Morgunblaðið - 15.01.1999, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
SIGURÐUR HAFÞÓR
SIGURÐSSON
+ Sigurður Haf-
þór Sigurðsson
fæddist í Hafnar-
firði 9. maí 1955.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu 15. desember
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Bústaðakirkju 29.
desember.
Fallinn ert þú hjartans
hlynur,
hér er nú svo hljótt.
Ég er klökkur, kæri vin-
ur,
kallið kom svo fljótt.
Harmur er í hjarta mér,
horfmn þú í sólar skin.
Haffi, égvilþakkaþér
þínar stundir, elsku vin.
Sem átti ég bestar bróður með,
bjartar man ég þær.
Með ást og þökkum þig ég kveð,
þú ert mér alltaf kær.
(A.S.)
Jón Þór Sigurðsson.
Ég var staddur úti á sjó þegar
ég fékk þær fréttir að Haffi væri
dáinn. Mig setti hljóðan og sleppti
öllu sem ég var að gera og sagði:
Ég get ekki trúað því, ég get ekki
trúað því. Þar sem samband við
land var ekki of gott vonaði ég í
lengstu lög að þetta væri misskiln-
ingur. Ég var sem lamaður, þetta
gat ekki verið rétt, þetta var ekki
sanngjarnt. Ég bað meira að segja
Guð að taka mig heldur en Haffa.
En Guðs er vHji og við það ræður
enginn. En þetta er svo óraunveru-
legt að eftir að ég kom í land gat ég
ekki trúað því að ég ætti ekki eftir
að hitta Haffa vin minn í þessu lífi.
Og nú þegar útfór hans hefur farið
fram get ég loks skilið
að hann er allur. Guð
geymi þig, elsku vimu-,
og eins og þú sagðir
eitt sinn við mig: Þar
sem ég fer langar þig
að fara líka. Vertu
viss, Haffi minn, við
eigum eftir að hittast
aftur.
Kynni okkar Sig-
urðar Hafþórs eða
Haffa eins og ég kall-
aði hann alltaf hófust
þegar hann réði sig
sem bílstjóra hjá Fisk-
vinnslunni á Bíldudal
hf. og þótt við hefðum verið kunn-
ugh' fyrir tókst strax með okkur
vinátta sem hélst alla tíð. Ég kunni
vel að meta þennan unga og dug-
lega mann sem glímdi við alla erf-
iðleika með bros á vör. Eitt var
ekki til í hans fari en það var reiði.
Ef honum mislíkaði eitthvað leit
hann aðeins tO hliðar og taldi upp
að tíu og svo kom brosið aftur. At-
vikin höguðu því síðan svo til að við
urðum saman verkstjórar hjá
Trostan ehf. á Bíldudal. Þar náðum
við vel saman í okkar starfi. Haffi
hafði alltaf áhyggjur af því hvort
ég kæmist nógu snemma heim,
hann skyldi vinna öll kvöld og það
eru ómældir allir þeir snúningar
sem hann tók af mér í sambandi
við vinnuna. Haffi var þannig að
hann vildi vita upp á hár hvað hon-
um bar að sjá um í vinnslunni og
þau eru ótalin kvöldin sem við sát-
um saman að ræða hvað við gætum
gert best næsta dag. Alltaf var
hann fyrstur af stað á morgnana og
oft síðastur út að kvöldi. En því
miður stóð þetta fyi'irtæki á brauð-
fótum sem gleymst hafði að baka
og gerði það okkar vinnu þeim mun
erfiðari. Það voru mörg kvöld og
margar helgar sem við Haffi stóð-
um og veltum fyrir okkur hvernig
við björguðum morgundeginum.
MINNINGAR
Við reyndum hvað við gátum að
halda þessu drasli gangandi og oft
vora lausnir okkar snjallar. Ég var
oft búinn að segja: Nú förum við
heim, en Haffi vildi aldrei gefa sig
fyrr en allt var orðið klárt.
Aldrei man ég eftir að Haffi
fengi þakkir fyrir þessi störf sín og
fórnfýsi fyrir sitt fyrirtæki. Þvert á
móti var hann bitbein þeirra sem
réðu og margra annarra. Oft var
hann að tala máli fyrirtækisins og
reyna að verja heiður þess, án þess
að fá nokkrar þakkir fyi'ir. Enda
var það svo að við vissum aldrei
hver átti fyrirtækið. Og margar
nætur unnum við við að umpakka
vöru vegna þess að það var kominn
nýr söluaðili.
