Morgunblaðið - 08.06.1995, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 8. JÚNÍ1995 39
MINIMINGAR
GUÐMUNDUR
KRISTJÁNSSON
áhyggjur af því að hafa eitthvað
fyrir stafni. Hugmyndaflugið var í
góðu lagi og ófá íþróttamótin voru
haldin á Vallarbrautinni við mjög
svo frumlegar aðstæður. Ótal skipti
komum við saman og veltust um
af hlátri yfir frásagnarlist þinni,
sem var þér svo eiginleg.
Eftir að Emmý og Dísa fæddust
varstu þeirra frá fyrstu stundu og
svo mun alltaf verða. Að hafa verið
svo mikill félagi og vinur dætra
okkar verður aldrei fullþakkað og
þú og þitt ljós munuð alltaf lifa í
hjarta þeirra.
Svo kom að því að þú kynntir
hana Guðnýju þína fyrir okkur. Við
vorum búin að hafa miklar spurnir
af þessari stúlku sem heillaði þig
svo mjög og loksins fengum við að
hitta hana. Ekki fór á milli mála
að þið Guðný pössuðuð vel saman
og hún varð strax ein af okkur.
Það var svo ótal margt sem að
við áttum ógert, en það var líka
margt sem við gerðum saman og
við erum innilega þakklát fyrir þann
tíma sem við fengum með þér og
fyrir þitt framlag í líf okkar. Það
verður ekki metið.
Elsku Guðný, Rósa, Gunni, Lúlli,
Haddi og Krissý. Megi minning um
góðan dreng gefa ykkur styrk í
sorg ykkar og að hlýir straumar
vefji ykkur örmum.
Þóra og Pétur.
W okkur gafst svo ótal margt
sem ekki fæst með orðum sagt
en býr í okkar hjarta.
Við kveðjum núna kæran vin
sem kunni að gleðja okkur hin
og kom með brosið bjarta.
(P. Ótt.)
Astarþakkir fyrir allt. Blessuð sé
minning þín.
Emilía og Bryndís.
Kveðja frá Fjölbrauta-
skóla Vesturlands
Skólinn okkar hefur misst góðan
liðsmann, Albert Þór Gunnarsson
er látinn. Ungur og efnilegur maður
í blóma lífsins. Við erum minnt á
að lífið er sem hrungjarnt lauf í
haustskógi eins og segir í minning-
arljóðinu fagra. Mörgu fáum við
ekíri ráðið þrátt fyrir þekkingu okk-
ar og tækni. Við verðum stundum
' að horfast í augu við sársaúkafulla
atburði.
Albert Þór hafði lokið stúdents-
prófi í Fjölbrautaskóla Vesturlands
áður en hann veiktist og -átti að
brautskrást nú í júní í stórum hópi
skólafélaga. Hann var með útskrift-
arhópnum sem í lok kennslunnar
kom í skólann og kvaddi kennarana
I og aðra nemendur með þeim gáska-
j fulla hætti sem ungu fólki er lag-
i inn. Þá grunaði engan að félagi
okkar, Albert Þór Gunnarsson, yrði
tekinn frá okkur svo snögglega.
Við sem eftir stöndum erum sem
þrumu lostin, svo snöggt og vægð-
arlaust kom sjúkdómurinn sem varð
lífinu yfirsterkari.
Albert Þór Gunnarsson var góður
piltur. Kennararnir muna eftir
skemmtilegum nemanda sem var
glaðvær og jákvæður í viðmóti.
Skólasystkinin áttu góðan félaga í
honum. Minningin um góðan dreng
verður að hjálpa okkur í sorginni.
Hjálpa okkur til að halda áfram því
sem er uppbyggilegt, jákvætt og
gott. Fyrir Albert Þór verðum við
að brosa gegnum tárin.
Starfsmenn Fjölbrautaskóla
Vesturlands á Akranesi senda for-
eldrum Alberts Þórs Gunnarssonar,
bræðrum hans, unnustu og ástvin-
um innilegar samúðarkveðjur og
vona að mikill samhugur og hlýjar
hugsanir megi vera þeim stuðning-
ur á erfiðum tíma.
Þórir Ólafsson.
Kveðja frá
Knattspyrnufélagi ÍA
í dag verður jarðsunginn hér á
Akranesi Albert Gunnarsson. Hann
féll frá langt um aldur fram. Albert
lék með öllum flokkum Knatt-
spyrnufélags ÍA og hann og fjöl-
skylda hans hafa verið einn af horn-
steinum í starfi félagsins. Fyrir leik
ÍA og FH sl. mánudag minntust
leikmenn og áhorfendur Alberts
með mínútu þögn. Með þessum fáu
línum vil ég færa Albert þakkir
Knattspyrnufélags ÍA fýrir framúr-
skarandi áhuga og störf sem leik-
maður og starfsmaður félagsins um
leið og ég færi fjölskyldu hans og
unnustu innilegar samúðarkveðjur.
