Morgunblaðið - 30.03.1995, Qupperneq 38

38 FIMMTUDAGUR 30. MARZ 1995
SIGFRÍÐUR GUÐRÚN
JÓNSDÓTTIR
Sig-fríður Guð-
rún Jónsdóttir
fæddist í Neðri-
Sandvík í Grímsey
9. apríl 1915. Hún
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri þriðjudag-
inn 21. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar, Ermenga
Frímannsdóttir og
Jón Sigurðsson,
bjuggu í Neðri-
Sandvík, en fluttu
sig síðar til á eyj-
unni að Eiðum og
þar ólst Sigfríður upp en hún
var elst í hópi fjögurra systra.
Sigfríður giftist Birni J. Óla-
syni, 21. nóvember 1940. Hófu
þau búskap sinn á
Selaklöpp í Hrísey
og bjuggu þar upp
frá því. Þau eignuð-
ust þrjú börn sem
eru: Oli Friðbjörn,
kvæntur Veru Sig-
urðardóttur, Jón-
heiður, gift Sigm-
ari Jörgenssyni, og
Pálína Dagbjört,
gift Valtý Sigur-
bjarnarsyni. Þá ólu
þau upp frá tíu ára
aldri Óskar Frí-
mannsson, systur-
son Sigfríðar.
Barnabörnin eru tíu og barna-
barnabörnin átta.
Sigfríður var jarðsungin frá
Hríseyjarkirkju 29. mars sl.
Nú legg ég augun aftur.
Ó, guð þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka
mér yfir láttu vaka,
þinn engil svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson)
„MÓÐURÁST er drifkrafturinn
sem gerir venjulegum manni fært
að framkvæma það ómögulega."
í gær, 29. mars, var borin til
grafar elskuleg móðir okkar, Sig-
fríður Guðrún Jónsdóttir, Selaklöpp
í Hrísey, ættuð frá Grímsey. Okkur
er bæði ljúft og skylt að minnast
hennar á þessari stundu. Hún var
allt sem góða mömmu prýddi, rau-
nagóð, blíð, kát, glæsileg og fylgd-
ist vel með tímanum. Okkur fannst
hún aldrei eldast. Mamma var
„kletturinn" í fjölskyldunni sem
aldrei haggaðist hvað sem á dundi.
Við gátum leitað til hennar til hinstu
stundar með allt sem skipti máli
og hún var alltaf fús að hlusta og
reyna að miðla okkur af reynslu
sinni eftir því sem hún taldi réttast.
Mamma okkar var bamabömum
sínum einstök og eiga þau eftir að
sakna hennar mikið og hugsa um
pönnsurnar, sokkana og allt sem
hún vann í höndunum til að gleðja
þau. Einstakt samband var á milli
hennar og yngsta bamabarnsins,
Óla Dags þriggja ára. Hann um-
vafði Siffu ömmu sína sem alltaf
hafði tíma til að segja sögur og
syngja vísur fyrir hann. Þann 9.
apríl hefði móðir okkar orðið áttræð
og ætlaði þá að gleðjast með góðum
vinum og ættingjum í sameiginlegri
veislu með einu bamabami sínu sem
þá fermist. Ætlun skaparans hefur
reynst önnur og við verðum að
sætta okkur við það þótt sárt sé.
+
BERGSTEINN JÓNSSON
deildarstjóri,
var kvaddur í kyrrþey í Fossvogskapellu
27. mars sl.
Þökkum hlýhug og samúð.
Sigriður Kristjánsdóttir,
Steinunn Bergsteinsdóttir, Sigurður G. Tómasson,
Sigurbjörg Elfa Bergsteindóttir, Hörður Þórðarson
og barnabörn.

Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát
móður okkar og ömmu,
GUÐRÚNAR ELÍSABETAR
VORMSDÓTTUR,
Lyngbrekku 12,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir færum við heima-
hlynningu Krabbameinsfélagsins og
heimahjúkrun Kópavogs.
Baldvin ísaksson, Sigri'ður ísaksdóttir
og barnabörn.
Lokað
Skrifstofur Flugmálastjórnar verða lokaðar í dag
frá kl. 13.00 - 15.00 vegna jarðarfarar
BJÖRNS JÓNSSONAR.
Flugmálastjórn.
LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 — sími 871960
MINNINGAR
Mamma var mjög trúuð kona og
sannfærð um að hennar biði sælla
líf eftir þetta og þar biði pabbi eft-
ir henni. Hún ól okkur upp í þeirri
bjargföstu trú að þannig væri það.
Að leiðarlokum þökkum við um-
hyggju, mildi og vináttu sem verður
okkur mikill styrkur í kærri minn-
ingu um góða móður.
ÓIi, Jónheiður og Pálína.
