Morgunblaðið - 26.02.1998, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 26. FEBRÚAR 1998 41
GUÐLAUG
GÍSLADÓTTIR
+ Guðlaug Gísla-
dóttir var fædd í
Skógargerði í Fell-
um, N-Múl., 3. júní
1918. Hún lést í
Reykjavík 16. febrú-
ar síðastliðinn. Hún
var dóttir hjónanna
Gísla Helgasonar
bónda og Dagnýjar
Pálsdóttur húsfreyju
í Skógargerði. Hún
ólst þar upp í stórum
hópi systkina, en þau
eru: Margrét (lést
1993), Helgi, Páll
(lést 1981), Hulda,
Björgheiður (lést 1955), Sigríður,
Þórhalla, Bergþóra, Sólveig, Ólöf,
Indriði og Víkingur. Guðlaug
lauk prófi frá Eiðaskóla 1938.
Guðlaug giftist 5.6. 1943 eftir-
lifandi eiginmanni sínum, Guðna
E. Gunnarssyni, og hófu þau bú-
skap á Moshvoli í Hvolhreppi
1944 þar sem þau bjuggu í 47 ár,
en síðustu árin áttu þau sér heim-
ili á Hvolsvelli.
Börn þeirra eru: 1) Ragnheið-
ur Björg, f. 26.10.
1941, gift Grétari
Hafsteinssyni, f.
7.10. 1937, þeirra
börn: Guðni Hrafn,
Hafsteinn Hrafn og
Guðlaug Tinna.
Grétar lést 1985. 2)
Gylfi, f. 11.3. 1944,
kvæntur Ásdísi
Guðnadóttur, f. 6.2.
1946, þeirra börn:
Guðný Rut, Anna
Rún og Guðrún.
Gylfi lést 1984. 3)
Gunnar Vfkingur, f.
2.5. 1945, kvæntur
Svölu Sigurjónsdóttur, f. 4.9.
1945; þeirra börn: Fjóla Ósk sem
á dótturina Iðunni og Guðni. 4)
Gísli Hákon, f. 11.7. 1954, ógiftur.
Guðlaug vann í mörg ár hjá
Pósti og sfma á Hvolsvelli með
sínum húsfreyjustörfum og tók
þátt í ýmsu félagsstarfi í sinni
heimabyggð.
Utför Guðlaugar fer fram frá
Háteigskirkju í Reykjavík og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elsku amma okkar.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
Nú héðan lík skal hefja,
ei hér má lengur tefja
í dauðans dimmum val.
Úr inni harms og hryggða
tíl helgra ljóssins byggða
far vel í Guðs þíns gleðisal.
(V. Briem.)
Nú eru þjáningar þínar á enda og
við vitum að þér líður vel núna. A
svona stundu koma allar góðu minn-
ingamar upp.
Það var alltaf svo gott að koma til
þín og afa í sveitina, alltaf var tekið
vel á móti okkur með mjólk og klein-
um. Á sumrin þegar við vorum litlar
þá var alltaf svo gaman að leika í
garðinum þínum sem var svo snyrti-
legur og fínn því þú hafðir svo gam-
an af því að dunda þér í honum. Þeg-
ar þið fluttuð í nýja húsið var það al-
veg ótrúlegt hvað ykkur tókst að
MINNINGAR
gera það fínt á aðeins nokkrum mán-
uðrnn.
Elsku amma okkar, það var alltaf
svo gott að tala við þig, því þú reynd-
ir alltaf að finna lausn á öllum vanda-
málum, hversu smávægileg sem þau
virtust vera. Takk fyrir allar góðu
stundirnar sem við munum aldrei
gleyma.
Elsku afi okkar, við biðjum góðan
Guð að styrkja þig í þessari miklu
sorg.
Anna Rún og Guðrún.
Hvert blóm, sem grær við götu mína,
ergjöffráþér,
og á þig minnir aUt hið fagra,
sem augað sér.
Sól og jörð og svanir loftsins
syngjaumþig.
Hvert fótspor, sem ég færist nær þér,
friðar mig.
(Davíð Stefánsson)
Hún elskulega amma. Hún var svo
falleg og svo góð. Hún var líka fróð og
víðlesin og kenndi okkur svo margt.