Gunnar Sigurðsson formaður.
Laugardaginn 3. júní bárust vá-
leg tíðindi. Vinur okkar og kunn-
ingi, Albert Þór Gunnarsson, lést
þennan morgun af völdum veikinda.
Berti eins og hann var kallaður í
kunningjahóp var ávallt traustur
félagi og sannur vinur. Okkur þyk-
ir það mjög ósanngjarnt að svo
ungur maður í blóma lífsins sé horf-
inn á braut. Við minnumst hans
fyrst og fremst sem félaga sem
hægt var að treysta og trúa og það
er sárt að hugsa til þess að vinur
okkar sé ekki lengur á meðal vor.
Það var ávallt stutt í góða skapið
í nálægð við Berta enda var hann
alltaf hress og kátur og hann átti
alltaf auðvelt með að lífga upp á
dapran dag.
Mörg okkar þekktu Albert frá
unga aldri, en önnur þekktu hann
í gegnum skólagöngu hér í FVA.
Það er erfitt að hugsa sér að hann
sé ekki með okkur þegar við útskrif-
umst.
Man ég æskuárin,
yndisbros og tárin,
gleði og sviða sárin,
sól og daga langa,
vinarhönd á vanga.
(Stefán frá Hvítadal)
Við viljum að lokum votta unn-
ustu Alberts, Guðnýju Elíasdóttur,
okkar innilegustu samúð sem og
foreldrum hans, bræðrum og öðrum
aðstandendum. Guð veiti -ykkur
styrk á erfiðum tímum.
Vinir og skólafélagar.
+ Guðmundur Kristjánsson
fæddist í Vindási í Eyrar-
sveit 5. janúar 1928. Hann lést
á Borgarspítalanum 31. maí síð-
astliðinn. Foreldrar hans voru
Kristján Sigurður Jónsson, f.
25.7. 1901, d. 1.2. 1969, og Guð-
rún Guðný Elisdóttir, f. 27.6.
1901, d. 31.1.1972. Guðmundur
var elstur sjö systkina. Hin eru:
Jón, f. 1929, Elínborg, f. 1933,
Rúrik, f. 1934, Arnór, f. 1935,
GÓÐVINUR MINN Guðmundur
Kristjánsson veiktist í lok janúar á
þessu ári og náði sér aldrei til fulls
eftir það. Honum var alltaf kalt á
hægri hendinni og í skrokknum
hægra megin. Hinn 29. maí gekkst
hann undir aðgerð sem átti að losa
um stíflu í æðakerfmu sem talin
var valda þessum kulda en hann
vaknaði aldrei til þessa lífs eftir
það. Það er ljóst að þessi leið er
okkar allra og fyrir mitt leyti er ég
á þeirri skoðun að betra sé að fara
Jónína, f. 1937, og Kristný Lóa
sem var yngst systkinanna og
dó í frumbernsku. Uppeldis-
systir Guðmundar er Kristín
Kristjánsdóttir, sem ólst upp
hjá foreldrum hans frá þriggja
ára aldri. Guðmundur _ var
ókvæntur og barnlaus. Útför
hans fer fram frá Grundar-
fjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.00.
en að liggja óvirkur jafnvel árum
saman. En samt er of snemma farið.
Og það er trú mín að Mummi
minn sé líka á sama máli hvar sem
hann er staddur núna. Maður eins
og Mummi sem var sívinnandi og
kenndi sér aldrei meins hefði ekki
unað sáttur við aðgerðarleysi, enda
var hann orðinn þreyttur á að bíða
eftir aðgerðinni sem dró hann til
dauða.
Mummi var og verður alltaf vinur
minn hvar sem hann -er staddur.
Hann var ekki margmáll, en vinur
vina sinna, enda þarf ekki stöðugan
malanda til að láta í ljós væntum-
þykju.
Orð verða svo máttlaus á svona
stundum og þegar sorgin ber að
dyrum er gleðin nálæg. Því ættum
við að syrgja góðan vin? Gleðjumst
yfir því að hann er kominn yfir í
betri heima og minnumst allra góðu
stundanna sem hann gaf öllum þeim
er þekktu hann. Ég lærði ljóð fyrir
mörgum árum, því miður veit ég
ekki hver orti en síðasta erindið er
svona:
Þerraðu kinnar þess er grætur,
þvoðu kaun hins særða manns.
