Morgunblaðið - 04.10.1995, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 4. OKTÓBER 1995 27*..
í
f
í
J
*
J
I
i
i
:*
8
3
1
<
Ö
<
<
<
<
<
€
<
OLAFURINGI
SVEINSSON
+ Ólafur Ingi
Sveinsson var
fæddur í Keflavík
27. júlí 1943. Hann
Iést á hjartadeild
Borgarspítalans að-
faranótt 27. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Dagbjört
Ólafsdóttir og
Sveinn Vilbergsson,
en Jiau eru bæði lát-
in. Ólafur var elstur
sex systkina en þau
eru Sigurbjörg
Sveinsdóttir, f. 31.3.
1945, Erling Rafn Sveinsson,
f. 31.7. 1947, Guðbjörg Sveins-
dóttirj f. 7.10. 1951, Sóley
Sveinsdóttir, f. 7.4. 1959, og
Vilhjálmur Sveinsson, f. 9.1.
1961.
Eftirlifandi eiginkona Ólafs
er Minný ísleifsdóttir, f. 17.
janúar 1942. Sonur þeirra er
Isleifur, f. 3. september 1979.
Fyrir átti Ólafur eina dóttur,
Dagbjörtu, f. 3. september
1963, og á hún tvær dætur.
Útför Ólafs fer fram frá
Neskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
MIG langar að minnast mágs míns
Ólafs Inga Sveinssonar með fáein-
um orðum. Ólafur var ávallt mjög
hress og skemmtilegur maður, það
var engin lognmolla í kringum hann.
Hann átti auðvelt með að kynnast
fólki og átti marga vini og kunn-
ingja.
Aðaláhugamál hans voru nátt-
úrulækningar og jþar las hann allt
sem hann náði í. Oli, Minný og son-
ur þeirra ísleifur fóru oft til London
og áttu þar góðar stundir. í ferðun-
um keypti Oli alltaf bækur til að
auka við þekkingu sína.
Óli hafði mjög gaman af hestum
og öllu sem tengist þeim. Hann átti
nokkra hesta sjálfur og eyddi miklu
af frítíma sínum við að hirða um
þá og gefa þeim. Vorið og sumarið
var tíminn hans Óla. Þá fór hann í
útreiðartúra og naut þess að kom-
ast í hreint og gott sveitaloft.
Á öllum hátíðum vorum við fjöi-
skyldurnar saman og eftirminnileg
eru gamlárskvöldin. Þá keypti Óli
alltaf stærsta fjölskyldupakkann af
rakettum og blysum, börnunum 5
fjölskyldunni til mikillar ánægju.
Síðan átti fólkið í götunni fótum
sínum fjör að launa, þegar Óli fór
út og byijaði að skjóta.
Óli hafði unun af að komast út
á Melaberg, en þar var jörðin hans,
ásamt bróður hans Vilhjálmi og vini
Gunnari. Sunnudagsbíltúramir hjá
honum ásamt Minný og ísleifi end-
uðu oft þar. Þar áttu feðgarnir góð-
ar _stundir saman.
Óli var mjög greiðvikinn maður
og vildi allt fyrir alla gera. Hugsun-
arsemina vantaði ekki heldur, þó
hann skryppi einn út fyrir landstein-
ana kom hann alltaf og gaf dætrum
mínum eitthvað fallegt.
Ég skil ekki af hverju þú fékkst
ekki lengri tíma hér á þessari jörð,
en ég veit að þar sem þú ert nú líð-
ur þér vel.
Eg bið guð að styrkja Minný og
ísleif, sem stóðu þér við hlið í veik-
indunum, svo og aðra ástvini.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guðrún, Jóhanna Linda
og Ingibjörg Ragnheiður.