Hún sagði okkur að skoða heiminn og
lesa góðar bækur. Þegar við voram
langt í burtu þá sendi hún okkur löng
og skemmtileg bréf. Hún hvatti okk-
ur til dáða og tók þátt í því sem við
tókum okkur fyrir hendur af já-
kvæðni og opnum hug, hún var víðsýn
mjög. Þegar við voram litlar og vor-
um í sveitinni hjá henni og afa þá var
svo gott að liggja undir hlýrri sæng á
kvöldin og hlusta á ömmu segja sögur
og syngja, svo strauk hún vanga lítilla
telpuhnokka og sagði: „Góða nótt,
gæskan.“
Hún amma var vinkona okkar, hún
leit á okkur sem jafhingja. Frásagnar-
máti hennar var skemmtilegur en hún
var ávallt hæg og stillt eins og sagt er
og leyfði öllum að njóta sín. Ferðalög
erlendis og hérlendis eru meðal minn-
inga sem við eigum. Fróðleikur henn-
ar um staði, fólk og atburði sögunnar
var ótæmandi og ljóð og vísur fylgdu
oft í kjölfarið. Við vorum með henni í
Skógargerði og hlustuðum á „systum-
ar“ rifja upp gamla tíð. Það var góð
skemmtun. Fljótið var fagurt sem
endranær, amma saknaði alltaf
Fljótsins en hún fékk útsýni yfir
ægifagran jökul í staðinn sem hún
virti fyrir sér dag hvem frá Moshvoli.
Við söknum hennar ömmu en sjóð-
ur minninganna er stór. Fullvíst er
að við eigum oft eftir að sækja í hann
og segja „ömmusögur“. Góða nótt
gæskan.
Guðný, Fjóla og Tinna.
Elskuleg tengdamóðir mín, Guð-
laug Gísladóttir, er látin eftir harða
baráttu við Hlvígan sjúkdóm. Þessar
sex vikur vora erfiðar en með ró og
æðruleysi tókst hún á við sjúkdóm-
inn og þá vissu að ekkert væri hægt
að gera. Ekki hvarflaði að mér, þeg-
ar fjölskyldan hittist öU á jóladag
síðastliðinn og mér varð litið á
tengdamömmu þar sem hún sat svo
virðuleg og broshýr og horfði yfir
hópinn sinn, „bömin sín stór og
smá,“ eins og hún sagði gjaman, að
svo stutt væri eftir.
GuUa, eins og hún var alltaf köU-
uð, var glæsUeg kona og góðum gáf-
um gædd, hún var jákvæð og studdi
gjörðir okkar og hvatti sitt fólk. Mér
fannst ég geta talað um flesta hluti
við hana, ekkert kynslóðabil var til
staðar. Hún var ekki bara tengda-
móðir mín heldur líka vinkona mín.
Gulla tók sér ýmislegt fyrir hendur,
ekki síst á efri árum, ekkert var
henni ómögulegt. Sjötíu og fimm ára
gömul fékk hún sér hjól og hjólaði
um þorpið þar sem hún bjó, hún
lærði að synda og spilaði golf. Hún
naut þess að ferðast innanlands sem
utan. Hún sagði okkur frá fallegum
og áhugaverðum stöðum sem hún
kom á, borgum eins og Prag,
Barcelona og San Fransisco. Hún
sagði okkur irá söfnum og húsum,
náttúrunni og fólki sem hún hafði
séð og hitt. Hún unni góðum bókum
og tónlist, garðinn sinn ræktaði hún
af mikilli natni og allt varð fallegt
sem sett var niður. Tengdapabbi
studdi hana dyggilega í garðrækt-
inni, svo og öðru sem hún var að fást
við. Á heimili þeirra var gott að
koma. Þar leið okkur vel, hvort sem
það var á Moshvoli eða á Hvolsveg-
inum. Þar var margt skrafað og
alltaf var tengdamamma full af fróð-
leik um menn og málefni. Oft barst
talið að æskuheimUi hennar, Skóg««
argerði í FeHum, hlýjar minningar
um foreldra og systkini, þakklæti
fyrir gott uppeldi og samvistir við
sína. Það var henni dýrmætt að
dvelja þar með systkinum sínum á
sumrin eftir að þau gerðu upp gamla
húsið. Að hlusta á hana gaf mér mik-
ið, að leita ráða hjá henni fannst mér
gott. Fyrir þetta allt er ég þakklát.
Viðskilnaðurinn er erfiður en góðar
minningar ylja okkur öUum. Ég bið
Guð að styrkja tengdafoður minn.
Svala Siguijónsdóttir.
