Morgunblaðið - 20.06.1999, Blaðsíða 40

MORGUNBLAÐIÐ
40 SUNNUDAGUR 20. JÚNÍ 1999
MINNINGAR
JON SIG URÐSSON
+ Jón Sigurðsson
fæddist í Ólafs-
vík 8. desember
1941, en ólst upp í
Borgamesi. Hann
lést á hjartadeild
Sjúkrahúss Reykja-
víkur hinn 9. júní
siðastliðinn. For-
eldrar hans vom
Sigurður Jóhanns-
son, skrifstofumað-
ur, látinn; og Ása
Sigríður J. Bjöms-
son, laxakaupmað-
ur, látin, en eftir lát
Sigurðar giftist Ása
Hannesi Ólafssyni frá Hvítár-
völlum, sem er látinn og gekk
hann Jóni í föður stað. Jón gift-
ist Ólöfu Jónu Sigurgeirsdóttur
og eignuðust þau þijú böm, Ólaf
Jón, Ásgeir og Elísu Guðlaugu.
Ólafur Jón er giftur Gerði
Petreu Guðlaugsdóttur og eiga
þau tvo drengi, Guðjón Bjarka
og Jón Axel. Elísa Guðlaug er í
sambúð með Valtý Þórissyni og
eiga þau tvo drengi, Ásgeir Inga
og Vigni Daða. Jón átti eina al-
systur, Ingibjörgu, sem gift er
Helga Björgvinssyni og eiga þau
fjögur böm. Jón átti einnig tvo
hálfbræður, sammæðra; Gústav
Hannesson, sem á fimm böm og
er í sambúð með Valdísi Alberts-
dóttur, og Ingólf Hannesson,
sem giftur er Guð-
rúnu Bjarnadóttur og
eiga þau tvö böm.
