Morgunblaðið - 18.12.1996, Side 44

44 MIÐVIKUDAGUR 18. DESEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SIGURÐUR
SUMARLIÐASON
+ Signrður Sum-
arliðason var
fæddur í Stykkis-
hólmi 28. ágúst
1913. Hann lést í
Keflavík 11. desem-
ber 1996. Var hann
þriðji í röð tíu al-
systkina, eftirlifandi
eru Lárus, Agnsta
og Salvör. Emnig
átti hann 12 hálf-
systkini. Sigurður
kvæntist 12. desem-
ber 1942 Maríu
Magnúsdóttur, f.
20.5. 1909, d. 29.12.
1993 og áttu þau finun börn auk
stjúpsonar og fósturdóttur. Börn
þeirra eru: Magnús Stefán, f.
14.9. 1938, d. 23.6. 1996; Guð-
rún, f. 7.10. 1939, d. 9.6. 1940;
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
Nú héðan lík skal he§a,
ei hér má lengur tefja
í dauðans dimmum val.
Margrét Birna, f.
10.4.1942; Halldóra,
f. 21.7. 1945; Sig-
mar, f. 21.11. 1947.
Sljúpsonur þeirra
er: Emil Birnir Sig-
urbjörnsson, f.
25.12. 1933, og fóst-
urdóttir þeirra er
Emilia Magnúsdótt-
ir, f. 30.5. 1950.
Sigurður vann al-
menna verkamanna-
vinnu í Keflavík.
Bjuggu þau hjón
alla tíð í Keflavík og
Njarðvík. Síðustu
árin bjuggu þau á Austurgötu
22 í Keflavík.
Sigurður verður jarðsunginn
frá Keflavíkurkirlqu í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Úr inni harms og hiyggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í Guðs þíns gleðisal.
(V. Briem.)
Nú á jólaföstunni þegar myrkrið
grúfir yfir utandyra en menn kepp-
ast við að lýsa upp bústaði sína og
ýta þar skuggunum til hliðar, þá
umlykur okkur skyndilega tómleiki
og sorg við fráfall afa okkar.
Við þessi tímamót kemur mjög
sterkt fram í okkar huga myndin
af afa og ömmu heitinni. Það er
eins og að horfa á eitt þegar við
sjáum þau fyrir okkur. Þau voru
ákaflega samrýnd. Afí var þessi
t
Ástkær móðir okkar og amma,
GUÐRÚN HALLGRÍMSDÓTTIR,
Bólstaðarhlíð 50,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum 16. desember.
Útförin verður auglýst síðar.
Helga Björgvinsdóttir,
Bára Björgvinsdóttir,
Sigurbjörn Þór Bjarnason,
Björn Kjartansson.
t
Eiginmaður minn,
PÁLL INGIMARSSON,
Hrísmóum 3,
Garðabæ,
lést á Hrafnistu Reykjavík þann 11. desember sl.
Jarðai'förin hefur farið fram.
Fyrir hönd aðstandenda,
Kolbrún Ragnarsdóttir.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
JÓNA BJARTMARSDÓTTIR,
Brávallagötu 46,
Reykjavfk,
lést á kvennadeild Landspítalans mánudaginn 16. desember.
Baldur Harðarson, Estíva Birna Björnsdóttir,
Eiríkur Harðarson
og barnabörn.
t
Ástkær sonur okkar og bróðir,
JÓN GUÐMUNDSSON,
Þverárseli 10,
Reykjavík,
léstá Landspítalanum 16. desembersl.
Guðmundur Jónsson,
Guðrún Ingvarsdóttir,
Helga Guðmundsdóttir.
hljóðláti en ákveðni maður, maður-
inn sem hún amma heitin sótti styrk
til.
Börnin hans afa dreifðust víða
bæði erlendis og út á land. Því urðu
endurfundir íjölskyldunnar verð-
mætir þegar þeir áttu sér stað. Á
stórum tímamótum í lífi afa
samgladdist fjölskylda hans með
honum. Hann var stoltur af sinni
fjölskyldu og fylgdist vel með sínu
fólki. En nú eru barnbörnin og
barnabarnabörnin orðin 37.
Það þunga áfall þegar afi þurfti
að sjá á eftir ömmu yfir móðuna
miklu, það tók sinn toll af lífsþrótti
hans. Ofan á það mátti hann einung-
is um tveimur árum síðar einnig sjá
á eftir Magnúsi syni sínum sem féll
frá nú á þessu ári. Þessi miklu áföll
komu með stuttu millibili og tóku
mikið af manni er á sínu ævikvöldi
má sjá á eftir ástkærri eiginkonu
og syni. Sá missir verður ekki bætt-
ur.