Það var seint mánudagskvöldið 16.
febrúar að hún elsku amma mín,
Guðlaug Gísladóttir, kvaddi þennan
heim og þar með lauk baráttu henn-
ar við krabbamein sem uppgötvaðist
aðeins sex vikum fyrr. Þá var því
miður orðið of seint að snúast til
varnar. Aðdáunarvert var að sjá hið
mikla æðruleysi og jákvæða hugar-
far sem hún sýndi á þessum erfiðu
vikum, en kom þó ekki á óvart. Það
er með miklum söknuði og harmi
sem ég kveð nú ömmu mína að sinni,
en ég veit þó að henni líður örugg-
lega vel á þeim stað þar sem hún er
nú. Amma Gulla var víðlesin og fróð
um flesta hluti, og átti mikinn þátt í
uppeldi mínu með góðum ráðuríy—
óbUandi trausti og hvatningu sem
aldrei vantaði upp á hjá henni. Hún
hafði aUtaf mUdnn áhuga á öllu því
sem maður tók sér fyrir hendur og
það gefur mér ólýsanlega mikið að
vita það að hún var stolt af mér. Ófá-
ar voru þær gleðistundir sem ég átti
í sveitinni hjá henni og afa og þegar
ég lít til baka eru þetta þeir dagar,
vikur og mánuðir sem mér þykir
einna vænst um af öllum. Þar lærði
ég svo margt, ekki bara af þeim,
ömmu og afa, heldur líka af sjálfunjjj.
mér, slíkt var jafnvægið og friðurinn.
Elsku amma, ég kveð þig með
þessum Hnum. Takk fyrir allt sem
þú hefur gefið mér.
Guðni Gunnarsson.
ELISABETH
CLAUSEN
+ Elisabeth (Lisa)
Clausen fæddist í
Ósló í Noregi 31.
mars 1931. Hún Iést í
Reykjavík 17. febrú-
ar síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Edith A. And-
ersen og Fritjof Res-
berg. Árið 1939
fluttist hún með
móður sinni til Is-
lands og þar kynntist
móðir hennar eigin-
manni sínum, Herluf
Clausen forstjóra,
sem gekk henni í
föðurstað.
Lísa starfaði sem flugfreyja
hjá Loftleiðum í tíu ár, frá 1950
til 1960. Einnig rak hún eigin
hárgreiðslustofu um áratuga-
skeið. Hún starfaði við aðhlynn-
ingu aldraðra á Hrafnistu í
Það er bjart yfir ævrniinningum
Lísu, tengdamóður minnar, því glað-
værð og æðraleysi skipuðu háan sess
í líferni hennar öllu. Ég tengdist
henni fljótt þegar ég fór að vera með
Þór, syni hennar, og eftir að við Þór
hófum sambúð urðu samskipti mín
og Lísu að sjálfsögðu mikil og náin.
Hún tók mér hlýlega frá fyrsta degi
og smám saman myndaðist einlæg
vinátta á milli okkar.
Eftir að sonur okkar Þórs, Hörður
Fannar, fæddist gaf hún enn meira
af sér og ég gerði mér grein fyrir
hversu ljúf og hjartahlý kona hún
var. Hún Ijómaði af hamingju í hvert
sinn sem hún tók litla drenginn í
faðm sér eða hafði tækifæri til að
hjala við hann. Mér þykir leitt að þau
fá ekki að njóta samvista hvort við
annað lengur, því hún þráði hvað
heitast að fá að lifa og sjá litla sonar-
soninn þroskast og dafna. Drengur-
inn okkar hefði líka getað lært margt
Reykjavík frá 1980
tU 1990.
Fyrri eiginmaður
Lísu var Z. Grúber,
en með honum eign-
aðist hún einn son,
Herluf Benny
Griiber. Síðari eigin-
maður Lísu var Pét-
ur Pétursson, sem
átti og rak sam-
nefnda heildverslun.
Lísa eignaðist annan
son árið 1970 með
Garðari H. Svavars-
syni kaupmanni.
Hann heitir Þór
Clausen. Unnusta hans er Sól-
björg Harðardóttir og sonur
þeirra er Hörður Fannar Þórs-
son.
Útfor Elisabeth fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin kiukkan 15.
af ömmu sinni því hún bjó yfir mikilU
reynslu á hinum ýmsu sviðum. Hún
kenndi mér ýmislegt og þá sérstak-
lega í tengslum við matargerð og
húshald, sem ég mun búa að í fram-
tíðinni.
Lísa var einkar glæsUeg kona, fríð
og björt yfirlitum. Hún var mikil
dama, enda hafði hún komið til
margra heimsborga á árunum sem
hún starfaði sem flugfreyja. Hún var
handlagin og listræn og hefur það
vafalaust nýst henni vel í starfi henn-
ar sem hárgreiðslumeistari, en þá
iðju starfaði hún lengstum við. Heim-
ili hennar bar smekkvísi hennar fag-
urt vitni, enda hef ég heyrt vini henn-
ar segja að það hafi alltaf verið fallegt
í kringum Lísu, hvar sem hún bjó.
Varla er hægt að minnast Lísu án
þess að nefna hrifningu hennar á
hundum. í gegnum tíðina var hún
ætíð með hund sér við hlið og hugs-
aði um þá eins og manneskjur.
