Morgunblaðið - 15.01.1999, Blaðsíða 46

FÖSTUDAGUR 15. JANÚAR 1999
MINNINGAR
MORGUNB L AÐIÐ
MARGRET
ÞÓRÐARDÓTTIR
+ Margrét Þórð-
ardóttir fæddist
á Reykjum á Skeið-
um 22. ágúst 1907.
Foreldrar hennar
voru Þórður Þor-
steinsson bóndi á
Reykjum, f. 9. júlí
1877, d. 25. mars
1961, og kona hans
Guðrún Jónsdóttir,
f. 19. febr. 1879, d.
15. nóv. 1980.
Margrét giftist
Einari Asgeirssyni
frá Vesturkoti 19.
okt. 1929. Foreldrar
Einars voru Asgeir Jónasson og
Þorbjörg Guðmundsdóttir.
vogskirkju
höfnin klukkan 11.
Börn Einars og
Margrétar: 1) Ey-
steinn, f. 15. nóv.
1931, k. Sigríður
Sigurðardóttir, f. 7.
apríl 1939. 2) Ás-
geir, f. 11. des.
1936, k. Björg Sig-
urðardóttir, f. 9.
feb. 1940. 3) Dag-
bjartur, f. 20. ág.
1942, d. 6. des. sama
ár. 4) Ingibjörg, f. 2.
ág. 1950, m. Jóhann
Geir Guðjónsson.
Utför Margrétar
fer fram frá Foss-
í dag og hefst at-
Margrét Þórðardóttir frá Reykj-
um á Skeiðum er látin. Hún var
elst þrettán barna þeirra Guðrúnar
Jónsdóttur og Þórðar Þorsteins-
sonar.
Magga var dæmigerð elsta syst-
ir í stórum systkinahópi, alla tíð
fannst henni hún bera ábyrgð á
systkinum sínum og þá sérstaklega
yngstu bræðrunum, þeim Hjalta,
Ingvari og Vilhjálmi. Við Ingvars-
börnin, sem þetta ritum, áttum því
láni að fagna að umgangast hana
töluvert á uppvaxtar- og þroskaár-
um okkar, við stunduðum öll nám í
Reykjavík og þær voru ófáar heim-
sóknirnar í Eskihlíð 12a til Möggu
og Einars. A heimili þeirra áttum
við öruggt skjól, þau fylgdust vel
með því sem við höfðum fyrir stafni
og reyndust okkur eins og bestu
félagar þótt aldursmunurinn væri
allnokkur. I gegnum okkur gátu
þau fylgst með því sem var að ger-
ast á Reykjum. Einar spurði um
búskapinn og þó sérstaklega féð,
vildi fá að vita allt um heimtur af
fjalli, hornahlaup á lífgimbrum og
fleira í þeim dúr. Magga hafði
meiri áhuga á fréttum af fólkinu og
þá sérstaklega af bræðrum sínum.
Engri heimsókn lauk án þess að við
þægjum góðgerðir, heimabakað
bakkelsi í hæsta gæðaflokki.
Magga var mikil hannyrðakona
og voru okkur gjaman sýndir nýir
heimasaumaðir kjólar, löberar og
milliverk. Hún lagði mikið upp úr
því að vera fínt klædd og vel til
höfð, naut á efri árum umhyggju
og aðstoðar Ingu dóttur sinnar í
þeim efnum.
Okkur er það ofarlega í huga
þegar við rifjum upp samveru-
stundimar með Einari og Möggu
hvað þau vom samhent og innilega
hrifm hvort af öðru alla tíð.
Við erum þakklát fyrir að hafa
átt þau að sem vandaðar fyrir-
myndir og bakhjarla í umróti
Reykjavíkurlífsins.
Sveinn, Guðrún, Steinunn
og Erna Ingvarsbörn.
SVEINN SUMARLIÐI
MAGNÚSSON
+ Sveinn Sumar-
liði Magnússon
fæddist á Bolungar-
vík 2. desember
1921. Hann Iést á
Landakotsspítala
24. desember síðast-
> liðinn og fór útför
hans fram frá
Kópavogskirkju 30.
desember.
Nú er afí okkar far-
inn. Hann var með
alzheimer síðustu tutt-.
ugu ár ævi sinnar. Þó að
við ættum von á brott-
fór hans lengi, er alls ekki hægt að
búa sig undir að svo mikill maður fari.
Afi var í eðli sínu blíðlyndur og
brosmildur barnamaður. Hann átti
fímm börn með henni ömmu og ell-
efu barnabörn og þrjú
barnabarnabörn. Ávallt
þótti honum gaman að
fá öll börnin sín í heim-
sókn. Við áttum marg-
ar góðar samveru-
stundir með honum og
hann kenndi okkur
margt á lífsleið okkar,
svo sem að spila á spil,
tefla, teikna, róla og
njóta náttúrunnar.
