Morgunblaðið - 02.08.1996, Blaðsíða 26

26 FÖSTUDAGUR 2. ÁGÚST 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Svandís Elln
Eyjólfsdóttir
fæddist í Hafnar-
fiði 29. apríl 1953.
Hún lést í sjúkra-
húsi í Aarhus í
Danmörku 17. júlí
1996. Foreldrar
hennar eru Ásta
Guðriður Lárus-
dóttir, f. 21. jan.
1930 og Eyjólfur
Einarsson, f. 3. ág-
- úst 1927. Systir
hennar er Fríða
Guðbjörg Eyjólfs-
dóttir f. 2. des.
1957, maki Guðmundur Þórð-
arson. Svandís giftist Ágústi
Þór Finnssyni, f. 9 des 1952.
Börn þeirra eru: 1. Elín Þóra,
f. 1. sept. 1972. 2. Eyrún Ásta,
f. 23. sept. 1976. 3. Ágúst Finn-
ur f. 15. jan. 1991. Svandís bjó
í Hafnarfirði þar til í jan. 1996
er hún flutti ásamt fjölskyldu
sinni til Aarhus í Danmörku.
Útför Svandísar fer fram
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag
2. ágúst. kl. 10.30.
Loksins, eftir óvenju harðan vet-
ur, er sumarið komið í Danmörku.
Sólin skín og náttúran skartar sínu
fegursta, blómstrandi tijám og
runnum í þeim yndislegu litum sem
náttúran ein megnar að skapa.
Víst er þetta fallegt og unan á að
horfa, en nú er sem augun líti án
þess að sjá, vegna táranna í augun-
um og tregans í hjartanu. Því veld-
ur ótímabær dauði kærrar vin-
konu. Konu sem átti svo stórt hlut-
verk hér á jörðu, hlutverk móður,
eiginkonu, dóttur, systur og vinar.
Mig hefði síst órað fyrir því að
ég ætti eftir að sitja í litla húsinu
mínu í bænum sem tímabundið
hýsti ijölskyldur okkar Svandísar
og skrifa um hana minningarorð.
Fremur hefði ég trúað því að ég
sæti með hinum stelpunum úr
saumaklúbbnum þar sem við vær-
um að semja smáleikþátt eða ræðu
til að skemmta henni og okkur
með í afmælinu hennar. Alveg eins
og þegar við urðum fertugar.
Raunveruleikinn er hins vegar oft
annar en óskað er og nú gráta þær
á íslandi og ég í Danmörku.
Við söknum sárt kærrar vin-
konu, vinkonu sem gaf okkur svo
mikið og sem við eigum svo ótal-
margar minningar um, allt frá því
að við vorum unglingar í Flens-
borg. Saumaklúbburinn hefur ver-
ið okkur öllum mikils virði í þessa
tæpa þijá áratugi. Við höfum
fylgst að í gegnum helstu mann-
dóms- og mótunarárin í lífinu og
tekið þátt í gleði og sorgum hverr-
ar annarrar. Samheldnin og vænt-
umþykjan hefur aukist með hverju
árinu og tengslin á milli okkar
hafa styrkst, jafnvel þó nokkrar
okkar hafi dvalið langdvölum er-
lendis. Vináttan hefur svo mörg
andlit og sé hún sönn, þolir hún
allan aðskilnað, stuttan sem lang-
an. En nú er skarð fyrir skildi, ein
okkar er horfín yfir í annað líf og
við hinar vitum að ekkert verður
aftur eins og áður, janvel þó hún
verði örugglega með okkur áfram,
bara á annan hátt.
Þegar ég frétti það um síðastlið-
in áramót að Svandís og fjölskylda
hennar ætlaði að setjast að í Skads-
trup, þar sem ég er búsett, þá var
það mér afar mikils virði. Við átt-
um saman góðar stundir og við
og fjölskyldur okkar tengdust enn
frekari vináttuböndum en áður.
