Morgunblaðið - 04.10.1995, Blaðsíða 26
26 MIÐVIKUDAGUR 4. OKTÓBER 1995
MINIUINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
STEFANIA JOHANNA
„ STEINDÓRSDÓTTIR
+ Stefanía Jóhanna
Steindórsdóttir
var fædd á Skjald-
þingsstöðum í Vopna-
firði 18. júlí 1918.
Hún andaðist á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 24. septem-
ber sl. Foreldrar
hennar voru Steindór
Kristjánsson, f. 1881,
d. 1953, bóndi á
Skjaldþingsstöðum
og síðar í Syðri-Vík í
Vopnafirði, og kona
hans Guðrún Jörg-
ensdóttir, f. 1884, d.
1923. Stefanía átti tvö systkini,
Ingibjörgu, f. 1912, og Gunnar
f. 1915} d. 1988, og fóstursystur
Ólöfu Olafsdóttur, f. 1920. Stef-
anía giftist 14. nóv-
ember 1936 Þórði
Sigursveini Aðal-
steinssyni, f. 1901,
d. 1982, múrara-
meistara á Akureyri.
Þau bjuggu allan
sinn búskap á
Munkaþverárstræti
1 á Akureyri. Dætur
þeirra eru: Erla, f.
1937, maki Adolf
Guðmundsson, Ásta,
f. 1938, maki Árnald
Reykdal, Marta, f.
1940, Alda, f. 1946,
maki Valsteinn Jóns-
son, Þórdís, f. 1955.
Útför Stefaníu fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
HÚN er dáin hún langamma í
Munk.
Við, elstu langömmubörnin, njót-
um þess að vera orðin nógu gömul
til þess að þekkja og minnast
langömmu um ókomna tíð.
Hún sagði okkur frá æsku sinni
og uppvexti á Vopnafirði og frá
skólagöngu sinni sem var stutt mið-
’v að við okkar skólagöngu. Hún sagði
okkur frá öllu fólkinu á æskuheim-
ili sínu sem var heldur fleira en er
á okkar heimili. Þetta var svo gjör-
ólíkt okkar lífi að við getum ekki
einu sinni ímyndað okkur allar
breytingarnar og framfarirnar sem
langamma lifði.
En langamma átti góða ævi þó
hún hafi átt við vanheilsu að stríða
hin síðari ári.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Imbu, ömmu og ömmusystrum
okkar sendum við samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning þín, elsku lang-
amma.
Bryndís og Hermann.
t
Bróðir okkar,
STURLA H. SÆMUNDSSON,
andaðist í Landspítalanum 24. september sl.
Útför hans hefur farið fram í kyrrþey að hans ósk.
Björg, Guðrún og Árdfs Sæmundsdætur.
t
Hjartkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
HILDUR VALBORG KARLSDÓTTIR
frá Eskifirði,
Langholtsvegi 75,
Reykjavik,
lést á heimili sínu 29. september.
Jarðsungið verður frá Langholtskirkju föstudaginn 6. október
kl. 15.00.
Elfn Hildur Guðmundsdóttir,
Ólaffa Guðný Þórðardóttir,
Klara Ingibjörg Þóðardóttir, Bjarni Bjarnason,
Anna Auður Þórðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Móðir okkar,
ALDÍS BJÖRG ÁGÚSTSDÓTTIR,
er lést í Sjúkrahúsi Siglufjarðar 26. sept-
ember sl., verður jarðsungin frá Siglu-
fjarðarkirkju föstudaginn 6. október
kl. 14.00.
Jónas Sumarliðason,
Ágústa Sumarliðadóttir,
Steinþóra Sumarliðadóttir,
Fanney Sumarliðadóttir.
Lokað
Skrifstofa okkar og hjólbarðaverkstæði á Réttar-
hálsi 2 verða lokuð í dag frá kl. 13-15 vegna jarð-
arfarar ÓLAFS I. SVEINSSONAR.
Gúmmívinnustofan hf.
SVERRIR GUÐJÓN
GUÐJÓNSSON
+ Sverrir Guðjón
Guðjóngson
fæddist á Norðfirði
3. apríl 1965. Hann
lést í Namibíu 13.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Una Þórðar-
dóttir, sem lifir son
sinn, og Guðjón Aa-
nes, sem lést 8. maí
1983. Systkini
Sverris eru: Ragn-
ar, kvæntur Gunn-
hildi Ólafsdóttur,
Þóra, gift Sveini R.
Valgeirssyni, Sig-
urður, kvæntur Ásdísi Haralds-
dóttur, Helga, gift Tryggva
Sveinssyni, og Kristín, gift
Martin H. Avery.
Sverrir var kvæntur
Magdalenu Ásgeirs-
dóttur frá Akureyri.
Fimm mánaða gam-
all fluttist Sverrir
með foreldrum sín-
um og systkinum til
Vestmannaeyja og
ólst þar upp. Sverrir
var lærður neta-
gerðarmaður og
lauk III. stigi við
Stýrimannaskólann
Reykjavík síðast-
liðið vor.
Minningarathöfn
um Sverri fer fram í Fossvogs-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 16.30.
