Morgunblaðið - 09.01.1998, Page 49

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 9. JANÚAR 1998 49
MINNINGAR
HANS KR.
EYJÓLFSSON
SIGURUNN
KONRÁÐSDÓTTIR
+ Hans Kr. Eyjólfsson fæddist í
Bjarneyjum á Breiðafirði 15.
okt. 1904. Hann lést á Droplaug-
arstöðum 15. desember síðastlið-
inn og fór útför hans fram frá
Dómkirkjunni 5. janúar.
Fallinn er í valinn öðlingurinn og
sjarmörinn Hans Kr. Eyjólfsson,
fyiTum bakarameistari, síðar mót-
tökustjóri í Stjórnarráði.
Hans fæddist í Bjameyjum á
Breiðafirði 15. október 1904 og vom
foreldrar hans Guðrún Hansdóttir
og Eyjólfur Eyjólfsson, sem þar
bjuggu. Eyjamar eru elsta veiðistöð
sem um getur í sögu íslands.
Hálfs árs gamall var hann tekinn
í fóstur af Margréti Magnúsdóttur
og Sigurvini Hanssyni, sem var
skipstjóri á ísafirði. Hjá fósturfor-
eldmm sínum dvaldist hann svo til 4
ára aldurs, en þá fluttist fóstra hans
til Reykjavíkur til dóttur sinnar
Steinunnar Sigurðardóttur, sem
gift var Sveini Hjartarsyni bakara-
meistara við Bræðraborgarstíg. Par
ólst Hans upp með fósturbörnum
þeirra hjóna.
Hans minntist jafnan þessara ára
með mikilli hlýju og ástar á þessu
öndvegisfólki.
Þrettán ára hóf hann störf í bak-
aríi Sveins og nam þar bakaraiðn.
Að loknu námi í Iðnskóla Reykja-
víkur fór hann til frekara náms og
dvaldist hann í Kaupmannahöfn í 3
ár hjá viðurkenndu brauðgerðar-
húsi, sem var í eigu Aage Hansen,
sem einnig var aðalkennari við iðn-
skólann þar. Námið sóttist vel og
hann brautskráðist úr skólanum
með háa einkunn og 1. verðlaun,
sem vora forláta silfurbikar áletrað-
ur. Að námi loknu kom hann svo
aftur til starfa í bakaríi Sveins. Þeg-
ar Hans minntist Vesturbæjarins
glaðnaði jafnan yfir honum og duld-
ist engum, hve mjög hann unni því
afbragðsfólki, sem hann átti samleið
með þar.
Eftir að Sveinn lést tók Hans við
stjórn á bakaríinu. Að löngum og
farsælum vinnudegi loknum við
brauðgerð tókst honum að „auka
degi í æviþátt“ og hóf þá starf sem
móttökustjóri í Stjómarráðshúsinu
og vann þar til ársins 1990. Enda
þótt Hans gjörbreytti nú um hlut-
verk var eins og hann væri fæddur í
þetta starf. Eðlislæg og áunnin
kurteisi, ljúflyndi og elegans voru
aðalsmerki þessa dáðadrengs og fá-
dæma skyldurækni. Er mér full-
kunnugt um að þetta er samdóma
álit húsbænda og samstarfsfólks og
+ Vilhelmína Ragnheiður
Björnsdóttir fæddist á Þor-
bergsstöðum í Dölum 26. septem-
ber 1916. Hún lést á Borgarspítal-
anum 24. desember síðastliðinn og
fór útfór hennar fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík 7. janúar.