Það var sterkt og einstakt sam-
band á milli Lísu og sonar hennar,
Þórs, og er ég viss um að það var
stærsta gæfa hennar í lífinu að eign-
ast hann. Sá sem á mikið missir mik-
ið. Ég vona að góður Guð gefi Þór
mínum styrk á þessum erfiðu þátta-
sldlum í lífi hans.
Þú ljós, sem ávallt lýsa vildir mér,
þú logar enn,
í gegnum bárur, brim og voðasker.
Nú birtir senn.
Og ég finn aftur andans fógru dyr
og engla þá, sem bam ég þekkti fyr.
(M. Joch.)
Hvíl í friði.
Sólbjörg Harðardóttir.
Þegar ég nú í dag kveð æskuvin-
konu mína Elisabeth Clausen með
söknuði og virðingu kemst ég í
vanda, þar sem líf hennar var svo
margþætt eins og gerist á langri
lífsleið. Þess vegna ætla ég að virða
lífsskoðun hennar með því að rekja
ekki ævidaga hennar hér. Mér er í
fersku minni þegar ég var staðin
upp í 60 ára afmæli hennar og ætlaði
að halda tölu, þá brást hún sterkt
við og sagði: „Nei, í öllum bænum
ekki...“ Þessu hlýddi ég og var henni
einungis óskað til hamingju með
daginn. Sömu aðferð ætla ég að við-
hafa nú, enda þekktu þeir, sem
þekktu Lísu, lífshlaup hennar að
einhverju leyti og aðrir hafa engan
áhuga á að kynnast því. Þó leyfi ég
mér að minnast fáeinna atriða. Það
sem einkenndi Lísu sérstaklega var
sjálfsbjargarviðleitnin. Hún var alin
upp á myndarheimili af norskri móð-
ur og íslenskum fóður, í miklu eftir-
læti. Var Lísa mikill heimsborgari,
talaði mörg tungumál, enda nýttist
það henni í starfi þar sem hún var
flugfreyja, ein af þeim fyrstu. Þá
voru þoturnar ekki komnar tU sög-
unnar.
Lísa var einstaklega glæsileg, há
og spengileg, vel snyrt að öllu leyti,
neglur, hár, klæðaburður, samfara
mikilli kurteisi og fallegri framkomu.
Um dugnað hennar ætla ég að vitna
þegar hún á miðri ævi dreif sig til
Þýskalands og lærði hárgreiðslu hjá
Swartzkopf, tók siðan iðnskólann tU
þess að öðlast réttindi hér. Seinna
kom þetta nám sér vel, þar sem hún
eignaðist sitt annað barn um fertugt.
Hún hafði lengi óskað sér barns en
hún hafði eignast son 18 ára, sem
móðir hennar ól upp að mestu. Hún
hafði ekki haft tækifæri til að takast
á við móðurhlutverkið. Það þarf tölu-
verðan kjark og áræði til að taka á
sig þá ábyrgð að ala upp og sjá fyrir
bami ein og vera orðin 40 ára. En nú
hafði hún eignast lífshlutverk sem
hún naut og gegndi samviskusam-
lega tíl dauðadags. Áður en yfir lauk
auðnaðist henni að sjá Þór son sinn
heitbindast góðri og glæsilegri
stúlku, Sólbjörgu Harðardóttm-, og
þeirra fyrsta bam koma í heiminn.
Ég votta þeim og öðrum nánustu
vmum Lísu innUega hluttekningu
mína vegna fráfaUs hennar.
Helga Guðbrandsdóttir. "**
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÞORGILS SIGURÐSSON
fyrrv. stöðvarstjóri
Pósts og síma,
Dalvfk,
verður jarðsunginn frá Dalvíkurkirkju laugar-
daginn 28. febrúar kl. 13.30.
Þórunn Þorgilsdóttir, Sævar Jónatansson,
Þorgerður Þorgilsdóttir, Helgi Aðalsteinsson,
Rósa Þorgilsdóttir, Valdimar Bragason,
Kristín Þorgilsdóttir, Sveinn Bjarman,
afabörnín og langafabörnin.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGRÍÐUR KETILSDÓTTIR,
Hjallabraut 33,
Hafnarfirði,
verður jarðsungin frá Hafnarfjarðarkirkju föstu-
daginn 27. febrúar kl. 13.30.
Kristfn Þórðardóttir, Sverrir Sighvatsson,
Sigurður Þórðarson, Hinrika Halldórsdóttir,
Gréta Þórðardóttir, Erling Hermannsson,
Þórður B. Guðjónsson, Jórunn Kristinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.