Morgunblaðið - 27.09.1995, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 27. SEPTEMBER 1995 29
JÓN EYJÓLFUR
EINARSSON
+ Jón Eyjólfur Einarsson,
prófastur í Saurbæ á Hval-
fjarðarströnd, fæddist í Lang-
holti í Andakílshreppi 15. júlí
1933. Hann lést á Sjúkrahúsi
Akraness 14. september síðast-
liðinn og fór útför hans fram
frá Hallgrímskirkju í Saurbæ
23. september.
í SÓLSETURSLJÓÐI Jónasar Hall-
grímssonar segir:
Hæglega, hóglega
hníg þú að hvílu.
blessaður margfalt
þinn bestur skapari
fyrir gott allt
sem gjört þú hefur
uppgönp frá
og til enda dags.
Þökk er og lofgjörð á þinni leið.
Á sama veg vil ég kveðja og
minnast trausts vinar og starfs-
bróður, sr. Jón E. Einarsson í
Saurbæ, sem genginn er af landi
lifenda langt fyrir aldur fram.
Eftir nána vináttu og samstarf
til fjölda ára finnst mér raunar
óraunverulegt að komið skuli að
því að kveðja. Það er ekki aðeins
erfitt að sætta sig við að njóta
ekki lengur þátttöku hans í starfi
fyrir kirkjuna, einarðrar fram-
göngu hans og viðtækrar þekking-
ar og ákveðni hans og festu í öllum
málatilbúnaði. Það er líka mikill
missir að sjá á bak tryggum vini
og ræktarsömum og góðum dreng,
sem ætíð var gott að sækja heim
og fá í heimsókn, eða fá ekki leng-
ur að heyra hressilega rödd hans
í síma, hlýjar kveðjur til fjölskyld-
unnar eða smitandi hlátur, sem
ósjaldan fylgdi í kjölfar snarpra
athugasemda og orðaskipta.
Kynni okkar Jóns hófust í
Menntaskólanum á Akureyri, þar
sem hann hafði þá þegar tekið
stefnu á þjónustu í kirkjunni en
vakti líka athygli sem einarður tals-
maður félagshyggju og þjóðlegrar
menningarerfðar, albúinn að leggja
öllum góðum málum lið „með vopn-
um réttlætisins til sóknar og varn-
ar, í heiðri og vanheiðri, lasti og
lofi“, svo notuð séu orð Páls post-
ula. Og þannig var sr. Jón alla tíð,
sjálfum sér samkvæmur, fastur
fyrir og fylginn sér, en um leið
traustur og hlýr og ríkur af rétt-
lætiskennd, samúð og velvild.
Leiðir okkar lágu á ný saman í
guðfræðideild og síðan í prests-
starfinu, þar sem við þurftum oft
að hafa náið samstarf, þótt langt
væri á milli þjónustustaða okkar
og þótt ég reki það samstarf ekki
nánar hér.
En af þeim kynnum þekkti ég
vel til starfa sr. Jóns og vinnu-
bragða og veit að þeir munu lengi
að búa sem nutu verka hans. Hann
var ekki aðeins vakinn og sofinn í
þjónustu við söfnuði sína og próf-
astsdæmi. Hann lét sig einnig
varða og lagði lið ýmsum hags-
munamálum og velferðarmálum
kirkjunnar í heild og naut að sama
skapi trausts til fjölmargra trúnað-
ar- og stjórnunarstarfa, bæði á
vettvangi félagsmála sem á Kirkju-
þingi og í Kirkjuráði, svo að dæmi
séu nefnd.
Oft gustaði í kringum séra Jón,
enda sitja sannir hugsjónamenn
sjaldnast á friðarstóli. Að hvetju
máli gekk hann ótrauður og af ein-
lægum áhuga, samviskusemi,
sjálfsögun og dugnaði, kom jafnan
vel undirbúinn til leiks en hafði líka
þá yfirsýn og gat miðlað af þeirri
þekkingu á málefnum kirkjunnar,
að telja verður næsta fátítt. Fyrir
þá framgöngu alla og störf fyrir
íslensku kirkjuna á séra Jón miklar
þakkir skildar og þar mun nafn
hans geymast um ókomin ár. Efst
er þó í huga mér að þar sem hann
fór:
... var tryggð og traust í barmi,
trú og von og starfagleði,
þrotlaus vilji og þróttur í armi
allan dag að aftans beði.
