Morgunblaðið - 12.08.1998, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 12. ÁGÚST 1998 37^-
+ Kristín Sæunn
Guðbrandsdótt-
ir var fædd í
Reykjavík hinn 19.
maí 1953. Hún lést á
Landspítalanum 2.
ágúst síðastliðiun.
Foreldrar hennar
eru Guðbrandur
Sæmundsson, f. 13.
nóvember 1921 í
Veiðileysu í Árnes-
hreppi í Stranda-
sýslu, og Kristín
María Hartmanns-
dóttir, f. 3. desem-
ber 1929 í Ólafs-
firði. Systur Kristínar eru; 1)
María, f. 19. mars 1951. Hennar
maður er Sveinbjörn Dýr-
mundsson og eiga þau þrjár
dætur: Guðrúnu, Svövu Krist-
í fáum orðum viljum við minnast
elskulegrar systur okkar sem látin
er um aldur fram. Kristín var ákaf-
lega létt í lund og alltaf var stutt í
góðlátlega glettni. Hún hafði mjög
sterka réttlætiskennd og mátti
ekkert aumt sjá, var listræn í sér
og ágætlega hagmælt, en sumar
vísurnar hennar bera þess merki að
lífið var ekki alltaf dans á rósum,
eins og lesa má í þessu síðasta er-
indi úr ljóði eftir hana.
Þeir sögðu að það þýddi ekki að bíða.
Að bíða eftir kalli til að hlýða.
Pað er satt og loksins ég sá
að kallið kom einmitt þá,
þegar sólin hvarf bak við fjallið
fékk ég síðasta kallið.
Kristín var ákaflega snyrtileg og
bar heimili þeirra mæðgna vott um
mikla smekkvísi. Hún bar hag
dætra sinna mjög fyrir brjósti, þær
voru henni allt. Þungbærast var
henni að yfirgefa þær, en vissan um
að eldri dætumar hugsuðu vel um
þá yngstu veitti henni hugarró.
Kristín greindist með illvígan sjúk-
dóm fyrir tæpu ári og gekkst undir
mjög erfiða sjúkdómsmeðferð. Hún
sýndi alveg einstakt æðmleysi og
kvartaði aldrei í veikindum sínum.
Foreldrar okkar vom ávallt til
staðar þegar á þurfti að halda og
henni mikill styrkur. Sú hjálp er
hjúkmnar- og starfsfólk á krabba-
meinsdeild Landspítalans veitti var
ómetanleg og kunnum við þeim
innilegar þakkir fyrir. Við kveðjum
nú góða systur og vin með sárum
söknuði, en hún lifir áfram í hugum
okkar. Elsku Tinna, Freyja, Sæ-
unn, mamma og pabbi, Guð styrki
ykkur á sorgarstundu. Megi minn-
ingin um ástríka móður og dóttur
verða ljós á vegi ykkar.
Eitt bros getur dimmu í dagsps breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti, sem brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
(Einar Ben.)
María og Berglind.
Erfitt er að lýsa því með orðum
hve heitt við munum sakna þín,
elsku mamma. Mikið skarð hefur
myndast í lífi okkar en við reynum
að fylla upp í það með góðum minn-
ingum um þig og hlutina sem við
gerðum saman. Þú varst alltaf til
staðar fyrir okkur í gegnum súrt og
sætt og elskaðir okkur svo mikið.
Þú varst svo dugleg í veikindunum
og barðist svo hetjulega. Sama hvað
á gekk, aldrei misstfr þú þróttinn
heldur brostir við lífinu. Þó óvinur-
inn hafi sigrað á endanum er gott að
vita af því að nú geturðu hvílt þig og
við vitum að þér líður vel.
Nú sefurðu, móðir, sefur vært;
nú sækir þig einginn kvíði.
Og þjer var nú bóhð þetta kært
og þægastur svefninn blíði,
með hjartað af mörgum sorgum sært,
en sigm' úr laungu stríði.
ínu og Sonju Lind.
