Morgunblaðið - 20.06.1999, Síða 42

42 SUNNUDAGUR 20. JÚNÍ 1999
4r' ..
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JON SIGURÐSSON
heimilislegan og góðan mat og eina
skilyrðið sem þú fórst fram á við
£»kkur var að við ræddumst við
frjálslega og hreinskilnislega. Þetta
atvik, þótt sumum kunni að fínnast
það lítilvægt, lifír í minningu okkar
vina þinna og kemur jafn auðveld-
lega fram, sem það hefði gerst í gær.
Helstu kostir þínir kæri vinur, þó
svo að ekki vilji ég mæra þig um of,
voru góðmennska, trúmennska og
vinahollusta. Þessir eiginleikar hafa
eflaust ráðið miklu um þau mörgu
störf sem þér voru falin á þinni alltof
stuttu ævigöngu. Þessir kostir á hinn
bóginn nýttust þér vel og komu afar
ríkt fram í fari þínu og umgengni við
i r.áungann, Ekki flíkaðir þú tilfínn-
ingum jDínum eða gekkst á torg með
þær. Eg fann glöggt þetta síðasta
sinn sem við ræddum saman, hversu
þungt þér féll að geta ekki gengið við
hlið dóttur þinnar, þegar hún stað-
festi ákvörðun sína um giftingu, sem
til stóð laugardaginn 12. júní síðast-
liðinn. Þú sagðir ekki margt en ég
fann tilfinningar þínar glöggt.
Ekki væri nema hálf sagan sögð ef
ég gleymdi að geta þinnar ágætu
eiginkonu Ollýjar. Það fór ekki fram-
hjá neinum sem til þekktu, hversu
hlýtt og fallegt var á milli ykkar.
Hennar og bama ykkar er sorgin
mest og ég bið þann sem öllu ræður
að styðja þau og styrkja á vegferð
-^þeirra, sem framundan er. Öll vitum
við víst að hverju stefnir á lífsleiðinni
og víst er að okkur hefur verið kennt
að þekkja þá leið og óttast hana ekki.
Við erum að sjálfsögðu misjafnlega
undir það búin, þegar kallið kemur,
en ég veit að þú hafðir í veganesti
þínu það, sem til þarf að vera undir-
búinn fyrir þetta ferðalag sem „hann
sem stýrir himnaborg“ hefur nú
kvatt þig til.
Eg vildi svo sannarlega geta gefið
eitthvað meira en kveðjuorð mín til
þín, en verð að láta þar við sitja og
^biðja að „Guð geymi þig“. Þess óskar
þinn vinur
Þorsteinn Eggertsson.
Veistu ef vin þú átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
(Hávamál)
Vinarkveðja: Ég kveð þig nú kæri
vinur, þú sækir mig ekíd lengur á
laugardagsmorgni á leið í sund með
félögum okkar. Það er ekki bara
þessar stundir okkar sem ég mun
sakna - heldur svo ótal margt annað
'^bæði í gleði, hlátri og stríðni, sem og
á erfíðum stundum okkar beggja. Þá
gátum við rætt málin í fullum trún-
aði og einlægni. Á eftir var auðveld-
ara að takast á við lífið og tilveruna.
Kynni okkar hófust einn vetur fyr-
ir löngu í London. Þá var oft glatt á
hjalla. Seinna kom að sambúðinni í
Snælandi, þar sem þið Ollý urðuð
ósjálfrátt miðpunktur í þeirri sam-
búð fjögurra fjölskyldna, sem aldrei
bar skugga á.
I okkar sambandi gafst þú þér tit-
ilinn „kunningi“ (allir sem okkur
þekkja vita hvað í því felst), en þú
varst mér sá vinur sem aldrei gleym-
ist%
Ég og Solla biðjum Guð að gefa
- fjölskyldu þinni styrk í þeirra sorg.
Árni.
