Morgunblaðið - 28.02.1999, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 28. FEBRÚAR 1999 43
bænum, fuglarnir farnir að syngja.
Þessar minningai- eru dásamlegar.
Það voru náttúrlega nokkrir fundir
á ári hverju en þetta er mér svo
minnisstætt.
Við Kristín áttum margt saman
að sælda í gamla daga og höfum við
alltaf haldið því að tala saman
svona einu sinni í mánuði eða svo,
mér til mikillar gleði alla tíð.
Til marks um það hve ég á
Kristínu mikið að þakka er saga á
þessa leið: Þegar ég missti heils-
una fyrir þó nokkuð mörgum áium
tók hún upp á því að baka kökur
fyrir hver einustu jól og senda
okkur; þegar ég reyndi að mót-
mæla þessum ósköpum svaraði
hún því að hún gerði þetta bara
fyrir sjálfa sig. Þetta er bara dæmi
um hennar mikla myndarskap.
Kærar þakkir.
Börnum hennar og ástvinum öll-
um vottum við samúð okkar.
Regína á Skálabrekku.
Ein mesta mannkostakona sem við
höfum kynnst um dagana, hún
Kristín á Þingvöllum, er látin.
Kynni okkar við hana og fjölskyldu
hennar hófust í upphafi sjöunda
áratugarins, þegar þau fluttu frá
Núpi í Dýrafirði til Þingvalla, og
séra Eiríkur tók við embætti prests
og þjóðgarðsvarðar þar. Á Þing-
völlum bjuggu þau í rúma tvo ára-
tugi eða allt til ársloka 1981.
Þar stýrði Kristín fjölmennu
heimili, því fyrir utan þeirra stóra
barnahóp voru þar í fæði og hús-
næði á sumrin starfsmenn þjóð-
garðsins auk fjölmargra annarra
gesta og gangandi. Þótt ekki væru
húsakynnin stór stóð heimilið ávallt
opið þeim sem á þurftu að halda og
það var eins og alltaf væri hægt að
rýma til fyi’ir einum enn, gestrisn-
inni voru engin takmörk sett.
Að auki þurftu þau hjónin að sjá
um símstöðina og veðurathugunar-
stöðina á Þingvöllum. Síminn átti
að vera opinn tvo tíma á dag en var
í raun opinn allan sólarhringinn,
því aldrei var Kristín langt undan
þegar hringt va.r, boðin og búin að
gefa samband. í þá daga var Þing-
vallasveitin oft mjög einangruð á
vetrum vegna snjóþyngsla, áður en
vegir voru bættir til muna, og þá
hafði síminn mikilvægu öryggis-
hlutverki að gegna og var mikill
á píanóið. Það hreinlega tók undir í
stofunni. Hann söng í kórum bæði í
Bolungarvík og einnig hér fyrir
sunnan, nú síðast með Drangeyj-
arkórnum.
Eftir að þau fluttust til Reykja-
víkur og tóku við Hallgrímskirkju
kom maður stundum við í kii'kjunni
og var ávallt vel tekið þar. Halli
bauð okkur í tuminn sem var til-
komumikið. Alltaf þegar ég hitti
Halla nú í seinni tíð faðmaði hann
mig eins og hann ætti í mér hvert
bein og gantaðist við börnin mín því
gamansamur var hann. Þannig
maðm- var Halli, honum þótti vænt
um alla og ég veit að öllum þótti
vænt um hann.
Nú síðastliðið sumar varð hann
pabbi minn 70 ára og létu þau Halli
og Sigga sig þá ekki muna um að
keyra vestur í veisluna og ég veit að
það þótti foreldrum mínum alveg
sérstaklega vænt um.
Fyrir hönd foreldra minna, systk-
ina og fjölskyldna votta ég Siggu
Nóu, Unni, Betu, Öddu og fjölskyld-
um þeirra mína dýpstu samúð og
bið guð um að blessa þau á þessum
erfiðu tímum.
María Elva.
Kveðja frá
Söngsveitinni Drangey
Nótt að beði sígur senn,
sofnargleðiávörum.
Samt við kveðjum eina enn
áður en héðan fórum.
Þetta ljóð sungum við á kóræf-
ingu kvöldið sem fréttin um lát
Hálfdáns barst okkur til eyma.
Hugur okkar vai' hjá honum og ekki
var laust við að tár blikaði á hvarmi.
Við vorum einmitt farin að hlakka
fréttamiðill í sambandi við ferðalög
og fólksflutninga. Þá voni símtólin
oft á lofti.
