Morgunblaðið - 16.08.1997, Síða 38

MORGUNBLAÐIÐ
.38 LAUGARDAGUR 16. ÁGÚST 1997
RÚTUR
SKÆRINGSSON
+ Rútur Skærings-
son fæddist á
Rauðafelli í Austur
Eyjafjöllum 28. apríl
1921. Hann andaðist
á Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 7. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Skæringur Sigurðs-
son og Kristín
Amundadóttir, þau
eignuðust 14 börn en
-, af þeim komust 11 á
legg. Systkini Rúts
eni: Sigurþór, f. 6.7.
1909, Aðalbjörg, f.
23.3. 1911, d. 28.5. 1997, Einar,
f. 16.6.1912, Ásta, f. 3.11.1914,
d. 4.10. 1994, Baldvin, f. 30.08.
1915, Georg, f. 30.8. 1915, d.
16.3. 1988, Jakob, f. 4.2. 1917,
d. 30.8. 1965, Anna, f. 17.6.
1919, d. 21.11. 1982, Guðmann,
f. 29.11. 1925, og Kristinn, f.
25.4. 1932.
Hinn 2. júní 1945 kvæntist
Rútur eftirlifandi eiginkonu
sinni Guðbjörgu Jónsdóttur frá
Skagnesi í Mýrdal. Börn þeirra
eru: 1) Sigurjón, f. 8.12. 1944,
giftur Kristínu Einarsdóttur,
en þau eiga 4 börn. Hrefna, f.
4.7. 1978, Rútur Skæringur, f.
17.4. 1985, Viktor Smári, f.
Tengdafaðir minn, Rútur Skær-
ingsson, dó snögglega. Hann var
að störfum fram á síðasta dag, ein-
arður og vinnusamur, áhugasamur
um öll sín verkefni og í senn vak-
andi og fastur fyrir í umræðunni
um menn og málefni líðandi stund-
, ar.
Rútur starfaði sem smiður í Vík
í Mýrdal, rak verkstæði sitt í kjallar-
anum heima og tók þar á móti við-
skiptavinum sínum, gestum og
gangandi, úr þorpinu sem úr nálæg-
um sveitum, áratugum saman. Ekki
síður voru þó barnabörnin, og ann-
að ungviði, áhugasöm um að sækja
Rút heim í „Smíðahúsið" eins og
þessi ævintýraheimur barnanna var
gjarnan kallaður. Hver sem vildi
kíkja inn og ræða málin var velkom-
inn og undantekningarlaust hafði
Rútur jafnlangan tíma og gestir
hans hveiju sinni til þess að spjalla.
Á alþingi götunnar var Rútur
harður á sínu. Hann gaf sjaldnast
stórar yfirlýsingar, en honum varð
’heldur ekki auðveldlega haggað.
18.11. 1993, Rík-
harður, f. 18.9.
1996. Fyrir átti
Kristín Einar
Kristin, f. 29.9.
1971. 2) Kristín, f.
21.3. 1947, gift
Eysteini Helga-
syni, þau eiga 3
börn. Kristín
Björg, f. 9.3. 1972,
gift Ólafi Arin-
birni Sigurðssyni,
Helgi Ingólfur, f.
14.4. 1976, og
Helga Rut, f. 18.9.
1981. 3) Heiðrún,
f. 23.4.,1948, giftist Pálma Frí-
mannssyni, d. 5.1. 1989, þau
eignuðust 3 dætur. Guðbjörg
Rut, f. 14.12. 1966, gift Þor-
móði Þormóðssyni og eiga þau
Pálma, f. 24.4. 1994, Jóhanna
Guðrún, f. 13.5. 1976, Hildur
Sunna, f. 2.7. 1984.
Guðbjörg og Rútur bjuggu
ailan sinn búskap á Víkurbraut
9 í Vík. Rútur vann við húsa-
smíðar og byggði fjölda bygg-
inga í Vestur-Skaftafellssýslu.
Hann vann við smíðar fram til
hinsta dags.
Útför Rúts fer fram frá Vík-
urkirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Þegar hann tók afstöðu var það
yfirleitt í eitt skipti fyrir öll enda
þótt hann þreyttist aldrei á rökræð-
unum. Það var gaman að fylgjast
með þeim hjónum þegar þau tóku
snúning á stjórnmálavettvanginum.
