Morgunblaðið - 04.10.1995, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 4. OKTÓBER 1995 29
INGUNN
ÓFEIGSDÓTTIR
+ Ingunn Ófeigs-
dóttir var fædd
i Miðhúsum í
Gnúpveijahreppi í
Arnessýslu 20. júlí
1905. Hún lézt á
Elli- og hjúkrunar-
heimilinu Grund
24. september síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
Ófeigur Jónsson
bóndi í Miðhúsum,
síðar í Kolsholti í
Villingaholts-
hreppi, svo í
Reykjavík, fæddur
2. september 1875, dáinn 30.
janúar 1961, og kona hans,
Guðrún Stefánsdóttir frá
Núpstúni, fædd 2. október
1872, dáin 2. ágúst 1910.
Seinni kona Ófeigs var Val-
gerður Guðmundsdóttir frá
Hólakoti, fædd 6. október
1889, dáin 5. maí 1968. Alsyst-
ir Ingunnar er Stefanía, en
hálfsystkini sam-
feðra Guðmundur,
látinn, Guðrún og
Gústaf. 5. júní 1926
giftist Ingunn
Arna Ámundasyni
frá Kambi í Vill-
ingaholtshreppi,
fæddur 29. maí
1901, dáinn 29. maí
1986, og bjuggu
þau í Reykjavík
lengst af, á Ljós-
vallagötu 30. Börn
þeirra: Grétar,
fæddur 12. nóvem-
ber 1926, kona
hans er Sigríður Sigurðardótt-
ir, Haraldur, fæddur 2. desem-
ber 1927, kona hans er Auður
Gunnarsdóttir, og Guðrún
Anna, fædd, 21. ágúst 1934,
maður hennar er Ólafur G.
Karlsson.
Útför Ingunnar Ófeigsdótt-
ur fer fram í dag kl 13:30 frá
Fríkirkjunni í Reykjavík.
í DAG er kvödd hinztu kveðju
tengdamóðir mín, Ingunn Ófeigs-
dóttir. Á hugann leita minningar
eftir löng og góð kynni.
Hún átti ættir sínar að rekja til
i
i;
I:
(
)
\
i
I
>
>
uppsveita Ámessýslu, fædd í Mið-
húsum í Gnúpveijahreppi. Móður
sína missti hún fimm ára gömul og
þremur árum síðar hóf Ófeigur fað-
ir hennar búskap í Kolsholti í Vill-
ingaholtshreppi, þar sem heimili
þeirra stóð næstu árin.
5. júní 1926 giftist Ingunn Áma
Ámundasyni frá Kambi í sömu sveit
og fluttust þau þá til Reykjavíkur
og settust að í vesturbænum í leigu-
húsnæði, fyrst við Túngötu og síðar
á Bræðraborgarstíg. Þessi ár og hin
næstu, sem kennd em við kreppuár-
in, voru erfið alþýðufólki, sem oft
bjó við kröpp kjör og atvinna var
af skornum skammti, en Árni, sem
stundaði almenna verkamanna-
vinnu, varð snemma eftirsóttur í
ýmis störf vegna dugnaðar síns og
eljusemi og endaði sem fastur starfs-
maður hjá Reykjavíkurhöfn, þar sem
hann starfaði á meðan þrek og kraft-
ar entust.
Árið 1934 var hag þeirra hjóna
svo komið að þau gátu fest kaup á
litlu húsi við Ljósvallagötu 30. Þá
hafði fjölskyldan stækkað, því fædd-
ir voru synimir Grétar og Haraldur
og dóttirin, Guðrún Anna, fæddist
þegar þau vora nýflutt á Ljósvalla-
götuna, sem varð heimili þeirra upp
frá því. Þar var oft þröng á þingi,
því eftir þeirra tíma sið var þrengt
að ijölskyldunni til að koma að leigj-
endum í húsnæðishraki og voru þar
í hópi margir sem héldu tryggð við
þau hjónin ævilangt. Einnig vora
vinir og kunningjar systkinanna þar
jafnan velkomnir aufúsugestir.