Kristín tók strax virkan þátt í
störfum kvenfélags sveitarinnar og
var kosin formaður innan fárra ára
frá því hún gekk í félagið. Hún
kom því meðal annars á að haldnar
voru jólatrésskemmtanir á bæjun-
um til skiptis, því ekkert er sam-
komuhúsið í sveitinni. Reyndar
voru þessar skemmtanir oftar en
ekki haldnar hjá henni sjálfri í
Þingvallabænum. Fleira var sér til
gamans gert og mikið líf var í
störfum félagsins á þessum árum.
Á síðastliðnu sumri var haldið upp
á 90 ára afmæli kvenfélagsins og
þá hittum við Kristínu í síðasta
sinn, káta og hressa að vanda. Þá
kom hún færandi hendi með veg-
lega peningagjöf og sýndi það enn
og aftur hug hennar til gamla fé-
lagsins síns.
Þegar séra Eiríkur lét af störfum
fyrir aldurs sakir haustið 1981
flutti fjölskyldan á Selfoss og
keypti þar gamla læknisbústaðinn
á Hörðuvöllum 2. Þar urðu þátta-
skil hjá Kristínu, því auk þess að
hafa loks betri tíma fyi-ir sig og
sína gat hún látið gamlan draum
rætast, þ.e. farið að rækta garðinn í
kringum sitt eigið hús. Ekki stóð á
árangrinum, því eftir fáein ár var
garðurinn á Hörðuvöllunum orðinn
mjög blómlegur og gróskumikill.
Annað var það sem Kristín gerði
sér til mikillar ánægju ásamt vin-
konum sínum á Selfossi. Þær komu
saman einu sinni í viku og sungu og
spiluðu á hljóðfæri. Þá var aldeilis
glatt á hjalla og þær vinkonurnar
urðu ungar í annað sinn.
Kristín fylgdist vel með sínu
fólki í Þingvallasveitinni eftir að
hún flutti þaðan og alltaf sendi hún
einstaklega persónulegar og sér-
stakar jólakveðjur, sem yljuðu um
hjartarætur. Ekki var hún heldur í
vandræðum með að setja saman
vísu ef svo bar undir og jafnvel
hefiu kvæðin. Alltaf var gömlum
sveitungum vel tekið á Hörðuvöll-
unum og síðar að Heimahaga. Ein-
hverju sinni hýsti Kristín t.d. son
okkar þegar hann varð veðurteppt-
ur á Selfossi á leið frá Reykjavík
að Laugarvatni. Engum treystum
við betur fyrir honum en Kristínu
og dvaldi hann hjá henni í þrjá
daga í góðu yfirlæti, þar til veðri
slotaði og vegurinn var opnaður á
ný.
Við kveðjum Kristínu á Þingvöll-
um með hugheilum þökkum fyrii-
áratuga vináttu og tryggð. Hlýtt og
sterkt handtak hennar, geislandi
hlýtt bros og dillandi innilegur
hlátur er einhvern veginn yfir og
allt um kring í minningunni.
Ákveðnum kafla í sögu Þingvell-
inga er lokið, nú þegar þau hjónin
era bæði horfin af sjónarsviðinu, en
séra Eiríkur lést árið 1987. Áfram
era ljóslifandi ótal góðar minningar
um þau bæði og eftir stendur stór
og öflugur hópur afkomenda
þeirra, sem alltaf getur gengið að
vinum sínum í sveitinni vísum. Öll-
um færum við þeim okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur á sorgar-
stundu.
Steinunn og Sveinbjörn
á Heiðarbæ.
Mig langar að minnast Kristínar
og votta henni virðingu mína í örfá-
um orðum. Kristín og sr. Eiríkur
komu að Þingvöllum 1960, þar sem
Eiríkur var prestur og þjóðgarðs-
vörður fram til 1981. Það er eril-
samt starf að vera þjóðgarðsvörður
og ekki síður að vera húsmóðir á
stað sem Þingvöllum. Við Þingvell-
ingar komumst fljótt að því, að
Kristín á Þingvöllum var einstök
sómakona og búin flestum þeim
kostum sem prýtt geta einstakling.
Húsmóðir á Þingvöllum, móðir á
Þingvöllum, ekki eingöngu sinna
eigin barna, einnig okkar er byggð-
um þetta litla samfélag í Þingvalla-
sveit. Þingvallasveit var mjög ein-
angruð, hvað varðaði samgöngur
og símamál á þessum tíma. Símstöð
var á Þingvöllum og átti símatími
að vera á ákveðnum tímum, en það
var alltaf opið, allan sólarhringinn.