Sendu inn i sérhvert hjarta,
sólargeisla kærleikans.
Þegar mér leið illa eða vel þá
gat ég ætíð leitað til Mumma og
hann hafði ætíð tíma til að taka
þátt í gleði minni og sorgum. Ofan-
greint vísukorn hefur trúlega verið
innbyggt í persónuleika hans.
Með virðingu og hlýjum hug
kveðjum við hann mæðgurnar og
sendum ættingjum og vinum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Hafdís, Ingibjörg og Vilborg.
OLOFISFELD
Ólöf Kristjánsdóttir ísfeld
1 fæddist í Húsavík eystri 6.
apríl 1916. Hún lést á Drop-
laugarstöðum 29. maí síðastlið-
inn og fór útför hennar fram
frá Fossvogskirkju 2. júní.
MAÐUR SÝNIR vini hinstu virð-
ingu með því að skrifa eftirmæli
og því pára ég nú litla þakkargrein
til Ollu, indælu blíðlyndu systur
minnar sem lést 29. maí sl. Hún
var hálfum öðrum áratug eldri en
ég. Það kom þó ekki að sök í okkar
sambandi. Hvernig var hægt nema
hrífast af samvistunum við hana
svo hlýja og gjafmilda á allan hátt
og þá ekki síst gjafmilda ástúð. Og
hennar fölskvalausa dillandi hlátri
mun ég aldrei gleyma, enda var það
svo að á meðan hún hafði heilsu
var heimili hennar fullt af vinum á
öllum aldri.
Hún fékk þó skerf af alvöru lífs-
ins en ekkert eyddi brosinu hennar.
18 ára lauk hún 2ja ára námi í
húsmæðraskólanum á Hallormsstað
og fór til frekara náms í hússtjórn-
arskóla í Noregi. Eftir 2ja og hálfs
árs dvöl í Noregi kom hún heim til
íslands. Þá var hún trúlofuð norsk-
um pilti, Olavi Rise, og átti með
honum dóttur sem var alin upp hjá
foreldrum okkar því Olav tók þátt
í styrjöldinni og þar með lauk þeirra
samvistum. Fór hún þá sem ráðs-
kona að Hólum í Hjaltadal og
kynntist þar manni sínum, Kristjáni
Benediktssyni búfræðingi og síðar
rafvirkjameistara.
Um tíma vann Olla sem ráðskona
í mötuneytum en síðar tók hún að
sér veisluhöld eftir að þau fluttu
alfarin til Reykjavíkur.
Þau eignuðust drengina sína,
Einar ísfeld og Rafn, með stuttu
millibili og nokkru seinna Margréti
Sigríði. Þá var fjölskyldan fullkomin
og henni helgaði Olla alla þá ástúð
sem henni einni var lagið og einu
sinni sagði hún við mig: „Ejóla, Guð
hefur gefið mér svo blíð og dásam-
leg börn að ég vona að þau fái jafn
góða maka og böm.“ Því varð sorg
hennar djúp þegar hún missti Einar
son sinn er hann var aðeins 39 ára
eftir erfiða sjúkdómslegu. Hann lést
frá tveimur ungum börnum sínum.
Stuttu seinna missti hún mann
sinn og heilsa hennar sjálfrar bilaði
þannig að hún riáði sér aldrei að
fullu. Samt var jafn stutt í glens
hennar og hlátur. Hún átti hin böm-
in sín eftir enn og þó Margrét og
hennar fjölskylda byggi alltaf er-
+ Jón Sigurðsson fæddist í
Reykjavík 9. október 1973.
Hann lést í Vík í Mýrdal 27.
maí síðastliðinn og fór útför
hans fram frá Víkurkirkju 3.
júní.
Ég er bara lítil stelpa sem kann
ekki að skrifa. En hún amma Búska
hjálpaði mér, því mig langar svo að
þakka þér allar góðu samverustund-
irnar, Jónsi minn. Það segir allt um
þig sem góðan dreng, að þú skyldir
lendis, fyrst í Kanada og síðan í
Englandi, þá töluðum við aldrei svo
saman í síma að Olla minntist ekki
á þau. Og hjá henni í Reykjavík var
Rafn með sína fjölskyldu, á hans
umhyggju, sagði hún „get ég
treyst“.
011 barnabörnin voru skær ljós í
hennar tilvem.
Þó Ollu væri vinmörg var ein
kona henni hugstæð öðmm fremur.
Það var Kristín Guðmundsdóttir,
kona bróðursonar okkar, Hauks
ísfelds. Þakklát var Olla henni fyrir
tryggðina og umhyggjusemina.
