Morgunblaðið - 10.12.1998, Blaðsíða 56

^ 56 FIMMTUDAGUR 10. DESEMBER 1998
MORGUNBLAÐIÐ
•'3
v
>
Davíð Oddsson lagði mjög hart að sér í
borgarstjórnarkosningunum 1982 og gengu
þær nærri honum líkamlega. Munaði þar
mest um þá nýbreytni í kosningastarfínu að
senda frambjóðendur út og suður á vinnu-
staðafundi til þess að ræða við kjósendur í
kaffi- og matmálstímum. Sagði hann sjálfur
svo frá: „Eg tók mér vikufrí til slíkra funda-
halda og heilsaði upp á fólk á sautján vinnu-
stöðum. Það var erfítt. Eg léttist um ein 6-7
kíló á þessari viku og Astríður vonaði að ég
yrði áfram á vinnustaðafundum . . .“
Hæstvirtur
forseti
nokkrum ái’um á ferðalagi í rútu um Norður-
land. Voru Ólafur Þ. Þórðarson og Málmfríð-
ur Sigurðardóttir, Kvennalistakona, á meðal
nefíidarmanna.
A afviknum stað stoppar rútan til þess að
Ólafur geti létt á sér. Þegai- verkinu er lokið
og Ólafur sestur inn í bílinn á ný segir hann
glaðhlakkalega, að nú sé hann búinn að bjarga
náttúru Islands á þessum stað. Samstundis
heyrðist í Málmfríði:
„Þetta hlýtur þá að hafa verið geldinga-
hnappur."
„Tæplega helmingurinn," svaraði Sverrir
án þess að blikna.
Þegar Árni Johnsen flaug í gegnum gatið
fræga við Dyrhólaey, sem þótti alldjai-ft
miðað við aðstæður, er sagt að keppinautur
hans og flokksbróðir, Eggert Haukdal, hafi
spurt eins og annars hugar:
„Gátu þeir ekki fengið stærri flugvél?“
Eftir að Bjarni Guðnason hraktist úr Sam-
tökum frjálslyndra og vinstrimanna flutti
hann einu sinni mikla þingræðu þar sem
hann réðst meðal annars á Hannibal Valdi-
marsson og mælti eitthvað á þessa leið:
„Og þegar hann var búinn að kljúfa þrjá
stjórnmálaflokka og gat ekki klofið fleiri,
fór hann vestur í Selárdal og klauf skíð, til
þess að þjóna þó klofningslund sinni með
einhverjum hætti."
Eitt sinn hélt stjórnarandstaðan uppi
málþófí og hafði Svavar Gestsson, þá þing-
flokksformaður Alþýðubandalagsins, lagt á
ráðin um tilhögun þess af hálfu sinna
manna. Hjörleifur Guttormsson var fyrstur
í ræðustól. Hann talaði lengi, enda vel
nestaður af lesefni, en nákvæmlega klukk-
an korter i sex átti næsti ræðumaður að
taka við, samkvæmt áætlun þingflokksfor-
mannsins. En þegar ekkert bólaði á næsta
ræðumanni greip Svavar til þess ráðs að
senda Hjörleifi lítinn miða þar sem á stóð:
„Geturðu talað til korter yfir?“ Hjörleif-
ur svaraði um hæl:
„Korter yfír hvað?“
Ragnar Arnalds, þáverandi formaður Al-
þýðubandalagsins, var eitt sinn í ræðustól á
Alþingi og hikstaði þá eitthvað á orðunum
„óeðlilegur dráttur". Um leið heyrðist í Garð-
ai-i Sigurðssyni, flokksbróður Ragnai-s frá
Vestmannaeyjum:
„Hvað telur háttvirtur þingmaður hæfilegan
drátt?“
Vorið 1959 kom fulltrúaráð sjálfstæðisfé-
laganna í Austur-Húnavatnssýslu saman til
að ákveða framboðslistann í komandi alþing-
iskosningum. Flestir gerðu ráð fyrir að Jón
Pálmason yrði í framboði eins og áður en þá
kvaddi Páll Kolka héraðslæknir sér hljóðs og
mælti:
„Ég hefí nú verið héraðslæknir hér í sýslu
síðan 1934 eða í 25 ár og mér þykir sann-
gjarnt að ég verði þingmaður eftir svo langa
læknisþjónustu."