Látinn er góður vinur minn Jón
Sigurðsson. Mín fyrstu kynni af Jóni
hófust fyrir mörgum árum í gegnum
sameiginlegan áhuga okkar á stjórn-
málum. í kringum margar kosningar
höfum við Jón starfað saman, og þar
naut hann sín vel. Betri og skemmti-
legri samstarfsmanni hef ég ekki
kynnst, það hreinlega gustaði af Jóni
er hann tók tO hendinni þegar kosn-
ingar voru í nánd. Jón var mjög op-
inn og hlýr maður, það sýndi sig best
hvemig hann heilsaði almennt fólki
þétt og innilega.
Mér fínnst skrýtið að hugsa tO
þess að Jón skuli vera dáinn. Fyrir
rúmum mánuði kom hann við á skrif-
stofunni hjá mér og ræddum við um
lífið, tilveruna og kosningabaráttuna.
Ég bað Jón um að gera mér smá
úgreiða og sá greiði brást ekki frekar
en annað sem hann tók sér fyrir
hendur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Blessuð sé minning þín.
Ég bið algóðan Guð um að varð-
veita og styrkja fjölskyldu Jóns.
Bertha Biering.
Jón, frumkvöðullinn sem innleiddi
nýja hætti í verslun.
Jón, eldhuginn sem hi-eifst af nýj-
um hugmyndum og vildi framkvæma
þær strax.
Jón, eldhuginn sem fylgdi nýjung-
um í tölvuheiminum eins og ungling-
ur og notaði þær.
Jón, fjölskyldufaðirinn sem studdi
fjölskyldu sína með ráðum og dáð.
Jón, gleðigjafinn sem sá skondnar
hliðar á hverju máli.
Jón, hamhleypan sem kastaði sér
út í hvert verkefni með hugarfari
frumherjans.
Jón, hugsjónamaðurinn sem vann
stjórnmálaflokk sínum af öllu afli.
Jón, vinurinn sem fylgdi vini sín-
um á slysavarðstofuna og vakti þar
með honum tólf tíma á aðfangadag.
Jón, vinurinn sem alltaf var tilbú-
inn að hlusta og gefa góð ráð.
Jón, trúmaðurinn sem starfaði í
söfnuði sínum heOs hugar.
Við vinir Jóns finnum sáran sökn-
uð í hjarta, og skiljum hve mikOl
missir fjölskyldunnar er.
Hví í ósköpunum fór Jón svo fljótt
frá okkur?
Trúmaður sem Jón hefði skýrt það
með guðlegri forsjón. Við sem minna
trúum efumst um visku almættisins.
En við þökkum að hafa notið sam-
verunnar við Jón og sendum ástvin-
um hans okkar innilegustu samúðar-
kveðjur á þessum erfiðu tímum.
Hjördís og Sigfus.
Nú þegar komið er að leiðarlokum
og kvaddur er hinstu kveðju tengda-
sonur, mágur og kær vinur, Jón Sig-
urðsson, vildum við segja svo margt,
en okkur er orða vant. I minni geym-
um við minningu um einstakan mann
sem við áttum í þér.
„Einstakur" er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt
faðmlagi eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjómast af rödd hjarta síns
og hefur I huga hjörtu annarra.
„Einstakur" á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og skarð þeirra verður aldrei fylit.
„Einstakur" er orðið sem best lýsir þér.
(Teri Femandez)
Elsku Ollý, við sendum þér, böm-
um og bamabörnum innOegustu
samúðarkveðjur okkar. Ykkar harm-
ur er sár. Megi algóður Guð vaka yf-
ir ykkur og hugga.
Jón Sigurðsson, hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Tengdapabbi og
fjölskyldurnar í Eyjum.
Okkur, nokkra vini og sundfélaga í
Sundhöll Reykjavíkur, langar að
minnast Jóns Sigurðssonar sem nú
hefur kvatt þetta líf og lagt upp í
hina miklu ferð. Það er ekki ætlun
okkar að rekja æviferil Jóns. Hér
verða aðeins skráð örfá kveðjuorð til
þess að þakka Jóni persónulega góða
samfylgd og þakka allar liðnar
ánægjustundir á lífsleiðinni.
