Morgunblaðið - 07.07.1996, Blaðsíða 34

34 SUNNUDAGUR 7. JÚLÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ARNOR
BJÖRNSSON
+ Arnór Björns-
son fæddist í
Reykjavík 6. maí
1966. Hann varð
bráðkvaddur 25.
júní síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Dómkirkjunni
4. júlí.
Kæri Arnór.
Ég hélt satt að segja
ekki að það ætti fyrir
mér að liggja að skrifa
minningargrein um
einhvem vina minna
næstu fimmtíu árin eða
svo. Og að sú fyrsta sé um þig og
það þetta fljótt er mér gersamlega
óskiljanlegt. Við kynntumst fyrst í
Menntaskólarium í Reykjavík í
þriðja bekk haustið 1982, en vinir
urðum við í fimmta bekk. Það sem
leiddi okkur saman voru fyrst og
fremst sameiginlegir félagar, Val-
ur, Tóti og Andrés, og að sjálfsögðu
sameiginleg áhugamál, félagslíf,
leikfimikennarahrellingar og
enskuslettur. Eflaust stendur upp
úr sá tími þegar við börðumst hlið
við hlið í ræðuliði 6. B/R og náðum
þeim árangri að komast í úrslita-
keppnina vorið 1986. Eftir að við
útskrifuðumst úr MR það vor lágu
leiðir okkar í sitt hvora áttina. Við
höfum þó alltaf hist við og við gegn-
um árin og þrátt fyrir að við værum
ekki í sífellu að rekast hvor á ann-
an í kakósölunni í Casa Nova var
ljóst að vináttan hafði ekki vikið.
Fyrir tveimur vikum hittumst við
svo á Kaffibamum í hádeginu
ásamt fleiri félögum og töluðum
saman um daginn og veginn, for-
setakosningar og Menntaskólaárin,
en við vorum að fagna tíu ára út-
skriftarafmæli nú í vor. Þú sagðir
okkur meðal annars frá því hversu
vel gengi úti í náminu. Það er með
trega, söknuði og sorg sem ég
skrifa þér þessa hinstu kveðju. Þín
verður sárt saknað. Fjölskyldu þinni
og unnustu sendi ég mínar samúð-
arkveðjur. Þú fórst of
fljótt. Allt of fljótt.
Þinn vinur,
Friðrik Jónsson.
Elsku Amór.
Ég vildi að þú gætir
lesið hugsanir mínar
því 'að mig vantar sár-
lega orð til þess að
lýsa öllu því sem flýg-
ur í gegnum huga
minn þessa dagana.
Það er svo margt sem
ég þarf að segja þér,
þó ekki væri nema að
kveðja þig í eigin per-
sónu. Ég get ekki hugsað þá hugs-
un til enda að ég geti ekki hitt þig
aftur, ekki tekið upp símann og
hringt í þig. Enn síður skil ég hvers
vegna þú, af öllum mönnum, þurft-
ir að fara svona fyrirvaralaust frá
okkur.
Ég reyni sem best ég get að
vera jákvæð og horfa framtíðina
björtum augum eins og þú kenndir
mér, en ég verð að viðurkenna að
það er erfitt. Ég á erfitt með að
sætta mig við að þú munir ekki
vera partur af mínu lífi framar. Að
þú munir ekki vera til staðar til
þess að taka þátt í sorg minni og
gleði, eða einfaldlega þegar ég þarf
á þér að halda. Ég horfi með mikl-
um söknuði til þess tíma sem við
áttum saman, því sá tími var mér
mjög mikils virði. Fyrir utan að
vera einn besti og hreinskilnasti
vinur sem ég mun nokkurn tíma
eignast, kenndir þú mér flest það
sem ég kann um lífíð. Með já-
kvæðni þinni og óbilandi lífsorku
gafstu mér þann kraft og það sjálfs-
traust sem ég bý yfir í dag og hef-
ur gert mig að þeirri manneskju
sem ég er. Hreinskilni og heiðar-
leiki eru kostir sem þú tamdir þér
og ég er stolt að ég skuli hafa lært
af jþér.
