Morgunblaðið - 21.06.1996, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
FÖSTUDAGUR 21. JÚNÍ1996 33
HULDA
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Hulda Guð-
mundsdóttir
fæddist á Fáskrúð-
arbakka í Mikla-
holtshreppi 10. ág-
úst 1916. Hún and-
aðist í Borgarspíta-
lanum 6. júní síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Sigríð-
ur Jónsdóttir og
Guðmundur Jóns-
son er bjuggu á
Fáskrúðarbakka.
Systkini Huldu eru
Krisiján Guð-
mundsson bifreið-
arstjóri, f. 12.10. 1918; Jón
Hallvarðsson hrl., f. 16.5. 1899,
d. 13.4. 1968; Einvarður Hall-
varðsson starfsmannastjóri, f.
20.8. 1901, d. 22.2. 1988; Jónat-
an Hallvarðsson hæstaréttar-
dómari, f. 14.10. 1903, d. 19.1.
1970; Sigurjón Hallvarðsson
skrifstofustjóri^ f. 16.7. 1905,
d. 30.10. 1987; Ásdís Hallvarðs-
dóttir, f. 13.1. 1908, d. 29.11.
1965; Krislján Hallvarðsson, f.
7.10. 1909, d. 20.1. 1915; Guð-
björg Hallvarðsdóttir verslun-
armaður, f. 18.6.
1912.
Árið 1930 flytur
Hulda ásamt móður
sinni og þremur
systkinum til
Reykjavíkur. 21.
febrúar 1942 giftist
hún Steingrími Jón-
atanssyni, f. 11.2.
1908, d. 25.9. 1977.
Hófu þau búskap á
Laugavegi 98 í
Reykjavík, en fluttu
síðan 1957 á Skeið-
arvog 75. Börn
Huldu og Steingríms eru: 1)
Jakob Steingrímsson skrif-
stofustjóri, f. 20.12. 1943,
kvæntur Karen Þorvaldsdóttur
aðst.forst.manni, f. 7.5. 1945.
Börn þeirra eru Hulda skrif-
stofustúlka, f. 20.11. 1967, og
Anna Margrét nýstúdent, f.
28.7. 1975. 2) Hildur Stein-
grímsdóttir bankaritari, f. 14.5.
1956.
Útför Huldu fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Hulda föðursystir mín er látin
tæplega áttræð eftir nokkurra ára
vanheilsu, einkum síðasta misserið,
en aðeins tveggja daga legu á
sjúkrahúsi, þegar hjartað brast. Þá
var raunar löngu tímabært, að hún
hlyti fulla rannsókn og aðhlynningu,
en hún streittist ætíð á móti því að
verða stofnanamatur og bjó að sínu
fram að hinum snöggu vistaskiptum.
Þau komu mér mjög á óvart, sem
aldrei hafði séð hana eða heyrt nema
hressa í bragði, en síður þeim er
allra næst henni stóðu.
Hulda kom í þennan heim að Fá-
skrúðarbakka á Snæfellsnesi, en að
mestu ættuð sunnan af Mýrum, dótt-
ir Sigríðar Jónsdóttur frá Skiphyl,
sem átt hafði Hallvarð Einvarðsson
og þau búið sín blómgunarár í Skut-
ulsey, en flutst upp á landið litlu
fyrr en hann hneig í valinn langt
fyrir aldur fram. Sigríður bjó því í
löngu ekkjustandi með stuðningi
ráðsmanns, sem gjörðist faðir
tveggja yngstu barna hennar, Huldu
og síðar Kristjáns. Hallvarðsbörnin
voru sjö, elst þrettán ára og yngst
nýfætt, þegar þau fluttu, og þar af
komust sex upp. Var því margt í
heimili og mikils, sem til þurfti, og
þá ekki síður þar sem synirnir sóttu
fast til mennta. Auk Kristjáns lifir
Guðbjörg systur sína, hin yngsta af
fyrrí hópnum. Kom Hulda eins og
fagurt ljós inn í bernsku hennar og
kallaði til ástúðar og umhyggju, og
var alla tíð mjög kært með þeim
systrum, svo að missir Bubbu
frænku er mikill.