Rútur sat ávallt fastur við sinn
keip, jafnan ötull málsvari í baráttu
bænda og landsbyggðarfólks. Guð-
björg, kona hans, var sveigjanlegri,
fúsari til að vega og meta ný sjónar-
mið og hafði augljóslega alla tíð
gaman af að halda þeim á lofti, þó
ekki væri nema til að halda fjöri í
umræðunni!
Verkefni Rúts hveiju sinni voru
ávallt það sem átti hug hans allan
og voru honum endalaus tilefni til
vangaveltna og skoðanaskipta. Við-
fangsefnum var velt fram og til
baka í leit að heppilegustu leiðun-
um, bestu útfærslunum og hag-
kvæmustu lausnunum. Rútur hafði
gjarnan fólk í vinnu og fór víða um
án þess þó nokkurn tímann að setj-
ast undir stýri sjálfur, enda hirti
hann aldrei um að afla sér réttinda
JAKOBÍNA
BJÖRNSDÓTTIR
+ Jakobína
Björnsdóttir
fæddist á Borgar-
fírði eystra 22. ágúst
1920. Hún lést 8.
ágúst síðastliðinn á
heimili sínu. For-
eldrar hennar voru
Þórína V. Þórðar-
: dóttir, ljósmóðir, og
Björn Jónsson,
söðlasmiður. Systk-
ini Jakobínu voru
Ingibjörg, f. 1919,
Aðalbjörg, f. 1921,
d. 1985, Dagur, f.
1925, d. 1985, Hörð-
ur, f. 1931, Þórdís,
f. 1933, og Jón, f. 1935.
Jakobína giftist 1941 Aðal-
steini Ólafssyni, f. 12. desember
1906, d. 2. júní 1970.
Börn Jakobínu og
Aðalsteins eru Anna
Ólöf, f. 1939, Birna
Þórunn, f. 1940, Ing-
unn Gyða, f. 1942,
Baldur, f. 1943,
Sverrir, f. 1944,
Bjarnþór, f. 1946,
d. 1965, _ Jónína, f.
1949, Ólafur, f.
1953, Björn, f. 1955,
Björg, f. 1959, og
Soffía, f. 1962, d.
1963. Jakobína eign-
aðist 29 barnabörn
og 9 barnabarna-
börn.
Útför Jakobínu fer fram frá
Bakkagerðiskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku amma, okkur langar að
'V minnast þín með nokkrum línum nú
þegar þú ert komin til Alla afa á ný.
Við viljum þakka þér fyrir þessi
yndislegu ár sem við áttum saman
þó að við fengjum ekki tækifæri til
að hitta þig eins oft og við vildum
þar sem þú áttir heima í óraQarlægð
frá okkur. Þegar við vorum hjá þér
á sumrin varstu þessi hugljúfa og
elskulega manneskja sem var alltaf
til staðar til að halda utan um mann
og hugga þegar eitthvað bjátaði á
og varst ekkert nema elskulegheitin.
Þú æstir þig ekki einu sinni þegar
við komum inn í Sólvang til þín
grútdrullug upp fyrir haus eftir
vænan sundsprett í Svínalæknum.
Okkur er það mjög minnisstætt
þegar þú heimsóttir okkur til Sví-
þjóðar, sérstaklega þegar þú settist
ofan á köttinn okkar, við lit.lar und-
MINNINGAR
til þess arna. Samstarfsmenn hans
og viðskiptavinir sáu um þessa hlið
starfans og ef á þurfti að halda var
fjöldi vina og kunningja ávallt
reiðubúinn til þess að hlaupa undir
bagga. Rútur smíðaði allt sem til
féll. Fínustu innréttingar fæddust í
kjallaranum jafn auðveldlega og
gripahús nágrannabændanna.
Sköpunargleðin var alla tíð alls ráð-
andi og þegar heilsan gerði Rúti
það erfitt íyrir á sjötugsaldri að
smíða í mikilli hæð vílaði hann ekki
fyrir sér að söðla um og snúa sér
að gijóthleðslu. Fjölmargar vegg-
hleðslur hans, m.a. við kirkjugarða
í Hjörleifshöfða, Dyrhólaey og Sól-
heima, bera fagmennsku hans fag-
urt_ vitni.
