Morgunblaðið - 03.09.1999, Blaðsíða 50

K50 FÖSTUDAGUR 3. SEPTEMBER 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Ingileif Ólafs-
dóttir fæddist í
Reyly'avík 19. janú-
ar 1954. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
26. ágúst síðastlið-
inn. Ingileif var
dóttir Ólafs Einars-
sonar, skrifstofu-
manns í Reykjavík,
f. 6. september 1912
^ á Eskifirði, d. 19.
mars 1986, og eigin-
konu hans, Asu
Friðriksdóttur,
saumakonu og hús-
móður, f. 1. desember 1920 í
Reykjavík. Ingileif var yngst
fjögurra systkina. Systkini henn-
ar eru Friðrik Björnsson, kvænt-
ur Herdísi Gunngeirsdóttur,
Þórhildur Ólafsdóttir Fiiegi, gift
David Fiiegi, og Einar Ólafsson,
kvæntur Kristjönu Guðmunds-
dóttur.
^ Ingileif giftist 20. apríl 1978
Ágústi Inga Jónssyni, blaða-
manni og fréttastjóra á Morgun-
blaðinu. Ágúst er fæddur í
Reykjavík 31. janúar 1951, son-
-i ur Jóns Páls Guðmundssonar,
sjómanns, f. 4. mars 1923 á Suð-
ureyri við Súgandafjörð, og Sig-
ríðar Kamillu Gísladóttur, hús-
móður, f. 26. október 1919 í
Vestmannaeyjum.
Börn Ingileifar og Ágústs eru
Óiafur Bjarki, f. 26. júlí 1979,
nemi við Háskóla Islands, og
Ó, sólarguð, þú sást mín tárin falla,
er sóttir þú mér dóttur kæra heim.
Pá heyrði ég þinn harma lúður gjalla.
Hrygg ég bað um kraft í sorgum þeim.
Þá vindar sterkir yfir lífið æða
öldur sárar þreyta hjörtun blíð,
þá gefúrðu lo-aftinn, kóngur
dýrðarhæða,
þann kraft, er bindur hverja stormahrið.
Ég veit þú ert í yndislegum heimi,
elsku, hjartkær litla dóttir mín,
æ minning þína í mínu hjarta geymi,
mig væta tárum jarðargullin þín.
Ég sé þig aftur, Inga litla, góða,
þá sál mín upp í kærieiksheiminn flýr.
Þá verður ei á augum mínum móða,
er mamma aftur sér þín brosin hýr.
v * Ég hrygg bað guð af harmi sundur
skorin
að hafa mætti litla barnið mitt.
En nú ert þú af helgra höndum borin,
og himna blómin klæða rúmið þitt.
(V.S.)
Hvfl í friði, elsku barnið mitt, og
hafðu þökk fyrir allt og allt. Friður
guðs þig blessi.
Mamma.
Elsku Inga.
Það er sárt að þurfa að horfa á
eftir þér svona langt um aldur fram.
Þú áttir svo mikið ógert, en hafðir
samt komið svo miklu í verk. Þú
m varst einstök eiginkona, móðir og
' húsmóðir. Það var eins og þér léki
allt í hendi. Okkur varstu sérstök
tengdadóttir, alltaf boðin og búin til
að hjálpa.
Við eigum svo góðar og fallegar
minningar um þig sem við geymum.
Þetta eru fátækleg orð um mikil-
hæfa konu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
m Við biðjum algóðan Guð að gefa
* okkur öllum styrk.
Þínir
tengdaforeldrar.
Til minningar um mikla sóma-
konu.
Á þessum sorgardögum, sem nú
íða í okkar fjölskyldu, kemur sífellt
upp í huga minn kveðjan þín er þú
Anna Dröfn, f. 29.
mars 1985, nemandi
í 9. bekk Réttar-
holtsskóla.
Ingileif lauk stúd-
entsprófi frá
Menntaskólanum i
Reykjavík árið 1975,
prófi frá Hjúkrunar-
skóla íslands 1978,
námi í uppeldis- og
kennslufræði frá
Kennaraháskóla ís-
lands 1991 og BS-
prófi í hjúkrunar-
fræði frá Háskóla
íslands árið 1997.