2) Berglind, f. 31.
janúar 1958. Henn-
ar maður er Sig-
mundur Dýrfjörð
og eiga þau tvær
dætur: Kristínu
Maríu og Sunnu
Rós.
Kristín giftist
Kjartani Þórðarsyni
árið 1975 og eiga
þau þijár dætur,
Tinnu, f. 4. nóvem-
ber 1975, Freyju, f.
22. mars 1977, og
Sæunni, f. 4. febrú-
ar 1990. Kristín og Kjartan slitu
samvistum.
Útför Kristúiar fer fram frá
Garðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
En styrkurinn var þín ljetta lund,
þau )jós, sem í rökkrum skína.
Nú þökkum við hverri hlýrri mund,
sem hjer kom með fróun sína,
og þeim, sem þjer gáfu gleðistund
og geisla’ yfir hvflu þína.
(Þorsteinn E.)
Megi Guð varðveita þig og
geyma, elsku mamma.
Þínar dætur,
Tinna, Freyja og Sæunn.
Þeir sem guðirnir elska deyja
ungir. Elsku frænka. Með söknuði í
hjarta kveðjum við þig. Á svona
stundu verður maður orðvana. Þú
varst svo sterk, gast hlegið og grín-
ast eins og þú gerðir svo oft, þrátt
fyrir veikindin. Síðast þegar þú
komst í heimsókn varstu að tala um
dætur þínar, þú varst svo stolt af
þeim. Nú þurfa þær svo ungar að
takast á við mikla sorg og söknuð.
Það er stórt skarð höggvið í fjöl-
skylduna við fráfall þitt. Minningin
þín mun fylgja okkur alla tíð. Veit
henni, Drottinn, þína eilífu hvíld og
lát þitt eilífa ljós lýsa henni. Hvíli
hún í friði þínum.
Tinnu, Freyju og Sæunni, Stínu
og Guðbrandi, Maríu og Berglindi
og þeirra fjölskyldum og ömmu
Maríu sendum við innilegar samúð-
arkveðjur.
Við sjáum, að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær
ogfaðmijörðinaalla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar taia,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn bhtt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumamótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson).
Megi algóður Guð styrkja ykkur
í sorginni.
Gunnhildur, Bryndís
og Harpa María.
Nú ertu farin, elsku frænka mín,
og þín er sárt saknað. Þú sem varst
svo falleg, góð og skemmtileg. Við
höfum svo oft sprellað og hlegið
saman eins og þessari ætt er lagið.
Þú varst alltaf svo hress þó að ýmis-
legt gengi á, alltaf svo dugleg og
sterk við oft erfiðar aðstæður. Eins
og maður segir: Þú brostir í gegn-
um tárin. En ég trúi því að þú sért á
góðum stað og þér líði vel. Barátta
þín var hetjuleg, elsku Rristín mín.
Ég man hvað þú hlakkaðir til að
koma í brúðkaupið okkar Arnars í
ágúst í fyrra, en þá var veikindabar-
átta þín hafin og þú gast ekki kom-
ið. En við fórum bara á spítalann til
þín í staðinn með kökur og fínerí.
Þú varst svo hissa og glöð þegar við
komum þér svona á óvart, það er
mér minnisstæðast þennan dag.
Elsku besta frænka mín, ég get
ekki lýst því hvað það er skrýtið að
þú skulir ekki vera hjá okkur leng-
ur. Þú varst ekki bara frænka mín,
heldur góð vinkona og ég gat alltaf
talað við þig um allt mögulegt.
Bæði samúð og sorg felst í þessum
minningarorðum mínum, og bið ég
góðan Guð að styrkja Tinnu,
Freyju, Sæunni litlu, ömmu, afa,
langömmu Maríu, Berglindi,
mömmu og fjölskyldur þeirra.
Hvíl þú í friði, elsku frænka.
Svava Kristín Sveinbjömsdóttir
og Amar Logi Ásbjörnsson.
