Morgunblaðið - 27.09.1995, Blaðsíða 30

30 MIÐVIKUDAGUR 27. SEPTEMBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
VIVAN HREFNA
, ÓTTARSDÓTTIR
+ Vivan Hrefna
Ottarsdóttir var
fædd í Reykjavík
17. apríl 1956. Hún
lést í Sviss 9. sept-
ember síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Fríkirkj-
unni í Reykjavík 26.
september.
MINNINGAR. Minn-
ingar um góða vinkonu
■ munu ávallt geymast í
hjartanu, þær getur
enginn frá mér tekið.
Myndirnar hrannast
upp í hugann. Nýliðið sumar. Vivan
með glettna brosið sitt og björtu
lokkana, Innilegt faðmlag, kossar á
báðar kinnar. Loforð um að koma
fljótt aftur, helst næsta sumar.
Ekki bara við Björn og dóttir okkar
Urður Anna, litli sonur okkar yrði
að koma með líka. Það var svo
margt sem hún ætlaði að sýna hon-
um. Enn fleiri kossar þegar við
kvöddum þær Urði Úu á heimili
þeirra við Genfarvatn. Þær sem
voru alltaf saman og skipuðu
stærstan sess í lífi hvor annarrar.
Urður Úa var alltaf með Vivan, hún
var augasteinninn hennar. Vivan
var stolt og metnaðarfull móðir. í
samræðum okkar var Urður Úa
eitt helsta umræðuefnið.
Minningar. Reykjavík fyrir þrett-
án árum. Snjóbylur, ófærð og stræt-
isvagnaferðir lágu niðri. Þótt hún
hefði boðað komu sína þennan dag,
bjóst ég ekki við henni. Það er bank-
að og jnn úr dyrunum velta tvær
dúðaðar „snjókerlingar" yndislegar
og brosandi. Hún hafði gengið með
'»______________________________
telpuna sína á hand-
leggnum, að heiman
frá Fálkagötu til mín á
Laufásveginn.
Nú í sumar stóð Vi-
van á tímamótum. Við
ræddum um framtíð-
ina, hún ætlaði sér að
dvelja áfram í Sviss
a.m.k. þar til Urður
Úa hefði lokið mennta-
skólanámi. En margt
fer öðruvísi en ætlað
er. Mér er um megn
að skilja þann hörmu-
lega atburð er átti sér
stað.
Vivan hafði stórt og hlýtt hjarta.
Hún fór ekki áfallalaust í gegnum
lífið, en léttleiki og húmor var sú
hlið hennar er sneri að öðrum.
Vandamálin voru til þess að sigrast
á og ekkert verkefni var of erfitt
né of stórt fyrir hana. Oft sá hún
hlutina í öðru ljósi en aðrir og lítið
atvik gat orðið að stóru ævintýri
þegar hún sagði frá. Áhugamálin
voru mörg. Listir, sérstaklega
klassísk og framsækin tónlist, um-
hverfisvernd, heimspeki, trúar-
brögð, stjömur himinsins og mann-
lífið. Fólk af ólíkum uppruna með
ólíkan bakgrunn vakti áhuga henn-
ar. Fordómalaus eins og hún var,
hlaut hún að eignast stóran hóp
kunningja og vina. Arabíska inn-
flytjendur, mektugt svissneskt
bankafólk og allt þar á milli.
Vivan var vinur vina sinna, hún
gaf sér tíma til þess að hlusta á
vandamál annarra og stappa í þá
stálinu. Hún gladdist af heilum hug
með öðrum. Hún kunni að hrósa
og oft var hrósið kryddað góðlát-
t
Ástkær faöir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
GUNNAR SIGURÐSSON
pípulagningameistari,
Hringbraut 38,
Hafnarfirði,
sem lést 19. september, verður jarð-
sunginn frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði
fimmtudaginn 28. september kl. 13.30.
Jóel Hreiðar Georgsson, Eygló Fjóla Guðmundsdóttir,
Sigurður Valdimars Gunnarsson,
Helgi Rúnar Gunnarsson, Vigdís Erla Grétarsdóttir,
Sigurður Sverrir Gunnarsson, Sigríður Gísladóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÓLI GUÐMUNDSSON
útgerðarmaður,
Boðagranda 6,
lést aðfaranótt 26. september.