Hún starfaði mikið að forvörn-
um og fræðslustarfi gegn reyk-
ingum sem fræðslufulltrúi
og hjúkrunarfræðingur hjá
Krabbameinsfélagi Reykjavíkur
og Heilsuverndarstöðinni í
Reykjavik. Hún hélt námskeið í
skólum og fyrirtækjum víða um
land, tók þátt í rannsóknarstarfi
á þessu sviði og sótti ráðstefnur
um skaðsemi reykinga innan-
lands og utan. Einnig starfaði
Ingileif sem hjúkrunarfræðing-
ur á Borgarspítalanum og
Landakoti. Ingileif var foiinaður
Reykjavikurdeildar Hjúkrunar-
félags Islands árið 1992 og vann
siðustu mánuði að undirbúningi
stofnunar Félags hjúkrunar-
fræðinga gegn reykingum.
Ingileif verður jarðsungin frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
hringdir norður til að spjalla.
Komdu nú sæl. Þeim tíma sem fór í
þau símtöl var vel varið.
Því
Orð milli vina
gerir daginn góðan.
Það gleymist ei
en býr í hjarta þér
sem lítið fræ.
Það lifir
ogverðuraðblómi.
Og löngu seinna
góðan ávöxt ber.
(Gunnar Dal.)
Þú varst svo full af lífsspeki og
raunsæi, æðruleysi og hógværð. Þú
varst sífellt að sjá leiðir til að gera
lífið betra hjá öðrum, glæða von og
efla kraft.
Nú er það okkar sem eftir lifum
að halda minningunni um þig vak-
andi.
Vertu sæl að sinni, Inga mín.
Þín mágkona
Valgerður Jónsdóttir.
Sé hjarta þitt trútt og viljirðu vel,
er veröldin björt og fögur.
Þessi orð eiga mjög vel við hana
mágkonu mína, sem við í dag kveðj-
um hinstu kveðju.
Inga var fjörug, falleg og yndis-
leg, lítil hnáta, þegar ég tengdist
inn í fjölskyldu hennar fyrir rúmum
30 árum og urðum við strax góðar
vinkonur.
Örlögin höguðu því þannig, að
við bjuggum í sama húsi til margra
ára. Hún, örverpið, á neðri hæðinni
með foreldrum sínum, en við á efri
hæðinni, stóri bróðir, ég og síðar
strákarnir okkar tveir. Inga var
nær daglegur gestur á efri hæð-
inni, okkar aðalbarnapía og hjálp-
arhella.
Þetta voru hennar unglings- og
mótunarár í Menntaskólanum í
Reykjavík og var oft ansi fjörugt í
kringum hana. Vinahópurinn stór
og góður, sem oft hittist í Sörla-
skjólinu. Kom þá strax í ljós hversu
félagslynd Inga var. Hún naut sín
alltaf vel í fjölmenni. Það var henn-
ar yndi að sækja veislur og ekki síð-
ur að halda þær sjálf.
Að eðlisfari var Inga hálfgerð
„Pollýanna“. Hún lenti oft í alveg
ótrúlega einkennilegum uppákom-
um, sem hún síðan lýsti mjög
skemmtilega, sá alltaf skondnu hlið-
amar á málunum og gerði óspart
grín að sjálfri sér.
Eftir menntaskólann fer Inga í
Hjúkrunarskóla Islands og útskrif-
ast sem hjúkrunarfræðingur. Star-
far hún síðan í nokkur ár á sjúkra-
húsum borgarinnar, áður en hún fer
að starfa við reykingavamir og
hjálpa fólki að hætta að reykja, nú
síðast hjá Krabbameinsfélagi
Reykjavíkur.
Á námsáram sínum í hjúkranar-
fræðinni kynnist hún eiginmanni
sínum, Ágústi Inga Jónssyni, frétta-
stjóra á Morgunblaðinu, eða Gústa
eins og við köllum hann alltaf. Þau
eignuðust sín óskaböm, Óla Bjarka
og Önnu Dröfn.
Inga var mikO fjölskyldukona og
bar hag fjölskyldu sinnar mjög fyrir
brjósti. Hvemig hún hugsaði um
hana mömmu sína var alveg ein-
stakt og tO mikillar fyrirmyndar.
Ekki leið sá dagur að hún hefði ekki
samband við hana og það var ósjald-
an sem farið var út að keyra, í ísbfl-
túra, heimsóknir o.fl.