Við sjáum, að dýrð á djúpið slær,
þð degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þöpin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo bijóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dapr og sumamótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson)
Þetta ljóð skáldsins frá Fagra-
skógi leitaði á huga minn eftir and-
lát tengdamóður minnar, Sigfríðar
Guðrúnar Jónsdóttur, þegar ég sett-
ist niður og hugsaði til horfínna
daga og fór að velta því fyrir mér
hvað væri minnisstæðast og hvað
ég mat mest í fari hennar.
Bemskuár hennar liðu við leik
og störf eins og gerðist á þeim árum
en um fermingaraldur varð hún
fyrir þeirri þungbæra reynslu að
missa móður sína úr berklum.
Tengdamóðir mín varð því snemma
að standa á eigin fótum og spjara
sig.
Árið 1933 var grannurinn lagður
að mestu lífshamingju tengda-
mömmu þegar hún hóf störf sem
línustúlka hjá Bimi Jörandssyni í
Hrísey. Á næstu áram kynntist hún
mannsefni sínu, Birni J. Ólasyni,
og þau kynni leiddu til giftingar
þeirra sem markaði upphafið að 50
ára löngu og farsælu hjónabandi
eins og glögglega mátti sjá á gull-
brúðkaupsdegi þeirra haustið 1990.
Sigfríður og Bjöm hófu búskap
sinn á Selaklöpp í Hrísey og áttu
þar sitt heimili alla tíð. Sigfríður
stóð fyrir miklu heimilishaldi og
fjarvistir Bjöms vegna vinnu víða
um land lögðu henni auknar skyld-
ur á herðar. Til viðbótar uppeldi
bamanna annaðist Sigfríður
tengdaafa sinn blindan um 16 ára
skeið þar til hann andaðist í hárri
elli og af miklum dugnaði vann hún
einnig lengst af utan heimilisins.
En þrátt fyrir miklar annir vegna
brauðstritsins fann tengdamóðir
mín sér tíma til að sinna ýmsum
Erjulrykkjur
HÓTEL ESJA
Stmi 689509
MORGUNBLAÐIÐ
hugðarefnum og félagsstörfum.
Hún lék oft með leikfélaginu á
staðnum og söng með kirkjukómum
um áratuga skeið. Söngur höfðaði
mikið til hennar, söng vel sjálf og
hafði yndi af tónlist.
Síðustu 20 æviárin var Sigfríður
sykursjúk og lengst af þurfti hún
að sprauta sig til að halda því jafn-
vægi í líkamanum sem nauðsynlegt
er. Aldrei heyrði ég hana kvarta
undan þessu enda var ekki vandi
hennar að kveinka sér þótt eitthvað
bjátaði á. Mann sinn missti hún
fyrir fjórum árum og stóð þann
missi af sér með reisn eins og ýmsa
aðra storma lífsins. Keik og em var
hún til síðasta dags og fyrirvari að
vistaskiptum var stuttur. Sigfríður
var ætíð rösk og fljót að öllu.
Nú er jarðvistin á enda og að
leiðarlokum vil ég þakka tengda-
mömmu fyrir samfylgdina sem
hófst vorið 1975 þegar ég kom í
heimsókn á Selaklöpp. Þar var mér
tekið af mikilli kurteisi og ljúf-
mennsku þó dyravillt færi í fyrstu
tilraun og síðsumars var ég form-
lega orðinn einn af fjölskyldunni
þegar við Pálína giftum okkur. Alla
tíð síðan höfum við átt gott athvarf
á Selaklöpp og með auknum kynn-
um í áranna rás hefur vinskapurinn
orðið traustari og djúpstæðari.
Ég minnist dásamlegra ára í
Hrísey þegar við hjónin bjuggum
þar ásamt elstu drengjunum á áran-
um 1976 til 1978 og ég minnist
ómetanlegs stuðnings í lok námsár-
anna 1978 til 1980 og oft síðan
með einum eða öðram hætti. Einnig
annasams blíðskaparsumars 1982
þegar ég starfaði i Hrísey og bjó
ásamt fjöiskyldu minni í nágrenni
við tengdaforeldrana.
Vissulega fylgir sorg og söknuð-
ur þeim aðskilnaði sem nú hefur
orðið og þá er gott að eiga góðar
minningar. Um leið og ég kveð
kæra tengdamóður og ber henni
bestu kveðju frá sonum mínum,
Jörandi, Bjarka, Birni, Kára og Óla
Degi, votta ég öllum aðstandendum
dýpstu samúð mína og bið þeim
allrar blessunar.
Valtýr Sigurbjarnarson.
Jesús, bróðir vor og frelsari. Þú
þekkir dánarheiminn. Fylgdu vini
voram, þegar vér getum ekki fylgst
með honum lengur. Miskunnsami
faðir, tak á móti henni. Heilagi
andi, huggarinn, vertu með oss.
Amen.
(Bænabók, bls. 590)
Guð geymi þig,
Eggert Kristinsson, Sigmar
Freyr og Kristinn Björn.
Ó Jesús bróðir besti
og bamavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á bamæskuna mína.
Þín umsjón æ mér hlífí
í öllu mínu lífi,
þín líknarhönd mig leiði
og lífsins veginn greiði.
