Morgunblaðið - 30.11.1996, Side 54

54 LAUGARDAGUR 30. NÓVEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JON GUNNAR
HELGASON
+ Jón Gunnar
Helgason var
fæddur á Höfn í
Homafirði 6. júní
1955. Hann fórst
með báti sínum 13.
október síðastlið-
inn. Jón Gunnar var
einkasonur Astu
Bryndísar Gunnars-
dóttur póstaf-
greiðslumanns á
Höfn.f. 23.11. 1935,
og Helga Magnúsar
Símonarsonar fyrr-
verandi sjómanns,
f. 24.2. 1935. For-
eldrar Bryndísar voru Gunnar
Snjólfsson, f. 2.11. 1899, d. 30.8.
1983, og Jónína Astríður Jóns-
dóttir, f. 28.8.1912. Þau bjuggu
á Höfn. Foreldrar Helga voru
Simon S. Maijónsson, f. 5.7.
1913 og Ólöf Helgadóttir, f.
17.9. 1915, d. 2.12. 1992. Þau
bjuggu í Hafnarfirði.
Hinn 23. desember 1978
kvæntist Jón Gunnar Sólveigu
Eddu Bjarnadóttur, f. 12.3.
1957. Böm þeirra eru: Bryndís,
f. 28.3. 1978, Auður, f. 11.3.
1980, Natan, f. 31.3. 1985 og
Vala, f. 27.7. 1989.
Jón Gunnar varð stúdent frá
Menntaskólanum í Reykjavík
Kæri vinur.
í vænmætti mínum vil ég kveðja
þig með nokkrum fátæklegum orð-
um. Skilnaðarstundin er runnin upp
og eftir sitjum við sorgmædd og
vanmáttug gegn þeim öflum er
ráða lífi, dauða og örlögum okkar.
„Amma, það er ég.“ Hún amma
þín mun sakna þess sárt að heyra
ekki oftar kvatt dyra með þessari
kveðju. Einkum eftir að sjónin brást
henni var það svo mikils virði fyrir
hana að heyra þessa kveðju og
njóta samvistar við þig. Henni þótti
svo vænt um hversu oft þú gafst
þér tíma og næði til að líta inn til
hennar og rabba við hana yfír kaffí-
bolla, fá fréttir af fjölskyldunni, líf-
inu á sjónum og mannlífínu yfir
ihöfuð. Ekki voru þetta alltaf háal-
varlegar samræður og mikið gátuð
þið hlegið og þá var notalegt að
heyra þinn smitandi tröllahlátur.
iÞað er eðlilegt að milli ykkar ömmu
og afa skapaðist sérstakt samband
]iar sem þú ólst upp á heimili þeirra
til unglingsáranna og hafðir nafn
þitt frá þeim. Hjá afa þínum lærð-
ir þú meðal annars mannganginn
í skák og spilaáhuginn vaknaði.
Fyrst glímduð þið við Ólsen-Ólsen
og annað í þeim dúr en síðar tók-
ust þið á við bridsinn og höfðuð
mikið gaman af.
Væntumþykja þín, virðing og
þakklæti gagnvart afa þínum og
ömmu kom ekki aðeins fram í tíðum
heimsóknum til þeirra alla tíð eftir
að þú fluttist frá þeim. Þú áréttað-
ir tilfínningar þínar enn frekar er
þú nefndir báta þína eftir ömmu
þinni og mikið held ég að hún hafi
verið stolt af „Litla-Jónsa“, sem
var þó fyrir löngu vaxinnn okkur
öllum yfír höfuð.
Á æskuheimili okkar varst þú
„Litli-Jónsi“ en ég „Stóri-Jónsi“
en þeirri nafngift réð aldursmunur
okkar. Hið nána sambýli okkar í
uppvextinum olli því að ég leit alltaf
miklu fremur á þig sem bróður en
systurson. Mér er alltaf minnis-
stætt, þegar þú hafðir verið skírð-
ur, að nágrannakona okkar spurði
mig í glettni sinni í höfuð hvers
þú hefðir verið nefndur. Og ég,
krakkinn, hreykinn af litla nafna
mínum, hélt því auðvitað fram að
þú hefðir verið skírður í höfuðið á
mér, enda þekkti ég engan annan
með þessu nafni.
