Morgunblaðið - 03.11.1996, Page 31

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 3. NÓVEMBER 1996 31
k

'
»
»
J
«
i
Í
«
d
1
I
kl
4
I
;
#
€
I
S
nesveginum. Þetta var í þá daga
þegar fiskbúðir voru einn af föstu
punktunum í tilverunni. Fólk keypti
ekki bara ýsu heldur fylgdu með í
kaupunum mannleg samskipti af
bestu gerð. Þeirrar gerðar sem
margir sakna í erli dagsins. Átta
sig kannski ekki á fyrr en í seinni
köflum ævisögu sinnar að þetta er
gott vegapesti.
Þegar Óli var í fiskinum man ég
eftir honum á bedda í herbergi á
Grensásveginum hlustandi á tal-
stöð. Þar sem þetta var fyrir daga
farsíma þá skiptust menn á upplýs-
ingum um físk í talstöð. Þetta
fannst mér skrítið. En þama lá Óli
og hlustaði og leit til manns hlýjum
augum.
Svo þegar Óli og Kristbjörg,
ásamt vinum, byggðu borg fyrir
„austan" fjall þá kom nýr tónn í
tónlistina. Borgin var fýrst úr hjól-
hýsum sem síðan breyttust í sumar-
hús.
Gott að koma á Grensásvegin en
sumarhúsið var eins og sjöundi him-
inn. Amstur dagsins gleymt en frið-
sæld náttúrunnar fór svo afskap-
lega vel við geðslag húsráðenda.
Kom þangað oft og fór þaðan
ríkari.
Eftir að hafa flust frá Fróni
hættu þessar heimsóknir austur.
Nema hvað á hausti 1992 í fögru
og friðsælu veðri þá renndi ég í
hlað ásamt færeyskum vini. Og
móttökurnar urðu ekki af verri end-
anum. Fylltur af krásum jafn ver-
aldlegum sem andlegum var farið
í koju. Það var góður svefn. Sólar-
hring seinna sitjandi í perlum ís-
lenskrar háfjallanáttúru varð þess-
um erlenda vini mínum að orði:
„Eru allir svona góðir hér?“ Átti
hann við móttökur sumarhúsaeig-
enda kvöldið áður.
Seinasti fundur okkar Óla var
fýrir nokkrum vikum. Þá var af
honum dregið. En blikið í augunum
og þelið var það sama. Ég var glað-
ur fyrir þann fund. Sérstaklega þar
sem ég sit á erlendri grund þótt
ekki sé hún langt frá Fróni.
Þau sem næst standa, sérstak-
lega Kristbjörg, fá óskir rriínar best-
ar. Guð veiti þeim styrk og festu.
Sjálfur er ég ríkari að hafa orðið
samferða svona manni. Þegar ég
lendi í brimi og ölduróti þá hugsa
ég um augun hans Óla.
Jóhann Valbjörn.
Aðeins sjötugur að aldri hefur
afí okkar kvatt þennan heim. Hann
hefur nú lokið baráttu sinni við hinn
illvíga sjúkdóm sem krabbameinið
er.
Margs er að minnast frá liðnum
árum. Mér eru ofarlega í huga
stundirnar í fiskbúðinni hjá þér og
pabba þegar þið voruð að kenna
mér að afgreiða fiskinn og ég varla
náði yfir búðarborðið. Og svo eru.
það líka öll jólaboðin þegar við
krakkamir lokuðum okkur inni í
herberginu ykkar ömmu, fórum í
fötin ykkar og settum upp eins
konar leiksýningar. Svo eru
ógleymanlegar allar ferðirnar þegar
við heimsóttum ykkur austur í sum-
arbústaðinn þar sem þið amma
vörðuð öllum ykkar frístundum,
sem var dýmætur tími.
Megi góður Guð styrkja elsku
ömmu okkar við þenan mikla missi.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.I.H.)
Hvíl í friðþ elsku afi.
Berglind Long og börn.
Til afa og langafa
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku amma, megi guð styrkja
þig í þinni miklu sorg.
Bergþóra og Oddný Hanna.
SIGRÚN KRISTÍN
JÓNSDÓTTIR
+ Sigrún Kristín
Jónsdóttir var
fædd á Heggsstöð-
um í Andakílshreppi
3. ágúst árið 1917.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur í
Fossvogi 29. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sólrún Einars-
dóttir frá Stekkadal
á Rauðasandi og Jón
Bjarnason frá
Björgum á Skaga.