Eftir fráfall ömmu flutti hann til
Margrétar dóttur sinnar þar sem
hann naut umönnunar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Barnabörnin.
Aðstæður haga því svo að ég á
þess ekki kost að fylgja afa mínum,
Sigurði Sumarliðasyni, til grafar og
læt þessi orð um það í minn stað.
Afi minn var glaðsinna maður
sem naut þess að lifa og honum
auðnaðist að eiga langa ævi. Lengi
naut hann samfylgdar eiginkonu
sinnar, Maríu Magnúsdóttur, og
þegar hún andaðist fyrir þremur
árum var missir hans og fjölskyld-
unnar mikill. Um líkt leyti tók heilsu
hans að hraka og enn frekar eftir
sonarmissi í sumar sem leið, er
Magnús faðir minn féll skyndilega
frá.
Með þessum sálmi kveð ég góðan
afa minn. Minningin um hann er
mér kær og hugurinn er hjá fjöl-
skyldunni á þessum degi.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
María Magnúsdóttir, Árósum.
KNÚTUR
SKEGGJASON
Knútur
Skeggjason
fæddist á ísafirði
21. apríl 1924 (ekki
1921 eins og sagði
í frétt um lát hans
í blaðinu 5. desem-
ber). Hann lést á
heimili sínu, Kvist-
haga 16 í Reykja-
vík, 3. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Skeggi Samúelsson
bóndi og síðar bú-
stjóri á Seljalands-
búi á ísafirði, og
Vilborg Magnúsdóttir.
Eftirlifandi eiginkona Knúts
er Ingeborg G. Skeggjason
hjúkrunarkona. Þau áttu eina
dóttur, Ásu Kristínu. Maður
hennar er Einar Þorsteinsson
Þegar ég kornungur hóf störf
hjá Ríkisútvarpinu sem þulur,
kynntist ég ýmsum ágætum
mönnum sem leiðbeindu mér og
stuðluðu að því með framkomu
sinni að mér liði vel á stofnun-
inni. Meðal þeirra sem ég hafði
mikil samskipti við voru tækni-
menn Útvarpsins. Sumir úr þeim
hópi eru fyrir nokkru horfnir af
sjónarsviðinu og nú á jólaföstu
féllu tveir skyndilega í valinn,
fyrst Knútur Skeggjason og fáum
dögum síðar Jón Sigbjörnsson,
fyrrum deildarstjóri tæknideildar.
Við báða þessa menn hafði ég
töluvert saman að sæida, en atvik
réðu því að samskipti mín við
Knút urðu öllu meiri og náðu út
fyrir veggi vinnustaðarins.
Knútur var upptökumaður hjá
Útvarpinu þegar ég hóf störf þar.
Það rifjast raunar upp fyrir mér
að hann muni áður hafa hljóðritað
það fyrsta sem til mín heyrðist
„á öldum ljósvakans", eins og
vant var að segja fyrrum með
skáldlegum hætti í stíl Jónasar.
Þannig var að ég hafði lesið kvæði
á leikkvöldi Menntaskólans á Ak-
ureyri fyrir almenning í bænum.
Skömmu síðar var hljóðritaður
nyrðra spurninga- og skemmti-
þáttur sem hét „Kaupstaðirnir
keppa“. Akureyri keppti þá við
einhvern annan bæ og þurfti að
leggja til atriði í þáttinn. Var leit-
að til menntaskólans og ég boð-
aður niður á Hótel KEA þar sem
ég flutti í hljóðnemann Messuna
á Mosfelli eftir Einar Benedikts-
son. Náttúrlega var ég óstyrkur í
meira lagi, en ég man að það
hafði góð áhrif á mig að sjá hve
maðurinn við segulbandstækið var
rólegur og sviphýr þegar þessu
lauk. Llklega hafði mér tekist
bærilega. En þarna sá ég Knút
Skeggjason í fyrsta sinn.
Þularárin kynntist ég Knúti
ekki mikið, en þegar ég nokkrum
árum seinna fór að vinna við dag-
skrána hafði hann tekið við starfi
sem mér var sérlega hugleikið.
