Morgunblaðið - 16.12.1995, Blaðsíða 64

Morgunblaðið - 16.12.1995, Blaðsíða 64
64 LAUGARDAGUR 16. DESEMBER 1995 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ RÓSA SIG URÐARDÓTTIR + Rósa Sigurðar- dóttir fæddist á Dalvík 17. janúar 1901. Hún lést á Fjórðungssjúkra- húsinu á Akureyri 4. desember sl. For- eldrar hennar voru Anna Sigurðardótt- ir og Sigurður Guð- jónsson frá Mói á Dalvík. Hún var þriðja í röðinni af 11 systkinum. Hún giftist Kristni Vil- hjálmssyni frá Hrísey árið 1938, d. 22.4. 1982, og bjuggu þau þar alla sína búskapartíð. Síð- ustu ár sín dvaldist Rósa á Dalbæ, Dalvík. Þau eignuðust ELSKU amma mín er dáin. Þó það sé sárt að missa hana veit ég að henni líður vel núna og er komin til afa og Kidda. Eg á margar góðar minningar um hana ömmu í Hrísey, eins og við systkinin kölluðum hana, og dvaldist ég oft hjá ömmu og afa á sumrin. Ég gleymi aldrei spenningnum þegar feijan nálgaðist land og litla húsið hennar ömmu kom í Ijós. Amma beið svo á bryggjunni og saman gengum við eftir sandinum og heim í hús til afa, sem beið okkar við gluggann. Alltaf hafði amma nægan Scrfræðingar í blóinaskrcytiiiguni við öll brkifæri Skólavörðustíg 12, á horni Bergstaðastrætis, sími 19090 þrjár dætur: Bryn- hildi, f, 14.5. 1939, hún á fimm börn og níu barnabörn. Valdísi, f. 24.10. 1942, maki Guðjón Björnsson, þau eignuðust þrjú börn en misstu son sinn, Kristin, 14 ára gamlan og eiga tvö barnabörn. Arný Björk, fv 9.4. 1947, maki Ágúst El- bergsson, þau eiga þrjú börn og tvö barnabörn. Útför Rósu fer fram frá Hrís- eyjarkirkju laugardaginn 16. desember og hefst athöfnin kl. 14. tíma fyrir mig, þó svo að hún væri með afa veikan heima. Hún vildi að ég lærði að synda og kom mér í sundkennslu. Hún kom næstum alla daga til að fylgjast með og mikið var hún ánægð með mig. Ofáir voru göngutúrarnir okkar í kaupfélagið og var þá oft keypt fyllt karamellu- súkkulaði til að narta í eftir kvöld- matinn. Seinna meir þegar ég varð eldri og kom í styttri heimsóknir, þá með mömmu og pabba, Elfu og Kristni, þá brást það ekki að alltaf var til appelsín og súkkulaðikex í skápnum hjá ömmu. Fórum við Elfa þá oft með Kristin niður á sand að moka og ef gott var veður syntum við og óðum í sjónum. Var amma þá vel vakandi yfir okkur og fylgdist með úr glugganum. Amma fylgdist áfram vel með okkur öllum, 10 barnabömum, en Kidda missti hún snemma. Hún vildi að við menntuðum okkur og gladdist þegar við náðum því sem við ætluð- um okkur. Þegar svo barnabömin fóru að koma fylgdist hún jafn vel með þeim og sendi þeim ullarsokka og vettlinga svo þeim yrði hlýtt. Og ég veit að hún heldur áfram að fylgj- ast með okkur öllum að handan. Elsku Valdís og Guðjón, Rósa og Pétur, Þorbjörg og Tómas, það hlýt- t Ástkaer eiginkona mín, ÓLAFÍA ELÍSABET GUÐJÓNSDÓTTIR, lést í sjúkrahúsi Akraness 15. desember. Jarðarförin auglýst síðar. Ingólfur Helgason, synir og tengdadætur hinnar látnu. t Innilegar þakkir færum við öllum fyrir auðsýnda samúð og kær- leiksríkar kveðjur við andlát og útför móður okkar, ELÍSABETAR HALLDÓRSDÓTTUR, Miklabæ, ÓslandshlíS, Skagaflrði. Guð blessi ykkur öll. Halldór Þorleifur Ólafsson, Sigurlaug Ólafsdóttir, Ingibjörg Ingveldur Ólafsdóttir. t Innilegar