Nafn Huldu var ekki úr ættum.
Höfum við fyrir satt, að hún muni
heitin eftir huldukonunni, sem móðir
hennar átti að vinkonu í hvamminum
í Skutulsey, en af henni hef ég haft
sannferðugar spurnir frá föður mín-
um. Og vel get ég hugsað mér, að
hún hafi þegið útlit og gáfur að
nafnfylgju. Hún var óvenjulega björt
á hörund og andlitið fellt í umgerð
af dökku og lífmiklu hári, í alla staði
falleg stúlka og hélt fríðleik sínum
vel, þótt á hana bættist með árun-
um. Hún var skarpgreind og með
árunum víðlesin og sagnfróð og vel
heima í ættum. Hún var selskapsljón
og samræðusnillingur, gædd ríkri
kimnigáfu, stundum af svalara tag-
inu, og djúp og hljómmikil röddin
gæddi orð hennar áhrifamætti og
alvöruþunga, þegar hún vildi það við
hafa. Hún var jú afkomandi Jóns
„dýrðarsöngs" eins og margt gáfu-
og raddfólk. Hún lét engan komast
upp með fordild eða yfirlæti án þess
að rétta hann af á sinn ljúflega máta.
Hulda fluttist í bæinn 1931 með
móður sinni og systkinum og var
um árabil til heimilis með þeim við
Framnesveg, þar sem amma hélt
heimili. Komin í gegnum kvöldskóla
og frammistöðu á Hressingarskál-
anum hóf hún starf hjá Gjaldeyris-
nefnd 1935 og kynntist þar Stein-
grími Jónatanssyni, fjarskyldum
ættingja okkar af kyni Mýramanna.
Af báðum fór svipað orð um frá-
bæra kímnigáfu og góða viðkynn-
ingu. Fór ekki hjá því, að þau löðuð-
ust saman og lifðu síðan í ástúðlegu
hjónabandi í hálfan fjórða áratug,
þar til hann féll frá 1977. Auk versl-
unai-menntunar var hann gullsmiður
sem faðir hans og beitti listfengi
sinni nokkuð í hjáverkum. Bar heim-
ili þeirra þess merki og smekks og
alúðar beggja, fyrst ofarlega á
Laugavegi og síðan í Skeiðarvogi.
Bjuggu þau við góða rausn, veitul
og vinsæl, enda helgaði hún sig
heimilinu frá upphafi.
Nú skortir aðeins rúmt ár á tvo
tugi, sem Hulda hefur haldið heimilið
fyrir sig og Hildi dóttur sína, sem
stundað hefur starf í Landsbankan-
um, og ræktað garð sinn með prýði
jafnt sem blómjurtir inni. Um leið
hefur hún verið dætrum Jakobs son-
ar síns örugg gæsla og stoð þeirra
og stytta. Það var jafnan tilhlökkun-
arefni að hitta hana í samkvæmum.
Nú hefur það tekið enda, og er að
missir og söknuður, en mestur er
missir Hildar, þar sem hún stendur
nú ein uppi. Þær mæðgur studdu
hvor aðra. Síðustu árin fékk Hildur
endurgoldið móður sinni af sérstakri
alúð og þolinmæði, sem allir aðstand-
endur eiga henni þökk að gjalda fyrir.
Huldu fylgja óskir okkar allra um
fararheill um eilífðarvegu og þakk-
læti fyrir allt, sem hún hefur verið
okkur. Innileg samúð er vottuð börn-
um hennar, barnabörnum, tengda-
dóttur og systkinum.
