Morgunblaðið - 12.07.1996, Blaðsíða 30

30 FÖSTUDAGUR 12. JÚLÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ANDRÉS KRISTINN
HANSSON
+ Andrés Kristinn
Hansson fædd-
ist 15. apríl 1908 í
Fitjakoti á Kjalar-
nesi. Hann lést á
Ilrafnistu í Reykja-
vík 3. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Hans Gíslason
og Guðlaug Jóns-
dóttir. Andrés var
yngstur átta systk-
ina. Hin voru Gísli,
tftigurjón, Hólmfríð-
ur, Andrea og
Helga, sem öll eru
látin. Halldóra er
ein eftirlifandi systkinanna.
Hálfbróðir þeirra sammæðra
var Sigurgeir Guðvarðarson.
Árið 1934 kvæntist Andrés
eftirlifandi eiginkonu sinni
Þuríði Björnsdóttur, f. 10. nóv-
ember 1910. Þeirra börn eru
Viðar, f. 3. nóvember 1934, d.
10. desember 1962, Erna, f.
1936, maki hennar
er Valdemar Hans-
en, Sigrún, f. 1939,
maki Sigurður
Þórðarson, Kristín
Guðlaug, f. 1940,
maki Gunnar Árna-
son, Þorgeir Jónas,
f. 1. nóvember
1943, d. 28. júlí
1944, Þorgeir Jón-
as, f. 1947, maki
Guðrún Erla Sig-
urðardóttir.
Barnabörnin eru 14
og barnabarna-
börnin níu. Andrés
stundaði vörubifreiðaakstur
alla sína starfsævi. Hann var
einn af stofnendum Vörubíl-
stjórafélagsins Þróttar og var
kjörinn heiðursfélagi félagsins
árið 1981.
Útför Andrésar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Ég vil minnast tengdaföður míns
Andrésar Kristins Hanssonar með
nokkrum orðum. Hér verður ævi
háns ekki rakin en aðeins drepið á
nokkur atriði í kynnum okkar.
Ég sá Andrés fyrst 1960 þegar
ég kom inn á heimilið í fylgd yngstu
dótturinnar, sem átti eftir að verða
eiginkona mín. Ég er ekki viss um
að honum hafi litist nema miðlungi
vel á þennan strák að norðan, sem
ætlaði að biðja um hönd dóttur
hans. En við áttum eftir að verða
góðir vinir, og ég minnist ótal
ánægjustunda þar sem ég fór rík-
ari af fróðleik og tilfinningu af
furídi hans. Einstakar stundir eru
ógleymanlegar, til dæmis er við
sátum á bekk á torgi úti í Kaup-
mannahöfn og ræddum lífsins og
landsins gagn og nauðsynjar á
meðan Kristín kona mín og Þuríður
tengdamamma voru að versla.
Andrés var einstakur fjölskyldu-
faðir. Ekkert var mikilvægara í
hans huga en að tryggja öryggi
og velferð fjölskyldunnar. Þannig
var hann rúmlega þrítugur búinn
að byggja einbýlishús, og þegar
þau hjón voru komin nálægt átt-
ræðu var ráðist í að selja húsið og
kaupa vandaða íbúð í húsi aldraðra
við Dalbraut. Efnahagslegt öryggi
og sjálfstæði var honum mikils
virði. Hann var af þeirri kynslóð
sem engum vildi skulda og mér
skilst að hann hafi aldrei tekið víx-
illán í banka. En Andrés hugsaði
ekki aðeins um veraldlega velferð
fjölskyldunnar. Dæturnar þrjár og
sonurinn Þorgeir voru öll sett til
mennta. Var Andrés mjög stoltur
af árangri bama sinna og barna-
bama bæði í námi og starfi. Einnig
var honum hugleikið að fjölskyldan
nyti jákvæðra samvista í frístund-
um. Til dæmis bauð hann allri fjöl-
skyldunni í siglingu með strand-
ferðaskipinu Esjunni hringinn í
kringum landið árið 1954. Systurn-
ar dásama þetta ferðalag enn í dag
og ræða um einstök atvik 40 árum
síðar.
Þau Andrés og Þuríður voru ein-
staklega samhent hjón bæði í með-
læti og mótlæti, þannig önnuðust
þau soninn Viðar, sem var þroska-
heftur, á heimilinu til fullorðinsára.