Hann var mikill áhuga-
maður um varðveislu
íslensku tungunnar og
leiðrétti okkur ef við
t.d. slettum ensku, eins
og þegar við vorum að
kveðja og sögðum „bæ, bæ“ þá átti
hann til að skopast og spyrja glettn-
islega: „Hva, ertu að fara í bæinn?“
Hann fór ungur í Stýrimannaskól-
ann og gerðist stýi'imaður. Mörgum
árum ævi sinnar eyddi hann á sjón-
um. Eftir að hann hætti á sjónum
var hugur hans samt oft á tíðum
fastur við sæinn. Osjaldan vorum við
með afa úti í bflskúr að gera að net-
um. Á meðan sagði hann okkur sög-
ur og fræddi okkur um fiskana sem
voru fastir í netunum.
Listamaðurinn Svenni afi málaði
mikið af landslagsmyndum. Til eni
mörg málverk eftir hann sem hanga
í stofum hjá ættingjum og vinum.
Hann hafði alltaf gaman af að gefa.
Svenni afí mátti hvergi aumt sjá.
Hann lagði ávallt'sitt af mörkum fyrir
þá sem áttu um sárt að binda. Hann
vai’ mikil félagsvera og átti marga
vini og kunningja úti um allan bæ.
Stundum vorum við hjá afa ef
amma skrapp í bæjarferð og iðulega
spurði hann hvort amma hefði farið,
sem sýndi okkur það hve vænt hon-
um þótti um hana Kristjönu sína.
Við vitum að þú hvflir nú í faðmi
Guðs, afi okkar.
Guð blessi þig, amma, og gefí þér
styrk.
Kristjana Elínborg, Helga
María, Ragnhildur Guðrún.
> SIGRÍÐUR KRISTJANA
JÓNSDÓTTIR
+ Sigríður Kristjana Jónsdótt-
ir fæddist í Reykjavík 30.
júlí 1936. Hún andaðist á heimili
sínu, Brautarholti, Kjalarnesi,
30. desember siðastliðinn og fór
útför hennar fram frá Foss-
vogskirkju 9. janúar.
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 ♦ Síxni 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
Elsku Systa, að heilsast og
kveðjast er lífsins gangur. Það er
alltaf gaman að heilsa góðu fólki og
enn betra ef þróast með því trygg
vinátta. Þú ert ein af þeim er mér
þótti varið í að heilsa uppá, þegar
ég ung kona flutti á Kjalarnesið
fyrir rúmum 25 árum. Frá þeim
degi hefur alltaf verið mannbæt-
andi að koma til ykkar Páls, sjá
börnin ykkar blómstra í faðmi ykk-
ar. Þar var þitt hlutverk einstakt
og stórt. Börnin voru stolt þitt og
hamingja.
Það er viss sátt við hvíldina
löngu, að hafa skilað svo stóru hlut-
verki með slíkum sóma er speglast
í þínum fallega barnahóp. Þegar
þau voru smá, alltaf kurteis, alltaf
glöð, öll útprjónuð og strokin af
höndum mömmu. Er þau stækk-
uðu útskrifuðust þau með góðum
vitnisburði hvert af öðru í aldurs-
röð með hvíta kolla og áfram er
haldið að mennta sig. Áfram glæsi-
leg og kurteis og áfram falleg bros
þegar þau heilsa.
Það eru ekki ýkja margir er geta
státað sig af 6 glæsilegum minnis-
vörðum eftir sinn dag. Þú lagðir til
hliðar starfsmenntun þína til að
sinna þínum myndarlega barna-
hóp. Það er viss hjúkrun í því að
ala upp vel gerða einstaklinga, þar
kom nám þitt ekki síður að notum.
Frá þér mátti ekkert fara óvandað,
ekkert hálfklárað og ekkert ljótt né
ósatt. Að eiga tryggan vin er dýr-
mætt, algengara er að eignast
kunningja. Þú varst heiðarleg og
trygglynd, það eru fágætir kostir.
Þú samgladdist fólki er vel gekk og
öfundaðir aldrei. Þú hafðir stórt
hjarta í erfiðleikum og sorgum
þeirra er minna máttu sín. Þú varst
auðsæranleg af ósanngjörnum og
óheiðarlegum höggum, vegna þess
að þú beittir þeim aldrei sjálf.