Ég bar gæfu til þess að kynnast
handbragði Rúts er hann byggði
íbúðarhús okkar Kristínar í Ysta-
seli. Hvort heldur sem var við móta-
uppsláttinn eða gluggasmíðina, þar
sem Rútur vann efnið allt frá reka-
viðardrumbi til gluggapósta, var
unun að fylgjast með útsjónarsemi
hans og verkviti. Fyrir hjálpina þá,
og tækifærið til að kynnast honum
í starfi, verð ég ævinlega þakklát-
ur. Ekki síður var ánægjulegt þegar
við hjónin fengum tækifæri til þess
að taka á móti tengdaforeldrum
mínum þegar við héldum heimili
okkar í Bandaríkjunum. Skýjakljúf-
ar stórborganna og framandi mann-
líf stórþjóðar vöktu í senn aðdáun
og forvitni ferðalanganna, sem voru
óþreytandi í að sjá og upplifa nýj-
ungar á hveijum degi heimsóknar-
innar.
Tæplega þijátíu ára samferð
okkar Rúts er lokið. Um leið og ég
þakka honum gefandi og ógleyman-
lega samveru bið ég Guð að blessa
minningu hans og vera aðstandend-
um styrkur á sorgarstund.
Eysteinn Helgason.
Nú er komið að kveðjustund og
á þessum sorglegu tímamótum er
það þakklæti sem er okkur efst í
huga. Við viljum þakka þér fyrir
allar ánægjulegu stundirnar sem
við áttum saman. Við þökkum þér
allan þann hlýhug og alla þá um-
hyggju sem þú hefur alla tíð sýnt
okkur.
Það var óskaplega sárt er okkur
bárust þau tíðindi að afi hefði
skyndilega fallið frá. Afi okkar, hann
Rútur, það gat ekki verið að heilsan
hefði brugðist honum. Hann var
rómaður fyrir hreysti, dugnað og
atorkusemi og við töldum að ef ein-
hver gæti lifað að eilífu þá væri það
afí Rútur. Alla sína tíð vann hann
baki brotnu og lét aldrei bilbug á
irtektir hans að sjálfsögðu, í þeirri
trú að hann væri koddi. Þetta eru
tímar sem aldrei eiga eftir að gleym-
ast.
Jæja, amma mín, þín verður sárt
saknað því enginn mun fylla það
skarð sem þú skilur eftir. Nú verður
tómlegt að koma til Borgarfjarðar
án þess að þú bíðir eftir okkur með
heitar kleinur.
Bless, elsku amma, og megi Guð
geyma þig.
Jakobína og Aðalsteinn.
Jakobína og Aðalsteinn.
Elsku mamma og amraa.
Drottinn, við þökkum þína miklu náð,
í þinni kærleikshönd er allt vort ráð.
Þökk fyrir mömmu og ömmu trú og dyggð.
Lof sé þér fyrir Ijósið, sem hún gaf,
sem leiðir okkar för um úfíð haf.
Þökk sé þér fyrir gengin spor.
Gæfurík minning fyllir hjörtu vor.
Þökk sé þér Guð.
Lof sé þér Guð, sem gafst mér hennar ást,
göfugrar konu hjarta; er aldrei brást,
sem leiddi mig um lífsins hálu braut
og léði mér styrk að buga hveija þraut.
Hún var mér allt, mitt helga lífsins Ijóð,
svo ljúf og fögur, mildirík og góð.
Allt hennar líf var fögur fyrirmynd,
ein friðargjöf af þinni kærleikslind.
Lof sé þér Guð.
(Ágúst Böðvarsson.)
Hvíl í friði.
Björg, Björn, Harpa
sér finna. Allt fram á dauðadag
skálmaði hann beinn í baki og tók
til hendinni við smíðar og gijót-
hleðslu eins og þrótturinn leyfði.
Alltaf þurfti hann afi að hafa eitt-
hvað fýrir stafni. Ef hann var ekki
önnum kafinn við húsbyggingar úti
í sveit eða gijóthleðslu þá tók hann
sig iðulega til og skundaði vestur í
kofa eftir kartöflum. Síðan þegar
einhver tími gafst var hann kominn
niður í kjallara að smíða leikföng,
húsgögn og svo til allt milli himins
og jarðar. Við munum aldrei gleyma
hversu gaman var að koma í Víkina
þegar afí hafði smíðað handa okkur
bíla, skip, dúkkuhús og dúkkuvagna.