Það var umsjón með segulbanda-
safni Útvarpsins. Hann mun hafa
verið fyrsti safnvörður Útvarpsins
og lagði grundvöll að safninu, sem
með árunum hefur orðið æ mikil-
vægara, bæði fyrir dagskrárgerð-
ina sjálfa og sem lifandi heimildir
um íslenskt mannlíf. Knútur var
ágætur safnvörður, nákvæmur,
vandvirkur og hirðusamur. Þeir
kostir höfðu nýst vel við hljóðrit-
unarstörfin, þar sem hann vann
meðal annars oft að vandasömum
upptökum tónlistarefnis á hljóm-
plötur til útgáfu. Nú komu færni
hans og reynsla í góðar þarfir
þegar þurfti að ganga frá segul-
böndunum, skrá efni þeirra og
gera sem aðgengilegast. Einnig
afritaði Knútur á bönd fjölmargt
af gömlum plötum sem notaðar
voru til upptöku fyrir daga segul-
bandsins. Þar er raunar mikið
og börn þrjú, Þur-
íður, Yvonne og
Hjalti.
Knútur stundaði
sjómennsku
1941-45, en tók
próf sem loft-
skeytamaður 1946.
Sama ár réðst hann
til starfa á tækni-
deild Ríkisútvarps-
ins og vann hjá
þeirri stofnun allan
sinn starfsferil, til
1984. Fyrst starf-
aði hann að tækni-
legum undirbún-
ingi og útsendingu dagskrár,
siðar lengi að hljóðritun og
loks hafði hann á hendi umsjá
segulbandasafns Útvarpsins.
Knútur var jarðsunginn í
kyrrþey 10. desember.
verk óunnið, því enn liggur margt
girnilegt útvarpsefni á hinum
gömlu hljómplötum. En ýmislegt
sem Knútur afritaði og skráði
þykir nú hið merkasta fágæti þeg-
ar það heyrist í sögulegum dag-
skrám. í segulbandasafninu vann
hann Ríkisútvarpinu mikið og
þarft verk sem stofnunin býr að
og framtíðin mun njóta vel og
lengi. Oft þegar ég tek fram
gömlu böndin hugsa ég til Knúts
með þakklæti.
Knútur varð fyrir heilsufars-
áfalli um sextugt, gekkst þá undir
hjartaaðgerð og lét um sama leyti
af störfum við Útvarpið. Þá höfðu
leiðir okkar legið saman með öðr-
um hætti, af einskærri tilviljun.
Árið 1978 festum við Gerður kaup
á íbúð á annarri hæð á Kvisthaga
16, samtímis því að Knútur og
Ingeborg keyptu risíbúðina af
sama seljanda. Þannig urðum við
nágrannar og hefur sambýlið jafn-
an verið hið besta. Knútur lét
ekki mikið fara fyrir sér, enda var
heilsa hans tæp og fór hann síð-
ustu árin varla út fyrir dyr. Hann
var hæglátur maður og óhlutdeil-
inn. En þótt Knútur væri ekki
mannblendinn var hann jafnan
viðræðugóður ef hann var tekinn
tali. Hann átti sér ríkulegan innri
heim, naut þess einkum að hlusta
á tónlist og lesa bækur. Hann var
vandlátur hlustandi og vandlátur
lesandi. Hinir gömlu meistarar
tónlistarinnar voru honum kærir
og oft á þá hlýtt. Á útvarpsflutn-
ing talaðs máls bar hann einnig
gott skyn. Þá las hann af alúð hin
fremstu skáld okkar og rithöf-
unda, eldri og yngri, og var unn-
andi fagurra ljóða.
Af samtímaljóðskáldum mun
Hannes Pétursson hafa verið Knúti
kærastur. Yfir kistu hans var flutt
hugleiðing Hannesar um dauðann
og minninguna, sem orðin er klass-
ísk, um það hvernig lifendur deyja
hinum dána, en hann iifir í hjarta
og minni manna er sakna hans. -
í öðru ljóði skáldsins, í bókinni
Heimkynni við sjó , er að finna
líkingu af dropa sem tæki sig út
úr regni og héldist kyrr í loftinu:
þannig fer unaðssömum
augnablikum hins liðna.
Þau taka sig út úr
tímanum og ljóma
kyrrstæð, meðan hrynur
gegnum hjartað stund eftir stund.
Lífsstundir Knúts Skeggja-
sonar eru nú taldar. En mynd
og minning þessa hógværa
manns fölskvast ekki í huga
þeirra sem samleið áttu með
honum lengur eða skemur á
æviveginum. - Hugur okkar
Gerðar hefur að undanförnu
dvalið hjá Ingeborg, Ásu Krist-
ínu og öðrum vandamönnum
Knúts í einlægri samúð. Hann
hvíli í friði.
Gunnar Stefánsson.