En það var hugsað til framtíðar
og á árunum 1947-48 réðust' þau
Ingunn og Árni í það stórvirki að
stækka húsið til mikilla muna og
þegar upp var staðið var risið stór-
hýsi með 6 íbúðum. Þetta varð til
þess að öil þeirra börn stofnuðu þar
sín fyrstu heimili og barnabömin
nutu þess að alast upp í góðu ná-
býli við ömmu og afa, nokkuð sem
þótti sjálfsagt í uppeldinu fyrr á
áram en vora orðin sjaldgæf forrétt-
indi á síðari tímum. Þá hafa einnig
sex af tíu bamabörnum þeirra átt
þar heimili sitt, í þeirra skjóli, í lengri
eða skemmri tíma eftir að þau kom-
ust til fullorðinsára og nú síðast eru
tvö bamabarnabörn mætt til leiks.
Þetta hefur því verið sannkallað
Ijölskylduhús, sem sannarlega hefur
eflt góð tengsl á milli kynslóðanna
í þessari fjölskyldu, en afkomendur
þeirra Ingunnar og Árna eru orðnir
46 talsins.
Þrátt fyrir nokkurn heilsubrest
auðnaðist Ingunni að halda sitt
I heimili þarna þar til fyrir rúmu ári
að kraftar voru það þrotnir að henni
> var búin vist á hjúkrunardeild Elli-
heimilisins Grundar.
Við fráfall hennar er mér efst í
huga þakklæti fyrir samveruna og
samfylgdina, ekki síst árin fjórtán,
sem við bjuggum á Ljósvallagötu
30. Mér er minnistætt hve vel mér
var tekið er ég kom fyrst á heimili
þeirra Árna og síðan öll sú velvild
og hjálpsemi þeirra beggja, sem
fylgdu mér allar götur síðan.
Ingunn var kona sérstakrar gerð-
ar, greind og margfróð. Hún kunni
ósköpin öll af vísum og kveðskap,
sagði vel frá og fylgdist vel með
mönnum og málefnum til hinztu
stundar og fannst okkur þeim yngri
öft með ólíkindum, hvað minni
hennar var óbrigðult og andlegir
kraftar hennar óskertir, þrátt fyrir
háan aldur. Hún hafði ákveðnar
fastmótaðar skoðanir á flestum
hlutum og lá ekkert á þeim. Það
gat verið auðvelt að vera henni
ósammála og margar kappræðurn-
ar vora háðar þar sem gneistaði
um stund, en allir ósárir eftir.
Hún helgaði sig húsmóðurstarf-
inu og taldi það æðstu skyldu kon-
unnar að sinna móðurhlutverkinu
vel og vera til staðar á heimilinu á
meðan börn voru að vaxa úr grasi.
Ungu konunum fannst hún stund-
um ganga heldur langt í ákafa sín-
um við að koma þessari skoðun á
framfæri, en trúlega hefur hún ver-
ið mörkuð af þeirri sára reynslu
hennar að missa móður sína svo
ung og fara þannig á mis við móður-
ástina í sinni réttu mynd.
Eins og áður sagði gekk á ýmsu
með heilsu Ingunnar og um tíma
síðastliðið vor veiktist hún svo illa
að henni var vart hugað líf. Á ótrú-
legan hátt náði hún sér aftur svo
vel að hún gat haldið upp á 90 ára
afmæli sitt í íjölmennum hópi vina
og vandamanna. Það var ógleyman-
legt að sjá hana glaða og ánægða
umkringda barnabörnum og barna-
barnabörnum. Það er gott að minn-
' ast hennar þannig.
Blessuð se minning hennar.
Ólafur G. Karlsson.
Hinn 24. september síðastliðinn
lést amma okkar, Ingunn Ófeigs-
dóttir, og langar okkur til að minn-
ast hennar í fáum orðum og þakka
henni fyrir allt, sem hún gerði fyrir
okkur.