Alltaf þegai' við höfðum unnið
fram á nótt sagði Haffi: Ég mæti í
fyramálið og þú hvílir þig, og þegar
ég hafði orð á að við ættum ekki að
láta fara svona með okkur svaraði
hann alltaf: „Okkar tími kemur.“
En það eru orð að sönnu, okkar
tími kemur, Haffi minn, þótt ég
hefði átt von á að það yrði í þessu
lífi, en okkar tími kemur og ég veit
að þegar ég hitti þig hinum megin
áttu til að hlæja og segja: „Ég hélt
að þú ætlaðir aldrei að koma.“
Það þarf ekki mínar bænir, Haffi
minn, til að góður Guð geymi þig
og varðveiti. Þú varst búinn að
vinna til þess sjálfur og orð mín
eru máttlaus við hlið verka þinna.
En elsku Gunna, Eva og Þröstur,
sorg ykkar er mikil og þótt við hin
syrgjum getum við aldrei sett okk-
ur í ykkar spor. Megi góður Guð
hjálpa ykkur í ykkar miklu sorg og
sorgin er mikil, en verið samt þakk-
lát fyrir samveruna við hinn góða
dreng, Sigurð Hafþór Sigurðsson.
Haffi minn, ég kveð þig, góði vin-
ur. Hafðu þökk fyrir allt og allt. Þú
kvaddir á tímum ljóss og friðar og
þannig verður minning þín.
Minning sem aldrei dofnar,
minning sem aldrei fer,
minning sem aldrei sofnar,
minning sem alltaf er.
Þinn vinur og félagi,
Jakob Kristinsson.
BJARNI
GUÐMUNDSSON
+ Bjarni Guðmundsson fædd-
ist á Hesteyri við ísaijarðar-
djúp 26. júlí 1900. Hann lést á
Hrafnistu í Reykjavík 4. janúar
síðastliðinn og fór útför hans
fram frá Neskirkju 11. janúar.
Vinur okkar, öldungurinn
Bjarni Guðmundsson, er látinn.
Þegar við vinkonurnar kynntust
honum fyrst fyrir tæpum 20 árum
á Reynimel 43 var hann nýorðinn
ekkjumaður og sagði okkur þá að
hann væri þegar albúinn að kveðja
þennan heim eftir langa og oft erf-
iða ævi. Hann skuldaði engum
neitt, eins og hann sagði og var
sáttur við guð og menn. Sem betur
fór auðnaðist honum og okkur að
eiga saman nokkur yndisleg ár á
Reynimelnum. Börnunum okkar
var hann jafnan sem vís öldungur,
ákveðinn og fastur fyrir og kenndi
þeim með fasi sínu og framkomu
þær lífsins dyggðir sem við, af
veikum mætti, vorum að reyna að
innræta með þeim með fátækleg-
um orðum. Undirlægjuháttur og
gunguskapur voru eitur í hans
beinum, heiðarleiki skyldi hafður
að leiðarljósi, orð skyldu standa
svo halda mætti stolti sínu og
reisn þótt kjör væru bág. Og orð
Bjarna voni trygg og ráð hans
traust.
Undir virðulegu og oft þóttaíúllu
fasi leyndist síðan prakkarinn og
grínistinn Bjarni. Ónnur sú sem
þetta ritar minnist þess þegar hún
fluttist með son sinn ungan í kjall-
araíbúð hans á Reynimel 43 þar
sem hann bjó sjálfur fyrir ofan.
Gengið hafði verið frá leigu og „aUt
klárt“ eins og hann sagði sjálfur. Á
leiðinni upp stigann sneri hann sér
allt í einu við og sagði mjög hvasst:
„Svo vil ég engan hávaða hér.“ Við-
komandi skalf á beinunum, en hugs-
aði samt að sem betur fer kæmi nú
ekki til þess. En Bjarni hélt áfram:
„Ég er farinn að heyra illa svo ég
nota heymartæki meðan ég horfí á
sjónvarpið. AHur annar hávaði trufl-
ar. Svo ég vil hafa þögn fram til
klukkan ellefu þegar ég fer að sofa.
Eftir það máttu hafa eins hátt og þú
vilt!“ Svo skáskaut hann augunum
framundan hvössum biúnunum og í
þeim dansaði sú óborganlega kímni
sem einkenndi hann ásamt með-
fæddum virðuleika og reisn.
Meðal náttúmþjóða er orðið öld-
ungur viðhaft um þann sem ekki er
aðeins aldraður, heldur er jafn-
framt vitur, framsýnn og gefur góð
ráð. Þeim ber stærsti virðingar-
sessinn meðal þjóða sökum þekk-
ingar og reynslu af langi'i ævi. Við
kveðjum slíkan öldung nú með
söknuði og þakklæti fyrir sam-
fylgdina og færum aðstandendum
öllum samúðarkveðjur.
Gróa og Rannveig
og fjölskyldur.
Góður sambýlismaður okkar um
árabil, Bjarni Guðmundsson, verk-
stjóri, lést nú stuttu eftir áramótin.
Upphafið að kynnum okkar má
rekja til níunda áratugarins þegar
við deildum með honum húsinu að
Reynimel 43, en þar hafði Bjami
átt lengi heima ásamt konu sinni,
Svanhild, sem lést nokkru áður og
hann unni mjög.
