Morgunblaðið - 20.06.1999, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 20. JÚNÍ 1999 41
.....—...... .....-.. »
hvort sem var að syngja saman í eld-
húsinu á Svarflióli Rock-a-billy í kór
við Bill Haley á stálþræði eða þrælast
með níðþunga áburðarpoka inn í
pakkhúsið hjá Arna frænda. Þú sórst
þig í móðurættina, alltaf kankvís og
kátur, en vinnusamur. Eg var að læra
að taka ábyrgð á lífinu þegar ég
kynntist þér og það var alltaf gott að
vera nálægt þér á þessum árum, eins
og síðar meir. Félagslyndur fi-ændi,
fróður um samferðafóltóð í sveitinni
og hvers manns hugljúfi. Við brölluð-
um margt saman í Borgarfirðinum,
stundum varstu skemmtilega stríðinn
og hrekkjóttur. Reyndar bauðstu
fram varimar í stút síðast þegar við
hittumst núna eftir áramótin, en áttir
kannstó ektó von á því - að ég kyssti
þig beint á munninn. En við skelli-
hlógum saman eins og svo oft áður.
Eg hlaut á þessum árum mikilvægt
uppeldi í þessari fögru sveit, ektó síst
þegar við stunduðum þar veiðiskap,
skytterí og fleira. Akjósanlegar að-
stæður til þess að læra að bera virð-
ingu fyrir dýralífi og náttúru. Það
uppeldi á ég þér og þínum að þakka.
Hannes, sem kallaði mig alltaf Jón
minn Asgeir, kenndi okkur stranga
siði og umgengnishætti við veiðiskap-
inn, hann var blessunarlega söngelsk-
ur og tók Hamraborgina á gleði-
stundum. Frændi minn, við áttum
saman óteljandi skemmtilegar stund-
ir við lax- og silungsveiðina, gæsa-
skytterí og öll sveitastörf. Stundum
voru haldin mitól hestamannamót á
Hvítárbökkum, við fórum einnig á
sveitaböll með Sæma og áttum trún-
aðarsamtöl um lífið og tilveruna. Þig
einkenndu snemma dugnaður og
kraftur, ég held að þú hafir snemma
öðlast það verkstjómarvit sem gagn-
aðist vel síðar í mitólvægum störfum.
Jón frændi minn, ég á kærar
minningar um þig, far heill, þú lifir
áfram með mér eins og fjölmörgum
öðrum.
Innilegustu samúðarkveðjur okk-
ar fjölskyldunnar til Ollýjar og allra
bamanna.
Jón Ásgeir Sigurðsson.
Mig langar til þess að minnast
frænda míns með nokkmm orðum.
Þegar ég fékk fréttirnar um andlát
þitt, þá varð allt hulið dimmum skýj-
um. En skyndilega birti til þegar
minningamar um þig fóm að streyma
fram. Eg man alltaf góðu stundimar í
veiðihúsinu við Hvítárbrú, þar sem
fjölskyldurnar komu saman hjá afa
Hannesi og ömmu Ásu. Þar var ávallt
slegið á létta strengi.
Sérstaklega er mér minnisstætt,
þegar þú söngst „Hamraborgina“
með afa. Þá var mikið hlegið og gert
grín. Alltaf varst þú tilbúinn til að
aðstoða þegar á reyndi. Ótal dæmi
veit ég um, þar sem þú komst til
hjálpar, þegar erfiðleikar vom í fjöl-
skyldunni. Þá var gott að eiga þig að,
þiggja góð ráð og fá andlegan styrk
frá þér.
Þú varst valinn til forystu alls
staðar þar sem vegir þínir lágu.
Hinn mikli kraftur og lífsgleði hreif
alla með.
Áhugi þinn á ættfræði og hverjir
tengdust fjölskyldunni var undra-
verður. Þú varst aðalhvatamaður í
því að halda ættinni saman.
Um áramót vai- alltaf opið hús hjá
þér og Ollý og þar komu fjölskyldan
og vinir saman og áttu góða stund.
