Morgunblaðið - 16.05.1997, Side 34

34 FÖSTUDAGUR 16. MAÍ 1997
MORGUNBLAÐIÐ
+ Rósa Guðna-
dóttir fæddist
hinn 7. september
1918. Hún andaðist
á Sjúkrahúsi Suð-
urnesja 7. maí síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
Guðni Guðnason, f.
20. ágúst 1893, d.
9. ágúst 1982, for-
maður og síðar
hringjari við
Stokkseyrarkirkju,
og Sigurbjörg Guð-
laugsdóttir, hús-
móðir, f. 7. mars
1892, d. 19. júní 1974.
Systkini: Theodóra, f. 16.4.
1917, d. 19.3. 1937, Ingveldur,
f. 31.10. 1919, d. 17.1. 1995,
Agnes, f. 18.11. 1927, d. 21.3.
1986, og Alfreð, f. 15.1. 1934,
d. 9.10. 1983.
Rósa giftist Guðbirni Guð-
mundssyni rafvirkjameistara,
f. 25.6. 1919. Foreldrar hans
voru Guðmundur Guðbjörns-
son skipsljóri og Guðrún Ás-
björnsdóttir húsmóðir.
Börn Rósu og Guðbjörns
eru: 1) Guðný, f. 25.5. 1949,
gift Gísla Pálssyni. Börn þeirra
eru Páll Óskar, f. 2.3. 1976,
og Rósa Signý, f. 11.5. 1983.
Tengdamóðir mín, Rósa Guðna-
dóttir, verður jarðsungin í dag. Hún
átti því láni að fagna að vera heilsu-
hraust nánast allt sitt líf. Varla
varð henni misdægurt þau sjötíu og
níu ár sem hún lifði. Undanfarin
misseri sótti ellin hins vegar að
henni með vaxandi þunga og síð-
ustu dagana varð hún fyrir áföllum
sem riðu henni að fullu. En kveðju-
stundin var stutt og friðsæl og það
var hennar stíll. Yfirleitt gekk hún
beint til verks en þó án fyrirgangs,
þolinmóð, hjartahlý og skilningsrík.
Rósa ólst upp í Varmadal á
Stokkseyri ásamt fjórum systkinum
sínum, þeim Theódóru, Ingveldi,
Agnesi og Alfreð. Á unglingsárun-
um aðstoðaði hún við búskap for-
eldra sinna, auk þess sem hún var
um skeið í vist í Vestmannaeyjum
og víðar. Eftir að hún flutti úr for-
eldrahúsum starfaði hún í nokkur
ár við verslunarstörf í Reykjavík
og á Elliheimilinu Grund, að
ógleymdum síldarstörfum á Siglu-
firði. Hún hugði á ferðalög til út-
landa, en umrót stríðsáranna komu
í veg fyrir að þau áform hennar
rættust. Hún giftist Guðbirni Guð-
2) Guðmundur
Bjarni, f. 27.11.
1952, kvæntur Guð-
veigu Sigurðar-
dóttur. Börn þeirra
eru Guðbjörn Karl,
f. 3.11. 1971,
kvæntur Hansínu
Guðmundsdóttur,
barn þeirra er Sara
Líf, f. 11.6. 1994,
Inga rósa, f. 15.4.
1975, unnusti henn-
ar er Jóhann Ingi
Kristjánsson, Davíð
Már, f. 30.1. 1982,
og Bjarni Reyr, f.
27.3. 1991. 3) Björn Herbert,
f. 20.1. 1955, kvæntur Ingunni
Ósk Ingvarsdóttur. Börn
þeirra eru Ingvar, f. 15.10.
1987, Sindri, f. 21.9. 1990, og
María Ósk, f. 13.3. 1995. Dóttir
Björns frá fyrra hjónabandi er
Ellen Mörk, f. 26.8.1973, sonur
hennar er Daníel Ingi, f. 22.8.
1994. 4) Róbert Þór, kvæntur
Guðbjörgu Irmý Jónsdóttur.
Börn þeirra eru Tryggvi Þór,
f. 1.3. 1978, Guðni Freyr, f.
23.3. 1984, og Irmý Ósk, f.