Það gerðist varla að Inga kæmi í
heimsókn án þess að tengdamamma
væri með. Hún lagði mikla áherslu á
það, að stórfjölskyldan hittist annað
slagið og var hún potturinn og
pannan í öllu sem stórfjölskylduna
varðaði.
Greiðviknari manneskju þekki ég
ekki, hún vfldi allt fyrir alla gera.
Þegar ég fermdi bömin mín hafði
hún miklu meiri áhyggjur af því
hvemig tO tækist heldur en ég sjálf
og veitti hún, eins og alltaf, ómælda
aðstoð.
Fyrir rúmum fimm ámm greind-
ist Inga með krabbamein á háu
stigi. Þetta var mikið áfall fyrir
hana og ekki síður alla fjölskylduna.
En það var Ingu líkt, að láta ekki
bugast, heldur settist hún aftur á
skólabekk, nú í Háskóla Islands og
tók BS próf í hjúkrunarfræði.
Þessi fimm ár voru Ingu erfið.
Hún þurfti að þola margar og
strangar meðferðir, en alltaf hélt
hún í vonina um betri tíð með blóm í
haga.
Hún barðist hetjulega allt til
hinsta dags. Takmark hennar var
að ferma dótturina og útskrifa son-
inn sem stúdent. Þetta tókst henni
að gera með miklum sóma, núna í
vor, þrátt fyrir mikil veikindi, með
hjálp góðra vinkvenna, sem reynst
hafa henni alveg einstaklega vel.
Þá var líka þrekið búið og var
sumarið henni ákaflega erfitt, en
aldrei kvartaði hún. Sem fyrr gekk
allt út á það, hvemig fjölskyldu
hennar og mömmu myndi vegna,
eftir hennar dag.
Eg er forsjóninni þakklát fyrir að
hafa átt Ingu að mágkonu og vini,
það kemur enginn í hennar stað.
Hún var einstök og veröld mín verð-
ur ekki sú sama og áður.
Eg og fjölskylda mín kveðjum
elskulega mágkonu, systur og
frænku með miklum söknuði. Við
biðjum algóðan guð að blessa og
styrkja Gústa, bömin og móður
hennar, því sorg þeirra og missir er
mikill.
Herdís Gunngeirsdóttir.
Ingileif Ólafsdóttir, mágkona
mín, er látin eftir erfið veikindi.
Kannski vissi maður innst inni að
hverju stefndi, en samt er manni
alltaf jafnbrugðið þegar fólk, ná-
komið manni, er hrifið á brott í
blóma lífsins. í minningunni stend-
ur ótrúleg elja og vinnusemi ofar-
lega en þó ber líklega hæst um-
hyggju hennar fyrir því sem var
henni kærast, móðir hennar, eigin-
maður og böm. Hjálpsemi Ingu var
einstök og þó svo að hún væri yfir-
hlaðin verkefnum var hún ávallt
reiðubúin að bæta á sig ef á bjátaði
hjá einhverjum. Við fjölskyldan í
Bakkagerðinu biðjum algóðan Guð
að styrkja Gústa bróður, Óla og
Önnu í þeirra miklu sorg.
í gegnum líf í gegnum hel
er Guð mitt skjól og hlíf.
Þótt bregðist glatist annað allt.
Hann er mitt sanna líf.
(Margrét Jónsdóttir)
Hafþór og fjölskylda.
INGILEIF
> ÓLAFSDÓTTIR
Nú þegar komið er að leiðarlok-
um munu án efa margir minnast
hennar Ingu og kannski ekki síst
hve hetjulega hún barðist við sjúk-
dóm sinn síðustu árin. Inga vissi
manna best hvaða baráttu hún háði
og hún forgangsraðaði eftir því. Það
vitum við ættingjar hennai- og vinir,
við eigum öll okkar dýrmætu minn-
ingar. En það var hins vegar svo
margt annað sem gerði hana Ingu
að þeirri „hvunndagshetju“ sem
hún er í mínum huga. Inga var
nefnilega einn af þessum sjaldgæfu
einstaklingum sem em sterkir í líf-
inu sjálfu. Hún var sterkur per-
sónuleiki, sterk í mannlegum sam-
skiptum, sterk þegar vel gekk og
sterk þegar á bjátaði.