Állt þetta, elsku Systa, fékkst þú
endurgoldið í veikindastríði þínu,
af þeim sem elskuðu þig og voru
þér tryggir, kunnu að meta þessa
einstöku kosti þína. Eiginmaður,
börnin, tengdasynir og barnabörn
umvöfðu þig og elskuðu. Tryggða-
bönd hjúkrunarsystra þinna sem
skilja best lífíð og sorgina voru þér
alltaf nálæg. Móðir þín og systkini
og bestu vinir voru öll tilbúin að
rétta hjálparhönd og sýna þér
hversu mikils þau mátu kosti þína,
ást og umhyggju.
Það er sanngjarnt að gráta móð-
ur sína, ástvin og vin, en gott er að
ylja sér um ókomna framtíð að
hafa átt þig að og taka til fyrir-
myndar kosti þína og umhyggju
fyrir lífínu. Fyrir allt þetta ber að
þakka.
Nú er komið að þeirri stundu,
Systa mín, sem við syrgjum sárt,
það er að kveðjast.
Nú kveð ég þig, hamingju og heilladís
í himnaríki er sælan vís.
Við sjáumst aftur er sólin rís
á sumrinu eilífa í Paradís.
(Geir G. Gunnlaugsson.)
Þín
Hjördís og fjölskyldari
í Vallá.
Við systkinin kveðjum þig nú,
elsku amma í Hlíðum, eins og þú
hést í hugum okkar alla tíð.
Við sjáum þig nú fyrir okkur
hlaupa léttstíga eins og ævinlega í
sterklegt fangið á afa sem þú hef-
ur saknað svo sárt. Já, það hafa
orðið fagnaðarfundir eins sam-
rýnd og þið alltaf voruð, kunnuð
hreinlega ekki að vera hvort án
annars.
Við munum alltaf eiga með
okkur yndislegar minningar úr
Eskihlíðinni og öllum ferðalögun-
um okkar saman um landið, þótt
oft væri kátt á hjalla, sungið og
trallað, fannst þér mikilvægt að
við lærðum góða siði og aldrei
fórum við að sofa án þess að fara
með bænirnar sem þú kenndir
okkur.
Ekki minnkaði umhyggja þín og
ást þegar við urðum eldri og eign-
uðumst fjölskyldur. Vakin og sofin
yfír velferð okkar, og bærust ein-
hverjir erfiðleikar í tal varst þú
fljót að sannfæra okkur um hversu
lánsöm við værum í raun að eiga
hvert annað. Þannig varstu. Það
fóru allir ánægðir frá ömmu.
Elsku pabbi, Eysteinn og Inga,
okkur er það huggun að eiga sam-
an minningu um yndislega móður
og ömmu.
Þórey Birna, Einar,
Margrét og Ásgeir.
Margs er að minnast þegar
kona í hárri elli er kvödd. Magga
var hún alltaf kölluð og var elst 13
systkina frá Reykjum. Það var
ávallt glatt á hjalla þegr þau
Magga og Einar komu í heimsókn.
Magga hafði sérstakt lag á að
koma okkur börnunum til við sig
jafnt við að raka með hrífu eða í
„síðastaleik". Við munum vel þeg-
ar við fengum þær systurnar í elt-
ingaleik úti á túni, því þær voru
alltaf í kjól, og okkur fannst þær
flinkar að hlaupa í kjólnum og
hlógu mikið af þessu öllu.
Magga átti alltaf vissan sess í
hugum bræðra sinna á Reykjum.
Á námsárum okkar systkinanna í
Reykjavík vorum við alltaf vel-
komin í Eskihlíðina á heimili
þeirra hjóna, sem var vinnustaður
Möggu og bar merki um myndar-
legt handbragð hannyrðakonu. Þá
settist hún niður með manni,
spurði frétta úr sveitinni, og hjálp-
aði okkur að leysa ýmis vandamál.
Þetta voru oft notalegar og upp-
byggjandi stundir.
Hún gaf okkur gjarnan mjólk
og kökur og ef henni fannst maður
ekki gera þeim verðug skil sagði
hún: „Er þetta kannski vont?“
Hún vildi gjarnan fá fréttir úr
skemmtanalífinu og spurði þá oft:
„Á ekki að fara á eitthvert
„stredderí" í kvöld?“
En nú seinni árin urðu dagarnir
langir í sjónleysi og heyrnardeyfð.
En stutt var í kímni og kátínu ef
einhver kom til hennar.
Við börn Silla og Bjarna vottum
fjölskyldunni dýpstu samúð okkar
og þér, elsku Magga, þökkum við
allar góðar minningar og vinarhug
sem þú sýndir okkur alla tíð.
Systkinin Reykjum.
MAGNEA KATRÍN
ÞOR VARÐARDÓTTIR
Það var fimmtudags-
morguninn 17. desem-
ber sl., sem mamma
hringdi í mig og sagði
mér að Kata væri dáin.