Andrés sýndi Viðari mikla ástúð,
þolinmæði og nærgætni. Hann
hafði á yngri árum Viðars séð til
þess að hann gæti fylgst með dag-
legum störfum heima við meðal
annars í garðinum, en Andrés og
Þuríður höfðu mikinn áhuga á
garðrækt og garðurinn á Skeggja-
götu 25 fékk eitt sinn verðlaun
fegrunarnefndar Reykjavíkur. Þá
leyfði hann Viðari einnig að fara
með sér í styttri ferðir á vörubíln-
um. Þegar Viðar eltist og umferð
jókst í borginni reyndist erfitt að
gæta hans heima. Það var einmitt
á þeim tíma sem Kópavogshælið
tók til starfa. Viðar fékk þar inni
og undi hag sínum vel. Síðar þegar
Styrktarfélag vangefinna var
stofnað tóku tengdaforeldrar mínir
virkan þátt í starfí þess.
Andrés vann nær allan sinn
starfsaldur sem vörubifreiðastjóri
og var hann kjörinn heiðursfélagi
í Vörubílstjórafélaginu Þrótti árið
1981. í yfir 60 ár fylgdist hann
því náið með þeim miklu breyting-
um sem urðu á höfuðborginni og
kunni hann frá mörgu að segja um
atvinnuhætti og líf fólks á fyrri
tíð, og hafði yndi af að miðla fróð-
leik til afkomenda sinna. Eitt sinn
þegar sonur okkar Andri Þór átti
að skrifa skólaritgerð um stríðsár-
in, byggði hann ritgerðina nær ein-
göngu á viðtölum við afa sinn.
Við Kristín og Andri Þór bjugg-
um í nokkur ár í húsi tengdafor-
eldra minna á Skeggjagötunni. Þá
var tillitsemi og umhyggja Andrés-
ar og Þuríðár gangvart okkur ein-
stök og verður seint fullþökkuð.
Þá vil ég þakka að sonur okkar
fékk að njóta leiðsagnar og um-
hyggju afa síns og ömmu á þessum
árum. Andri Þór fékk meira að
segja að ganga í verkfæri afa síns
þegar hann vantaði verkfæri til að
lagfæra hjólið sitt, en Andrés gerði
lengst af sjálfur við bíla sína og
var hann einstaklega hirðusamur
um að hafa allt í sem bestu lagi.
Ég tel að sonur okkar hafi fyrst
fengið áhuga á bifvélavirkjun hjá
afa sínum, en Andri Þór nam þá
iðn og starfaði um tíma við bifvéla-
virkjun. Þess má geta að barnabarn
hans annað, nafni hans Andrés
Kristinn, hefur líka lokið námi í
bifvélavirkjun.
Stundum er talað um að aldrað
fólk setjist í helgan stein, skorti
áhugamál og verði áhugalaust um
umhverfi sitt, en þessu var öfugt
farið með tengdaforeldra mína.
Þannig fengu þau mikinn áhuga á
jafnólíkum sviðum og sundi, hand-
knattleik og tónlist, eftir að þau
voru komin á eftirlaunaaldur.
Yngra fólki fínnst stundum að
hinir öldruðu séu fjarlægir og erf-
itt sé að ná sambandi við þá. Þessu
var þveröfugt farið með samband
okkar við tengdapabba. Hann varð
tilfinningalega opnari með aldrin-
um, hann fagnaði okkur innilegar
og einlæglegar seinustu vikurnar
en nokkru sinni áður og ég hefi
grun um að tengdamamma hafí
fengið fleíri ástaijátningar á sein-
ustu sex mánuðum en nokkru sinni
á jafn löngnm tíma fyrrum.
Ég vil að lokum fyrir hönd
tengdamóður minnar, barna og
bamabarna hennar þakka starfs-
fólki hjartadeildar 14E á Landspít-
alanum, öldrunardeildar Landspít-
alans í Hátúni ög starfsfólki á
Hrafnistu fyrir frábæra hjúkrun og
umönnun sem Andrés varð áðnjót-
andi á síðustu mánuðunum.
Gunnar Árnason.
