Morgunblaðið - 16.12.1995, Síða 66

66 LAUGARDAGUR 16. DESEMBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JÓHANN SVERRIR
KRISTÓFERSSON
+ Jóhann Sverrir
Kristófersson
var fæddur á
Blönduósi 3. mars
1921. Hann lést á
Héraðssjúkrahúsi
Húnvetninga 9. des-
ember sl. Foreldrar
hans voru Kristófer
Kristjánsson frá
Köldukinn, f. 6.6.
1885, d. 7.7. 1964,
og kona hans, Dóm-
hildur Jóhannsdótt-
ir, f. á Skúfsstöðum
28.6.
1967. Systkini
Sverris eru: 1) Skafti, f. 4.3.
1913, fyrrv. bóndi í Hnjúkahlíð.
2) Jóna, f. 20.4. 1918, iðjuþjálfi
í Reykjavík. 3) Þórhallur S.D.
Traustason (hálfbróðir), f. 9.5.
1908, bóndi að Tumabrekku I
Oslandshlíð. Eftirlifandi kona
Sverris er Elísabet Þórunn Sig-
urgeirsdóttir, f. á
ísafirði 23.9. 1926.
Börn Elísabetar og
Sverris: 1) Kristófer
Sverrir, kvæntur
Önnu Guðrúnu Vig-
fúsdóttur. Þau eiga
einn son. 2) Hildur
Björg, gift Birni
Búa Jónssyni. Þau
eiga þrjú börn. 3)
d. 6.9.
1995. Hann lét eftir
sig fjögur börn. 4)
Jón, sambýliskona
Jóhanna Harðar-
dóttir. Hann á þrjú
börn frá fyrra hjónabandi. 5)
Sverrir Sumarliði, _ sambýlis-
kona Júlía Björk Arnadóttir.
Þau eiga eina dóttur. Barnaböm
eru 12. Langafaböra eru fimm.
Útför Sverris fer fram frá
Blönduóskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
GÓÐUR drengur, sem lengi setti
svip sinn á Blönduósbæ, er geng-
inn, Jóhann Sverrir Kristófersson,
fyrrverandi flugvallarvörður og
hreppstjóri. Sverrir, en svo hét hann
í huga okkar, vina hans, unni
heimahögum sínum mjög. Hann var
fæddur á Blönduósi, bjó þar allan
sinn aldur og þar verður hann bor-
inn til grafar í dag, umvafinn hlý-
hug og virðingu samborgara sinna.
Sverrir lauk barna- og unglinga-
prófum, sem tíðkuðust á uppeldis-
árum hans, en var í raun íjölmennt-
aður, víðsýnn og umfram allt
skemmtilegur einstaklingur, sem
gaman var að kynnast og eiga orða-
stað við.
Hann hóf störf hjá Kaupfélagi
Húnvetninga árið 1942. Vann
lengst af við bifreiðarakstur, bæði
innanhéraðs og við vöruflutninga
milli Blönduóss og Reykjavíkur, eða
allt tjl ársins 1956, en síðan við
verzlunarstörf til ársins 1969.
Hreppstjóri Blönduósinga var
Sverrir í rúm 20 ár, 1965 til 1986,
og umboðsmaður skattstjóra á
sama tíma. Sverrir starfaði sem
umsjónarmaður flugvallarins á
Blönduósi í u.þ.b. aldarfjórðung, frá
1965 talið, og var umboðsmaður
Flugsýnar hf. og Vængja hf. um
árabil. Hann var einnig lengi um-
boðsmaður Happdrættis Háskóla
íslands á Blönduósi.
Sverrir tók virkan þátt í félags-
málum Blönduósinga meðan honum
entust starfskraftar. Hann sat um
árabil í stjórn Slysavamafélagsins
Blöndu á Blönduósi. Hann var einn
af stofnendum Húnaflugs hf. 1965
og formaður þess um sinn.
Sverrir Kristófersson var hvers
manns hugljúfi. Hann var góðviljað-
ur og greiðvikinn og lét hvarvetna
gott af sér leiða. Aldrei heyrði ég
hann hallmæla einum eða neinum.
Þvert á móti tók hann gjaman
málstað þeirra, sem áttu undir högg
að sækja. Hann sló gjaman á hinar
léttari nótur og erfitt var að verjast
brosi þegar honum tókst vel upp,
sem oft var. Og sól var í sinni þeg-
ar harmoníkan lék í höndum hans.
Margur Norðlendingurinn hefur
stigið í vænginn við hið ljósa man
við tónaflóð frá nikkunni hans.
Maður af gerð Sverris svila míns
þarf ekki að kvíða uppskeru, sem
ræðst af því, hvemig til var sáð.
Hann á örugglega góða heimkomu.
