Morgunblaðið - 12.08.1998, Blaðsíða 34

MORGUNBLAÐIÐ
v 34 MIÐVIKUDAGUR 12. ÁGÚST 1998
••N. ^^^
MINNINGAR
GUÐMUNDUR
BJÖRGVINSSON
+ Guðmundur
Björgvinsson
fæddist í Reyiqavík
19. maí 1970. Hann
lést af völdum
averka er hann
hlaut í bifreiðaslysi
við bæinn Ytri-Fa-
gradal á Skarðs-
strönd 3. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hans eru Björgviu
Hafsteinn Kristins-
son bifvélavirki f.
'1* 25. febrúar 1940, og
Jónína Margrét
Guðmundsdóttir
hárgreiðslumeistari, f. 26. októ-
ber 1944. Systkini Guðmundar
eru Sigríður Steinunn, f. 23. apr-
íl 1963, Inga Dóra, f. 14. febrúar
1965, Björgvin, f. 19. maí 1970,
Magnús Jón, f. 1. desember 1971,
og Kristinn, f. 26. janúar 1974.
Guðmundur Iauk hefðbund-
inni grunnskóla- og gagnfræða-
menntun. Eftir það fór hann
strax að vinna fyrir sér, aflaði
sér vinnuvélaréttinda og tók
meirabifreiðastjóra-
próf strax og hann
hafði aldur til. Upp
úr 1987 hóf hann
störf hjá Verk-
smiðjunni Vífilfelli,
fyrst við ýmis lag-
erstörf, en gerðist
síðan bifreiðastjóri
hjá fyrirtækinu.
Meðfram störfum
sinum hjá Vífilfelli
vann Guðmundur
nokkuð við afleys-
ingar á bifreiða-
stöðinni Hreyfli,
meðal annars fyrir
foreldra sína sem í dag starfa
bæði þar.
Guðmundur tók þátt í starfi
ýmssa félaga er tengjast íþrótt-
um og veiði, en lengst af var
hann í Heimavarnarliði Víkings
í Víkinni í Reykjavík.
títför Guðmundar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Jarðsett verður í Gufunes-
kirkjugarði.
Guðmundur er allur.
^ Skyndilega er Gummi horfinn úr
þessum heimi, þessi stæðilegi lífs-
glaði strákur sem nær daglega birt-
ist á heimili foreldra sinna með bros
á vör. Við sjáum hann ekki oftar með
svuntuna sína í eldhúsinu hjá
mömmu við kleinubakstur og köku-
gerð, né heldur röltandi um árbakk-
ann í veiðiferð með pabba. Þær voru
ófáar gleðistundimar er við áttum í
unaðsreitnum okkar á Fellsströnd-
inni með Gumma og systkinum hans.
Þar sem hann hlúði með okkur að
trjágróðri eða gældi með okkur við
æðarkollur um varptímann. Hann
var í eðli sínu mikið náttúrubam. Við
hjónin þökkum Guði fyrir þau rúmu
tuttugu og átta ár sem við fengum að
njóta með Gumma okkar. Við biðjum
líka góðan Guð að blessa og styrkja
fjölskylduna í Galtartungu, Höllu í
Ytri-Fagradal og hennar fólk svo og
aðra Dalamenn sem veittu aðstoð á
örlagastund. Við biðjum líka góðan
Guð að blessa og styrkja alla þá sem
eiga um sárt að binda og standa í
svipuðum spomm og við. Andrés og
Bína, Siggi og Jenný, og þið allir hin-
ir vinimir, Guð veri með ykkur.
Við lifum áfram í þeirri einlægu
trú að hann Gummi okkar hafi verið
kallaður til starfa á æðri stöðum.
** Blessuð sé minning um ástkæran
son.
Pabbi og niamma.
Gummi minn, mig langar til að
kveðja þig í hinsta sinn með
nokkrum orðum. Það em svo ótal
margar minningar sem ieita á hug-
ann á svona stundu. Ég var ekki
nema sjö ára gömul þegar ég eign-
aðist tvo bræður í einu, fyrir tutt-
ugu og átta árum, en ég man hvað
ég var rosalega montin af því og oft
hef ég verið stolt af ykkur síðan.