I augnablikinu sé ég ekki fyrir
mér að lífið geti án þín gengið sinn
vanagang. Það er mér þó styrkur
+
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGURLÍNA JÚLÍUSDÓTTIR,
Birkivöllum 3,
Selfossi,
lést í Sjúkrahúsi Suðurlands þriðjudag-
inn 2. júlí.
Jarðsett verður frá Selfosskirkju mánu-
daginn 8. júlí kl. 13.30.
Jónina Andersen, Flemming Andersen,
Garðar Gestsson, Guðbjörg Haraldsdóttir,
Brynjólfur Gestsson, Sigurbjörg Óskarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.

Ástkær móðir mín, tengdamóðir og
amma,
KATRÍN ÓLAFÍA ODDSDÓTTIR,
Álfhólsvegi 8A,
Kópavogi,
verður jarðsungin frá Kópavogskirkju
þriðjudaginn 9. júlí kl. 13.30.
Oddur B. Grimsson,
Katrín Oddsdóttir,
Hreiðar Oddson,
Eyrún Oddsdóttir.
Herdi's Einarsdóttir,
Valdimar Harðarson,
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vináttu við andlát og útför
STEINUNNAR SNORRADOTTUR,
Hjartans þakkir til starfsfólks Vífilsstaðaspítala fyrir einstaka
umönnun, alúð og hlýju.
Jón H. Guðmundsson,
Gyða Gfsladóttir,
Berta Bragadóttir,
Helgi Bragason,
Halldór S. Bragason,
barnabörn og barnabarnabörn
að hugsa til þess að það væri and-
stætt þínum hugsunarhætti að gef-
ast upp. Lífið heldur áfram, það er
engin spuming. Einhvem veginn
verð ég að venjast því að hafa þig
ekki hjá mér lengur. Ég mun gera
mitt besta í því að halda þeim lífs-
gildum sem þér voru töm á lofti.
Elsku Amór. Ég mun ávallt elska
þig og virða fyrir þann yndislega
persónuleika sem þú hefur að
geyma. Ég kveð þig á þessum
dekksta degi lífs míns með þau orð
í huga að þér mun ég vafalítið aldr-
ei gleyma.
Helena.
Arnór Bjömsson varð bráðkvadd-
ur í Kerlingarfjöllum að kvöldi 25.
júní síðastliðins. Arnór var sem einn
af fjölskyldu okkar í Stóragerði.
Hann var unnusti dóttur minnar
Helenar og mjög náinn heimilisvin-
ur í mörg ár. Helena var tæplega
17 ára þegar hún kom heim einn
daginn og bað mig um að koma út
í glugga. „Sjáðu", sagði hún.
„Þarna er hann, þú kynnist honum
seinna." Ég var frá fyrstu stundu,
þegar ég sá þennan unga .mann
standa þarna fyrir utan og bíða
eftir dóttur minni, sannfærð um að
þarna væri einstakur maður á ferð.
Okkur þótti sérlega vænt um Am-
ór, þótt Helena og hann slitu sam-
vistir.
í byijun júní, þegar Amór kom
heim í sumarleyfi frá Colorado-há-
skóla í Boulder, þar sem hann var
í doktorsnámi, kom hann í stutta
heimsókn til mín í vinnuna. Við
áttum góða spjallstund saman, eins
og svo oft áður, og þakka ég fyrir
þá stund í hjarta mínu nú. Lífið er
undarlegt þegar við stöndum
frammi fyrir því að ungur, fallegur,
bráðgáfaður, skemmtilegur og já-
kvæður maður eins og Arnór er
hrifinn burt í skyndi og engin skýr-
ing finnst á því.
Lífið og tilveran er aftur orðið
spurningarmerki fyrir mér.
Lífíð allt er blððrás
og logandi und
sem læknast ekki fyrr
en á aldurtilastund.
(Kr. Fjallaskáld.)
