Morgunblaðið - 19.01.1999, Qupperneq 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 19. JANÚAR 1999 45

Guð blessi minningu Arinbjörns
Árnasonar og varðveiti þakklætið í
hjörtum og lífí okkar allra sem nut-
um samvista við hann.
Sr. Olafur Jóhanusson.
Við minnumst Arinbjörns
frænda. Við munum alltaf hversu
góður hann var okkur. Við kveðjum
hann með söknuði, en vitum að
hann er hjá Guði, sem vemdar hann
og passar. Honum leið svo illa síð-
ustu vikur lífsins að það er gott fyr-
ir hann að hvíla hjá Guði um eilífð.
Það gat enginn verið leiður í ná-
lægð hans, því lífshamingjan fylgdi
honum og gleðin.
Hann gaf okkur stundum gotterí
og leyfði okkur að spila. Við munum
mjög vel eftir því þegar við fjöl-
skyldan fórum í jólasamveru fönd-
urhópsins í Seljahlíð. Þar voru
dregnir málshættir. Við drógum
miða sem á stóð: „Hafa skal holl ráð
hvaðan sem þau koma“ og fengum
kakó og ýmislegt annað góðgæti.
Arinbjörn var mjög flinkur í
höndunum. Við eigum margt eftir
hann, t.d. púða og svuntu.
Blessuð sé minning Ai-inbjörns að
eilífu. Amen.
Þínir einlægu vinir
Jóhann og Auður Olafsbörn.
Elsku frændi, þínum síðustu orð-
um sem þú léðir í eyru mín
nokkrum dögum fyrir andlát þitt á
ég aldrei eftir að gleyma, svo hug-
ljúf og örvandi sem þau voru. Þessi
orð lýstu þér svo vel sem persónu.
Hlýr, brosmildur, gjöfull og hvers
manns hugljúfí. Sífellt varstu að
koma manni á óvart með hug-
myndaflugi þínu og krafti. Ekkert
var þér óyfirstíganlegt og fljótur
varstu að átta þig á t.d. hve tölvur
voru gott verkfæri til skrifta sem þú
hafðir svo mikið yndi af. Sálarró þín
veitti mér kraft og gleði því spaug-
samur varstu og það mat ég mikils í
fari þínu ásamt góðmennsku.
Það var lærdómsríkt að sjá vin-
áttu ykkar ömmu, hve innileg hún
var og hlý. Þrátt fyrir háan aldur
ykkar beggja og aðstæður þannig
að þið gátuð ekki hist sem skyldi þá
rofnaði aldrei taugin á milli ykkar.
Stöðugt var hringt á milli hvor ann-
ars eða spurt um afdrif hins og svo
loks er þið hittust féliust þið í faðma
eins og árin hefðu skilið ykkur að til
langs tíma. Þetta er eitthvað það
fallegasta sem ég hef séð.
Elsku frændi, ég vil þakka þér
fyrir allt það sem þú hefur veitt mér
á lífsleiðinni.
Megi Guð vera með þér.
Drífa Harðardóttir.
Á kveðjustundum koma minning-
arnar upp í hugann. Hver af annarri
líða þær hjá og mynda hugljúfa
mynd, sem aldrei gleymist, en
geymist í helgireit. Þegar við nú
kveðjum Arinbjörn Árnason, geym-
um við minninguna um hann hver í
sínum helgireit. Alltaf var hægt að
fínna fyrir glaðlyndi ásamt því að
rétta þeim hjálparhönd sem til hans
leituðu um hvað sem var. Þessarar
góðvildar fékk ég að njóta hjá þeim
hjónum Arinbirni og Margréti
haustið 1951 þegar ég fyrst kom til
Reykjavíkur. Móðurbróðir minn
hvatti mig, sveitastúlkuna, ávallt til
dáða til þess að takast á við borgar-
lífíð og veitti mér það brautargengi
sem til þurfti. Á þeirra heimili mátti
fínna fyrir miklum tónlistaráhuga
þar sem börn þeirra ásamt Mar-
gréti voru framúrskarandi tónlist-
armenn og þessa alls naut Arin-
björn til fullnustu þar sem hann var
fagurkeri og hafði sterkt innsæi svo
það ljómaði af honum.