Við gerðum stundum grín að því
hvað við, þessir tveir ,ekta Gaflar-
ar“ væru að gera í útlöndum. En
við vissum báðar að það var ein-
ungis tímabundið, fyrr eða síðar
færum við heim í Hafnarfjörð, sem
var okkur báðum svo kær. Nú
hefur Svandís lagt upp í aðra ferð,
í annan fjörð, svo allt of fljótt. Ég
er sannfærð um að sá
fjörður tekur vel á
móti henni og brosir
líkt og Hafnarfjörður
á móti sól, með hijós-
trug hraun, sem veita
henni skjól.
Vertu sæl að sinni,
elsku Svandís mín, og
guð fylgi þér á nýjum
leiðum. Hafðu þökk
fyrir allt.
Við Katrín Guð-
björg sendum okkar
innilegustu samúðar-
kveðjur til Gústa,
Þóru, Eyrúnar og
Gústa litla, Eyjólfs, Ástu, Fríðu og
annarra aðstandenda. Við biðjum
góðan Guð að styrkja ykkur í ykk-
ar miklu sorg.
Guðný Þ. Magnúsdóttir.
Ó, minning, minning.
Líkt og ómur fjarlægra söngva,
líkt og ilmur deyjandi blóma
berast orð þín að hlustandi
eyrum mínum.
Eins og lifandi verur
birtast litir og hljómar
hinna liðnu daga,
sem hurfu sinn dularfulla veg
út í dimmbláan fjarskann
og komu aldrei aftur.
Ó, æska, æska.
Þegar dagarnir komu
eins og undarlegt, heillandi
ævintýri,
og þeir báru allan fógnuð og fegurð lífsins
í faðmi sínum.
Þegar við bömin gengum í gróandi túninu,
og grasið og blómin
og lækimir
vom leiksystkin okkar.
Þegar rökkrið vafðist um vötnin og heiðamar
eins og vinarfaðmur,
og vindurinn söng í sefinu,
unz við sofnuðum.
Ó, minning.
Þú hvíslar svo hljótt, svo hljótt,
að það heyrist varla.
(Steinn Steinar)
Það er komið að kveðjustund,
missirinn er mikill og sorgin nístir.
Við biðjum um styrk til handa fjöl-
skyldu Svandísar frænku okkar og
öðrum aðstandendum. Við vottum
þeim okkar dýpstu og innilegustu
samúð.
Blessuð sé minning Svandísar.
Elín, Hólmfríður og
Lárus Jón Guðmundarbörn.
Þegar við kvöddum Svandísi í
janúar sl. er hún fluttist ásamt fjöl-
skyldu sinni til Danmerkur, hvarfi-
aði ekki að okkur að við myndum
setjast niður nú örfáum mánuðum
seinna til að rita kveðjuorð um
okkar góðu vinkonu. Stórt skarð
er nú höggvið í okkar vinahóp,
skarð sem ekki verður fyllt.
Við vorum ekki háar í loftinu
stelpurnar í Bröttukinninni þegar
við stofnuðum saumaklúbbinn
„Servéttubrotið" og höfum við
haldið hópinn ætíð síðan. Sauma-
klúbburinn saman stóð af þrennum
systrum og einum „hálfsystrum"
eins og við kölluðum það.
Æskuminningamar eru margar
og alltaf þegar við hittumst gátum
við riljað upp bemskubrekin og
hlegið hátt svo að undir tók, s.s.
þegar Svandís hugðist leggja fyrir
sig hárgreiðslu og klippti Erlu
mjög fagmannlega við lítinn fögn-
uð foreldra þeirra, þá voru þær
aðeins 5 ára.
En Svandís lagði ekki fyrir sig
hárgreiðslu, en við sögðum alltaf
að hún ætti að læra innanhúsarki-
tektúr. Bar heimili hennar og
Gústa þess glöggt merki að þar
hefði hún verið á réttri hillu, slík
var smekkvísi hennar.
Svandís var mikil fjölskyldu-
manneskja og sást það best á því
að allt hennar líf snerist um Gústa
og bömin þeirra þijú og er missir
þeirra því mikill.