Það er höggvið stórt skarð í stóran
og samheldinn systkinahóp með frá-
falli þínu, en þér em ömgglega ætl-
^ uð önnur og mikilvæg verkefni á öðr-
um stað og ég er viss um að þér er
tekið opnum örmum af ættingjum og
vinum sem famir em á undan þér.
Við höfum átt margar góðar
stundir saman, enda svolítið lík í
okkur og fædd í sama stjörnumerki.
Það var svo gott að treysta á þig, ef
þú tókst eitthvað að þér kláraðir þú
það vel og ömgglega.
Það er mikill missir fyrir systk-
inabömin að sjá á eftir þér, þú varst
þeim alltaf svo góður og þeim þótti
alltaf svo spennandi að heimsækja
^ Gumma frænda.
Ég geymi minningamar í hjarta
mínu og bið góðan Guð að geyma
þig, elsku bróðir minn.
Þín systir,
Sigríður Steinunn.
Elsku Gummi. Ég á mjög erfitt
jfcrmeð að trúa því að þú sért dáinn og
að ég eigi ekki eftir að sjá þig aftur
fyrr en við hittumst hjá Guði. En ég
veit að þú ert þar núna og reynir að
skilja þetta rétt eins og við. Slysin
gera víst ekki boð á undan sér og
maður veit ekki hver fer næst. Ég
sakna þín alveg óendanlega mikið,
elsku frændi.
Þín frænka,
Hafdís.
„Björgvin, Guðmundur bróðir
þinn er dáinn.“ Þessi orð hljómuðu í
eyrum mér er ég stóð við gamla bæ-
inn á Ytra-Felli og prestur kom til
mín og færði mér þessa harma-
fregn. Um leið fór hugur minn að
kalla fram æviskeið okkar bræðra
sem er búið að vera samofið frá því í
móðurkviði og fram á þann dag er
hann var kallaður burtu úr þessum
heimi. Það er þungt til þess að
hugsa að eineggja tvíburabróðir
minn skuli vera allur, aðeins tutt-
ugu og átta ára gamall. Hann var
frumritið en ég ljósritið eins og
hann komst stundum svo glettnis-
lega að orði, hann kom á undan í
þennan heim og ég á eftir. Ég kall-
aði hann oft stóra bróður enda þótt
það væri ekki nema mínúta á milli
okkar við fæðingu.
Strax í frumbemsku var það ég
sem tók forustu í okkar gerðum og
leikjum en er unglingsárunum lauk
og alvaran tók við var það hann sem
steig fram og tók við því hlutverki
af mér. Margir af okkar nánustu
líktu sambandi okkar bræðra við
hjónaband, því við vissum alltaf
hvar hinn var eða hvernig honum
leið. Við vorum ætíð í góðu sam-
bandi ef við urðum viðskila vegna
ferða innanlands eða utan og rædd-
um saman nærri daglega eða hitt-
umst heima hjá honum eða mér.
Á mörgum sviðum var hann mér
fremri og tók ég mér það til eftir-
breytni, Gummi reyndist systkina-
börnum sínum vel og var oft glatt á
hjalla er þau fengu að fara í heim-
sókn eða vera í pössun hjá Gumma
frænda. Hann hafði gaman af tón-
list og fylgdist vel með námsfram-
vindu minni í Söngskólanum og
hvatti mig til dáða á þeim vettvangi.
Hann hafði fallega tenórrödd og
frábært tóneyra en vildi ekki læra
neitt í þeim fræðum, hann sagði oft
við mig að það væri honum nóg að
geta spilað eftir eyranu það sem ég
syngi og hannheyrði.
Það er mér huggun að hafa
sterka trú, Guð gefur og Guð tekur.