Þá svaraði Jón Pálmason:
„Ég hefi nú verið þingmaður þessa kjör-
dæmis í rösk 25 ár og ég geri ekki kröfu til
þess að verða héraðslæknir."
Féll þá niður allt tal um Kolkuframboð.
Fjárveitinganefnd Alþingis var fyrir
Borgarstjórnarflokkur Sjálfstæðisflokks-
ins hélt fund á Hótel Borgarnesi snemma
árs 1982, meðal annars til þess að velja
borgarstjóraefni í hönd farandi kosninga
sem halda átti um vorið. Þeir funduðu á efri
hæð hótelsins en árshátíð Alþýðubandalags-
félags Mýrasýslu var á neðri hæðinni. Davíð
Oddsson þurfti að skreppa út í bíl sinn til að
ná í skjöl þegar hann heyrði söng úr sal
allaballanna:
„Island úr NATO, herinn burt“ Davíð
bætti þegar við og söng hárri röddu úr and-
dyrinu:
„ísland í NATO, herinn kjurt.“ Þetta var
það síðasta sem Davíð mundi í bili því einn
allaballanna sló hann niður þannig að hann
steinrotaðist. Davíð lýsti þessu þannig síð-
ar:
„I gamla daga var ógurlega gam-
an að sjá John Wayne slá þessa
kalla kalda, en það er ekki eins
gaman að verða fyrir því sjálfur."
í bókinni Hæstvirtur forseti, gamansögur af íslenskum
alþingismönnum, er komið víða við, sem sést hvað best
á efnisyfírliti bókarinnar. Þar má meðal annars sjá
kaflaheiti eins og; Eiturbyrlarinn í Valhöll, Munurinn
7 ' ' ' '
á Olafí og Bjarna Ben, Versti grikkur Hriflu-Jónasar,
Skýst þó skýrir séu og Illkvittni. Þá eru margir kaflar
helgaðir einstaklingum og reynslu þeirra. Davíð Odds-
son ríður á vaðið og svo koma þeir hver á fætur öðr-
------7----------------------------------------------
um; Olafur Thors, Hriflu-Jónas, Helgi Seljan og fleiri
og fleiri. Skal nú gripið vítt og breitt niður í bókinni:
Ólafur Thors var eitt sinn að
koma á fund í kjördæmi sínu suður
með sjó. Unglingspiltar nokkrir,
sem voru honum mótsnúnir, höfðu
safnast saman skammt frá fundar-
staðnum og ætluðu þeir að gera að-
súg að honum. Ólaf grunaði þetta og
þegar hann sá strákaskarann, bað
hann bílstjórann að stoppa, stökk út
og sagði við þá er fremstir stóðu:
„Getið þið nokkuð sagt mér,
drengir, hvar hægt er að pissa
hérna?“ Við þetta rann mesti eld-
móðurinn af uppreisnarseggjunum
og bentu þeir þingmanninum góð-
fúslega á hentugan stað til verks-
ins.
Oft var hart deilt á Ólaf. Eftir
eina slíka orrahríð á fundi nokkrum
sté hann í pontu og sagði:
„Það þýðir ekkert fyrir ykkur að
skamma mig. Ég er löngu kominn
með sigg á sálina."
Við annað tækifæri var þetta
kallað fram í ræðu Ólafs: „Það er ég
viss um, Ólafur, að þú þekkir ekki einu sinni
muninn á þorski og ýsu!“
Ólafur svaraði að bragði:
„Ég þekki þó að minnsta kosti muninn á
þér og þorski og það er meira en margir
gera.“
Þingmaður einn hafði mjög að orðtaki,
„að mínu viti“ um hvaðeina. Einu sinni þeg-
ar hann hafði þrástagast á þessu í ræðustól
greip Björn Pálsson á Löngumýri, sem var
orðheppinn með afbrigðum, fram í fyrir
honum með þessum orðum:
„Hvað er háttvirtur þingmaður alltaf að
tala um það sem ekki er til.“
Eggert Haukdal sat á Alþingi fyrir Sjálf-
stæðisflokkinn 1978-1995 (utanflokka þó 1979-
1980). Hann býr á Bergþórshvoli í Landeyj-
um, nokkuð umdeildur eins og gengur.