(K.V.)
Aðeins nokkrum dögum áður en
hann kvaddi áttum við tal saman
í síma. Jafn áhugasamur var hann
þá um framgang þess verkefnis
sem við höfðum, ásamt fleirum,
tekist á hendur og varðar réttar-
og eignastöðu Þjóðkirkjunnar. Báð-
ir vissu þó hvernig horfði með
heilsu hans. Hann vildi ekki dvelja
við uppgjöf, sorg eða sút. Hann var
lífsins og starfsins barn og átti sína
drauma og sínar vonir. Og „lengi
væntir vonin“, var eitt sinn sagt.
Því var stundin notuð til að ræða
þörf mál, skiptast á skoðunum og
leita frétta af fjölskyldunni.
Samvistarár okkar í guðfræði-
deild og ótaldar samveru- og sam-
vinnustundir síðar höfðu leitt til
órofa vináttu og ekki aðeins milli
okkar, heldur einnig eiginkvenna
okkar og heimila. Því finnum við
nú að sama skapi fyrir tómleika
og söknuði, þegar sr. Jón Einarsson
er allur. Við geymum um leið þakk-
látar myndir í huga sem eru hugg-
un í harmi og verða „veisla í far-
angri minninganna" þegar frá líð-
ur.
í innilegri þökk leitar hugurinn
heim að Saurbæ og með einlægum
samúðarkveðjum til Hugrúnar og
barnanna.
Erfitt er að kveðja góðan, geng-
inn bróður. En þegar hann er nú
„... hæglega, hóglega hníginn að
hvílu ...“ látum við þakkar- og lof-
gjörðarorð Jónasar tjá hug okkar.
Við erum minnug þess að jafnan
máttum við eiga von á upphring-
ingu frá sr. Jóni á afmælisdegi
Jónasar, 16. nóvember. Til þess
hafði hann ákveðna ástæðu, en sem
gefur okkur nú enn frekar tilefni
til að kveðja hann með orðum Jón-
asar og segja:
... blessaður margfalt
þinn bestur skapari
fyrir gott allt
sem gjört þú hefur".
Þökk er og lofgjörð á þinni leið.
Blessuð sé minning séra Jóns
Einarssonar.
Þórhallur Höskulsson.
Okkur eru en í minni fagrir vor-
dagar árið 1967. Ungur skörulegur
borgfirskur piltur, nývígður prestur
að kirkjunni okkar Saurbæ á Hval-
fjarðarströnd. Hann var að und-
irbúa sín fyrstu fermingarböm. Við
hjónin, sem áttum dóttur í barna-
hópnum, fylgdumst með verkum
þessa unga manns og það gerðu
fleiri. Strax kom í ljós hve mikla
alúð og vandvirkni hann lagði í
verk sitt. Hann var heill og sannur
og góður vinur sinna fermingar-
bama og það til framtíðar. Mér
telst til að börnin sem hann fermdi
frá okkar Eystra-Miðfellsfjölskyldu
séu 12 talsins og hann hafi skírt
tíu börn úr fjölskyldunni, gift sex
börn okkar, auk þess talað yfir
moldum okkar fólks. Hans fögru
orð, töluð yfir tengdadóttur okkar,
geymast lengi i minni viðstaddra.
Það er svo sannarlega ástæða
til að færa fyllstu þakkir á hinstu
kveðjustund, þegar þessi heiðarlegi
drengskaparmaður, sr. Jón E. Ein-
arsson, gengur alfarinn á Guðs síns
fund. Hann var trúr í hveiju starfi,
heill og heiðarlegur, vandaður og
virtur, reyndar sár söknuður þeirra
sem hann syrgja og þeir verða
margir.
