
gekkst hestana sína eins og jafn-
ingja og ljóst var að hann hafði
meira dálæti á þeim og þeirra kost-
um en margra mannanna. Hann
reið gjarnan út á hveijum degi,
meðan þeirra naut við, og þrátt fyr-
ir að vera inn í miðju íbúðarhverfi
virtist það ekki valda vandræðum,
enda á þeim málum haldið eins og
svo mörgu öðru, af æðruleysi og til-
litssemi og af mikilli hörku gagnvart
sjálfum sér. Óli hætti að ri'ða út um
svipað leyti og hann gat ekki lengur
keyrt bíl, en þá var hann orðinn 93
ára. Hann bauð hestunum sínum
einungis uppá sanna vináttu og þeg-
ar hann gat ekki lengur keyrt til
þeirra, þegar þeir voru á beit á sumr-
in, gaf hann þá til manneskju sem
hann treysti til að hugsa vel um þá.
Hans fyrsta hugsun var ávallt á þá
veru en ekki um eigin hag eða gróða.
Hittir þú fátækan á fömum vegi.
Gerðu honum gott en grættu hann eigi.
Guð mun laun á hinsta degi.
(höf. óþekktur)
Óli gerði mörgum gott á sinni lífs-
leið og er kunnara en frá þurfi að
segja. Hann skyldi ekki eyðslusemi
margra í dag, þar sem stöðugt er
lögð áhersla á að eiga allt það nýj-
asta og oft miklu meira en þörf er á.
Óli lagði áherslu á að fara vel
með alla hluti og þá entust þeir leng-
ur og betur. Hann lagði líka áherslu
á að fara vel með sálir einstaklinga.
Hann var alla tíð meðvitaður um
þörf ýmissa fyrir hvers konar aðstoð
og nutu þess fjölmargir hópar og
einstaklingar og nægir þar að nefna
Sólheima í Grímsnesi og Blindra-
vinafélagið.
Hann hafði þó minnstan áhuga á
að sífellt væri verið að hampa honum
fyrir og vildi oft lítið úr gera. Hins
vegar óskaði hann þess að hans
verknaður í þessum efnum yrðu
hvati til annarra að gera slíkt hið
sama, því það væri margt mannfólk-
ið sem þyrfti og ætti skilið, að fá
hjálp og þeir væri líka margir sem
gætu rétt hjálparhönd, þó fáir gerðu
slíkt.
Hans viðleitni hefur örugglega
stuðlað að lengra og betra sálarlífi
margra einstaklinga.
Lengstan tíma sinnar ævi starfaði
ÓIi með einum eða öðrum hætti við
bíla og var hann einn af fáum eftir-
lifandi, ef ekki sá eini, sem mundi
komu fyrsta bílsins til landsins.
Hann hafði mikinn áhuga á öllu
er viðkom bílum og eitt af því sem
ég undraðist, við upphaf okkar
kynna, var viðsýni hans og skilning-
ur á rekstri og þróun í bílgreinum
sem oft á tíðum einkenndist af nútí-
malegri hugsun og þekkingu.
Sum kynni manna eru léttvæg og
tíminn feykir þeim fljótt burtu og
eftir stendur bara mynd af andliti.
Önnur kynni marka djúp spor sem
aldrei mást án þess að hægt sé að
skýra hvers vegna.
Óli Magnús Isaksson skilur eftir
sig djúp spor sem leiða mann um
ýmsar gönguleiðir Óla, sem voru
bæði margar og athyglisverðar.
Hann náði að tileinka sér þá list,
að halda sér ungum í hugsun, hjarta
og skapgerð sem eflaust átti stóran
þátt í gifturíkri ævi einstaks manns.
Ég sendi innilegar samúðarkveðj-
ur til ættingja og vina.
Oft ég sótti á þinn fund,
eitt var það sem réði;
Mér fannst alltaf styttast stund
og stöðugt hlýna í geði.
