Morgunblaðið - 30.03.1995, Síða 36

36 FIMMTUDAGUR 30. MARZ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
t
Sambýlismaður minn,
GIRARÐ A. CHAPNICK,
Westport,
Connecticut.
lést í Norwalk Hospital 27. mars.
Magnea Viggósdóttir.
t
Móðir mín,
ANNA JÓNSDÓTTIR
frá Höskuldsstöðum,
lést í sjúkrahúsinu á Húsavík miðvikudaginn 29. mars.
Jarðarförin auglýst síðar.
Gerður Benediktsdóttir,
Skútustöðum.
t
Móðir mín, amma og langamma,
ANNA NORÐFJÖRÐ,
Skipasundi 27,
Reykjavík,
lést á elli- og hjúkrunarheimilinu Grund 28. mars.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ása Norðfjörð,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Sambýlismaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
PÉTUR ÞORSTEINSSON,
Austurbrún 6,
Reykjavfk,
andaðist á Droplaugarstöðum 27. mars.
Vilborg T ryggvadóttir,
Eyrún Pétursdóttir, Þormóður Birgisson,
Kristinn Ásgrfmur Pétursson,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Útför móður okkar og tengdamóður,
VALGERÐAR INGVARSDÓTTUR,
verður gerð frá Hrunakirkju laugardaginn 1. apríl kl. 14.00.
Jarðsett verður í Tungufelli.
Bílferð verður frá Umferðarmiðstöðinni kl. 12.00 og frá Fossnesti
á Selfossi kl. 12.50.
Guðrún Helgadóttir, Erlingur Loftsson,
Sigurjón Helgason, Hildur S. Arnoldsdóttir.
t Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
SÆVAR ÍSFELD,
Boðaslóð 3,
Vestmannaeyjum
verður jarðsunginn frá Landakirkju í Vestmannaeyjum laugardag-
inn 1. apríl kl. 16.00.
Sigurborg Sævarsdóttir, Gretar ísfeld, Árni Gfslason, Helen Hansdóttir, Hafþór Bragason
Alda Guðný Sævarsdóttir,
og barnabörn.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
ARTHÚRJÓNATANSSON,
Stigahlíð 26,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
föstudaginn 31. mars kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaöir.
Marsibil Guðbjartsdóttir,
Sigmundur Arthúrsson, Ásthildur Sigurðardóttir,
Halldóra Arthúrsdóttir, Simon Ragnarsson
og barnabörn
BERGRÚN
ANTONSDÓTTIR
+ Bergrún Ant-
onsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 8.
október 1956. Hún
lést á Landakots-
spítala 19. mars síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hennar eru Jar-
þrúður Pétursdótt-
ir, f. 27. ágúst 1927,
Zophonissonar ætt-
fræðings, f. 31. maí
1879, d. 21. febrúar
1946, og Guðrúnar
Jónsdóttur, f. 6.
febrúar 1886, d. 12.
nóvember 1936, og
Anton Líndal Friðriksson, f. 1.
september 1924 á Isafirði, son-
ur Friðriks Sigfússonar, f. 10.
april 1902 á Eskifirði, d. 7. febr-
úar 1947, og Jakobínu Sigríðar
Jakobsdóttur, f. 18. júlí 1886 á
ísafirði, d. 31. janúar 1965.
Börn Bergrúnar eru Ragnheið-
ur Kristín Sigurðardóttir, f. 3.
ágúst 1981 í Reykjavík, og
Sváfnir Már Steinsson, f. 13.
ágúst 1986. Systur Bergrúnar
eru: 1) Guðrún, f. 19. apríl 1950,
maki I. Guðni Jónsson, börn
þeirra eru Jarþrúður, f. 25.
nóvember 1971, og Jón, f. 8.
mars 1976. Maki II. Gunnar
Steinþórsson. 2) Eyrún, f. 24.
mars 1954, maki Halldór Krist-
insson, synir þeirra eru Rúnar,
f. 18. október 1980, og Arnar,
f. 25. febrúar 1982. 3) Arnrún,
f. 24. september 1958, maki
Ingvi Þór Sigfússon, börn
þeirra eru Anton Líndal, f. 23.
febrúar 1978, Þórður Guðni, f.
2. september 1979, og Svan-
laug, f. 28. júní 1981.
Utför Bergrúnar fer fram í
dag, 30. mars, frá Langholts-
kirkju og hefst athöfnin kl.
13.30.
Langt af pium hríslast lækimir
og iaða þig margir til fylgdar.
En vegurinn er einn, veprinn
velur þig, hvert spor þitt er stigið.
Og frá upphafi allra vega
fór enginn þá leið nema þú.