Jón lauk verzlunar-
prófi frá VI árið 1962
og prófi frá The
London School of
Foreign Trade árið
1963. Hann starfaði
sem skrifstofumaður
hjá lögmannsstofu
Eyjólfs Konráðs Jóns-
sonar 1964-65 og hjá
Friðrik Jörgensen
1965-1966. Jón varð
fulltrúi hjá Verzlun-
arráði 1967-1968 og
starfaði síðan hjá Sameinuðu
þjóðunum 1968-70. Hann var
framkvæmdastjóri Islensks
markaðar á Keflavíkurflugvelli
1970-1982 þegar honum bauðst
að leiða undirbúning og stofnun
Miklagarðs þar sem hann starfaði
til ársins 1988 þegar hann tók við
stöðu framkvæmdastjóra hjá Is-
lenska útvarpsfélaginu, sem hann
gegndi til ársins 1990. Jón varð
meðeigandi og framkvæmda-
stjóri Rammagerðarinnar 1990-
93 og tók eftir það við starfí
framkvæmdastjóra Borgar-
kringlunnar sem hann sinnti til
ársins 1996. Árið 1998 tók hann
til starfa sem forstöðumaður tal-
sfmaþjónustu hjá Landssima Is-
lands. Jón tók virkan þátt í fé-
Mikið óskaplega á ég erfítt með að
sætta mig við að pabbi minn sé far-
inn frá mér. Ég sem hélt að hann
væri að hressast eftir sex erfiða daga
á spítalanum. Mikið er ég þó lánsöm
að hafa átt hann að. Það er nú ekki
að ástæðulausu sem ég er kölluð
pabbastelpan! Ég þakka Guði fyrir
að hafa fengið að vera með honum
^ pabba mínum í 26 ár þó að mér finn-
ist hann nú hafa verið tekinn of fljótt
frá mér. Á þessari stundu stendur
uppi sterk minningin um heimsókn
mína á spítalann kvöldið áður en
hann fór. Þá ræddum við lengi sam-
an um heima og geima og rifjaði
hann meðal annars upp þegar ég
fæddist. Honum fannst svo stórkost-
legt að hafa verið viðstaddur. Þegar
ég svo ætlaði að fara bað hann mig
að vera lengur. „Það er svo notalegt
að spjalla saman, elsku telpan mín,“
sagði hann. Og það var svo sannar-
lega dýrmætur tími. Ég er líka svo
glöð að hafa farið með drengina mina
til hans á spítalann. Þeir voru báðir
svo hændir að afa sínum eins og hin-
ir afastrákarnir tveir. Hann var líka
■* svo einstakur! Þær eru óteljandi
minningamar sem ég á um hann
elsku pabba minn. Ég geymi þær og
varðveiti í hjarta mínu. Og þegar
drengimir mínir verða eldri mun ég
segja þeim ótal sögur af afa þeirra
„Nón“. Ég mun einnig reyna að vera
þeim góð fyrirmynd eins og hann var
okkur, börnunum sínum. Alltaf tilbú-
inn til að leiða okkur áfram réttu
leiðina í lífinu og hjálpa okkur ef við
vorum ráðvillt. Hann sýndi okkur
svo vel hve vænt honum þótti um
okkur. Eitt af því síðasta sem hann
gerði áður en hann fór var að skrifa
* Blómastofa
Friðjtnns
Suðurlandsbraut 10,
108 Reykjavík, sími 553 1099.
Opið öll kvöld
til kl. 22 - einnig um helgar.
Skreytingar fyrir öll tilefni.
Gjafavörur.
fyrirbæn til mín sem sr. Sigfinnur
átti að lesa upp á brúðkaupsdaginn.
Hann hringdi h'ka í hann og var mik-
ið í mun að koma því frá sér. Hvort
hann vissi meira en við um brottför
sína munum við víst aldrei vita. Það
var nú líka dálítið áfall fyrir okkur
bæði þegar í Ijós kom að hann gæti
ekki leitt mig inn kirkjugólfið hinn
12. júní og enn frekar þegar kom í
ljós að hann gæti ekki einu sinni
komið í kirkjuna. Hann hélt þó enn í
vonina og bað mömmu að hafa kjól-
fótin tilbúin. Svo var nú ekki langt í
húmorinn hjá honum. Eitt sinn þeg-
ar ég kom á spítalann sagði hann
mér frá því að hann og félagi hans,
sem lá í næsta rúmi, væru á fullu að
stela lökum. Ha, lökum? sagði ég. Já,
já, þetta var nú allt planað því svo á
laugardaginn ætluðu þeir að binda
þau saman og hann ætlaði að skríða
út um gluggann. Svo myndi bíða bíll
fyrir neðan og þá gæti hann komið í
kirkjuna. Svo hlógu þeir heilmikið.
Ég veit að þegar við Valtýr giftum
okkur, þá stendur hann pabbi minn
brosandi við hliðina á mér! Honum
þótti mikið til Valtýs koma og þegar
við ræddum um að íresta brúðkaup-
inu vegna veikindanna þá þvemeit-
aði hann. Hann væri nú búinn að
bíða nógu lengi eftir þessu og hver
veit hversu lengi því yrði frestað.
Nei, áfram skyldi haldið. Það hefur
aldrei verið langt í brosið hans fóður
míns og gleði.
Elsku hjartans pabbi minn. Þegar
mér líður illa og söknuðurinn er sem
mestur spila ég eitt af þínum uppá-
haldslögum, „Smile“ eftir Charles
Chaplin. Þú hélst mikið upp á það,
enda er textinn alveg í þínum anda.
Mikið erum við lánsöm sem fengum
þau forréttindi að vera samferða þér
í gegnum lífið. Guð gefi okkur styrk
og kraft til að halda áfram án þín. Ég
bið Guð sérstaklega að styrkja hana
mömmu mína. Hennar missir er
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
lagsmálum og sljórnmálum.
Hann gekk snemma til liðs við
Sjálfstæðisflokkinn og var vara-
þingmaður hans fyrir Vestur-
landskjördæmi 1974-78. Hann
gegndi einnig fjölmörgurn öðrum
trúnaðarstörfum innan Sjálfstæð-
isflokksins og var m.a. í stjórn
fulltrúaráðs sjálfstæðisfélaganna
í Reykjavík, formaður Félags
sjálfstæðisfólks í Fella- og Hóla-
hverfi, auk þess sem hann leiddi
kosningastarf flokksins í Breið-
holti um langt árabil. Jón var
stöðvarstjóri Alþjóða áhuga-
mannastöðvarinnar 4U1 ITU, í
stjórn International Radio Ama-
teur Club í Genf og í stjóm
International DX Organization í
Genf. Hann var formaður í For-
eldra- og nemendafélagi Hóla-
brekkuskóla, formaður sóknar-
nefndar Hólabrekkusóknar og
formaður Skólanefndar Fjöl-
brautaskólans í Breiðholti. Jón
tók virkan þátt í starfi Rotary-
hreyfingarinnar hérlendis og
gegndi ýmsum ábyrgðarstöðum í
klúbbi sínum, Reykjavík-Austur-
bær. Hann gekk í Frímúrararegl-
una á íslandi árið 1987 og rækti
hann ávallt samband sitt við hana
af eljusemi og virðingu.