Fyrir okkur var afi töframaður, hann
bjó til dót, og það var á fárra valdi.
En nú er hann afi farinn frá okkur
en fallegu leikföngin og húsgögnin
sem við öll eigum geyma minning-
arnar að eilífu.
Það var alltaf svo notalegt að
heimsækja afa og ömmu í Víkina.
Alltaf biðu þau spennt í eldhús-
glugganum og tóku á móti okkur
hlýleg og sæl með bros á vör. Mað-
ur var ekki fyrr kominn inn úr dyr-
unum en amma var farin að bjóða
upp á ijúkandi kaffi og með því og
afi var tekinn til við að spjalla.
Honum þótti (óskaplega) gaman að
ræða málin og var alltaf til í að
spjalla við okkur börnin. Hann
ræddi um það sem okkur var efst
í huga og sagði síðan sögur af sam-
ferðarmönnum og rakti gang mála
í sveitinni sem honum var svo annt
um. Síðan verður hún okkur ævin-
lega minnistæð náttborðsskúffan
hans afa, því þar geymdi hann allt-
af sælgætið. Álltaf gátum við geng-
ið að því vísu að afí myndi læðast
í skúffuna og bjóða okkur síðan
bijóstsykursmola, opal eða súkkul-
aðistöng. Fyrir mörgum hefðu slík
boð verið daglegt brauð en það var
svo sérstakt þegar afi gerði það,
og nammið var svo gott, betra en
heima.
Rútur var einstakur maður. Hann
hafði ekki látið öra framþróun sam-
félagsins og tæknivæðingu ná til
sín. Aldrei tók hann bílpróf og eðli-
legast þótti honum að tálga kjötið
af beinunum með virðulegum en
þreytulegum vasahnífnum. Einu
seinni tíma þægindin sem hann
nýtti sér voru sjónvarpið, sem hann
hafði mikið dálæti á, og rafmagns-
verkfæri í ýtrustu neyð. Mörgum
hefur eflaust þótt hann sérstakur
en fyrir okkur var hann einstakur.
Svona var hann Rútur afi okkar,
og svoleiðis vildum við hafa hann.
Afi var alltaf stórgjöfull og fyrir
allar gjafirnar verðum við að eilífu
þakklát. En það voru ekki einungis
gjafirnar sem voru svo sérstakar
heldur hugurinn og góðmennskan
sem lágu þeim að baki, og slíkt er
ómetanlegt.
Það verður aldrei eins að heim-
sækja Víkina nú þegar afi hefur
kvatt okkur, en ömmu verður áfram
þar að finna og víst er að hún mun
halda uppi hætti þeirra hjóna þegar
kemur að gestrisni og góðmennsku
um ókomna tíð. Elsku amma, guð
blessi þig og gefi þér styrk.
Kristín Björg, Helgi
Ingólfur og Helga Rut.
Andlát afa míns bar brátt að.
Það er einkennilegt að hugsa til
þess að hann muni ekki standa bros-
andi í dyragættinni næst þegar ég
kem til Víkur.
Það hefur alltaf verið notalegt
að koma í Víkina til ömmu og afa.
Lítil stúlka kunni alltaf vel við sig
þar og hafði æviniega nóg fyrir
stafni. Eftir að ég hafði gætt mér
á einhveiju góðgæti í eldhúsinu hjá
ömmu trítlaði ég oft niður í smíða-
hús til afa. Hann tók alltaf vel á
móti mér þrátt fyrir mikið annríki.
Iðulega tókst mér að negla saman
einhveija trékubba en úr því varð
aldrei nokkuð sem orð var á ger-
andi. Það voru öllu nytsamlegri
hiutir sem urðu til hjá afa. Eina
alvörustrákaleikfangið mitt var
pallbíll sem afi smíðaði og enn
meiri lukku vakti tveggja hæða
dúkkurúmið sem afi færði mér eitt
sinn eftir að ég hafði nefnt að mig
langaði mikið í eitt slíkt.
