Morgunblaðið - 26.02.1998, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 26. FEBRÚAR 1998 43
GUÐJÓN
HALLDÓRSSON
+ Guðjón Hall-
dórsson fæddist
í Reykjavík 5. júní
1915. Hann lést á
Landakotsspítala
18. febrúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Guðrún Eymunds-
dóttir húsmóðir,
frá Vatnsdalsgerði
í Vopnafirði, f.
20.6. 1878, d. 13.6.
1938 og Halldór
Sigurðsson úrsmið-
ur, frá Skarðshlíð
undir Eyjafjöllum,
f. 18.2. 1877, d. 5.7. 1966. Guð-
jón var sjötti í röð átta systkina,
en þau voru: Ingileif, f. 1905, d.
1987, húsmóðir; Guðlaug Mar-
grét, f. 1906, d. 1939, húsmóðir;
Björn Magnús, f. 1907, d. 1971,
leturgrafari; Sigurður, f. 1909,
d. 1965, skrifstofumaður; Guð-
ný, f. 1912, d. 1913; Nanna, f.
1918, d. 1997 húsmóðir og Sig-
fús, f. 1920, d. 1996, tónskáld og
listmálari.
Hinn 31.5. 1941 kvæntist
Guðjón Hallbjörgu Elímundar-
dóttur frá Hellissandi, f. 30.04.
1917. Börn þeirra eru: 1) Guð-
rún Margrét, f. 9.10. 1941,
hjúkrunarfræðingur á geðdeild
Landspítalans, 2) Gylfi Már, f.
19.3. 1943, tæknifulltrúi hjá
Vinnueftirliti ríkisins, kvæntur
Sólrúnu Gunnarsdóttur, f. 25.3.
1950, vaktkonu á Vistheimili
barna. Börn þeirra eru: Sunna
Björk, Gunnar og Haukur. 3)
Guðný Sigurlaug, bankastarfs-
maður í Búnaðarbanka Islands.
Sonur hennar er Guðjón Idir.
Árið 1929, þá fjórtán ára
gamall, hóf Guðjón störf, sem
sendisveinn í gamla Islands-
banka og starfaði
síðan sem sendill
og bankaritari í tít-
vegsbankanum,
eftir að hann var
stofnaður. Fisk-
veiðasjóður Islands
var lengst af rek-
inn innan veggja
ojg í tengslum við
títvegsbankann.
Guðjón réðst fljót-
lega til sjóðsins og
gegndi þar ýmsum
störfum gegnum
tiðina. Síðustu árin
starfaði hann sem
aðstoðarforstjóri. Guðjón vann
innan veggja títvegsbankans í
fimmtíu ár og var hann einn ör-
fárra starfsmanna bankans sem
náðu svo háum starfsaldri.
Guðjón var alla tíð stéttvís
maður. Hann stofnaði ásamt
fleirum Sendisveinafélagið, sem
starfaði um nokkurra ára skeið
á árunum í kringum 1930 og
var hann formaður þess um
tíma. Einnig starfaði hann ötul-
lega að hagsmunamálum
bankamanna og var einn af
stofnendum Starfsmannafélags
títvegsbankans árið 1933. Hann
sat í sljórn félagsins í mörg ár
og var síðar kjörinn heiðursfé-
lagi þess. Eftir að Guðjón hætti
störfum ritaði hann sögu St-
arfsmannafélags títvegsbank-
ans og var hún gefin út 1983.
Þá sat Guðjón um árabil í stjórn
Sambands íslenskra banka-
manna. Guðjón starfaði um ára-
tuga skeið með félaginu Akóges
í Reykjavík og var hann einn
heiðursfélaga þess.
títför Guðjóns verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Komið er að leiðarlokum. Ég kom
inn í fjölskylduna fyrrir nærri þrjátíu
áram og eftir allan þann tíma á ég
ótal minningar sem tengjast tengda-
fóður mínum og samskiptunum við
hann. Guðjón var einstaklega ljúfur
og hlýr maður, sem lét sér annt um
fólk og vildi því vel. Hann var mjög
bókhneigður og ljóðelskur og átti
sjálfur létt með að yrkja. Oft lét hann
fylgja með vísur á afmælis- eða tæki-
færiskortum, skrifaðar með hans fal-
legu rithendi. Hann átti stórt bóka-
safn, sem mér þótti mikið til koma,
þegar ég kom fyrst inn á heimili
þeirra Beggu. Og ekki þótti mér
síðra þegar ég komst að því að skáld-
in úr minni sveit voru meðal þeirra
sem hann hafði mestar mætur á.