í ljóma jólanna hvarf á braut úr
þessum heimi æskuvinkona mín
Ragnheiður Björnsdóttir, Garðavegi
25, Garði. Einar af mínum ljúfustu
minningum æskuái-anna eru bundn-
ar við fólkið, sem bjó í Skógsmúla í
Miðdölum, síðar á Þorbergsstöðum í
Laxárdal í Dalasýslu. Óðum fækkar í
hópnum, sem átti gleðiríka daga í
bamaskólanum í Skógsmúla á árun-
um 1931-35, nú síðast Ragnheiður
Bjömsdóttir, eða Ragna, eins og hún
var kölluð. Hugurinn leitar í Skógs-
múlann, bamaskólinn var haldinn á
heimilum foreldi-a barnanna, sem
skólaskyld voru hverju sinni, tvær
vikur í senn yfir veturinn.
Ábúendur í Skógsmúla á þessum
tíma voru hjónin Hólmfríður Bene-
diktsdóttir og Björn Magnússon
ásamt börnum sínum. Allur heimils-
bragur var í föstum skorðum menn-
hinna fjölmörgu, sem erindi áttu í
Stjórnarráðið.
Hann setti einnig mildan svip á
umhverfið. Leyfi ég mér í því sam-
bandi að vitna til lýsingar Vigdísar
Bjarnadóttur úr afmælisgrein
hennar um Hans níræðan:
„Margir era þeir, sem leið hafa átt
um miðbæinn, sem kannast við
þennan virðulega, hvíthærða full-
orðna mann, sem stóð löngum á
tröppum Stjómarráðshússins og
naut þess að púa stóran vindil. Hann
átti það einnig til að standa á stétt-
inni fyrir framan húsið og gefa dúf-
unum. Þær biðu á Útvegsbankahús-
inu og vöktuðu dymar á Stjórnar-
ráðshúsinu og hreyfðu sig ekki nema
Hansi kæmi út á tröppurnar með
poka í höndum, þá flaug skarinn yfir
Lækjartorgið. Gamli maðurinn hafði
lúmskt gaman af þessu og alltaf átti
hann brauðmola handa þessum fiðr-
uðu vinkonum sínum. Þær hurfu
þegar Hansi hætti að vinna, en áttu
það til að mæta á stéttina, ef hann
var gestkomandi í húsinu.“
Aldrei hindraði þessi utandyra-
vinna Hans í því að sinna skyldum
sínum innan húss. Hans tók virkan
þátt í félagsstarfi iðngreinar sinnar
og sem félagi í Oddfellowreglunni
reyndist hann sem annars staðar
holjur félagi.
Á vordögum 1930 gengu þau
Hans og Ólöf Jónsdóttir frá ísafirði
í hjónaband, sem reyndist hið far-
sælasta þeim og niðjum þeirra. Við
Kristín sendum öllum ástvinum
innilegar samúðarkveðjur og kveðj-
um vin okkar með táram og biðjum
honum Guðs blessunar á lífsins láði.
Guðmundur Benediktsson.
Sú dýrðarheimspeki, siðfræði og
uppeldisstefna Einars Benedikts-
sonar, að bros geti dimmu í dagsljós
breytt, var í rauninni staðfest í
Hansa. Eftir hálfrar aldar starf við
bakstur hóf hann að vísa inn til
Bjarna Benediktssonar í forsætis-
ráðuneytinu. Settist þar í stól
Sveinbjarnar vinar míns, sem alltaf
bjó yfir einum góðum fyrir mig,
enda hafði unnið til verðlauna með
föður mínum fyrir Ungmennafélag
Stafholtstungna við sund í Norðurá.
í þessu starfi geta viðmælendur
verið svo þrúgaðir, að þeir rétt geta
komið því út á milli samanbitinna
tannanna, hvort möguleiki sé á við-
tali. Aðrir viðmælendur eru svo
blaðskellandi, að yfirvaldinu veitir
ekki af brosi frá trúnaðarmannin-
um, við að kynna ósköpin.
ingarheimilis, þar leið öllum vel í
umsjón húsbændanna og kennar-
ans. Á kvöldin var spilað, teflt, leik-
þættir sýndir, dansæfingar með
ljúfum tónum frá grammófóninum.