Alltaf hafa yljað mér
óður þinn og ríma,
því er skylt að þakka þér
þennan liðna tíma.
(Jóhann Magnússon)
Ég minnist þín.
Jón Garðar Hreiðarsson.
Þegar ungir menn fara út á vinnu-
markaðinn mæta þeir oft mönnum
sem verða þeim ógleymanlegir vegna
mannkosta.
Óli Magnús var rúmlega fimmtug-
ur þegar leiðir okkar lágu saman.
Óli sá um pantanir og lager Caterpill-
ar-vinnuvéla og sölumaður fyrir
Volkswagen og Land-Rover, ásamt
fleiri störfum fyrir Heklu. Minnis-
stætt er hversu fljótur hann var að
setja sig inn í flóknar varahlutabæk-
ur og áhugi hans á því að þjóna við-
skiptamönnum kom sér oft vel. Á
löngum starfsferli var Óli virtur
verslunarmaður, eignaðist marga
góða vini og nú að leiðarlokum minn-
ast menn gamansemi og heiðarleika
þessa góða drengs og hlýja sér við
minninguna*
Þegar litið er til baka og rifjuð
upp ævi Óla kemur kona hans, Unn-
ur Ólafsdóttir, upp í hugánn, en hana
missti Óli 1983. Stórbrotin listakona
og persónuleiki, en þau Óli numu
land við Dyngjuveg og byggðu þar
eitt sérstæðasta og fallegasta hús
borgarinnar. Innbú og innréttingar
minna á vel búið listasafn. Hluti lista-
verka þeirra hjóna prýða nú Ás-
kirkju, kirkjuna sem Óla þótti svo
vænt um og sótti hann þar messur
á meðan heilsan leyfði, en þar átti
hann sitt ákveðna sæti.
Eftir lát Unnar sá Ásdís Jakobs-
dóttir um heimilið með miklum
myndarbrag og gerði Óla kleift að
búa heima á meðan heilsa hans
leyfði.
Aðaláhugamál Óla alla tíð var
hestamennskan. í kjallaranum í hús-
inu við Dyngjuveg var vel búið hest-
hús, sem ávallt var snyrtilegt og vel
um það gengið. Hestarnir voru mikið
aðdráttarafl fyrir börn og unglinga
í nágrenninu og eiga þau margar
góðar minningar um Óla og hestana
hans.
í desember 1990 fór Óli Magnús
í heimsókn að Sólheimum í Gríms-
nesi. Hann hreifst af starfseminni
þar á staðnum og þeirri uppbyggingu
sem hann sá þar. Hann taldi sig
þurfa að borga fyrir kaffisopann og
pönnukökurnar og skrifaði ávísun
fyrir einni milljón króna og þakkaði
fyrir kaffið. Síðan hefur Óli fylgst
vel með starfseminni og gefið Sól-
heimum stórar gjafir á hveiju ári,
svo og til annarra líknarfélaga. Á
árinu 1992 tók Óli fyrstu skóflu-
stunguna að nýjum vinnustofum á
Sólheimum. Vinnustofurnar eru í dag
rúmlega fokheldar og að stóram
hluta byggðar fyrir fégjafir Óla
Magnúsar. Heimilisfólk á Sólheimum
er búið að nefna vinnustofurnar
„Ólasmiðju" í virðingarskyni við vel-
unnara sinn. Nöfn Unnar Ölafsdóttur
og Óla Magnúsar ísakssonar skipa
veglegan sess í sögu Sólheima.
Kær vinur er nú kvaddur. Það
vantar eitthvað í tilverana að geta
ekki spjallað um atburði í atvinnu-
sögu og lífi fólksins í byrjun aldarinn-
ar, m.a. á Eyrarbakka og Seltjarnar-
nesi, heyra góðar vísur eða hlusta á
gamansögur liðinna ára og frásagnir
af ævintýram í hestaferðum eða
mótorhjólaferðum á yngri árum. Við
kveðjum Óla Magnús með þökk og
virðingu. Heimilisfólkið á Sólheimum
minnist manns sem lét sér annt um
velferð þess og sýndi í verki stórhug
og höfðingsskap til að létta því lífið.
