Morgunblaðið - 19.04.1997, Qupperneq 24

24 LAUGARDAGUR 19. APRÍL 1997 T W MORGUNBLAÐIÐ

I M
11 1
TÍSKAN
/ hláum galla
meá blétt bindi
Tískan er síbreytileg, hverful og lokkandi. Duttlungar hennar
flestum óútreiknanlegir, en þó ekki Áslaugu Snorradóttur, sem
uppgötvaði að í sumar verða blái liturinn, gallabuxur, galla-
skyrtur, gallajakkar, gallapils, þunnt gagnsætt efni, bindi og
blúndur ofarlega á vinsældalistum tískunnar, er hún stiklaði á
stóru í fataverslunum borgarinnar.
tfféáfi'séStU jrs'ée. -

Hrafnhildur í Spúútnik, Hverfis-
götu, er á sama máli. „Það sem er
flottast hjá okkur eru þessar galla-
buxur. Þær eru notaðar, með
gömlu sniði, aðeins útvíðar. Það
sem gildir núna er að hafa þær
dökkbláar með stórt uppábrot,“
segir hún, „eða vel snjáðar.“
Hún segir að gerviefni sé vin-
sælt núna. Af hverju? „Þetta er
náttúrulega ný kynslóð og ég held
að hún sé töluvert öðruvísi en
uppakynslóðin sem sagði bara:
„Oj, polýest-
er“. Krökk-
unum
finnst
þetta bara flottara ef eitthvað er.
Bindin eru líka „inni“ núna. Við
erum með bindi frá 1970, öll úr
gerviefni. Þau eru annað hvort ein-
lit, jafnvel samlit skyrtunum, eða
þá með þessu „sækedelic“-mynstri
frá 1970.“ Bindi eru ekki bara fyr-
ir strákana, segir hún. „Það er
gaman að sjá hvað það eru marg-
ar stelpur famar að vera með
bindi.“
Hvers vegna eru undirkjólamir
svona vinsælir núna? „Þetta verð-
ur flottasta flíkin í sumar. Tískan
er svona: þunnt efni, hálf gagnsætt
og með blúndum. Undirkjóllinn
sameinar þetta allt.“
5IGRUN í Sautján, Kringl-
unni segir að blái liturinn sé
allsráðandi. „Blátt, blátt,
blátt og aftur blátt. Ljósblátt,
dökkblátt og allt þar á milli.
Kóngablátt, fjólublátt og turkís-
l blátt.“ Hún segir líka að galla-
I efnið sé mjög heitt og komi til
k með að verða það í sumar. „Við
H emm með Diesel-línuna og
þar era það einmitt gallabux-
Hl ur, gallaskyrtur, gallakjólar
H og gallapils sem eru áber-
H andi. Gallaefnið í kjólunum
PIH og pilsunum er auðvitað
þynnra en í gallabux-
unum.“
í svefnhúsi
DRAUMSTAFIR Kristjáns Frímanns
Ljósmynd/Kristján Kristjánsson
VIÐ glugga draums.
ÞEGAR við skoðum draumahúsið
nánar, líkt og um raunveralegt
draumahús væri að ræða sem við
væram að festa kaup á, mundum
við væntanlega skoða vel ástand
þess og viðhald áður en skrifað
væri undir kaupsamning. Hvort
raka væri að finna í húsinu eða
merki um leka, í hvaða standi
gluggar væra, einangrun, gólfefni,
veggir, ofnar, hiti og rafmagn. Ef
húsið væri einbýli með kjallara,
hæð og risi yrði dren, klæðning og
þak athugað. Lóðin og garðurinn
hefði sitt að segja, litavalið á hús-
inu, einnig aðkoman og að sjálf-
sögðu hvort það væri úr timbri
eða steini. Þannig skoðum við líka
hús draumsins á lendum svefnsins
til að átta okkur á boðmyndum
draumsins um okkur sjálf í tengsl-
um við ímyndina sem við berum
ásamt afstöðu til annarra. Til að
skilja drauma sína, sjálfan sig og
aðra er hússkoðun í smáatriðum
nauðsynleg og smásmugu aðferðin
best, að skrifa allt niður sem mun-
að er af hverjum húsdraumi með
innbúi og öllu tilheyrandi, safna
því á einn stað og fara síðan í
smiðjur annarra til glöggvunar og
skilnings ef eitthvað virkar ragl-
ingslegt eða óskiljanlegt. Aðkoman
að svefnhúsinu bregður ljósi á af-
stöðu dreymandans til annarra og
hans sjálfs, hvort stígurinn að hús-
inu, stigi, dyr og gróðurinn era
snyrtileg og vel við haldið sem
merki um ábyrgð og vinarþel eða í
órækt og hirðuleysi sem lýsti
skeytingarleysi eða tilfínninga-