Guðjón og Begga vora mjög sam-
hent og góð hjón, sem nutu þess að
vera saman í flestu því sem þau tóku
sér fyrir hendur. Þetta kom ekki síst
í ljós þegar bamabörnin komu til
sögunnar. Fyrir þau var ekkert of
gott og umhyggjan fyrir þeim var
takmarkalaus. Fyrir þetta uppskáru
þau líka einlæga væntumþykju
bamabarnanna. Ég er viss um að all-
ar þær góðu minningar sem þau eiga
um samveruna við afa og ömmu
munu fylgja þeim allt þeirra líf og
verða þeim gott veganesti. Á þessari
kveðjustund langar mig að þakka
Guðjóni sérstaklega fyrir það hvað
hann var börnunum mínum góður afi.
Þegar Guðjón varð 25 ára, orti
Sverrir Thoroddsen, samstarfsmað-
ur hans í bankanum, þetta ljóð til
hans, sem mér finnst ekki eiga síður
við núna:
Þiggðu óskir þúsundfaldar
um þennan besta fjórðung aldar,
sem hefst á dönskum helgidegi,
heillakarlinn elskulegi.
Tíminn holdið, Mannsi minn,
til moldar dregur.
Aftur á móti er andinn þinn
ódauðlegur
Og hvað er þá öld af ævi þinni,
eilífðinni.
Guðjón var búinn að skila sínum
verkum í þessu lífi með sóma. Hann
var tilbúinn að fara á þann stað þar
sem vinir hans og ættingjar hafa
tekið vel á móti honum. Það hefur
verið gleðistund, því mikið var hann
búinn að sakna þeirra systkina
sinna, sem fóru með stuttu millibili
skömmu á undan honum.
Nú, þegar komið er að kveðju-
stund og hugurinn reikar til baka, er
ég þakklát fyrir þessa áratugi sem
ég þekkti Guðjón og minningamar
um hann, þar sem aldrei bar neitt á
milli. Guð veri með honum.
Sólrún.
Mágur minn, Guðjón Halldórsson,
var einhver sá mesti öðlingur, sem
ég kynntist á langri ævi. Álltaf var
uppbyggilegt að ræða við hann um
dægurmálin svo ávallt vora næg um-
ræðuefni, já, svo sannarlega var um
margt að spjalla.
Mikið og gott safn fagurbók-
mennta átti hann og var vel heima á
bókmenntasviðinu og sjálfur mjög
vel hagmæltur. Mai-ga texta lagði
hann til bróður sínum, Sigfúsi, sem
samdi falleg lög við þá sem þjóðinni
eru vel kunnir og dáir, enda fer þar
vel saman lag og ljóð.
Þessu kynntist ég vel því oft var
setið og spjallað. Mikill vinskapur
var með systkinunum öllum, ekki
síst var kært með Guðjóni og Nönnu,
nýlátinni systur hans.
Hæfileikar Guðjóns vora á mörg-
um sviðum, enda var hann um tugi
ára aðstoðarframkvæmdastjóri
Fiskveiðasjóðs og í því embætti
kynntist hann miklum fjölda útgerð-
armanna sem margir urðu persónu-
legir vinir hans. Margar voru
skemmtisögur sem hann heyrði af
þessum mönnum víðsvegar að af
landinu. Þá má ekki gleyma fallegri
rithönd hans sem geymist á öllu
skrifuðu máli hans, hvort heldur
voru jólakort eða doðrantar embætt-
isins, allt var svo frábærlega vel unn-
ið að kalla má listgrein.
Guðjón, eða Mannsi eins og við
nánir vinir kölluðum hann oftast, var
mjög skemmtilegur maður sem tók
lagið á góðri stund og meira að segja
fór hann létt með að herma eftir, þó
sérstaklega mörgum af söngvurum
okkar, lítillækkaði engan og samdi
texta jafnóðum og hann söng eða tal-
aði og sagði frá 'atburðum.
Frá því löngu fyrir seinna stríð
vann Guðjón bankastörf og óneitan-
lega hefði margur notið góðs af hjálp
hans á þeim erfiðu tímum sem hér
voru áður fyrr. Sárnaði Guðjóni oft
þegar ekki var mögulegt að hjálpa
auralausum sjómönnum og útgerð-
armönnum, sem í þá daga var sam-
taka fólk.