Það er svo ótal margt sem fer í
gegnum huga minn á þessari
stundu, enda á ég svo margar ynd-
islegar minningar um þig, alveg frá
þvi að ég var lítil. Það er sárt að
hugsa til þess að þú skulir vera far-
in og erfitt að ímynda sér framtíð-
ina án þín, enda varstu ekki bara
frænka mín, heldur ein af mínum
bestu vinkonum, góð, skilningsrík
og alltaf tilbúin til þess að hlusta,
jafnvel þó þú ættir erfitt sjálf. Mér
leiddist aldrei nálægt þér, við gát-
um skemmt okkur vel saman hvort
sem við vorum í vinnunni, fjöl-
skylduboði, gönguferð um Víði-
staðatún, Dublinarferð eða bara
heima. Á erfiðum stundum fann ég
alltaf til með þér, en þú bjóst yfir
ótrúlega miklum styrk og gast séð
spaguilega hlið á flestum hlutum.
Ég man í fyrrasumar þegar við sát-
um með kakóbollana okkar og
spjölluðum saman, þú horfðir svo
björtum augum til framtíðar ykkar
mæðgnanna. Þá kom í ljós að þú
varst með krabbamein og hlutirnir
breyttust. Síðustu sólarhringarnir
á spítalanum voru þér erfiðir, en
jafnvel þá gastu séð broslegu hlið-
amar á mannlífinu og gert að
gamni þínu. Þú varst alltaf svo
þakklát og talaðir oft um það
hversu heppnar þið mæðgumar
væruð að eiga góða fjölskyldu sem
stóð með ykkur og studdi öllum
stundum og ég heyrði þig, mömmu
og Berglindi oft tala um að þið ætt-
uð bestu foreldra í heimi.
Elsku Tinna, Freyja, Sæunn,
amma, afi, langamma, mamma,
Berglind og aðrir ástvinir, Guð
styrki ykkur á sorgarstundu.
Elsku Kristín,
Eitt hýrlegt bros,
eitt hlýlegt orð frá þér
er hundrað sinnum betra og meira virði,
en þó að allir aðrir gæfu mér
öll hin dýrstu heimsins faguryrði.
(Sigursteinn Magnússon).
Guðrún Sveinbjömsdóttir.
Elsku frænka. Nú ertu farin frá
okkur, það er allt of sorglegt að
hugsa um það. Vegna þess að þá
getur maður ekki annað en grátið.
En svo minnist ég glaðværðar þinn-
ar og hlátursins sem smitaði alla
hvar sem þú fórst. Þú sást alltaf
spaugilegu hliðina á öllu, sama hvað
það var. Ef ég minntist á þig við
vinkonur mínar, sögðu þær: „Já,
frænka þín sem hlær alltaf að öllu.“
Það var svo sárt þegar þú greindist
með krabbamein en ég huggaði mig
við að hægt væri að lækna það. Svo
reyndist ekki vera.
Ég var síðust í fjölskyldunni sem
frétti af fráfalli þínu. Pabbi var að
sækja mig og vinkonu mína af úti-
hátíð á Umferðamiðstöðina. Við
hlógum mikið á leiðinni heim til
hennar. Þegar hún var farin út úr
bílnum breyttist gleðin fljótt í sorg.
Fyrir mér var þessi tími í bflnum
eins og draumur sem ég man síðan
ekkert eftir.
Elsku frænka, eins og ég hef
kallað þig síðan ég var lítil, þú ert
dáin og ég verð að sætta mig við
það. Sögurnar þínar, heimatilbúnu
lögin, ljóðin og brandararnir þínir
gleðja og gleymast aldrei.
Ég hugga mig við það að frænku
líður miklu betur núna. En ég mun
alltaf sakna hennar og minnast
hennar sem glaðlegustu og fyndn-
ustu frænku í heimi.
Elsku Tinna, Freyja, Sæunn,
amma, afi, mamma, Maja og lang-
amma, minningarnar eru perlurnar
okkar.
Kristín María Dýrfjörð.