doða.
Draumar lesenda
í eftirfarandi draumum koma
fyrir hústákn með sál dreymanda í
stærsta hlutverkinu. í þeim fyrri
birtist hún í hvítum vegg en í
þeim síðari sem gul Cortina, en
sálin notar farartæki sem ferða-
tákn og liti til sjálfsmyndunar.
Draumur
„Mig dreymdi fyrir 2 árum að
ég væri stödd í gömlu húsi úr
timbri. Kunningjahjón mín ættu
það og væru þau skilin (en eru
ekki í raun). Hún fékk húsið eftir
skilnaðinn og fór ég með henni
heim. Mér finnst sem ég standi
alltaf í anddyrinu og horfi á vegg í
nokkurri fjarlægð. Veggurinn er
úr panelþiljum, máluðum hvítum
en er nokkuð snjáður og neðst við
gólfið er nokkurs konar stokkur,
opinn að framan og þar era þrjú
svört dýr. Fyrst fer svartur hund-
ur og finn ég hreyfingu loftsins
þegar hann hleypur um stokkinn
(sem mér finnst ég allt í einu
standa mjög nálægt og er orðin
nokkuð smávaxin) og hverfur inn
um lúgu sem lokast á eftir honum.
A eftir honum rennur glansandi
svartur minkur og upplifunin er
sú sama hjá mér. Síðast kemur
svört rotta og hún glefsar í mig
og nær að rispa á mér hendina.
Eg hugsa með mér að nú sé best
að fara, ég taki ekki lengur þátt í
þessu og fer. Man þó ekki í hverju
ég átti að taka þátt í. Fannst nóg
komið og fer út um hurðina".
Ráðning
Húsið í draumi þínum ert þú
og að það var gamalt úr timbri
bendir til að þú sért þroskuð
manneskja en samt ekki í nægum
tengslum við þitt innra sjálf (hús-
ið var eign kunningjafólks og þau
voru skilin). Þú stóðst alltaf í
anddyrinu og horfðir á vegg í
nokkurri fjarlægð sem áréttar
fjarlægð þína á þig. Veggurinn
hvíti og snjáði bendir á þroskaða
sál en dýrin sem skutust um
stokkinn spegla eiginleika sem
gera vart við sig en eru þér að
vissu leyti ókunnir eða duldir
(dýrin voru svört sem er felulitur
og í lokuðum stokk). Þessir eigin-
leikar gætu verið vinátta eða þörf
tengingar við aðra, sem hundur-
inn stendur fyrir, útsjónarsemi og
sjálfsbjargarviðleitni, sem mink-
urinn gæti táknað og nýtni, sem
rottan mætti túlka, þó hún gæti
einnig staðið fyrir verri eigin-
leika, svo sem öfundar. Þar sem
minkurinn og rottan era nagdýr
þá naga þessir eiginleikar þig og
láta þig ekki í friði fyrr en þú
sinnir þeim, þrátt fyrir tilraunir
þínar til að smokra þér undan,
taka ekki þátt og fara.
Frá „Dreymanda"
„Ég var á ferð í bíl sem ég ók,
hálfsystir mín sat við hliðina á
mér, mér fannst við vera á Spáni.
Ég tek hægri beygju og stefni í
vesturátt og fer inn á malarveg
sem þó virðist aðalvegur. Fyrst
mæti ég bíl sem ég bendi systur
minni á að sé bíll sem foreldrar
mínir áttu fyrir mörgum árum
(gul Cortina), næst ég gamlan
skólafélaga og ágætan vin (O.H.)
standa við vegarkantinn, þvi næst
sé ég að trukkur kemur á móti
okkur. Ég bið systur mína að
skrúfa upp rúðuna en hún hlustar
ekki og þegar trukkurinn fer hjá
þyrlast upp mikið ryk sem þó
traflar okkur ekki. Við komum að
kapellu sem mér finnst skrýtið að
hún þekki ekki því hún er mjög
lík kapellu sem við ættum báðar
að þekkja. Við göngum inn í
kirkjugarð sem kapellan umlykur
og ég les á legsteinana. Það vekur
athygli mína hvað mikið er af er-
lendum nöfnum í bland við þau is-
lensku og mikið af ættarnöfnum.
Við förum inn í kapelluna og þá
breytist umhverfið skyndilega,
systir mín er horfin en í stað
hennar er móðir mín þarna. Hún
gefur sig á tal við indíána í fullum
skrúða sem er þama til aðstoðar,
en kapellan líkist helst minja-
gripabúð. Hún segir honum að ég
hafi verið í Suður-Ameríku, sem
mér finnst hún þurfi ekkert að