Morgunblaðið - 03.09.1999, Síða 55

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 3. SEPTEMBER 1999 55
MINNINGAR
HULDA
VALDIMARSDÓTTIR
+ Hulda Valdi-
marsdóttir
fæddist í Reykjavík
2. apríl 1909. Hún
lést á Sólvangi í
Hafnarfirði 29.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Valdimar
Jónsson, f. 13. ágúst
1885, d. 6. aprfl
1937, og Magdalena
Jósefsdóttir, f. 29.
ágúst 1888, d. 29.
ágúst 1984. Systk-
ini Huldu, Alfred
Óskar, f. 21. nóvem-
ber 1910, d. 19. júlí 1911, Magn-
ús Hörður, f. 14. september
1913, d. 10. október 1975,
Helga, f. 24. september 1916, d.
6. mars 27. október 1923, d. 8.
maí 1942, Birgir Hákon, f. 28.
maí 1925, d. 20. nóvember
1993, Markús, f. 6. mai 1926, d.
30. aprfl 1927.
Árið 1930 giftist Hulda Guð-
mundi Runólfssyni, þau slitu
samvistum 1944.
Barn þeirra var
Sigríður Fanney
Guðmundsdóttir, f.
19. júní 1930, sem
þau tóku í fóstur
þriggja ára gamla.
Sigríður á 4 börn,
14 barnabörn og 1
barnabarnabarn.
Seinni maður
Huldu var Sigurjón
Sigurjónsson, f. 16.
október 1903, d. 22.
júní 1971. Þau tóku
í fóstur Valdimar
Inga, f. 6. janúar
1951.
Hulda vann alla tíð við ýmis
verslunar- og skrifstofustörf.
Siðast vann hún hjá Almennum
tryggingum við innheimtustörf
frá 1. október 1973 til 31. des-
ember 1987 þá 78 ára gömul.
títför Huldu fer fram frá
Fossvogskapellu í dag föstudag-
inn 3. september og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
kveð ég nú að leiðarlokum þennan
hlýja og góða mann sem ætíð gaf
meira en hann tók. Svona er víst
lífsins gangur en afi verður alltaf,
alla daga og nætur, í huganum og
hjartanu mínu. Og ef ég verð döpur
mun ég hugsa til hans, því þegar ég
heyrði í honum var það einhvern
veginn svo að þá birti til, slíkur kær-
leikur streymdi frá honum.
Eg á ekki nægilega sterk orð til að
segja hve heitt ég elska afa minn en
samband okkar var svo náið að okkur
fannst við oft ekki þurfa nein orð, við
skildum hvort annað svo vel.
Draumur afa var að lifa árið 2000
en þar sem heilsu hans hrakaði fljótt
er ég fegin að hann fékk að sofna svo
að hann þyrfti ekki að kveljast meira.
Lokaferð afa var erfið fyrir hann
en hann var sama baráttuhetjan og
ég tel að hann hafi verið alla tíð.
Hann var alltaf samkvæmur sjálfum
sér og fáir höfðu eins gaman af að
segja frá og var frásagnargleði hans
oft svo mikil og lifandi að líkja mætti
við myndband nútímans.
Ég þakka Guði fyrir að hafa fengið
að vera hjá afa á dánarbeðnum ásamt
mömmu og Möllu og finnst mér tákn-
rænt að hafa verið að lesa upp úr
Nýja testamentinu um kærleikann
þegar hann sofnaði.
Ég mun reyna að lifa eins og afi,
en hann hafði alltaf að leiðarljósi
kærleikann og fyrirgefninguna sem
hann taldi mestu dyggð alls. Ég bið
góðan Guð að geyma hann og varð-
veita.
Minning þín mun lifa í hjartanu
mínu um alla tíð.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Guðrún V.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Elsku langafi minn, afi Konni, er
nú sofnaður og orðinn að engli. Ég
er svolítið of ung til að skilja lífsins
gang en ég mun alltaf eiga minning-
amar mínar og mömmu minnar til
að hlýja mér í framtíðinni.