Þegar tók að líða á ævina og ró
færðist yfir tóku hjónin þátt í skipu-
lögðum skemmtiferðum út í lönd, en
svoleiðis skemmtan hafði orðið að
bíða meðan byggt var upp heimili og
framtíð bamanna. Hallbjörg eða
Begga eins og við kölluðum hana stóð
alla tíð við hlið hans sem hinn trausti
fóranautur og börnin, Gunna Magga,
Guðný Sigurlaug og Gylfi Már, bera
foreldram sínum fagurt vitni um frá-
bært uppeldi. Við söknum öll.
Runólfur Sæmundsson.
Að leiðarlokum Guðjóns Halldórs-
sonar langar okkur systkinin og fjöl-
skyldur okkar að kveðja kæran vin.
Margs er að minnast frá löngum
og farsælum æviferli Guðjóns Hall-
dórssonar, fyrst og fremst þessarar
miklu hlýju og innileika sem hann
sýndi hverjum manni. Handtak hans
var fast og ákveðið. Hann horfði
brosandi í augun á viðkomandi og
það geislaði af honum hlýjan þegar
hann heilsaði. Traustur var hann í
besta lagi. Það sýna störfin sem hon-
um voru falin, einkum á vegum Út-
vegsbanka og Fiskveiðasjóðs þar
sem hann gegndi stöðu aðstoðarfor-
stjóra til loka starfsferils síns. Mörg
dæmi væri hægt að minnast á um
verðleika Guðjóns Halldórssonar, en
við tökum hér aðeins örlítið brot,
geymum hitt með okkur sjálfum.
Það var mikil tilhlökkun og hátíð í
Fagurhóli á Hellissandi þegar frétt-
ist að hjónin Guðjón og Begga ásamt
börnum þeirra væra væntanleg í
heimsókn, alla leið frá hinni stóru
Reykjavík. Heimilisbragurinn varð
allur annar. Jólaköku- og tertuangan
lagði um bæinn af völdum mömmu,
og pabbi fór í frystihúsið að sækja
besta kjötskrokkinn til að búa til in-
dælis kjötsúpu handa þreyttu ferða-
fólki. Þannig hafði Guðjón og fjöl-
skylda mikil áhrif á líf okkar, enda
ástæða til. Það var eins og tilveran
lyftist á hæraa stig, svo mikil var
glaðværðin, hlýjan og væntumþykj-
an og ekki skaðaði að ávallt læddist
Guðjón í töskuna sína og gaukaði að
okkur þessu indælis sælgæti. Mikið
vai' gaman að sjá þegar Guðjón bað
pabba að koma með sér út í fjárhús
að skoða kindm'nar. Þeir vora eins
og unglingar í leik enda miklir vinir
og samstiga í mörgum málum. Þeir
voru giftir systrum og einkenndi þá
báða að þeir tóku mikið tillit til eigin-
kvenna sinna og gerðu þeim allt til
hæfis.
Eins voru móttökurnar þegar við
komum suður til þeirra, hann var
boðinn og búinn að greiða götu okk-
ar, ávallt á farsælasta veg, svo mikið
var traustið sem við bárum til hans.
Síðar þegar við fóram að eldast og
stofna okkar eigin heimili var sama
hvar og hvenær við hittumst, alltaf
komu Guðjón og Begga með opinn
faðminn á móti okkur.
En tímamir breytast og við menn-
imir lifum í allt öðra lífsmynstri í dag
en fyrir fjöratíu til sextíu áram. Þá
gaf fólk sér tíma til að heimsækja
hvað annað en í nútíðinni er orðin svo
mikil menningarmötun, prjál og hraði
að náin samskipti fjölskyldna á milli
hafa þokast til hliðar, því er verr. En
minningar um góðan mann eins og
Guðjón og samheldna fjölskyldu hans
gleymast aldrei þótt fækki ferðum á
milli. Guðjón var lánsamur maður
með Hallbjörgu, eiginkonu sína, sér
við hlið og bömin og barnabömin í
kringum sig. Vottum við þeim öllum
okkar dýpstu samúð og kveðjum
Guðjón með orðum eftir tengdamóð-
ur hans, Sigurlaugu Cýrasdóttur:
Sælt er aó ganga í svefnhús inn,
og sálin í góða bústaðinn.