Og einhvem veginn verður það
ferðalag, sem okkar allra bíður,
auðveldara í huga okkar, þegar
handan landamæranna bíða vinir í
varpa með persónuleika Sverris
Kristóferssonar.
Við Gerða sendum öllum að-
standendum Sverris samúðar- og
vinarkveðjur.
Stefán Friðbjarnarson.
Elsku afi, það er svo tómlegt að
hafa þig ekki lengur héma hjá okk-
ur. En við vitum að nú líður þér
vel og að þú ert kominn til hans
Silla frænda. Eftir sitjum við með
tár í augum og sorg í hjarta og
hugsum um allt það sem við gerðum
saman. Þú varst alltaf svo góður
+
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför
ALFREÐS BÚASONAR,
Kleppsvegi 2.
Sérstakar þakkir eru færðar læknum og hjúkrunarfólki á gjör-
gæsludeild Borgarspítala.
Hrefna Jónsdóttir,
Agnar Búi Alfreðsson,
Elsa H. Alfreðsdóttir, Erlingur Hansson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
sýndu okkur samúð og vinarhug við
andlát og útför móður okkar, tengda-
móður, ömmu, langömmu og systur,
KRISTÍNAR
SIGTRYGGSDÓTTUR.
Sigtryggur Guðmundsson, Jórunn Thorlacius,
HólmfrfðurGuðmundsdóttir, Gylfi Hinriksson,
Hanna Guðmundsdóttir,
Lilja Guðmundsdóttir, Björn Jóhannesson,
Guðmundur Ólafsson,
barnabörn, barnabarnabörn,
Guðrún Sigtryggsdóttir.
við okkur, elsku afi, og alltaf vorum
við velkomnar til þín og ömmu..
Minningarnar eru margar og þær
munum við alltaf varðveita í hjarta
okkar. Takk fyrir allt, elsku afi, við
munum aldrei gleyma þér.
Guð geymi þig, elsku afi.
Þínar afastelpur,
Rakel Ýr og Rebekka
Ýr Jónsdætur.
Elsku afi, nú ert þú líka fallinn
frá. Þú varst búinn að vera veikur
svo þú vissir ekki af því þegar pabbi
dó. Ég var því fegin, en nú verður
þú sá fyrsti sem fær að hitta hann
aftur, og ég gleðst yfir því.
Ömmu, Kristófer, Hildi, Jóni og
Sverri samhryggist ég innilega á
þessu erfíða ári. En það koma önn-
ur ár og vonandi verður þetta ár
bara til þess að minna okkur á allt
sem vel fer.
Elsku afí, ég vona að þér líði nú
vel í ljósinu hjá Guði vini mínum.
Njóttu heill.
Olöf Ragna Sigurgeirsdóttir.
Kveðja frá dótturbörnum
Seljahverfið í Reykjavík, upp úr
miðjum áttunda áratugnum, með
sínum nýbyggðu og hálfbyggðu
húsum, húsagrunnum, byggingar-
tækjum og móum og mýrum allt í
kring, var sannkallað ævintýraland
fyrir þá sem þar slitu barnsskónum.
Við systkinin vorum í þeim hópi og
það var því ekki auðsótt að fá okk-
ur í heimsóknir sem kostuðu hlé frá
könnun ævintýralandsins. En væri
minnst á að til stæði að fara norður
á Blönduós var annað viðkvæði. Þar
voru nefnilega amma og afí sem
átti að sækja heim.
Tíminn er oft lengi að líða þegar
börn eiga von á einhveiju góðu og
okkur þótti leiðin norður yfir heiðar
því í lengra lagi. Þegar komið var
yfír Holtavörðuheiði var það mikið
metnaðarmál að vera fyrstur til að
eygja rauðan Moskovitch og seinna
rauða Lödu sem kom á móti okkur
með afa undir stýri. Ekki var það
minni upphefð að fá að sitja í hjá
afa heim á Húnabrautina.
Afí þekkti þessa leið eins og lóf-
ann á sér enda ók hann flutninga-
bíl milli Reykjavíkur og Blönduóss
um árabil. Það var alltaf jafn for-
vitnilegt og spennandi að koma inn
á hreppstjóraskrifstofuna í húsi afa
og ömmu, þar sem pípu- og vindla-
reykurinn liðaðist um loftið og happ-
drættismiðar voru seldir og málverk
og útsaumur úr sveitinni í kring
fékk viðeigandi innrömmun. Ekki
voru síðri ferðimar á flugvöllinn við
Blönduós sem afí hafði umsjón með.
Þar fengum við systkinin okkar
fyrstu tilsögn í bifreiðaakstri hjá
einum reyndasta bílstjóra landsins.