Menn era misjafnir. Sumir era að
eðlisfari opnir, hafa vinsamlegt við-
mót og era lifandi og skemmtOegir.
Þetta era einkennin sem koma fyrst
upp í hugann þegar við lítum yfir
farinn veg og minnumst daglegra
sundiðkana, kaffifunda og fjöl-
breyttra ferðalaga með þér, kæri
vinur Jón. Vegna þessara góðu
minninga setti okkur alla hljóða þeg-
ar okkur var sagt frá andláti þínu.
Margir áttu bókstaflega erfitt með
að trúa þessari frétt. Þetta gerðist
svo snöggt. Við vorum óviðbúnir.
Það er erfitt að sætta sig við þennan
missi. En lífið virðist allt hafa sinn
gang og þó að maður vilji breyta er
það ekki alltaf hægt.
Við söknum þín allir. Elsku Jón,
þú lifir alltaf í huga okkar og við
geymum allar góðu minningarnar
um þig. Þó að söknuður okkar sé sár
er víst að söknuður fjölskyldu þinnar
er enn meiri.
Kæra Ólöf og fjölskylda, megi Guð
styrkja ykkur á þessari sorgar-
stundu. Endurminningin um góðan
dreng er besti minnisvarði hans.
Blessuð sé minning Jóns Sigurðs-
sonar.
Sundhallarflokkurinn.
Kæri Jón.
Mikið er þetta sárt. Þú tekinn
næstum fyrirvaralaust frá okkur og
það á besta aldri. Við hlökkuðum svo
til brúðkaups barnanna okkar og ég
veit að þú varst með hugann við þá
stund er einkadóttir ykkar og yngri
sonur okkar hugðust bindast tryggð-
arböndum.
Við þökkum samveru og kynni lið-
inna ára. Þau hafa verið gefandi og
góð. Við höfum átt saman yndislegar
stundir með fjölskyldunni og dáðst
að gullmolunum okkar, Ásgeiri Inga
og Vigni Daða. Þeir hafa misst mik-
ið. Eins og allir sem þekktu þig vita
varstu einstaklega hvetjandi, úr-
ræðagóður og léttur í lund og í viður-
vist þinni var nú ekki lognmollan.
Hugur þinn og hjarta var hjá fjöl-
skyldunni og hagur þeirra var þinn
hagur. Megi Guð styrkja þau öll. Við
vottum Ólöfu eiginkonu þinni, sonun-
um Ólafi Jóni, Ásgeiri og fjölskyld-
um þeirra, elsku Elísu og Valtý okk-
ar og drengjunum þeirra innilega
samúð. Hvíl þú í friði.
Ingunn Valtýsdóttir.
Við upphaf níunda áratugarins var
mikið umrót á verslanamarkaði á
höfuðborgarsvæðinu. Hagkaup hafði
haslað sér völl og styrkti markaðs-
stöðu sína árvisst. KRON var enn
við lýði með tiltölulega litla markaðs-
hlutdeild. Rótleysi verslana fór vax-
andi og viðskiptamynstur vora að
breytast. Mikil uppstokkun var
greinilega framundan. Við þessar að-
stæður ákváðu samvinnumenn að
standa saman að stofnun og rekstri
stórverslunar í Reykjavík. Segja má
að fyrirætlanirnar hafi verið svo
stórar í sniðum að þær líktust meir
byltingaráformum en mótaðri þróun.