Frá því ég man fyrst eftir mér
var mér ljóst að hún Inga var
„spes“, í bestu merkingu þess orðs.
Og með tímanum varð mér ljóst að
maður kynnist ekki fólki eins og
henni á hverjum degi. Hún sýndi
samferðamönnum sínum ávallt inni-
legan áhuga og hafði svo mikið að
gefa. Hún var hjartað í öllum fjöl-
skylduboðum, fylgdist svo vel með
okkur öllum og var alltaf til staðar
er á þurfti að halda.
Eins og svo margir aðrir hef ég
oftar en einu sinni og oftar en
tvisvar leitað til hennar Ingu í gegn-
um tíðina. Það var einstaklega gott
að tala við hana og aldrei kom mað-
ur að tómum kofanum þegar hún
Inga var annars vegar. I dag styrk-
ir mig meira en nokkuð annað síð-
asta samtal okkar nokkmm dögum
fyrir andlát hennar og þrátt fyrir
hve alvarlega veik hún var orðin
kom ég sem fyrr þiggjandi af þeim
fundi. Og hún sendi mér gjöf sem
ég náði ekki að þakka persónulega
fyrir en við vitum báðar hvers eðlis
hún var og hve þakklát ég er.
En í dag er hugurinn ekki síst
hjá þeim sem stóðu hjarta Ingu
næst; Gústa og börnunum þeirra.
Þau vom hennar styrkur og þau
gerðu henni kleift að berjast jafn
vel og lengi og raun varð á. Inga
var réttilega mjög stolt af börnun-
um þeirra og það eru vel gerðir
ungir einstaklingar sem í dag
kveðja hana móður sína. Kæri
Gústi, hugur okkar allra er með
þér og börnunum ykkar. Elsku Óli
og Anna, móðir ykkar elskaði ykk-
ur takmarkalaust og það er ekki
minnsti efi í mínum huga að hún
mun áfram vaka yfir ykkur.
Öðram ástvinum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur. Ekki
síst henni ömmu minni sem stóð
eins og klettur við Ingu hlið og
systkinum sem í dag syrgja litlu,
og kannski að sumu leyti, stóru
systur.
Elsku Inga. Minning þín er og
verður okkar styrkur. Við eram rík-
ari af að hafa þekkt þig. Hvíl í friði.
Þín litla frænka,
Ása.
Ég minnist haustsins 1982 þegar
Ingileif Ólafsdóttir var ráðin
fræðslufulltrúi hjá Krabbameinsfé-
lagi Reykjavíkur. Bækistöðvar fé-
lagsins vora þá í Suðurgötu 24 en
Krabbameinsfélag íslands var að
mestu til húsa í Suðurgötu 22.
Mjög náin samvinna var milli
okkar allra, starfsmanna Krabba-
meinsfélags Reykjavíkur, og fund-
um við hin fljótlega hvað framkoma
Ingileifar var hrífandi og lund henn-
ar létt. Tók hún full eldmóðs þátt í
reykingavarnastarfinu sem Þor-
varður, framkvæmdastjóri félags-
ins, hafði hrint af stað í skólunum
nokkram áram áður. Við sáum því
öll eftir henni þegar hún hætti hjá
félaginu haustið 1984.
Átta árum síðar réðst Ingileif aft-
ur til félagsins en þá höfðu samtök-
in fyrir nokkra flust í núverandi
stöðvar sínar í Skógarhlíð 8. Vera-
legar skipulagsbreytingar höfðu
orðið á starfsemi samtakanna við
flutninginn í hin nýju húsakynni og
starfsemin aukist veralega. Starf
Ingileifar varð nú mun víðtækara
en í fyrra skiptið. Gat engum dulist
hve áhugasöm hún var í forvarna-
starfinu og ótrauð hélt hún því
áfram þrátt fyrir miskunnarlausan
sjúkdóm sem hún þurfti að glíma
við síðustu árin. Nú er Ingfleif horf-
in okkur en minningin um ósér-
hlífna og elskulega konu lifír.
Ég votta öllum aðstandendum
hennar innflegustu samúð mína.
Ásbjörg Ivarsdóttir.
Við Ingileif störfuðum saman að
tóbaksvömum um árabil og þar
skilaði hún góðu dagsverki. Ingileif
var ein af þeim sem koma hlutunum
á hreyfingu og sjá síðan til þess að
allt gangi samkvæmt áætlun.