Skriftir voru honum mjög hug-
leiknar og liggja eftir hann ætt-
fræðirit, þjóðlegur fróðleikur og
skáldsaga sem hann skrifaði á efri
árum. Alltaf leit ég á Aiúnbjörn
frænda sem minn annan föður því
hann var svo gjöfuli á hjarta sitt og
tilbúinn til að gefa allan þann tíma
sem maður þurfti.
Ég vil þakka þér, frændi, fyrir
allt það sem þú hefur veitt mér á
lífsleiðinni. Það hefur verið mér
ómetanlegt veganesti.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
A grænum grundum lætur hann mig hvíl-
ast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins býr ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Með þessum fáu línum vil ég og
fjölskylda mín votta Árna og fjöl-
skyldu hans og öðrum ástvinum Ar-
inbjarnar okkar innilegustu samúð.
Guð blessi þig, frændi.
Erla Kristófersdóttir.
Magga og Arinbjöm eru komin.
Þessi setning er mér mjög ofarlega
í huga frá barnsaldri. Margrét föð-
ursystir mín og Arinbjörn maður
hennar komu á hverju sumri í heim-
sókn að Bjargi til lengri og skemmri
dvalar. Þau voru svo sannarlega
aufúsugestir, sérstaklega okkur
börnunum. Magga frænka var ein-
staklega hlý og yndisleg kona, sem
átti hug og hjarta okkar krakkanna
á báðum bæjunum, og Arinbjörn,
þessi stóri, rólegi, yfirvegaði og
myndarlegi maður, bar með sér í
sveitina sérstakt fas, sem ég minn-
ist með virðingu. Þau áttu drossíu;
drossíu, sem talandi var um í þess-
ari fábrotnu jeppamenningu, sem
þá einkenndi sveitirnar. Óðruvísi
mér áður brá, en nú þykja jepparnir
stöðutákn. Þegar þau voru komin
norður þótti sjálfsagt að allir færu
„suður í bæ“ að heilsa upp á Möggu
og Arinbjörn og það var ávallt ynd-
isleg stund því að enginn komst í
sporin þeirra.
Magga tók okkur eins og sínum
eigin barnabörnum og Arinbjörn
hafði einstakt lag á að tala við okkur
eins og fullorðið fólk. Hann spurði
okkur oft, dálítið kíminn, í þaula um
ýmislegt, sem hann taldi að við gæt-
um haft áhuga á að tala um og hafði
einstakt lag á því, að láta okkur
halda að hann hefði jafn mikinn
áhuga á því sjálfur. Hann var ein-
staklega góður hlustandi fyrir börn.
Okkur þótti öllum vænt um hann.
Svo hafði hann svo mikinn áhuga á
því, sem haft var fyrir stafni á
hverjum degi, og bústöi-fín voru
honum allt að því eins og trúar-
brögð. Þau voru líf hans og yndi
þann tíma, sem hann dvaldi á Bjargi
á hverju sumri. Hann stundaði bú-
skap á yngri árum og ætlaði sér
alltaf að verða bóndi aftur. Ég
kynntist síðan þessum yndislegu
hjónum enn betur, þegar ég bjó hjá
þeim og Ái-na syni þeirra, þeim
skemmtilega sómamanni, þegar ég
var í 1. bekk í Versló á sínum tíma.
Ég var síðan kostgangari hjá þeim
árið eftir og átti þar skjól öll mín
skólaár, eftir því sem mér sjálfum
sýndist. Heimili þeirra stóð mér
alltaf opið og sama átti við um önn-
ur systkini mín. Lengst af bjuggu
þau á Birkimel 6 í íbúð, sem ekki
væri nú talin af stærri gerðinni, en
gestrisnin og hjartahlýjan sá til
þess að þar var ávallt hátt til lofts
og vítt til veggja, jafnvel þótt þau
hýstu þar fjölda fólks til lengri eða
skemmri tíma. Þau voru einstaklega
samtaka um að halda vel á sínu og
láta enda ná saman og voru höfð-
ingjar heim að sækja. Á Birkimel-
inn voru allir ávallt velkomnir.