Ég trúi því að Guð hafi ætlað
Gumma bróður stærra hlutverk í
sinni hirð og ég veit að hann er í
góðum höndum. Ég kveð minn
bróður, vin og félaga með bæn er
við lærðum og fórum með saman
sem litlir drengir:
Trúðu á tvennt í heimi
þá tign sem æðsta ber,
Guð í alheimsgeimi,
Guð í sjálfum þér.
(Steingrímur Þorsteinsson.)
Guð geymi og varðveiti Gumma
bróður og styrki okkur öll í djúpri
sorg og söknuði. Megi hann hvíla í
friði.
Björgvin.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefúr hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Við biðjum góðan Guð að varð-
veita Gumma fyrir okkur og munu
góðar minningar um góðan dreng
lifa í hjörtum okkar um ókomna
framtíð.
Blessuð sé minning hans.
Inga Dóra, Egill, Thelma
Rut og Sandra Ósk.
Ungum er það allra best
að óttast guð, sinn herra.
Þeim mun viskan veitast mest
og virðing aldrei þverra.
Víst ávallt þeim vana halt:
vinna, lesa, iðja,
umfram allt þó ætíð skalt
elska guð og biðja.
Þessar ljóðlínur Hallgríms Pét-
urssonar koma upp í huga minn
þegar Guðmundur bróðir minn er
kvaddur, við fórum svo oft með þær
fyrir svefninn ásamt mörgu öðru
þegar við vorum litlir snáðar. Það
er sárt að hugsa til þess að hann
Gummi bróðir sé farinn. Hann
studdi alltaf við bakið á þeim sem
minna máttu sín og hugsaði vel um
sína. Alltaf var hann léttur í lund á
gleðistundum eins og þegar ég eign-
aðist Jóhann Kára þá kom hann
fyrstur manna til mín að fagna litl-
um frænda og gerði það með glæsi-
brag eins og allt annað sem hann
gerði. Nú er hann að eilífu farinn en
eftir lifir minningin um hjartkæran
bróður, frænda og vin.
Guð geymi þig, Gummi minn.
Kristinn og fjölskylda.
Fallinn er nú frá góður drengur,
sá drengur átti alla tíð og á enn
stórt rúm í hjarta okkar. Þessi
drengur er hann Gummi bróðir.
Þeir deyja ungir sem guðimir
elska og þeir elska Gumma greini-
lega mikið því margt áfallið fékk
hann að reyna á sinni stuttu ævi.
Þegar við buðum Gumma góða
nótt úti í sumarbústað áttum við ekki
von á öðru en að hitta hann daginn
eftir brosandi og kátan eins og hann
var vanur að vera. En örlögin voru
ráðin og hann var tekinn frá okkur
með sviplegum hætti í bílslysi á
mánudagsmorgni. Mánudagur til
mæðu er oft sagt og munum við
aldrei gleyma þessum mánudegi.
Gummi eignaðist marga vini í
gegnum árin sem allir mátu hann
mikils. Hann var sannur vinur vina
sinna og stóð með þeim í blíðu og
stríðu. Sums staðar var hann jafn-
vel kallaður heimalningurinn því
svo kröftuglega gekk hann fram í að
rækta vináttusambönd við vini sína.
Það styrkir okkur mikið á sorgar-
stundu sem þessari hvað Gummi
var í raun mikils metinn af vinum
og vinnufélögum.
Öll komum við til með að muna
eftir Gumma sem drengnum sem
gera vildi allt fyrir alla. Það var
sama hvað hann var beðinn um,
alltaf var hann boðinn og búinn til
að hjálpa. Hann var mikill dýravin-
ur og ég efast ekki um að hann Lúð-
vík á eftir að sakna þess að fá að
kúra í fanginu á honum eins og
hann var vanur að gera.
Við áttum öll okkar góðu stundir
með Gumma, þeim stundum mun-
um við aldrei gleyma. Við sem eftir
lifum verðum að standa saman um
að varðveita minningu hans í hjarta
okkar um ókomna framtíð og lifa líf-
inu lifandi því Gummi var vanur að
segja: „Hvað, maður lifir nú bara
einu sinni.“
Gummi minn, blessuð sé minning
þín. Megi Guð vera með þér um
ókomna framtíð.