Vinnufélögum sínum var hún
óþrjótandi lind sem menn teyguðu
úr til að öðlast aukið þrek. Hún virt-
ist hafa óbilandi kjark og hæfileika
til að sjá fram á veginn þegar flestir
aðrir sátu með hendur í skauti, upp-
gefnir af önn dagsins. Þegar hún
greindist með krabbamein var það
henni mikið keppikefli að gefast
aldrei upp. Ég hitti hana því miður
alltof sjaldan undanfarin ár vegna
búsetu minnar erlendis, en við átt-
um saman nokkur löng samtöl í
síma eftir að hún veiktist. Hún vissi
að ég var að vinna að rannsókn á
högum krabbameinssjúklinga og
aðstandenda þeirra og henni var
mikið í mun að miðla mér af per-
sónulegri reynslu sinni af samskipt-
um sínum við kerfið. „Ég ætla mér
ekki að vera þægur sjúklingur,“
sagði hún orðrétt við mig í símann.
Síðan bætti hún við, „ef ég sem
starfsmaður Krabbameinsfélagsins
og hjúkranarfræðingur get ekki
staðið á rétti mínum, hvernig ættu
þá aðrir að geta það?“ Þær reynslu-
sögur sem hún sagði mér „af hlut-
verki krabbameinssjúklings" (eins
og hún orðaði það) ætla ég ekki að
þylja upp hér, en fyrir mig voru
þær uppspretta að nýjum rann-
sóknarhugmyndum. Það má ekki
skflja það sem svo að Ingileif hafi
verið ósátt við þá meðferð og það
viðmót sem hún fékk sem sjúkling-
ur, síður en svo, en hún sá margt
sem betur mætti fara og vildi að sú
reynsla sín nýttist á uppbyggilegan
hátt. Sérstaklega hvað varðar um-
önnun nánustu ættingja krabba-
meinssjúklinga. Ég er henni þakk-
látur fyrir að hafa miðlað mér af
þessari reynslu sinni og mun gera
mitt besta til að koma henni til skila
í þann farveg þar sem hún mun nýt-
ast sjúklingum framtíðarinnar og
aðstandendum þeirra sem best. Ég
votta fjölskyldu Ingileifar samúð
mína.
Ásgeir R. Helgason.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú munt
sjá, að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín.“ Svo kennir heim-
spekingurinn Kahlil Gibran. Sú
sorg sem knýr dyra við andlát Ingu
verður ekki yfirunnin án þakklætis
fyrir tilveru hennar og þá gleði sem
hún færði okkur. Dýrmætar minn-
ingar um Ingu eiga allir sem henni
kynntust. Hún var góður vinur vina
sinna, sannkölluð manneskja í orðs-
ins/yllstu merkingu.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að kynnast Ingu á menntaskólaár-
unum. Eðliskostir hennar, jákvætt
lífsviðhorf, hlýleiki og velvflji löðuðu
að sér tryggan vinahóp, sem hún
átti til hinstu stundar. Það var
margt brallað á menntaskólaárun-
um eins og gengur. Þegar ég lít til
baka skipar Inga þar sérstakan
sess. Hún var trúnaðarvinur sem
gott var að leita til enda úrræðagóð.
Einnig er mér minnisstætt samstarf
okkar í stjórn skólafélags MR. Sem
inspector scholae leitaði ég til henn-
ar um að gefa kost á sér í embætti
scriba seholaris þegar fyrir dyrum
stóð aukakjör til þess starfa. Hún
lét til leiðast enda naut hún víðtæks
trausts og vai-ð sjálfkjörin. Oft voru
stjómarfundir haldnir heima hjá
Ingu, en vinir hennar vora jafnan
aufúsugestir foreldranna, þeh’ra
Ásu og Ólafs, á þeirra myndarlega
heimili í Sörlaskjólinu. Þegar svo
bar undir var kríuð út skák við Ólaf
en ekki þurfti að spyrja að leikslok-
um enda var hann landskunnur
skákmaður.
Að menntaskólanámi loknu fara
menn gjama hver í sína áttina. Ég
minnist bréfa Ingu sem fluttu mér
fréttir til Englands þar sem ég