Sr. Jón var sannur íslendingur,
sem trúði á mátt móðurmoldar, lífs-
björg hafsins og aðrar auðlindir
okkar lands. Hann var sannur son-
ur sinnar byggðar, Borgfirðingur í
húð og hár, unni heitt þessu fagra
héraði, bar ótakmarkaða virðingu
fyrir Saurbæjarstað, sálmaskáldinu
mikla Hallgrími Péturssyni, sem
gerði garð sinn frægan með ódauð-
legum hugverkum sínum.
Sr. Jón var sveitar sinnar andlit,
mátti segja, til margra ára, prófast-
ur, sveitarstjórnarmaður, oddviti
og í ótal nefndum og ráðum. Hann
var mikill áhugamaður um atvinnu-
mál hreppsins og að íbúum fjölg-
aði. Að hér yrði gróskumikið at-
hafnalíf við hin ýmsu störf varð-
andi sveit og sjávarfang. Hann stóð
fyrir byggingu Hlíðabæjar við
Hlaðir, var áhugamaður um bygg-
ingu félagsheimilisins að Hlöðum,
einnig sundlaugar þar o.fl. Þar
opnaði hann hreppsnefndarskrif-
stofu og hafði góða reglu á hlutun-
um sem oddviti. Hann var ákveðinn
skapfestumaður, sem kunni fótum
sínum forráð, stóð vel á sínu,
traustur í hverju starfi.
Sr. Jón átti styrka stoð sér við
hlið, þar sem konan var, Hugrún
Guðjónsdóttir. Hún var einstök
hans við hlið, tók virðulega stöðu
sína alvarlega og lagði sig fram
um að aðstoða mann sinn af heilum
hug. Þau sr. Jón og Hugrún komu
ætíð fram sem elskuleg hjón, heim-
ili sínu og sóknum til sóma. Þau
voru góðvinir okkar allra í fjöl-
skyldunni, þá ekki síst konu
minnar, sem var í söngnum með
Hugrúnu o.fl. um árabil.
Sérstaklega vil ég að lokum
þakka sr. Jóni og þeim hjónum ein-
læga vináttu við son okkar, Krist-
mund, hann saknar góðs vinar. Ég
leyfi mér fyrir hönd okkar allra í
fjölskyldunni að færa heiðursmanni
látnum okkar bestu hjartans þakk-
ir með bestu óskum um fararheill
á herrans fund. Guð blessi minn-
ingu séra Jóns E. Einarssonar í
Saurbæ. Með samúðarkveðjum til
aðstendenda.
Valgarður L. Jónsson
frá Eystra-Miðfelli.
Kveðja frá Skálholtsskóla.
Lífið manns hratt fram hleypur
hafandi öngva bið.
Kvæði sr. Hallgríms Pétursson-
ar: „Um dauðans óvissan tíma“,
leitar á hugann við fráfall sr. Jóns^
Einarssonar, prófasts í Saurbæ, og
einkum ofanskráð orð. Guð hefur
kallað mikilvirkan verkamann sinn
heim af akrinum fyrr en kvöldsett
var. „Hvenær sem kallað kemur,
kaupir sig enginn frí.“
Sr. Jón Einarsson sat í nefnd
þeirri sem kirkjumálaráðherra
skipaði árið 1991 til að fjalla um
málefni Skálholts. Hann kom mjög
við sögu þegar nefndin tók starf-
semi Skálholtsskóla til endurskoð-
unar og átti mikinn þátt í samningu
hinna nýju laga um skólann 1993
og þeirrar greinargerðar sem lög-
unum fylgir. Sr. Jón hafði hugsað
mikið um starfsemi skólans og
grundvöllun hans og var m.a. af
þeim sökum sérstakur aufúsugest-
ur hér í skólanum. Heimsóknir
hans og konu hans Hugrúnar eru
nú kærar minningar og mikið þakk-
arefni. •
Sr. Jón spurði grannt og af þekk-
ingu um allt sem laut að rekstri
stofnunarinnar og lét sér aldrei
nægja óljós svör. Sem kirkjuráðs-
maður kom hann beint að stjórn
skólans og þar mátti finna í senn
vilja hans til þess að axla ábyrgð
og að treysta öðrum til ábyrgðar.
Hann var hreinskiptinn og jákvæð-
ur og í orðræðu hans var hvatning
til dáða. Skálholtsskóli átti í sr.