Léttleitónn var ávallt í fyrirrúmi
og hve gaman var að hrífast með þín-
um skemmtilega húmor og dillandi
hlátri.
Um leið og ég kveð þig leita ég
huggunar í orðunum: „Þeir deyja
ungir sem guðirnir elska mest“.
Hver minning dýrmæt perla að Iiðnum
lífsins degi,
hin Ijúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
y (Ingibj.Sig)
Elsku Ollý, Óli Jón, Ásgeir, Elísa
og fjölskylda:' Guð veiti ykkur styrk
á þessum erfiðu tímum.
Hannes Jón.
Það voru fyrstu fréttir sem ég
fékk fimmtudagsmorguninn 10. júní
síðastliðinn að Jón hefði dáið kvöldið
áður. Það voru óvæntar og sorglegar
fréttir sem ég satt best að segja átti
ektó von á. Ég var staddur erlendis
og gat ekki hitt Ólöfu Jónu konu
hans eða Ollý frænku og frændur
mína Ólaf Jón og Ásgeir og frænku
mína Elísu Guðlaugu. Það var ein-
kennilegt að fá þessar fréttir. Jón
Sig. dáinn? Nei það getur ekki verið.
Þetta er fyrsta skarðið sem er
höggvið í mína nánustu fjölskyldu og
einhvern veginn hafði aldrei verið
gert ráð fyrir því að svona gæti
gerst, en við erum vanmáttug gagn-
vart náttúrunni og æðri mætti.
Fyrstu minningar mínar um Jón
Sigurðsson eru frá því að við bjugg-
um í sömu blokk í Fellsmúlanum, þá
var ég aðeins fimm ára gamall. Strax
þá hændist ég að honum, sem og svo
margir aðrir, en hann var alltaf með
einhver uppátætó og leikaraskap sem
lítil böm höfðu gaman af og það var
stutt í stríðnina hjá honum. Áfram
lágu leiðir saman þegar foreldrar
mínir og ég og Jón og Ollý ásamt
frændum mínum Óla Jóni og Ásgeiri
fluttu í sama stigagang í Snælandinu.
Þetta var alltaf ein stór íjölskylda, op-
ið á milli íbúða, öll fjölskyldan saman
á kvöldin og mikil stemmning, hlátur
og gi'ín. Eins og vera ber vomm við
strákarnir í eintómum vandræðum
daginn út og daginn inn, handleggs-
og fótbrotnir, marðir og bláir, en
aldrei svo mitóð að það væri eitthvert
mál og yfirleitt sá Jón einhverja bros-
lega hlið á öllu sem kom upp á hjá
okkur. I Snælandinu var mitóð brölt á
Jóni og það má segja að alltaf hafi
dyrnar verið opnar upp á gátt á heim-
ili hans. Skömmu eftir að hann flutti í
Snælandið var hann kominn á fullt og
búinn að þróa fiamleiðslu á skinn-
hönskum, inniskóm og öðmm stónna-
vömm og var hálft húsið undirlagt
undir starfsemina sem samanstóð af
gifsmótun og saumaskap, þetta var
sannkallað fjölskyldufyrirtætó.
Allt byrjaði þetta á eldhúsborðinu
heima hjá honum og Ollý og við
krakkamir fylgdumst með og vomm
oft þátttakendur í vöraþróuninni, af
miklum áhuga. Honum var nokkuð
sama um það að við og fleiri gerðum
stöðugt grín að þessu framtató og
hann hélt ótrauður áfram og hélt sínu
stritó. Þetta vom fyrstu skref Jóns í
framleiðslu á vamingi til ferðamanna
en hann hafði mikla reynslu af slíkum
viðstóptum og var framkvæmdastjóri
íslensks markaðar á Keflavíkurflug-
velli um árabil. Það fyrirtæki
blómstraði undir hans stjóm en þar
innleiddi hann margar nýjungar í
starfseminni á meðan hann réð þar
húsum. Hann kom inn hjá mér við-
skiptahugmyndum og þegar ég fer að
riQa þetta upp og hugsa til baka man
ég eftir þvi að ég gerði mín fyrstu við-
stópti með honum." Þau fólust í að
kaupa og selja sérstök mertó með ís-
lenska fánanum og skjaldarmertónu.