Tvíburabróðir
Kristínar var Magn-
ús Bjarni Ólafur, bóndi á Læk í
Viðvíkursveit, en hann lést af
slysförum þrítugur að aldri.
Hálfsystur Kristínar eru tvær,
Guðbjörg Jóna, f. 12.12. 1921,
búsett í Bandaríkjunum, og Guð-
rún Bjargey, f. 20.09. 1923, bú-
sett á Akranesi. Kristín ólst upp
með móður sinni og bróður á
Skinnastöðum í Torfalækjar-
hreppi, hjá Gísla Benediktssyni,
bónda og silfursmið. Hún stund-
aði nám við Kvennaskólann á
Blönduósi veturinn 1934-35.
Hinn 7.02. 1937 giftist Kristín
Þorvarði Júlíussyni frá Hít-
arnesi í Kolbeinsstaðahreppi, f.
30.07. 1913, d. 20.11. 1991. Þau
fluttust að Akri í Torfalækjar-
hreppi í maí 1937 og voru þar
í þijú ár hjá hjónun-
um Jónínu Ólafs-
dóttur og Jóni
Pálmasyni alþingis-
manni. Vorið 1940
hófu þau búskap á
Skinnastöðum en
lýðveldisárið 1944
flytja þau að Sönd-
um í Miðfirði þar
sem þau bjuggu í
nær 50 ár. Börn
Kristínar og Þor-
varðar eru: 1) Sól-
rún Kristín, f. 28.11.
1938, maki, Börkur
Benediktsson, bóndi
í Núpsdalstungu. Þau eiga tvö
börn. 2) Valgerður, f. 13.02.
1940, maki, Sigfús Jónsson,
framkvæmdastjóri á Laugar-
bakka. Börn þeirra eru fjögur.
3) Halldóra, f. 13.10. 1942, maki,
Þórður Jónsson rafvirlqameist-
ari í Hafnarfirði. Böm þeirra em
tvö. 4) Stefán Egill, f. 19.06.1948,
búsettur í Reykjavík. Böm hans
era fimm. 5) Krislján Einar, f.
23.11. 1957, maki, Guðrún Lára
Magnúsdóttir, húsmóðir í Kópa-
vogi. Böm þeirra em fjögur.
Síðustu fjögur árin bjó Kristin
í íbúð sinni í Hamraborg 38 í
Kópavogi. Útför Kristínar fer
fram frá Blönduóskirkju á
morgun, mánudaginn 4. nóvem-
ber og hefst athöfnin kl. 14.
Þá vissi ég fyrst, hvað tregi er og tár,
sem tungu heftir, - bijósti veitir sár
er flutt mér var sú feigðarsaga hörð,
að framar ei þig sæi’ eg hér á jörð;
er flutt mér var hin sára sorgarfregn,
- er sálu mína og hjarta nísti’ í gegn
að þú hefðir háð þitt hinzta strið
svo harla fjarri þeirn sem þú varst blíð.
Þér þakka’ ég, móðir, fyrir trú og tryggð;
á traustum grunni var þín hugsun byggð.
Þú striddir vel, unz striðið endað var,
og starf þitt vott um mannkærleika bar.
(Jóhann M. Bjamason)
Börnin.
í mínum huga var amma ein af
þessum íslensku kvenskörungum
sem hafa ótæmandi kraft og orku.
Hún var alltaf að og henni féll
helst ekki verk úr hendi. Hún pijón-
aði peysur og sokka handa barna-
börnunum og hverjum þeim sem
henni fannst vera þurfandi. Pijóna-
skapur var samt ekki hennar uppá-
hald. Að sitja ein heima var ekkert
félagslega uppörvandi. Ef einhver
var tilbúinn að taka í spil með
ömmu þá var það allt önnur saga
og var hún tilbúin að spila fram
eftir allri nóttu ef svo bar undir.
Hún hafði mjög einbeittan vilja, svo
ef eitthvað þurfti að gera þá var
það gert strax. Þegar ég sagði
henni frá fyrirhugaðri ferð okkar
til Minnesota og að veturnir þar
væru mjög kaldir, þá var hún fljót
til og spurði hvort við ættum góðar
sængur. Ég sagði henni að við
ættum öll góðar sængur nema
Kiddi. „Ég á dún,“ sagði amma.