þakkir til allra þeirra, er sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og útför móður minnar, tengdamóður og ömmu, MARGRÉTAR MAGNÚSDÓTTUR, Brennistöðum, Eiðaþinghá, sem andaðist í sjúkrahúsinu á Egilsstöðum 23. nóvember sl. Útförin fór fram frá Eiðakirkju laugardaginn 2. desember. Magni Þórarinn Ragnarsson, Sigþrúður Sigurðardóttir, Ingibjörg María Þórarinsdóttir, Margrét Ragna Þórarinsdóttir. GUÐRÚN JÓNSDÓTTIR ur að vera erfitt að vera svona langt í burtu á þessari stundu og við systk- inin sendum ykkur okkar innilegustu samúðarkveðjur. Ég vil kveðja hana ömmu mína með versi sem hún kenndi mér þeg- ar ég var lítil: Legg ég nú bæði líf og ðnd, ljúfi Jesú í þína hönd. Síðast þegar ég sofna fer, sitji Guðs englar yfir mér. Elsku amma, við þökkum þér fyrir allt. Guð geymi þig. Ragnheiður, Elfa og Kristinn. Nú er amma í Hrísey dáin og mig langar að minnast hennar í fáum orðum. Öll sumur sem ég man eftir mér sem krakki tengjast Hrísey og ömmu Rósu og afa Kristni. Valdís, systir mömmu, og fjölskylda hennar bjuggu þá einnig í Hrísey og þarna var mjög gott að vera fyrir barn úr Reykjavík. Hvort sem við krakkarn- ir iékum okkur niðri í fjöru eða uppi á eyju voru ævintýri á hverju strái og heima beið amma með nýtt soðið brauð og mjólk úr kassa sem geymd- ur var í ísskápnum. Á góðviðrisdög- um gátum við jafnvel svamlað í sjón- um eins og á útlendri sólarströnd. Stundum fór ég út á bát með afa. Eftir að ég og systkini mín uxum úr grasi fór ég sjaldnar út í Hrísey en amma fylgdist vel með okkur og var mjög áhugasöm um okkur og við héldum góðu sambandi við hana. Um tíma, eftir að ég var orðin full- orðin, dvaldi ég erlendis og þá sendi amma mér oft bréf og sagði mér fréttir að heiman. Ég var full af ævintýraþrá og það skildi amma greinilega vel því að í einu bréfinu sendi hún mér dægurlagatexta sem henni hefur fundist eiga vel við mig og hefst svona: Ég kýs að flakka um heiminn og fara mína leið, frjáls eins og fugl. Eða flýta mér hægt þó að gatan virðist greið, fijáls eins og fugl. Ég vil elska og lifa og lífsins njóta, líka ef mér sýnist svo með straumnum fljóta, skvetta létt úr klaufunum og boðin brjótá, fijáls eins og fugl. (Höf. Ólafur Gaukur) Þegar afí dó, 1982, varð mjög einmanalegt hjá ömmu. En hún átti góða að, bæði í Hrísey og hér fyrir sunnan, þar sem móðir mín, Bryn- hildur og systir hennar, Árný, búa. Stundum dvaldi hún vetrarlangt hjá þeim. Fyrir nokkrum árum fluttist amma á dvalarheimili aldraðra, Dalbæ, á Dalvík. Þar leið henni vel þótt heilsu væri farið að hraka und- ir það síðasta. Hún var iðin við hann- yrðir, málaði meðal annars dúka sem hún sendi dætrum sínum og bama- börnum á jólunum, ásamt sokkum og vettlingum handa langömmu- bömunum. Elsku amma. Ég og systkini mín, Þorbjörg, Gunnhildur Ásta, Elberg og Jóhanna Steinunn, vitum að þér líður vel núna hjá afa og Kidda frænda. Blessuð sé minning þín. Guðrún Rósa. + Hallfríður Guðnadóttir fæddist 11. desember 1936 á Rútsstöðum í Gaulveijabæjar- hrepp í Ámessýslu. Hún lést í Landspítalanum 7. desember síðastliðinn og fór útförin fram 15. desember. í MINNINGUNNI mun Fríða lifa og vera okkur sem þekktum hana sem fyrirmynd fyrir þann dugnað og þá jákvæðni sem hún