En sjórinn heillaði og átti hug
þinn allan og þess vegna kom það
ekki á óvart að leiðin lá í Stýri-
mannaskólann strax eftir stúdents-
próf. Þú fékkst ungur að kynnast
1976 og lauk skip-
sljórnarprófi frá
Stýrimannaskólan-
um í Reylqavík
1977. Síðustu tvo
veturna stundaði
hann nám í sjávar-
útvegsfræðum við
Endurmenntunar-
deiid Háskóla ís-
lands, samhliða sjó-
sókn. Hann hóf út-
gerð frá Höfn um
1980 ásamt tveimur
félögum sinum með
stofnun Hornfirð-
ings hf. sem gerði
út vélbátinn Vísi SF 64. Síðar
gerði hann Vísi út í samvinnu
við annan sjómann frá Höfn uns
hann keypti bátinn 1992 og rak
hann í samvinnu við Eddu. Þau
seldu Vísi 1994 en höfðu keypt
stærri bát 1992 sem fékk nafn-
ið Jónina Jónsdóttir SF 12. Jón-
ína var seld til Noregs en Jón
og Edda keyptu þá minni vélbát
sem var nefndur Jonna SF 12.
Hann var á leið til Hornafjarð-
ar, úr slipp í Hafnarfirði, þegar
hann fórst.
Minningarathöfn um Jón
Gunnar og félaga hans fer fram
í Hafnarkirlqu í dag og hefst
klukkan 13.30.
því að sjómennskan er ekki bara
dans á rósum heldur tekur sinn
dtjúga toll i mannslífum líka. Þetta
var þegar pabbi þinn bjargaðist
naumlega við annan mann úr
hörmulegu sjóslysi við Færeyjar,
en sjö skipsfélagar þeirra fengu
vota gröf. Einn þeirra var móður-
bróðir þinn, sem líka bjó þá á æsku-
heimili okkar. Þrátt fyrir þessi
miklu áföll dró ekki úr áhuga þínum
á sjómennskunni. Hún væri enda
ekki fjölmenn íslenska sjómanna-
stéttin ef allir þeir er misst hafa
nána ættingja í greipar Ægis legðu
árar í bát. Ekki hafðirðu verið lengi
til sjós áður en þú varst bytjaður
að gera út sjálfur. Fyrst í samvinnu
við aðra sjómenn hér á Höfn, en
síðustu árin stóðuð þið Edda tvö
samhent að útgerðinni sem öðru.
Þegar alvarlega sló í bakseglin í
þorskveiðunum, og kvótakerfíð var
farið að hamla allri hefðbundinni
sókn, reyndir þú að leita nýrra
miða og tegunda, og þá jafnvel
með veiðarfærum, sem þú hafðir
ekki reynt áður.
Það var sumarið 1975 sem Edda
labbaði inn í líf þitt. Það var mesta
gæfusporið í lífí ykkar beggja. í
framhaldinu lá auðvitað fyrir að
koma sér þaki yfir höfuðið og hús-
ið reis á einu sumri á Austurbraut-
inni. Fjölskyldan var að stækka svo
hafa varð hraðar hendur. Sá sem
sýnir afa sínum og ömmu slíka
umhyggju og ástúð sem þú, ber
auðvitað hag sinnar eigin fjölskyldu
mjög fyrir bijósti. Ást þín á Eddu
og börnunum leyndi sér aldrei og
augljóst var hversu mikilvæg fjöl-
skyldan var þér. Börnin komu oftar
en ekki með í heimsókn til ömmu
þinar sem annað, auðvitað mest
meðan þau voru á pabbaaldrinum.
Og uppá síðkastið voruð þið feðg-
arnir farnir að eyða kvöldunum
saman við gítarsamleik. Það fannst
alltaf tími fyrir börnin og fjölskyld-
una og í sumarbústaðnum áttuð
þið ykkar góðu samverustundir og
ferðalögin heilluðu ykkur öll. Hjá
samhentri fjölskyldu leysast öll
vandamál og hverfa sem dögg fyr-
ir sólu. Þannig gekk það fyrir sig
hjá ykkur.
Þú varst ákveðinn í skapi og
gjörðum, en mjög heill í öllu er þú
tókst þér fyrir hendur. Áhugamálin
spönnuðu mjög vítt svið. Ferðalög,
útivera, íþróttir, tónlist, leiklist,
lestur; sem sagt allt milli himins
og jarðar. Veiðiferðir með gömlum
brottfluttum vinum héðan frá Höfn
og er þá lítið eitt upptalið.