Óli punktur, eða Óli hómópat,
eins og hann var oftast kallaður
var góður vinur okkar hjóna. Ég
leit á Óla sem heimilislækninn okk-
ar, því ef eitthvað bjátaði á í sam-
bandi við heilsu okkar var Óli kall-
aður til, jákvæður og
uppörvandi. Var hann
eldsnöggur að lina
verki og vonleysi og
gefa góð ráð, hvort
sem um bak-, sálar-
eða magaverki var að
ræða. Hann leitaði að-
allega að orsökunum
fyrir krankleikum
okkar og ásamt því að
gefa okkur punkta-
nudd, heilun og
hómopatalyf, fann
hann út hvaða bæti-
efni okkur skorti,
hvaða fæðutegundir
okkur vantaði og hvetju við hefðum
óþol fyrir. Hann notaði pendúl mik-
ið og var snillingur á því sviði.
Hann var eins og heimilislæknarnir
voru hér áður fyrr, gjörþekkti skjól-
stæðinga sína og vitjaði þeirra
heima. Margir af okkar vinum
kynntust einnig og fengu að njóta
hæfni hans. Og ekki voru þau fá
skiptin sem hann læknaði hestana
okkar allra með punktagöldrum
sínum, áburði og inntöku.
Já, hann var algjör „galdramað-
ur“ á sína vísu. Með rósemd sinni,
hæversku og kærleika tókst honum
að framkalla hvert kraftaverkið á
fætur öðru, oft hjá fólki sem hafði
þjáðst lengi og gefist upp á lækna-
göngu sinni. Oli var sannarlega
maður síns tíma, hann var maður
hinna nýju tíma sem eru nú að líta
dagsins ljós. Hann var frumkvöðull
og ófeiminn í að fara nýjar og
óhefðbundnar leiðir í lækningum á
íslandi. Hann var hafsjór af fróð-
leik um allt sem viðkom hómópata-
iækningum, næringarfræði og kín-
verskri acupunkta-meðferð. Hann
var að mestu sjálfmenntaður í öll-
um þessum fræðum og margt af
því sem nútíma læknavísindi réðu
ekki við gat ÓIi læknað. Hann hafði
djúpt og göfugt innsæi, sem sýndi
hversu háþróuð sál hans var. Mað-
ur þurfti varla að segja honum
hvað væri að, eða hvar maður fyndi
til, hann einhvem veginn vissi það
og rataði á það. Hann var sérstak-
lega laginn við að lækna ýmiss
konar bakeymsli, þrýsti hann þá á
ákveðna punkta í höndum, fótum
og baki og verkurinn hvarf í mörg-
um tilfellum.
Menningarsjúkdóma af ýmsu
tagi kenndi hann röngum lifnaðar-
háttum. Einn af þeim var candida,
þarmaflórusýking, sem hrjáir Vest-
urlandabúa í ríkum mæli í dag.
Ævar Jóhannsson í Heilsuhringn-
um var fyrstur manna hér á landi
að skrifa um og vekja athygli á
þessum vágesti sem svo mörgum
kvillunum veldur, en Óli var sá sem
hvað mest reyndi að finna lækningu
við honum, hann ráðlagði fólki
aðallega náttúrulyf og náði oft
góðum árangri. Hann áttaði sig
einnig á því að mæður sem höfðu
haft þennan sjúkdóm (oft án þess
að þær viti) gátu yfirfært hann til
barna sinna á meðgöngunni og þar
væri fundin ein af oröskunum fyrir
eyrnabólgu, exemi, asma og óþols-
vandamáli ungra barna. Hann var-
aði við tannfyllingarefninu amalg-
am og taldi hættu á kvikasilfurs-
eitrun því samfara. Ég veit að
margir sem fóru að ráðum hans
um að ijarlægja amalgam úr tönn-
um, fengu bót meina sinna. Húsa-
sótt, jarðára og rafsegulsviðsmeng-
un var meðal þess sem Óli varaði
einnig mikið við. Þegar ég kynntist
Óla fyrst voru kynni mín af óhefð-
bundnum lækningum og andlegum
málum engin og þegar ég kvartaði
eitt sinn um verk í ristli við hann
og hann fann það út að verkurinn
væri sennilega mjög gamall og að
sennilega kæmi ég með hann með
mér úr öðru lífi, að sálin kæmi með
sársauka með sér úr öðrum lífum
og yfirfærði hann á líffærin.