Ægir Ólason,
Ingi Ólason,
Herbert Ólason,
Elín Geira Óladóttir,
Þóra Einarsdóttir,
Mi'nerva Hagerty,
Ásta Gunnarsdóttir,
Stefán Aðalsteinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, systir, mágkona og
amma,
SIGRÍÐUR KRISTINSDÓTTIR,
Hvassaleiti 10,
Reykjavik
sem lést í Borgarspítalanum 25. september, verður jarðsungin
frá Háteigskirkju föstudaginn 29. september kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á Hjartavernd.
Sigurður E. Sigurðsson,
Björg Sigurðardóttir, Hlynur Andrésson,
Sigurður Kr. Sigurðsson, Kristín Jóhannesdóttir,
Inga Sigurðardóttir, Sigurður H. Einarsson,
Margrét Sigurðardóttir, Halldór Þorkelsson,
Helga Kristinsdóttir, Jón S. Sigmundsson
og barnabörn.
MINNINGAR
legu gríni. í kringum Vivan var
aldrei lognmolla. Henni þótti gaman
að dansa og grannur, fíngerður lík-
aminn líktist ballerínu.
Hún elskaði að gefa fólki að
borða og safna því saman. Oft var
setið undir borðum langt fram eftir
kvöldi og ótrúlegustu málefni bar
á góma. Ég minnist þess er Vivan
var við nám í Kaupmannahöfn.
Kvöldverður reiddur fram í litlu
stúdentaíbúðinni hennar, eins konar
galdur fyrir örþreytta meðlimi
EGG-leikhússins.
Síðsumar fyrir átján árum. Flat-
ey á Breiðafirði. Vivan og Guðni
Rúnar að elda skarf. Hún sendir
mig og vin þeirra út til þess að tína
villtar jurtir í salat. Þarna gerðist
Vivan áhrifavaldur í lífí mínu og
ég trúi, að hún hafi með svipuðum
hætti orðið „skapanorn" í lífi ann-
arra vina sinna.
Genf fyrir átta árum. Stóri garð:
urinn fullur af villtum plöntum. í
hennar huga átti það sem sumir
kalla „illgresi" jafnan tilverurétt og
ræktuð tré og runnar. Hlý sumar-
kvöld, langborð og fjöldi gesta í
garðinum. Vivan og Gerard gest-
gjafar, hún hrókur alls fagnaðar.
Daginn sem ég hugðist kveðja þau
og halda ferð minni áfram til Avign-
on ákvað Vivan að „skutla“ mér
þessa dagleið. Iæiðin þessi er
ógleymanleg vegna fegurðar, bæði
hennar og náttúrunnar.
Síðustu minningarnar eru frá því
í sumar. Kærkomið tækifæri til
þess að njóta samvista og rifja upp
liðna daga. Guðni Rúnar var í heim-
sókn hjá dóttur sinni og Vivan tók
honum og okkur öllum með þeim
hlýhug sem einkenndi hana. Á
kvöldin tendraði hún kertaljós óg
kveikti upp í arninum. Ekki kuldans
vegna, heldur andrúmsloftsins.
Þannig var Vivan, hún notaði hvert
tækifæri til þess að lýsa upp hvers-
daginn. Harmi slegin kveð ég mína
kæru vinkonu og þakka samfylgd
sem átti að verða svo miklu lengri.
Elsku Urður Úa, megi það ljós
sem mamma þín kveikti okkur öll-
um, lýsa upp það mikla myrkur sem
umleikur okkur núna.
Samúðarkveðjur til allra þeirra
sem unnu Vivan.
G. Erla Geirsdóttir og
fjölskylda.
Mig langar með fáum orðum að
kveðja elskulega vinkonu mína. Ég
var svo lánsöm að kynnast Vivan
þegar ég var unglingur, er við
bjuggum í sama fjölbýlishúsi á
Háaleitisbrautinni. Vivan var öðru-
vísi en jafnaldrar sínir, þroskaðri
og sjálfstæðari. Margar góðar
stundir áttum við á heimili mínu,
sem ég mun seint gleyma. Hún var
alls staðar hrókur alls fagnaðar og
hvers manns hugljúfi og oft hafði
maður á tilfinningunni að Vivan
tilheyrði einhverjum öðrum og betri
heimi. Lífið tók engum silkihönsk-
um á henni, en hún óx og styrktist
við hvert mótlæti. Seinna meir er
hún stofnaði sitt heimili naut ég
hennar sérstöku gestrisni, sem
henni einni var lagið. Eftir heim-
sókn til Vivan fannst manni maður
vera betri og „dýrmætari" mann-
eskja en áður. Eftir að Vivan flutt-
ist úr landi, fýlgdist maður með
henni og dáðist með stolti að dugn-
aði hennar. Þú varst hetja í mínum
augum. Guð blessi þig og varð-
veiti, elsku vinkona._
Jóna G. Ólafsdóttir.