Amma fæddist 20. júlí 1905 og
hélt því upp á níræðisafmælið sitt
í sumar. Þrátt fyrir þennan háa
aldur bar hún sig með mikilli reisn
og var alltaf skýr í hugsun. Hún
kunni t.d. ógrynnin öll af vísum og
fylgdist alla tíð vel með því, sem
gerðist í fjölskyldunni og þjóðfélag-
inu almennt. Amma hafði alla tíð
ákveðnar skoðanir á hlutunum og
var hún föst á sínum skoðunum.
Hún var bráðskemmtileg og hafði
ríka kímnigáfu, enda var mikill
gestagangur hjá ömmu, hvort sem
var á Ljósvallagötunni eða á Grund,
þar sem hún dvaldist síðastliðið ár.
Viljum við í framhaldi af því þakka
starfsfólkinu á Grund fýrir mjög
góða umönnun.
Amma Ingunn og afi Árni bjuggu
mestan hluta sinna hjúskaparára á
Ljósvallagötu 30 í Reykjavík. Þau
festu þar kaup á litlu húsi og með
miklum dugnaði og eljusemi byggðu
þau við litla húsið sitt og reistu þar
stórt og glæsilegt hús. Öll börn
þeirra, þijú að tölu, hófu sinn bú-
skap í þessu húsi. Hið sama gerðu
flest barnabörn þeirra og barna-
barnabörn. Hefur það verið ómetan-
leg hjálp, sem verður seint fullþökk-
uð.
Hjartkær amma, far í friði,
föðurlandið himneskt á,
þúsundfaldar þakkir hljóttu
þínum litlu vinum frá.
Vertu sæl um allar aldir,
alvaldshendi falin ver;
inn á landið unaðsbjarta,
englar Drottins fylgi þér.
(Höfundur ókunnur).
Við systkinin viljum þakka ömmu
Ingunni fyrir samveruna og allt
það, sem hún og afi Árni gerðu
fyrir okkur. Þrátt fyrir mikinn sökn-
uð og eftirsjá eftir afa og ömmu
eigum við um þau yndislegar og
ógleymanlegar minningar.
Jón Karl, Ingunn og Valdís.
Nú þegar amma mín er lögð til
hinstu hvílu langar mig í örfáum
orðum að minnast hennar, og þakka
henni samfylgdina í gegnum árin.
Margar minningar koma upp í
hugann þegar litið er til baka, minn-
ingar sem eiga eftir að ylja okkur
um ókomna tíð, minningar sem við
þurfum að miðla áfram til barnanna
okkar.
Skemmtileg vora fimmtudags-
kvöldin þegar Bjarmalandið mætti
í kaffi á Ljósvallagötuna. Það var
á þeim árum þegar Lillý og Óli
bjuggu í risinu og var þá oft glatt
á hjalla hjá okkur krökkunum. Svo
mikið var stundum hlegið í litla eld-
húskróknum hjá ömmu og afa, að
mjólkin og jólakakan rötuðu varla
rétta leið niður.
Nú þegar ég skfifa þessar línur
sé ég ömmu Ingu fyrir mér sitjandi
í stólnum sínum við gluggann í stof-
unni, með pijónana í höndunum.
Þeir eru ófáir lopasokkarnir og
vettlingarnir sem hún hefur pijónað
og yljað hafa fyölskyldu hennar í
gegnum árin og gera enn þrátt fyr-
ir að hún sé nú fallin frá.