„Við skulum bara drífa í því að
sauma handa honum sæng.“ Og
sængin var tilbúin sama dag.
Amma hafði mikinn metnað fyrir
okkur bamabörnin og fannst það
ekki síður mikilvægt fyrir okkur
stelpumar en strákana að mennta
okkur. Við yrðum að geta staðið á
eigin fótum og verið sjálfstæðar.
Hún var mjög ánægð þegar ég fór
í hjúkrunarnám því þar með var
sjálfstæði mínu borgið. Hjúkmn
hafði reyndar alltaf heillað hana og
vann hún við hjúkrun um tíma á
meðan hún bjó í Hafnarfirði. Mennt-
un var samt ekki allt. Menntuð eða
ómenntuð ættum við að vera virk í
þjóðfélaginu og vinna að því sem
betur mætti fara. Þannig var hún
sjálf, sat ekki aðgerðarlaus, heldur
lét málin sig varða.
Ég minnist ömmu ekki síst vegna
þess hve björtum augum hún leit á
lífíð og tilvemna. Og alltaf var stutt
í húmorinn. Þegar ég kynnti fyrir
ömmu tilvonandi mannsefni mitt, þá
sagði hún kímin: „Sigrún, mér líst
vel á strákinn, hann er svo skemmti-
legur.“
Sigrún Kristín Barkardóttir.
Elsku amma. Okkur fínnst mjög
sárt að þurfa að kveðja þig, en við
vitum að þú ert hjá Guði og að
hann passar þig. Það var svo gott
að koma í heimsókn til þín. Þú varst
svo blíð og góð og gafst okkur allan
þann tíma sem við þurftum og mik-
ið af peysum og sokkum og það
minnir okkur á hlýja hjartað þitt.
Við biðjum góðan Guð um að blessa
þig og að láta þér líða vel, elsku
amma okkar.
Þín bamaböm,
Tómas, Þorvarður,
Kristrún og Ástrós.
Elsku amma, nú ert þú sofnuð
svefninum langa og ég veit að þú
ert sátt. En mikið finnst mér vanta
núna. Þú varst sérstök, enginn eins
og þú, svo kraftmikil og sterk. Ég
vil þakka þér fyrir allt sem þú gerð-
ir fyrir mig. Það er þér að þakka
að ég á svo mikið af góðum minning-
um úr æsku. Allur sá tími sem ég
var á Söndum hjá þér og afa mun
aldrei líða mér úr minni. Það var
margt sem við gerðum saman tvær.
Elsku amma, nú hittir þú afa sem
ég veit að tekur vel á móti þér og
þér mun líða vel.
Amma mín, nú hveðjumst við að
sinni. Hvíl í friði.
Þín,
Erla Björk.
Ég hitti Stínu fyrst þegar ég var
sjö ára. Þá fór ég með Guðrúnu
Láru, Kristjáni Einari og Tómasi
að Söndum. f mínum augum var
Stína allt öðru vísi en annað fólk.
Hún var alltaf svo hlý, glaðlynd,
kærleiksrík og þolinmóð, samt
ákveðin og stjórnaði eina og hetja
þarna í sveitinni. Alltaf átti hún
nægan tíma fyrir mig, dró fram
það besta í mér og lét mér líða svo
vel.
í seinni tíð hefur þetta verið eins,
nema að ég hef þroskast og sé bet-
ur hverslags hetja og fyrirmynd hún
verður alltaf í hjarta mínu, dæmdi
mig aldrei eða nokkurn annan. Hún
var alltaf full af orku, bjartsýni og
gleði og gerði allt eitthvað svo rétt
og gott í kring um sig, rétt eins og
galdur.
Ég veit að nú er hún Stína mín
í fanginu á Guði og öllum englunum
og líður betur á líkama og sál. Hún
er búin að eiga langan og fallegan
dag og komið er nú að kvöldi. Ég
þakka henni allar þær góðu minn-
ingar sem ég á og bið algóðan Guð
að blessa hana og varðveita.
Ég sendi ijölskyldunum mínar
dýpstu samúðarkveðjur og bið Guð
að styrkja ykkur öll.
Ásta Margrét Magnúsdóttir.