Jóni Einarssyni hollvin. Guð blessi
hann og styrki Hugrúnu og fjöl-
skylduna í sorginni.
„Þjónar Guðs munu honum
þjóna. Þeir munu sjá ásjónu hans
og nafn hans mun vera á ennum
þeirra. Og nótt mun ekki framar
til vera ...“ Opb. 22, 3a-5a.
Kristján Valur
Ingólfsson, Skálholti.
• Fleiri minningargreinar um
Jón Eyjólf Einarsson bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
JÚLÍUS
ING VARSSON
+ Júlíus Ingvars-
son fæddist í
Selhaga í Staf-
holtstungum 27.
september 1937.
Hann lést í Borgar-
spitalanum 11. ág-
úst síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Kópavogskirkju
18. ágúst.
MIKIÐ verður maður
lítill og máttvana
frammi fyrir almætt-
inu þegar horft er á
bróður sinn beijast við
dauðann, mig langaði að hjálpa en
gat ekkert gert. A græna grasinu
fyrir framan bústaðinn þeirra þar
sem hann átti svo mörg handtök
og þau hjón höfðu í sameiningu
ræktað úr óunnu holti og mýrarflóa
en er nú hinn fegursti unaðsreitur,
þarna við gamla bílinn sinn hafði
hann lagst niður í hinsta sinn hér
á jörð. Aðeins fáum klukkutímum
áður ók hann í hlað á mínum sumar-
kofa, þáði kaffísopa, spjallaði og
grínaðist og tilkynnti mér að hann
myndi ekki mæta í afmæli mitt sem
var í undirbúningi. Þá yrði hann
kominn suður, sem og hann varð.
Nú var hann allt í einu fársjúkur
og sú sorglega staðreynd blasti við
okkur að mjög væri tvísýnt um líf
hans, enginn mannlegur máttur gat
bjargað. Við stóðum frammi fyrir
þeirri staðreynd, ekkert gátum við
gert annað en biðja, bíða og vona.
Vonin um lífíð brást en við trúum
og treystum að hann sé kominn á
annað tilverusvið. Vitum að hann
átti góða heimvon. Hann var litli
bróðir minn. Ég minnist þess í
bernsku hve óskaplega ég var alltaf
hrædd um hann. I barnaskap mín-
um hélt ég víst að hlutverk mitt
væri að passa hann þó aidursmunur
okkar væri aðeins tvö ár. Svo nærri
má geta hversu traustvekjandi sú
barnfóstra hefur verið með fjörmik-
inn strák og duglegan. En einhvem
veginn leið nú samt tíminn og árin
við leik og störf frammi í fjallabæn-
um okkar í Selhaga. Mig minnir að
þá hafí alltaf verið sólskin og gott
veður. Þama við bergvatnsána lék-
um við okkur, við áttum bú, byggð-
um bæi með fullt af fénaði, óðum í
ánni og lifðum áhyggjulausu lífí.
Svo allt í einu urðum við stærri,
fluttum í menninguna frá ánni fal-
legu og í Hvítársíðuna með Hvítá
svona skolaða, gráhvíta og ógnvekj-
andi fyrir mig en ekki hann Júlla
bróður minn. Þarna við ána vildi
hann alltaf vera að sulla, veiða síli,
fleyta steinum og láta báta sigla
og ég á eftir ennþá óttafyllri en
nokkurn tíma fyrr. Ég óskaði þess
oft að við hefðum aldrei flutt frá
Selhaga eða þá að í Hvítársíðunni
væri engin Hvítá en það hefði held-
ur betur breytt veruleikanum.
Enn liðu árin og við að verða
stór, barnaleikir að baki og alvara
lífsins blasti við. Fyrst hjálparstörf
við búskapinn heima, síðan búferla-
flutningur að Hofsstöðum í Staf-
holtstungum, aftur að bökkum
Hvítár og nú varð veiðiskapurinn
atvinnugrein sem átti nú við hann.