Bjarni Guðmundsson var af
aldamótakynslóðinni svonefndu,
átti ættir að rekja til harðra sjó-
sóknara á Vestfjörðum, stundaði
sjálfur útræði á unga aldri, var síð-
an á bátum og togurum og gegndi
að síðustu verkstjórn í landi. Hann
var jafn gamall öldinni, efldist af
bjartsýni eigin kynslóðar, hófst frá
litlum efnum til bjargálna fyi-ir eig-
in tilstilli og leitaðist við allt sitt
lífshlaup að standa jafnan nógur
fyi'ir skuldbindingum sínum. Þessi
viðleitni hans og þúsunda annarra
af sömu kynslóð skóp umfram ann-
að þá byltingu sem í landinu varð á
þessari öld þó svo fari sem jafnan
að:
„Sagan gjamast eignar einum,
afrek þín dreifði múgur.“
Betri sambýlismann var ekki
hægt að hugsa sér en Bjarna heit-
inn. Hann gladdist óumræðilega
þegar við hófum að rækta upp
garðinn við húsið, verklegar fram-
kvæmdir voru honum að skapi.
Dóttir okkar, þá barnung, eignaðist
í Bjama mikinn vin og ekld vílaði
hann fyrir sér að flytja stærri hluti
út í hom til að krakkinn gæti
stundað hindrunarhlaup yfir valin
húsgögn úr innbúinu en varð klökk-
ur þegar bai-nið fór jafnan niður á
kvöldin til að bjóða sínum hjartans-
vini góða nótt með kossi. Og ekki
hafði litla norska tréhúsið í stofunni
lítið aðdráttai-afl fyrir ungviðið
enda tæmdist það seint af ópali og
caprísúkkulaði. Þá átti hann til að
biðja okkur, sposkur á svip eins og
endranær, að líta inn að morgni
dags svona rétt til að athuga hvort
ekki væri allt eftir nóttina. Mörg
bílferðin með Bjarna lifir í minning-
unni en þær áttu það sammerkt að
enda eða hefjast við höfnina sem
hafði verið höfuðvettvangur gamla
mannsins lungann úr ævinni.
Bjarni okkar er nú kvaddur
hinsta sinni en góðar minningar
um mikinn heiðursmann lifa.
Hvfl í friði, kæri vinur.
Árni, Erla og börn.
FÖSTUDAGUR 15. JANÚAR 1999 49
+
Þökkum af alhug samúð og vinarhug við and-
lát og útför föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
ÁGÚSTAR STEINSSONAR,
Hamragerði 12,
Akureyri.
Baldur Ágústsson, Anna María Hallsdóttir,
Vilhelm Ágústsson, Edda Vilhjálmsdóttir,
Birgir Ágústsson, Inga Þóra Baldvins,
Skúli Ágústsson, Fjóla Stefánsdóttir,
Eyjólfur Ágústsson, Sigríður Sigurþórsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Alúðarþakkir til ykkar allra, sem sýndu okkur
samúð og vinarhug við andlát og útför móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
JÓHÖNNU LILJU ANTONÍU
ÞORSTEINSDÓTTUR,
áðurtil heimilis
á Ægisgötu 19, Akureyri.
Guð blessi ykkur.
Haukur S. Valdimarsson, Margrét Kristinsdóttir,
Guðný Kristinsdóttir, Lárus Ö. Steingrímsson,
Svana H. Kristinsdóttir, Hörður G. Jóhannsson,
Kristján Þ. Kristinsson, Inga K. Vestmann,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Hjartans þakkir fyrir samúð og hlýhug vegna frá-
falls föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
BJÖRGVINS JÓNSSONAR
skipstjóra,
Dalvík.
Svanhildur Björgvinsdóttir,
Kristjana Vigdís Björgvinsdóttir, Birnir Jónsson,
Dagmar Lovísa Björgvinsdóttir, Tómas Sæmundsson,
Heiðrún Björgvinsdóttir, Stefán Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Hjartans þakkir færum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð, hlýhug og styrk við and-
lát og útför elskulegs eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
HOLGERS PETERS CLAUSEN,
Hraunbæ 97,
Reykjavfk.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Flugleiða fyrir
alúðlegt viðmót og góða þjónustu.
Guð blessi ykkur öll.
Guðrún S. Einarsdóttir Clausen,
Svanbjörg Clausen, Sverrir Karisson,
Guðrún Olga Clausen, Guðmundur Benediktsson,
Elín Auður Clausen,
Kristbjörg Clausen, Ragnar Ómarsson,
Einar Clausen,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Hugheilar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu okkur samúð við
andlát og jarðarför bróður okkar,
FINNS JÓNSSONAR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks elli- og sjúkradeildar Sjúkrahúss
Siglufjarðar.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Alfreð Jónsson,
Ægir Jónsson.