Allir heimilismenn tóku þátt í þess-
um gleðistundum. Hólmfríður og
Bjöm létu ekki sitt eftir liggja að
gera dvölina í Skógsmúla ánægju-
lega. í þessu umhverfí ólust upp
börn Hólmfríðar og Björns, allt
mesta manndómsfólk. Við Ragna
sváfum í sama rámi, sem var við
glugga er sneri að ánni, þar sem
Gljúfrabúinn kvað við raust í ógn-
vekjandi hamrasal árinnar. Enn get
ég kallað fram óm í eyra frá
fossniðnum. Eins og ég hef áður
sagt frá, vora leiksýningar undir-
búnar og æfðar í Skógsmúla, Björn
faðir Rögnu var driffjöður leiklist-
arstarfseminnar á þessum tíma í
Laxárdalnum. Eg minnist sérstak-
Áður en yfir lauk urðu forsætis-
ráðherramii' með Hansa margir og
höfðu sumir þessara æðstu manna
okkar orð á því að líklega væri Hans
þeirra hæfileikaríkastur í starfi.
Forseti Islands var líka í húsinu
og erindi Hansa fyrir þjóð og fóst-
urjörð voru legíó. Þegar mest gekk
á, þá lá best á Hansa. Sveif eins og
heimsmeistari í tangó upp og niður
stigann, útá stétt og allir fengu kon-
unglega þjónustu. En af meðfæddri
hagsýni notaði hann alltaf teppið á
stiganum uppá loft til þess aðeins að
auka gljáan á skónum, sem auðvitað
enginn tók eftir.
I einstaklega skemmtilegum ára-
mótaveislum Steingríms Her-
mannssonar heima í Arnarnesinu
fyrir fólkið í Húsinu var Hansi alltaf
í stjörnuhlutverki. Leiddi þá jafnan
söng í danski-i nýrómantík frá
námsárunum í Kaupmannahöfn:
„Det var pá Fredriksberg" og „Kan
du lave kager“. Allir tóku undir,
gestir og húsráðendur, en sjálfur
forseti Islands, Vigdís Finnboga-
dóttir, sló taktinn. Þvílík virðing,
þvílík sæmd og þvílíkur gleðigjafi,
sem hann Hans var.
Hans Kristinn var Breiðfirðingur,
en var hálfs árs gamall tekinn í fóst-
ur vestur til ísafjarðar. Flutti samt
ungur með fóstra sinni til Reykja-
víkur. Kona hans Ólöf Jónsdóttir
eða Lóa, eins og hún var alltaf köll-
uð, var ísfirðingur. Eftirminnileg
era þau saman frá Stjómarráðsböll-
unum og öllum veislunum, sem
Húsfólkinu var boðið í. Glerfín,
hrókar alls fagnaðar og lá reyndar
alltaf svo vel á þeim að framlengja
þurfti gleðina iðulega, þar sem þau
neituðu að hætta að skemmta sér,
þótt nálgast tækju níræðisaldurinn.
í viðræðum við Hans og Lóu var
þó greinilegt að bömin og barna-
börnin voru augasteinarnir. Við þau
voru vonirnar bundnar og brast
ekki á viðkvæmni. Yndislegt var
líka að sjá hversu góð börnin vora
við foreldra sína og glaður vinkaði
Hansi útum bílgluggann, þegar ein-
hver í fjölskyldunni var að skutla
honum um borgina.
Að leiðarlokum þakka ég alla
gleðina, ástúðina og umhyggjuna.
Eg þakka líka endalausa atburði,
sem urðu kveikja gleðilegra frá-
sagna og hamingjustunda í því
musteri stjórnsýslunnar, þar sem
alvöran og áhyggjurnar skola
stöðugt að, ljósið inní dimmuna. Ég
votta börnum og barnabörnum, ætt-
ingjum og vinum öllum mína dýpstu
samúð. Hans og Lóa vora meðal
bestu gjafa sem lífið veitir. Með
bljúgum huga er enn þakkað fyrir
geislandi minningu um einstaka
öðlinga.