Það væri eðlilegra að skrifa bók
í minningu Vivan Óttarsdóttur en
litla grein. Hún hafði svo margt til
að bera og lifði svo ríku lífi að því
er ekki hægt að lýsa í stuttu máli.
Vivan var óvenjuleg kona vegna
þess að hún átti svo margar hliðar
og hafði svo fjölbreytta hæfileika.
Hún var líffræðingur að mennt en
jafnframt því að starfa á því sviði
fylgdist hún vel með á mörgum
öðrum sviðum; tónlist, myndlist,
leiklist, byggingarlist, bókmennt-
um, kvikmyndum, stjórnmálum og
fleira.
Eftir að hafa átt heima í Genf
um árabil þekkti hún borgina og
fólkið sem í henni býr og átti hér
ótal vini og kunningja. Allstaðar
þekkti hún vegfarendur og þeir
hana. Enda fór ekki hjá því að hún
yrði minnisstæð hverjum þeim sem
hitti hana. Hún var bæði lesin og
hafði svo mikla andlega skerpu og
kímnigáfa hennar sló öllu við. Hún
virtist hafa endalausa orku og hug-
myndaflug. Vinum sínum sinnti hún
af meiri alúð og umhyggju en geng-
ur og gerist og reyndist mörgum
sannarlega betri en enginn. Við
stöndum í þakkarskuld við hana
sem verður ekki greidd.
Þær voru glæsilegar mæðgur,
Vivan og Urður Úa, sem umgeng-
ust af einstakri vináttu og gagn-
kvæmri virðingu. Úa hefur misst
mikið við ótímabæran dauða móður
sinnar. Það er óbætanlegt að kveðja
góða vinkonu og einmanalegt að
horfa fram á veginn og vita að
Vivan slæst aldrei aftur í för. En
sumt verður ekki aftur tekið og
vald okkar nær ekki lengra en að
votta Urði Úu, Elínu móður Vivan,
systkinum hennar og aðstandend-
um samúð okkar.
Vivan hlaut að vera öllum
ógleymanleg - minning hennar lif-
ir.
Lára Magnúsardóttir og
Karl Roth, Genf.
• Fleirí minningargreinar um
Vivan Hrefnu Óttarsdóttur bíða
birtingar ogmunu birtast í blað-
inu næstu daga.
GUÐNÝ
ARADÓTTIR
+ Guðný fæddist í
Reykjavík 2.
september 1920.
Hún lést á Elliheim-
ilinu Grund 19.
september síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Ari
Eyjólfsson verk-
stjóri í Garnastöð-
inni og Kristjana
Þorláksdóttir hús-
móðir. Systkini
Guðnýjar eru
Ragna, f. 31.5.
1922, Anna Maria,
f. 11.8. 1919, Þor-
lákur, f. 25.4. 1925, d. árið
1935. Hálfbræður Guðnýjar
eru Jósef, f. 21.8. 1922, og
Guðmundur, f. 25.6. 1938.
Guðný giftist Ágústi Þór Guð-
jónssyni, f. 7.5. 1923, d. 22.4.
1992. Þau eignuðust fimm
börn: Jón, f. 19.4. 1944, Ágúst,
f. 18.8. 1945, Þorlákur Ari, f.
12.7. 1947, Guðjón Róbert, f.
11.9. 1948 og Þuríður Jana, f.
15.3. 1958.
Útför Guðnýjar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
Lífið er leiðsla og draumur,
logn og boðaföll,
sker og stríður straumur,
stormar, þoka og Ijöll;
svo eru blóm og sólskin með.
En bak við fjöllin himinhá
hefir enginn' séð.
(Páll Ólafsson)
Mikið lifandi skelfing vekur
dauðinn upp margar hugsanir. Öll
fæðumst við og deyjum en lífs-
hlaupið er æði misjafnt þar á milli.