Guð geymi elsku langafa minn.
Eg var lítið barn
og ég spurði móður mína
hver munur væri á gleði og sorg.
Móðir min strauk yfir hár mitt og svaraði:
Sá maður sem aldrei kennir sorgar í hjarta
sínu getur ekki glaðst
því hann þekkir ekki sorgina.
(Þórunn Magnea)
Katrín Isbjörg.
Elskuleg föðursystir mín Hulda
Valdimarsdóttir lést á Sólvangi í
Hafnarfirði sunnudaginn 29. ágúst
sl. á 91. aldursári. Með andláti
Huldu er fallið í valinn síðasta bam
hjónanna Magdalenu Jósepsdóttur
og Valdemars A. Jónssonar verk-
stjóra.
Systkini Huldu sem komust á
legg voru Magnús Hörður, d. 1975,
Birgir Hákon, d. 20.11. 1993, Helga,
d. 6.3. 1996 og Sigríður Guðrún, d.
8.5. 1942. Við sem komin erum í
seinni hálfleik æviskeiðs okkar meg-
um alltaf eiga von á því að vinir og
samferðamenn falli frá, hvað þá þeir
sem háaldraðir em, okkur bregður
þó alltaf við. Nú að leiðarlokum
streyma minningamar fram í hug-
ann.
Hulda var manneskja sérstakrar
gerðar og ættrækin fram úr hófi.
Hún virtist alltaf hafa tíma til að líta
til með systkinum sínum og börnum
þeirra, þrátt fyrir að vera sjálf með
fjölskyldu og útivinnandi. Sérstaka
natni sýndi hún móður sinni þar til
hún lést háöldruð. Hulda var órjúf-
anlegur hluti af lífi mínu frá því ég
man fyrst eftir mér, alltaf að koma
eða fara. Hún stoppaði stutt, alltaf
að flýta sér en gaf sér þó alltaf tima
til að sinna þörfum okkar systkin-
anna og sífellt að gauka einhverju að
okkur bæði stóm og smáu. Hún
fylgdist með mér í uppvextinum og
þegar ég stofnaði heimili og fjöl-
skyldu tók hún ástfóstri við Sigrúnu
konu mína og síðan börn og barna-
börn. Það er því ekki ofsagt að hún
hafi verið mér sem önnur móðir.
Mér fannst ég hljóta að vera sér-
stakur í hennar augum miðað við þá
ræktarsemi sem hún sýndi mér og
mínum. Með áranum lærðist mér þó
að Hulda sýndi öðmm frændsystk-
inum mínum þessa sömu væntum-
þykju eftir því sem aðstæður leyfðu.
Mig undraði oft hvernig Hulda fór
að því að halda sambandi við ætt-
ingja sína og vini, en hún tileinkaði
sér þær nýjungar sem komu á
markað til þess að létta sér heimilis-
störfin á hverjum tíma, auk þess
sem hún og seinni maður hennar,
Sigurjón Sigurjónsson, eignuðust bíl
1946, og tók hún þá bílpróf á fer-
tugsaldri. Bifreið var eftir þetta
snar þáttur í lífi hennar og gerði
henni mögulegt að rækta þau ættar-
og vinasambönd sem að framan er
getið.
Hulda var tvígift. Fyrri maður
hennar var Guðmundur Runólfsson
en þau slitu sambúð en með honum
eignaðist hún kjördóttur Sigríði
Fanneyju Guðmundsdóttur. Seinni
maður Huldu var Sigurjón Sigur-
jónsson, vélamaður f. 1.10. 1903, d.