SÍÐASTLIÐIÐ vor hringdi síminn.
Það var hann litli bróðir minn. Hann
tjáði mér, að hann væri búinn að
sækja um starf í Namibíu, þegar
skóla lyki. Svo fór, að hann fékk
þetta starf og flaug út daginn eftir
skólauppsögn. Hann var svo glaður
og spenntur. Magga, konan hans,
komst ekki strax með honum, þar
sem hún þurfti að ljúka sínu starfi.
Hún fór síðan út í byijun ágúst.
Framtíðin blasti við þeim, bæði tvö
búin að leggja hart að sér í námi.
Nú skyldi haldið út í heim að vinna.
Að kvöldi 13. september sl. hringdi
síminn. Það var hún Magga og ekki
með gleðifréttir. Hann Sverrir bróðir
var týndur. Mér fannst veröldin
hrynja á einu augnabljki en hún hef-
ur hrunið áður og eftir stöndum við
svo vanmáttug. Lífíð getur verið svo
grátt en það birtir aftur og lífið hef-
ur kennt okkur að láta ekki bugast,
hvað sem á gengur.
Þegar maður hugsar um allar góðu
stundimar með þér, elsku Sverrir
minn, þá birtir til og minningarnar
streyma fram. Alltaf kemur sama
myndin í hugann, ljúfur, bjartur og
góður drengur.
Gott var að eiga athvarf hjá
Möggu og Sverri þegar við hjónin
fórum til Reykjavíkur. Á litla heim-
ilinu þeirra ríkti mikil ást og hlýja.
Þegar sonur okkar eignaðist dóttur
sína var Sverrir með honum á fæð-
ingardeildinni. Seinna heyrði ég, að
starfsfólkið hefði verið í vafa, hvor
væri faðirinn, slík var gleði hans
yfir litlu frænkunni. Þetta iýsir þér
vel, þú varst alltaf svo góður, elsku
Svérrir minn.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess^sem var gleði þín.
(Kahlil Gibran).
Elsku Magga mín, mamma,
tengdaforeldrar, systkini og aðrir
vandamenn, missir ykkar er mikill
en minningin um góðan dreng mun
ávallt lifa með okkur.
Þín systir,
Þóra og fjölskylda.
í dag minnumst við elskulegs
frænda okkar Sverris Guðjóns Guð-
jónssonar.
Það var dimmur dagur, miðviku-
Eríidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góö þjónusta
Upplýsingar
ísíma 5050925
og 562 7575
FLUGLEIÐIR
UÓTEL LÖFTLEIDIR
dagurinn 13. september, þá er fregn-
ir bárust um að Sverris væri saknað
af skipi sínu undan strönd Namibíu.
Það er svo erfitt að skilja, hvers
vegna maður í blóma lífsins er hrif-
inn svo snögglega á brott frá ungri
eiginkonu og björtum framtíðarvon-
um. Mann setur hljóðan. Þessi blíði,
góði drengur er ekki lengur á meðal
okkar, en í minningu góðs drengs
getur sorgin mildast í þeirri von og
trú að honum hafi verið ætlað nýtt
og göfugt ætlunarverk á æðri stig-
um.
Við biðjum góðan Guð að blessa
minningu þína, elsku frændi, og
þökkum þér fyrir allt.
Elsku Magga, Una og fjölskylda.
Megi minningar um góðan eigin-
mann, son og bróður veita ykkur
styrk til að bera sorg ykkar fram á
veginn.
Hvi var þessi beður búinn,
bamið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans i hðndum,
hólpin sál með ljóssins öndum.
(B.Halld.)
Fríða og Gerður
Sigurðardætur.
Gömul og lúin bók geymir minn-
ingar fortíðar. Ég gríp hana til að
leita og sjá hversu grátt tíminn hefur
leikið mig. Það er sem mig grunar,
samsafn týndra daga, nokkur minn-
ingarbrot um samverustundir með
Möggu og Sverri. Auk þess teikning
af brúðkaupsgjöfinni til þeirra. Ég
hugsa út í Viðey og hversu fallegur
dagurinn var þegar þau giftu sig.
Það var eins og lítið ævintýri úti í
eyju og fegurðin endurspeglaðist í
einfaldleika stundarinnar.
Ævintýri er orð sem tengist Sverri
í huga mínum. Hann þráði framand-
leikann og var óhræddur við að
hverfa á vit hans. Ævintýraþráin og
forvitnin leiddu hann ekki eingöngu
á vit framandi landa. í daglegu lífi
og samskiptum við fólk ferðaðist
hann óhikað með beinskeytni og
hreinskilnum spurningum um allt
sem varðar lífið. Hann varð að fá
að vita, að skilja og upplifa það í
lífinu sem bauð upp á ævintýri.
Það er erfitt að sætta sig við að
minningar dofna og hverfa á vit
gleymskunnar, þrátt fyrir átök við
að varðveita þær. Þess vegna felur
framtíðin í sér fró. Þar er von um
endurtekningu atvika og nýja reynslu
sem dregur sterkar upp myndir fort-
íðar um leið og hún skapar nýjar
minningar. Ég var ekki tilbúin að
missa þessa framtíð með Sverri sem
ég þóttist eiga vísa fram á gamals
aldur, ekki tilbúin að leyfa honum
að verða að minningu.