Amma og afi bjuggu mest allan
sinn búskap á Ljósvallagötu 30 og
má segja að þar hafi verið sannkall-
að fjölskylduhús. Þar hófu margir
sinn fyrsta búskap, m.a. við Krist-
ján fyrir tæpum 10 árum. Fyrst
bjuggum við á 1. hæðinni í íbúðinni
sem foreldrar mínir hófu sinn bú-
skap í. Síðar í risíbúðinni á hæðinni
fyrir ofan ömmu. Á þessum árum
fæddust tvíburarnir okkar og eiga
þær ljúfar minningar frá fyrstu
æviárum sínum á Ljósó. Það var
gott að geta trítlað til ömmu Ingu,
byggt turna úr tómu skyrdósunum
sem afi hafði safnað, og kíkt á
„karlinn í kassanum“. Oftar en ekki
átti amma „mola“ til að stinga upp
í ungana sína. Margt var spjallað
þegar litið var við hjá ömmu og
alltaf kom það manni jafn mikið á
óvart hversu stálminnug hún var
þrátt fyrir háan aldur. Hvort sem
um var að ræða fréttir líðandi
stundar, sveitina hennar, þar sem
hún ólst upp í eða samferðafólkið
sem búið hafði við Ljósvallagötuna
í gegnum tíðina. Svo skýr var hún
í kollinum að maður hálf skammað-
ist sín fyrir að fylgjast ekki nógu
vel með. Amma hafði mjög ákveðn-
ar skoðanir á öllum hlutum og það
duldist engum sem hana þekktu að
þar fór kona með bein í nefinu.
Þannig var hún og þannig munum
við sem eftir erum minnast hennar.
Blessuð sé minning elsku ömmu
minnar.
Gróa I. Grétarsdóttir.
Þegar langri ævi lýkur verður
hvíldin kærkomin. Svo á einnig við
um elsku langömmu okkar, Ing-
unni Ófeigsdóttur, eða ömmu á
Ljósó eins og við svo oft kölluðum
hana.
Það var kannski helst sumarið
1980 að upp renni fyrir okkur sterk-
ustu minningarnar af samskiptum
okkar við ömmu og afa á Ljósó á
okkar yngri árum, en það sumar
bjuggum við fyrst á Ljósvallagöt-
unni. Tíðar ferðir niður til ömmu
og afa standa okkur ofarlega í
minni, þar sem við fengum að halda
í hespu á meðan hún bjó til hnykil
og veitti það okkur ómælda ánægju.
Við áttum þó einnig til að bræða
langafa, en breitt bros kom á hann
þegar við vorum búnar að safna
gleijum af götunni og fannst honum
við miklar „business“konur, enda
var afi nýtinn mjög. Árni langafi
kvaddi þennan heim árið 1986, á
85 ára afmælisdaginn sinn og var
jarðsettur á brúðkaupsafmælisdegi
þeirra hjóna.
Við systur höfum báðar hlotið
þann heiður að hefja búskap með
unnustum okkar í íbúðinni sem
elsku langamma og langafi reistu
og hófu sinn búskap í á sínum tíma.
Önnur okkar fyrir fimm árum en
hin nú í sumar. Síðan þeirra bú-
skapur hófst hefur mikið vatn
runnið til sjávar og húsið teygt
anga sína um tvær hæðir upp á
við og annað eins til hliðar. Hið
góða andrúmsloft sem þessu húsi
fylgir, segja þeir sem til þekkja,
hefur fylgt langafa og -ömmu frá
þeirra fyrstu árum á Ljósó og höf-
um við óneitanlega orðið varar við
það hlýlega andrúmsloft.
Nú á seinni árum þegar við
heimsóttum ömmu ílendumst við
oftar en ekki hjá henni yfir góðum
sögum og skemmtilegum umræð-
um. Kom það okkur alltaf jafnmik-
ið á óvart hversu ótakmarkaður
sagnabrunnur hennar var frá
æviárum hennar og jafnframt
hversu ve! hún mundi hin ýmsu
smáatriði. Það var því auðvelt að
gleyma sér tímunum saman þegar
á staðinn var komið.
Langamma átti sér eina ósk
þegar hún tók að eldast og hún
var sú að eignast barnabarna-
barnabarn. Fékk hún þá ósk upp-
fyllta í apríl síðastliðnum þegar
Ándri Þór kom í heiminn og var
hún þar með orðin langalang-
amma.