Þá allt er horfið, sem oss þreytti hér.
Allt þetta gefur frelsarinn þér.
Systkinin frá Fagurhóli.
Guðjón Halldórsson, eða Mannsi
frændi, móðurbróðir, er látinn. Hann
var síðastur lifenda í stórum hópi
systkina, börnum Halldórs Sigurðs-
sonar og Guðrúnar Ingimundai'dótt-
ur, og það þriðja sem fellur frá á
skömmum tíma. Hin tvö voru Fúsi
tónskáld, og Nanna, móðir og hús-
freyja. Blessuð sé minning þeirra.
Móðursystkin mín áttu drjúgan þátt
í barnæsku okkar hinna, gáfu af sér
hvert á sína vísu. Margs er að minn-
ast og skal aðeins stiklað á fáeinum
atriðum. Við barnabörnin öll ólumst
meira eða minna upp í nánum tengsl-
um, allt að eins og systkini. Fjöl-
skyldur bjuggu á stundum undir
sama þaki og heimsóknir voru að
öðru leyti tiðar. Á afmælisdögum
okkar barnanna komum við saman í
stórum hópi hvert hjá öðru og bund-
umst æskuböndum, sem fylgja okk-
m- alla ævi hvert sem straumar hafa
legið síðar meir. Þannig bjuggu mín
fjölskylda og Mannsi með sinni fjöl-
skyldu um hríð saman í skjóli í afa-
húsi við Laufásveg. Eftirlifandi eig-
inkona Mannsa er Hallbjörg eða
Begga Elímundardóttir, ættuð frá
Sandi á Snæfellsnesi, ljúf glæsikona
eins og ættingjar hennar aðrir.
Æskuárin eru full minninga um
leiki í bamahópnum heima á Laufás-
vegi, og sérstaklega era mér minnis-
stæðir skemmtilegir leikir á heimili
Beggu og Mannsa um hríð í Laugar-
dal eða þar í kring, sem þá var eins
og að vera uppi í sveit. Mannsi lét
sér annt um börnin öll, hann var
bæði mátulega stríðinn og kíminn og
tryggur og vingjarnlegur, og var
hann okkur gott fordæmi í mörgum
efnum. Enn eru til í hirslum póstkort
og bréf frá honum í gegnum tíðina,
allt frá æskuáranum til síðari tíma.
Mannsi var bókhneigður fagur-
keri, ekki hvað síst mat hann ljóð
mikils og hann orti einnig sjálfur Ijóð
og sálma, sum hver tónsett af bróður
hans, Fúsa. Mannsi var hógvær á
eigin getu. Þannig trúði hann mér til
hróss fyrir því, þegar ég ritaði grein-
ar í blöð, að oft hefði hann sett á blað
ýmislegt, sem honum brást hugur til
að fá birt. Hver skyldi ekki kannast
við það?
Mannsi starfaði alla tíð í Útvegs-
bankanum við Lækjartorg og þá í
mínu minni hjá Fiskveiðasjóði. Þar í
húsi við Lækjartorg styrktust enn-
fremur bönd fjölskyldnanna og barn-
anna eins og á jólaskemmtunum og
þó sérstaklega einu sinni í mikilli
sameiginlegri fermingarveislu
þriggja yngismeyja, systkinabarna,
afabama.
Mannsi var sósíalisti og trúhneigð-
ur, og í brjósti bar hann einlæga til-
finningu tO látinnar móður sinnar.
Mannsi tók vara af vímu, áfengi, að-
stæður í kring leiddu hann frá þeirri
freistingu. Móðir hans hefur vafa-
laust kunnað að meta það. Mannsi
gerði sér far um að rækja ættartréð
og njótum við öll góðs af nákvæmum
færslum þar um.
Mannsi og Begga áttu þrjú börn.
Þau era Guðrún Margrét, hjúkrun-
arkona, Guðný Sigurlaug, banka-
starfsmaður og Gylfi Már, prentari
og smiður. Öll bera þau glettni föður
síns gott vitni. Þeim og þeirra og
móður þeirra Beggu vottum við inni-
lega samúð við fráfall Mannsa með
þeim huggunarorðum að þar fór góð-
ur maður, hverjum við þökkum sam-
fylgdina í æsku, samfylgd sem aldrei
brestur í huga þótt leiðir skilji.
