Morgunblaðið - 12.08.1998, Blaðsíða 48

r> 48 MIÐVIKUDAGUR 12. ÁGÚST 1998
MORGUNBLAÐIÐ
MYNPBÖNP
Grillaðar
hormóna-
bringur
Eldhafið
(Firestorm)_____
S |l Cll IIIIIIIVII ll
★
Framleiðendur: Joseph Loeb III,
Matthew Weisman og Thomas M.
Hammel. Leikstjóri: Dean Semler.
Handritshöfundur: Chris Soth. Kvik-
inyndataka: Stephen E. Windon. Tón-
list: J. Peter Robinson. Aðalhlutverk:
Howie Long, Scott Glenn, William
Forsythe og Suzy Amis. (91 mín.)
Bandarisk. Skífan, júlí 1998. Myndin
er bönnuð börnum innan 16 ára.
MYNDIN lýsir ævintýrum svo-
kallaðra reykstökkvara sem
þjálfaðir eru í að stökkva úr fallhlíf
á vettvang skóg-
arelda. Upphafs-
atriðið gefur for-
smekkinn að því
hversu hættu-
legt starf þessa
fólks er þegar
hetjurnar bjarga
bami og púðlu-
hundi úr dúkku-
húsi sem er í
brennandi húsi,
mitt í brennandi skógi. Enn hitnar í
kolunum þegar alræmdur glæpa-
maður skipuleggur flótta úr fang-
elsi með því að láta útsendara sinn
koma af stað skógareldi. Hann
sleppur ásamt fleiri fóngum og tor-
- veldar hinum grandalausu reyk-
stökkvurum starfíð svo um munar.
Þessi hasarmynd er fyrsta leik-
stjórnarverkefni Deans Semlers,
sem á sterkan feril að baki sem
kvikmyndatökumaður en hann fékk
m.a. Oskarsverðlaun fyrir tökur á
myndinni „Dansar við úlfa“. I „Eld-
hafínu" er mikill metnaður sýndur í
kvikmyndatöku og tækniþrellum
enda kappkostað að búa til hinar
ólíklegustu aðstæður. Tekst þar að
skapa nokkuð ógurlegt eldsjónar-
spil, ef frá eru talin nokkur ósann-
færandi atriði. Hins vegar er hand-
ritsómyndin sem spunnin er í
kringum eldhasarinn ein sú versta
sem ég hef séð lengi og leikstjórn
<■ Semler afleit. Hormónabúntið
Howie Long leikur staðlaðan
töffara innan um staðlaða bófa í
spennuatriðum sem eru strið og
hallærisleg en þeir ágætu aukaleik-
arar sem fínna má í myndinni eru
illa nýttir. Ljóst er að Dean Semler
á að halda sig við kvikmyndatöku
og láta leikstjórn þeim eftir sem
slíkt kunna.
Heiða Jóhannsdóttir
------------------
Utbreiðsla
Sundance-
sjónvarps-
stöðvarinnar
LEIKARINN og leikstjórinn Ro-
bert Redford svaraði spurningum á
blaðamannafundi sem var haldinn í
Cambridge í
Massachusetts-
fylki í tilefni
þess að óháða
sjónvarpsstöðin
Sundance verð-
ur seld með í
kapalrásapakka
MediaOne-kap-
alþjónustunnar.
Samkomulagið
tryggir að yfir ein milljón heimila
mun hafa aðgang að stöðinni en
fyrir höfðu um 10 milljónir heimila
'aðgang að stöðinni á þessu svæði.
FÓLK í FRÉTTUM
JAMES Fox og Julie Andrews taka sveiflu í myndinni HILL ásamt Robei't Redford við tökur á myndinni
„Thoroughly Modern Millie“ árið 1967. „The Great Waldo Pepper" árið 1975.
FÉLAGARNIR Paul Newman og Robert Redford x hinni
vinsælu mynd „Sting“ sem var gerð árið 1973.
PAUL Newman, Katherine Ross og Robert Redford í myndinni
„Butch Cassidy and the Sundance Kid“ árið 1969.
GEORGE
ROY HILL
„ÞÚ KEMUR að þeim vendi-
punkti í lífinu að velgengnin
vinnur gegn þér. Kippir þér úr
sambandi við raunveruleika ann-
arra. Hún fær þig einnig til að
álíta að þú verðir alltaf að gera
betur og betur fyrir þá sem
styðja þig ... Eg hef ekki áhuga á
því lengur.“ Eitthvað á þessa leið
komst leikstjórinn George Roy
Hill að orði undir lok áttunda
áratugarins. Hafði þá gert hveija
metaðsóknar- og gæðamyndina á
eftir annarri. Hefur líklega grun-
að að velgengninni færi að linna.