hafði gagn- vart Iífinu. Hún gafst aldrei upp og kvartaði aldrei. Þrátt fyrir sárar kvalir og illvígan sjúkdóm bar hún sig alltaf vel og sagðist „hafa það bara ágætt“. Með þessu ljóði vil ég votta henni virðingu mína og þér, elsku Eygló, + Guðrún Jónsdóttir fæddist á Sandfelli í Öræfum 23. febrúar 1912. Hún lést á heim- ili sínu í Kópavogi 4. nóvember síðastliðinn og fór útför hennar fram frá Lágafellskirkju 10. nóvember. í DAG fékk ég þær sorglegu frétt- ir að amma mín væri dáin og ég er hér hinum megin á hnettinum og mér finnst ég vera svo hjálpar- laus og einmana. Ég hafði sjaldan hugsað um það hvernig það væri að missa 'einhvern svo nákominn mér, en fyrir um mánuði síðan hringdi pabbi í mig og sagði að amma væri veik og seinna kom það í ljós að það var krabbamein. Ég grét allan þann dag og mikið eftir það en fólk sagði mér að vera ekki svo svartsýn. Fyrir svo um þremur vikum síðan hringdi ég í afa og ömmu og mér brá svo að heyra hvernig amma talaði, hún var svo neikvæð, hún sem kvartaði aldrei og var aldrei neins staðar illt, en í þetta skiptið var annað í henni hljóðið og þegar við kvöddumst þá var eins og hún væri að kveðja mig fyrir fullt og allt. Þetta var í síðasta skiptið sem ég talaði við hana ömmu mína. Ég keypti mér flugmiða heim í síðustu viku til að ég gæti kvatt hana og sagt henni hvað ég elsk- aði hana mikið, en það verður ekki gaman að koma heim í þetta skipt- ið. í dag var ég að hjálpa vinkonu minni en svo allt í einu fékk ég svo mikinn verk fyrir hjartað og mér leið svo illa, svo ég fór heim og hálftíma seinna hringir mamma og segir mér þessar sorglegustu frétt- ir sem ég hef nokkurn tímann á ævi minn fengið, en ég get ekki grátið lengur. Ég er svo ánægð að amma þjáist ekki lengur og henni líður vel núna því hún er hjá Guði. Hún er hjá öllum sínum ættingjum og vinum sem hafa yfirgefið okkur og hún vill að við _séum ánægð fyrir hennar hönd. Ég er ánægð að hafa haft hana svona lengi hjá mér og fyrir allt sem við gerðum saman. Ég var og er alltaf mikið fyrir ömmu og afa og oft á yngri árum tók ég strætó eftir skóla upp á Austurbrún og var allan daginn hjá þeim að spila. Svo eftir að ég fékk bílpróf þá fórum við Maggi bróðir oft í mánuði til þeirra og sátum langt fram eftir kvöldi og spiluðum kana. Stundum kom pabbi með og þá var spilað eitthvað annað, og aldrei máttum við yfirgefa þau án þess að fá okkur kökubita. Það var aldrei farið frá ömmu og afa með tóman maga. Oft sá ég á ömmu að hún var orðin þreytt eftir að hafa spilað við okkur klukkutímum saman, en hún sagði aldrei neitt. Ég heyrði ömmu aldrei kvarta, en og öðrum aðstandendum mína dýpstu samúð. Nú samvist þinni ég sviptur er; ég sé þig aldrei meir! Ástvinimir, sem ann ég hér, svo allir fara þeir. Ég felli tár, en hví ég græt? Því heimskingi ég er! Þín minning hún er sæl og sæt, og sömu ieið ég fer. En er þín sála sigri kætt og sæla búin þér? Ég veit það ekki! - sofðu sætt! - en sömu leið ég fer. (Kristján Jónsson) Hildur Ragnars. oft hefur henni eflaust verið illt. Amma hafði gaman af að ferð- ast, bæði innanlands sem utan. Ég man alltaf eftir veiðiferðunum sem voru farnar árlega og kom maður þá heim fimm kílóum þyngri, og oft fórum við upp á