Morgunblaðið - 16.05.1997, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 16. MAÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Björn Gestsson
fæddist á Ver-
mundarstöðum í
Ólafsfirði 2. maí
1918. Hann lést á
dvalarheimilinu
Hlíð 6. maí síðast-
liðinn. Þegar hann
var mánaðargam-
all fluttu foreldrar
hans, Sigrún Júl-
íusdóttir og Gestur
Vilhjálmsson, að
Bakkagerði í
Svarfaðardal, þar
sem þau bjuggu all-
an sinn búskap.
Björn var næstelstur fimm
systkina, þau eru: Hlif, býr i
Reykjavík, Ríkarður í Bakka-
gerði, nú látinn, Jóhanna Mar-
ía á Seltjarnarnesi og Kristín
á Dalvík.
Björn kvæntist 27. nóvember
1943 eftirlifandi eiginkonu
sinni Sigríði Magnúsdóttur,
fædd 14. mars 1923 á Björgum
í Hörgárdal. Þau
eignuðust fimm
börn. 1) Magnús,
fæddur 16. apríl
1944, k.h. Fanney
Margrét Þórðar-
dóttir. 2) Gestur,
fæddur 3. desember
1945, k.h. Ingibjörg
Kjartansdóttir. 3)
Sigrún, fædd 1.
mars 1952, dáin 8.
janúar 1953. 4) Sig-
rún Lára, fædd 23.
júlí 1954, m.h. Jón
Aðalsteinsson, 5)
Kristín, fædd 8. júní
1964. Barnabörnin eru ellefu
og barnabarnabörnin eru orðin
sex.
Björn var bóndi á Björgum
frá 1947 til 1984, en þau hjónin
fluttu þaðan til Akureyrar
1988.
Útför Björns fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
blíður og góður maður, en alltaf stutt
í grín og glens hjá honum.
Það var ekki ósjaldan sem sagt
var heima: „eigum við ekki að
skreppa í Björg?“ og haldið var af
stað og tóku þau Sigga móðursystir
mín og Björn á móti okkur eins og
höfðingjum.
Oft fékk ég að gista og man ég
að þegar ég byrjaði í skóla, þá þótti
mér það verst hvað það var bind-
andi, því þá gat ég ekki farið í Björg
eða austur í Reyki, þar sem hin
móðursystir mín bjó og gist þegar
mig lysti.
Það var alltaf fjölmennt við eld-
húsborðið á Björgum og allir áttu
sín sæti og Björn við endann á borð-
inu. Alltaf var gaman að hlusta og
heyra sögurnar hans og létta stríðni
með tilheyrandi „orðsprokum".
Það fór ekki framhjá neinum hvað
hann unni fjölskyldu sinni. Það er
mér minnisstætt að hann sagði allt-
af: „Sigríður mín“ með sérstakri
áherslu og blíðu. Ég man að ég
hugsaði sem barn „Birni þykir rosa-
lega vænt um Siggu“.
Elsku Sigga, Krístín, Sigrún,
Gestur og Magnús og íjölskyldur.
Þið eigið minningu um góðan fjöl-
skylduföður sem unni ykkur öllum
og öllum leið vel í návist hans.
Blessuð sé minning Björns.
Svandís.
BJORN
GESTSSON
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð þinn náðar kraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir iáttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson.)
Elsku Björn mágur!
Loksins er kallið komið. Nú líður
þér vonandi vel. Ég vil þakka þér
öll þín gæði, frá því fyrsta að ég
kynntist þér. Þegar ég var um tíu
ára aldur komstu að vinna hjá pabba
og mömmu á Björgum. Seinna gift-
ust þið Sigga systir. Allir tóku þér
heils hugar í fjölskyldunni, enda
varst þú mörgum mannkostum bú-
inn. Lundbetri mann var vart hægt
að finna, og kom það sér oft vel í
um 30 ára félagsbúskap á Björgum.
Þótt þú gengir í gegnum allskyns
erfiðleika, heilsuleysi á unga aldri
og ýmsar raunir, þá gastu alltaf
verið með spaug og létt gaman til
að iífga upp á sálina hjá þeim sem
þú umgekkst.