En fyrst og og fremst voru sam-
verustundirnar með afa trygging
fyrir endalausum hlátri. Sumir hafa
nefnilega þá náðargáfu að geta
skemmt sjálfum sér með því að
skemmta öðrum. Þessu kynntust
einnig makar og vinir okkar eldri
systkinanna þegar við áttum leið
um Blönduós hin síðari ár. Afi hef-
ur nú kvatt okkur eftir erfið veik-
indi og lagt í síðustu ferðina. Við
systkinin höfum þar með farið okk-
ar síðustu ferð norður í land með
þá sérstöku eftirvæntingu sem
fylgdi því að hitta þennan kæra vin.
Glúmur Jón, Ellisif
Katrín og Soffía Hlín.
Bernskuárin sitja lengi í minni,
líklega hvað lengst allra æviskeiða.
Bezti leikbróðir minn frá þeim árum
var að kveðja jarðlífið.
Fullu nafni hét hann Jóhann
Sverrir Kristófersson, fæddur á
Blönduósi, ólst þar upp, starfaði þar
og dó. Á þeim stað þekkti hann
hver maður um áratuga skeið og
þá undir síðara skírnarnafni og
hvern mann þekkti hann í plássinu.
Hann var hreppstjóri Blönduósinga
árum saman og hann var líka flug-
vallarstjóri Húnvetninga langa hríð.
KRISTJAN G.
HÁKONARSON
Kristján G. Há-
konarson var
fæddur á Rauð-
kollsstöðum, Snæ-
fellsnesi, 6. maí
1921. Hann lést á
heimili sínu, Þorra-
götu 5, Reykjavík,
5. desember síðast-
liðinn. Foreldrar
Kristjáns voru Há-
kon Kristjánsson,
bóndi að Rauðkolls-
stöðum, og Elisabet
Jónsdóttir, hús-
freyja. Systkini
Kristjáns: Jóhann,
f. 1919, d. 1980; Valtýr, f. 1923;
Guðbjörg, f. 1925. Árið 1950
kvæntist Kristján eftirlifandi
eiginkonu sinni,
Snjáfríði Sigurjóns-
dóttur, f. 1922, hús-
móður, frá Dýra-
firði. Dætur þeirra
tvær eru: Sigrún
hjúkrunarfræðing-
ur, f. 1953, hennar
maður Sveinbjörn
Jónsson, verkfræð-
ingur, og eiga þau
þijár dætur; Erna,
sjúkraþjálfari, f.
1956, eiginmaður
hennar Isleifur ÓI-
afsson, Iæknir, og
eiga þau þrjú börn.
Útför Kristjáns fór fram í
kyrrþey frá Fossvogskapellu
13. desember.
KRISTJÁN Hákonarson útvarps-
virki er dáinn. Hann lést skyndilega
á heimili sínu að morgni 5. desem-
ber síðastliðins og var jarðsettur í
kyrrþey að eigin ósk.
Kristján fæddist að Rauðkolls-
stöðum í Hnappadalssýslu árið
1921 og var næstelstur 4 systkina.
Hann ólst upp á Rauðkollsstöðum
til 15 ára aldurs, en fór þá til náms
til Reykjavíkur og bjó hjá ættmenn-
um sínum. Foreldrar Kristjáns
brugðu búi 1946 og fluttu til
Reykjavíkur. Við þann fiutning
sameinaðist fjölskyldan á nýjan
Ieik. Eftir gagnfræðapróf fór Krist-
ján í Samvinnuskólann og nam síð-
an útvarpsvirkjun. Að loknu því
námi vann hann á viðgerðarstofu
Ríkisútvarpsins. 1950 kvæntist
Kristján Snjáfríði Siguijónsdóttur
og stofnuðu þau sitt heimili í
Reykjavík. Á komandi árum sótti
hann fjölda námskeiða sem veittu
honum ýmis starfsréttindi á tækni-
sviði. 1953 tók hann við starfi sem
stöðvarstjóri við endurvarpsstöðina
í Hornafirði og fluttu þau hjónin
til Hafnar með nýfædda dóttur sína,
Sigrúnu. Kristján og Fríða bjuggu
á Höfn í alls 5 ár. Þar eignuðust
þau yngri dóttur sína, Ernu, 1956.
Árið 1958 bauðst Kristjáni starf við
útvarpsstöðina á Vatnsenda. Fjöl-
skyldan flutti þá aftur til Reykjavík-
ur í nýja íbúð á Hjarðarhaga. Krist-
ján vann sem tæknimaður í vakta-
vinnu við útvarpsstöðina allt til
starfsloka 1992. Fyrir tæpu ári
fluttu Kristján og Fríða í fallega
íbúð við Þorragötu með góðu útsýni
yfír Skerjafjörðinn og vel staðsetta
með tilliti til gönguferða um Ægi-
síðuna og Skeijafjörð.
Ég kynntist Kristjáni,
tengdapabba, fyrst fyrir 19 árum.