Elsku Stína mín. Nú er komið að
kveðjustund. Þessi ár sem við höfum
átt samleið hafa verið mér mikils
virði. Eftir að þú fluttir í Kópavog-
inn áttum við margar góðar stundir
saman. Það einkenndi þig hversu
þolinmóð þú varst og hversu mikla
umhyggju þú barst fyrir öllum og
þessi létta lund. Þó að árin á milli
okkar hafi verið mörg, hafði það
ekki áhrif á vinskap okkar.
Ég kveð þig, minn besta vin, með
virðingu og þökk, þó söknuðurinn
sé mikill. Þú vildir hafa hlutiria
svona, fyrst svona var komið. Ég
vil þakka þér allar þær stundir sem
við áttum saman. Megi góður Guð
umvefja þig sem ég veit að hann
gerir, Stína mín.
Þín
Guðrún Lára.
Nú er hún Kristín á Söndum dáin
en eftir sitja minningar, góðar minn-
ingar um stóra og sterka konu.
Heimilið á Söndum skipar sérstakan
sess í mínum huga. Gamli bærinn
var fyrir mér ævintýraland með ótal
vistarverum, stórum og smáum.
Glaðværð einkenndi þetta heimili og
alltaf var lítill stelpukrakki velkom-
inn þangað. Kristín og Þorvarður
bjuggu ásamt dóttur sinni Gerðu og
tengdasyni Sigfúsi og þeirra bömum
öll í gamla bænum. Oft var mikið
um að vera á mannmörgu heimili.
Bamabam Kristínar, hún Stína, varð
mikil vinkona mín og Bói og Bjössi
vom öllum stundum saman. Bogey
var yngst í hópnum þá en síðar fædd-
ist Jón Bergmann. Margt var brallað
á þessum árum eins og bama er sið-
ur. Það var svo gaman uppi á Sönd-
um að ég rellaði nær daglega í
mömmu að koma þangað í heim-
sókn. Nú er þessi tími liðinn, gamli
bærinn löngu yfirgefínn og Kristín
og Þorvarður bæði farin. En þau
eignuðust marga afkomendur, allt
myndarlegt og vel gefíð fó!k. Ég
kveð Kristínu með virðingu og þökk
fyrir liðna tíð og votta bömum henn-
ar og fjölskyldum þeirra samúð.
Dóra Traustadóttir.
Elskuleg kona hefur kvatt þetta
líf og er nú komin heim í ríki birtu
og friðar. Kynni hófust fyrir rúmum
15 ámm þegar vinur minn, Kristján
Einar, bauð mér og fjölskyldu minni
í heimsókn til foreldra sinna, Krist-
ínar og Þorvarðar að Söndum í Mið-
fírði. Heimsóknimar áttu eftir að
verða fleiri enda móttökur höfðing-
legar. Húsbóndinn, Þorvarður Júl-
íusson, var með skemmtilegustu
mönnum, fróður mjög og hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum. Húsmóðirin, Kristín, var
hins vegar hlédræg en einstaklega
gestrisin kona sem naut sín vel þeg-
ar fjölmennt var við eldhúsborðið
hennar.
Búskapurinn átti hug hennar og
hjarta. Hún var búkona af lífi og
sál. Það var falleg sjón að sjá hana
fara höndum um lítið lamb að vori.
Ástúðin, hlýjan og umhyggjan leyndi
sér ekki. Og þannig var hún í einu
og öllu. Umhyggjusöm og vakandi
yfir öllu því sem henni var trúað
fyrir í lífínu.
Nú þegar Kristín á Söndum er
farin heim leitar á hugann sérstæð
minning. Það var falleg vornótt og
miðnætursólin gyllti haf og fjörð.
Við unga fólkið ákváðum að fara í
útreiðartúr til þess að njóta þessarar
fegurðar.
Þegar heim var komið var langt
liðið á nóttina og við áttum að sjálf-
sögðu von á því að allir væru í fasta-
svefni.
En svo var ekki. Það var ein sem
vakti. Kristín beið okkar í eldhúsinu
og á borðum voru þær veitingar sem
Kristínu einni var lagið að töfra
fram.
Þannig munum við Edda minnast -
Kristínar. Brosandi í bjartri vornótt-
inni.
Við sendum vinum okkar, Krist-
jáni Einari, Guðrúnu, börnum þeirra
og öllum ástvinum Kristínar innileg-
ar samúðarkveðjur. Megi vorbirtan
sem umvefur minninguna um elsku-
lega konu veita þeim öllum huggun
og styrk sem og vitneskjan um það {
að „nú sæll er sigur unninn/og sólin •'
björt upp runnin/á bak við dimma
dauðans nótt.“
Einar Eyjólfsson.
