Morgunblaðið - 10.04.1996, Blaðsíða 42

42 MIÐVIKUDAGUR 10. APRÍL 1996
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
t
Frændi okkar,
JÓNMUNDUR JENSSON
bifreiðastjóri,
Vfðimel 34,
sem andaðist 1. apríl sl., verður jarðsunginn frá Neskirkju miðviku-
daginn 10. apríl kl. 15.00.
Ásta Halldórsdóttir,
Hermannía Halldórsdóttir,
Sesselja Halldórsdóttir,
Guðmundur Halldórsson.
t
Okkar kæri frændi og vinur,
TORFI L. TORFASON,
Dvalarheimilinu Höfða,
Akranesi,
verður jarðsunginn frá Akraneskirkju
fimmtudaginn 11. apríl kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda.
Lauritz H. Jörgensen.
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og
amma,
PETRA ÁSMUNDSDÓTTIR,
Hrafnistu,
Hafnarfirði,
verður jarðsungin frá Fossvogskapellu
fimmtudaginn 11. apríl kl. 13.30.
Margrét Arnórsdóttir, Árni Gunnarsson,
Emma Arnórsdóttir
og barnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
SIGURÐUR SKARPHÉÐINSSON,
Reynimel 54,
Reykjavík,
lést í Sjúkrahúsi Reykjavíkur hinn 8.
apri'L
Helga Jónsdóttir,
Hjördís Sigurðardóttir, Hans Þór Jensson,
Gerður Sigurðardóttir, Eyjólfur Sæmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn og faðir,
INGÓLFUR GÍSLI ÍNGÓLFSSON,
lektor við KHÍ,
Lindarhvammi 7,
Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Digraneskirkju á
morgun, fimmtudaginn 11. apríl kl.
13.30.
Helga Guðmundsdóttir,
Guðmundur Gísli Ingólfsson,
Helgi Ingólfur Ingólfsson,
Gunnar Órn Ingólfsson,
Fanney Sigrid Ingólfsdóttir.
t
Elskuleg móðir okkar, dóttir og frænka,
ÁSLAUG JÓNSDÓTTIR
píanókennari,
Öldugranda 1,
lést á gjörgæsludeild Borgarspítalans
5. apríl sl.
Bjarni Jónsson,
Andrés Jón Esrason,
Anna Bjarnadóttir,
Jón Eiríksson,
Ingibjörg R. Guðmundsdóttir,
Helga S. Eiríksdóttir.
GUÐRÚN
GUNNARSDÓTTIR
+ Guðrún Gunnarsdóttir
fæddist 27. júní 1904 á
Leirá, Borgarfjarðarsýslu.
Guðrún lést 1. apríl síðastliðinn
á Sjúkrahúsinu á Akranesi á
92. aldursári. Foreldrar hennar
voru Gunnar Bjarnason, ættað-
ur úr Þönglabakkasókn í Þing-
eyjarsýslu, og Þórdís Halldórs-
dóttir frá Reyni undir sunnan-
verðu Akrafjalli. Guðrún ólst
upp í Fellsaxlarkoti í Skil-
mannahreppi við sunnanverðan
Leirárvog en fluttist síðar til
Akraness þar sem hún eignað-
ist 5 dætur: Vigdísi, Ónnu
Helgu, Erlu, Agústínu og Hjör-
dísi, sem allar lifa móður sina.
Eru niðjar Guðrúnar búsettir
ýmist á Akranesi, í Borgar-
firði, Grundarfirði, Reykjavík
eða Mosfellssveit.
Útförin fór fram frá Akra-
neskirkju 9. apríl.
Sterk tengsl myndast jafnan milli
kynslóða á íslandi, einkum þegar
þau eru grundvölluð á mannlegri
hlýju og umhyggju. Það var ætíð
eftirsóknarvert að leita af mölinni
fyrir sunnan til ömmu sinnar í út-
gerðar- og ræktunarbæinn Akranes
þar sem fjaran, kálgarðarnir og
ömmusögurnar áttu dijúgan þátt í
að toga af öllum kröftum til sín
ungan dreng fyrir sunnan. Foreldr-
arnir áttu oft í einhverju basli: óviss
atvinna í Reykjavík, erfiðir sjúk-
dómar, húsnæðisleysi, sífelldir
flutningar vítt og breitt um aust-
urbæ Reykjavíkur, öll tilveran virt-
ist meira og minna vera í skötulíki:
tengsl við annað fólk ýmist lausleg
eða mjög yfirborðsleg, lítil sem eng-
in vinasambönd mynduðust og þá
var gott að fara í sumardvöl til
ömmu sinnar á Skaganum. Þegar
Sementsverksmiðjan var byggð var
leiksvæði barnanna í grennd við
þetta mikla fyrirtæki sem jók starf-
semi sína með hverju ári. Bygging-
amar stækkuðu og brátt mátti
meira að segja sjá þær sunnan úr
Reykjavík! Að lokum varð lágreista
húsið þar sem amman á Skaganum
bjó í, að þoka fyrir vaxandi umsvif-
um og framkvæmdum. Já fjörurn-
ar, höfnin, gömlu varirnar, Breiðin
og Krókalónið að ógleymdum
Langasandi voru fyrirheitna landið
í augum barnsins á mölinni fyrir
sunnan. Jafnvel húsþakið varð að
kanna og skoða, strompar húsanna
hafði sitt aðdráttarafl: af hveiju
voru þeir svo ólíkir hver öðrum?