23.8. 1987.
Útför Rósu fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
mundssyni rafvirkjameistara árið
1950 og lengst af bjuggu þau hjón-
in á Sóltúni 2 í Keflavík, þar sem
þau reistu sér rúmgott hús og fal-
legt heimili og ólu upp börn sín
fjögur, Guðnýju, háskólakennara
og alþingiskonu, Guðmund raf-
magnstæknifræðing, Björn Her-
bert rafmagnstæknifræðing og
Róbert Þór rafvirkjameistara. Þau
hjónin voru ágætlega stæð og sam-
an veittu þau börnum sínum allt
sem þau þurftu, veraldleg gæði,
hóflegt aðhald og eindregna hvatn-
ingu til stórra verka í námi og
starfi.
Rósa helgaði sig heimilinu árum
saman og ávallt gátu börnin reitt
sig á skilyrðislausan tilfinningaleg-
an stuðning hennar. Eftir að börnin
voru uppkomin vann hún í frysti-
húsi í nokkur ár, yfirleitt í hluta-
starfi þar sem hét „Stóra milljón“.
Líf hennar, eins og margra kyn-
systra hennar af sömu kynslóð, ein-
kenndist af áberandi spennu milli
frelsis og háleitra drauma annars
vegar og hins vegar þeirrar fórn-
fýsi og skyldurækni sem samfélag-
ið og eftirstríðsárin lögðu þeim á
MINNINGAR
herðar. Draumarnir urðu oft að
víkja fyrir skyldunum við aðra, en
þeir voru jafnan geymdir en ekki
gleymdir.
Eg kynntist Rósu fyrir tæpum
þijátíu árum og mér eru í enn fersku
minni atorkan við heimilisstörfin,
hnallþórurnar á borðum hennar,
fómfýsi hennar og styrkur. Hún
bauð veröldinni birginn, hvað sem
á gekk hjá lítilli þjóð og stórri fjöl-
skyldu, eins og hún væri staðráðin
í að láta ekki storma samtímans og
sviftingarnar í lífi sinna nánustu
taka völdin. Barnaböm hennar eru
orðin þrettán og bamabarnabörnin
tvö. Fjölskyldan naut ríkulega leið-
sagnar hennar, hlýju og nærveru.
Eftirminnileg eru bréfin sem hún
sendi dóttur sinni, Guðnýju, þegar
hún var við nám erlendis. Þykkur
bréfabúnkinn er nú dýrmætur per-
sónulegur íjársjóður. Ætíð var Rósa
boðin og búin að annast aðra sem
þurftu á aðhlynningu að halda. Síð-
ustu tíu árin annaðist hún Guðbjörn
eiginmann sinn eftir að heilsa hans
tók að bresta. Hún skilaði svo sann-
arlega sínu dagsverki.
Mér varð þó fljótlega ljóst þegar
ég kynntist Rósu nánar að skyldu-
ræknin og dugnaðurinn sem ein-
kenndu líf hennar voru ekki einu
eðliskostir þessarar mætu konu.
Hún var glaðvær, spaugsöm og for-
dómalaus og felldi sjaldan harða
dóma um samborgara sína, eins og
það tæki því ekki að amast yfir
smámunum. Rósa var einlægur sól-
dýrkandi og hafði gaman að fjör-
ugri danstónlist og ferðalögum,
bæði innanlands og á fjarlægum
slóðum. Nokkur sumur dvaldist
Rósa með fjölskyldu sinni í sumar-
bústað í Þrastarskógi, í nágrenni
við systur sína Agnesi, í lengri eða
skemmri tíma, og veitti það henni
ómælda ánægju. Hún átti þess kost
að ferðast erlendis með Guðbirni og
samstarfsmönnum hans hjá Raf-
magnsverktökum Keflavíkur og hún
naut þess að hvílast með fjölskyld-
unni á sólarströnd, síðast á Spáni á
liðnu sumri. Stundum hafði hún orð
á því að sá draumur sinn að kom-
ast til vesturheims, einkum til
Grænlands og Bandaríkjanna, ætti
eftir að rætast. Síðustu dagana
hafði hún þó sætt sig við að henni
myndi ekki auðnast að sjá þennan
draum rætast I þessu lífí.