Átta ára gamall var ég faiinn að
kaupa og selja mertó með Jóni og við
„græddum“ báðir vel á framtatónu.
Eg keypti merkin af honum á nokkra
aura og fór niður í bæ og seldi dýrt!
Það fannst honum sniðugt. Þó að það
séu liðin nánast 30 ár síðan þetta var
vissi ég að Jón fylgdist með því sem
ég var að gera til síðasta dags og oft
kom hann með góð ráð og stuðning
þegar á þurfti að halda og það var
gott að vita af honum í sínu liði, aldrei
langt undan. Jón Sigurðsson var vin-
margur og átti auðvelt með samstópti
við allt og alla í kringum sig. Allir
þekktu Jón og hann kynntist fóltó
mjög auðveldlega, með því einu að
vera hann sjálfur. Hann var náttúru-
unnandi og útivistarmaður. Hann
hafði ólýsanlega útgeislun sem var
skemmtileg blanda af jákvæði, stríðni
og festu og það var gaman að fylgjast
með honum hugsa um bömin sín og
bamaböm og hvernig hann gat alltaf
fundið tíma fyrir þau og veitt þeim
stuðning þegar á þurfti að halda. Það
var alltaf til tími fyrir þau, tími til að
sinna þeim á sinn sérstaka hátt. Það
var aðdáunarvert hve gestrisni hans
var mikil og einlæg, allir voru vel-
komnir meðan húsrúm leyfði og
lundaveislur um verslunarmanna-
helgi og opið hús á gamlárskvöld em
stundir sem maður ber ávallt í hjarta
sér og ég mun ávallt minnast Jóns á
þessum stundum með mikilli virðingu
fyrii’ góðum manni sem fór alltof
fljótt frá okkur. Hann átti til að baka
brauð og „ástarpunga" og í hvert
stópti sem hann fékk þessa flugu í
höfiiðið varð til einhver töfrastemmn-
ing sem ég hef aldrei fundið fyrir áð-
ur. Hann var einstakur maður. Jón og
Ollý tóku mér alltaf opnum örmum,
við hvaða aðstæður sem var, að nóttu
sem degi, og um tíma bjó ég hjá þeim
þegar þannig stóð á. Það var alltaf
pláss fyrfr alla sem komu í heimsókn
og er enn og kann ég þeim báðum
miklar þakkir fyrir þolinmæðina og
hjartahlýjar móttökur. Ég á eftir að
sakna þess að geta ektó grínast í Jóni
meira og honum gleymi ég aldrei.
Elsku Jón, þakka þér fyrir öll
góðu ráðin, væntumþykjuna og
skemmtilegu stundimar, allt frá því
að ég fyrst man eftir mér hjá þér og
Ollý. Guð veri með þér.
Ég bið Hinn hæsta að blessa fjöl-
skylduna alla, Ollý fi’ænku, Ola Jón,
Ásgeir og Elísu og börnin þeirra öll.
Megið þið vera sterk í sorginni.
Jón Axel.
Kæri Jón mágur.
Ég man eins og gerst hafi í gær,
þegar ég sá þig fyrst, ungan ástfang-
inn mann sem var að hitta eldri syst-
ur mína. Ég man þegar þú og Óli Ax
fómð til að vinna á kvöldin uppi í
Fellsmúla, svo hægt yrði að flytja
inn á brúðkaupsdaginn okkar. Ég
man brúðkaupsdaginn okkar, það
var yndislegur dagur og við fluttum
inn í nýju íbúðirnar okkar. Ég og Óli
með okkar fyrsta barn, sem var jafn
mitóð hjá ykkur og okkur. Síðan
fæddist ykkar fyrsta barn og 14
mánuðum síðar ykkar annað barn.
