Morgunblaðið - 02.08.1996, Blaðsíða 28

28 FÖSTUDAGUR 2. ÁGÚST 1996
MORGUNBLAÐIÐ
ISAFOLD
_ KRISTJÁNSDÓTTIR
+ ísafoId Krist-
jánsdóttir fædd-
ist í Álfsnesi á
Kjalarnesi 22. maí
1907. Hún lézt í
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 27. júlí síðast-
liðinn.
Foreldrar hennar
voru Kristján Þor-
kelsson (1861-1934),
bóndi þar, síðast í
Víðinesi og hrepp-
- stjóri í Kjalarnes-
hreppi, og kona
hans Sigríður
Guðný Þorláksdótt-
ir (1871-1945) frá Varmadal.
Sigríður var dóttir Þorláks
Jónssonar bónda í Varmadal
og konu hans Geirlaugar Gunn-
arsdóttur frá Efri-Brú í Gríms-
nesi, en Kristján var sonur Þor-
kels, sem síðast bjó í Helgadal
í Mosfellssveit, Krisljánssonar
í Skógarkoti í Þingvallasveit,
og konu hans Birgittu Þor-
steinsdóttur Einarssonar bónda
i Stíflisdal. Börn þeirra hjóna
voru 15 talsins og komust 14
þeirra til fullorðinsára. Af þeim
systkinum er nú Benedikt einn
á lífi.
ísafold giftist 28. febrúar
1943 Jóhanni Ingvari Péturs-
syni, f. 4. ágúst
1918, d. 26. septem-
ber 1990, vélfræði-
kennara við Vél-
skóla Islands og
síðar tæknilegum
eftirlitsmanni hjá
Olíufélaginu hf.
Þau eignuðust tvær
dætur. Þær eru:
1) María, f. 18.
júlí 1943, skrif-
stofusljóri heim-
spekideildar Há-
skóla íslands. Hún
er gift Sigurði
Líndal, f. 2. júli
1931, prófessor. Dóttir hennar
er Kristín Vilhjálmsdóttir, f. 31.
janúar 1973, háskólanemi, en
dóttir þeirra er Þórhildur, f.
10. marz 1980, menntaskóla-
nemi.
2) Sigríður Gréta, f. 27. sept-
ember 1948, vefari. Hún er gift
Leifi Breiðfjörð, f. 24. júní
1945, myndlistarmanni. Synir
þeirra eru: Jóhann Guðmundur,
f. 26. júní 1974, hönnuður hjá
Lego í Danmörku, og Ólafur
Agnar, f. 28. júlí 1977, mennta-
skólanemi.
ísafold verður jarðsungin frá
Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 10.30.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
töivusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár.
Ritvinnslukerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má
greinar til blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar þar
um má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki
yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Systir okkar, AÐALBJÖRG JÓHANNSDÓTTIR,
lést 21. júlí.
Bálför hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Fanney Jóhannsdóttir, Helga Jóhannsdóttir og aðstandendur.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför
BJÖRNS KRISTJÁIMSSONAR
frá Vestmannaeyjum.
Guð blessi ykkur öll.
Dætur hins látna,
Snjólaug Baldvinsdóttir
og aðrir vandamenn.
t
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug
við andlát og útför móður okkar,
tengdamóður, ömmu, langömmu og
Jóhannes Árnason,
Guðmunda Kjartansdóttir,
Helena Albertsdóttir,
Stella Hjörleifsdóttir,
Sigurður S. Pálsson,
Finnur Jóhannsson,
Guðmundur Vignir Hauksson,
Andrea Guðrún Guðmundsdóttir, Eysteinn Sigurðsson,
Helga Guðmundsdóttir, Ævar Kjartansson,
barnabörn og barnabarnabörn.
langalangömmu,
ANDREUGUÐRÚNAR
GUÐMUNDSDÓTTUR,
Snorrabraut 56.
Guðrún Sveinjónsdóttir,
Guðmundur Sveinjónsson,
Sveinjón Jóhannesson,
Árni Jóhannesson,
Kristm Andrea Jóhannesdóttir,
Halldóra S. Guðmundsdóttir,
Lilja Guðmundsdóttir,
MIIMNIIMGAR
Heimilið í Álfsnesi, þar sem ísa-
fold ólst upp, var fjölmennt og
umsvif mikil, enda var Kristján,
faðir hennar, athafnamaður sem
færði jörð sína til þeirra búskapar-
hátta sem þá gerðust beztir. Áþekk
skil gerði hann Víðinesi. Auk þess
hlóðust á hann trúnaðarstörf og til
hans var jafnan leitað þegar vanda
bar að höndum. Ekki var hlutur
Sigríðar konu hans minni við bús-
forráð. Hún var orðlagður dýravin-
ur og ávallt glöð í anda.