Engin orð fann ég betri en þetta
ljóð Snorra Hjartarsonar til að
minnast vinkonu minnar. Um leið
sendi ég samúðarkveðjur til allra
sem sakna hennar en fyrst og síð-
ast til bamanna hennar Ragnheiðar
og Sváfnis, systra hennar, og for-
eldra.
Anna Ólafsdóttir.
Við vorum litlar telpur og stutt-
ar til hnésins þegar við hittumst
fyrst og vorum kynntar sem frænk-
ur. Mér þótti þessi frænka sú feg-
ursta sem ég hafði augum litið.
Ég var barnslega stolt yfir að
þekkja þvílíka g-yðju. Frænkuþráð-
urinn efldist með árunum og úr
honum ófum við þéttan og örfínan
Erfidr>kkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, failegir
salir og nijög
góð þjónusta.
Upplýsingar
vináttuvef.
Ég var ávallt vel-
komin til fólksins þíns
í Efstasundinu jafnt á
nóttu sem degi, að
vori og vetri. Þitt var
mitt.
Vinátta okkar var
sérstök, við vorum
ekki í sama bekk og
áttum ekki sömu tóm-
stundir. Það voru ekki
þessir þættir sem
gerðu okkur nánar
heldur breytingin úr
telpum yfir í ungar
stólkur. Stúlkur sem
kynntust ástinni og treystu hvor
annarri fyrir leyndarmálum sínum
og hjartslætti. Við vorum vinkonur
sem elskuðu vini - við elskuðum
þá og lífið. Hið undarlega afl, ást-
in, styrkti vinskap okkar og trúnað.
Það var hlegið og talað í takt við
dagana og næturnar. Og báðar
elskuðum við vökumar, „hjartslátt-
ur lífsins hélt fyrir okkur vöku“.
Við hræddumst ekki hið ókomna
og þráðurinn glitraði.
Og stúlkumar breyttust í konur
og annar tími tók við og ástin varð
önnur og líf okkar beggja hélt
áfram og vefurinn gliðnaði. Þú vald-
ir þér Noreg ég Danmörku, og
tryggð þín birtist í bréfum og mynd-
um af börnunum þínum. Þú spurðir
frétta, vildir vita, vildir fylgjast
með. Þannig varstu alltaf þátttak-
andi, gamla trygglynda Begga.
Og tíminn leið og vináttan styrkt-
ist á ný. Báðar snerum við heim til
upprunans. Ég gat valið og fór í
nám en þú komst heim vegna sjúk-
dóms. Og þinn skóli var dýpri en
nokkurt haf; - þú öðlaðist visku
og auðmýkt. Og þræðirnir glitmðu
og við urðum aftur litlar telpur full-
ar af ótta við hið ókomna. Og ótt-
inn gaf þér styrk; styrkurinn breytti
þér í fjall, á fjallinu uxu tré vonar,
trúar, þrár og blátt blóm ástarinn-
ar. Og börnin þín, Ragnheiður og
Sváfnir, voru hjá þér eins og hvítar
ijúpur og námu hjartslátt þinn eins
og þú þeirra. Og gullinbrúnu hend-
umar þínar struku og héldu utan
um litla kolla sem kúrðu í hálsa-
koti og faðmur þinn mildur - svona
var ástin orðin, Begga mín. Börnin
vom þér efst í huga og velferð
þeirra.
Og stórt gil myndaðist í fjallinu
og vilji þinn varð veikum líkaman-
um sterkari og litlar sóleyjar
blómstruðu í gilinu. Þú fékkst örlít-
ið lengri tíma til að beijast og gef-
ast upp. Þegar þú ákvaðst að láta
Sváfni frá þér í tryggar hendur
Gullu systur þinnar, þá sigraðir þú
sjálfa þig og slík manneskja hefur
unnið öll heimsins stríð. Það er erf-
itt að vera manneskja sem elskar.
í því fólst styrkur þinn að horfa á
hann dafna og þroskast í höndum
systur þinnar og mágs, en faðmur
þeirra er líka ástríkur og hlýr.
Ég horfi í augu móður þinnar
og pápa, ég horfi í augu dóttur þinn-
ar og sé viljastyrk þinn, kæra
frænka. Þú þráðir að sjá dóttur
þína, Ragnheiði, fermast en þér
varð ekki að ósk þinni, en ég veit
að þú verður viðstödd. Þú varst
stolt og ánægð með Sigurð, föður
Ragnheiðar, þegar þú sagðir að
hann ætlaði að sjá um allt sem
viðkæmi fermingunni, honum væri
treystandi, hann myndi sjá vel um
hana Röggu, dóttur ykkar. Röggu
sem býr yfir reynslu sem aðrir öðl-
ast á heilli ævi. í henni býr telpan
- stúlkan, konan og ástin. Ragn-
heiður ætlar að fermast því hún á
kjark og trú.