Dásamleg ár og gott sambýli.
Ég man þegar þið fluttuð út til
Genf, hversu mikið vantaði þá í fjöl-
skylduna, Guðrún systir hjá ykkur
hluta af þeim tíma sem bamfóstra.
Bréfaskriftir vom reglulegar og er
til fullur kassi af bréfum sem óborg-
anlegt er að lesa enn í dag. Ég man
þegar var hringt til ykkar út, þá kom
fjölskyldan saman heima hjá pabba
og mömmu í Rauðagerðinu, og var
þetta svo mikil athöfn að það lá við
að farið væri í sparifötin. Við eign-
umst okkar annað barn ég og Óli, þið
komið heim, öllum til mikillar gleði
og nú er hafist handa við að stækka
við sig. Við byggjum í Snælandi
ásamt góðum vinum, Áma, Sollu,
Siggu og Bjama. Þar fæðast svo tvö
yngstu börnin okkar. Ég man að oft
bakaðir þú ástarpunga og bauðst
okkur öllum í kaffi, það var mitóð
talað og mitóð hlegið. Nú þegar ég
hugsa til baka, þá em þetta yndis-
legustu árin, þetta góða sambýli,
fjórar fjölskyldur sem einn maður
bæði í gleði og sorg.
Ég man Vestmannaeyjagosið, afi
minn og amma komu í kjallarann hjá
okkur, okkur öllum til gleði. Ég man
öll yndislegu kvöldin með góðum vin-
um, þegar allir máttu vera að því að
lifa og vera til, og oftast vorum við
hjá ykkur Ollý. Og enn var flutt í
stærra húsnæði, samverastundum
fækkaði en alltaf jafn góðar samt.
Ég man ævintýraferðirnar, þegar
þú ásamt Ollý systur og bömum
komst í Hæðarselið á fallegum sum-
arkvöldum, kannstó kl. 10. Öllum
troðið inn í bíl, kannstó ekki alveg
löglegt, enda fyrir tíma öryggisbelta!
Haldið af stað suður í Hafnarfjarðar-
hraun, stoppað í sjoppu, keypt Coke
og Prins. Sponsa látin síga niður í
holu til að ná í undurfagran burkna,
ólöglegt en varð að enn meira ævin-
týri, burknanum stópt í tvennt og lif-
ir hann góðu líffr við húsin okkar
hérna í bænum og í Skorradal. Ég
man ferðirnar okkar um Hvalfjörð-
inn, sem þú gerðir barnabörnunum
okkar ógleymanlegar með fræðslu
um liðna tíð. Ég man allar dásemd-
arstundir fjölskyldunnar í Skorra-
dalnum, þú oftast manna hressastur,
teknir fram sérstakir Berjanes-
söngtextar, sungið og spjallað og
notið þess að vera saman.
Það er svo sárt að hugsa til þess
að hafa þig ektó áfram með okkur,
en ég þakka fyrir að hafa átt þig öll
þessi ár. Kannstó vomm við ekki
endilega alltaf sammála, en aldrei
skildum við án kossa og knúss. í
hjarta mínu veit ég að þú verður
áfram með okkur og vakir yfir ör-
yggi okkar allra.
Guð geymi þig og takk fyrir allt og
allt.
Þín mágkona,
Ruth Halla.
Vorið bjó í honum, hann vai’ alltaf
jákvæður, alltaf leitandi, alltaf stór-
huga, alltaf tilbúinn til þess að hlú
að, hjálpa hverjum sem var hjálpar
þurfi. Brosið hans og glettið augna-
ráð gáfu væntingar um skrúða sum-
arsins óháð árstíma, óháð veðri, óháð
öllu nema þvi að gera gott úr hverju
máli þar sem það bar að hverju sinni.