Magnús bróðir, Guðrún
og Andrea Rún.
Það er sárt að sjá á eftir ungum
manni í blóma lífsins sem hrifinn er
á burt frá okkur á augnabliks-
stundu. En slys gera ekki boð á
undan sér og í dag kveðjum við
Gumma, systurson og frænda, með
sárum söknuði. Þetta er víst leið
okkar allra og við getum huggað
okkur við og glaðst yfir minningun-
um um góðan og lífsglaðan dreng.
Margs er að minnast á samleið-
inni sem við áttum með Gumma. Er
okkur þá efst í huga sú hjálpsemi og
velvilji sem einkenndi hann. Ef ein-
hver í fjölskyldunni var að byggja,
mála, gi-óðursetja eða flytja var
Gummi kominn til hjálpar ásamt
bræðrum sínum. Og ekki munaði
hann um að fá lánaðan flutningabíl
til þess að hjálpa okkur þegar við
fluttum hingað í Reykjafoldina.
Þá eru ótaldar þær skemmtilegu
stundir sem við höfum átt með
Gumma og fjölskyldu hans ýmist
vestur á Fellssrönd eða hér í
Reykjavík á okkar heimili eða fjöl-
skyldu hans. Já, alltaf var eitthvað
skemmtilegt og spennandi að ger-
ast í kringum frændurna í Breið-
holtinu. Gummi var vinsæll meðal
yngri kynslóðarinnar í fjölskyldunni
þar sem hann var alltaf tilbúinn að
gauka að þeim einhverju góðgæti.
Kæri frændi, það er mikil eftirsjá
að þér, því hér eftir verður fjöl-
skyldan ekki söm og áður. En Ijósið
í myrkrinu eru Ijúfar minningarnar
um góðan dreng.
Hví var þessi beður búinn,
baiuið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál með ljóssins öndum.
(B. Halld.)
Elsku Maddý, Hafsteinn, börn og
fjölskyldur, Guð gefi ykkur styrk á
erfiðri stundu.
Fjölskyldan Reykjafold 3.
Elsku Gummi. Hvern hefði órað
fyrir því að þessir dagar, sem við
áttum um síðustu verslunarmanna-
helgi, yrðu okkar síðustu samveru-
stundir? Lífið getur verið svo
ósanngjamt. Þú varst tekinn frá
okkur svo alltof fljótt. Við sem átt-
um eftir að gera svo ótalmargt sam-
an. Hugurinn leitar aftur til ársins
1993, þegar við kynntumst ykkur
bræðrum. Það var í sólarlandaferð á
Mallorca. Sú ferð er óneitanlega sú
skemmtilegasta sem við hjónin höf-
um farið í. Uppfrá því þróuðust
þessi vináttubönd okkar, sem við
metum svo afar mikils.
Það var alltaf svo gott að komast
út úr bænum og fara með ykkur
bræðrum að Ytra-Felli. Við höfðum
sérstaklega hlakkað til verslunar-
mannahelgarinnar núna, því að þá
ætluðum við, ásamt fleira fólkd, að
hittast á Ytra-Felli. Gummi minn,
þú tókst alltaf svo vel á móti okkur
og munum við geyma allar þessar
samverustundir í minningunni.
Gummi var einn af okkar bestu
vinum. Hann var alltaf tilbúinn að
rétta hjálparhönd ef á þurfti að
halda. Hann var gjafmildur með
eindæmum, trúr og traustur vinur.
Sá besti vinur sem hægt er að eign-
ast. Við hjónin höfum nýlega eign-
ast son og var þá iðulega talað um
„Gumma frænda". Hann var mikill
barna- og dýravinur.
Aldrei sáum við Gumma skipta
skapi og undruðumst oft hvernig
hægt væri að vera alltaf svona kát-
ur og lífsglaður. Aldrei heyrðum við
hann hallmæla nokkurri manneskju
né kvarta. Gummi, hvað verður nú
um allar veiðiferðirnar sem Siggi og
þú voruð búnir að tala um að fara í?