Upphaf kynna minna af Stínu á ’
Söndum, eins og hún var oft kölluð, i
og Þorvarði eiginmanni hennar, sem
einnig er látinn, var þegar ég kom {
fyrst í vist til þeirra yfír sauðburð-
inn, þá tæplega tíu ára gömul. Var
þetta aðeins upphafíð að kynnum sem
voru nær óslitin síðan. Þau hjónin *
tóku vel á móti þessari ungu stúlku .
sem langaði að hjálpa til við ýmis -
viðvik í kringum þann annatíma sem |
sauðburðurinn er. Þau bjuggu mynd- ,1
arbúi þar sem öllum var vel sinnt, ;
bæði mönnum og skepnum. Heimilis- '
hald var allt í röð og reglu, matföng 1
að mestu heimatilbúin, ber þar hæst j
að nefna ljúffenga heimabakaða rúg-
brauðið og kjötbollurnar. Alltaf voru • '
nóg matföng á borðum og afgangur
ef óvænta gesti bar að garði. Stína
lét sér ekki nægja að sjá um heimilis-
haldið því jafnan var hún í útiverk-
unum. I vinnu var hún hörkudugleg
og þótt bakið væri eitthvað farið að
gefa sig lét hún það ekki á sig fá
heldur skóf grindur í fjárhúsunum •
af fullum krafti þannig að ég, ungl- i
ingurinn, mátti hafa mig alla við til ;
að fylgja henni eftir. Mikið dálæti
hafði hún á æðarvarpinu niðri á sandi j
og lét sér annt um að „kollunum" J
líði vel. Hugur Stínu lá oft heim á i
æskuslóðirnar að Skinnastöðum og j
hafði hún gaman af að fræða mig *.
um heyskapinn á engjunum og al- \
menna lifnaðarhætti frá þeim tíma.
Þau hjónin höfðu að geyma sterk- j
ar persónur sem létu sér menn og
málefni skipta og mörkuðust að
hluta af þeirri öru þjóðfélagsbreyt-
ingu sem þau höfðu orðið vitni að.
Mér gáfu þau hvatningu í verki,
traust til að sinna ábyrgðarfullum
verkum og hrós þegar við átti. Eftir
að Þorvarður dó, fyrir um fímm
árum, seldi Stína jörðina og flutti
suður í Hamraborgina.
Elsku Stína mín, nú ertu farin frá
okkur. Á þessum síðustu misserum
lífs þíns hefði ég viljað geta eytt
meiri tíma með þér, en í kapphlaupi
lífsins er tíminn naumt skammtaður.
Ég minnist þess er þú komst í gift-
ingarveislu okkar Steindórs nú í
sumar. Þú varst svo glæsileg í upp-
hlutnum þínum með möttulinn yfir
og barst þig eins og höfðingi, fyrir
mér varstu höfðingi, þú varst minn
heiðursgestur. Þótt meinið mikla
væri farið að segja til sín lést þú
engan bug á þér finna, ekki frekar
en fyrri daginn, allt til loka.
Ég sé ykkur Þorvarð fyrir mér í
stofunni heima á Söndum þar sem
hann leggur handlegginn yfír öxl
þína, kyssir þig á kinnina og þið
horfið út um gluggann yfir jörðina,
þar sem ævistarf ykkar liggur. Að
lokum vil ég þakka ykkur fyrir allt
það dýrmæta veganesti sem þið gáf-
uð mér og ég hefði aldrei viljað vera
án. Blessuð sé minning ykkar.
Sigríður Klara Böðvarsdóttir.
Elsku amma, þegar við kveðjum
þig nú viljum við þakka þér fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir okkur í
gegnum tíðina og öll sumrin í sveit-
inni sem við dvöldum hjá þér.
Þig faðmi liðinn friður guðs,
og fái verðug laun.
Þitt góða hjarta, glaða lund
og göfugmennska í raun.
Vér kveðjum þig með þungri sorg,
og þessi liðnu ár
með ótal stundum Ijóss og lífs
oss lýsa gegnum tár.
Hvíl í friði.
Sigrún Kristín og
Jón Þórðarbörn.