Morgunblaðið - 26.02.1998, Blaðsíða 44

44 FIMMTUDAGUR 26. FEBRÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Maðurinn minn,
MAGNÚS HARALDSSON,
Aðaigötu 5,
Keflavík,
iést á Sjúkrahúsi Suðurnesja þriðjudaginn 24. febrúar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Bára Guðmundsdóttir.
t
Móðir okkar,
KRISTÍN MATTHÍASDÓTTIR,
lést á Hrafnistu mánudaginn 23. febrúar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Hrafnhildur Gunnarsdóttir,
Gunnar Gunnarsson.
t
Móðurbróðir minn,
EGILL KRISTJÁNSSON,
Strandgötu 61,
Eskifirði,
lést á sjúkrahúsinu í Neskaupstað að morgni
mánudagsins 23. febrúar.
Jarðarförin fer fram frá Eskifjarðarkirkju laug-
ardaginn 28. febrúar kl. 14.00.
Fyrir hönd systkina og annarra aðstandenda,
Þórunn G. Kristjánsdóttir.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
KARL MAGNÚSSON
vélstjóri,
Rauðalæk 25,
andaðist á Grensásdeild Sjúkrahúss Reykja-
víkur þriðjudaginn 24. febrúar.
Jónína Lilja Waagfjörð,
Kristín Dóra Karlsdóttir, Hallur Birgisson,
Sólveig Ásta Karlsdóttir, Allan Ebert Deis
og afabörn.
t
Útför eiginmanns míns, föður okkar og fóstur-
föður,
HAUKS SIGTRYGGSSONAR
útgerðarmanns,
Ennisbraut 8,
Ólafsvfk,
fer fram frá Ólafsvíkurkirkju laugardaginn
28. febrúar kl. 14.00.
Rútuferð verður frá BSÍ kl. 10.00.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Slysavarnafélagið í Ólafsvík.
Steinunn Þorsteinsdóttir,
Þorsteinn Reynir Hauksson, Kristín Bjargmundsdóttir,
Guðbjörn Smári Hauksson,
Rut Hauksdóttir,
Hilmar Þór Hauksson,
Kristín Lárusdóttir,
Þórheiður Lárusdóttir,
Peter Lund,
Sigurbjörg Jónsdóttir,
Snæbjörn Aðalsteinsson,
Kurt Hilbrecht,
afa- og langafabörn.
t
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
STEFÁN PÉTURSSON
hæstaréttarlögmaður og
fyrrv. aðstoðarbankastjóri,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni föstu-
daginn 27. febrúar kl. 13.30.
Einar Stefánsson, Bryndís Þórðardóttir,
Pétur Stefánsson, Gyða Jónsdóttir,
Þórunn Stefánsdóttir, Þormar Ingimarsson,
Bjami Stefánsson, Hrefna Teitsdóttir,
Stefán S. Stefánsson, Anna Steinunn Ólafsdóttir
og barnabörn.
JÓN
ÞORKELSSON
+ Jón Þorkelsson
var fæddur á
Eskifirði 2. ágúst
1922. Hann varð
bráðkvaddur á heim-
ili sínu, Hofgerði 7,
Vogum, Vatnsleysu-
strönd, 8. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Þorkell
Eiríksson og Helga
Þuríður Indriðadðtt-
ir, bæði frá Vattar-
nesi við Reyðarfjörð.
Jón var einn átta
systkina. Fyrir utan
Jón eru þijú látin,
þau Helga og Ingvar sem bæði
létust í æsku og Björn sem Iést
árið 1979. Eftirlifandi systkini
eru: Helga Guðbjörg, búsett í
Keflavík, Kristín Elín, búsett í
Bandaríkjunum, Eiríkur og Sig-
urður, báðir búsettir á Eskifirði.