Bjarni Bragi Jónsson.
t
Ástkær eiginmaöur minn,
ÁRNI ARNGRÍMSSON,
Goðabraut 3,
Dalvfk,
lést í Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri 17. júní.
Bára Elíasdóttir.
SYLVIA MATTHEWS
HARALZ
+ Sylvía Matt-
hews Haralz
var fædd í Easton,
Pennsylvaníu hinn
27. júlí 1929. Hún
lést á heimili þeirra
hjóna í Arlington,
Virginíu á upp-
stigningardag hinn
16. maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Wilbur T. So-
ulis, verkfræðing-
ur, og kona hans
Sylvía, f. Matthews.
Sylvía ólst upp og
stundaði nám í Bet-
hlehem, Pennsylvaníu. Árið
1951 giftist hún Richard P.
Matthews, síðar lögfræðingi,
og settust þau að í Virginíu, í
nágrenni Washington, D.C. Þau
eignuðust tvö börn, Kathleen,
APÓTEK
AUSTURBÆJAR
Háteigsvegi 1
BREIÐHOLTS
APÓTEK
Álfabakka 12
eru opin til ki. 22
Næturafgreiðslu
eftir kl. 22 annast
Apótek Austurbæjar
lækni í Cincinnati,
Ohio og Philip, við-
skiptafræðing í Arl-
ington, Virginiu.
Þau hjón skildu árið
1978.
Árið 1984 gekk
Sylvía að eiga Jónas
H. Haralz, banka-
stjóra Landsbanka
Islands. Bjuggu þau
á íslandi næstu
fjögur ár en fluttust
til Bandarikjanna
árið 1988, þar sem
Jónas starfaði sem
aðalfulltrúi Norð-
urlanda í sljórn Alþjóðabank-
ans í Washington, D.C. og síðan
sem ráðunautur.
Minningarathöfn um Sylvíu
verður haldin i Fossvogskirkju
í dag klukkan 15.00.
„Eins og dæmigerður Ameríkani
tala ég bara mitt móðurmál. En
flestir Islendingar tala ensku og ég
hlakka til að vera með Jónasi á
íslandi á elliárunum, þegar hann
loksins hættir að vinna. Ég held
að það sé betra að vera gamall þar
en hér í Ameríku.“ Á þessa leið
talaði Sylvía. En því miður urðu
örlög hennar önnur. Hún lést á
heimili sínu í Arlington, Virginíu,
úr krabbameini og nú munu jarðn-
eskar leifar hennar hvíla á íslandi,
samkvæmt eigin ósk.
Þegar Jónas og fyrri kona hans,
Guðrún, komu til Bandaríkjanna
árið 1950 urðum við nágrannar í
Arlingtonhéraðinu handan Pot-
omacárinnar við Washington, D.C.
Þarna var nýtt garð-íbúðahverfi,
sem fyllst hafði af ungum hjónum.
Mennirnir voru að sanna sig í störf-
um og skólum en konurnar gættu
barnanna og fengu stuðning og
útrás hver hjá annarri.
Stuttu áður en við hjón fluttum
í burtu sagðist Guðrún hafa kynnst
skemmtilegri ungri nágrannakonu,
Sylvíu, og að dóttir hennar léki sér
við soninn Halldór. Þarna hófst
langvarandi vinátta. Þau hittust
gegnum árin og Sylvía heimsótti
Haralzhjónin á Islandi með börnum
sínum, á meðan maður hennar átti
annríkt við lagastörf. Seinna skildu
þau hjón. Sylvía vann í mörg ár
fyrir varnarmálaráðuneytið. Guð-
rún lést árið 1982.