KRISTÍN SÆUNN
GUÐBRANDSDÓTTIR
Leiðir okkar Kristínar lágu sam-
an þegar stokkað var upp í bama-
skólabekkjunum í Hlíðaskóla, og
raðað eftir einkunnum á fullnaðar-
prófi. Þá settust börnin sem voru
rétt innréttuð miðað við námsskrána
saman í úrvalsbekk gagnfræðadeild-
ar Hlíðaskóla, sem breyttist þá í
mai-gra munni í Hlíðaklaustur. Við
ýmist nutum eða kvöldumst undir
handleiðslu kennara svo sem Frið-
riks Zófussonar, Ottars Proppé,
Eddu Snorradóttur, Guðmundar
Óla Ólafssonar og fleiri.
Kristín var með svo háa einkunn á
fullnaðaiprófi að hún lenti fjarri
flestum fyrrverandi bekkjarfélögum
sínum og vinkonum, og ég missti
Dóru Bergmann, bestu vinkonu
mína, yfir í Hagaskóla. Við tvær, ég
og Kristín, vorum því báðar hálf-
vængstífðar, litum hvor á aðra, leist
vel á, og stigum saman þann hlægi-
lega fugladans sem það er að vera
unglingur á frumgelgjuárunum.
Ég hafði varla þekkt Kristínu
neitt áður, því órafjarlægð var á
milli húsanna okkar, hættuleg gata
og hringtorg. Ég bjó í Hamrahlíð 1
og hún í blokkinni efst í Eskihlíð.
Þetta reyndust bara nokkur skref
eftir að maður hafði komist yfir þá
ósýnilegu hindrun vanans að leika
sér bara við krakka í Hamrahlíð og
efri Blönduhlíð. Af nógu var að taka,
öll hús gubbandi full af krökkum.
En í gaggó stækkaði heimurinn, ný
sambönd mynduðust og það varð
strax kært með okkur Kristínu.
Hún var ekki bara bráðsnjöll á
bók, hún hafði mikla kímnigáfu og
allt hennar fólk, og svo söng hún
eins og engill, ekki bara í kórnum
með björtustu og fínustu röddinni,
heldur var hún líka djassari. Við
tókum dýrlegar syrpur saman og
upplifðum einstakt blómaskeið vin-
áttunnar, þrettán ára og kolbilaðar.
Það var ekki verra að Rristín átti
yndislega góða heimavinnandi
mömmu sem vakti okkur blíðlega
með tilbúinn morgunmat þegar ég
gisti hjá henni, sem var oft. Heima
hafði ég vanist því að hafa vekjara-
klukku og tína sjálf oní mig eitthvað
að éta eða sleppa því. Heimili Krist-
ínar var í samanburði við heimili
mitt eins og lúxus hótel með afbagðs
þjónustu, og þjónustan, móðir Krist-
ínar, var þar að auki áður en maður
vissi búin að breytast í skemmti-
kraft, sagði brandara, söng og hló
og stríddi. Þetta voru yndisleg ár!
Sumarið eftir 1. bekk í gaggó sá
ég í Tímanum að auglýst var eftir
stúlku í sveit. Ég hringdi galvösk
og ófeimin og fékk góðar viðtökur,
dóttir Magnúsar bónda á Hellum í
Landsveit, fín frú í Reykjavík, var
sú sem svaraði. Ég spurði hvort
vinkona mín gæti hugsanlega kom-
ið með. Það átti að athuga málið.
Þarna lenti ég milli tveggja nagla,
því ég var bara ráðin ein og Kristín
vildi endilega komast með. Kristín
gat verið fylgin sér, og hún sótti
fast ef hana langaði eitthvað. Ég
fór austur, hálfgerð loforð ef til vill
í athugun geta verið andstyggileg.
En þegar ég var komin austur var
Magnús bóndi slíkur höfðingi og
öðlingsmaður að hann samþykkti
að hin vitlausa þrettán ára stelpan
fengi líka að koma.
Og rann þá upp eitt dýrlegt sum-
ar. Við vorum duglegar, því þetta
var stórt heimili og gamla frúin hún
Villa hjartveik og mátti ekki vinna
þau verk sem reyndu á líkamann.