22.7. 1971. Með Sigurjóni eignaðist
hún kjörsoninn Valdemar Inga Sig-
urjónsson. Hulda vann alla tíð með
heimilisstörfum. Fyrstu árin rak
hún greiðasölu á ísafirði ásamt Guð-
mundi manni sínum. Síðan tóku við
störf í verslun og efnalaug. I mörg
ár starfaði hún á skrifstofu Félags
íslenskra bifreiðaeigenda, en síðustu
starfsár sín vann hún innheimtu-
störf fyrir Almennar tryggingar
ODDRÚN
EINARSDÓTTIR
+ Oddrún Einars-
dóttir fæddist
14. aprfl 1912 á
Búðarhóli í Austur-
Landeyjum. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 25. ágúst
síðastliðinn. Odd-
rún var yngst níu
systkina sem öll eru
nú látin. Foreldrar
hennar voru hjónin
Valgerður Odds-
dóttir og Einar
Nikulásson.
Oddrún fluttist til
Reykjavíkur 1932,
er hún giftist Magnúsi Jónssyni
bókbindara, en hann lést 22.7.
1985. Þau bjuggu lengst af á
Hverfisgötu 102b í Reykjavík,
en fluttust í Sólheima 35,
Reykjavík, í kring-
um 1973. Oddrún og
Magnús eignuðust
þrjá syni, en þeir
eru: 1) Steinn Valur,
f. 22.9. 1932. 2) Ás-
geir Örn, f. 1.10.
1933. 3) Einar Már,
f. 3.2. 1938. Einnig
ólu þau upp sonar-
son sinn, Ara Má
Einarsson, f. 4.3.
1960. Þegar synirn-
ir voru uppkomnir
fór Oddrún út á
vinnumarkaðinn og
vann í um það bil
tuttugu ár hjá Nóa-Siríusi og
kjötvinnslunni Búrfelli.
títför Oddrúnar fer frain frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Mig langar að minnast Oddrúnar
Einarsdóttur nokkmm orðum, en ég
kynntist henni árið 1991 þá 79 ára
gamalli, er við Steinn Valur elsti
sonur hennar fómm að vera saman.
Þá bjó Oddrún ein í Sólheimum og
gat að mestu hugsað um sig sjálf.
En fljótlega eftir áttræðisafmælið
fór heilsunni að hraka og í júní árið
1994 fluttist hún á Hrafnistu í
Reykjavík og var svo heppin að fá
herbergi beint á móti vinkonu sinni
Ebbu og gátu þær í byrjun skipst á
að heimsækja hvor aðra. Ekki stóð
sú ánægja mjög lengi því brátt fór
svo að hvomg komst yfir ganginn
lengur sökum hreyfihömlunar. Ebba
dó fyrir u.þ.b. tveimur ámm, en
Oddrún varð æ máttfamari og var
síðustu árin alveg bundin við hjóla-
stól, en andlegt þrek var óbugað og
minnið óskert.
Það er vert að minnast ánægju-
legra samvemstunda Oddrúnar og
Valgeirs systursonar hennar og
uppeldisbróður. Hann var einnig
heimilismaður á Hrafnistu. Fórnfýsi
hans og hjálpsemi er ómetanleg.
Valgeir lést fyrr á árinu.
Oddrún var einstaklega óeigin-
gjörn og æðrulaus manneskja. Hún
bað aldrei um neitt fyrir sjálfa sig og
sýndi aldrei óþolinmæði eða óþreyju
og aldrei hef ég séð hana reiðast,
hún var rausnarleg með afbrigðum.
Á heimilum hennar í Sólheimum og
Hrafnistu ríkti alltaf sérstakur frið-
ur og reglusemi.
Oddrún hafði yndi af að vera
snyrtileg til fara og jafnvel þegar
hún var þrotin að kröftum var hún
alltaf fallega klædd, með eyrnalokka
og annað skart.
Ég vil að lokum þakka Oddrúnu
yndislega viðkynningu og bið Guð að
geyma hana og leiða inn í ríki sitt.