Fyrir um það bil áratug greindist
þú með parkinssonssjúkdóm. Þá brá
manni heldur í brún að sjá þig missa
ört þína fyrri hæfileika. Þegar þú
hefur losnað úr sjúkdómsfjötrunum
verður þér vonandi létt um sporin í
nýjum heimkynnum.
Ég votta þér Sigga mín og fjöl-
skyldunni allri, innilega samúð, en
vona að þið getið ornað ykkur við
minningarnar um frábæran fjöl-
skylduföður.
Far þú í friði vinur, hjartans þakk-
ir fyrir mig og mína fjölskyldu.
Margrét mágkona.
Mágur minn, Björn Gestsson frá
Björgum, andaðist þann 6. maí síð-
astliðinn eftir langt og erfitt veik-
indastríð. Þegar sólin er komin hátt
á loft, jörðin að lifna og fyrstu sprot-
ar tijánna að byija að þrútna þá
hlýtur að vera líkn fyrir gamlan
mann, sem þrotinn er að kröftum,
að loka augunum í hinsta sinn og
komast í Ijósið og birtuna hinum
megin.
Björn var mikill mannkostamaður.
Hann hafði tamið sér óendanlegt
langlundargeð, sást sjaldan skifta
skapi og reyndi ávallt að miðla mál-
um ef svo bar undir. Hann var barn-
góður. Er óhætt að segja að hann
vildi láta öllum líða vel, sem hann
hafði í sinni umsjá, bæði mönnum
og málleysingjum. Hann var mikill
fjölskyldufaðir og alltaf var stutt í
glaðværðina og glettin og skemmti-
leg tilsvör.
Það er gaman að láta hugann
reika til áranna þegar við systur
vorum enn í föðurhúsum. Pabbi hafði
ráðið til sín kaupamann, ungan bú-
fræðing, Björn Gestsson frá Bakka-
gerði í Svarfaðardal. Hann varð
strax hvers manns hugljúfi. Um
haustið var hann heitbundinn Sigríði
systur minni og þau giftu sig 27.11.
1943 og eignuðust 5 börn. Síðan
hafa þau búið í ástríku hjónabandi
og stutt hvort annað í gegnum súrt
og sætt.
Björn varð strax einn af fjölskyld-
unni. Hann reyndist okkur systrum
sem besti bróðir og foreldrum okkar
var hann afar góður, enda bjuggu
þau félagsbúi á meðan foreldrar
okkar voru við búskap. Oft var glatt
á hjalla þegar fjölskyldurnar komu
saman hjá Siggu og Birni. Mikil
gestrisni ríkti hjá þeim hjónum og
átti hann þar stóran hlut að máli.
Sjúkdómssaga hans er búin að
vera ströng og þjáningamikil. Hann
barðist við tvo illvíga sjúkdóma.
Berklana sem ungur maður og síðan
Parkisonsveikina á efri árum.
Þessi fátæklegu orð eru þakkar-
orð mín og íjölskyldu minnar til
þessa góða manns, fyrir alla hans
hlýju og vináttu í gegnum árin. Við
biðjum guð að blessa fjölskyldu hans.
Far þú í friði, friður guðs þig
blessi. Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Pálína.
Nú þegar Björn á Björgum er lát-
inn, fljúga ýmsar minningar í gegn-
um hugann. Hann var einstaklega
Nú hefur hann elskulegur afi
minn kvatt þetta jarðlíf og sálin
hans loksins fengið frelsi á ný. Mik-
ið er gott að vita til þess að nú
getur þú farið að glettast á ný og
segja sögur. En á sama tíma er
sorgin og söknuðurinn mikill, því
við höfum misst svo mikið. Minning-
arnar um þig eru margar og allar
svo yndislegar, það sem þú gast
alltaf verið þolinmóður og góður við
okkur barnabörnin, alltaf fengum
við að „skottast" með þér, í fjósinu,
fjárhúsunum, við girðingavinnu,
heyskap og svo auðvitað smölun.