Rósa mætti ellinni og veikindum
sínum síðustu dagana með aðdáun-
arverðu æðruleysi. Hún kvaddi glöð
og stolt, í trausti þess að hún hefði
auðgað líf annarra og látið gott af
sér leiða, enda þótt hún hefði vissu-
lega áhyggjur af veikindum Guð-
björns eiginmanns síns. Hún var
trúuð kona og þóttist viss um að
hún ætti ánægjulegt ferðalag fyrir
höndum að lokinni þessari jarðvist.
Blessuð sé minningin um góða konu.
Megi hún hvíla í friði.
Gísli Pálsson.
„Þegar sálin kemst í návist við
Guð, mun hún taka á sig það snið
sem best hæfir ódauðleika hennar
og er verðugt himnabústað hennar.“
(Bahá’uTláh).
Elsku Rósa gat það sem ætlar
að vefjast fyrir flestum okkar; hún
gat ýtt sjálfinu til hliðar. Af lítil-
læti, sjálfsleysi og stakri alúð stund-
aði hún háleitasta starfið hér á jörð-
unni, þjónustustarfíð. Af einskærri
ást ræktaði hún garðinn sinn. Hún
var hreinlynd og skapgerð hennar
var göfug; aldrei styggðaryrði, ekk-
ert baktal. Rósa eignaðist fjögur
yndisleg börn með manninum sín-
um, honum Bubba frænda, og eiga
þau fríðan hóp afkomenda. Þó virð-
ist ekki nema örstutt síðan Rósa og
Bubbi, ung hjón, námu land í Kefla-
vík. Það var alltaf gott að koma til
Rósu.
Með innilegri kveðju til góðrar
konu og samúðarkveðju til elskulegs
móðurbróður míns, barna, tengda-
barna, barnabarna og barnabarna-
barna. Kær kveðja einnig frá Sigr-
únu, Frederic, Berglind Önnu og
Tómasi í Þýskalandi.
Erla Bjarnadóttir.
Minningarnar bijótast fram í
hugann, þegar ég skrifa nokkur
orð til að kveðja ömmu mína elsku-
legu.
Mér eru sérstaklega minnis-
stæðar stundirnar með ömmu og
afa þegar ég var yngri og þau
bjuggu á Sóltúninu. Þangað var
alltaf gott að koma og þaðan fór
ég ætíð södd og ánægð.
Það má segja að heimili þeirra
hafi verið mitt annað heimili. Þar
kom ég við eftir skóla, fékk mér
mjólk og köku með ömmu, og hélt
svo heim á leið. Eftjr þijúbíó á
sunnudögum var hefð fyrir því að
hlaupa heim til ömmu og afa og
horfa á „Húsið á sléttunni" með
ömmu og fótboltann með afa.
Fyrir okkur frændsystkinin var
heimili ömmu og afa á Sóltúni 2
ævintýraheimi líkast. Ótal felu-
staði var þar að finna bæði innan
húss sem utan.
Það er með ólíkindum hversu
umburðarlynd og þolinmóð hún
amma gat verið við okkur barna-
börnin sín. Ekki kippti hún sér upp
við það þó að borðstofunni væri á
augabragði breytt í bát eða bú.
Því svo blíð og góð var hún amma
Rósa alla tíð og vildi allt fyrir okk-
ur gera.
Góðar stundir átti ég með ömmu
og afa í blíðviðrinu á Spáni sumar-
ið 1991. Þar naut amma sín vel,
því hún var mikill sóldýrkandi og
var ævinlega fallega brún.
Margs fleira er að minnast sem
hér verður ekki tjáð með orðum,
heldur geymist í minningunni sem
dýrmætur fjársjóður.
Elsku afi, pabbi, mamma, föður-
systkin og fjölskyldur. Missirinn
er mikill en minningin um góða
og fallega konu verður vel geymd.
Ég kveð ömmu mína með sökn-
uði og verð ævinlega þakklát og
stolt yfir að bera nafn hennar.
Inga Rósa Guðmundsdóttir.