Stórt skarð hefur verið höggvið í
vinahóp okkar. Við söknum þín mikið
og trúum því varla að þú sért farinn.
Þér hefur augljóslega verið ætlað
annað hlutverk fyrir handan, og trú-
um við því að við hittumst þar síðar.
Við sendum foreldrum, systkinum
og öðrum ættingjum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Megi algóður
Guð styrkja ykkur í sorg ykkar.
Þínir vinir,
Sigurður og Jenný.
Þó að kali heitur hver
hylji dali jökull ber
steinar tali og allt hvað er
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa).
Nú er komið að kveðjustund sem
engum finnst tímabær. Góður félagi
okkar, Gummi, hefur nú kvatt þenn-
an heim, hann var sennilega kallað-
ur til annarra verkefna.
Þeir eru vandfundnir slíkir félag-
ar sem hann var, hjálpfús og taldi
aldrei neitt eftir sér, vildi öllum vel
og allt fyrir alla gera.
Gummi, takk fyrir óteljandi gleði-
stundir, trygglyndi þitt og hjarta-
gæsku. Það var okkur mikill heiður
að fá að kynnast þér.
Foreldrum, systkinum þínum og
fjölskyldum þeiiTa vottum við okkar
innilegustu samúð.
Andres og Jakobína.
Hvað veldur því að lífið leggur
suma einstaklinga í einelti? Þetta
var sú hugsun sem leitaði á mig, eft-
ir að ég frétti um hörmuleg afdrif
vinar míns og félaga, Guðmundar
Björgvinssonar. Því óhætt er að
fullyrða að lífið hafi lagt hann í ein-
elti. En það var sama hvað á bjátaði
hjá Guðmundi, hann stóð alltaf uppi
sem betri og sterkari maður með
góða skapið að vopni. Guðmundur
var það nefnilega til lista lagt að
gleyma aldrei að brosa og hlæja.
Guðmundur var ávallt trúr sínum
vinum. Hann var ekki bara tilbúinn
að vaða eld og brennistein til að
hjálpa okkur heldur gerði hann það
líka. Orðið „nei“ var hreinlega ekki
til í orðasafni hans. Og alltaf hjálp-
aði hann öllum með bros á vör,
fannst ekkert sjálfsagðara. Fyrir
honum var jafnlítið mál að hjálpa
öðrum og fyrir mánann að víkja fyr-
ir sólinni á morgnana. Það var á vís-
an að róa að fá hjálp hjá Guðmundi.
Ef hægt væri að mæla hjartalag
manna þá væri notaður mælikvarð-
inn Guðmundur Björgvinsson eins
og Richter er notað um jarðskjálfta.
Nú er Guðmundur farinn, en ég á
góðar minningar um hann frá Þórs-
mörk, Vestmannaeyjum, Hvera-
gerði, Glasgow, en á þessum stöðum
deildum við saman herbergi eða
tjaldi. Svo á ég ótal minningar frá
þeim tímum þegar við unnum sam-
an og það sem við vinnufélagarnir
brölluðum saman utan vinnu og þær
minningar tekur enginn frá mér.
Aldrei hef ég kynnst öðru eins
gæðablóði og honum Guðmundi. Það
má segja að Guðmundur hafi verið
algóður, hvergi var vondan eða illan
blett að finna. Góðmennskan og bros-
ið voru hans vörumerki. Og ef gjörðir
manna eru dæmdar hér á þessari
jarðvist, þá er Guðmundur í dag kon-
ungur og göfúgmenni hið mesta.
Ég vil að lokum senda foreldrum
Guðmundar og systkinum, ásamt
öðrum ættingjum hans, mínar inni-
legustu samúðarkveðjur og vona að
ykkar innri andlegi styrkur muni
leiða ykkur út úr óhjákvæmilegri
sorg ykkar.
Kristinn Þór Ingvason.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
Þetta kvæði úr Hávamálum á vel
við þegar við minnumst félaga okk-