Tómas Grétar Ólason.
Þegar fréttin um andlát Óla M.
Isakssonar barst mér rifjuðust upp
ýmsar gamlar og góðar endurminn-
ingar.
Óli hafði starfað með föður mín-
um, Sigfúsi í Heklu, næstum svo
lengi sem ég man og það samstarf
var ætíð afar gott og byggt á trausti
og virðingu: Eftir lát föður míns,
árið 1967, áttum við Óli eftir að
starfa saman alla tíð fram að þeim
tíma er hann hætti störfum hjá Heklu
árið 1993, þá 93 ára gamall.
Það er að sjálfsögðu óvenjulegt
að fólk starfí jafn Iengi og Óli gerði,
en hann var jafnan heilsuhraustur
og skapgerðin með besta móti. Það
var mikill sómi að því fyrir Heklu
að njóta starfskrafta hins aldna heið-
ursmanns svo lengi.
Reynsla hans var mjög mikilvæg
og það var þýðingarmikið að geta
tengt fortíðina og nútímann saman
á þennan hátt. Við, yngra fólkið,
leituðum mikið til Óla og hann miðl-
aði okkur af reynslu sinni og þekk-
ingu. Við Valgerður erum þakklát
fyrir að hafa átt samleið með þeim
Unni Ólafsdóttur og Óla M. ísaks-
syni. Sú samleið var okkur mikiis
virði og var mannbætandi. Blessuð
sé minning þeirra.
Ingimundur Sigfússon.
HÓLMFRÍÐ UR
GUÐMUNDSDÓTTIR
Hólmfríður
Guðmundsdótt-
ir fæddist í Litlu-
Tungu í Miðfirði,
V estur-Húnavatns-
sýslu, 18. ágúst
1909. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
17. febrúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Krist-
veig Sigvaldadóttir
og Guðmundur
Guðmundsson. Hún
var þriðja í röð
fimm systkina. Hin
voru í aldursröð: Jóhannes,
Kjartan, Sigvaldi og Margrét
sem nú er ein eftirlifandi af
systkinunum. Útför Hólmfríðar
fór fram frá hvítasunnukirkj-
unni Skarðshlíð 28. febrúar.
„FEL Drottni vegu þína og treyst
honum, hann mun vel fyrir sjá.“
(Sálmur 37:5.)
Þessi orð voru oft á vörum Fríðu
frænku á Akureyri. Hún helgaði líf
sitt Drottni og betra veganestis út
í lífið en bænir hennar er vart hægt
að óska sér. Hún átti
fastan sess í huga okk-
ar. Á hveijum jólum
var beðið með eftir-
væntingu eftir stóra
póstbögglinum sem
var umvafinn brúnum
umbúðapappír og allt-
af vissum við systkinin
að hann kom frá Fríðu
frænku á Akureyri.
Alltaf mundi hún
eftir öllum frænd-
systkinunum og fylgd-
ist með högum þeirra
og þegar eitthvert
þeirra kom í heimsókn
til Akureyrar stóð ekki á blíða bros-
inu hennar og allt var gert til að
gleðja. Er heimsókninni lauk fylgdu
bænir gefnar af alhug.
Hún vann í lífi sínu að því að
breiða út boðskap kristinnar trúar
og sinnti um þá sem þurftu á því
að halda. Seinna fékk hún það fylli-
lega endurgoldið þegar heilsa henn-
ar brast, ekki síst frá heimilisfólki
sínu, mæðgunum Aðalheiði og Jar-
þrúði. Við viljum þakka fyrir að
hafa fengið að kynnast þér, Fríða
frænka. Blessuð sé minning þín.
Systkinin Barði.