Það var sem köld vatnsgusa fyrir
mig að fá þær fréttir þó að ég vissi
að það gæti brugðið til beggja vona.
Það var samt erfitt að segja sex ára
gamalli dóttur minni frá því að Kata
amma væri dáin. Hún vissi samt að
hún hefði verið veik og hafði einu
sinni fylgt henni á spítalann. Sú
stutta varð hugsi þegar ég færði
henni fréttirnar, þagði í smástund
en sagði svo: „Já, en mamma, nú er
Kata amma orðin engill hjá Guði.
Sálin hennar er þar en líkaminn fer
ofan í jörðina.“ Fyrir henni var
þetta einfalt og augljóst. Hún var
líka hissa í jarðarförinni þegar full-
orðna fólkið fór að gráta. Henni
fannst það óþarfi því að Kata amma
var ekki lengur lasin og var þar að
auki komin til Guðs. Eg vissi líka að
nú leið Kötu vel; hún þurfti ekki
lengur að berjast til þess að ná and-
anum. Nokki-um dögum síðar
spurði dóttir mín samt: „Mamma, af
hverju er Kata amma dáin?“ Það
varð fátt um svör hjá mér. Þetta er
ein af þeim spurningum, sem eríltt
er að svara þannig að sex ára barn
skilji.
Kata var eitt af fórnarlömbum
„hvíta dauðans" eins og berklarnir
voru kallaðir. Henni var ungri kippt
út úr lífinu, aðeins 22 ára gamalli,
og hún þurfti að eyða mörgum ár-
um á spítala. Á spítalanum kynntist
hún afa, bónda úr A-Húnavatns-
sýslu, sem hafði líka fengið berkla.
Þau urðu ástfangin og ákváðu að
eyða lífinu saman. Já, Kata var
konan hans afa; kona sem ég var
búin að þekkja allt mitt líf; kona,
sem var, að því er mér fannst,
órjúfanlegur hluti af lífí mínu og
dóttur minnar. Kata
amma, eins og dóttir
mín kallaði hana, var
eina langamman, sem
hún þekkti. Henni
fannst gaman að koma
til Kötu ömmu, setjast
á kollinn við eldhús-
borðið og fá kók í stórt
glas og meðlæti með.
Það var alltaf eitthvað
gott til hjá Kötu ömmu
eins og hún sagði.
Þegar ég var lítil
stelpa fannst mér
alltaf gaman að koma
til afa og Kötu á Hval-
eyrarbrautina í Hafnarfirðinum.
Við fórum stundum í Hafnarfjarð-
arstrætó í heimsókn til þeirra,
mamma, Steinar bróðir og ég. Þeg-
ar til þeirra kom var það stóri skáp-
urinn á langa ganginum, sem freist-
aði lítilla putta. Hann var nefnilega
fullur af alls kyns dóti, sem Þor-
varður frændi hafði átt og við feng-
um að leika okkur með. Eg leit upp
til Þorvarðar frænda þegar ég var
yngi-i. Hann var svo stór og svo átti
hann líka kærustu, hana Gunnu,
sem mér fannst svo sæt. Þegar við
krakkarnir höfðum leikið okkur
einhverja stund á ganginum brást
það ekki að Kata kallaði á okkur til
að við fengjum nú eitthvað í gogg-
inn. Það var svo spennandi að fá
kók og gotterí með. Eftir að ég
eignaðist dóttur mína rifjaðist allt
þetta upp fyrir mér þegar við fór-
um í heimsókn til Kötu. Sagan end-
urtók sig og enn var Kata hluti
hennar þó að afi væri löngu dáinn.
Sorgir og vonbrigði þessa lífs
hafa án efa oft gengið nærri Kötu
en ekki tókst þeim að vinna á lífs-
gleði hennar. Kata var alltaf til
staðar og mér fannst ég alltaf geta
talað um allt við Kötu. Það er und-
arleg tilhugsun að eiga eftir að fara
framhjá blokkinni í Bogahlíðinni,
þar sem afi og Kata bjuggu, án
þess að líta inn og fá kaffisopa og
spjalla. Við því er ekkert að gera;
Kata er farin og við sem þekktum
hana erum ríkari eftir. Það munar
um liðsstyrk Kötu til allra góðra
verka í hennar nýju heimkynnum.
Guð blessi minningu Kötu.
Soffía Anna Steinarsdóttir,
Húsavík.
+ Magnea Katrín
Þorvarðardóttir
fæddist í Reykjavík
10. október 1923.
Hún lést á Vífils-
staðaspítala 17. des-
ember síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Fossvogs-
kirkju 28. desem-
ber.