Síðustu árin hef ég lítið gert af
því að negla saman trékubba en
þó hef ég aldrei komið í Víkina
öðruvísi en að líta aðeins inn í
smíðahúsið hans afa. Þannig verður
það örugglega næst þegar ég kem
og þá mun ég minnast afa þegar
hann tók á móti mér brpsandi og
vingjarnlegur.
Blessuð sé minning afa míns.
Jóhanna Guðrún Pálmadóttir.
Hann Rútur afi minn er dáinn
og komið er að kveðjustund. Sorgin
og söknuðurinn eru sárari en orð
fá lýst. Ég á mér yndislegar minn-
ingar um hann afa og eru þær
mikil huggun á svo erfiðri stund.
Ég bjó með mömmu í Víkinni
hjá ömmu og afa þar til ég var
rúmlega sex ára og eftir að við
fluttum í burtu var ég mikið hjá
þeim á sumrin. Afi var smiður og
ég var staðráðin í að verða smiður
þegar ég yrði stór svo að ég gæti
smíðað eins fínt og hann. Þær voru
óteljandi stundirnar sem við áttum
saman í smíðahúsinu. Afi passaði
alltaf að ég hefði nóg fyrir stafni
og sá mér fyrir spýtum og nöglum
og ég hafði líka mín eigin verk-
færi sem voru tveir litlir hamrar
og gamall og siitinn naglbítur. Ég
gat alltaf fengið að vera hjá afa í
smíðahúsinu, en ég varð þó alltaf
að biða fyrir utan þegar hann var
að nota stóru sögina og hefilinn.
Stundum fékk ég líka að fara með
þegar hann fór út í sveit að smíða
og það fannst mér óskaplega gam-
an.
Afi ræktaði alla tíð kartöflur.
Ferðirnar í kartöflugarðinn og litla
kofann í Hrapinu voru hinar mestu
ævintýraferðir. Hann afi lagði mik-
inn metnað í kartöfluræktina og
það ríkti alltaf viss spenna á upp-
skerutímanum. Afi gerði alla hluti
af mikilli alúð. Smíðar hans og ekki
síst gijóthleðslurnar bera því glöggt
vitni.
Fyrir tveimur árum drifum við
okkur, fjölskyldan, ásamt afa og
ömmu upp á Hjörleifshöfða, því þá
hafði afi lokið við að hlaða og gera
upp grafreitinn sem þar er. Veðrið
var dásamlegt þennan dag og afi
fór alla leið upp á topp með okkur
til að sýna okkur verkið. Þeirri
stund sem við áttum í Höfðanum
mun ég aldrei gieyma, náttúrufeg-
urðin var þvílík og ég var svo stolt
af honum afa mínum.
Fyrir ári gifti ég mig, og það var
afi sem leiddi mig upp að altarinu.
Ég var svo örugg með hann við
hlið mér, hann afa sem var alltaf
svo rólegur og traustur. Þátttaka
hans í brúðkaupinu var bæði mér
og Þormóði ómetanleg.
Það er erfitt að segja þriggja ára
snáða að langafi hans sé nú farinn
til himna. Þeim kom svo vel saman
Pálma og afa. Pálmi undi sér vel í
Víkinni og var duglegur að fá afa
til að leika við sig. Við eigum ómet-
anlegar myndir af þeim félögunum
saman sem munu án efa verða dýr-
gripir í Pálma augum seinna meir.
Ég er svo þakklát fyrir allt sem
hann afi gerði fyrir mig. Pálmi seg-
ir að nú sé afa batnað hjá Guði og
ég kveð hann í þeirri trú.
Guðbjörg Rut.
Þig faðmi liðinn friður guðs
og fái verðug laun
þitt góða hjarta, glaða lund
og göfugmennska i raun.
Vér kveðjum þig með þungri sorg,
og þessi liðnu ár
með ótal stundum ljóss og lífs
oss lýsa gegnum tár.
Vér munum þína högu hönd
og hetjulega dug,
og ríkan samhug, sanna tryggð
og sannan öðlingshug.
Guð blessi þig! Þú blóm fékkst grætt,
og bjart um nafn þitt er.
Og vertu um eilífð ætíð sæll!
Vér aldrei gleymum þér.
(Jón Trausti.)
Hjartans þakkir fyrir allt.
Guðrún Sigurðardóttir.