Trú Ollu á mátt bæna var hrein
og ég veit að hún var óhrædd við
dauðann af þeim sökum.
Bæði maðurinn minn, börn og
barnabörn eiga fagrar endurminn-
ingar um elskulega mágkonu og
frænku. Ég bið hennar allrar Guðs
blessunnar og er ómetanlega þakk-
lát fyrir að hafa átt því láni að fagna
að eiga allar minningarnar sem ég
á um samvistirnar við hana.
Fjóla Kr. ísfeld.
alltaf hafa haft tíma til þess að leika
við mig og sinna mér eins og þú
gerðir. Allar myndirnar i höfðinu
mínu um þig em svo ljóslifandi,
þess vegna skil ég ekki af hveiju
þú og Neró verðið ekki lengur heima
í Vík og leikið við mig þegar ég kem
heim aftur.
„Nónsi“ minn, þakka þér fyrir
allar skemmtilegu og góðu stundim-
ar með þér, ég man þær svo vel,
þó að ég sé bara litla frænka þín.
Natalía Björnsdóttir.
JÓN SIGURÐSSON
GÍSLIG.
BENJAMÍNSSON
+ Gísli G. Benjamínsson fædd-
ist á Bíldudal 20. nóvember
1929. Hann lést á Landspítalan-
um 29. mai síðastliðinn og fór
útför hans fram frá Áskirkju 7.
júní.
( LÁTINN ER Gísli Benjamínsson
( skipstjóri. Hann ólst upp hjá for-
eldrum sínum, Klöru Gísladóttur frá
Bræðraminni og Benjamín Jónssyni
frá Gilsbakka.
Það var fljótt haft við orð þegar
Gísli óx úr grasi að þar færi efnileg-
ur drengur og ég fullyrði að þeim
vonum brást hann aldrei. Á upp-
vaxtarárum hans á Bíldudal var
,) leikvangur krakka að miklum hluta
bryggjurnar, beitningaskúrarnir og
‘ bátarnir og þar af leiddi að flestir
( leikir stráka á þeim árum drógu
dám af því starfi sem þar var unn-
ið. Síðar þegar til staðarins kom
togari drakk Gísli í sig allt það er
varðaði líf og búnað þar um borð.
Ég held að í alvöru hafi Gísli aldrei
hugsað sér annan starfsvettvang
en sjómennsku, enda lá leið hans
strax á sjóinn áð loknu gagnfræða-
námi. Hann bytjaði sjómennsku á
dragnótarbátunum' heima, en síðan
lá leiðin um borð í togarana og
þaðan á hvalveiðiskipin. Haustið
1951 settist Gísli í Stýrimannaskóla
Reykjavíkur og lauk þaðan prófi
vorið 1952.
Gísli var ákaflega fijór maður
og það var nánast sama hvar borið
var niður. Hann hafði meitlað
tungutak, var orðheppinn og skýr-
mæltur og mér fannst alltaf
skemmtilegt að hlusta á hann segja
frá. Hann var mjög ljóðelskur, hafði
á tungu sinni flesta bragarhætti
enda hagyrðingur með ágætum. Þá
var hann frístundamálari ágætur
og eru til eftir hann margar ljóm-
andi fallegar blýants-, vatnslita- og
olíulitamyndir.
Gísli Benjamínsson var við alla
eins, viðræðugóður, háttvís í orði
og talaði aldrei niður til nokkurs
manns. Hann var heiðarlegur, dug-
legur og vandaður í hvívetna og
mér finnst það sönn heppni að hafa
fengið að ganga götuna fram um
veg samtíða honum. Sú ganga er
nú á enda en minningin um góðan
dreng geymist.
Fyrir fáeinum kvöldum drakk ég
kaffi á heimili Gisla og þegar hann
sagði mér að þessi viðbjóðslegi sjúk-
dómur væri sennilega kominn í lifr-
ina, varð ég fár við. Gísli skynjaði
viðbrögð mín og sagði: Maður verð-
ur að taka örlögum sínum, Höskuld-
ur minn, því eitt sinn skal hver
deyja.
Kristínu A. Samsonardóttur,
börnum og öðrum ættingjum sendi
ég mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Höskuldur Skarphéðinsson.
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins
í Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Hafnar-
stræti 85, Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar
í símbréfi í númer 691181. Það eru vinsamleg tilmæli blaðsins
að lengd greinanna fari ekki yfir eina og hálfa örk A-4 miðað
við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 3600-4000 slög.
Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar
greinar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar
afmælisfréttir ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða
eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð
eða tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi
útprentuninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg
fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu
tali eru nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word
og Wordperfect einnig auðveld í úrvinnslu.