Maðurinn er meira en lítið ruglað-
ur, sagði ég við vinkonu mína, því
ég hafði ekki einu sinni heyrt það
að við hefðum lifað áður. Vinkona
mín var alls ekki sammála mér og
upp úr þessu hófst nú mikill áhugi
hjá mér á heildrænum (þ.e.s. áhrif
sálar á líkama) lækningum og and-
legum málum og á ég grúsk mitt
í þeim efnum mikið Óla mínum að
þakka.
Ég held að eitt af því sem Óli
óttaðist mest I lífinu væri að þurfa
að leggjast sjálfur inn á spítala,
þótt hann væri aldrei fanatískur á
lyf var hann hræddur við að auka-
verkanir lyfja í stórum skömmtum
gætu eyðilagt meira en þau lækn-
uðu. Það er svo oft að það sem við
óttumst mest kemur einmitt fyrir
okkur. Mér fannst stundum eins
og Óli hugsaði meira um aðra en
sjálfan sig og undraðist ég af hveiju
hann færi ekki betur með sig en
hann gerði. Óli var græðari (heil-
ari) og vann því mikið í gegnum
hjartastöð sína sem þýðir að lungu
og hjarta verða fyrir miklu álagi.
Og því miður gerði hann lítið fyrir
sjálfan sig til að styrkja þetta
svæði.
Hvort sem það er ein af orsökun-
um fyrir því að Ólafur lenti inn á
spítala veit ég ekki en eitt veit ég
að Óli var erfiður og þijóskur sjúkl-
ingur bæði fyrir aðstandendur hans
og lækna og lái honum hver sem
vill. Hann vildi komast á hómópata-
hæli til Skotlands, heilsuhæli sem
hann hafði meiri trú á. Það er erf-
itt að lækna fólk með lyfjum sem
trúir ekki á gagnsemi þeirra.
Síðastliðinn ágúst var Óli á
Reykjalundi og heimsótti ég hann
þangað stundum og er ég þakklát
fyrir að hafa fengið að vera sam-
vistum við hann þessar síðustu vik-
ur hans hér. Við áttum oft ánægju-
legar stundir og það var gaman
að tala við þennan speking, sem
var óspart enn að gefa heilræði.
Ein vinkona okkar í Heilsu-
hringnum sagði við mig, þegar hún
frétti að Óli væri farinn til fegurri
heimkynna: Ég hélt að Óli fengi
ekki að yfirgefa okkur strax með
alla sína vitneskju og fróðleik sem
við þurfum á að halda í dag, og
er ég henni jnnilega sammála.
En elsku Óli, þínu hlutverki hef-
ur sennilega verið lokið hér og
þakka ég þér fyrir allt sem þú hef-
ur gefið mér og minni fjölskyldu.
Vona ég að sál þín verði fljót að
jafna sig og megi algóður Guð
umvefja þig ljósi sínu og gefa hjarta
þínu ró og frið, fjölskyldu þinni og
öllum þeim sem sárt sakna þín ljós
og styrk.
„Ger sál þína ónæma fyrir vél-
ræðum hins persónulega sjálfs.
Vinn svo þú eigir skilið heitið dem-
antssál.“ (H.P. Blavadsky)
Birna Smith.
í dag er til moldar borinn góður
drengur. Ólafur var mjög sérstakur
maður þó ekki sé meira sagt. Sú
stund gleymist seint er Ólafur kom
fyrst á heimili okkar. Við skynjuð-
um strax að hann bjó yfir kynngi-
magnaðri orku sem hafði sérstök
áhrif í fyrstu en brátt fór okkur að
líða vel í návist hans.