Sara, yngri dóttir mín, biður fyr-
ir kveðju til Amórs síns, en hún er
í badmintonþjálfun í Danmörku.
Kæri Bjöm, faðir Amórs, elsku
Álfheiður, Vilhjálmur og Andri,
Sólborg, amma Arnórs, sem var
honum alltaf svo góð, allir ástvinir
hans; haldið fast, haldið það út;
þolinmæði er hugvit.
Gunilla Skaptason
og fjölskylda, Stóragerði 27.
Þegar við í unglingaathvörfunum
fréttum að Arnór kæmi með í okk-
ar árlegu sumarferð, sem að þessu
sinni var farin á skíðanámskeið í
Kerlingafjöllum, skein gleði úr
hveiju andliti. Við vissum að Arnór
væri frábær ferðafélagi og hlökkuð-
um til að deila þessum dögum með
honum í fjöllunum. Hann hafði ekki
átt von á því að fara á snjóbretti
hér um hásumar en hlakkaði til
eins og við hin því þeirri íþrótt hafði
hann kynnst í Colorado í vetur.
Arnór hafði verið starfsmaður í
unglingaathvarfmu á Amtmanns-
stíg í 2 ár áður en hann hélt til
Bandaríkjanna í nám í fyrra haust.
Sum okkar þekktu hann því frá því
áður eða höfðu heyrt mikið um
hann. Okkur hinum, sem vorum að
hitta hann í fyrsta sinn, leið strax
vel í návist hans.Við fundum svo
vel að þarna fór maður sem átti
auðvelt með að umgangast ungl-
inga. Okkur finnst Arnór hafa verið
gæddur óvenju miklum mannkost-
um. Hann var afskaplega hjartahlýr
og góður við okkur. Hann hlustaði
á okkur af einlægni og sýndi okkur
ótrúlega þolinmæði þegar eitthvað
bjátaði á og gagnvart okkar mörgu
misvinsælu uppátækjum. Arnór
hafði ríkt skopskyn og frábæran
húmor sem gerði honum auðvelt
að sjá spaugilegu hliðamar á hlut-
unum og tókst alltaf að koma okk-
ur í gott skap. Hann hafði líka
mjög skemmtilegan og lifandi frá-
sagnarstíl og svo hressilegan og
smitandi hlátur að ekki var hægt
annað en hlæja með. Bjartsýnin og
jákvæðnin einkenndi alla hans
framkomu við okkur. Enda sagði
hann oft þegar eitthvað óx okkur
í augum; „ekki málið!“, og þar með
var það heldur ekkert mál lengur.
Arnór var mikill keppnismaður og
lét engan taka sig í bakaríið hvorki
í rökræðum, íþróttum né öðru sem
hann naut sín í. Einu sinni vorum
við í vatnahandbolta í sundi og
reyndum mikið til að sigra Arnór.
Við stelpumar komum okkur upp
leynikerfi sem fólst í því að ein
hoppaði upp á herðamar á honum
og hélt um augun á honum á með-
an önnur kafaði og reyndi að kippa
undan honum fótunum. En allt kom
fyrir ekki. Hann hristi okkur af sér
eins og flugur. Þetta var óskaplega
+
Þökkum irmilega auðsýnda samúð og
vinarhug við andlát og útför
ÚLFHILDAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Hlaðhömrum 2,
Mosfellsbæ.
Guð blessi ykkur öll.
Anna Jóna Ragnarsdóttir,
Úlfhildur, Sigrún, Jóhannes og Ólafur
Guðmundarbörn
og fjölskyldur.
+
Þökkum innilega samúð og vinarhug við
andlát og útför föður okkar, tengdaföð-
ur, afa og langafa,
EINARS ARNAR BJÖRNSSONAR,
Mýnesi,
Eiðaþinghá,
Arnljótur Einarsson,
Sigríður Laufey Einarsdóttir, Hjálmar Hjálmarsson,
Björn Einarsson,
Áskell Gunnar Einarsson,
Úlfur Einarsson,
Guðjón Einarsson,
Guðrún Gústafsdóttir,
Anna Kristin Magnúsdóttir,
Erla Þórhildur Sigurðardóttir,
Halla Björk Guðjónsdóttir,
Hulda Friðriksdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og aðrir vandamenn.
gaman og okkur dýrmæt minning
eins og svo margar aðrar.