Skildi nú fljótt leiðir, ég flutti að
heiman og við fjarlægðumst um
stund. Svo þegar ég fór að búa kom
hann hingað suður í atvinnuleit, bjó
hann þá hjá okkur hjónum þar til
hann stofnaði sjálfur heimili. Hann
og maðurinn minn bundust góðri
vináttu sém entist þeim alla tíð.
Þeir áttu mörg áhugamál saman.
Júlli var vinfastur og góður fé-
lagi. Hann giftist rúmlega tvítugur
Grétu Kristínu Lárusdóttur sem er
náfrænka manns míns og voru þau
hjón afar samstillt með alla hluti í
búskapnum bæði hvað varðaði
heimili, uppeldi barnanna, atvinnu
og tómstundir. Þau byggðu sem
áður sagði sumarhús í landi for-
eldra okkar á Hofsstöðum. Þar má
sjá snyrtimennsku og útsjónarsemi
utan húss sem innan.
Gróðurreiti í miklum
vexti og ræktun. Sömu
sögu má segja um
heimili þeirra á Hraun-
baut 6. Þar lýsa verkin
þeirra vinnusemi og
samheldni.
Júlh bróðir minn var
mikill fjölskyldumaður,
hann var bömum sín-
um góður faðir, barna-
börnin voru honum '
afar hugleikin. Það var
stundum gaman að
heyra hann lýsa áliti
sínu á þeim hveiju fyr-
ir sig og heyrði maður þá glöggt
hvem hug hann bar til þeirra. Grétu
mágkonu minni unni hann mjög,
vildi alltaf hag hennar sem bestan,
virti hana að verðleikum og hvergi
leið honum betur en innan veggja
heimilis þeirra, hlustandi á vest-
ræna tónlist og söng þá gjarnan
með. Annars hafði hann yndi af
allri tónlist og lestri góðra bóka.
Hann var fróður vel og minnugur
og hafði einnig yndi af ljóðagerð
og kunni ógrynni öll af ljóðum.
Júlli var harðduglegpir og vildi
helst aldrei vera iðjulaus. Á seinni
árum lifði hann við heilsubrest og
hafði honum verið ráðlagt að hafa
hægt um sig en það var ekki hans
lífsstíll. Hann vildi lifa lífínu lifandi
og vinnandi.
Hann hafði mikinn áhuga á vél-
um og bílum og var laginn við við-
gerðir. Fombílar vom honum hug-
leiknir og þannig bíl notaði hann
við vinnu sína síðustu árin. Mér
fannst stundum sem tíminn hefði
staðið í stað er hann ók fram hjá *
glugganum mínum á þeim „gamla“
á leið sinni í bústaðinn, gamalkunn-
ugt vélarhljóð og einhver sérstök
ró yfir ökumanninum.
Milli okkar og fjölskyldu hans
hefur alltaf verið náið samband.
Við urðum þeirrar gæfu aðnjótandi
að búa í nágrenni við þau alla tíð.
Ef eitthvað ábjátaði hjá fjölskyld-
unni sem við ekki gátum leyst var
oftast ráð að leita til Júlla. Hann
var með afbrigðum bóngóður og
hjálpsamur og sömu sögu má segja
um fjölskyldu hans alla. Hann var
mikill náttúmunnandi, vildi hlúa að
gróðri og lífi hvarvetna sem hann
kom, alltaf mátti eitthvað bæta
hvar sem hann gekk um. Hann **■
unni dýmm, stórum og smáum, þau
voru vinir hans. Hann bjó til lítil
fuglahús við bústað sinn, leit eftir
hreiðurgerð þeirra og lífí. Lappi
hundur systur okkar var hans
einkavinur.
Nú við leiðarlok hans jarðvistar
hér viljum við hjónin og börnin okk-
ar þakka honum alla góðvild og
hjálpsemi liðinna ára.
í sterkri vissu um endurfundi
veit ég að honum hefur verið vel
fagnað á eilífðarlandinu. Elsku
Gréta mín, og börnin ykkar stór
og smá, við vottum ykkur djúpa
samúð og óskum þess að góður guð
styðji ykkur og styrki. ^
Fari hann í friði inn í ódáinsland-
ið, þar mun hann taka á móti okk-
ur öllum þegar okkar timi er út-
mnninn.
Helga Ingvarsdóttir.