Ásta Konráðsdóttir.
sem sýndu henni sérstakan velvilja
með því að leyfa henni að starfa
langt fram yfir sjötugt enda félagið
rómað fyrir ræktarsemi við starfs-
fólk sitt. Nú síðast fékk hún kveðju
frá samstarfsfólki sínu á 90 ára af-
mæli sínu fyrr á þessu ári, þeim sé
þökk fyrir. Hulda var fædd og upp-
alin í Reykjavík og bjó þar að und-
anskildum nokkram ámm á ísafirði.
Síðustu 20 árin hefur hún verið bú-
sett á Hjallabraut 1 í Hafnarfirði og
haldið heimili með syni sínum
Valdemar Inga. Eftir að Hulda
hætti störfum fór hún að sækja
föndurtíma á DAS í Hafnarfirði,
enda mikil hannyrðamanneskja.
Ekki leið á löngu þar til hún var far-
in að sinna ýmsum erindum fyrir
vistmenn þar til hún hætti að geta
ekið fyrir 5-6 árum. Ég spurði hana
gjarnan þegar hún leit inn hjá okkur
hvaðan hún kæmi og þá var svarið
oftast að hún hefði verið að sendast
fyrir gamla fólkið á DAS sem margt
hefur verið yngra en hún sjálf. Hún
var þeirrar gerðar að þykja betra að
gefa en þiggja þótt oft væri af litlum
efnum. Hulda var mjög ern til hins
síðasta, fylgdist vel með öllum og í
gegnum hana héldum við óbeinu
sambandi við aðra ættingja.
Hulda fékk tímabundna vistun á
Sólvangi í júní sl. á meðan sonur
hennar var í fríi erlendis og var loks
komin á þá skoðun að vilja ílengjast
þar, enda fékk hún þar frábæra alúð
og umönnun en hún átti við van-
heilsu að stríða síðustu vikumar þar
til yfir lauk. Við hjónin áttum færri
tækifæri til samskipta við Huldu síð-
ustu 18 mánuði vegna vem okkar
erlendis nema gegnum síma og lét
hún sig ekkert muna um að viðhalda
þessu sambandi sjálf ef henni þótt of
langur tími líða. Við fengum tæki-
færi til að heimsækja hana tveimur
dögum fyrir andlátið og var hún þá
hressari en nokkra undanfarna
daga.
Við hjónin, börn okkar og barna-
börn þökkum þér samfylgdina á
langri vegleið. Við þökkum þér um-
fram allt annað hvað þú gafst okkur
mikið af sjálfri þér. Minning þín
mun lifa með okkur. Sárastur er
missir barna hennar og barnabarna
og sendum við þeim innilegar sam-
úðarkveðjur og biðjum algóðan guð
að láta henni líða vel í nýjum heim-
kynnum.
Sigrún og Valdemar J. Magnús-
son, böm og barnabörn.
Hulda frænka er dáin.
Það er skrítin tilhugsun að geta
ekki hringt eða komið til hennar. En
svona er lífið einn fer og annar kem-
ur.
Hulda, móðursystir mín, átti stór-
an sess í hfi okkar systkinabarna
hennar, fylgdist vel með okkur og
okkar bömum. Ég minnist þess að
þegar ég var lítil vom fallegustu
leikföngin sem ég fékk frá henni
komin. Hún vildi ávallt veg okkar
sem bestan og ef einhvem vantaði
fréttir af skyldfólki þurfti aðeins að
hafa samband við Huldu.
Frænka mín var skapmikil kona
og stóð fast á sínu. Ömmu hugsaði
hún vel um og hafði mikla ábyrgðar-
tilfinningu gagnvart systkinum sín-
um þar sem hún var elst þeirra.
Hulda eignaðist tvö kjörbörn, Sig-
ríði F. Guðmundsdóttur og Valde-
mar Inga Sigurjónsson.
Ég votta þeim samúð mína og bið
guð að taka vel á móti henni.
Blessuð sé minning hennar.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Magdalena S. Elíasdóttir.