Guðlaugur Tryggvi
Karlsson.
lega einnar sýningar sem Björn
stóð fyrir og haldin var í Brautar-
holti í Haukadal. Ragna var þar að-
alleikkonan, ég sé hana íyrir mér í
grænum silkikjól eins og gyðju á að
líta, en Ragna var þegar hún var í
blóma lífs, með fegurstu konum.
Það yljar manni um hjartarætur
að rifja upp samskipti við Skógs-
múlafólkið, þótt söknuður fylgi
hverju og einu þegar þessi heimur
er kvaddur, það era ekki leiðarlok,
heldur kaflaskipti.
Ekki vissi ég að Ragna væri
svona langt komin með ævibrautina
þegar ég var að hugsa til hennar á
jóladaginn og dagana þar á undan.
Það var eitt atriði frá Skógsmúlaár-
um okkar sem ég ætlaði að endur-
taka með Rögnu. Það bíður bara
betri tíma, hver veit.
Það er bjart yfir þessum endur-
minningum mínum frá þessu ævi-
skeiði. Ragna er kært kvödd með
hjartans þökk. Ég flyt öllum afkom-
endum hennar, eiginmanni og
systkinum samúðarkveðjur og
blessunaróskir um ókomin ár.
Vigdís Einarsdéttir.
+ Sigurunn Konráðsdóttir var
fædd á Kurfi undir Brekku á
Skagaströnd hinn 22. ágúst 1917.
Hún lést á Sólvangi í Hafnarfirði
18. desember síðastliðinn og fór
útför hennar fram frá Hafnar-
íjarðarkirkju 2. janúar.
Kær vinkona mín, Sigurunn Kon-
ráðsdóttir (Nunna), er látin. Það er
nokkuð sem við getum alltaf átt von
á, að áttræð og sjúk manneskja
kveðji þetta líf, en samt er eins og við
viljum alltaf halda sem lengst í þá
sem eru okkur kærir, jafnvel þótt við
vitum að þeir þrái sjálfir hvfldina og
að hún sé þeim íyrir bestu. Það er
eins og við eigum aíltaf eitthvað
ógert eða ósagt við hinn látan vin. Ég
ætla ekki að tíunda hér æviferil
Nunnu, ég veit að það munu þeir
gera, sem era fróðari en ég. Nunna
fæddist og ólst upp á Skagaströnd,
en bjó í Hafnarfirði og þar kynnt-
umst við fyrst í Kvæðamannafélagi
Hafnarfjarðar, þar sem hún var alla
tíð virkur félagi, enda skáld gott eins
og ljóðabók hennar, sem kom út fyrir
tveimur árum sannar svo eftirminni-
lega. í ljóðum Nunnu kemur vel fram
lífssýn hennar, hlýja, bjartsýni og ást
til alls sem lifir, ekki síst ást hennar á
landinu okkar og náttúrunni og um-
fram allt á sveitinni hennar og öllu
sem húnvetnskt var. Hún var fyst og
fremst náttúrubam þótt örlög henn-
ar yrðu að búa á mölinni. Ævin henn-
ar Nunnu var enginn dans á rósum,
en hún tók lífinu eins og það var.
Hún eignaðist marga efnilega afkom-
endur og það var hennar hamingja
þótt hún eignaðist ekki auð í garði.
Með þessum fáu línum langar mig
að þakka Nunnu alla vináttuna,
hjálpina og styrkinn sem hún veitti
mér, þegar mest lá við. Þakka henni
hreinskilni hennar er hún yfirfór ljóð
mín, slík hreinskilni ér mikils virði,
ef hún er tekin til greina og nýtt á
réttan hátt. Við Nunna voram ná-
grannar um árabil og hittumst nær
daglega. Við fórum með ljóðin okkar
hvor fyrir aðra og þótt vík yrði
seinna milli vina og færra um fundi,
þá hringdum við ennþá hvor í aðra til
að lofa hinni að heyra, ef við höfðum
ort eitthvað sem við töldum einhvers
virði og til að fá umsögn um ljóðið.