Tímamót eru í lífi hvers og eins
við missi ástvinar. Hinn 7. maí síð-
astliðinn missti ég elskulega
tengdamóður mína, sem ég kynnt-
ist fyrir 26 árum. Við Rósa urðum
strax mjög góðar vinkonur og jókst
sá vinskapur með árunum. Hún
hringdi til mín næstum daglega
síðustu mánuðina og sagði: „Ert
það þú sjálf?“ Og spjallaði síðan
um daginn og veginn, hvort við
ættum ekki að bregða okkur niður
á spítala að heimsækja elsku
Bubba sem dvelur þar. Sakna ég
þess mjög mikið að heyra ekki
rödd hennar lengur.
Ég fæddi Rósu elsta barnabarn
sitt, soninn Guðbjörn Karl Guð-
mundsson, sem var mikill auga-
steinn ömmu sinnar, eins og öll
hennar barnaböm 13 að tölu eru.
Hún passaði litla Bubba fyrir okk-
ur Mumma fyrstu árin hans meðan
við unnum úti, til þess að við gæt-
um keypt okkur íbúð og ekki má
ég gleyma hvað oft við vorum í
kaffi og mat á Sóltúni 2 í Kefla-
vík, því að þar á loftinu byijuðum
við að búa.
Elsku Rósa, ósk mína fékk ég
ekki uppfyllta að þú og þinn elsk-
aði Bubbi gætuð eytt síðustu árum
ævi ykkar á elliheimili. Með þess-
um orðum vil ég kveðja þig, kæra
vina. Ég votta öllum ástvinum
Rósu mína dýpstu samúð.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Þín tengdadóttir,
Guðveig (Veiga).
Elsku amma okkar, Rósa, með
þessum orðum langar okkur til þess
að kveðja þig.
Hjartkæra amma, far í friði,
föðurlandið himneskt á.
Þúsundfaldra þakka njóttu
þínum litlu vinum frá.
Vertu sæl um allar aldir,
alvaldshendi falin ver,
inn í landið unaðsbjarta
englar Drottins fylgi þér.
Hvíl í friði.
Þínir
Davíð Már og Bjarni Reyr
Guðmundssynir.
ROSA
G UÐNADÓTTIR
GUÐMAR
STEFÁNSSON
+ Guðmar Stef-
ánsson fæddist í
Götu í Hruna-
mannahreppi 1. ág-
úst 1905. Hann lést
á Hrafnistu í
Reykjavík 9. maí
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Áskirkju 15. maí.
Kom, huggari, mig hugga
þú,
kom, hönd, og bind um sár-
in,
kom, dögg, og svala sálu
nú,
kom, sól, og þerra tárin,
kom hjartans heilsulind,
kom heilög fyrirmynd,
kom, ljós, og lýstu mér,
kom, líf, er ævin þver,
kom, eilífð, bak við árin.
(V. Briem.)
Þetta vers sem pabbi minn
kenndi mér þegar ég var lítil, er
gott að hafa í huga nú á sorgar-
stundu. Ef til vill er
ekki rétt að tala um
sorgarstund, þegar
maður á tíræðisaldri
kveður gæfuríkt og
gott líf.
Hann ólst upp í
landsins fegurstu og
bestu sveit að eigin
mati, Hrunamanna-
hreppnum, þar sem
hann vann öll venjuleg
sveitastörf. Árin
1922-1924 var hann í
Flensborgarskólanum í
Hafnarfirði og tók
þaðan gagnfræðapróf.
Bjó hann að þeirri menntun alla tíð
síðan auk góðra minninga þaðan.
Upp úr tvítugu fór hann á vetrar-
vertíðir suður með sjó. Árið 1929
hefur hann svo sérleyfisakstur,
fyrst í Hrunamannahreppnum og
síðan í Ölfusið og hélt því áfram
til 1959 við góðan orðstír.
I tvö ár vann pabbi sem forstöðu-
maður á BSÍ en fór þá að vinna
hjá Kristni vagnasmiði á Grettisgöt-
unni. Þegar Ámagarður var í bygg-
ingu hóf hann störf þar og endaði
sinn starfsferil sem húsvörður þar
75 ára gamall árið 1980 (honum
fannst vera kominn tími á sig, þar
sem prófessorarnir urðu að hætta
sjötugir).