Okkur finnst það forréttindi að
hafa kynnst Arnóri og mikill heiður
að fá að njóta samvista við hann
síðustu dagana í lífi hans. Það var
ef til vill táknrænt að hann var með
unglingum þegar kallið kom, þar
sem málefni unglinga og vinna með
unglingum var það sem hugur hans
dvaldi svo oft við. Við kveðjum
Amór með djúpum söknuði og
þökkum honum af alhug ljúfar sam-
vemstundir. Aðstandendum hans
vottum við okkar dýpstu samúð.
Unglingar og starfsfólk
unglingathvarfanna tveggja í
Reykjavík.
Sú harmafregn blasti við mér
þegar ég leit í Morgunblaðið þann
27. júní sl. að bemskuvinur minn
Arnór Björnsson væri látinn, aðeins
30 ára að aldri. Minningarnar
streyma fram í hugann hver af
annarri.
Við vomm allra bestu vinir, þetta
má ekki skilja svo að við höfum
ekki verið vinir áfram. Það er ein-
mitt sagt að sú vinátta sem menn
bindast í bemsku endist lengst og
svo var með vináttu okkar Amórs.
Á hana féll aldrei skuggi. Það fór
hins vegar eins fyrir okkur og svo
mörgu öðm ungu fólki, að eftir að
leiðir skildu að loknum stúdentspróf-
um, þá einhvem veginn lágu þær
ekki saman, hvorki í námi né starfi.
Við Arnór urðum vinir um leið
og við settumst hlið við hlið í
Hvassaleitisskóla og þeim vinskap
lauk aldrei .
Það vom ófáar stundirnar sem
við áttum saman í leik og starfí.
Við dvöldum tíðum á heimilum hvor
annars, fengum að gista hvor hjá
öðmm og brölluðum margt saman
líkt og gengur og gerist með börn
og unglinga.
Arnór var slíkur vinur sem mað-
ur getur aldrei gleymt. Gáfur hans
og hæfileikar voru mikil. Ég vil
meina framúrskarandi. Þetta sýndi
sig með margvíslegum hætti. Hann
var afreksmaður í námi. Hann var
snillingur í skák, en einmitt á þess-
um ámm stunduðum við vinirnir
skák hjá Taflfélagi Reykjavíkur.
Ég var mjög tapsár og kom oft sár
heim í þá daga.
Af mörgum sigrum Arnórs er
mér sérstaklega minnisstæð
frammistaða hans á skákþingi
Norðurlanda sem háð var í Reykja-
vík 1981. Þar varð hann Norður-
landameistari í opnum flokki. Fékk
hann þá fullt hús stiga og vann
allar sínar skákir með glæsibrag.
Var það haft á orði að hér væri
undrabarn á ferð.
Þetta er aðeins fátt eitt af því
sem segja má um afrek Arnórs, en
ég læt hér staðar numið.
Arnór hafði skemmtilega kímni-
gáfu. Ég tók upp bréf sem ég hafði
fengið frá Arnóri þegar við vorum
unglingar og las yfír, þau vom full
af þessari sérstöku kímni hans. Það
var ekki hægt annað en brosa.
Kímni hans gat oft á tíðum verið
meinleg, en það var ekki síst á
hans eigin kostnað.
Með Arnóri Björnssyni er fallinn
í valinn einn af allra bestu vinum
mínum og drengur góður. Arnór
var án efa einn af efnilegustu son-
um íslands og við hann voru bundn-
ar miklar vonir.

Fersk blóm og
skreytingar
viðölltœkifœri
Opið til kl. 10 öll kvöld
Persónuleg þjónusta
Fákaíeni 11, s/rni 568 9120

*»0***öí*IOtö