Þá vom skrýtnu áhöldin og gamli
hefilbekkurinn, litla skektan og
netasteinarnir sem allt tilheyrði
honum Ásgeiri gamla, barngóða
manninum sem kominn var af vik-
ingum norðan af Ströndum sem í
huga drengsins var á heimsenda.
Amma bjó með honum í gamla lág-
reista húsinu í nálægt þriðjung ald-
ar. í skúr áföstum húsinu var stór
kartöflukjallari og þar rétt hjá helj-
armikil kolastía þar sem maður gat
breytt sér í blámann á örskammri
stund. Kolin voru notuð til kynding-
ar á köldum vetrardögum þegar
annað uppkveikjuefni var ekki nógu
gott. Það var gaman að læða einum
litlum kolamola inn í eldinn og sjá
hvað gerðist. Eldurinn í ofninum í
ömmuhúsi var eitt af þessum undr-
um veraldar sem ungur drengur
þurfti að skoða betur. Oft vildu litl-
ir puttar þreifa á ýmsu sem olli
sársauka og sviða. Þeim fullorðnu
stóð stuggur af þessum leiksvæðum
og það var nefnd flenging af ein-
hveijum. En það voru sett ósýnileg
bönn og boð á nokkuð sérstakan
hátt: þarna í kolastíunni hefði Móri
sést um árið og eftir það var forð-
ast að dvelja lengur en nauðsynlegt
þótti og hraða för sinni sem mest
um kjallarann og skúrina til að
verða ekki á vegi þessarar óvættar
úr Kjósinni. Að staldra við og fikta
eitthvað í kjallaranum var ekki
lengur eftirsóknarvert og allar þess-
ar gersemar þar urðu smámsaman
jafnframandi og keisarinn í Kína.
Farið var með ömmu í kartöflu-
garðana inn af bænum milli djúpra
skurða með allskonar kassa og
áhöld. Því þyngsta var ekið í græn-
máluðum hjólbörum sem höfðu mik-
ið og stórt járnvarið tréhjól. í görð-
unum vann amma baki brotnu langt
fram á kvöld við að setja niður út-
sæðið á vorin, reyta arfa og hlúa
að veikluðum gróðrinum yfir sum-
arið, taka upp jarðeplin á haustin.
Þá vann hún lengi fram eftir á
kvöldin við þvotta sem hún tók að
sér sem og skúringar en lengi vel
sá hún um ræstingu þess hluta
Sementverksmiðjunnar þar sem eru
mötuneyti, snyrtiaðstaða verka-
manna og nokkrar skrifstofur. Að
lokum var sú vinna orðin henni um
megn. Hún átti erfitt með að bera
þungar vatnsföturnar og áhöldin
um gangana og stigana, sífellt
meiri aðstoðar varð hún að njóta
áður en hún sagði þessum eina
opinbera starfa lausum, þá komin
á miðjan áttræðisaldur. Það var
erfið stund fyrir hana að hætta
vinnu. Hún var sífellt stritandi. En
ætíð var gleðin og ánægjan í fyrir-
rúmi hjá þessari alþýðukonu sem
vildi leggja sitt af mörkum við að
efla og rækta kærleikann og virð-
inguna fyrir lífinu hjá ungviðinu,
barnabörnunum sínum. Og þótt lík-
amlega þreytan eftir erfiði dagsins
væri mikil var ætíð grunnt á
skemmtilegu sögunum og kvæðun-
um á kvöldin. Jafnan lagði gamla
konan mikla áherslu á að biðjast
fyrir áður en farið væri að sofa.
Kenna vildi hún bæði seint og
snemma urmul bæna sem mér þótti
sumar afargamlar og fornfálegar,
- kannski voru þær aftan úr páp-
ísku sumar hveijar. Því miður dag-
aði engin þeirra uppi í huga mér -
það væri gaman í dag að kunna
eitthvað af þessum gömlu bænum.
Svo blessaði gamla konan barna-
börnin sín í bak og fyrir áður en
hún fól honum Jesú að varðveita
og gæta augasteinanna sinna fyrir
honum írafellsmóra meðan myrkrið
réð húsum. Þá var loksins kominn
vinnufriður í húsið til að ganga frá
þvotti sem átti að afhendast í bítið
næsta morgun. Amma var sífellt
að, þó sá ekki drengurinn að sunn-
an að hún væri nokkurn tíma þreytt.