Útgeislunin var jákvæð og fínna
mátti hve mikið hann gaf af sjálfum
sér. Þær urðu margar heimsóknim-
ar í gegnum árin og það var stund-
um sem Ólafur skynjaði að sín
væri þörf og brást því skjótt við
kalli. Ólafur fann jafnan við fyrstu
snertingu hvað bjátaði á. Með snert-
ingu og nuddi fékkst oftast bati við
hinum ólíklegustu meinum. Ólafur
var mikill gleðimaður og oft var
gaman að setjast með honum og
rabba saman. Hann var mikill
hestamaður og dýravinur. Hann
hefur sjálfsagt hjálpað ekki færri
dýrum en mönnum. Hann hafði
brennandi áhuga á málefnum líð-
andi stundar og ákveðnar skoðanir
þannig að gaman var að rökræða
við hann.
Kærs vinar er sárt saknað og
eigi er laust við að öryggisleysi
setjist að þeim fjölmörgu sem til
hans hafa leitað á liðnum árum.
Við sendum eiginkonu hans og
börnum einlægar samúðarkveðjur.
Bessí og Gísli.
INGIGERÐUR
EINARSDÓTTIR ,
+ Ingigerður Guð-
rún Björg Ein-
arsdóttir var fædd
á Eskifirði 23. febr-
úar 1914. Hún lést
á Borgarspítalan-
um 23. september
siðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Einar Baldvinsson
kennari, f. 4.10.
1882, d. 23.10. 1923,
og Ingibjörg Stef-
ánsdóttir, f. 2.2.
1890, d. 23.3. 1921.
Systkini Ingigerðar
voru tvö, Guðni
Marel, f. 23.11. 1916, búsettur
á Vopnafirði, og Unnur, f. 4.10.
1919, hún lést þriggja ára að
aldri. Eftir foreldramissinn var
Ingigerður hjá afasystur sinni
Þórunni Guð-
mundsdóttur og
manni hennar Þór-
arni Jóhannssyni,
til fimmtán ára ald-
urs. Þá réðst hún í
vist til hjónanna
Jóns Valdimarsson-
ar og Herdísar Pét-
ursdóttur. Með
þeim fluttist hún til
Reykjavíkur árið
1937. Börn Ingi-
gerðar eru Jóna '
Herdís Hallbjörns-
dóttir . og Einar
Sturluson. Lengst
af bjó Ingigerður í Engihlíð 7
í Reykjavík.
Utför Ingigerðar fer fram
frá Víðistaðakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 10.30.
ÞAÐ ER farið að hausta, kominn
23. september. Veðrið orðið rysjótt,
og gróðurinn lagstur í dvala, þegar
þú, elsku amma mín, kvaddir okkur
eftir erfið veikindi. Það er erfitt að
hugsa til þess að aldrei aftur fer ég
í Engihlíðina til þín með börnin
mín, sem þú dekraðir við í hvert
sinn sem við komum, finn ekki ilm-
inn af nýbökuðu pönnukökunum
þínum, sem þú hafðir iðulega tilbún-
ar um helgar, því þú vissir að alltaf
myndi einhver af okkur barnabörn-
unum koma. Og þínar stærstu
stundir voru þegar þú hafðir okkur
öll, með litlu rollingana eins og þú
kallaðir stundum langömmubörnin,
sem eru orðin ansi mörg. Og enn
er að bætast í hópinn, hún Silja litla
sem ég kom með til þín eftir að þú
veiktist, og þú varst svo ánægð að
fá okkur í heimsókn, og við vonuð-
um að þér myndi batna, og ég
gæti komið með hana næst í Engi-
hlíðina. En elsku amma, þér var
ætlað að fara annað, til annarra
ástvina sem bíða eftir þér í öðrum
heimi, þar sem þér líður nú vel, og
ég veit að þú munt hugsa vel um
okkur, á nýja staðnum, eins og þú
hefur alltaf gert.
Elsku mamma, Einar og aðrir
ástvinir, megi Guð styrkja ykkur á
þessari sorgarstundu. Minningin
um ömmu mun lifa um ókomin ár.