Sylvía og Jónas giftu sig árið
1984. Þau bjuggu á íslandi og í
Bandaríkjunum. Sylvía var vel gef-
in, fróð og víðlesin og hafði mikinn
áhuga á listum, þekkingu á forn-
munum og unun af að vera við
uppboð slíkra muna. Um tíma vann
hún fyrir fornsölufyrirtæki. Ákveð-
in og hispurslaus sá hún skoplegu
hliðar lífsins og sagði skemmtilega
frá. Það var t.d. gaman að heyra
um æsku hennar í fjörugum systk-
inahópi, þar sem hún var elst af
sjö, í stóru húsi í Bethlehem í
Pennsylvaniu, en þar starfaði faðir
hennar sem vélaverkfræðingur.
Sylvía dáði mjög móður sína, sem
átti fyrir stórum barnahópi að sjá,
þegar heimilisfaðirinn lést fyrir ald-
ur fram.
Sólargeisli Sylvíu var dótturdótt-
irin, Sylvie. Jónas, börnin, góðir
vinir og umhyggjusöm hjúkrunar-
kona önnuðust hana undir lokin af
ástúð og natni og var hún þeim
innilega þakklát. Ein vinkonan léði
henni skemmtilega fuglinn sinn til
uppörvunar.
Hér kvöddu hennar nánustu hana
við fallega athöfn, þar sem lesnar
voru hughreystandi ritningargrein-
ar, fluttar bænir og ljóð og hlýtt á
tónlist. Allt hafði Sylvía valið í sam-
ráði við prestinn. Hann tilkynnti í
lokin, að hún hefði óskað þess að
fjölskyldan seinna meir byði vinum
hennar til gleðskapar á góðu hót-
eli, sem stendur hinum megin við
túnið skammt frá heimili hennar,
svo að þeir gætu rifjað upp og bor-
ið saman minningar sínar.
Við Henry minnumst með þakk-
læti góðra samverustunda með Jón-
asi og Sylvíu.
Adda Schneider,
Virginíu.
í dag er Sylvía Haralz kvödd
hinstu kveðju. Hún tengdist fjöl-
skyldu okkar, þegar hún giftist
móðurbróður okkar, Jónasi H. Har-
alz fyrir 13 árum. Lítil og grönn,
bráðvel gefin, með leiftrandi kímni-
gáfu og ódrepandi áhuga fyrir ólík-
legustu hlutum, sem hún var
óþreytandi að kynna sér í hörgul.
Hún átti auðvelt með að ræða við
hvern sem var, svo vel heima var
hún á ólíkustu sviðum mannlegrar
tilveru. Hreinskilni var sterkur eig-
inleiki í fari hennar, hún sagði skoð-
anir sínar umbúðalaust sama hver
í hlut átti.
Hún var manni sínum frábær
félagi, alltaf reiðubúin að ræða hvað
sem var og ekki síður að hlusta á
hann. Hún fylgdist með fréttum
hvaðanæva að og hafði mjög
ákveðnar skoðanir, hvort sem var
um innanríkismál í eigin landi, deil-
ur og ófrið í fjarlægum löndum eða
trúmál, svo eitthvað sé nefnt. En
hún virti líka skoðanir annarra og
hlustaði á þeirra röksemdir, þó svo
hún væri föst fyrir.
Eftir að Sylvía og Jónas fluttu
til Washington kynntumst við Sylv-
íu enn betur en árin sem þau bjuggu
hér. Þar var Sylvía í sínu rétta
umhverfi. Þegar fjölskyldumeðlimir
eða vinir komu til þeirra í heimsókn
eða áttu leið um Washington var
hún reiðubúin að fara með gestina
á söfn, á sýningar eða hjálpa þeim
að versla, enda hafði hún gott vit
á allri vöruvöndun. Ógleymanlegar
eru ferðirnar á Smithsonian-safnið
undir leiðsögn hennar. Margar ferð-
ir fóru þau hjónin með okkur ætt-
ingja Jónasar til að sjá allt það
markverðasta í Washington og
hafði Sylvía alveg sérstakt auga
fyrir húsagerðarlist og hafði yndi
af að sýna falleg og merkileg hús.