Amma var flámælt eins og það
var nefnt og var ekkert- að leyna
því. Hún vildi eðlilega tjá sig með
því tungutaki sem hún hafði numið
í æsku. Einhveiju sinni hafði eldri
dóttursonurinn að sunnan, undirrit-
aður, verið hjá henni um dálítinn
tíma sem voru einhveijar vikurnar,
jafnvel mánuðir en henni þótti dvöl-
in allt of stutt. Amma virtist vera
óháð tímanum, það var eins og hún
þekkti ekki tímann fremur en hann
væri draugarnir í Kjósinni. Norðan
garri var á og því illt í sjóinn með
Akraborginni (þeirri elstu) og því
var ákveðið að senda strákstaulann
suður í rútunni sem skreytt var
fagurlega í bak og fyrir með þrem
þornum. Þar sem hún vildi ekki að
strákur kenndi sultar einhvers stað-
ar í Hvalfirðinum á slóðum mór-
anna, spurði hún áður en lagt var
af stað að heiman áleiðis í rútuna:
,Veltu ekki venur fá þér meira sker
áður en þú ferð söður“. Þetta svo-
nefnda flámæli þótti um þær mund-
ir lítt eftirsóknarvert í nuga ís-
lenskra skólamanna og var kapp-
kostað að kjafta það í hel sem tókst
að ég held ágætlega. Hins vegar
þótti ungum dreng það skrýtin ráð-
stöfun og ákvörðun að bannað væri
gegn harðasta straffi að nema
tungutak þeirrar manneskju sem
hann bar einna mestan kærleik til
á þessum bernskuárum sínum.
Lifsspekin var meitluð inn í hug-
skot barnanna og hjörtu, stundum
í formi málshátta. Einhveiju sinni
hafði einhver óþurftarhlutur verið
keyptur fyrir peninga sem fengust
fyrir blaðasölu. Þótti henni illa far-
ið með aurana sem þurfti svo mikið
erfiði til að vinna sér fyrir. Þá kom
þetta: Vertu ætíð sparsamur, þá
áttu ætíð fyrir óvæntum útgjöldum,
góði minn. Öðru sinni fannst ömmu
nóg um þegar dreng einum að sunn-
an þótti hlutur sinn rýr í barnaleik:
Vertu trúr yfir litlu drengur minn.
Þá verður þér trúað fyrir meiru, -
seinna. Þannig var unnið á óþolin-
mæðinni og bráðlæti með rósemi
og stillingu. Betur væri komið í
okkar að mörgu ágæta þjóðfélagi,
að sem flestir gætu lært alþýðu-
speki sem þessa og tileinkað sér
hana með því að fara eftir því sem
reynslan hefur kennt kynslóðunum.
Reynsluspeki þessi var svo sjálfsögð
hjá þessari góðu ömmu sem vildi
öllum vel og trúði ætíð að aldrei
fyrirfyndust svo miklir erfiðleikar
að ekki mætti ráða þær þrautir með
ráðdeildarsemi og sameiginlegri
hjálp ijölskyldunnar ef þeir þá leyst-
ust ekki smám saman að sjálfu
sér. Amma vildi helst ekki viður-
kenna neina erfiðleika, þeir væru
bara til þess að sigrast á og hlut-
verk þeirra væri að efla með okkur
sjálfsbjargarviðleitnina.
Það er góð endurminning um
góða konu, ömmu mína á Akranesi
sem ætíð grét einhveijum þeim feg-
urstu tárum sem eg minnist að
hafa nokkurn tíma séð þegar hún
stendur dálítið kiðfætt og lágvaxin
með bogið bak á bryggjunni eða
rútubílahlaðinu veifandi hægt hend-
inni sinni til að kveðja barnabarnið
sitt á leið þess suður, grípur síðan
um svuntuhornið sitt, dregur það
upp að hvörmunum til að þerra
saknaðartárin.
Við kveðjum þessa góða konu
yfir móðuna miklu með trega, ömm-
una svo sem við eigum góða minn-
ingu um. Guðjón Jensson,
Mosfellssveit.
Erfidrykkjur
Kiwanishúsið,
Engjateigi 11
s. 5884460
t
JÓHANN HJALTI ANDRÉSSON,
Vetrarbraut 19,
Siglufirði,
sem lést í sjúkrahúsinu á Siglufirði föstudaginn langa, verður jarð-
sunginn frá Siglufjarðarkirkju föstudaginn 12. apríl kl. 14.
Fyrir hönd vandarrianna,
Jón Zophaníasson.
t
Útför
JÓNS GUÐMUNDAR JÓNSSONAR
frá Vestra-íragerði,
Stokkseyri,
fer fram frá Stokkseyrarkirkju í dag, miðvikudaginn 10. april, kl. 14.
Fyrir hönd frændfólks og annarra vandamanna,
Elín Bachmann,
Guðný Pétursdóttir,
Jón Adólf Guðjónsson.