Sá brennandi búskaparáhugi sem
Arinbjöm bjó yfír alla tíð tók á sig
ýmsar myndir og ýmislegt reyndi
hann á því sviði í gegnum árin með
góðum skilningi og dyggri aðstoð
Möggu og Áj-na. Enginn vafi var á
því, að það var draumur hans í ára-
tugi að geta orðið bóndi og það stór-
bóndi, en það átti ekki fyrir honum
að liggja, en aldrei varð ég samt var
við að það gerði hann bitran. Hann
leit á það sem draum, sem ekki
rættist, og tók því einfaldlega
þannig.
Arinbjörn var mikill drengskap-
armaður og fastur fyrir. Hann var
jafnframt litríkur einstaklingur,
góður fjölskyldufaðir, hlýr og um-
hyggjusamur, bókelskur og ágæt-
lega hagmæltur og hefði vel getað
orðið rithöfundur, ef hann hefði gef-
ið sig að því. Hann var mikill dýra-
vinur, hestamaður ágætur og stund-
aði útreiðar um langt árabil og naut
þess jafnframt að hirða um hestana
sína.
Hann var og einlægur trúmaður
og oft fór ég með honum og Árna,
frænda mínum, á samkomur í Fíla-
delfíu, sem voru eftirminnilegar
stundir. En fyrst og síðast var hann
Möggu frænku minni góður og það
þótti mér afar vænt um. Við Olöf og
systkini mín og fjölskyldur sendum
Árna, Lydiu, börnum þeirra og öðr-
um vandamönnum samúðarkveðjur
og minnumst með söknuði Ai'in-
björns, þessa mæta manns, sem nú
loksins fær að hitta Drottin Guð
sinn í hæstu hæðum.
Friðrik Pálsson.
Látinn er í hárri elli Ai-inbjörn
Árnason, ættaður frá Fitjum í Víði-
dal. Við andlát hans koma upp
margar og kærar minningar. Hann
var seinni maður ömmu minnar,
Margrétar Karlsdóttur frá Bjargi,
og bjuggu þau saman í ástríku og
farsælu hjónabandi í 58 ár. Arin-
björn giftist ömmu árið 1933, en
hún var þá ekkja með fimm börn á
sínu framfæri. Sú ákvörðun segir
okkur þá sögu, að hann miklaði
ekki fyrir sér erfíðleika lífsins,
heldur voru þeir til að sigrast á.
Lífskjör fólks í kreppunni á 4. ára-
tugnum voru um margt ólík því
sem nú þekkist og ómegð og fátækt
var nokkuð sem fólk óttaðist mjög.
En bjartsýni og dugnaður var þeim
hjónum gott veganesti. Reyndist
Arinbjörn konu sinni og fóstur-
börnum hinn traustasti eiginmaður
og faðir og eignuðust þau hjón son-
inn Árna, sem reynst hefur foreldr-
um sínum stoð og stytta alla tíð.
Heimili þeirra var á nokkrum stöð-
um, m.a. á Lundi í Lundarreykja-
dal og Gljúfurholti í Ölfusi. Lengst
af stóð heimili þeirra á Birkimel 6 í
Reykjavík, allt þar til þau fluttu í
öldrunarheimilið Seljahlíð árið
1986. Þar nutu þau samvista um
nokkur ár og sköpuðu sér enn einu
sinni notalegt heimili sem gott var
að heimsækja. Amma andaðist árið
1991.
Arinbjöm var bókelskur maður
og skrifaði einnig sér til gamans
mikinn fróðleik um mannlífið og
gamla tíma. Hann gaf út skáldsögu
fyrir fáum árum og stóð einn að
þeirri útgáfu. Hann tók tölvutækn-
ina í sína þágu, kominn vel á aldur
og safnaði í hana miklum fróðleik.