Þeim fækkar óðum hérna megin
tjaldsins gömlu félögunum sem
hófu akstur vörubifreiða sem at-
vinnu um og uppúr 1930 og nú
hefur Kristinn Hansson kvatt. Með
Kristni er genginn mætur og góður
félagi.
Kristinn hafði haft að atvinnu
akstur vörubifreiða frá því um 1930
og þekkti því af eigin reynslu þær
stórstígu framfarir sem átt hafa sér
stað í samgöngumálum einmitt þá
áratugi sem hann stundaði bifreiða-
akstur. Það má því segja að Krist-
inn hafi á vissan hátt verið þátttak-
andi í þessum framkvæmdum bæði
beint og óbeint svo sem aðrir sem
stunduðu sömu atvinnu.
Ég kynntist þessum ágæta fé-
laga mínum þegar ég ungur að
árum hóf akstur vörubifreiða og
segja má að félagslega hafí leiðir
okkar legið saman allt til seinni
ára. Við þekktum báðir erfiðleika
atvinnuleysisáranna og þá niður-
lægingu sem þeim tímum fylgdi
ekki hvað síst hvað við kom okkar
stétt. Við vorum um það sammála
að slíkt ástand mætti ekki endur-
taka sig en því miður er nú raunin
allt önnur.
Ég kveð þennan ágæta félaga
minn um leið og ég flyt fjölskyldu
hans samúðarkveðjur.
Einar Ögmundsson.
„Komið þið sæl“ sagði ég kurteis-
lega og rétti svo frúnni höndina -
enda var ég að hitta þau í fyrsta
sinn - afa og ömmu unnusta míns.
Hún brosti góðlátlega, tók í hönd
mína en sagði svo; „Æ, leyfðu mér
að faðma þig.“ Síðan breiddi hún
út faðminn og ég, sem var engan
veginn við þessu búin, lagði vanga
minn við hennar. „Þú verður að
venjast þessu“ bætti hún svo við,
„það er óttalegt kossaflens í þess-
ari fjölskyldu." Bóndi hennar stóð
fyrir aftan hana og hristi höfuðið,
rétt eins og hann ætti enn bágt
með að venjast öllum þessum vina-
hótum um leið og hann endurtók
,ja, það má nú segja - þetta er
óttalegt kossaflens." Faðmlag hans
kom samt upp um hann; honum var
ekki eins leitt og hann lét; það var
engu minna einlægt; þétt og hlýtt.
Það má því með sanni segja að allt
frá fyrstu stundu hafi þau Þuríður
og Andrés tekið mér opnum örmum.
Og það var á þessari fyrstu stundu
sem þau gengu beint inn í hjartað
á mér og hreiðruðu um sig þar.
Andrés var að mörgu leyti barn
síns tíma; yfirborðið talsvert hijúf-
ara en „innaníið" og eins og flestir
karlmenn sömu kynslóðar fór hann
alls konar krókaleiðir þegar kom
að því að tjá tilfínningar. Ég mun
til dæmis aldrei gleyma því þegar
hann stoltur leiddi mig um íbúð
þeirra hjóna og sýndi mér hannyrð-
ir húsfreyjunnar; gríðarstór og gull-
falleg veggteppi og myndir. Hann
sagði mér líka frá því að hún hefði
saumað öll föt á börnin sín og búið
til fleiri hundruð litla hesta; minja-
gripi sem seldir voru í Rammagerð-
inni á árum áður. „Hún hafði ekki
undan“ sagði hann, „útlendingarnir
voru svo hrifnir af þessu.“ Við gönt-
uðumst með það að trúlega hefði
Þuríður verið brautryðjandi á þessu
sviði; verið fyrst til að hefja útflutn-
ing á íslenska hestinum. Síðan
færðist feimnislegt bros yfír varir
hans og hann sagði lágum, ástúð-
legum rómi; „Nei, hún er sko ekk-
ert venjuleg, þessi kona.“
Það þarf því ekki að fara mörgum
orðum um viðbrögð hans þegar við
Andri ákváðum að gefa dóttur okk-
ar nafn konunnar, sem hann hafði
elskað í rúm sextíu ár. „Ja, þetta
líst mér á,“ sagði hann glaður í
bragði og sló sér á lær, „þetta er
líka myndarlegt nafn“ - og eftir
það kallaði hann Þórdísi Þuríði aldr-
ei annað en Þuru.