Utför Jóns Sigurðssonar verð-
ur gerð frá Bústaðakirkju mánu-
daginn 21. júní og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
mikill. Ég læt loga á kerti við mynd
af þér.
Þín pabbastelpa,
Elísa.
Hann tengdapabbi minn var ein-
stakur og yndislegur maður. Það
voru mikii forréttindi að fá að kynn-
ast honum, en fímm ár er bara allt of
stuttur tími og sárast þykir mér að
strákamir okkar fá ekki að njóta afa
síns lengur. Fyrstu kynni okkar
Jóns voru á þann veg að þau hafa oft
verið rifjuð upp og munu seint
gleymast. Elísa þurfti að skjótast
heim til sín og fannst vera kominn
tími til að við hittumst. En hún var-
aði mig mikið við honum pabba sín-
um. Hann væri svo sérstakur og hún
var hrædd um hann að myndi gera
mér einhvern grikk eins og honum
einum var lagið. En það var nú öðru
nær. Jón tók mér opnum örmum,
bauð mér upp á færeyskan bjór sem
hann hafði fengið á tilboði í Bónus og
sýndi mér fjórtán kirkjur sem sáust
úr stofunni hjá honum. Og ekki var
það síður eftirminnilegt þegar ég
kom í fyrsta sinn upp í Skorradal í
sælureit þeirra hjóna. Þá fóldu þau
sig í skóginum og biðu eftir okkur,
Jón með hreindýrahom og Ollý í
hundaskóm. Og alltaf gat maður átt
von á einhverju slíku þegar maður
var í návist hans. Þótt að ég hafi að-
eins þekkt Jón í rúm fimm ár þá
finnst mér ég hafa tengst honum
betur en flestum öðrum. Það er ekki
síst vegna mikilla tölvupóstsam-
skipta árin sem við Elísa vorum í
Seattle. Þá leið varla sá dagur að
hann sendi ekki nokkrar línur. Það
er gaman að rifja upp allar stundim-
ar sem við áttum saman. Eins og t.d.
í Seattle, þegar áhugamál hans vom
tréútskurður og tótemsúlur. Þá
komst varla nokkuð annað að hjá
honum og við stoppuðum við allar
tótemsúlur og út fór Jón að taka
myndir.
Nú er komið að kveðjustund elsku
Jón. Ég þakka þér fyrir góðar stund-
ir. Það var alltaf svo notalegt að vera
nálægt þér.
Dejr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
Bn orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur
(úr Hávamálum)
Nnn tengdasonur,
Valtýr Þórisson
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
A grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
(23. Davíðssálmur)
Hjartkær bróðir minn og vinur
hefur nú kvatt þetta líf. Alltof fljótt,
því hann varð aðeins 57 ára gamall.
Manni finnst þá, að mörg bestu ár í
lífi hvers manns geti verið framund-
an. Hægt sé að slaka aðeins á og
njóta lífsins með fjölskyldu og vin-
um. Hann var einstakur fjölskyldu-
faðir. Eiginkona, börn og bamaböm
vom það dýrmætasta í hans lífi og
það sem honum þótti allra vænst um.
Samt átti hann alltaf tíma fyrir aðra,
frændur, vini og kunningja og feng-
um við öll að njóta umhyggju hans í
ríkum mæli. Hann var sá, sem alltaf
hafði tíma til að hlusta og aðstoða, ef
þörf krafði. Taldi ekkert slíkt eftir
sér. Honum var umhugað um að
stórfjölskyldan héldi saman og vora
þau ófá skiptin, sem þau hjón Jón og
Ollý kölluðu frændur, frænkur og
vini til sín heim. Þar var oft glatt á
hjalla. Jón hafði sérstakt yndi af að
spjalla, glettast og segja skemmti-
legar sögur. Það var alltaf gaman að
fá hann í heimsókn, því honum fylgdi
alltaf mikill léttleiki og gamansemi
með smástríðni í bland. Milli okkar
Jóns var mikil og einlæg vinátta alla
tíð. Honum þótti vænt um fólk og
hafði sérstakt yndi af að blanda geði.