ísafold naut hefðbundinnar
barnafræðslu í heimahúsum, en
ekki varð formleg skólaganga
lengri. Það sem á vantaði var hún
að bæta sér upp alla ævi með námi
í skóla lífsins, með miklum bók-
lestri og með því að hlusta á fræð-
andi efni í útvarpi. Tilsagnarlaust
lærði hún Norðurlandamálin og las
mikið á þeim.
Ásamt eldri systkinunum vann
hún heimili foreldra sinna þar til
hún var nítján ára gömul. Þá hleypti
hún heimdraganum og fékk vinnu
úti í Viðey, en fluttist síðan til
Reykjavíkur og var í vist sem kallað
var á nokkrum góðum heimilum í
bænum. Þar kynntist hún heimilis-
haldi sem var á ýmsan annan veg
háttað en hún átti að venjast í sveit-
inni. Um skeið starfaði hún hjá Slát-
urfélagi Suðurlands og síðar Mjólk-
ursamsölunni í Reykjavík.
Eftir að hún giftist varð húsmóð-
urstarfíð aðalstarf hennar. Heimili
þeirra Jóhanns stóð að Laugavegi
159A og þar bjó hún til dánardags.
Á heimilinu var einnig amma Jó-
hanns, María Ámundadóttir, unz
hún lézt 94 ára að aldri árið 1958.
í húsinu bjó tengdafaðir ísafoldar,
Pétur Þórðarson togarasjómaður,
ásamt síðari konu sinni Halldóru
Guðjónsdóttur, en fyrri kona hans,
Jóhanna Jóhannsdóttir, móðir Jó-
hanns og dóttir Maríu, lézt 1918.
Þegar dætur þeirra ísafoldar og
Jóhanns fæddust voru þarna um
skeið fjórar kynslóðir undir sama
þaki. Auk uppeldis eigin dætra tók
hún dijúgan þátt í uppeldi Kristín-
ar, dótturdóttur sinnar, fyrstu árin
og voru tengsl þeirra einkar náin.
ísafold var fríð kona sýnum og
hélt sér vel þótt aldurinn færðist
yfír þannig að ókunnugir gátu hald-
ið að hún væri mörgum árum yngri
en raunin var. Án efa átti skap-
lyndi hennar dijúgan þátt í því. Hún
var jafnlynd og glaðlynd og ekki
annað að sjá en hún væri alltaf í
góðu skapi. Þessu fylgdi sérstakur
hæfileiki til að tala við fólk og
hlusta á það, enda lögðu margir
leið sína til hennar, jafnt ungir sem
aldnir. Var stundum engu líkara
en hún gegndi eins konar sálusorg-
arahlutverki. Þegar eitthvað bjátaði
á sýndi hún styrk og æðruleysi sem
birtist svo að ekki varð um villzt
þegar Jóhann, maður hennar veikt-
ist. Annaðist hún hann með stakri
kostgæfni á heimili þeirra meðan
stætt var án þess að kvartað væri
eða æðruorð heyrðist.
Eins og flestir af hennar kynslóð
hafði hún lifað tímana tvenna;
sveitastúlka sem aðlagaði sig nýrri
borgarmenningu í mótun. Vissulega
hélt hún tryggð við uppruna sinn,
en lét það ekki skyggja á þær breyt-
ingar sem óhjákvæmilega hlutu að
fylgja nýjum lífsháttum. Uppvaxt-
arárin í sveitinni urðu henni þó
kærara umræðuefni eftir því sem
árin liðu og þar kunni hún frá
mörgu að segja. Skammt er síðan
dótturdætur hennar höfðu orð á því
hversu skemmtilegt væri að hlýða
á frásagnir hennar af mannlífinu í
æsku hennar. _
Sjálf naut ísafold þeirrar gæfu
að vera heilsugóð nær alla ævi.
Þegar hún var komin nokkuð á ní-
ræðisaldur tók hún að kenna hjarta-
sjúkdóms sem ágerðist mjög á
þessu ári og dró hana að lokum til
dauða. Eigi að síður gat hún lifað
sjálfstæðu lífí á heimili sínu allt til
hinztu stundar með nokkurri aðstoð
heimilishjálpar hin síðari ár. Undir
lokin varð hún þó öðru hverju að
dveljast á sjúkrastofnunum þar sem
hún naut hinnar beztu aðhlynningar
og minntist oft á með einlægu þakk-
læti.