Því hefur oft verið haldið fram
að aldur hafí lítið með árafjölda að
gera; það sé einungis hugarfarið
sem skilur þær systur; æskuna og
ellina að. Æskan sé lífsglöð en ellin
lúin og gjarrian svolítið löt. Það er
æskan sem hrífst og hlakkar til
meðan það hnussar í hneykslaðri
ellinni. Það er áhuginn á lífínu en
ekki fæðingarárið sem segir til um
aldur manna. Það fer því ekki hjá
því að mér finnist ég að mörgu leyti
vera að kveðja komungan mann
þegar ég á þessum vegamótum
votta Andrési virðingu mína og
þakka fyrir það sem hann gaf mér
og fjölskyldu minni. Áhugasviðin
vom líka fjölmörg - garðræktin,
tónlistin, „boltinn" og bíllinn. Þau
hjónin misstu helst aldrei af lands-
leik í handbolta og hann lumaði sko
GUNNAR
GUNNARSSON
+ Gunnar Gunn-
arsson húsa-
smíðameistari
fæddist á Vegamót-
um á Stokkseyri 22.
september 1908.
Hann lést á Land-
spítalanum 3. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Gunnar Gunnars-
son járnsmiður frá
Byggðarhorni á
Stokkseyri og Ingi-
björg Sigurðardótt-
ir frá Grímsfjósum
á Stokkseyri. Eftir-
lifandi systkin hans eru: Sigur-
geir, Hrefna, Þórir og Þorvarð-
ur, en tvö eru látin, þau Sigríð-
ur og Ingólfur.
Gunnar kvæntist eftirlifandi
konu sinni, Guðfinnu Lárus-
dóttur úr Reykjavík, 5. okt.
1940 Börn þeirra eru tvö: 1)
Unnur Inga, f. 20.6.
1941, gift Gylfa B.
Gislasyni, f. 6.6.
1939, og eiga þau
tvær dætur, Guð-
finnu Gígju, f. 28.7.
1965, í sambúð með
Sigurbirni Sveins-
syni, og eiga þau
einn son, Styrmi, f.
18.10. 1995, og
Sonju Aðalbjörgu,
f. 28.4. 1970, gifta
Valdimar Ármann
og eiga þau eina
dóttur, Ingu Rán,
f. 25.5. 1996. 2)
Gunnar, f. 25.2. 1944, kvæntur
Gerði Helgadóttur, f. 1.5. 1948,
og eiga þau þrjú börn, Helga,
f. 31.1. 1973, Gunnar, f. 8.10.
1975, og Örnu Sif, f. 4.3. 1988.
Útför Gunnars fer fram frá
Laugarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
„Og hvað er að hætta að draga
andann annað en að frelsa hann frá
friðlausum öldum Iífsins, svo að
hann geti risið upp í mætti sínum
og ófjötraður leitað á fund guðs
síns? Aðeins sá, sem drekkur af
vatni þagriarinnar, mun þekkja hinn
volduga söng. Og þegar þú hefur
náð ævitindinum, þá fyrst munt þú
hefja fjallgönguna. Og þegar jörðin
krefst líkama þíns, muntu dansa 'í
fyrsta sinn.“ (Kahlil Gibran)
Við sitjum hér saman barnabörn-
in og erum að rifja upp allar góðu
stundirnar sem við höfum átt með
afa. Alltaf var hægt að leita til
hans því þrátt fyrir mikinn aldurs-
mun þá skildi hann okkur vel og
var vinur okkar í raun. Afi var mjög
opinn og fordómalaus gagnvart
málefnum okkar unga fólksins,
þrátt fyrir að hann hefði ákveðnar
skoðanir á hlutunum.
Afi hafði mikla frásagnárhæfi-
leika og sögur hans áttu sér enga
líka og kunni hann ógrynni af vísum
á mörgum heilræðunum „strákun-
um okkar“ til handa. Bílamálin
ræddi hann frekar við karlmennina
í fjölskyldunni og þau voru ófá
matarboðin þar sem Andri og afi
sátu svolítið afsíðis og skiptust á
skoðunum um bílakost landsmanna.
Eitt greindi þá aldrei á um og það
voru gæði þýskra bíla; það var nóg
að nefna Benz til að kalla fram
sérkennilegt blik í augum beggja.