Þær voru ótal sögurnar sem þú
sagðir okkur af alls konar fólki, og
öll ævintýrin eins og um hana Bú-
kollu, og bræðurna nafna þína Ein-
björn, Tvíbjörn, Þríbjörn, þar var
aðalgamanið fólgið í því að sjá hvort
þér tækist að fara með síðustu rull-
una án þess að fipast, svo Jilóstu
þínum dillandi hlátri í lokin. Ósjald-
an sungum við saman lög eins og
„Ég fer líka í sveit“ eða „Rúgbrauð
með ijóma á“.
Já, alltaf virtist þú líka hafa tíma
til að hlusta á það sem lá manni á
RAGNHEIÐUR
ÁSGRÍMSDÓTTIR
+ Ragnheiður Ás-
grímsdóttir
fæddist í Reykjavík
30. september 1919.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Reykjavikur 9.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru N. Ragnheiður
Oddsdóttir, f. 20.8.
1891^ d. 4.8. 1970,
og Ásgrímur Guð-
jónsson, tollvörður,
f. 27.7. 1892, d.
26.1. 1980. Bræður
Ragnheiðar eru
Guðjón Ó. Ásgríms-
son, kvæntur Svanlaugu Magn-
úsdóttur, og Arnbjörn Ásgríms-
son, kvæntur Kristínu Guð-
varðardóttur.
Ragnheiður giftist Sigurði
Sigurðssyni, málarameistara,
27.7. 1943, d. 12.4. 1982. Ragn-
heiður og Sigurður eignuðust
þrjú börn: 1) Asgrímur, f. 26.1.
1944, d. 21.10. 1973, var kvænt-
ur Kristínu Árnadóttur, f. 5.8.
1949. Dætur þeirra eru Aðal-
í dag, föstudaginn 16. maí, verður
elskuleg amma mín, Ragnheiður
Ásgrímsdóttir, jarðsungin.
Það er undarlegt að kveðjustundin
skuli runnin upp. Ég hafði í ein-
feldni minni gert ráð fyrir því að
amma myndi verða miklu lengur
með okkur. Það var fyrst í byrjun
heiður, f. 24.11.
1965, og Ragnheið-
ur, f. 2.12. 1967. 2)
Sigurður Sævar, f.
12.3. 1948, kvæntur
Guðfinnu Agnars-
dóttur, f. 19.5. 1953,
synir þeirra eru Ás-
grímur, f. 3.3. 1980,
og Styrmir, f. 11.12.
1989. 3) Björg Ragn-
heiður, f. 7.9. 1951,
gift Þorkeli Helga-
syni, f. 11.12. 1950,
börn þeirra eru:
Sigurður Ragnar, f.
27.8. 1972, Ragn-
heiður Kristín, f. 22.4. 1975, og
Arnar Kristinn, f. 19.5. 1983.
Sigurður og Ragnheiður
stofnsettu Málarabúðina á
Vesturgötu 21 árið 1954, síðar
Rúllugerðina sf., og starfaði
hún þar ásamt börnum sínum
og fjölskyldum þeirra fram á
þetta ár.
Útför Ragnheiðar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
þessa árs sem það kom í ljós að
amma var haldin banvænum sjúk-
dómi og það hefur verið erfitt að sjá
heilsu hennar hraka svo hratt. En
nú er þjáningum hennar lokið og
hún hefur fengið hvíld.
Amma var fædd í vesturhænum
í Reykajvík og bjó þar alla sína tíð.
hjarta og þótt þú værir orðinn veik-
ur síðustu árin, lagðir þú alltaf mik-
ið kapp á að fylgjast með því sem
við vorum að gera. Þegar ég hafði
verið heilt ár í Bandaríkjunum, þá
veit ég að þú fylgdist með mér allan
tímann því þegar ég hitti þig eftir
að ég kom heim varstu alveg með
það á hreinu hvar ég hafði verið og
hafðir ýmsar spurningar um þetta
fjarlæga land.
Elsku, afi við munum öll geyma
minninguna um þig í hjarta okkar.
Elsku amma, þinn missir er mik-
ili, megi góður Guð styrkja okkur
öll.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin bjðrt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði' er frá.
(V. Briem.)
Þín,
Hanna Berglind.