Ekki er hægt að minnast Svan-
dísar án þess að nefna nafn Fríðu
systur hennar svo samrýndar voru
þær og var hún mjög stolt af „litlu
systur“ sinni og var sama hvað
hún gerði eða hvert prakkarastrik-
ið var, þá var viðkvæðið hjá Svand-
ísi „Ekki Fríða systir mín“ en í
gegnum tíðina hafa þær systur
vakað yfir velferð hvor annarrar í
blíðu og stríðu.
„Þú skal ekki hryggjast þegar
þú skilur við vin þinn, því að það
sem þér þykir vænst um í fari
hans, getur orðið þér ljósara í fjar-
veru hans, eins ogfjallgöngumaður
sér fjallið best af sléttunni.“ (Ka-
hill Gibran).
Minningarnar leita endalaust
fram, perlur, sem erfitt er að setja
á blað en verða geymdar í huga
okkar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Gústi, Elín Þóra, Eyrún,
Gústi litli, Ásta, Eyvi, Fríða og fjöl-
skylda, okkar innilegustu samúð-
arkveðjur og megi guð styrkja
ykkur í ykkar miklu sorg.
Hvíl í friði, kæra vinkona.
Anna Björg, Erla, Sigga, Katrín,
Sigrún, Lára og fjölskyldur.
Ekki datt mér í hug í janúar
síðastliðnum er við fjölskyldan
fylgdum Svandísi, Eyrúnu og
Gústa suður á Keflavíkurflugvöll
að það yrði í síðasta sinn sem við
myndum sjá Svandísi.
Margar góðar minningar á ég
um Svandísi og ekki síst um sam-
band hennar og Fríðu systur henn-
ar. Þær voru ótrúlega samrýndar
og miklar vinkonur, sem dæmi um
það er ekki ofsagt að þær hafi
talast við í gegnum síma eða hist
að minsta kosti þrisvar á dag eftir
að þær fluttu úr foreldrahúsum og
þar til Daddý, eins og Fríða kall-
aði hana, flutti til Danmerkur.
Daddý og Fríða voru saman í
saumaklúbbi með æskuvinkonum
sínum úr Bröttukinn, við eigin-
menn þessara kvenna munum ailir
að ekki þýddi fyrir okkur að reyna
að sofna í þeirri íbúð sem klúbbur-
inn var haldinn hveiju sinni vegna
þess fundimir stóðu oft lengi, allt-
af var mikið hlegið og það hátt.
Daddý átti þar stóran hlut að
máli hversu fjörugir þessir fundir
voru. Ég er ekki viss um ad þessir
saumafundir verði jafnfjörugir hér
eftir.
Daddý hafði miklp, trú á Fríðu
systur sinni og taldi hana oft vera
til fyrirmyndar. Eitt sinn fyrir
mörgum árum þegar við Fríða vor-
um nýbyijuð saman þá spurðu vin-
konurnar í saumaklúbbnum Daddý
hvort Fríða væri bytjuð með strák.
Svarið kom fljótt „nei, það getur
ekki verið, ekki hún Fríða systir
mín“. Oft er búið að hlæja að þessu
og öðrum skemmtilegum uppá-
komum í sambandi þeirra og á
eflaust eftir að gera oftar þegar
tíminn mun hjálpa okkur að vinna
á sorginni.
Kæra fjölskylda, Gústi, Þóra,
Eyrún og Gústi yngri, á svona
stund gætir mikils tómleika, en
mörgum reynist það hugarléttir
að upplifa viðkomandi í sem mestri
nálægð. Með það fyrir augum eru
þessar línur settar á blað. G.uð
veri með ykkur og hjálpi ykkur í
ykkar miklu sorg.
Guðmundur Þórðarson.
í dag kveðjum við kæra vinkonu
úr saumaklúbbnum okkar.
Þú geislaðir af gleði og tilhlökk-
un þegar við komum saman til að
kveðja þig í janúar, áður en þú
fluttir til Danmerkur.
Við áttum þá síst af öllu von á
að það yrðu okkar síðustu stundir
saman. En fljótt skipast veður í
lofti!
Það eru 28 ár síðan við bekkjar-
systumar úr Flensborg ákváðum
að stofna saumaklúbb. í upphafí
voru veisluföngin aðeins kók og
prins póló.