Þú varst einfaldlega heimsborg-
ari af guðs náð og kunnir að njóta
alls þess er lífíð hafði uppá að bjóða.
Fimmtudagsnóttina fyrir þína
síðustu för dreymdi mig draum sem
mér þótti eftirtektarverður, en gat
samt lítið ráðið í hvort hann hefði
einhveija sérstaka þýðingu.
Draumurinn var mjög skýr en það
er sjaldnast sem ég man draumfar-
ir mínar. Einhver, sem ég hafði
bara á tilfínningunni að væri ætt-
ingi Eddu, stakk fíngur okkar svo
úr blæddi og blandaði við mig blóði
sínu og við sórumst í fóstbræðra-
lag. Aldrei gerði ég mér fulla grein
fyrir því í draumnum hver ná-
kvæmlega var þar á ferð. Varst
það kannske þú að senda mér ein-
hver síðustu skilaboð og var allt
fyrirfram ákveðið?
Leikstjóri lífsins setur mörg und-
arleg og torræð verk á sviðið. Við
skiljum hvorki tilganginn né
grimmdina í mörgum þessara
verka. En við verðum að trúa því
að þau hafí einhvern sérstakan til-
gang. Vertu sæll bróðir. Það er
mikill harmur og söknuður í hjarta
mínu.
Elsku Edda, börn og foreldrar.
Guð veiti ykkur og okkur öllum
styrk í sorginni.
Ég vil nota tækifærið hér og
senda aðstandendum félaga þinna,
þeirra Vignis og Guðjóns, mínar
hugheilu samúðarkveðjur.
Jón Gunnar Gunnarsson.
Elsku Jón Gunnar.
Hver skilur tilganginn í þessu
lífí, því ert þú tekinn burt frá okk-
ur á besta aldri. Þetta verða aðeins
nokkur fátækleg orð, því okkur er
orða vant. Það hefði enginn getað
átt betri og ástríkari son en þig.
Þú varst alltaf svo hlýr og góður
og alltaf var hægt að leita til þín
með allt, þú vildir alltaf allt fyrir
okkur gera og öllum vildir þú gera
gott. Við vitum að þegar þú varst
með bátana þína í slipp og komst
dauðþreyttur úr vinnu þá komstu
alltaf færandi hendi til afa þíns á
Sólvangi. Og ömmu þinni á Höfn
varstu sem besti sonur. Og þvílíkur
faðir sem þú varst börnum þínum,
það var dásamlegt að sjá, og eigin-
konu mikill maður. Og það sem þú
lagðir hart að þér, ekki síst þegar
þú komst þreyttur af sjónum og
keyrðir suður í hvernig veðri sem
var þegar þú fórst í endurmenntun
í sjávarútvegsfræði í Háskóla ís-
lands. Og þegar þú fórst til útlanda
í frí, þá skyldir þú alltaf hringja
heim einu sinni í viku til að vita
hvernig við hefðum það.
Elsku sonur,
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Kveðja,
Mamma og pabbi.
Elsku bróðursonur minn, Jón
Gunnar Helgason, er látinn langt
um aldur fram. Það er mjög þung-
bært að hugsa um það stóra skarð
sem nú hefur verið höggvið.
Mig langar að minnast frænda
míns og eins besta vinar, allt frá
því er við vorum ung börn, með
örfáum orðum.
Það ríkti alltaf eftirvænting og
gleði í huga mér er líða tók að
sumri, því þá var Jón Gunnar
frændi væntanlegur í heimsókn
heim á Álfaskeiðið í Hafnarfirði
með foreldrum sínum frá Höfn í
Hornafírði.
Árin liðu og alltaf hélst okkar
trausti og góði vinskapur. Jón
Gunnar kynntist konu sinni, Sól-
veigu Eddu Bjarnadóttur, og voru
þau sérstaklega samhent og ham-
ingjusöm hjón. Þau eignuðust fjög-
ur yndisieg börn, þau Bryndísi,
Auði, Natan og Völu.
Jón Gunnar var sérlega duglegur
allt frá unga aldri að útvega sér
vinnu er skóla lauk að vori, enda
kom dugnaður hans mér ekki á
óvart er fram liðu stundir.
Jón Gunnar þurfti lítið fyrir lær-
dómi að hafa og valdi að leggja
fyrir sig sjómennsku og fór í Sjó-
mannaskóla íslands eftir stúdents-
próf frá MR. Þeim skóla lauk hann
á methraða og hafði lítið fyrir.