Ég var beðinn að taka að mér stjóm-
arformennsku nýju verslunarinnar
og það féll í minn hlut að leita að og
finna nýjan framkvæmdastjóra. Hér
var úr vöndu að ráða þvi veralegir
fjármunir og mikill metnaður vora í
húfi. Eftir að hafa ráðfært mig við
nokkra menn, m.a. vin minn Davíð
Scheving, hringdi ég út á Keflavíkur-
flugvöll í framkvæmdastjóra Is-
lensks markaðar hf., Jón Sigurðsson,
og bað hann að hitta mig á Lækjar-
brekku og borða með mér léttan há-
degisverð. Þar bauð ég honum stöðu
framkvæmdastjóra Miklagarðs sf.
sem hann þáði nokkra síðar. Upp frá
þessu þróaðist með okkur Jóni vin-
átta og náið samstarf um margra ára
skeið. Jón hófst handa við að byggja
upp stærstu verslun landsins með
tvær hendur tómar, ef frá er talið
stofnframlag eigenda, sem myndi
þykja lítið við núverandi aðstæður,
og mikill velvilji samvinnumanna,
sem þó var ekki alltaf óblandinn.
Þann tíma sem Jón Sigurðsson var
framkvæmdastjóri Miklagarðs sf.
vann hann af lífi og sál fyrir fyrir-
tækið. Iðulega ofbauð mér og fann
að því, hve ósérhlífni hans og þræl-
dómur var gegndarlaus. Ég bókstaf-
lega var með lífið í lúkunum vegna
heilsu hans og líkamlegs þreks.
Hann var allt í öllu, var alls staðar í
senn og fylgdist með hverju smáat-
riði. Verkefnið sem hann hafði axlað
var níðþungt og aðstæður erfiðar.
Ekki var hægt að byggja á reynslu
fortíðar og fyrirmyndir voru óljósar.
Eftir að nokkur reynsla var komin á
rekstur Miklagarðs og samkeppnis-
staða hans skýrðist varð okkur það
báðum Ijóst, að stokka þurfti upp all-
an verslunar- og innkauparekstur
samvinnumanna á höfuðborgarsvæð-
inu eða skipta honum upp í óháðar
einingar. Uppbyggingarstarf Jóns
fór ekki framhjá Guðjóni B. Ólafs-
syni, forstjóra Sambandsins, og mér
var kunnugt um að hann vildi að Jón
tæki við Verslunardeildinni þegar
skilja átti hana frá rekstri Sam-
bandsins, enda allt í húfi um að reisa
hana við. Þessu fékk Guðjón ekki
ráðið m.a. með tilliti til pólitískra
sjónarmiða. Leiðir okkar Jóns í
Miklagarði skUdi síðla árs 1988 og
tveimur árum seinna var Mikligarð-
ur innlimaður í Verslunardeild Sam-
bandsins undir nafni hins fyrr-
nefnda. Við það skildi einnig mínar
leiðir og Miklagarðs, enda ljóst hvert
sú breyting myndi leiða gamla
Miklagarð. Jón var í forystu fyi-ir
merkilegu uppbyggingarstarfi í
Miklagarði, sem vert er að gleymist
ekki. Þegar leiðir Jóns og Mikla-
garðs skildi, og Jón var ekki sáttur
við það, voru erfiðustu byrjunarerf-
iðleikar að baki en jafnframt var fyr-
irtækið á vegamótum. Áður en Jón
tók við Miklagarði hafði hann rekið
Islenskan markað hf. Aðstæður hög-
uðu því þannig síðar að ég kynntist
rekstri þess fyrirtækis allvel. Mér
var þá ljóst hvfiíkt uppbyggingar-
starf Jón hafði unnið þar og hve
rekstur þess fyrirtækis hafði verið í
miklum blóma á framkvæmdastjóra-
árum hans. Jón var þar, eins og síðar
í Miklagarði, lífið og sálin í fyrirtæk-
inu og stjórnaði því af dugnaði og at-
orku. Fyrir hönd stjórnar Islensks
markaðar hf. væri nú gott að geta
þakkað honum sjálfum einkar vel
unnin störf. Jón Sigurðsson var virk-
ur félagi í Sundhallarflokknum um
tíu ára skeið. I vorferðum var hann
hrókur alls fagnaðar og á daglegum
morgunfundum var hann einn af ör-
fáum sem áttu erfitt með að fara að
fyrirmælum um algjört bann við að
tala þar nokkru sinni af viti. Við
skyndilegt fráfall Jóns „kunningja",
eins og við kölluðum hann oftast,
hefur hljóðnað í Höllinni og við fé-
lagamir söknum sárlega vinar í stað.