í klúbbnum myndaðist vinátta
og gagnkvæm virðing í áranna
rás, einnig hjá mökum okkar. Við
minnumst nú allra góðu stundanna
sem við áttum saman, hvort heldur
var í saumaklúbb, útilegu, Amst-
erdam eða í 40 ára afmælum okk-
ar. Vísumar sem þú samdir um
hveija okkar og skrifaðir í afmæl-
iskortin, verða varðveittar ásamt
öðmm kærum minningum um
ókomin ár. Elsku Svandís, Það var
alltaf tilhlökkunarefni að koma til
þín. Heimili þitt bar glöggt merki
íistrænna hæfíleika þinna. Það var
sama hvort heldur var matargerð,
handavinna eða föndur, allt varð
að list í höndum þínum.
Fjölskyldan var þér allt og nú á
þessum erfiða tíma sendum við
ykkur, elsku Gústi, Þóra, Eyrún,
Gústi yngri, foreldrar, systir og
fjölskylda, okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur og biðjum Guð að
styrkja ykkur.
Hvíl í friði elsku Svandís.
Saumaklúbburinn
og fjölskyldur.
Elsku Daddý mín.
Á þessari sorgarstund streyma
um hug minn allar góðu minning-
arnar um þig og allt sem þú gerð-
ir fyrir mig. Mig langar að skrifa
svo margt en ég get ekkert sagt
nema mér þykir svo vænt um þig.
Thehna.
Kær frænka er látin.
Fyrirvaralaust er Svandís ekki
lengur meðal okkar. Sú sem við
hin systkinabömin ásamt móður-
systur hennar, móður minni, heim-
sóttum og kvöddum eina kvöld-
stund í vetur á heimili þeirra Ág-
ústs í Hafnarfirði. Þau voru að
flytjast búferlum til Danmerkur
og var Ágúst þegar farinn út til
að undirbúa komu fjölskyldu
sinnar. Eins og alltaf var Svandís
svo glæsileg og hress, geislandi
af hlýju og gestrisni. Nú er mikils
virði að eiga þá mynd í minni, en
jafnframt sárt að við skyldum ekki
hafa haft meira samband en við
þó höfðum gegnum árin.
Til framtíðar í öðru landi leit
Svandís björtum augum en var
skiljanlega kvíðin að þurfa að yfir-
gefa ættmenni og vini hér heima.
Sérstaklega foreldra sína, Ástu og
Eyjólf, sem hún bar mikla um-
hyggju fyrir og síðast en ekki síst
yngri systur sína Fríðu. Samband
þeirra systra var mjög náið, þær
voru alveg einstaklega samrýndar,
svo missir Fríðu er því mikill. Einn-
ig vegna þess að nú hefur hún séð
á eftir sínu eina systkini.
Svandís vakti ætíð yfir velferð
fjölskyldu sinnar. Hún stóð sem
klettur við hlið manns síns á erfið-
um tímum og bjó þeim sérlega
smekklegt heimili, allt virtist Ieika
í höndum hennar hvort sem það
tengdist eldhúsi eða handavinnu.
Móðurhjarta hennar var einnig
stórt. Það var alltaf svo yndislegt
að hlusta á hana segja frá börnum
sínum. Sjá hvað hún var ánægð
með dætur sínar Þóru og Eyrúnu
og hafði ósvikinn áhuga á hugðar-
efnum þeirra, gaf þeim stuðning
sinn og hvatningu. Svo fyrir tæp-
um 6 árum eignuðust þau hjónin
óskaprinsinn, hann Ágúst Finn.
Hafði þá tveim mánuðum áður
Fríða systir hennar alið Guðmundi
manni sínum þeirra óskabarn,
Eyjólf, en þau eiga einnig fyrir
tvær eldri dætur, Thelmu og
Huldu. Þannig voru þær systur
ætíð ótrúlega samstíga á lífs-
brautinni og studdu hvor aðra í
gleði og sorg.
Svandís átti sína erfiðu tíma
fjarri heimahögum, í Danmörku.
Hún hafði heimþrá eins og svo
margir sem yfirgefa ættjörðina um
SVANDIS ELIN
EYJÓLFSDÓTTIR
einhvern tíma. En tíminn græðir
og hún var farin að una sér vel.