Það hafa verið mikil forréttindi að
eiga Jón Sigurðsson að vini og næsta
granna í 20 ár. Það er svo mitóls
virði að umgangast fólk og vera ná-
lægt fólki sem er algjörlega laust við
smásmugulegan hugsunarhátt, öf-
und og nart, fólk sem er eins konar
hitaveita í rysjóttu hversdagslífinu,
fólk sem kann að laða það fram að
njóta lífsins svo leikandi og eðlilega
eins og það er víst að sólin kemur
upp á hverjum degi. Óyfirstíganleg
skriða hefur fallið að okkur sem átt-
um persónulega vináttu Jóns og um-
hyggju, skriða sem við getum ekki
rutt í burt, en verðum að læra að
horfa í gegnum og ganga áfram veg-
inn með þeim tilfinningum og minn-
ingum sem í órofa heild fylgja okkur
áfram um lífsins veg. Hljómfagur
dúett þeirra Jóns og Ollýjar í lífsins
melódí var svo gjöfull og skemmti-
legur með dug og þrautseigju, og
það er því ekki að undra að viðhorf
barna þeirra byggist á sama grunni.
Venjulegt, hlýlegt, dugmitóð og list-
rænt fólk. Hvers meira er þörf?
Það var skemmtilegt að fylgjast
með Jóni í hlutverki stjórnanda stór-
fyrirtækja, hvort sem um var að
ræða íslenskan markað, Miklagarð,
Borgarkringluna eða önnur stórfyr-
irtætó þar sem hann lagði hönd á
plóginn í fremstu víglínu. Hann var
eldklái’, áræðinn og staðfastur, en
samt svo lipur, eins og upplag hans
kallaði á. Hann gaf sig allan í starf
sitt og það reyndi geysilega á hann
því hann hafði ríflegri skammt af
samviskusemi en gengur og gerist.
Þess vegna reyndi það einnig mjög á
hann þegar hann varð að taka
ákvarðanir í rekstrinum þar sem
manneskjulega og hagkvæma sjón-
armiðið vógu salt.
Jón var einstaklega gjöfull maður
og hann lagði sérstaka rækt við allt
sem viðkom fjölskyldu hans, þar
voru blómin sem hann naut mest að
hlú að, þai’ var yndið hans í hjarta-
stað. Hann var eldheitur sjálfstæðis-
maður með höfuðáherslu á að gefa
alltaf öðmm færi á að njóta sín.
Hann lagði mitóð af mörkum í starfi
sjálfstæðismanna og í hinum ýmsu
félögum sem hann tók virkan þátt í,
því Jón var mitól félagsvera og stóð
svo sannarlega vel að orðtakinu mað-
ui’ er manns gaman.
Við í næsta húsi söknum vinar og
einstatóega góðs granna. Það er
mikill söknuður að Jóni Sigurðssyni,
því hann var eitt af þessum mikil-
vægu ankeram hversdagslífsins með
sinn ríka næmleika fyrir sanngirni,
réttlæti, umhyggju og árangri í
skjóli lífsgleðinnar. Það verða mikil
viðbrigði að rekast ekki á hann á
hlaðinu, kalla í tesopa eða hrópa
„komdu og prófaðu sultuna", eða
heyra frá honum hvatningu um að
skreppa nú til þeirra upp í Skorradal
þar sem þau voru búin að koma sér
upp yndislegri aðstöðu og sótt
hvenær sem færi gafst.
Það er svo hart þegar kallið kem-
ur í blóma lífsins, þegar svo langt
var til þess sólarlags sem væntingar
stóðu til. En það var ektó stíll Jóns
að rýna í sortann. Birtan var hans
fylgifiskur, auðmýktin, lítillætið og
þakklætið fyrir að fá að vera til. Til
birtunnar sækja þeir sem eftir sitja
og sakna svo sárt.
Á bám blundar blitó, bylgjur ei-
lífðarinnar bera nú vin okkar inn í
óravíddir Guðs. Eftir situr minning
hans, vorið.
Ámi Johnsen.