Eitt sinn sátu nokkrir menn í hóp og
ræddu af kappi um herra Haukdal og sýnd-
ist sitt hverjum. Sverrir Hermannsson var í
þessum hóp og þagði, aldrei þessu vant,
þangað til allir aðrir voru þagnaðir. En
mælti svo:
„Mikið helvíti var að karlinn skyldi ekki
vera heima á Bergþórshvoli þegar brennan
var.“
Sverrir var einhverju sinni spurður hversu
margir ynnu í ráðuneyti hans.
• Bókarhciti cr Hæstvirtur forseti og undir-
titill Gamansögur af islcnskuin alþingismönn-
um. Ritstjórar eru Guðjón Ingi Eiríksson og
Jón Hjaltason. Utgefandi er Bókaútgáfan Hól-
ar. Bókin er 190 bls. Leiðbeinandi vcrð kr.
2.890.
Það var á fyrsta þingflokksfundi Alþýðu-
bandalagsins eftir alþingiskosningarnar 1979.
Er Lúðvík hafði lagt línuna fyrir komandi vet-
ur horfði hann yfir gleraugun á Guðrúnu
Helgadóttur, sem þá var nýliði á Alþingi og
eina konan í þingflokki Alþýðubandalagsins,
og sagði ákveðið:
„Þið verðið að skilja það, strákar, en þetta
verður að vera svona.“
Frumvarp til laga um Sinfóníuhljómsveit
Islands var eitt sinn til umræðu í Sameinuðu
Alþingi. Sýndist sitt hveijum og tóku margir
til máls. Éinn þeirra var Þorvaldur Garðar
Kiástjánsson, Sjálfstæðisflokki. Talaði hann á
móti lagasetningu, taldi hana óþaifa og bætti
þessum rökstuðningi við:
„í þrjátíu ár hefur Sinfóníuhljóm-
sveitin ekki haft nein lög. Engin lög.“
Um leið birtist Garðar Sigurðsson
I dyrunum og segir: „Nú, hvað í
ósköpunum hefur hún þá verið að
spila í öll þessi ár?“
Mannfræðingurinn Sigríður Dúna
Ki-istmundsdóttir, eiginkona Frið-
riks Sophussonar fyrrverandi fjár-
málai-áðhen'a úr Sjálfstæðisflokkn-
um, sat á Alþingi fyrii- Kvennalistann
í eitt kjörtímabil. Hún var oft með
nokkuð úfíð hár og þegai' Garðar var
eitt sinn spurður að því, hvort hann
hefði séð téða þingkonu ansaði hann:
„Ætli hún sé ekki úti í garði að
hræða fugla."
Guðni Ágústsson, þingmaður
Sunnlendinga frá Brúnastöðum, er
með orðheppnustu þingmönnum.
Hann er einn af varaforsetum þings-
ins og hefur þann biblíulega eigin-
leika að geta hastað á hafið þegar
róstur eru uppi meðal þingheims. I
forsetastóli tónar hann stundum eins
og helgur maður og kemur þing-
heimi gjaman til að hlæja með því
einu að breyta tónfalli raddarinnar.
Stundum er hann líka fyndinn án
þess að ætla sér.
Á liðnu vori vom fluttar margar
gríðarlangar ræður. Undir einni
sh'kri kom kerskinn þingmaður að máli við
Guðna í forsetastóli og spui’ði hvort hann ætl-
aði ekki að gera hlé svo ræðumaður gæti létt á
sér.
„Þess þarf ekki,“ svaraði Guðni með vand-
lætingarsvip. „Sérðu ekki að þetta kemur allt
út um munninn?“
EgOl Jónsson á Seljavöllum, alþingismaður
Sjálfstæðisflokksins, var einhverju sinni að
spjalla um pólitík við Helga Seljan, þáverandi
þingmann Álþýðubandalagsins, og sagði hróð-
ugur:
„Ég er fæddur sjálfstæðismaður, hef lifað
og hugsað eins og sjálfstæðismaður og mun
kveðja þennan heim sem sjálfstæðismaður."
Þá sla-app út úr Helga:
„Ja, þú reiknar ekki með því að þroskast
mikið á h'fsleiðinni, Egill minn.“
Þegar foi-mannsslagurinn í Alþýðuflokkn-
um stóð sem hæst hitti Jón Kristjánsson al-
þingismaður Sighvat Björgvinsson samþing-
mann sinn og fór að hafa orð á því hvað Sig-
hvatur væri orðinn grannur og spengilegur en
sagði svo:
„Já, þú ert náttúrlega að reyna að fara í föt-
in hans Jóns Baldvins."