Það er víðsýnt af hlaðinu á Bakka-
gerði í Svarfaðardal. Byggðin á
Austurkjálkanum blasir við augum,
allt frá Ytra-Hvarfi að Skáldalæk
út undir sjó. Skíðadalurinn opnast
til suðurs og Stóllinn, fjallpíramítinn
mikli fyrir miðjum dal, sem ætti að
vera í skjaldarmerki Svarfdælinga,
hefur álíka seiðmagn og Snæfell-
sjökull.
Árið 1919 hófu ung hjón, Gestur
Vilhjálmsson frá Bakka og Sigrún
Júlíusdóttir frá Syðra-Garðshorni,
búskap í Bakkagerði og þar áttu þau
eftir að búa farsælu búi í tæp sex-
tíu ár. Þau eignuðust fimm börn:
Hlíf, Björn, Ríkharð, Jóhönnu Maríu
og Kristínu. Aðal Bakkagerðisfjöl-
skyldunnar var eindrægni og iðju-
semi og hlutu systkinin þann arf í
heimanmund. Sigrún í Bakkagerði
var frænka okkar systkinanna í
Syðra-Garðshorni og samgangur
mikill á milli flölskyldnanna á bæj-
unum. Systkinahóparnir á þeim voru
jafnstórir og nokkuð jafnaldra.
Björn hlaut skólagöngu sína í
Grundarskóla hjá Þórarni kennara á
Tjörn, síðan hjá Pétri Finnbogasyni
frá Hítardal og Stefáni Bjarman í
Unglingaskóla Svarfdæla, sem þá
Mínar fyrstu minningar um ömmu
og afa eru tengdar heimili þeirra á
Tómasarhga. Þangað komum við
systurnar oft til þeirra þegar við
vorum börn og þá þótti mjög vin-
sælt að fá að gista um helgar og
láta ömmu þá stjana við sig.
Þegar ég var svo á fyrsta ári í
Verslunarskólanum árið 1981
bjuggum við systurnar hjá ömmu
og afa _á Tómasarhaganum í heilan
vetur. Ég veit að það voru töluverð
viðbrigði fyrir ömmu að vera allt í
einu með tvo unglinga á heimilinu.
Hún var að hugsa um að við mynd-
um nú örugglega læra heima, mæta
í skólann á réttum tíma, borða og
síðast en ekki síst að mæta ekki of
seint heim á kvöldin. Þessi tími var
líka mjög skemmtilegur og amma
hafði áhuga á því sem við vorum
að gera. Hún kynntist vinum okkar
og hafði gaman af því að vera innan
um ungd; fólk.
Amma fylgdist alltaf mjög vel
með og aldrei fannst mér hún vera
gömul kona. Hún náði alltaf að vera
í takt við tíðarandann og það var
hægt að spjalla við hana um ailt
milli himins og jarðar. Hún var mik-
il barnakona og þær eru ófáar stund-
irnar sem hún hefur varið með
barnabörnunum sínum á undanförn-
um árum. Amma var mikil fjöl-
skyldumanneskja og það má með
sanni segja að líf hennar hafi snúist
um afa, börnin þeirra, barnabörnin
og nú síðast langömmubörnin.
•Þegar ég eignaðist strákana mína
tók amma mikinn þátt í því með
mér. Hún fylgdist náið með öllum
framförum hjá þeim og ef veikindi
voru hringdi hún daglega til að at-
huga ástandið á heimilinu. Amma
sá líka til þess að aldrei vantaði
var haldinn á Bakka. Hann stundaði
nám í Hólaskóia og varð búfræðing-
ur þaðan árið 1941. Björn var félags-
lyndur og vinsæll og tók virkan þátt
í félagsskap unga fólksins í sveitinni.
Krossmessumorguninn 1939 kom
ég út á hlað heima og sá þar kom-
inn Björn frænda, sem nú var ráðinn
kaupamaður hjá okkur um sumarið.