Mig styrk í striði nauða,
æ, styrk þú mig í dauða.
Þitt lífsins ljósið bjarta
þá Ijómi í þínu hjarta.
(P. Jónsson)
Guð blessi ömmu mína og fylgi
henni til afa í himnaríki.
Þín,
Hrafnhildur.
Marsmánuður hefur alltaf verið
mér svolítið erfíður síðan að hann
afí minn lést 18. mars 1991, eftir
að hafa barist hetjulega við veikindi
sín með ömmu við hlið sér. Núna
fjóram áram síðar, 21. mars sl.,
hverfur hún amma mín úr lífi okkar
fyrirvaralaust. Þennan sama dag
höfðum við mamma ráðgert að fara
i bæinn. Ég ætlaði að kaupa afmæl-
isgjöf handa henni, því hún hefði
orðið áttræð hinn 9. apríl næstkom-
andi. En um hádegisbilið þennan
dag var hún tekin frá okkur.
Eg get ekki annað en glaðst þeg-
ar ég hugsa til síðustu áramóta,
þá var hún hér hjá mér og fjöl-
skyldu minni, glöð og hress. Hún
amma var mjög ungleg miðað við
aldur og bar sig ákaflega vel. Gam-
an var að sjá á eftir henni ganga
niður í kaupfélag með bros á vör
og alltaf svo bein í baki.
Þegar ég var yngri var alltaf fast-
ur punktur í tilveranni að fara til
afa og ömmu á Selaklöpp, það var
eins og ævintýri líkast að koma til
Hríseyjar. Afi og amma áttu alltaf
eitthvað í pokahorninu til að gleðja
okkur krakkana. Ég man sérstak-
lega eftir neðstu skúffunni í eldhús-
inu. Þar vora alltaf leikföng og
ýmislegt skemmtilegt. Núna tuttugu
árum síðar era leikföngin þama
ennþá fyrir bamabamabömin.
Elsku amma mín, ég vil þakka
þér allt sem þú veittir mér í lífinu,
stundimar sem við áttum saman
og heilræðin sem þú gafst mér.
Ég veit að afi hefur tekið vel á
móti þér.
Góði Guð, ég bið þig að styðja
Óla, mömmu og Pöllu á sorgar-
stundu.
Amma mín, við munum hittast á
ný.
Þin nafna,
Sigfríður Birna.
OLAFUR ARNASON
+ Ólafur Árnason
fæddist i
Reykjavík 19. apríl
1915. Hann varð
bráðkvaddur á
heimili sínu 18. mars
sl. Foreldrar hans
voru Árni Jónsson
og Soffía Magnea
Jóhannesdóttir. Ól-
afur var elstur sjö
systkina og eru þrjú
á lífi, tveir bræður
hans sem búa í
Kanada og systir
sem er búsett í
Reykjavík. Ólafur
kvæntist Eyrúnu Jó-
hannesóttur 3. janúar 1942. Þau
eignuðust fjóra syni, Áma, Egil,
Gunnar og Kjartan, sem allir
hafa stofnað heimili og eru
barnabörnin orðin sjö. Útför
Ólafs var gerð í kyrrþey.
ÓLAFUR Árnason starfaði sem
sýningarmaður og síðar sýningar-
stjóri í Gamla Bíói í 57 ár, síðustu
árin sem umsjónarmaður og ljósam-
eistari hússins eftir að íslenska óp-
eran hóf þar starfsemi.
Störf að ljósmyndun og kvikmynd-
ir voru hans áhugamál og að þeim
starfaði hann allt sitt líf.
Þau ár sem við, er þetta ritum,
störfuðum í Gamla Bíói var Ólafur
nánasti samstarfsmað-
ur okkar og fundum við
það fljótt að honum
•mátti treysta í smáu
sem stóru.
Það væri ekki að
skapi Ólafs að við tíund-
uðum hér einhveija lof-
ræðu um störf hans.
Það verður þó ekki hjá
því komist að flytja hon-
um þakkir fyrir störf
hans öll og vináttu við
okkur, sem á þessari
stundu er okkur mest
virði og ríkust í minn-
ingunni.
Störf Ólafs og áhuga-
mál ollu því að hann varð einn stofn-
enda Félags sýningarmanna í kvik-
myndahúsum og sat í fyrstu stjórn
þess. Hann var kjörinn þar heiðursfé-
lagi.
Heimilið og fjölskyidan voru Ólafi
afar kær og hann naut stundanna
með Eyrúnu og drengjunum og fjöl-
skyldum þeirra á Blómvallagötunni,
þótt Fossvogurinn hafi verið þeim
kannski kærastur.
Nú er komið að leiðarlokum og
við kveðjum hann nú með þakklæti
í huga fyrir ánægjulegt samstarf og
biðjum honum Guðsblessunar á þeim
vegum sem hann nú fer. Ástvinum
hans öllum óskum við blessunar.
Hafliði Halldórsson,
Hilmar Garðarson.