Hans verður sérstaklega minnst í
næstu vorferð að hausti. Jón Sig-
urðsson var ekki allra. Hann gat ver-
ið erfiður og snöggur upp á lagið en
var alltaf heiðarlegur og kom til dyr-
anna eins og hann var klæddur. Eft-
ir að búið var að útkljá mál var hann
manna fúsastur til að sættast og
bretta upp ermar á ný.
Þótt nú sé fullseint að þakka gjöf-
ult samstarf en jafnframt góða vin-
áttu, þá er mér þakklæti efst í huga
nú. Árin okkar í Miklagarði vora
mér mikfis virði og era mér ógleym-
anleg. Ég veit að ég segi þetta einnig
fyrir hönd fyrrverandi samstarfs-
manna okkar þar.
Við Þórunn færam Ólöfu og börn-
um þeirra innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Þröstur Ólafsson.
Kveðja frá vinnufélögum.
Okkar ágæti samstarfsmaður Jón
Sigurðsson hefur kvatt óvænt og við
sem eftir sitjum trúum því varla að
hann sé farinn. Jón starfaði sem for-
stöðumaður á sölu- og markaðssviði
Landssímans og var afar gott fyrir
Símann að fá inn mann með þann
bakgrunn og þá þekkingu sem Jón
bjó yfir. Hann dreif málin áfram og
gott var að leita til hans, hvort sem
var eftir aðstoð eða upplýsingum.
Hann hafði tengsl víða og var vel
inni í öllum þeim málum sem efst
voru á baugi. Jón var enda settur í
hóp þeirra lykilstarfsmanna sem
hafa unnið að endurskipulagningu
Landssímans í vetur og þar naut sín
vel sú mikla reynsla sem hann bjó
yfir, bæði í rekstri og starfsmanna-
málum. Minnisstæðast er þó hve
Jón var viðræðugóður og skemmti-
legur félagi sem alltaf var gaman að
líta við hjá. Hann tók líka virkan
þátt í félagsstarfi innan Landssím-
ans og eignaðist þar marga kunn-
ingja. Jón kunni að láta fólki líða vel
í návist sinni og hefðum við vinnufé-
lagar hans allir óskað þess að sam-
verastundirnar hefðu getað orðið
fleiri.
Við kveðjum hann með söknuði og
sendum fjölskyldu hans innilegar
samúðarkveðjur.
Hrefna Ingólfsdóttir.
Fallinn er í valinn, langt um aldur
fram, Jón Sigurðsson, forstjóri og
formaður Skólanefndar Fjölbrauta-
skólans í Breiðholti.
Við vorum harmi slegin hér í FB
þegar við fréttum lát hans.
Kynni okkar hérna í skólanum af
Jóni hófust árið 1994 þegar hann var
skipaður í Skólanefnd FB. Jón Sig-
urðsson sýndi skólanum strax mik-
inn áhuga og var boðinn og tilbúinn
að starfa með stjórnendum að gera
góðan skóla enn betri. Áhugi hans
fyrir skólastarfinu var ódrepandi og
stóð hann eins og klettur þegar ein-
hverjir grunnhyggnir menn ætluðu
að fara að hrófla við fjölbrautaskóla-
hugmyndinni.
Jón Sigurðsson var kosinn for-
maður skólanefnar árið 1996 og það
má segja að hvar sem Jón kom var
hann valinn til forystu. Slíkir voru
mannkostir hans. Jón var framsýnn
maður, léttur í lund og góður vinnu-
félagi. Hann hreifst af náttúru lands-
ins og var mikill göngugarpur, fróð-
leiksfús og fylginn sér. Honum verð-
ur seint þakkað allt það sem hann
gerði fyrir okkur hérna í Fjölbrauta-
skólanum í Breiðholti. Við höfum það
á tilfinningunni að vel verði tekið á
móti Jóni og honum boðið sæti í önd-
vegi, þegar hann knýr á dyr drottins.