Hugsaði ég gott til þeirra samvista
og varð heldur ekki fyrir vonbrigð-
um. Björn var ljúflyndur og
skemmtilegur, talaði vandað mál og
seinmæltur nokkuð; fumlaus og
vandvirkur. Honum var gefinn sá
eiginleiki að kunna að sjá hina
spaugilegu fleti á tilverunni gleggra
en margur annar og veitti oft sam-
ferðamönnunum hlut í þeirri náðar-
gáfu, því hann sagði vel frá. Guð-
mundur ráðunautur Steindórsson
hefur sagt mér að þegar hann var
kaupamaður eitt sumar hjá Birni og
Sigríði frænku sinni, þá búandi hjón-
um á Björgum í Hörgárdal, hafi
Björn tíðum sagt kímilegar sögur
yfir hádegisverðinum, helst utan úr
Svarfaðardal og að það hafi verið
svo vart og skart að hann hafi nokk-
urn tímann sagt sömu söguna tvisv-
ar liðlangt sumarið.
Björn var vel giftur. Eftirlifandi
kona hans, Sigríður Magnúsdóttir,
er frá Björgum í Hörgárdal, dóttir
hjónanna Magnúsar Sigurðarsonar,
lengi bónda þar og vegaverkstjóra,
og Láru húsfreyju Guðmundsdóttur.
Þau Björn og Sigríður fóru að búa
á Björgum árið 1947 og reistu sér
vandað og fallegt einbýlishús. Þau
ráku þar stórt og arðsamt bú, aðal-
lega kúabú, til ársins 1987 er þau
fluttu til Akureyrar. Allmörg fyrstu
árin bjuggu þau í tvíbýli við eldri
hjónin. Alltaf var gott og notalegt
að koma í Björg, þar var mikil gest-
risni.
Bjargabændur fylgdust vel með
nýjungum í búskap. Á sjötta ára-
tugnum reistu þeir t.d. eitt fyrsta
hjarðfjós (lausagöngufjós) á landinu,
og þótti viðburður á sínum tíma.
Björn veiktist af berklum á miðj-
um aldri og afleiðingar þess háðu
honum alla tíð síðan þó að hann
stundaði búskapinn eftir sem áður
af alúð og skyldurækni. Birni og
Sigríði varð fjögurra barna auðið.
Síðustu æviárin var Björn mjög þrot-
inn að heilsu.
Ég kveð þennan ágæta frænda
minn með þökk fyrir samfylgdina.
Við Þuríður vottum Sigríði og öðrum
ástvinum hans innilega samúð.
Minningin um hann lifir og vermir.
Júlíus J. Daníelsson.
vettlinga eða sokka á langömmu-
drengina, enda var hún algjör snill-
ingur í að pijóna ungbarnasokka.
Ég minnist þess nú að sl. haust sagði
ég við hana að nú þyrfti ég að fara
að læra að prjóna svona sokka.
Amma sagði við mig þá, að það
væri nú algjör óþarfi strax, því hún
myndi nú sjá um þetta næstu árin.
En nú er kveðjustundin svo óvænt
runnin upp og þakka ég ömmu allt
sem hún hefur gert fyrir mig og
mína fjölskyldu.
Aðalheiður.
Elsku amma mín. Nú ertu búin
að kveðja okkur og farin til afa og
Ásgríms. Alveg eins og í draumnum
sem mig dreymdi og ég hvísiaði í
eyra þér ekki alls fyrir löngu.
Ég mun aldrei gleyma öllum þeim
góðu stundum sem við sátum saman
í eldhúsinu þínu og ræddum um lífið
og tilveruna. Þú hafðir alltaf sterkar
skoðanir, amma, og ekki vorum við
nú alltaf sammála. En það var alltaf
gott að tala við þig því þú varst svo
góð kona.
Ég man líka hvað það var nota-
legt þegar við fórum þijár saman
út að borða síðasta sumar, ég, þú
og mamma. Ég er fegin að búa að
þeirri minningu.
En þú verður að skilja það, amma,
að mér finnst svo sárt að þurfa að
kveðja þig. Sárt að hugsa til þess
að hafa þig ekki lengur hjá mér,
eyða ekki öðrum jólum með þér, sjá
þig ekki aftur fyrr en hjá Guði.
Ég kveð þig nú, elsku amma mín,
full niinninga um yndislea konu og
ömmu.
Þín,
Ragnheiður Kristín.