Sú varð a.m.k. raunin.
Hill fæddist í Minneapolis 1922
og fékk ungur áhuga á leik og
leikhúsi áður en hann sneri sér
að leiksfjórn. Tvö stríð röskuðu
ferlinum, en Hill var orrustuflug-
maður í flugher Bandaríkja-
manna bæði í heimsstyrjöldinni
síðari og Kóreustríðinu. Að því
loknu reyndi hann fyrir sér sem
handritsíiöfundur hjá sjónvarps-
stöðvunum vestra, þaðan lá leiðin
í leiksljórastólinn. Hill var orðinn
tiltölulega roskinn þegar hann
lauk við sína fyrstu kvikmynd,
eða rétt rúmlega fertugur. Það
var Period of Adjustment (‘62),
prýðileg kvikmyndagerð leikrits
eftir Tennessee Williams, þar sem
skáldið, aldrei þessu vant, hendir
gaman að hjónabandsraunuin
(reyndar í bland af kynferðisleg-
um toga) „venjulegs fólks“, og
gerir það vel. Næsta mynd Hills
var einnig byggð á Ieikhúsverki,
að þessu sinni Toys in the Attic
(‘73) eftir Lillian Hellman. Þetta
var forvitnileg mynd með Dean
Martin í hlutverki manns sem
kemur heim frá New Orleans
með unga bníði (Yvette Mimieux)
í farangrinum eldri systrum hans
(Geraldine Page og Wendy Hill-
er) til Iitillar þægðar. Þriðja
mynd leikstjórans, The World of
Henry Orient (‘64) hlaut hinsveg-
ar frábæra dóma. Þessi fáséða
mynd, sem státar af Peter Sellers
í hlutverki píanóleikara sem
gengur í augun á ungum, kven-
kyns nemendum sínum, varð til
þess að Hill var valinn til að leik-
stýra Hawaii (‘66), sem byggð er
á einum af doðröntum James
Micheners. Ekkert var til sparað
svo myndin mætti verða hin
glæsilegasta söguskoðun. Julie
Andrews, Richard Harris og
Gene Hackman fóru með aðal-
hlutverkin ásamt Max von
Sydow, Bergman-leikaranum
sænska, sem hóf þarna mishæð-
óttan feril sinn í Vesturheimi.
Thoroughly Modern Millie (‘67)
hefur jafnan farið framhjá mér,
en þeir era til sem telja þennan
kvikmyndaða söngleik með Julie
Andrews í hlutverki tískupæju á
þriðja áratugnum fyrsta meiri-
háttarverk leikstjórans.
Allir geta verið sammála um
að Hill skipaði sér á bekk með
bestu leikstjórum aldarinnar með
„ofurvestranum“ Butch Cassidy
and the Sundance Kid (‘68) og nú
komu snilldarverk í röðum.
Slaughterhouse Five (‘72), The
Sting (‘73), The Great Waldo
Pepper (‘75), öðruvísi og virki-
lega vel leikstýrð mynd um flug-
vélar og flugkappa; aðaláhuga-
mál leikstjórans. Þá var röðin
komin að háðsádeilunni Slap
Shot (‘73), sem gerir stólpagrín
að sportidjótum. Paul Newman
fer kostulega með hlutverk þjálf-
ara afleits íshokkiliðs, sem fer
ekki að n'sa úr öskustónni fyrr
en hann fyrirskipar leikmönnum
að spila „gróft“. Og talsmátinn
er ekki skárri.
Little Romance (‘79) bar þess
vott að leikstjórinn væri tekinn
að þreytast á Hollywood. Segir
af unglingum í Parx's. Eini ljósi
punkturinn er Lord Olivier, sem
gerir góðlátlegt grín að sjálfum
sér sem vafasömum umsjónar-
manni aðalkvenpersónunnar (Di-
ane Lane). The World According
to Garp (‘82) vax- mikið mun at-
hyglisverðari. Á köflum frábær
kvikmyndagerð metsöluskáld-
sögu Johns Irving, sem manni
virtist illkvikmyndanleg. Með að-
stoð stórleikaranna Robins Willi-
ams, Glenn Close (í sínu fyrsta
kvikmyndahlutverki) og Johns
Lithgow í hlutverki kynskipt-
ings, sem eru hver öðru betra, og
einstaks aukaleikarahóps (Hume
Cronyn, Jessica Tandy, Swoosie
Kurtz, o.fl.) tekst Hill það ófram-
kvæmanlega, að setja saman
bráðsnjalla satíru um unga höf-
undinn sem lætur mömmu stela
glæpnum.