Þá var hann einnig prýðilega hag-
mæltur og eitt kunnasta ljóð hans,
Húnaþing, er eins konar héraðs-
söngur Vestur-Húnvetninga og er
sunginn á hátíðarstundum í hérað-
inu. Lýsir ljóðið því hve átthagaræt-
urnar stóðu sterkar í vitund sveita-
piltsins, sem þó bjó sína búskapar-
tíð utan átthaganna. Eflaust hefur
heiti ljóðsins ráðið nokkru um, að
íbúar sameinaðs sveitarfélags í
Vestur-Húnavatnssýslu hafa í
tvígang valið Húnaþing sem fram-
tíðarheiti á sveitarfélagið.
Þar sera hljómar ótal óma,
óskagestir Ijóðin þylja,
fljúga svanir íjallasýn.
Þar sem angan ungra blóma
örvar gleði, starf og vilja.
Þar er sveitin, sveitin mín.
Heill sé þér um ævi alla,
æsku minnar dvalarstaður,
bæjafjöld og blómskrúð þitt.
Yst við strönd og inn til fjalla
auðnu njóti sérhver maður.
Húnaþing, þú hérað mitt.
Ættleggur móður minnar, Önnu
Axelsdóttur, þakkar langa og fær-
sæla samfylgd og saman biðjum við
minningu Arinbjörns blessunar
drottins. Fari hann í friði til Guðs
síns.
Karl Sigurgeirsson.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
INGIBJÖRG HALLDÓRSDÓTTIR
frá Sauðholti,
Furugerði 1,
sem andaðist á Droplaugarstöðum sunnu-
daginn 17. janúar, verður jarðsungin frá Dóm-
kirkjunni fimmtudaginn 21. janúar kl. 13.30.
Þórdís Þorbergsdóttir, Gunnar P. Guðjónsson,
Aðalsteinn J. Þorbergsson, Stella Stefánsdóttir,
Ingibjörg Gunnarsdóttir,
Guðrún Gunnarsdóttir,
Þórdís Gunnarsdóttir,
Þorbergur Aðalsteinsson,
Aðalsteinn Aðalsteinsson,
Stefán Aðalsteinsson
og langömmubörn.
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
KÁRI TRYGGVASON
kennari og rithöfundur,
frá Víðikeri,
Kópavogsbraut 1A,
andaðist á Landspítalanum laugardaginn
16. janúar.
Margrét Björnsdóttir,
Hildur Káradóttir, Gísli Eyjólfsson,
Sigrún Káradóttir, Finnur Sveinsson,
Rannveig Káradóttir,
Úlfhildur Dagsdóttir, Erlendur Lárusson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elsku maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
SIGFÚS JÓNSSON,
frá Ærlæk í Axarfirði,
Skipholti 36,
Reykjavík,
varð bráðkvaddur á heimili sínu fimmtudaginn
14. janúar sl.
Útför hans fer fram frá Háteigskirkju fimmtu-
daginn 21. janúar kl. 10.30.
Erla Sigurðardóttir,
Jón Sigfússon, Inga Dóra Sigfúsdóttir,
Hulda María Mikaelsdóttír, Símon Sigvaldason,
Hildur, Hulda, Erla María,
Erla og Sonja.
+
Við sendum öllum hjartans þakkir, sem sýndu
okkur vináttu og stuðning við andlát og útför
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður,
afa og bróður
ERLINGS ADOLF ÁGÚSTSSONAR
rafvirkjameistara.
Ingibjörg Kristín Gísladóttir,
Gísli Erlingsson, Þuríður Bernódusdóttir,
Ágúst Erlingsson,
Sigurborg E. Violette, Robert Violette,
barnabörn,
Ágústa Ágústsdóttir og fjölskylda.
+
Þökkum af alhug öllum þeim sem sýnt hafa
okkur samúð og hlýhug við fráfall og útför
móður okkar, tengdamóður, ömmu, lang-
ömmu og langalangömmu,
SIGURLÍNAR SIGURÐARDÓTTUR LONG,
Vesturgötu 7,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk deildar A7 á
Sjúkrahúsi Reykjavíkur í Fossvogsdal.
Fyrir hönd aðstandenda,
Erla Long, Þórarinn Haukur Hallvarðsson,
Unnur L. Thorarensen, Oddur C.S. Thorarensen,
Jónína Long,
Anna Birna Long,
Einar Long, Salína Helgadóttir.