Svo var farið með gestina til að
snæða á glæstum veitingastöðum
eða í „High Tea“ hjá Mrs. Simpson.
Og ekki má gleyma tónlist og söng-
leikjum í Kennedy Center.
Þegar önnur okkar systra varði^
doktorsgráðu í Chapel Hill í Norður-
Karólínu, létu þau Sylvía og Jónas
sig ekki muna um að aka 6-7
klukkustunda leið til að fagna með
nýdoktornum, þar sem hvorki for-
eldrar né systkini gátu verið við-
stödd. Allt þetta og margt fleira
fáum við aldrei fullþakkað.
Undanfarin ár var Sylvía önnum
kafin við að búa þeim hjónum heim-
ili í íbúð þeirra hér i borg. Var þar
lögð alúð við val á hverjum hlut,
enda ber allur húsbúnaður vitni um
smekkvísi og listfengi húsmóður-
innar. Naut hún þar góðs af allri
þeirri þekkingu á fornmunum sem
hún hafði aflað sér, er hún vann
við mjög góða fornmunaverslun á
síðustu árum.
En eins og máltækið segir, ræður
enginn sínum næturstað og forsjón-
in ætlaði Sylvíu ekki að fá notið
þessa fallega heimilis. Fyrir hálfu
öðru ári veiktist hún af banvænum
sjúkdómi og háði eftir það baráttu,
sem nú er á enda. Hún barðist eins
og hetja og tók niðurstöðunni af
einstöku æðruleysi, þakklát manni
sínum og börnum fyrir þá stoð, sem
þau voru henni og fékk að kveðja
þetta líf heima hjá sér í faðmi fjöl-,„
skyldu sinnar.
Um leið og við, fjölskyldur okk-
ar, foreldrar og systkini kveðjum
Sylvíu með þakklæti fyrir allt, sem
hún gerði fyrir okkur, sendum við
Jónasi frænda og börnum Sylvíu
innilegar samúðarkveðjur.
Kristín og Þórunn Rafnar.
Minning’argreinar
og aðrar greinar
FRA áramótum til 15. febrúar
sl. birti Morgunblaðið 890 minn-
ingargreinar um 235 einstakl-
inga. Ef miðað er við síðufjölda
var hér um að ræða 155 síður í
blaðinu á þessum tíma. I janúar
sl. var pappírskostnaður Morgun-
blaðsins rúmlega 50% hærri en á
sama tíma á árinu 1995. Er þetta
í samræmi við gífurlega hækkun
á dagblaðapappír um allan heim
á undanförnum misserum. Dag-
blöð víða um lönd hafa brugðizt
við miklum verðhækkunum á
pappír með ýmsu móti m.a. með
því að stytta texta, minnka spáss-
íur o.fl.
Af þessum sökum og vegna
mikillar fjölgunar aðsendra
greina og minningargreina er
óhjákvæmilegt fyrir Morgun-
blaðið að takmarka nokkuð það
rými í blaðinu, sem gengur til
birtingar bæði á minningargrein-
um og almennum aðsendum
greinum. Ritstjórn Morgunblaðs-
ins væntir þess, að lesendur sýni
þessu skilning enda er um hóf-
sama takmörkun á lengd greina
að ræða.
Framvegis verður við það mið-
að, að um látinn einstakling birt-
ist ein uppistöðugrein af hæfí-
legri lengd en lengd annarra
greina um sama einstakling er
miðuð við 2.200 tölvuslög eða um
25_dálksentimetra í blaðinu.
Í mörgum tilvikum er samráð
milli aðstandenda um skrif minn-
ingargreina og væntir Morgun-
blaðið þess, að þeir sjái sér fært
að haga því samráði á þann veg,
að blaðinu berist einungis ein
megingrein um hinn látna.
Jafnframt verður hámarks-
lengd almennra aðsendra greina
6.000 tölvuslög en hingað til hef-
ur verið miðað við 8.000 slög.
•ir