Það var fyrir stuttu síðan sem
ég sagði við þig, hver er sinnar
gæfu smiður, en í dag hugsa ég,
það er ekki eins rétt og það lætur
vel í eyrum, því við ráðum takmark-
að við heilsuna eða ytri aðstæður.
Á 75 árum gerist
margt af ýmsum toga,
þú fæddir af þér 5
böm, eignaðist 12
barnabörn og barna-
barnabörnin voru orðin
5. Þú hafðir mikinn
áhuga á þínum afkom-
endum og þó að við
vissum að við værum
ekki alltaf þæg og góð
var ósköp notalegt að
finna hlýjuna af því að
einhver trúir á mann,
en aumingja sá er hall-
mælti okkur í þín eyru,
því ekki varstu skap-
laus. Oft fannst mér nú óþarfi að
mála sig áður en farið væri út í
búð en þú varst á öðru máli, fórst
ekki út úr húsi án þess að pússa á
þér nefíð. Eða rauði túrbaninn,
hvað mig langaði oft að hann týnd-
ist og fyndist aldrei aftur en þú
bara hlóst og mættir með rauða
túrbaninn á höfðinu. Stöku sinnum
tókst mér þó að sannfæra þig um
að hann væri best geymdur heima.
Ég gleymdi víst að spyija hvað
varð um hann. Við hefðum senni-
lega aldrei trúað því að meira segja
rauði túrbaninn yljaði minninguna
en svo er það nú samt.
Ekki vorum við nú alltaf sam-
mála um trúmál en ef þín trú reyn-
ist rétt trúi ég að vel hafi verið
tekið á móti þér. Ég bið að allar
góðar vættir passi þig. Hvert sem
leið þín liggur.
Hver lítil stjama sem lýsir og hrapar,
er ljóð sem himinninn sjálfur skapar.
Hvert lítið blóm sem ljósinu safnar,
er ljóð um kjamann sem vex og dafnar.
Hvert lítið orð sem lífinu fagnar,
er ljóð við sönginn sem aldrei þagnar.
^ (Davíð Stefánsson)
Þín
Jana.
Þú sveiflar vængjum þínum ótt
og svífur um ofurhljótt.
Hver ertu og hvar áttu heima?
Þig ber í geislann minn í nótt.
(Stefán Hilmarsson)
Mig langar að segja nokkur orð
um ömmu mína sem nú er farin frá
okkur eftir langa og erfíða baráttu.
Amma var góðhjörtuð, blíð kona
og það fyrsta sem kemur upp í
hugann var að þegar ég kom í heim-
sókn urðu kossarnir alltaf að vera
í minnsta lagi 3 og líka þegar ég
kvaddi hana. Ég fór aldrei frá
ömmu án þess að fá hrós frá henni.
Amma sagði mér margar sögur og
sérstaklega þegar hún var í fimleik-
um og hún og vinkona hennar áttu
að fara að keppa á stóru móti í
útlöndum og svo sagði hún mér líka
frá þegar hún var í handbolta.
Amma var mjög gjafmild og þegar
ég kom í heimsókn og sagði að eitt-
hvað sem hún átti væri fallegt vildi
hún endilega gefa mér það. Amma
var fyndin kona og var hún oft að
grínast. Áður en amma fór á elli-
heimilið horfði hún alltaf á þættina
Nágranna og það er skrýtið, að þó
hún væri orðin gömul og orðin svo-
lítið kölkuð mundi hún alltaf allar
persónurnar og vissi allt um Ná-
granna. Ömmu þótti vænt um ætt-
ingjana sina og var mjög stolt af
sínu fólki. Það eru allir heppnir sem
kynntust henni ömmu minni og
þeir gleyma henni örugglega ekki
og hugsa vel til hennar.
Elsku amma, kannski er auðveld-
ara að hugsa um að þú varst tekin
frá okkur því þú varst tilbúin að
deyja og varst ekki hrædd við dauð-
ann og þér fannst lífið ekkert
skemmtilegt lengur. Þó þú værir
stundum þreytt á veikindum þinum
þá varstu alltaf góð og notaleg við
mig. Nú kveðjumst við að sinni en
þú munt alltaf vera í huga mínum
og minningamar eru góðar í mínum
huga.
Horfín burt úr heimi hér
en í huga mér þú ert.
Björtum augum fram á við
horfir hugfangin á leið.
(Þorsteinn G. Ólafsson)
Þín
Kristín.