Mig langar að minnast þess
hversu vel hann reyndist fósturfóður
okkar, Hannesi, alla tíð, ekki hvað
síst, eftir að hann veiktist og stóð við
hlið móður okkar í veikindum hans
og síðar þegar hún missti heilsuna.
Honum þótti innilega vænt um þau
bæði, gerði allt sem hann gat til að
létta þeim lífið þau ár og var þeim
einstakur sonur. Jón bróðir minn var
trúaður maður. Hann ræddi ekki
mikið um þau mál, en við áttum sam-
an bænastund í Dómkirkjunni fyrir
nokkru síðan. Það var yndisleg
stund.
Ég veit að margir sakna hans sárt.
Við Helgi og börn okkar öll, bræður
mínir Gústav og Ingólfur og þeirra
fjölskyldur minnumst hjartkærs
bróður, frænda og vinar. Hann bar
velferð okkar allra fyrir brjósti og
sýndi kærleika sinn til okkar allra á
svo margan hátt.
Ég bið Guð að styrkja og styðja
fjölskyldu hans, Ollý, börnin þrjú,
Olaf Jón, Ásgeir og Elízu, maka
þeirra og afabörnin, sem áttu hug
hans aUan.
„En nú varir trú, von og kærleik-
ur,
þetta þrennt, en þeirra er kærleikiu--
inn mestur.“
Þín systir,
Ingibjörg.
Elsku bróðir.
í fjarlægu landi hvolfdist yfir mig
nánast óbærilegur söknuður í síð-
ustu viku er tíðindi bárast um ótíma-
bært brotthvarf þitt. Sársaukinn
nísti í öllum kimum sálarinnar þrátt
fyrir það sem Sókrates sagði eitt
sinn á þeim sama steini og ég sit nú:
„Góðum manni getur ekkert grand-
að, hvorki lífs né liðnum, og guðimir
eru ekki afskiptalausir um hans
hag.“
Inn í myrkur angistar og söknuðar
teygir sig lítUl geisli og hann stækk-
ar ört eftir því sem ég hugsa meira
til þín, elsku stóri bróðir. Þetta er
ijósgeisli kærleikans sem þú umvafð-
ir mig og Gúsa bróður, allt frá því að
við duttum inn i líf þitt fyrir margt
löngu. Það hefur verið okkar gæfa að
eiga þína takmarkalausu bróðurást
og finna fyrir hlýju og umhyggju öll-
um stundum. Þannig hefur þessi litli
ljósgeisli minninganna margfaldast
og hugurinn ljómar af glaðværð,
hreinskilni og hlýju, eiginleikum sem
vora svo áberandi í þínu fari. Frá
þér, líkt og úr lind, streymdu glað-
værð og kæti inn í líf manna, svo aft-
ur sé ausið úr viskubranni grískrar
speki.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég með þakklæti fyrir ástina,
bróðurþelið og kærleikann sem þú
veittir mér, elsku bróðir.
Ingúlfur Hannesson.
Þegar pabbi hringdi í mig á
fimmtudaginn og sagði mér að Jón
eða (jónsi mávur) væri dáinn brá
mér og ég vissi eiginlega ekki hvern-
ig ég átti að vera þann dag. Ég
þekkti Jón aila mína ævi eða í um 22
ár. Hann var alltaf svo góður við mig
líkt og öll fjölskyldan í Rituhólum 3.
Ég á mínar bestu minningar
tengdar fjölskyldunni í Rituhólunum
en þar var ég mikið sem krakki og
flest þau áhugamál sem ég hef hef ég
fengið hjá frændum mínum Óla og
Ásgem og frænku minn Elísu. Ég á
mínar bestu æskuminningar þaðan.