Það var birta og fegurð umhverf-
is þig, þegar þú hélst í hendur okk-
ar Betu og sagðir: „Núna held ég
utan um ykkur báðar.“ Þannig vild-
ir þú hafa það.
Og nú er lóan komin, Begga mín.
Anna Þuríður Grímsdóttir.
„Ókysst á ég liðinn ennþá,“ legg-
ur skáldið gömlu konunni Hallberu
í munn í lokakafla Sjálfstæðs fólks.
Þessi orð gömlu konunnar sem hún
viðhafði eftir að hún laut að Ástu
Sóllilju helsjúkri hafa oftsinnis flog-
ið í gegnum hugann á undangengn-
um árum á samverustundum okkar
Beggu. Ekki það að slík hugsun
hafí markað okkar samvistir. Þvert
á móti ríkti þar einnig gleði og
glettni. Þau ár sem við fylgdumst
að skilja eftir margar góðar minn-
ingar; minningar sem hafa gert
mig ríkari í andanum. Ég græddi
á að eiga Beggu að vini. Mér fínnst
nú að ég hafi þekkt hana lehgi.
En ekki í árum talið. Nú þegar stað-
reyndirnar blasa við og ég hugsa
til baka þá rennur það upp fýrir
mér að ég þekkti Beggu aðeins síð-
ustu ár ævi hennar. Og óhjákvæmi-
lega mótuðust kynnin af þeim
skugga sem dauðinn varpaði á líf
hennar en hún neitaði að hleypa
að. Öngvum hef ég kynnst sem lék
á dauðann sem hún. Öngvum hef
ég heldur kynnst sem hafði slíkt
skap sem hún; skap sem hún nýtti
svo listilega og sigaði á dauðann
og hélt í skefjum svo lengi. Hann
sigrar að lokum. Við töpum; töpum
vegna þess að við eigum ekki leng-
ur í vændum fundi sem fylla bijóst-
ið þakklæti þegar við göngum af
þeim.
Upphafsorðin hér eru úr bók um
sérstæða manneskju. Hún sem hér
er fjallað um var einnig sérstök;
sérstök vegna ógnarviljans og
styrksins sem veitti henni líf langt
umfram öll eðlileg lögmál. Þau áttu
líka margt sameiginlegt Begga og
Bjartur í Sumarhúsum. Begga bjó
ekki yfir minni þijósku en hann.
Og það var yndislegt að fýlgjast
með henni þegar hún beitti þijósk-
unni. Hún beitti henni í þágu okkar
allra; ekki síst barna sinna. Hún
var líka glaðleg og skemmtileg og
Begga var trygg og heiðarleg. En
umfram allt var hún yndisleg mann-
eskja.
Ragnheiði og Sváfni, Jöru og
Tona og systrunum sendum við
Maggi okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
BergUót Davíðsdóttir.
Bergrún og ég um sumar þegar
við vorum 18 ára. Við unnum á
Vöggustofu Thorvaldsen þar sem
böm voru vistuð um lengri eða
skemmri tíma. Bergrún átti heima
innan um böm, hún var fóstran
þeirra og kom fram við þau af ást-
úð og virðingu. Þessi litlu böm -
skjólstæðingar okkar - höfðu mörg
hver upplifað mikla sorg og þján-
ingu þrátt fyrir ungan aldur. Böm-
in þurftu því sérstakrar umhyggju
við - ástúð, hlýju og skilning.
Bergrúnu reyndist auðvelt að gefa
bömunum þessa varfæmislegu ást-
úð og umhyggju sem þau þurftu á
að halda. Bergrún og orðið um-
hyggja vom og em fyrir mér eitt
og hið sama. Þeir sem best til upp-
eldis þekkja vita að eitt það erfið-
asta í uppeldi er sjálfsuppeldið og
þá að temja sér þolinmæði í um-
gengni við lítil börn. Unga stúlkan
Bergrún með sól í hjarta og sól í
sinni hafði þá þegar þessa þolin-
mæði að bera, ég er viss um að hún
var henni meðfædd - náðargáfa
sem hún hafði frá Guði. Þess vegna
kom okkur vinum hennar ekki á
óvart að Bergrún skyldi velja sér
fóstrustarfíð að ævistarfí - þannig
átti það að vera.
FLUGLEIÐIR
IIÓTEL LOFTLEIVIR
Crfisdrukkjur ERFIDRYKKJUR
iralGM>t-inn Slml SSS-4477 sími 620200