Með Ísafoldu Kristjánsdóttur er
gengin góð kona sem lifði farsælu
lífí og kvaddi það með rósemi og
frið í sálu sinni.
Sigurður Líndal.
Þær eru hlýjar og notalegar
minningarnar um móðursystur
mína Isafold Kristjánsdóttur, eða
Foldu eins og hún var ávallt kölluð
í fjölskyldunni. Ég minnist hennar
sérstaklega, þegar ég bjó á Egils-
götunni, lítil stúlka. Þá vann hún
hjá Sláturfélagi Suðurlands, sem
var til húsa við Skúlagötu. Hún bjó
þá hjá okkur um tíma og gekk
auðvitað til og frá vinnu. Mér fannst
hún mikil dama. Við tengdumst
mjög náið og það hélst alla tíð. Við
vorum ekki aðeins náskyldar, við
urðum góðar vinkonur, þó að ald-
ursmunur væri.
Folda er sú síðasta af Álfsnes-
systrunum, sem kveður þetta jarð-
neska líf. Systkinin frá Álfsnesi á
Kjalarnesi voru 14 sem upp kom-
ust, 7 systur og 7 bræður. Benedikt
er sá eini sem er eftirlifandi, 92 ára
að aldri og dvelur nú á Dvalarheim-
ilinu Hlaðhömrum í Mosfellsbæ við
sæmilega heilsu.
Það var ætíð náið samband milli
systranna, þótt ólíkar væru. Jóna
bjó lengst af í Borgarfirði, Guðrún
í Smárahvammi í Kópavogi, Folda
alla tíð við Laugaveginn, Fanney
og Helga á Grettisgötunni og Gréta
í Mávahlíð. Svanlaug bjó líka í
Reykjavík og á Kjalarnesinu. Hún
lést um aldur fram fyrst af systrun-
um.
Þegar við börn þeirra vorum að
alast upp, hittust þær nær daglega.
Það voru margar gönguferðirnar
sem voru farnar niður Laugaveg-
inn. Þær áttu því láni að fagna að
geta verið heima og fylgst með
uppeldi barna sinna. Eiginmennirn-
ir komu yfirleitt heim í hádegismat
og þá þótti sjálfsagt að vera með
heitan mat, jafnvel man ég eftir
því að þær voru í heimsókn hjá
móður minni og þá varð ein af þeim
að flýta sér heim og taka til eftir-
miðdagskaffi fyrir bónda sinn. Um
flestar stórhátíðir hittust fjölskyld-
urnar. Þá var mikið sungið og leik-
ið á hljóðfæri. Allt var þetta söng-
elskt fólk og svo bættust allir mág-
arnir við. Þar á meðal var eitt af
okkar ástsælustu tónskáldum, Karl
Ó. Runólfsson, sem lék af fingrum
fram á fiðlu, píanó eða trompet.
Hún frænka mín var ætíð uppá-
haldsgestur á heimili okkar hjón-
anna og sona. Ég man þegar yngsti
sonur okkar, Kristján, varð stúd-
ent, þá átti hún 80 ára afmæli þann
sama dag og geislaði af fögnuði og
gleði. Síðasta heimsókn hennar til
okkar var núna um síðustu jól. Þá
var elsti sonur okkar, Jónas sem
býr í Kaupmannahöfn, í heimsókn
með Ijölskyldu sína og urðu þær
mjög hændar hvor að annarri
barnabarn okkar Laura Kristín og
Folda.
Folda var svo lánsöm og þær
allar systurnar að þær gátu búið á
sínum gömlu og góðu heimilum til
æviloka. Folda var stálminnug og
kunni ógrynni af ljóðum og vísum.
Ættfróð var hún með afbrigðum,
fylgdist vel með þjóðmálum fram
til dauðadags. Mikil hannyrðakona,
sat við eldhúsborðið með stækkun-
arlampa fyrir síðustu jól og bróder-
aði jólagjafir. Hún naut þess ætíð
að klæða sig fallega. Alltaf var hún
í góðu skapi, röddin tær og ekki
má gleyma brosinu hennar blíða.
Nú kveð ég elskulega frænku
með söknuði. Hjartans þökk fyrir
allar góðu samverustundirnar.