Þingvelli að grilla. Eftir að ég flutti út þá stríddi ég henni oft í bréfunum og spurði hana hvort hún ætlaði ekki að koma í heimsókn svo við gætum farið til Las Vegas saman og spilað, því áður fyrr hafði amma alltaf happa- þrennur í veskinu og svo stalst hún í spilakassana niðri í bæ eins og unglingsstelpa. Amma var nú hálfgerður ung- lingur í sér og gátum við hlegið mikið saman og strítt hvor ann- arri. Hún var eins og besta vinkona mín. Ég man alltaf eftir því fyrir rúmu ári síðan þegar ég fékk einkaflug- mannsskírteinið, þá bauð ég ömmu og afa í flugferð. Fyrst ætlaði amma ekki að fara en hún var svo stolt og hún vissi að ég mundi stríða henni ef hún kæmi ekki með, svo hún skellti sér upp í litlu flugvélina og flugum við um Reykjanesið og í kringum Keili. í lendingunni greip amma um sætið en aldrei viðurkenndi hún að hún hefði orðið hrædd. Ég er viss um að hún hafði gaman af þessari fyrstu og síðustu flugferð með mér. Mig grunaði aldrei þá að hún mundi ekki fljúga með mér aftur, en ég veit að hún mun samt vera með mér hér eftir þegar ég flýg. Eins og allir vissu sem þekktu ömmu, þá var hún mikil spilakona og hittumst við ekki án þess að spila. Ég og Maggi bróðir hlógum oft að þvi að hún þurfti alltaf að kíkja hjá afa og oft tapaði afi grey- ið út af því, en svo var maður orð- inn svo vanur þessu að maður var farinn að svindla sjálfur. „Þá eru trompin komin,“ sagði hún alltaf í Kana svo að mótspilarinn hennar færi ekki að henda út trompi. Ég og afi sögðum henni að það væri bannað að tala svona mikið meðan við værum að spila, en hún hlust- aði ekki á okkur. Ég sagði henni alltaf að ég ætlaði að skrifa bók sem ætti að heita „Hvernig á að svindla í spilum" eftir Guðrúnu Jónsdóttur. Oft var ég hissa á því að nágrannarnir kvörtuðu aldrei því fjölskyldan er þekkt fyrir að vera hávær og við hlógum svo mik- ið og það voru oft mikil læti í okk- ur langt fram á miðnætti. Og ekki vorum við nú mikið að reyna að hvíslast á eða tala lægra. En ég vona bara að það sé til nóg af spil- um þar sem hún amma mín er núna, ég veit að þá er mikið spilað og hlegið og þá líður henni vel. Elsku amma mín. Takk fyrir all- ar góðu stundirnar sem við áttum saman, öll kvöldin sem við spiluðum saman og takk fyrir allt sem þú og afi hafíð gert fyrir mig. Ég sá þig ekki eftir að þú veiktist svo í huga mínum og hjarta ertu alltaf heilbrigð og hress og þannig mun ég lýsa þér fyrir mínum börnum og bamabörnum og ég óska þess að ég verði eins góð amma og þú varst okkur öllum. Ég veit að við hittumst svo aftur einhvemtímann, enginn nema Guð veit hvenær, en á meðan ætla ég að vera ánægð hérna megin í þessu lífi, því ég veit að það er þín stærsta ósk fyrir okkur öll sem eftir erum. Elsku afi minn, megi Guð gefa þér sem mestan styrk í þessari miklu sorg. Vertu sterkur og hugs- aðu sem svo að amma sé farin í langt ferðalag sem við förum öll einhvern tímann í og hittumst þá aftur. Amma hefði aldrei viljað vita af okkur óhamingjusömum, svo reynum að lifa lífinu áfram. „Ég er ætíð sátt við það sem gerist, því ég trúi því að Guð kunni betur að velja en ég.“ (Epiktetos) Birna Ósk Björnsdóttir. HALLFRIÐUR G UÐNADÓTTIR
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.