Nú er sál þín rós
í rósagarði guðs
kysst af englum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti
(Ragnhildur Pála Ofeigsdóttir)
Mig langar að minnast Huldu
ömmu minnar í nokkmm orðum.
Þegar ég hugsa um hana rifjast svo
margt gott og skemmtilegt upp sem
gaman er að minnast. (
Hún var elst af átta systkinum og
lifði þau öll. Hún bar alltaf um-
hyggju fyrir okkur systkinunum,
sínum systkinum, börnum og barna-
börnum okkar allra. Það vai- aldrei
lognmolla í kringum hana. Hún var
alltaf á þeytingi út og suður í sam-
bandi við vinnu sem hún stundaði til
78 ára aldurs, þess á milli notaði hún
frístundir sínar í að heimsækja ætt-
ingja sína eða við handavinnu, sem
hún gerði mikið af allt fram undir
það síðasta, gleraugnalaust. Amma
var mjög nýjungagjörn og er
skemmst frá því að segja að ekkert
nýtt rafmagnstæki mátti koma á
markað án þess að hún keypti það,
jafnvel þótt hún þyrfti að fá það sent
að utan. Hún keyrði bíl fram yfir 87
ára aldur, seldi þá bílinn en hélt
áfram að endurnýja ökuskírteinið -
ef ske kynni. Auðvitað fékk amma
sér GSM-síma 90 ára gömul, annað
var ekki við hæfi. Ég var stolt af
Huldu ömmu fyrir atorkusemi henn-
ar og væntumþykju í okkar garð.
Með þessum örfáu orðum langar
mig og fjölskyldu mína að þakka
þér, elsku amma, fyrir þær sam-
verustundir sem við áttum.
Við þökkum þér vináttu, einlægni og ást
og allt sem ei verður hér skrifað,
en geymist í minni, það mun lengi sjást
þess merki að þú hefur lifað.
Hulda Kristinsdóttir.
Mig langar af veikum mætti að
minnast móðursystur minnar, Huldu
Valdimarsdóttur, sem andaðist hinn
29. ágúst.
Erfitt er um vik að reyna að lýsa
einhverju á vitrænan hátt gagnvart
góðri konu sem var mér eins og önn-
ur móðir.
Kynslóðabilið var ekki til og allt
var hægt að ræða, sundur og saman
með bros á vör - ætíð var stutt í
brosið.
Eftir hveija heimsókn fann maður
sérstaka velh'ðunartilfinningu. Hjá
Huldu gengu alltaf aðrir fyrir og oft-
ast vissi hægri höndin ekki hvað sú
vinstri gerði.
Eitt sinn þegar var rafmagnslaust
heima hjá mér hringdi ég til hennar
til að kanna ástandið, en þar var allt
með felldu. Eftir smástund birtist
hún með heitan mat. Þegar við vor-
um rétt búin að jafna okkur á undr-
uninni og stama þakklætisorð til
hennar svaraði hún eins og oft áður:
Uss, ykkur veitti ekkert af þessu.
Eitt sinn starfaði ég úti á landi og í
einu símtalinu við móður mína fékk
ég þær fréttir að búið væri að kaupa
íbúð fyrir mína hönd. Seinna kom í
ijós að Hulda hafði hringt í móður
mína og verið að fletta í blaði og sagt
að héma væri eitthvað fyrir Valdi-
mar.
Hún vann hug og hjörtu allra sem
komu nálægt henni og þar með er
talin sambýliskona mín, þrátt fyrir
stutt kynni.
Hennar yndi vom m.a. hannyrðir
og samvistir við börn.
Ef einhver ætlaði að gauka ein-
hveiju að henni varð það að vera vel
undirbúið og koma henni að óvömm.
Ég og sambýliskona mín kveðjum
Huldu með miklum söknuði.
Valdimar Ehasson,
María Guðbjartsdóttir.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer fram.
Ætlast er til að þessar upplýs-
ingar komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.