Mig langar til að minnast vinar
míns Jóns Sigurðssonar nokkrum
orðum. Jóni kynntist ég fyrst þegar
við sátum saman í stjórn fulltrúaráðs
sjálfstæðisfélaganna í Reykjavík fyr-
ir allmörgum ámm. Við endurnýjuð-
um síðan kynnin þegar Jón kom til
starfa í Borgarkringluna þai’ sem
hann gerðist framkvæmdastjóri Kr-
inglunnai’ 4-6 ehf. og Rekstrarfélags
Borgarkringlunnar. Starfaði ég sem
lögmaður félaganna og átti þá oft ná-
ið samband við Jón. Samstarf okkar
þróaðist síðan í vináttu og héldum
við sambandi eftir að hann hætti ^
störfum í Borgarkringlunni og allt
þai’ til hann lést.
Jón var mikill húmoristi og hafði
gaman af meinlausri stríðni. Fyrst
og fremst hafði hann þó húmor fyrir
sjálfum sér. Hann hafði gott hjarta-
lag, var einlægur og hreinskiptinn.
Af þessu leiddi að auðvelt var að
ræða við hann, nánast um allt milli
himins og jarðar, bæði í gamni og al-
vöru. Eflaust var það ektó síst vegna
þessara eiginleika sem mörgum þótti
vænt um hann.
Daginn áður en Jón veiktist,
skömmu fyrir andlát hans, töluðum
við saman í síma og spurði ég þá eins
og oftast áður hvemig honum heils-
aðist. Hafði hann þá á orði að sér liði^
vel, heilsan væri góð. Nokkrum dög-
um síðar var hann allur.
Vegna utanfarar á ég þess því
miður ektó kost að vera við útför
Jóns. Að leiðarlokum er mér efst í
huga þakklæti fyrir vináttu hans og
góðvild í minn garð. Ég votta eigin-
konu hans, börnum og barnabörnum
innilegr samúð. Blessuð sé minning
góðs drengs, Jóns Sigurðssonar.
Reynir Karlsson.
Hin æðsta list er að lifa, ^
logana kynda í mannanna sál.
Sumum er skylt að skrifa
og skýra sitt hjartans mál.
Sá snýr ekki við, er stefnuna fann.
En stundum næðir kaldast um þann
sem hugsar djarfast og heitast ann.
(Davíð Stef.)
„Guð geymi þig“! Þannig heilsuð-
umst við og þannig kvöddumst við
ævinlega og þannig kvöddumst við
kæri vinur nokkrum klukkustundum
áður en kallið kom. Fyrir það er ég
og þakklátur. Hins vegar á ég enn
jafnerfitt með að sætta mig við orð-
inn hlut. Stól milli lífs og dauða geta
á stundum verið ærið stutt. Vini mín-
um Jóni Sigurðssyni kynntist ég
fyrst suður á Keflavíkurflugvelli, þar
sem við unnum báðir árið 1970. Síð-"'
an liðu hátt í 16 ár, er við kynntumst
á ný og hefm’ vinskapur okkar æ
haldist síðan. Það má segja að við
höfum á ný tetóð okkar þroska út
saman í þeim félagsskap, sem við
vomm í. Lærðum að þekkja okkur
sjálfa og reyna að beita okkur þeim
aga sem á að gera okkur að betri
mönnum. Margs er að minnast, en í
endurminningunni kemur alltaf fram
hlátur þinn, kæri vinur, og gæska.
Umhyggja fyrir öðrum, hvernig
menn höfðu það og þeirra. Ekki síð-
ur hversu reiðubúinn þú varst ætíð
að rétta hjálparhönd eða veita góð
ráð, ef að þrengdi. Fram kemur
minning þar sem þú kallaðir okkur
nokkra félaga þína og vini heim til •
ykkar og Ollý kona þín bar fram
SJÁ NÆSTU SÍÐU
i LEGSTEINAR
; Komið og skoðið í sýningarsal okkar eða fáið sendan myndalista
| j MOSAIK
Hamarshöfði 4, 112 Reykjavík sími: 587 1960, fax: 587 1986