Við Kristín skúruðum því og þvoð-
um þvott og fórum yfir með bónvél^
og elduðum og vöskuðum upp og
bökuðum, meira að segja brauð,
kleinur og flatkökur. Við, algerir
ræflar, aumingjar og letingjar úr
Hlíðunum í Reykjavík, áttum nefni-
lega þegar á reyndi til dálítinn
skammt af sómahvöt og metnaði,
svo við umbreyttumst úr ónytjung-
um í held ég bara ágætar vinnukon-
ur, miðað við aldur að minnsta
kosti. Við lærðum að vinna.
Þegar gaggóárin tvö fyrstu voru
liðin fór viss ómeðvituð samfélags-
leg skilvinda í gang. Kristín var
mun greindari en ég, eftir því sem*^
ég kann að mæla slíka hluti, en hún
ætlaði þó í þriðja bekk á meðan ég
vissi djúpt inni að ég ætti að fara í
landspróf. Mamma mín og eldri
systkini voru stúdentar svo þetta
var fyrir mér hin eðlilega leið. I ná-
lægustu fjölskyldu Kristínar þótti
gott að verða gagnfræðingur eða
fara í húsmæðraskóla. Þetta varð
til þess að við Kristín lentum hvor á
sinni leið, með nýjum félögum, og
smám saman, eftir því sem tíminn
leið, fundum við að við höfðum þró-
ast í ólíkar áttir, þótt við gætum
enn hlegið og fyndum fyrir þeim
rjúkandi kærleik sem alltaf er til
staðar ef fólk hefur einu sinni nácL
því að vera náið.
Sambandið rofnaði því alveg, svo
ég sá ekki eldri dæturnar hennar
tvær nema kornungar. Ég frétti
svo af þessum hryllilega sjúkdómi,
brjóstakrabbameini, fyrir síðustu
jól og mannaði mig upp að hringja
til Kristínar. Við töluðum nokkrum
sinnum í síma eftir það, áttum löng
símtöl, en bílleysi mitt og almennur
aumingjaskapur gerði það að verk-
um að við hittumst ekld. Við ætluð-
um að hittast núna í sumar þegar
hinni erfiðu krabbameinsmeðferð*^
væri lokið.
Ég hringdi til að hanka hana á
því loforði seint í júní, vildi fá hana
með mér út í Viðey. Þá fékk ég þær
ægilegu fréttir að meðferðinni
hefði ekki fyrr verið lokið en í ljós
hefði komið að krabbinn hefði sáð
sér og meinvörp væru til staðar,
sem neyddu hana í áframhaldandi
miskunnarlausa meðferð. Ég fór til
Kristínar á spítalann, og upplifði
það, ekki í fyrsta sinn, að sjá dauð-
ann taka sínu hæga bítandi taki
ungan líkama sem mér þykir vænt
um. Það eru grimmileg endalok
móður tveggja rúmlega tvítugra
kvenna og átta ára stúlku að vit<^_
að hún er að deyja. Þetta var
hetjuleg barátta og dauði. Megi
Guð gefa sem flestum þann kraft
sem Kristín sýndi í baráttunni og
leggja vesalingunum, sem sakna
hennar svo sárt og misstu svo mik-
ið, þá líkn sem felst í lífinu sjálfu,
þrátt fyrir allt.
Þórunn Valdimarsdóttir.
Sérfræðingar
blómaskreytinfíum
við óll tækifæri
I -nblómaverkstæði
IÖINNA
SkólavörOustíg 12.
á hurni Bergstafíastrælis.
sími 551 9090
-
3ic>ma(?ú3in
öa^ðsKom
v/ FossvogsUii‘Ujuga)*ð
Stmi. 554 0500
írjiírjííjur
Upplýsingar í símum
562 7575 & 5050 925
HOTEL LOFTLEIÐIR
ICCLANOAin MOTCLt
Glæsileg KAFFIHLAÐBORÐ
FALLEGIR SALIR
/