Þitt haust var komið, en þá von vér ólum,
að enn þín nytum fleiri lífsins ár;
það brást - og stöðvun stunda þinna hjólum
vann stríðust hel og beisk oss vekur tár.
(Steingrímur Thorsteinsson)
Þín Sveinbjörg.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast hennar ömmu minnar,
ömmu í Engihlíð eins og við kölluð-
um hana alltaf. Það sem einkenndi
ömmu alla tíð var mikill dugnaður,
hlýja og umhyggja. Þessa dagana
streyma fram svo margar góðar
minningar að ég veit ekki af hveiju
ætti helst að taka. Þegar ég var
barn voru margar stundimar sem
amma sat með mig og raulaði fyrir
mig og þegar málgefna stelpan vai
búin að þreyta alla í kringum sig
hafði amma alltaf þolinmæði til að
hlusta og spjalla um heima og
geima. Amma hafði mikla sköpun-
argleði og man ég eftir því þegar
hún útbjó dúkkuhús úr gömlum
rúmfatakassa. Síðan bjó hún til
húsgögn úr alls kyns lokum og
dollum og því sem til féll. Og ekki
vantaði dúkkurnar föt, sem hún
saumaði og heklaði.
Þegar ég hóf alvörubúskap vant-
aði heldur ekki hjálpina, þá voru
heklaðir dúkar og saumaðar gardín5*'
ur í fullri stærð en ekki i dúkku-
hús. Svo komu langömmubörnin og
voru þau mjög hænd að ömmu sinni
enda umvafði hún þau sömu hlýju
og umhyggju sem ég þekkti svo vel.
Það voru ánægjulegar stundir
sem við áttum allflestar helgar,
þegar við komum í heimsókn og
pönnukökuilminn lagði út á götu.
Amma hafði alla tíð yndi af því að
búa til mat og baka. Börnin voru
einstaklega dugleg að borða hjá
ömmu og spurði hún mig stundufri*r‘
í gríni hvort ég gæfí þeim ekkert
að borða. En svarið var einfalt, allt
var svo gott hjá ömmu. Amma hélt
á hveijum jólum myndarlegt jólaboð
fyrir alla fjölskylduna og veit ég
að þeirrar samverustundar verður
sárt saknað á komandi jólum.
Síðasta vetur var amma oft
þreytt og lasin, en bar sig jafnan
vel og sagði ekkert hijá sig. Við
vissum þó að eitthvað var að, og
snemma sumars fór hún á sjúkra-
hús. Henni hrakaði sífellt og kallið
kom svo miklu fyrr en nokkurn
hefði getað grunað.
Með söknuð í hjarta kveð ég þig
með bæninni sem þú kenndir mér,
elsku amma, og bið algóðan guð *
að blessa minninguna um góða
konu.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vðm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfír láttu vaka
þinn engil, svo ég sofí rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Guðbjörg.
Mig dreymdi svo indælan draum eitt sinn,
ég dvaldi hjá þér, amma mín.
Þú bauðst mér að hvíla við barminn þinn
og blíðlega augun þín skinu.
Og allt var hlýtt og hljótt það kvöld ^
á himninum glitraði stjamapld.
En þá og ávallt þú ein varst mér allt,
minningin þín mun vera mér allt.
Elsku amma í Engihlíð.
Birna Rut.
t
Útför
EINARS JÓNSSONAR,
dvalarheimilinu Hlíð,
áður Eyrarvegi 35,
Akureyri,
fer fram frá Akureyrarkirkju föstudaginn 6. október kl. 13.30.
Jónína Sigmundsdóttir,
Vignir Einarsson, Aðalbjörg Ingvarsdóttir,
Kristfn Sigurlaug Einarsdóttir, '
Þormóður Jón Einarsson,
Sigmundur Rafn Einarsson,
Jóhann Árelíus Einarsson,
ívar Sigmundsson,
Elínborg Árnadóttir,
Guðbjörg Inga Jósefsdóttir,
Kersten Venables
og fjölskyldur.