Myndin reyndist siðasta stór-
virki Hills. Little Drummer Girl
(‘84) var allsheijar misþyrming á
góðri njósnasögu Le Carrés.
Alltof löng, illa skrifuð og leik-
stýrð, með utangátta Diane
Keaton og ömurlegum Klaus
Kinski á sínu sífellda, óþolandi
egótrippi. Lokapunktur Hills var
siðan Funny Farm (‘88) skrikkj-
ótt gamanmynd með Chevy
Chase, hann og myndin eiga þó
sína spretti. Þannig lauk ferli,
sem á áratugnum 1967-77, var
einstaklega glæsilegur og skipaði
þessum mikla gleðigjafa á bekk
með sínum bestu starfsbræðrum.
Síðan hefur Hill látið fara vel um
sig í ellinni og varast að láta tæla
sig aftur í leikstjórastólinn.
Sígild myndbönd
BUTCH CASSIDY AND THE
SUNDANCE KID (1968)
irkirk
Kom vestranum aftur á landa-
kortið og er ein skemmtilegasta
mynd allra tíma. Að hluta sann-
söguleg, um útlaga, lestarræn-
ingja og byssubófa (Paul Newm-
an og Robert Redford), sem
verða fórnarlömb þjóðfélags-
breytinganna á fyrstu árum ald-
arinnar og verða að hypja sig
suður til Bólivíu þangað sem for-
tíðin eltir þá að lokum uppi.
Margir frábærir þættir vinna
saman að því að gera myndina
jafn góða og hún er, útsjónarsöm
og drífandi leikstjórn, bráðfyndið
handrit Williams Goldman og sú
snilli Hills að láta þá Newman og
Redford leiða saman hesta sína.
Þeir eru ótrúlegir, og fæddi
myndin af sér ótaldar eftirlíking-
ar og vinaþemað varð aftur ofur-
vinsælt. Þá er ónefnd frábær tón-
list Baeharachs, kvikmyndataka
Conrads Hall, og óborganlegur
aukaleikarahópur (Strother
Martin, Jeff Corey, Kenneth
Mars, Cloris Leachman,
Katherine Ross, Ted Cassidy).
Svo sannarlega ein af bestu
myndum sögunnar.
THE STING (1973)
Töfrar Newmans og Redfords
gleðja áhorfendur á nýjan leik
í fimlega spunninni fléttu þar
sem þeir félagar setja upp risa-
vaxna svikamyllu, veðmála-
gildru fyrir stórlax og erkibófa
(Robert Shaw), sem kom félaga
þeirra fyrir kattarnef. Lang-
dregin og góð með sig og
ragtime-tónlist Scotts Joplin var
að því komin að æra óstöðugan,
svo hrikalega var hún ofnotuð
eftir að hafa verið uppgötvuð á
nýjan leik. En stjörnurnar skina
og afþreyingargildi þessarar
ábúðarmiklu gamanmj<ndar er
ótvírætt. Hlaut ótalin Óskars-
verðlaun, þ.á m. bæði mynd og
leikstjóri.
SLÁTURHÚS FIMM
(Slaughterhouse Five)(1972)
kirkV2
Mikið uppáhald á þessum bæ.
Hill tókst það sem engum öðrum
hefur tekist; að kvikmynda Kurt
Vonnegut á viðunandi hátt
(reyndar var sýnd mikið góð
sjónvarpsmynd, Who am I This
Time, byggð á smásögu skálds-
ins, fyrir margt löngu). Myndin
og bókin eru stílfærðar minning-
ar skáldsins af ógnarlegum at-
burðum úr síðari heimsstyijöld-
inni; loftárásunum á Dresden.
Gerist jafnframt í vandræðaleg-
um nútíma söguhetjunnar, Billy
Pilgrim (Michael Sachs), og
flóttaveröld hans, drauma-
plánetu, í selskap hinnar munúð-
arfögru Valerie Perrine. Það er
ekki heiglum hent að fást við
undraveröld Vonneguts á hvíta
tjaldinu, þar hafa flestir aðrir
misstigið sig aðrir en Hill. Hon-
um tekst með ólíkindum vel að
flytja þennan margsnúna,
Iéttruglaða efnivið - sem er að
mestu leyti hugarheimur Pil-
grims - yfir á tjaldið. Þá er
klippingin og leikurinn í efsta
gæðaflokki.
Sæbjörn Valdimarsson