Það er sérstakt að minnast þess
núna, ef einhver fór til Reykjavíkur
eða eitthvert annað, og slæmt var
veður, snjór og ófærð, þá var
hringt að Þingvöllum fyrir heim-
ferð og látið vita að verið væri að
leggja af stað og svo aftur tilkynnt
um heimkomu. Þetta er aðeins lítið
dæmi um umhyggju þeirra hjóna
fyrir velferð samferðamanna sinna.
En þetta kom fram á margan ann-
an hátt, sem ekki verður upptalið
hér, enda ekki í þeirra anda að lofa
verk þeirra.
til að þau hjón kæmu frá Kanaríeyj-
um til þess að æfa með okkur fyrir
næsta verkefni og ekki síst bara fá
þau aftur til okkar í hópinn.
Hálfdán var sannur vinur og fé-
lagi okkar allra í Söngsveitinni
Drangey og var gott að hafa hann
nálægt sér, hvort sem var á æfing-
um, við vinnu fyrir kórinn eða á
ferðalögum. Hann var spaugsamur
með afbrigðum og alltaf stutt í dill-
andi hláturinn.
Þar sem Hálfdán var, þar var
hans ljúfa eiginkona, Sigga okkar,
eins og hún var kölluð af okkur kór-
félögum og var ljóst að hún hugsaði
vel um eiginmann sinn. Þegar Hálf-
dán sagðist ekki vera með nótur að
lagi sem við vorum af æfa, vissi
Sigga alltaf betur: „Jú, víst ertu
með þær,“ sagði hún þá gjarna. Síð-
an sagði hún honum nákvæmlega
hvar þær væra í fóram hans. Og
mikið rétt, þá var Hálfdán kominn
með nótumar sínar og lagði sig
fram við sönginn með sinni fallegu
tenórrödd.
Okkui- er mikill missir að Hálf-
dáni, en við munum halda minningu
hans á loft á meðal okkar í Drangey.
Við biðjum algóðan Guð að halda
sinni almáttugu verndarhendi yfir
Sigiáði, eiginkonu hans, og fjölskyldu
og gefa þeim styrk í sorg sinni.
Mig langar með örfáum orðum að
minnast hans Halla. Það var
snemma árið 1987 sem Halli kom til
starfa í Hallgrímskirkju. Sigga,
konan hans, hafði þá unnið þar í
nokkra mánuði sem meðhjálpari.
Hallgrímskirkja hefur verið mitt
annað heimili frá fæðingu og get ég
því sagt að um leið og Sigga byrjaði
að vinna þar þá breyttist andrams-
loftið töluvert. Þar var komin mynd-
arleg húsmóðir sem lagði mikið upp
úr því að hafa umhverfið heimilis-
legt og þægilegt. Hún færði okkur
líka Halla. Halli var húsvörður og sá
um „turnvörslu", það er lyftuna.
Hann var hress, lá ekkert á skoðun-
um sínum og lét allt flakka. Ég kem
seint til með að gleyma því þegar
hann stóð í anddyrinu og útlending-
arnir voru að spyrja um hitt og
þetta, og Halli, sem skildi lítið í
ensku, horfði á þau og sagði hlæj-
andi: „Ég skil ekkert hvað þið eruð
að blaðra, en það kostar 200 krónur
að fara upp í turninn." Og einhvern
veginn gat hann alltaf gert sig skilj-
anlegan. Og hver segir svo að ís-
lenskan sé ekki alþjóðatungumál!
Það var alltaf nóg að gera hjá þeim
hjónunum, fjöldi ferðafólks sívax-
andi og svo allur sá fjöldi sem þar
kom til alls konar athafna og við-
burða. Og svo var líka gestagangur
til þeirra, fólk að koma frá Bolung-
arvík til að heilsa upp á þau og
spjalla og þá var oft glatt á hjalla og
margar sögur sagðar og hlegið hátt!
Þetta fólk vissi það eins vel og ég
hvað allir vora velkomnir. Þeim
hjónum kynntist ég betur þegar ég
fór að hjálpa til í kirkjunni á sumr-
in. Það var mikið gaman að spjalla
við hann Halla, hann var ræðinn,
uppfullur af húmor og gat verið
býsna stríðinn. Svo var hann líka
söngelskur maður, var gjarnan
ti'aliandi eða syngjandi við störf sín
og hafði fallega söngrödd. Hann
hafði líka verið máttarstólpi í
kirkjukórnum heima í Víkinni þar
sem Sigga var organisti. Hans
Halla er sárt saknað.
Innilegustu samúðarkveðjur,
elsku Sigga, Unnur, Beta, Adda og
fjölskyldur. Guð blessi minningu
hans Halla.
Rannveig Eva Karlsdóttir.