Pabbi var ljúfur, spaugsamur og
skemmtilegur, hafði ákveðnar skoð-
anir. Orðheldinn og ábyggilegur og
svo var hann stundvís og ég þori
að fullyrða að hann hafi aldrei
mætt of seint nema veður og færð
leyfðu ekki.
Þegar ég man fyrst eftir gerðu
margir sérleyfishafar út frá verslun
Guðjóns Jónssonar á Hverfisgötu
50. Þar var samhent og skemmti-
legt fólk, fjölskylda Guðjóns, starfs-
fólk verslunarinnar og bílstjórarnir.
Ég minnist jólaboða hjá Guðjóni og
hans góðu konu, Sigríði, ferðalaga
sem farin voru og fleiri samveru-
stunda. Eitt sinn var gengið á Víf-
ilsfell, ég lítil, og þreyttist fljótt.
Þá taldi pabbi ekki eftir sér að bíða
með mér í fallegri laut í miðjum
hlíðum á meðan samferðafólkið
gekk áfram. Tímann notaði hann
til að kenna mér að þekkja blóm
og fugla er flugu hjá.
Enginn var betri ferðafélagi en
pabbi; svo vel þekkti hann landið,
kunni öll ömefni og sögur um þau
og var fús að miðla fávísum krakka
og öðrum sem fýsti að fræðast.
Ekki man ég hvort það var í þess-
ari Vífilsfellsferð sem hann sagði
mér söguna af brytanum í Skál-
holti, sem henti lyklum staðarins í
Lyklafell á Sandskeiði og hljóp svo
austur um allar sveitir og fannst svo
dauður við Brytalæk í V-Skaftafells-
sýslu eða söguna af hinum orðljóta
Jósef í Jósefsdal, en margar sögur
sagði hann mér á ferðum okkar, að
ég tali nú ekki um vísumar sem
hann kunni þau ógrynni af og hafði
alltaf á reiðum höndum.
Oft fórum við á skíði upp í Skála-
fell með íþróttafélagi kvenna en
hann var að segja má einkabílstjóri
þeirra um áraraðir. Oft var líka
farið á skíði inn á Ártúnsbrekkur.
Það þurfti ekki að fara lengra.
Löngu seinna fórum við Sigfús
með pabba og Tótu í beijamó vestur
á Snæfellsnes. Var það skemmtileg-
asta beijaferð sem við höfum farið.
Það eina sem skyggði á þá ferð, að
dómi pabba, var að sennilega væri
meira af beijum þar en í Hreppun-
um. Nokkm síðar fómm við með
þeim vestur í Bolungarvík, þar sem
Árdís systir mín og hennar fyölskylda
bjó. Sú ferð er ógleymanleg. Var
jafn fróðlegt að fara með pabba um
slóðir sem hann hafði sjaldan eða
jafnvel ekki farið áður og nutum við
öll þeirrar ferðar. Á leiðinni vestur
var stór galli. Það þurfti sífellt að
taka vinstri beygju, en vinstri stefna
var ekki hans stefna, eins og kunn-
ugir vita, en úr rættist á suðurleið
þegar beygt var til hægri.
Nú hefur pabbi minn farið í
hinstu ferðina, kvatt þennan heim
og farið í annan betri. Ég þakka
Guði fyrir hana Tótu mína sem
annaðist hann svo vel þegar hann
þurfti mest á að halda, þó sjálf
væri hún oft sárþjáð. Henni, börn-
um þeirra og fjölskyldum sendum
við úr Borgarnesi innilegar samúð-
arkveðjur.
Blessuð sé minning Guðmars
Stefánssonar. „ .
Handrit afmælis- og minningargreina
skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt,
að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveld-
ust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa,
öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslu-
kerfin Word og Wordperfect eru einnig
auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til
blaðsins í bréfasíma 5691115, eða á netfang
þess þess Mbl@centrum.is en nánari upp-
lýsingar þar um má lesa á heimasíðum. Það
eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari
ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínu-
bil og hæfilega línuleng — eða 2.200 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.