Fyrir rúmu ári lauk hann svo
endurmenntunarnámskeiði frá Há-
skóla íslands í sambandi við sjávar-
útveg.
Jón Gunnar hafði marga góða
kosti, m.a. hafði hann sérstaklega
ljúfa lund, góða kímnigáfu og var
einhver sá traustasti vinur sem ég
hef kynnst. Hann var mikill fjöl-
skyldumaður og ræktaði frænd-
garðinn vel. Gott var þau hjón heim
að sækja. Við Sigurður Árni viljum
þakka óvæntar og ómetanlegar
samverustundir síðastliðið sumar.
Elsku Jón Gunnar, þú munt ætíð
lifa I hjörtum okkar þó við nú höf-
um þurft að kveðja þig að sinni.
Við Sigurður Árni sendum þér
elsku Edda og fjölskylda og þér
elsku Helgi bróðir, Bryndís mín og
fjölskyldum okkar dýpstu samúðar-
kveðjur. Megi orð spámannsins
Jesaja vera okkur öllum styrkur
nú á þessari erfiðu stundu: „Ottast
þú eigi, því að ég er með þér; lát
eigi hugfallast, því að ég er þinn
Guð; ég styrki þig, ég hjálpa þér,
ég styð þig með hægri hendi rétt-
lætis míns.“
Haf þökk fyrir allt og allt, elsku
frændi.
Ásthildur Símonardóttir.
Það var erfið stund, þegar mér
var tilkynnt að ms. Jonna SF 12
frá Höfn í Hornafirði væri saknað.
Ég vissi að bróðursonur minn, Jón
Gunnar Helgason, var um borð
ásamt tveimur félögum sínum. En
slys gera ekki boð á undan sér.
Ungir athafnamenn sem gert höfðu
sjómennsku að lífsstarfí sínu eru
hrifsaðir burt frá fjölskyldum sín-
um fyrirvaralaust. Við hin sitjum
fátækari eftir og skiljum lítt í al-
mættinu.
Ég man þá stund þegar þú varst
um sex ára gamall og beiðst ásamt
móður þinni á bryggjunni við
Reykjavíkurhöfn eftir því að skip
sem pabbi þinn kom með legðist
að bryggju. Það voru fagnaðar-
fundir og mikil gleði ríkti með ykk-
ur feðgum þegar hann tók þig í
fangið og faðmaði þig. Það var líka
rík ástæða til því þú hafðir fengið
föður þinn heilan heim eftir að
skip hans og félaga hans hafði far-
ist.
Drottinn gaf og drottinn tók. Það
er kaldranalegt að það skyldu verða
örlög þín, elsku frændi minn, að
farast með skipi þínu við störf á
sjónum, svo skammt frá heimahög-
um. Þú varst afskaplega góður og
ljúfur drengur sem gaman var að
fá í heimsókn og ræða við um út-
gerðina og fjölskylduna.
Ég vona að sá sem öllu ræður
hugsi vel um þig og félaga þína,
þar sem þið hvílið nú í örmum
Ægis. Elsku Edda og börn, Bryn-
dís og Helgi, sorg ykkar og missir
er mikill, en minningin um góðan
eiginmann, föður og son mun ávallt
lifa. Ég og fjölskylda mín sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Guð blessi minningu Jóns
Gunnars Helgasonar.
Viðar Símonarson.
Jón Gunnar Helgason skipstjóri,
41 árs, frá Höfn í Hornafírði er
látinn. Edda, börnin ojg foreldrar
hans hafa misst mikið. Eg hef misst
góðan og kæran vin.
Við kynntumst í menntaskóla
þegar hann var 19 ára og ég 18
ára og vorum í sama bekk og á
tímabili sessunautar. Það voru góð
kynni og dýrmæt sem héldust æ
síðan. Við kynntumst verðandi kon-
um okkar á þessum tíma og vorum
mikið saman. Síðar skildi leiðir
vegna náms í nokkur ár. Þegar ég
flutti aftur heim og við fórum í
náttúruferðir og veiðitúrana og það
var ósjaldan sem Jón Gunnar og
Edda fundu laxa, tvo eða þijá,
þegar veiðitíminn var alveg á enda.
Hann var oft naskur að finna fisk-
inn og finna staði sem öðrum hafði
sést yfír að reyna á. Minningarnar
um Jón Gunnar sækja á mann nú
þegar hann hvarf svona óvænt á
brott en þær þakka ég fyrir og
varðveiti.