Við viljum minnast þeirrar hlýju,
umhyggju og ástúðar sem í henni
langömmu okkar bjó.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Elsku langamma okkar. Blessuð
sé minning þín.
Auður og Valdís Arnardætur.
Komið er að kveðjustund Ingunn-
ar Ófeigsdóttur eða Ingu á Ljósó
eins og ég kallaði hana alltaf. Minn-
ingarnar streyma fram og það sem
mér fannst sjálfsagður hlutur þegar
ég var lítil stelpa sé ég, í dag, að
hafa verið mikil forréttindi. Að al-
ast upp í fjölskylduhúsi með foreldr-
um og bræðrum, afa og ömmu,
Stebbu og Eika og hafa svo Ingu
og Árna með sína fjölskyldu nánast ‘
í næsta húsi. Já, það era forréttindi
hvers barns að hafa marga góða
staði að koma á og aldrei fann ég
annað en að ég væri velkomin til
þeirra á Ljósó.
Bolludagurinn var einn af til-
hlökkunardögunum - þá var vaknað
snemma og allir bollaðir í húsinu
og síðan var farið út á Ljósó til að
bolla þar. Lengi vel voru öll þessi
heimili nánast eins og ein fyölskylda
svo mikill var samgangurinn. Mörg
árin kom Inga á morgnana á Brá-
vallagötuna um leið og farið var í
fiskbúðina og var þá oft glatt á
hjalla í eldhúsinu hennar ömmu.
Inga var kona með ákveðnar
skoðanir og gat verið nokkuð hvass-
yrt en trygglynd var hún og gott
að eiga hana að vini. Margir nutu
þess að vera leigjendur hjá þeim
hjónum og má segja að fæstir hafi
farið frá þeim fyrr en í sitt eigið
húsnæði því húsaleigan var ekki
það sem þau Inga og Árni auðguð-
ust á. Dugnaður og sparsemi var
einkenni þeirra og held ég að Árni
hafi verið einn duglegasti og ósér-
hlífnasti maður sem ég hef kynnst.
Inga átti við veikindi að stríða •
síðustu árin, en andlegri reisn hélt
hún og minnið var gott og leiðrétti
hún okkur oft sem yngri erum þeg-
ar við voram að tala saman við
rúmið hennar. Inga fékk mikið af
heimsóknum eftir að hún þurfti að
vistast á Elliheimilinu Grand og
kunni hún svo sannarlega að meta
þær og oftast kvaddi hún mig með
orðunum „komdu sem oftast“.
Eg þakka Ingu fyrir samfylgdina
og allt það sem hún var okkur á
Brávallagötunni. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Börnum hennar og ástvinum
votta ég samúð rnína.
Valgerður Hjaltested.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÓLI GUÐMUNDSSON
útgerðarmaður,
Boðagranda 6,
sem lést 26. september, verður jarð-
sunginn frá Fossvogskirkju fimmtudag-
inn 5. október kl. 13.30.
Blóm afþökkuð, en þeim, sem vilja
minnast hans, er bent á Slysavarna-
félag íslands.
Ægir Ólason, Þóra Einarsdóttir,
Ingi Ólason, Mínerva Haggerty,
Herbert Ólason, Ásta Gunnarsdóttir,
Elín Geira Óladóttir, Stefán Aðalsteinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær faðir okkar og tengdafaðir,
SIGURKARL STEFÁNSSON
stærðfræðingur,
verður jarðsunginn frá Hallgrímskirkju
föstudaginn 6. október nk. kl. 15.00.
Anna Sigurkarlsdóttir,
Stefán Sigurkarlsson,
Guðjón Sigurkarlsson,
Sigurður Karl Sigurkarlsson,
Gfsli Kristinn Sigurkarlsson,
Sveinn Sigurkarlsson,
Magnús Guðjónsson,
Anna Guðleifsdóttir,
Unnur Baldvinsdóttir,
Amalía Svala Jónsdóttir,
Arnheiður Ingólfsdóttir,
Ragnhildur Jóhannesdóttir.