Ég veit að árin líða og smám sam-
an dofnar látbragð hans í huga mér.
Ég horfi á stöðugt bros hans á ljós-
mynd þar sem hann situr við hliðina
á Möggu í sólinni. Bros sem ég verð
að halda í eins lengi og ég get. Ég
mun skoða myndir, lesa gömul bréf
og skiptast á minningabrotum við
vini til að vera eins nálægt honum
og mér er unnt. En ég mun ekki
elda með honum og Möggu góða
máltíð eins og við gerðum svo oft.
Hann kom heim með humar eða sköt-
usel og við héldum upp á allar okkar
ánægjustundir með því að skapa enn
eina. Við spjöllum ekki framar um
meiri hjartans mál en ég voga við
flesta aðra. Við hverfum ekki saman
á vit dagdrauma þar sem stórar
áætlanir eru gerðar um frekari sam-
eiginlega minningasöfnun.
í staðinn kveð ég framtíðina með
honum og held fast í þann stutta
tíma sem við áttum saman sem vin-
ir. Ég hugsa stíft til baka og leita
að hverri stundu, hverju brosi, hverri
hugsun sem tengist honum og varð-
veiti vel því þær verða ekki fleiri
stundirnar sem skapa minningar með
Sverri.
Það er svo sárt að hafa misst þig.
Hólmfríður Harðardóttir,
Bandaríkjunum.
Með nokkrum fátæklegum orðum
langar mig að minnast míns kæra
vinar, Sverris Guðjóns Guðjónssonar,
sem lést við störf sín sem stýrimaður
í Namibíu 13. september síðastliðinn.
Sverrir var einstakur maður og
hann var vinur vina sinna, ræktaði
vinaböndin sterkt og var alltaf til
staðar þegar á þurfti að halda.
Við Sverrir ólumst upp í sömu
götu í Vestmannaeyjum og vinskapur
okkar hófst í bamæsku og hélst alla
tíð.
Síðustu árin bjuggum við bæði i
Reykjavík og svo kom upp sú staða
að við ætluðum bæði að flytja á er-
lenda grund og vinna við það sem
við höfðum menntað okkur í og eftir-
væntingin var mikil hjá okkur. Þegar
við Sverrir kvöddumst í hinsta sinn
ræddum við um það að þótt heimsálf-
ur skildu okkur að myndi vinskapur-
inn haldast og ætlaði ég að heim-
sækja hann og Magdalenu konu hans
og við ætluðum að ferðast um
Namibíu.
En svo kom kallið og eftir situr
maður og yljar sér við minninguna
um góðan vin og huggar sig við orð
hins mikla spámanns Kahlil Gibran:
Þú skalt ekki hryggjast þegar þú skilur
við vin þinn því að það sem þér þykir
vænst um í fari hans getur orðið þér
ljósara í fjarveru hans.
Magdalena, Una, systkini og aðrir
ættingjar og vinir, ég votta ykkur
öllum mína dýpstu samúð, ykkar
sorg er mikil og minn hugur dvelur
hjá ykkur. Leitið huggunar í orðum
Kahlil Gibran:
Þegar þú ert sorgmæddur skoðaðu þá
aftur huga þinn og þú munt sjá að þú
grætur vegna þess sem var gleði þín.
Vildís vinkona.
Stundum gerast þeir atburðir að
það er sem allt samhengi í tilverunni
rofni, hin dýpstu rök virðast óskiljan-
legri en áður. í huganum ríkir aðeins
tóm Ginnungagaps. Þannig varð mér
við er fréttin um hvarf Sverris Guð-
jóns Guðjónssonar af skipi sínu í
Namibíu barst hingað til lands.
Sverrir var nemandi minn í Stýri-
mannaskólanum í Reykjavík veturinn
1991-1992 og einn sá eftirminnileg-
asti. Hann vakti strax athygli mína
fyrir afar prúðmannlega framkomu
og samviskusemi í námi og við kenn-
arar hans vorum sannarlega stoltir
af að hafa slíkan nemanda í skólan-
um. Við vorum vissir um að mikils
væri af honum að vænta í framtíð-
inni. En framtíð hans var ekki ætluð
þessum heimi, hann hlýtur að hafa
verið kallaður til æðri starfa Guðs
um geim, slíkrar gerðar var hann. I
hjarta okkar geymum við minningar
um óvenjulega vandaðan og góðan
dreng sem Sverrir Guðjón Guðjóns-
son var.
Ég undirrituð, skólameistari,
kennarar og allt starfslið Stýri-
mannaskólans vottum eiginkonu
hans og ástvinum öllum dýpstu sam-
úð okkar og biðjum Guð að styrkja
þau í sorginni.
Blessuð og heiðruð sé minning
Sverris Guðjóns Guðjónssonar.
Helga Nikulásdóttir.
0 Fleiri minningargreinar um
Sverri Guðjón Guðjónsson bíða
birtingar ogmunu birtast í blað-
inu næstu daga.