Það er mannbætandi að hafa
fengið að kynnast þeim hjónum og
fyrir það þökkum við.
Gefðu að móðurmálið mitt,
minn Jesú, þess ég beiði,
frá allri villu klárt og kvitt,
krossins orð þitt útbreiði.
Um landið hér, til heiðurs þér,
helst mun það blessun valda,
meðan þín náð lætur vort láð,
lýði og byggðum halda.
(Hallgr. Pét.)
Ég votta fjölskyldu Kristínar
samúð okkar á Heiðarbæ II.
Sveinbjörn F. Einarsson.
Skömmu eftir fermingu flutti ég
frá Suðureyii við Súgandafjörð til
Reykjavíkur. Ég saknaði vinanna
að vestan svo mér var leyft að fara
að Núpsskóla í Dýrafirði veturinn
1957-58 þar sem vinkonurnar vora
við nám. Þar þurftu allir að hjálp-
ast að og ein af skyldum okkar
nemendanna, sem við flest gerðum
með ánægju, var að aðstoða í eld-
húsinu og borðsalnum öðra hvora.
Þar réði hún Kristín ríkjum. Hún
kom sér einstaklega vel við nem-
endur og ekki virtist það vefjast
fyrir henni að stjórna eldamennsk-
unni ásamt því að reka stórt og
barnmargt heimili. Aldrei man ég
eftir því að hún skipti skapi þó ör-
ugglega hafi hún oft verið þreytt og
misjafnlega mikil hjálp í „aðstoðar-
fólkinu“ við eldhússtörfin. Þennan
vetur var mjög góður og samhent-
ur hópur nemenda við skólann og
kennarar og annað starfsfólk ein-
staklega notalegt og gott. Síðar átti
Kristín eftir að stjórna ekki síður
erilsömu heimili þegar eiginmaður
hennar sr. Eiríkur J. Eiríksson var
þjóðgarðsvörður á Þingvöllum um
margra ára skeið. Því hlutverki veit
ég að hún gegndi af sama æðru-
leysinu og ljúfmennskunni.
Vorið 1978, 20 áram eftir að við
útskrifuðumst frá Núpi, hittumst
við skólasystkinin aftur og höfum
gert á fimm ára fresti síðan. Við
buðum kennuranum með okkur og
öll árin hefur Kristín komið og
glaðst með okkur, fyrstu árin
ásamt sr. Eiríki en eftir að hann
lést kom hún líka, nú síðast vorið
1998. Við munum sakna vinar í stað
er við hittumst næst. Ég hef verið
svo lánsöm að vinna við Kvennskól-
ann í Reykjavík undir stjórn Aðal-
steins sonar hennar í mörg ár. Það
varð til þess að við Kristín heyrð-
umst oftar en ella, mér til mikillar
ánægju. Hjartagæska, óeigingirni
og glaðværð vora aðalsmerki Krist-
ínar. Slíku ljúfmenni er ómetanlegt
að hafa fengið að kynnast. Eg
sakna hennar.
Ollum bömum hennar og öðram
aðstandendum votta ég samúð
mína. Þeir hafa mikils að sakna
sem mikið hafa átt.
Vilhelinína Salbergsdóttir.
• Fleirí minningargrcinar um
Sigríði Krístínu Jónsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
HJALLABRAUT 58, HAFNARFIRÐI
313 m2 endaraðhús á tveimur hæðum með innbyggðum
32 m2 bílskúr. Á aðalhæð eru fjögur svefnherbergi, stofa
með arni og sjónvarpsholi, í kjallara er lítil einstaklings-
íbúð, einnig stórt herbergi sem tengist aðalíbúð. Einnig
er óinnréttað rými undir hluta hússins.
Verð kr. 15.000.000,-
Opið hús í dag miili kl. 14.00 og 16.00.
Loftur og Erla sýna.
Eignaborg, fasteignasala,
Hamraborg 12, Kópaivogi,
sími 564 1500, fax 554 2030
DALVEGUR 16D
VIÐ SMÁRANN, KÓPAVOGL
Höfum í einkasölu þrjár glæsilegar þjónustueiningar í
þessu vandaða húsi. Um er að ræða jarðhæðir með milli-
lofti. Stærð eininga er fm. 265 fm og 233 fm.
Húsnæðið er nánast alveg fullfrágengið að innan. Að utan
er húsið fullbúið klætt með múrsteini. Allur frágangur
mjög vandaður. Lóð er malbikuð. Til afhendingar strax.
ÁSBYRGI
Suðuriandsbraut 54 - Við Faxafen - 108 Reykjavík
Sími 568 2444 - Fax 568 2446