Guð blessi minninguna um
Mannsa. Fyrir hönd fjölskyldu
minnar,
Svend-Aage Malmberg.
Það var haustið 1956. Ég kom ut-
an af landi til að setjast í fyrsta bekk
gagnfræðaskóla í Reykjavík, öllu
ókunnugur í hinni miklu höfuðborg.
í Gagnfræðaskólanum við Hring-
braut, í því húsi sem jafnan er kennt
við JL, kynntist ég jafnaldra mínum,
syni Guðjóns Halldórssonar og Hall-
bjargar Elimundardóttur konu hans.
Þau vora líka nýflutt í bæinn úr
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
Erfidrykkjur
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
^ Simi 562 0200 ^
Kópavoginum, með þrjá unglinga.
Ég varð heimagangur hjá þeim og
öðlaðist vináttu sem nú hefur staðið í
röska fjóra áratugi.
Ekki treysti ég mér til að stað-
hæfa að við höfum verið til fyrir-
myndar í öllum efnum, unglingamir,
satt best að segja held ég að oft hafi
reynt á þolrif húsráðenda á Hagamel
37 næstu misserin og árin. Þau höfðu
hvort sitt lag hjónin. Begga einlægt
að ráða okkur heilt, kenna okkur að
sjá við háska heimsins, en Guðjón
oftar enn ekki með glaðlegar athuga-
semdir á takteinum um það unga
fólk sem átti að erfa landið. Við fé-
lagarnir urðum rauðir í pólitíkinni,
honum líkaði það vel, enda þótt hann
væri hættur að hafa afskipti af slík-
um málum. Hann hafði sjálfur verið í
fararbroddi fyrir stéttarfélagi þar
sem félagsmennirnir voru kornung-
ir, meðalaldurinn talinn hálft fjórt-
ánda ár. Þetta var Sendisveinafélag
Reykjavíkur, stofnað 8. maí 1933. Þá
var álitið að sendisveinar væru um
250 talsins í bænum. Þeir unnu lang-
an vinnudag, fyrir afar lágu kaupi,
voru líklega réttlausastir allra vinn-
andi manna. Félagið gaf út málgagn,
Blossi hét það, yfir því sveif andi
hinna rauðu. Seinna varð Guðjón
einn af yfirmönnum Útvegsbankans,
aðstoðariramkvæmdastjóri Fisk-
veiðasjóðs, gjörkunnugur umsvifum
bankans í þeim útvegi sem honum
var ætlað að þjóna.
Með tímanum fækkaði fundum
okkar af eðlilegum ástæðum. Ég
flutti aftur út á land með fjölskyld-
unni. En hvenær sem leiðir okkar
lágu saman hafði hann á takteinum
einhverja gamansama athugsemd,
stundum í formi spurningar um lífið
og tilveruna, og af því að ég var að
gutla við pólitík og verkalýðsmál átti
hann til að skjóta að mér skondinni
ábendingu um það sem efst var á
baugi þá og þá stundina, og varð
manni þá stundum svarafátt. En
vænst af öllu þótti mér um að finna
velvildarhug hans til mín og fjöl-
skyldunnar, aldrei lét hann sér á
sama standa um það hvemig okkur
vegnaði. Síðast bar fundum okkar
saman í fyrra, á áttræðisafmæli
Beggu. Það var skemmtilegur dagur.
Honum hafði vissulega farið aftur,
en hann var eigi að síður samur við
sig, tók mér fagnandi.
Og nú hefur Guðjón Halldórsson
kvatt. Við þau tímamót þakka ég fyr-
ir mig, þakka fyrir samvistir liðinna
áratuga, þakka þeim hjónum þolin-
mæði og umburðarlyndi, glaðlegar
stundir og hlýtt viðmót.
Ég sendi Beggu, Gunnu Möggu,
Guðnýju, Gylfa og Sólrúnu, barna-
börnum og vandamönnum öllum
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Helgi Guðmundsson.
MINNINGAR- OG
Segðu hug þinn um leið
og þú lætur gott af þér
•g 5614400 lei6:1
<3lT HJÁlMtSTOFNUN
'QTJ KIRKiUNNAR

%

r
s;

Þegar andlát
ber að höndum
Útfararstofa kirkjugarðanna ehf.
Sími 551 1266
Allan sólarhringinn