Eftirlifandi eiginkona Jóns er Sig-
ríður Jónasdóttir, fædd 17. febrú-
ar 1924, frá Vetleifsholti á Rang-
árvöllum. Foreldrar hennar voru
Jónas Kristjánsson og Ágústa
Þorkelsdóttir. Jón og Sigríður
giftu sig 1. apríl 1950. Böni Jóns
og Sigríðar eru: Þuríður Ágústa,
fædd 19. ágúst 1949, Jónas Þor-
kell, fæddur 8. september 1951,
og Ómar, fæddur 23. júh' 1955.
Sigríður átti fyrir Melkorku
Sveinbjörnsdóttur,
fædd 4. janúar 1945,
sem ólst upp hjá
þeim hjónum. Jón og
Sigríður eiga samtals
19 barnaböm og
barnabarnabörn. Ár-
ið 1957 fluttust þau í
Voga á Vatnsleysu-
strönd. Þar bjuggu
þau fyrst í Hlíð en
si'ðustu árin í Hof-
gerði 7 þar sem Jón
lést eins og áður
sagði.
Jón ólst upp hjá
foreldrum si'num á
Eskifirði. Eftir fimmtán ára aldur
stundaði hann ýmis störf til sjós
og lands þar til hann hóf raf-
virkjanám 1948 hjá Sigurði
Bjarnasyni í Rcykjavík. Hjá hon-
um vann hann til ársins 1957. Þá
réðst hann til varnarliðsins á
Keflavíkurflugvelli og vann þar til
starfsloka árið 1992. Hann fékk
fjölda viðurkenninga fyrir störf
sín hjá vamarliðinu.
Jón var um langt skeið virkur í
félagsmálum í sínu sveitarfélagi.
Sat í stjóra Sjálfstæðisfélags
Vatnsleysustrandarhrepps, var
formaður rafveitunefndar og í
hreppsnefnd um árabil.
Utför Jóns var gerð frá
Kálfatjaraarkirkju 21. febrúar.
Mig langar að minnast með
nokkrum orðum míns kæra tengda-
föður Jóns Þorkelssonar. Ekki af því
að mér sé lagið að halda á penna
heldur til þess að sýna örlítinn þakk-
lætisvott fyrir öll þau góðu ár sem
við höfum gengið saman. Það er gott
að eiga góða foreldra en það er ekki
síður gott fyrir ungan mann að eign-
ast góða tengdaforeldra. Það var
gott að koma ungur maður inn á
heimili þeirra Jóns og Sigríðar. Frá
fyrsta degi var mér tekið eins og ein-
um úr fjölskyldunni. Margar voru
ferðimar í Vogana. Þau góðu hjón
höfðu lag á því að láta mér líða eins
og ég hefði alist upp á þeirra heimili.
Oft var þröngt á þingi þegar við'
komum í heimsókn með stelpurnar
okkar tvær en alltaf var nóg pláss og
oft glatt á hjalla. Jón var músíkalsk-
ur og það var ekki til það hljóðfæri
að hann ekki gæti laðað úr því hina
ljúfustu tóna. Jónas og Omar erfðu
báðir þennan hæfíleika hans og oft
var að loknum vinnudegi eða um
helgar slegið upp hljómsveit í stof-
unni í Hlíð. Jón fæddist á Eskifirði
einn átta systkina þar sem hann ólst
upp í foreldrahúsum þar til hann fór
að vinna fyrir sér sjálfur. Oft minnt-
ist hann æskustöðvanna á Eskifirði
með söknuði eins og gengur þegar
fólk horfir til baka. Samt urðu ferð-
imar austur ekki margar eða langar
eftir að hann var fluttur suður. Síð-
ustu ferðina fór hann fyrir tveimur
árum og gisti þá hjá bræðrum sínum
á æskuheimili þeirra. Eftir að Jón
flutti til Reykjavíkur hóf hann að
læra rafvirkjun á Lindargötunni hjá
Sigurði Bjarnasyni rafvirkjameist-
ara. Þar í lítilli kjallaraíbúð var
fyrsta heimili þeirra Jóns og Sigríð-
ar. Eftir að Jón hóf störf hjá varnar-
liðinu fóru þau að leita sér að húsi
suður með sjó og fyrir valinu varð
nýbyggt hús í Vogunum sem hlaut