Mig langar að kveðja Nunnu með
litlu ljóði að skilnaði.
í>ú áttir þessa auðlegð,
sem er svo fáum gefin,
að geta miðlað gleði
og grætt þau kuldasár,
er innst í eigin sálu
æðimargurhefir.
Já, þú gast þerrað tár.
í þessu litla ljóði
leynist þökkin mín,
Eg bið að guð minn góði
græði sárin þín.
Ég bið Guð að styrkja bömin
hennar, barnaböm, tengdaböm og
aðra henni nákomna sem eiga um
sárt að binda. Ég veit að þau eiga
fjársjóð minninga um sína góðu
móður. Fari hún í friði.
Ragna S. Gunnarsdóttir.
Mig langar til að minnast í fáein-
um orðum Nunnu systur, eins og við
kölluðum hana í daglegu tali. Hún
var elst af okkur fimm systrunum og
alltaf að hjálpa okkur á allan hátt.
Traustari og betri vin getur enginn
eignast. Hún fór ung að heiman bæði
til Reykjavíkur í vist og eins í kaupa-
vinnu á sumrin, en kom heim á vorin.
Alltaf hlakkaði ég til vorsins, þá
kæmi Nunna systir, hún var eins og
vorboðinn í huga mínum. Eftir að
hún gifti sig var ekki minni eftir-
væntingin, þá kom hún með börnin
norður en þar sem ég er sjö árum
eldri en dóttir hennar var það kær-
kominn fengur að fá leikfélaga. Það
voru margii' sem sóttu fróðleik til
hennar þar sem hún var vel greincT
og víðlesin. Mikið var gaman að
hlusta á hana fara með mörg sinna
fógru ljóða. Hún var vel hagmælt og
virkur félagi í Kvæðamannafélagi
Hafnarfjarðar, þar sem hún flutti
skemmtiefni og ljóð. Hún átti marga
og góða vini sem minnast hennar
klökkum huga, enda hafði hún alltaf
tíma til að hlúa að vinum sínum og
greiða úr þeirra vanda. Hún kom oft
til að létta undir með öldraðum for-
eldrum sínum og var yfir þeim báð-
um þegar þeir kvöddu þetta ævþ
skeið. Nú þegar hún er komin tfl ást-
vina sinna veit ég að henni verður
vel fagnað, heimkoman hefur verið
góð. Áfkomendum hennar votta ég
mína innilegustu samúð og bið guð
að styrkja þá í sorg sinni.
Er hnígur sól í sjávardjúp
sveipa bárur geisla hjúp
vefur húmið heiðalönd
höfgi er yfir Skagaströnd.
Pú bjóst í bjartri bemskusveit
með blíðum vinum sóttir leik
skáldagyðjan glöð þá var
það gladdi okkur systumar.
Með klökkum huga kveðjum nú
kæra systur í ást og trú ,
sofðu í faðmi frelsarans
friðsæl hvíldu í örmum hans.
María G. Konráðsdóttir.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Pað eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
+
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við fráfall og útför
HELGA KRISTJÁNS VIGFÚSSONAR,
Höfðabrekku 10,
Húsavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á Sjúkrahúsi
Þingeyinga, Húsavík og deildar 11E á Land-
spítalanum.
Unnur Jónsdóttir,
Jónas Reynir Helgason,
Nanna Þórhallsdóttir,
Bjarki Jónasson.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við andlát og útför eiginkonu
minnar, móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
RAGNHEIÐAR BJÖRNSDÓTTUR,
Gerðavegi 25,
Garði.
Guð blessi ykkur öll.
Hildir Guðmundsson,
Hólmfríður Birna Hildisdóttir, Gunnar Gunniaugsson,
Guðmundur Ingi Hildisson,
Dagný Hildisdóttir, Amór Ragnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
RAGNHEIÐUR
BJÖRNSDÓTTIR