Okkar missir er mikfil, en fjölskyid-
unnar meiri. Góður faðir og eigin-
maður er fallinn frá.
Stjórnendur, kennai-ar og starfs-
fólk FB mun tengja nafn hans við
skólann um ókomin ár.
Við vottum aðstandendum samúð
okkar.
Stjómendur og starfsfólk Fjöl-
brautaskólans í Breiðholti.
Kveðja frá Félagi sjálfstæðis-
manna í Hóla- og Fellahverfí
Þegar mér barst fréttin um andlát
góðs vinar og félaga leitaði hugurinn
aftur til þeirra mörgu ánægjulegu
stunda er við áttum saman. Ég
kynntist Jóni Sigurðssyni þegar
hann var formaður sjálfstæðisfélags-
ins í Hóla- og Fellahverfi og þar vann
hann mikið og óeigingjart starf íyrir
félagið. Jón stýrði kosningabaráttu
okkar sjálfstæðismanna í Breiðholti
fyrir síðustu borgarstjómarkosning-
ar og þar fékk ég sem formaður fé-
lagsins að njóta leiðsagnar mikfis
leiðtoga en umfram allt góðs félaga
og vinar. Leiðsögn sem byggðist á já-
kvæðum og uppbyggjandi þáttum
gerði það að verkum að við sjálfstæð-
ismenn í Breiðholti leituðum eftir
kröftum hans þegar mest á reyndi.
Hann var ávallt tfibúinn að leggja
okkur lið þrátt fyrir að hafa látið af
formennsku fyrir nokkram árum, en
honum fannst það skylda sín að leið-
beina okkur sem yngri voram í starf-
inu. Það var gaman að sjá þann eld-
móð sem bjó innra með Jóni, sem
smitaði út frá sér til annarra félags-
manna, sem varð okkur hvatning tfi
góðra verka. Hann hafði ákveðna og
einarða skoðun á flestum málum og
sagði hana umyrðalaust og var ekki
að fara í kringum hlutina. Þessa
hreinskiptni Jóns kunnum við að
meta og þökkum fyrir er við sjáum á
bak einum af okkar bestu félögum.
Við vottum fjölskyldu hans okkar
dýpstu samúð.
Guðni Þór Jónsson.
Rauði kross íslands á Jóni mfidð að
þakka hvað varðar framlag hans tfi
uppbyggingar skyndihjálpar. Hann
var einstakur persónuleiki sem erfitt
er að lýsa nema fá til þess heila síðu.
Þegar Jón gerðist leiðbeinandi í
skyndihjálp gaf hann starfi mínu nýja
meiningu. Fyrir honum var allt ein-
falt, auðleysanlegt og skemmtfiegt.
Krafturinn og kímnin sem hann bjó
yfir var smitandi. Hann átti alltaf
auðvelt með að sjá spaugilegu hlið-
amar á málunum og var mér, sem var
að stíga mín fyrstu skref í stjómun,
ómetanlegur stuðningur. Með alla
sína stjómunarreynslu og innsæi í
hlutina gerði hann erfiðar ákvarðana-
tökur auðveldar. Ég á eftir að sakna
þess að síminn hringi og hann segi:
„Sæl ágæta Sigríður, hvemig hljómar
lífið í dag?“ Þótt hann sé farinn veit
ég að hann mun veita mér styrk
áfram og fylgjast með framþróun
skyndihjálpar. Megi góður guð
vemda þig, kæri vinur.
Við hjá Rauða krossi íslands vott-
um fjölskyldu Jóns okkar dýpstu
samúð.
Sigríður B. Þormar,
Rauða krossi íslands.