nafnið Hlíð. Af nágrönnum sínum
var Jón oftast kenndur við það og
kallaður Jón í Hlíð. Jón var sjálf-
stæðismaður í húð og hár ef svo má
að orði komast. Oft var skammast út
í „andskotans kommana, kratana eða
framsóknarmennina" en ég held að
þegar einhver af nágrönnunum,
kunningjunum eða vinnufélögunum
þurfti á greiða að halda þá hafi hann
ekki hugsað um hvaða flokki þeir
mundu greiða atkvæði sitt í næstu
kosningum. í mörg ár sá Jón um raf-
veituna í Vogunum, allt var það gert
utan venjulegs vinnutíma. Línumar
voru lélegar og biluðu að sjálfsögðu
helst þegar veðrið var sem vitlaus-
ast Margri andvökunóttinni var því
varið upp í staur í vitlausu veðri til
að aðrir gætu haft birtu og yl. Jón
gekk ekki bara uppí staura í starfí
sínu fyrir rafveitu Vatnsleysustrand-
arhrepps, hann sá einnig um loft-
netsmöstrin hjá vamarliðinu bæði í
Grindavík og annarstaðar á landinu
þar sem vamarliðið var með aðsetur.
Má vera að sú þjálfun sem hann fékk
í því að klifra upp í staura og möstur
hafi átt þátt í því hvað heilsuhraust-
ur hann var svo til alla sína ævi, þó
að hann að öðru leyti gerði ekki mik-
ið af því að hugsa um heilsuna. Jón
var svo heppinn í dauðanum eins og
hann var yfirleitt í lífinu að fá að
sofna útaf saddur lífdaga án þess að
þurfa að ganga í gegnum það að
verða veikur og liggja á sjúkrahúsi.
Og þó að við séum aldrei viðbúin því
þegar dauðinn kveður dyra og finnst
hann alltaf koma á undan áætlun,
getum við ekki annað en samglaðst
honum að fá að kveðja á þennan
hátt. Og þó að skipst hafi á skin og
skúrir í lífi hans Jóns tengdapabba
eins og hjá öðrum dauðlegum mönn-
um þá munum við öll varðveita með
okkur minninguna um góðu stund-
iraar með honum.
Elsku tengdamamma, þó að nú sé
skarð fyrir skildi og tómlegt í kotinu
þá skulum við lita fram á veginn og
hlakka til þeirra vonandi mörgu
góðu ára sem við eigum eftir saman
þar til knúið verður dyra hjá okkur.
Sigurður Ólafsson.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Elsku besti afi, það er erfitt að
trúa því að þú sért dáinn og að við
eigum ekld eftir að hitta þig aftur.
Okkur langar til að þakka þér allar
góðu stundimar sem við áttum sam-
an og við kveðjum þig með söknuði.
Helga Hjördís og
Anna Rakel.
Ég var stödd hjá systur minni í
Reykjavík þegar foreldrar mínir
komu þangað og móðir mín sagði
mér að Jón fyrrverandi tengdafaðir
minn væri látinn. Mig setti hljóða.
Síðan fór ég að hugsa til baka. Þegar
ég var 16 ára kom ég fyrst á heimili
þeirra Siggu og Jóns. Mér var tekið
mjög vel frá upphafi og við áttum
góðar samverustundir í nokkur ár.
Eg man vel þegar ég var með Siggu
mína litla og Ingibjörg kona Omars
með Þormar son sinn, sem er á sama
aldri. Við sátum oft úti á túni í Hlíð
og Jón var að leika við þau litlu, með
bolta, tala við þau eða spila á nikk-
una fyrir þau, en hann var mjög leik-
inn með harmonikkuna sína. Jón
hafði mikið dálæti á börnum og naut
þess að vera með þeim. Við Jón spil-
uðum oft ólsen ólsen og gaman er að
geta þess að hann vann mig alltaf og
hafði gaman af.