Hann og Fríða tengdamamma tóku
mér strax vel. Með árunum kynnt-
ist ég betur og betur þeim mörgu
kostum sem Kristján var gæddur.
Hann var hæglátur, en virtist manni
alltaf vera vel fyrirkallaður og í
góðu skapi. Jafnvel í erfiðum veik-
indum hélt hann sínu jafnaðargeði.
Við mótlæti virtist hann byrgja
mestu reiði sína með sér í stað þess
Hann hafði mikinn áhuga á flug-
samgöngum og vann ötullega á
þeim vettvangi til hagsbóta fyrir
sýslunga sína. Utan við þessi störf
fékkst hann við innrömmun mynda,
því að hann var hagleiksmaður.
Kippti í kynið, því að faðir hans var
útskurðarmeistari og kenndi
drengjum handavinnu í barnaskól-
anum, t.d. á mínum námsárum þar.
Og tveir af sonum Sverris fást við
trésmíðar.
Sverrir kvæntist afbragðskonu
frá ísafirði, Elísabetu Sigurgeirs-
dóttur. Þau hjónin reistu sér mynd-
arlegt hús á Ósnum í samvinnu við
foreldra Sverris, eignuðust fimm
börn, eina dóttur og fjóra syni. Einn
sonanna andaðist í haust á miðjum
aldri.
Ég veit að frændi minn góður
leyfði ekki af sér í lífsbaráttunni.
Samt átti hann lengi óhægt um vik
af heilsufarsástæðum. En ég fylgd-
ist reyndar ekki rétt vel með ferli
hans. Síðast hittumst við fyrir hálfu
sjötta ári á niðjamóti afa okkar og
ömmu, Kristófers Jónssonar og
Önnu Árnadóttur, sem lengi bjuggu
í Köldukinn á Ásum. Þar var fjöl-
menni og dagurinn eftirminnilegur.
En bernskan var samverutími
okkar Sverris. Hús foreldra hans
var mér sem annað heimili og þang-
að sótti ég margan daginn. Þar
undum við frændurnir við ýmiskon-
ar leiki bæði innan húss og utan
og komu fótboltinn og sleðinn mik-
ið við sögu.
Sverrir var léttur í lund og gam-
ansamur, enda átti hann ekki langt
að sækja þær lyndiseinkunnir. Fað-
ir hans var. t.d. hvað mesta ljúf-
menni, sem fyrirfannst, skipti
naumast skapi. — Sverrir var yngst-
ur þriggja systkina og hverfur
þeirra fyrstur á braut.
Ég votta Elísabetu og börnum
þeirra Sverris innilega hluttekn-
ingu, svo og tengdabörnum og
barnabörnum, ennfremur Skafta og
Jónu Sigríði.
Baldur Pálmason.
að gefa henni óhefta útrás. Hann
fylgdist vel með dægurmálum og
var vel heima í flestu sem varðaði
land og þjóð, ekki síst á sviði stjórn-
málanna hérlendis og erlendis. Auk
þess að geta gert við flest tól og
tæki þá hirti Kristján einstaklega
vel um alla hluti og hélt röð og
reglu á öllu. Til dæmis voru bílar
hans alltaf í toppstandi þrátt fyrir
að jafngamlir bílar sömu tegundar
væru löngu komnir á haugana. Þá
daga sem Kristján var ekki á vakt
yfir fjarskiptabúnaði landsmanna
uppi á Vatnsenda, mátti sjá hann
ýmist á göngu um vesturbæinn,
spilandi golf úti á Seltjarnarnesi, í
sundi í Vesturbæjarlauginni eða á
gönguskíðum innanbæjar eða upp
til heiða. Á kvöldin var horft á sjón-
varpsfréttirnar og síðan setið með
dagblöðin og þau lesin í þaula yfir
kaffibolla.
Fyrir 10 mánuðum slasaðist
Kristján í alvarlegu umferðarslysi
og lá lengi á Borgarspítalanum og
á Grensásdeild. Honum tókst með
harðri þjálfun og viljastyrk að ná
allgóðri heilsu eftir slysið. En því
miður dugði sú heilsa honum ekki
til að stunda eftirlætisíþróttina,
golf, síðastliðið sumar. Andlegri
heilsu hélt hann vel og sama dag
og hann féll frá átti hann að mæta
í spurningakeppni í útvarpinu.
Megi minningin um Kristján lifa.
Fríðu sendi ég dýpstu samúðar-
kveðju.
ísleifur Ólafsson.
Hver minning dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni
af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki
var gjöf, sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum,
er fengu að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku afi, við þökkum þér fyrir
allt sem þú varst okkur. Hvíl í friði.
Helga, Hjördís og Hildur;
Atli, Drífa og Ásrún.