Blessuð sé minning hennar.
Kristín Jónasdóttir.
Sumir eru síungir, aðrir virðast
fæddir gamlir. Mágkona mín, ísa-
fold Kristjánsdóttir, eða Folda eins
og hún var jafnan kölluð, var svo
sannarlega í hópi þeirra síungu,
bæði í anda og útliti.
Ef ég var spurð um aldur henn-
ar, varð ég að leita í heimildum,
því ég hélt satt að segja alltaf að
ég hlyti að vera að villast á tug.
Það var hreint ótrúlegt að hún
væri komin á 90. aldursárið.
Folda var einstaklega glöð og
jákvæð manneskja með mikla út-
geislun. Hún var heilsteypt og
hreinlynd. Aldrei heyrði ég hana
kvarta, þótt erfíðleikar steðjuðu að
eða þegar heilsan var farin að gefa
sig. Slíkt var alls ekki til umræðu.
Það var þá helst að hún gerði góð-
látlegt gaman að, því hún sá gjarn-
an spaugilegu hliðarnar á tilver-
unni, og augu hennar leiftruðu þá
af lífí og glettni. Það var mannbæt-
andi að hitta hana. - Hún hafði
yndi af ljóðum og bóklestri. Stund-
um gaukaði hún að mér ljóði og
ljóði, sem hún hafði klippt úr blöð-
um og höfðu hrifið hana.
Folda var mikil ræktunarkona.
Var oft gaman í kartöfluræktinni í
Smárahvammi í gamla daga og
nokkur keppni á milli þeirra systk-
ina. En það var sama þótt við „þjóf-
störtuðum" - alltaf var Folda með
bestu uppskeruna. Blómin á fallegu
heimili hennar báru líka vitni um
„græna fingur", alúð og umhyggju.
Það voru sólskinsstundir, þegar
mágkonur mínar, þær Álfsness-
systur og þeirra fólk, komu á heim-
ili okkar hjónanna. Þar ríkti gleði
og kátína, rifjuð upp gömul atvik,
hlegið og mikið sungið. Það var
góður hópur. Það er ómetanlegt að
hafa gifst inn í þessa yndislegu fjöl-
skyldu. Hef ég oft sagt við dætur
mínar að þær væru lánsamar að
vera af sama meiði og þetta hlýja,
góða og heilbrigða fólk sem Álfs-
ness-fólkið er allt. En kynslóðir
koma og kynslóðir fara. Nú hefur
sjöunda og síðasta mágkona mín
kvatt og lagt upp í ferðina miklu.
Ég og dætur mínar kveðjum hana
með söknuði og þökk fyrir alla vin-
áttuna - minnugar þess góða for-
dæmis, sem hún gaf með bjartsýni
sinni og jákvæðu hugarfari. Við
sendum dætrum hennar, tengda-
sonum og barnabörnum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning ísafoldar
Kristjánsdóttur.
Vilhelmína Þorvaldsdóttir.
Minnmgargremar
og aðrar greinar
Eins og kunnugt er birtist jafnan Framvegis verður við það mið-
mikill fjöldi minningargreina í
Morgunblaðinu. Á einum og hálf-
um mánuði í byijun árs birti biað-
ið 890 minningargreinar um 235
einstaklinga. Ef miðað er við síðu-
íjölda var hér um að ræða 155
síður í blaðinu á þessum tíma.
Vegna mikillar fjölgunar að-
sendra greina og minningargreina
er óhjákvæmilegt fyrir Morgun-
blaðið að takmarka nokkuð það
rými í blaðinu, sem gengur til birt-
ingar bæði á minningargreinum
og almennum aðsendum greinum.
Ritstjórn Morgunblaðsins væntir
þess, að lesendur sýni þessu skiln-
ing enda er um hófsama takmörk-
un á lengd greina að ræða.
að, að um látinn einstakling birt-
ist ein uppistöðugrein af hæfílegri
lengd en lengd annarra greina um
sama einstakling er miðuð við
2.200 tölvuslög eða um 25 dálk-
sentimetra í blaðinu.
I mörgum tilvikum er samráð
milli aðstandenda um skrif minn-
ingargreina og væntir Morgun-
blaðið þess, að þeir sjái sér fært
að haga því samráði á þann veg,
að blaðinu berist einungis ein
megingrein um hinn látna.
Jafnframt verður hámarks-
lengd almennra aðsendra greina
6.000 tölvuslög en hingað til hefur
verið miðað við 8.000 slög.