Lífið virtist farið að brosa við þeim
Ágústi er syrti að. Hún veiktist
skyndilega og lífsljós hennar
slokknaði á sjúkrahúsi í Árhus í
Danmörku. Sú dánarfregn var
mikið reiðarslag fyrir okkur öll sem
þekktum hana.
Ég og foreldrar mínir, Guðrún
og Jóhannes, sendum Ágústi, Þóru,
Eyrúnu og Ágústi Finni, Ástu og
Eyjólfi, og Fríðu og fjölskyldu,
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Við vonum að með tímanum,
er sárasta sorgin hefur mildast,
muni góðar minningar um hana
og þann kærleik sem hún umvafði
ykkur með, hugga ykkur um
ókomin ár.
Megi Guð styrkja ykkur öll í
ykkar þungu sorg.
Jóhanna G. Jóhannesdóttir.
Elsku mamma mín, er ég minnist þín
mér finnst ég verða lítil um sinn
af því um stund ég undi mér
þá ást og hlýju enn ég fmn.
Ég hugar kveðju sendi, mamma mín
þig man ég alla stund
og Guð ég bið um að gæta þín
uns geng ég á þinn fund.
í hjarta sárt ég kenni saknaðar
er hugsa ég til þín
af því ég man er ég lítil var
hver kyssti tárin mín.
(Gylfi Ægisson)
Elsku besta mamma okkar.
Nú skilja leiðir okkar í bili. Við
vitum að þú hefur fengið góða
heimferð og að þér líður vel. Það
er með miklum tárum og söknuði
að við kveðjum þig. Öll áttum við
með þér ljúfar og dýrmætar stund-
ir sem aldrei gleymast. Þú varst
alltaf svo góð við okkur, passaðir
okkur alltaf vel og kenndir okkur
svo ótrúlega margt sem við munum
búa að alla tíð.
Við þökkum guði fyrir að hafa
fengið að eiga svo yndislega góða
mömmu. Elsku mamma, við geym-
um minninguna um þig í hjarta
okkar.
Guð geymi þig.
Þín,
Þóra, Eyrún og Gústi.
Hún Svandís mín dáin?
Þvílík harmafregn.
Ég get ekki með nokkrum orð-
um lýst þeim tilfinningum sem
bærast með mér núna. Það er trú
mín að elsku hennar hafi verið
þörf, á æðri stöðum. Því hún var
einstök. Þetta er allt svo óraun-
verulegt. Svo stutt er síðan við
Sædís og Herdís áttum með henni
stund, síðasta kvöldið hennar á
Islandi, í þessu lífi. Að sitja hér á
Miðvanginum og reyna af veikum
mætti að skrifa minningarorð um
vinu mína. Svandís og Gústi
bjuggu hér á Miðvangi 10 með
börnum sínum, Þóru, Eyrúnu og
litla Gústa, um 16 ára skeið. Þau
voru góðir og litríkir grannar. Það
var aldrei nein lognmolla í kringum
þau. Ef eitthvað var um að vera á
Miðvanginum, þorrablótin í gamla
daga, og/eða grillpartýin. Þá var
Gústi alltaf hrókur alls fagnaðar,
með skemmtilegu tilsvörin sín. En
hann er mikill húmoristi, og ein-
staklega orðheppinn. Þar stenst
honum enginn snúning. Já. Það
voru yndislegir tímar. Og þá var
Jóhanna okkar með, en hún lést í
maí fyrir rúmu ári. Þannig að
skammt er stórra högga á milli á
Miðvanginum.
Minningarnar streyma um hug-
ann. Það virðist svo stutt síðan litli
Gústi fæddist. Þó eru liðin rúm 6
ár. Við Eggert sitjum niðri hjá
þeim og fögnum heimkomu nýja
fjölskyldumeðlimsins. Nýbökuðu
foreldrarnir og stóru systurnar þá
14 og 18 ára. Gleðin er mikil.
Enda drengurinn heilbrigður og
fallegur. Sá litli varð strax auga-
steinn allra. Þegar Gústi litli
stækkaði, fannst okkur stundum