Mér fannst alltaf gaman að koma til
þín og Ollýjar, sama hvort það var
uppi í Skorradal eða hérna í bænum,
og mikið verður það skrítið að hafa
engan til að atast í sér þegar maður
kemur í heimsókn. Ég held að það
finnist ekki eins góður maður og þú
varst og mikið sé ég eftir því að hafa
ekki sagt þér það hvað mér þótti
vænt um þig. Það verður aldrei hægt
að fylla það skarð sem nú hefur
myndast í fjölskylduna okkar eftir að
þú ert farinn frá okkur. Ég held að
lífið verði frekar tómlegt án þín Jón.
Ollý frænka, Óli Jón, Ásgeir,
Elísa, Gerður, Valtýr, Guðjón, Jón
Axel, Ásgeir Ingi, Vignir. Guð veri
með ykkur og styrki ykkur á þessum
erfiðu tímum. Jón Sigurðsson, það
var heiður og forréttindi að fá að
þekkja þig og umgangast þig, ég
mun sakna þín og hugsa til þín alla
mína ævi, þú átt ávallt stað í hjarta
mínu. Takk fyrir allar stundimar og
allt sem þú gerðir fyrir mig.
J. Garðar Olafsson.
„Gaman að sjá þig frænka“ - koss
á kinn, hlýtt handtak - og við mér
blasti glettnisbros - þannig var Jón
frændi.
Það er svo misjafnt hvernig hjörtu
mannanna slá í samskiptum okkar.
Sum slá alls ekki í takt, önnur eru
fölsk. Hjörtu okkar Jóns slógu í takt.
Við fundum fyrir skyldieika okkar og
upprana, þekktum hvort annað og
nutum þess að ræða saman. Um-
ræðuefnið gat verið margvíslegt. Við
ræddum mál líðandi stundar, stjóm-
málin, heimsmálin, en síðast en ekki
síst gátum við tjáð hvort öðru tilfinn-
ingar og borið okkur upp hvort við
annað, og alltaf voru svörin sönn og
heiðarleg.
Jón var maður gæddur forystu-
hæfileikum. Hugmyndaríkur og
ósérhlífinn. Allt eru þetta mannkost-
ir. En það sem einkenndi framkomu
Jóns var hans hlýja manngæska,
hugulsemi og hjálpsemi við náung-
ann. Þá bjó hann yfir þeim hæfileika
að breiða gleði og gáska hvar sem
hann fór. Félagsstörfin vora honum
hugleikin, en fjölskyldan var það
sem hann lifði fyrir.
Dauðinn gerir sjaldnast boð á und-
an sér. Þegar við systkinabömin frá
Sveinatungu komum seinast saman,
í okkar árlega þorrablóti, var það
ekki í huga okkar að Jón yrði næst
kallaður burt. Hann sem var alltaf
hrókur alls fagnaðar með sína glettni
og hlýju, sem við systkinabörnin
kunnum svo vel að meta.
Það verður skarð í hópnum næst
þegar við hittumst, skarð sem ekki
verður hægt að fylla, en sýnir okkur
hverfuUeika lífsins og kennir hverju
okkar að njóta samvera annars með-
an við megum.
Við Magnús viljum að endingu
kveðja góðan frænda og vin með
hluta af ljóði eftir móður mína og
föðursystur Jóns, Guðrúnu Jóhanns-
dóttur frá Brautarholti.
Hann gekk hér um að góðra drengja sið,
gladdi mædda, veitti þreyttum lið.
Þeir fundu best, sem voru á vegi hans,
vinarþel hins drenglundaða manns.
Ingibjörg Bergsveinsdóttir.
Elsku Jón frændi, það er sárt að
missa þig. Við áttum marga ánægju-
stund í Borgarfirðinum í gamla daga,
þar sem allt er fallegt - þegar vel
veiðist. Af dvölinni í Borgarfirði lærð-
ist mér að þykja vænt úm sveitimar,
sveitafólk og sveitamenningu, einkum
og sér í lagi við Hvítárbrúna. I nábýh
við þig, Ásu mömmu þína og móður-
systur mína, Hannes veiðibónda,
Ingó sem þekkti aUa bfla og eigendur
þeirra sem fóra yfir brúna, Ingi-
björgu og Gústa. Við áttum margt
saman að sælda á unglingsáranum,