Eftir menntaskólann fór Jón
Gunnar í Stýrimannaskólann og
hellti sér fljótlega út í útgerð, fyrst
í samvinnu með öðrum en smám
saman var hann orðinn einn.
Lengst af gerði hann út skip sitt
Vísi SF og á tímabili var hann
kominn með tvö stór skip, Vísi SF
og Jónlnu Jónsdóttur SF. Hann og
Edda ákváðu svo að breyta til og
vera bara með lítinn bát. Hann
hafði fundið bátinn og var nýbúinn
að gera hann upp og í stand til
veiða þegar svo hörmungaratburð-
urinn varð og Jonna SF fórst með
þremur mönnum 13. október síð-
astliðinn.
Kæri góði vinur, ég kveð þig nú
og minnist dugnaðar þíns, hressa
fassins þíns og hlátursins en spaug-
ið var alltaf nálægt þér. Elsku
Edda, Bryndís, Auður, Natan og
Vala, megið þið öðlast styrk í sorg-
inni.
Björn Gunnlaugsson.
„Sorgin er gríma gleðinnar“, aft-
ur, skyndilega og fyrirvaralaust
verður þessi setning nöpur og ísköld
staðreynd hjá fjölskyldum, ástvin-
um og íbúum sjávarþorps á íslandi.
Sjávarþorpið Höfn í Hornafirði og
íbúar þess hafa ætíð skipað sér-
stakan sess í hjarta okkar. Við,
mölbúamir höfum litið á það sem
sérstök forréttindi og gæfu að eign-
ast kærustu vinina einmitt frá
Hornafirði og öðlast þannig sýn og
kannski skilning á „hina einu sönnu
menningu “ sem einkennir íslenska
þjóð í hnotskurn.
Frásagnargleði og húmor Hom-
firðinga nær hámarki, þegar þeir
segja sögur, sannar og lognar af
samferðarfólki, vinum og sjálfum
sér. Það er einhver sérstæður og
einlægur léttleiki yfír tilveru þeirra,
sem auðvelt er að laðast að. Maður
veltir því fyrir sér hvort ægifögur
jökla- og fjallasýn, náttúruleg ein-
angrun langt fram á þotuöld og
ógnir hafsins skapi þá sérstæðu
þrenningu, sem einkennir lífskraft
og persónuleika Hornfirðinga og
kannski Islendinga allra í víðara
samhengi. Lífið er ljúft, en kvikan
sára er skammt undan, ekki síst
nú þegar kær vinur okkar Jón
Gunnar er horfinn ásamt tveimur
ungum mönnum í blóma lífsins, og
skilningsleysi ástvina og aðstand-
enda er algjört.
Það var mikil eftirvænting og
tilhlökkun í loftinu snemma vors
fyrir sjö árum þegar við hjónin,
loksins að okkur fannst, kynntumst
þeim Jóni Gunnari og Eddu í meintri
veiðiferð við Andakílsá. Sögurnar
um skipstjórann frá Hornafirði og
konuna hans höfðu vakið upp mikla
óþreyju og löngun að fá að kynnast
fólkinu í eigin persónu. Þessi ferð,
og ekki síst undirbúningur hennar
við innkaup og öflun vista hefur
verið óþreytandi hlátursefni í vina-
hópnum. Simply Red og lag þeirra
„If you don’t know me by now“
skapar sérstaka umgjörð um ljúfa
minningu frá þessari ferð. Helgin
góða var upphafið að mörgum slík-
um við veiðiár og víða. Við vorum
öll sem eitt óþreytandi við það eitt
að njóta samveru og nálægðar.
Mergjaðar veiðisögur, söngur, tafl,
brids, ijóðurferðir og hláturinn, já
ískrandi hláturinn og kátínan, verð-
ur skerandi núna í minningunni
þegar harmurinn og sorgin umlykur
okkur og ekkert annað kemst að.
Sunnanpartur vinahópsins fór
snemma í haust í sumarbústað til
að njóta samverustunda. Söngur og
gítarspil tilheyra í þessum ferðum
og í þetta sinn var dundað langt
fram á nótt við að ná í éitt skipti
fyrir öll að syngja og spila
uppáhaldslag okkar allra „Syneta".
Lagið sungið af Bubba hafði fram
að þessu snortið okkur öll djúpt,
sem birtist í löngun að geta spilað