Jón var mér alltaf mjög góður og
mínum börnum. Aldrei bar þar
skugga á nokkm'n tímann. Ég hef
komið til Siggu og Jóns undanfarin
ár en alltof sjaldan.
Með þessum orðum kveð ég þig,
elsku Jón. Þakka þér allt og allt.
Minningin um þig lifir í hjörtum okk-
ar.
Elsku Sigga mín, Guð veri með
þér og þínum á þessari erfiðu stundu
og alltaf.
Mig langar til þess að enda þessa
grein með erindum eftir Jónas Þor-
kel, son Jóns. Jónas samdi þetta til
föður síns og var það sungið við útfór
hans.
Stend ég hér og vona
að ég fái þig að sjá
því hugsa ég svona
þú horfinn ert mér frá.
Minningamar vakna
er ég hugsa um horfna tíð.
Sárt ég mun þín sakna
og einverunni kvíð.
Þú ert á fórum
og kemur ei aftur hér
með tár á hvörmum
því ég sé svo eftir þér... pabbi minn.
Við áttum góðar stundir
meðan lífið lék oss við
þúfirvinafundir
nú verður á þeim bið.
(Jónas í>. Jónsson.)
Ólöf Þórarinsdóttir.
Mig langar til að kveðja elskuleg-
an afa minn með nokkrum línum. Er
ég hugsa til baka vakna upp margar
skemmtilegar minningar, eins og
þegar þú komst til okkar þegar við
bjuggum í eyjabyggðinni. Þú bank-
aðir á gluggann hjá mömmu og sagð-
ist vera með hvolp sem þú sagðir að
enginn vildi eiga; því þyrfti að lóga
honum. Þú vissir alveg hvað þú varst
að gera þá. Þú vildir ekki að honum
yrði lógað eða að hann færi á eitt-
hvert annað heimili. Mamma var
fljót að taka ákvörðun því hún féll
gjörsamlega fyrir honum. Þetta var
tík og fékk nafnið Pollý.
Við komum oft um helgar til
ömmu og afa í Hlíð og lá þá leiðin
oftast beint upp á loft. Þar fengum
við krakkamir að leika okkur eins og
við vildum. Við tókum sófana og
snerum þeim á alla kanta og bjugg-
um til hús og virki. Svo var farið að
fljúgast á.
Mesta fjörið var nú þegar öll fjöl-
skyldan hittist, þá fór allur krakka-
skarinn upp á loft að leika og var
mikið brallað og með miklum há-
vaða, en aldrei sögðu amma og afi
neitt. Mikið fannst okkur krökkun-
um gaman þegar þú sast með okkur
inni i herberginu þínu og spilaðir á
nikkuna þína.
Afi var lærður rafvirkjameistari
og vann hjá varnarliðinu uppi í heiði.
Fyrir hver jól var yngstu börnunum
í grunnskóla Grindavíkur boðið á
jólaball hjá vamarliðinu, og fyrir ein
jólin var afi fenginn til að vera jóla-
sveinn hjá þeim. Ég vissi af því, en
ekki hinir krakkamir. Þegar kom að
því að þú last á minn pakka dróstu
það mjög á langinn og hafðir gaman
af. Einhvern veginn komust krakk-
arnir að þessu og héldu þau þá að við
Ingi ættum afa sem væri amerískur
jólasveinn.
Það var alltaf jafn yndislegt að
koma til ykkar ömmu. Þín er sárt
saknað, elsku afi, og þín verður
ávallt minnst með mikilli hlýju.
Elsku amma, guð geymi þig og
styrki í þessari miklu sorg.
Sigríður Jónasdóttir.