Þó það hafi ekki verið í eðli
Andrésar að stæra sig af afrekum
sínum eða sinna þá hafði hann alla
tíð óbilandi áhuga á öllu því sem
afkomendur hans voru að fást við
og gilti þá einu hvort um togara-
veiðar eða tískusýningar var að
ræða. Hann var fyrst og fremst
fjölskyldumaður og vellíðan hans
var undir velferð hennar komin.
Það er því eðlilegt að hann skuli
hafa litið um öxl þegar sólin lækk-
aði á lofti - horft yfír stóran hóp
afkomenda sinna og fyllst stolti og
ánægju yfir vel unnu verki. Ekki
aðeins skilur hann eftir sig með
eindæmum hlýja og indæla fjöl-
skyldu heldur líka mikið hæfíleika-
fólk. Tónlistin skipaði stóran sess
í lífí þeirra hjóna, barna þeirra og
nú barnabarna. Sigrún dóttir þeirra
syngur með kór íslensku óperunnar
auk þess sem hún kennir bæði söng
og fiðluleik, Þorgeir er óperusöngv-
ari og nú hafa Hrafnhildur og Arna,
afa sínum til mikillar ánægju, einn-
ig ákveðið að leggja fyrir sig klass-
ískan söng. Ekki alls fyrir löngu
heimsóttum við Andrés þar sem
hann sat og hlustaði á Þorgeir sinn
syngja af, segulbandi. Hann stóð
upp, hækkaði í tækinu og söngur-
inn hljómaði um gangana. Það var
hrærður og stoltur faðir sem sagði;
„Við skulum leyfa fólki að heyra
þetta; það hafa allir gott af að
hlusta á svona góðan söng.“
Um leið og ég þakka Andrési
af öllu hjarta fyrir margar dásam-
legar samverustundir og yndislegar
minningar bið ég góðan Guð um
að styrkja og styðja ástvini hans
alla, Þuríði, Ernu, Sigrúnu, Krist-
ínu og Þorgeir, fjölskyldur þeirra
allra og Magnús frænda, sem einn-
ig hefur nú misst mikið.
Að lokum.óska ég Andrési Kr.
Hanssyni góðrar heimkomu.
Inger Anna Aikman.
sem hann miðlaði til okkar barn-
anna. Afi var hógvær en ákveðinn,
einnig mikill grínisti og kom hann
fólki alltaf til þess að hlæja með
glettnum tilsvörum. Það má líka
segja að það hafi verið dálítill stríðn-
ispúki í honum en þó var hann
maður sem allir báru mikla virðingu
fyrir.
Afi var húsasmíðameistari sem
lagði mikinn metnað í sín störf.
Hann var alla tíð sjálfstæður at-
vinnurekandi og það var sama hvað
hann var með marga menn í vinnu
alltaf hafði hann góða yfirsýn yfir
þau verk sem unnin voru. Afi var
mikill hagleiksmaður sem sjá má
af öllum þeim hlutum sem hann
smíðaði og gaf okkur við ýmis tæki-
færi. Hann eyddi ófáum stundum í
bílskúrnum við smíðar, enda hafði
hann yndi af því að skapa hluti og
gleðja aðra með þeim. Afí vildi allt-
af hafa eitthvað fyrir stafni og féll
honum aldrei verk úr hendi og má
ségja að hann hafi stundað vinnu
sína nánast fram til síðasta dags.
Afí átti við veikindi að stríða síð-
ustu mánuði ævinnar en aldrei
missti hann kjarkinn né lífsviljann.
Við elskum þig og söknum þín mjög
mikið en eftir lifa yndislegar minn-
ingar um kærleik þinn og hlýju.
í huga afa var fjölskyldan alltaf
efst á blaði og voru afi og amma
einstaklega samhent hjón, hjóna-
band þeirra var alla tíð byggt á trún-
aði og trausti. Amma, þú ert sterk
kona með óbilandi kjark, í veikind-
um afa varst þú stoð hans og stytta
og vékst aldrei frá honum. Elsku
amma, megi guð styrkja þig í sorg
þinni. Góður maður og vammlaus
drengur er genginn. Blessuð sé
minning Gunnars Gunnarssonar.
Gígja og Sonja, Helgi,
Gunnar og Arna Sif.